Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 9 maja 2018 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu I Wydział Cywilny w składzie :

Przewodniczący : SSR Agnieszka Poręba

Protokolant : st. sekr. sąd. Anna Nowobilska

po rozpoznaniu 26 kwietnia 2018 roku w N.

na rozprawie

sprawy z wniosku G. J.

przy uczestnictwie J. F.

o podział majątku wspólnego

postanawia:

I.  ustalić, iż przedmiotem postępowania o podział majątku wspólnego G. J. i J. F., których małżeństwo zostało rozwiązane wyrokiem Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 1 lutego 2016 roku, sygn. akt I C 793/15 są :

1.  prawo własności nieruchomości położonej w Korzennej, obj. KW nr (...) o powierzchni 0,1900 ha, zabudowanej budynkiem jednorodzinnym o wartości 308449 złotych

2.  samochód osobowy marki P. (...) (...) (...) P., rok produkcji 2006 o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 7500 złotych,

II.  oddalić wniosek uczestniczki J. F. o ustalenie nierównych udziałów i ustalić, iż G. J. i J. F. mają równe udziały w majątku wspólnym,

III.  dokonać podziału majątku wspólnego G. J. i J. F. w ten sposób, że przyznać uczestniczce J. F. prawo własności nieruchomości opisanej w punkcie I podpunkt 1 postanowienia oraz samochód osobowy P. (...) opisany w punkcie I podpunkt 2 postanowienia,

IV.  zasądzić tytułem spłaty od uczestniczki J. F. na rzecz wnioskodawcy G. J. kwotę 157974,50 (sto pięćdziesiąt siedem tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt cztery złote pięćdziesiąt groszy) zł, której płatność rozkłada na 3 roczne raty, z czego pierwsza rata w kwocie 57974,5 ( pięćdziesiąt siedem tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt cztery złote pięćdziesiąt groszy) zł płatna w terminie 6 miesięcy od daty prawomocności postanowienia, druga rata w kwocie 50000 zł (pięćdziesiąt tysięcy złotych) płatna w terminie 18 miesięcy od daty prawomocności postanowienia, trzecia rata w kwocie 50000 zł ( pięćdziesiąt tysięcy złotych) płatna w terminie 30 miesięcy od daty prawomocności postanowienia, z ewentualnymi odsetkami za opóźnienie na wypadek uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat,

V.  oddalić wniosek wnioskodawcy o zasądzenie nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny stron,

VI.  stwierdzić, że wnioskodawca i uczestniczka ponoszą koszty związane ze swoim udziałem w sprawie,

VII.  nakazać pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nowym Sączu od wnioskodawcy G. J. i uczestniczki J. F. kwoty po 1577,79 zł (tysiąc pięćset siedemdziesiąt siedem złotych siedemdziesiąt dziewięć groszy) tytułem połowy kosztów opinii biegłych, poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa.

Z:/

1. (...)

2. (...)

3. (...)

Dnia 9 maja 2018 roku

Sygn. akt I Ns 185/17

(...)

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 9 maja 2018 roku

W dniu 24 lutego 2017 roku do Sądu Rejonowego w Nowym Sączu wpłynął wniosek G. J. o podział majątku wspólnego G. J. i J. F..

Wnioskodawca domagał się ustalenia, iż w skład przedmiotowego majątku wspólnego wchodzi: prawo własności nieruchomości położonej w Korzennej nr KW (...) o powierzchni 0,80 ha, zabudowanej budynkiem jednorodzinnym o wartości 380000 złotych, samochód osobowy marki P. (...) (...) (...) P., rok produkcji 2006 nr rej. (...) o wartości 11000 złotych oraz nakłady wnioskodawcy na samochód osobowy marki P. (...) (...) (...) P., rok produkcji 2006 nr rej. (...) w wysokości 351,00 złotych. G. J. w piśmie inicjującym postępowanie wniósł o podział majątku wspólnego poprzez przyznanie uczestniczce J. F. nieruchomości oraz samochodu osobowego z jednoczesną spłatą na rzecz wnioskodawcy w kwocie 195851 złotych w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia. W uzasadnieniu swojego stanowiska procesowego wnioskodawca podniósł, iż zawarte w petitum wniosku przedmioty majątkowe wyczerpują cały majątek wspólny stron. G. J. argumentując zasadność rozliczenia nakładów na samochód osobowy stwierdził, iż dokonał on zapłaty składki ubezpieczeniowej za samochód osobowy marki P. (...), z którego to w chwili obecnej korzysta jedynie uczestniczka J. F.. Wnioskodawca zaznaczył także iż w czasie trwania małżeństwa G. J. i J. F. łączyła rozszerzona wspólność majątkowa, ustanowiona aktem notarialnym z dnia 14 marca 2013 roku. Mocą tej umowy w skład majątku wspólnego stron wchodzić miał ich dotychczasowy majątek osobisty oraz każdy majątek nabyty w przyszłości przez strony umowy, który zgodnie z przepisami kodeksu rodzinnego i opiekuńczego może być objęty wspólnością małżeńską majątkową.

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik uczestniczki wniósł o oddalenie wniosku w całości o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając powyższe stanowisko uczestniczka wskazała, iż z treści księgi wieczystej przedstawionej przez wnioskodawcę wynika jednoznacznie, iż nieruchomość ta stanowi własność D. i Z. F. (1) na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej. Tym samym w ocenie wnioskodawcy bezzasadne jest domaganie się podziału tego składnika majątkowe, zważywszy, iż nigdy nie stanowił on majątku wspólnego G. J. i J. F.. Ponadto uczestniczka zwróciła uwagę, iż samochód osobowy objęty wnioskiem G. J. nigdy nie wszedł w skład majątku dorobkowego wnioskodawcy i uczestniczki, z uwagi fakt darowania tego przedmiotu uczestniczce przez jej ojca Z. F. (1).

W reakcji na stanowisko uczestniczki pełnomocnik wnioskodawcy 4 kwietnia 2017 roku sformułował pismo procesowe, w którym sprostował, iż w skład majątku wspólnego małżonków weszła nieruchomość nr KW (...) o powierzchni 0,1900 ha.

Z uwagi na zmieniony zakres wniosku uczestniczka J. F. 4 maja 2017 roku zmieniła swoje stanowisko procesowe. Wniosła o ustalenie, iż w skład majątku wspólnego stron wchodzi nieruchomość nr KW (...) o powierzchni 0,1900 ha, a także sprzęt dj-owski nabyty przez wnioskodawcę w trakcie trwania małżeństwa za wspólne środki, którego wartość wynosi około 40000 złotych. Ponadto J. F. zażądała ustalenia, iż stronom przysługują nierówne udziały w majątku wspólnym tj. wnioskodawcy w wysokości 1/4 , a uczestniczce w wysokości 3/4.

W związku z powyższym pełnomocnik uczestniczki wniósł o dokonanie podziału majątku wspólnego w taki sposób, że uczestniczce zostanie przyznana nieruchomość zabudowana budynkiem mieszkalnym obj. kw nr (...), a wnioskodawca otrzyma spłatę udziału, który wynosi 95000 złotych, pomniejszoną o udział uczestniczki w sprzęcie dj –owskim, który wynosi (...), czyli ostatecznie wnioskodawca otrzyma 65000 złotych. W uzasadnieniu stanowiska w przedmiocie ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym J. F. zaznaczyła, iż G. J. przez cały okres trwania ich małżeństwa nie przyczyniał się do zwiększenia majątku wspólnego. W szczególności miał on nie podejmować należytych starań w trakcie prowadzenia prac budowlanych, które to w całości miały być finansowane ze środków Z. F. (1). W ocenie uczestniczki G. J. będąc w związku małżeńskim wielokrotnie zmieniał pracę, przez co nie był w stanie zapewnić utrzymania swojej nowo założonej rodzinie, która musiała korzystać z pomocy jej rodziny. Uczestniczka podniosła także naganność zachowania wnioskodawcy wobec jej i członków jej najbliższej rodziny czego dowodem ma być szereg postępowań karnych toczących się przeciwko G. J..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca G. J. i uczestniczka J. F. zawarli związek małżeński w dniu 1 października 2011 roku. Jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego bo 28 września 2011 roku Z. i D. F. (1) darowali swojej córce J. F. działki ewidencyjne (...) o łącznej powierzchni 0.19 ha, które wchodziły w skład nieruchomości objętej księgą wieczystą nr (...).

Dowody: b ezsporne, a nadto: odpis zwykły księgi wieczystej nr (...) k. 25, umowa darowizny nieruchomości z dnia 28 września 2011 roku k. 40- 44, częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony wnioskodawcy G. J. k. k.47-48, częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony uczestniczki J. F. k. 48 – 49, częściowo dowód z zeznań świadka Z. F. (1) k. 49, 317-318, częściowo dowód z zeznań świadka D. F. (2) k. 316-317.

W dniu 14 marca 2013 roku G. J. i J. F. z domu F. zawarli umowę małżeńską majątkową, zgodnie z którą rozszerzyli łączącą ich wspólność majątkową na dotychczasowe majątki osobiste każdego z małżonków oraz na każdy majątek nabyty w przyszłości przez każde z nich, który zgodnie z przepisami kodeksu rodzinnego i opiekuńczego może być objęty wspólnością małżeńską majątkową.

Dowody: bezsporne, a nadto: wypis z aktu notarialnego małżeńskiej umowy majątkowej G. i J. J. (1) k. 8, częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony wnioskodawcy G. J. k. k.47-48, częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony uczestniczki J. F. k. 48 – 49.

Przed zawarciem związku małżeńskiego G. J. pracował zarobkowo przez kilka lat na terenie Wielkiej Brytanii. W trakcie pobytów w Polsce także podejmował zatrudnienie. Dodatkowo wnioskodawca zajmował się także prowadzeniem imprez rozrywkowych jako dj (didżej). Powyższe zajęcie G. J. traktował jako hobby przynoszące dodatkowy dochód. Wnioskodawca posiadał własną kolekcje płyt, jednak pozostały sprzęt potrzebny do obsługiwania imprez pożyczał od swoich kolegów bądź też korzystał ze sprzętu będącego na stanie danego lokalu. Niejednokrotnie G. J. sprzęt dj-owski przetrzymywał w domu rodzinnym. Niemniej w trakcie trwania małżeństwa z uwagi na rozliczne obowiązki związane z pracą zawodową, budową domu oraz wychowywaniem syna zaprzestał tego rodzaju działalności.

Dowody: częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony wnioskodawcy G. J. k. k.47-48, częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony uczestniczki J. F. k. 48 – 49, częściowo dowód z zeznań świadka Z. F. (1) k. 49, 317-318, dokumenty potwierdzające wykonywanie przez wnioskodawcę pracy zarobkowej na terenie Wielkiej Brytanii k. 53-99, częściowo dowód z zeznań świadka T. J. k. 282-283, częściowo dowód z zeznań świadka K. J. k. 283 -284, częściowo dowód z zeznań świadka I. Kenio k. 284, dowód z zeznań świadka M. T. k. 284, częściowo dowód z zeznań świadka M. Kenio k. 285, dowód z zeznań świadka W. G. (1) k. 285-286, częściowo dowód z zeznań świadka D. F. (2) k. 316-317, częściowo dowód z zeznań świadka A. W. (1) k. 310, częściowo dowód z zeznań świadka S. W. k. 311, protokół rozprawy z dnia 1 lutego 2016 roku wraz z nagraniem k. 314

G. J. i J. J. (1) po zawarciu związku małżeńskiego zamieszkali u rodziców wnioskodawcy w B.. Małżeństwo korzystało z mieszkania rodziców wnioskodawcy na zasadzie użyczenia. G. i J. J. (1) nie musieli płacić K. i T. J. za możliwość korzystania z domu jednorodzinnego stanowiącego ich własność. Niemniej jednak G. i J. J. (1) partycypowali w opłatach za media jak również dokładali się do zakupu opału. Małżeństwo na własną rękę zapewniało sobie także własne potrzeby żywieniowe.

Dowody: częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony wnioskodawcy G. J. k. k.47-48, częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony uczestniczki J. F. k. 48 – 49, częściowo dowód z zeznań świadka T. J. k. 282-283, częściowo dowód z zeznań świadka K. J. k. 283 -284, częściowo dowód z zeznań świadka I. Kenio k. 284, częściowo dowód z zeznań świadka M. Kenio k. 285

W początkowym okresie trwania związku małżeńskiego uczestników postępowania G. J. był zatrudniony w firmie prowadzonej przez ojca jego małżonki. Niemniej jednak powyższa współpraca nie trwała długo, gdyż G. J. zdecydował wyjechać w celach zarobkowych do Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca po okresie samotnego pobytu poza granicami Rzeczpospolitej Polskiej postanowił sprowadzić żonę do Anglii. J. F. po przyjeździe do Anglii znalazła tam pracę. Wkrótce po rozpoczęciu pracy uczestniczka zaszła ciążę i z powodów zdrowotnych była zmuszona wypowiedzieć stosunek pracy i wrócić do Polski.

Dowody: częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony wnioskodawcy G. J. k. k.47-48, częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony uczestniczki J. F. k. 48 – 49, częściowo dowód z zeznań świadka Z. F. (1) k. 49, 317-318, dokumenty potwierdzające wykonywanie przez wnioskodawcę pracy zarobkowej na terenie Wielkiej Brytanii k. 53-99, częściowo dowód z zeznań świadka T. J. k. 282-283, częściowo dowód z zeznań świadka K. J. k. 283 -284, częściowo dowód z zeznań świadka D. F. (2) k. 316-317.

Po przyjeździe do Polski J. F. została zatrudniona przez swojego ojca Z. F. (1). Przez okres ciąży uczestniczki G. J. w dalszym ciągu pracował w Wielkiej Brytanii. Pomiędzy małżonkami nierzadko dochodziło do konfliktów na tle majątkowym. G. J. zarzucał swojej małżonce nieracjonalne wydawanie środków pieniężnych na rzeczy nie będące przedmiotami pierwszej potrzeby. Z kolei J. F. miała za złe wnioskodawcy, iż nie potrafi on w sposób należyty zapewnić utrzymania nowo założonej rodzinie

Dowody: częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony wnioskodawcy G. J. k. k.47-48, częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony uczestniczki J. F. k. 48 – 49, częściowo dowód z zeznań świadka Z. F. (1) k. 49, 317-318, dokumenty potwierdzające wykonywanie przez wnioskodawcę pracy zarobkowej na terenie Wielkiej Brytanii k. 53-99, częściowo dowód z zeznań świadka T. J. k. 282-283, częściowo dowód z zeznań świadka K. J. k. 283 -284, częściowo dowód z zeznań świadka I. Kenio k. 284, częściowo dowód z zeznań świadka M. Kenio k. 285, częściowo dowód z zeznań świadka D. F. (2) k. 316-317.

W 2013 roku uczestniczka J. F. urodziła syna. Z tego powodu G. J. zdecydował się powrócić do Polski. Po powrocie do kraju wnioskodawca znalazł zatrudnienie w firmie (...). Pracodawca ten zdecydował się także opłacić studia (...). W tym samym roku strony rozpoczęły budowę domu jednorodzinnego na działce stanowiącej przedmiot darowizny przedślubnej ze strony Z. i D. F. (2). Budowa była w znacznym stopniu finansowana ze środków przekazanych przez ojca uczestniczki. Niemniej jednak G. J. czynił także starania zarówno finansowe jak i fizyczne w celu pozytywnego zakończenia tego przedsięwzięcia. W trakcie prac budowlanych aktywny udział brali również ojciec wnioskodawcy i jego starszy brat, którzy wykonywali proste prace budowlane nie wymagające specjalistycznego sprzętu. Podobnie w proces budowy zaangażowani byli rodzice uczestniczki, którzy często nadzorowali przebieg prac. Niejednokrotnie pomiędzy rodzinami małżonków dochodziło do różnego rodzaju sporów związanych z odmiennymi koncepcjami prowadzenia budowy. W chwili obecnej budynek znajduje się w stanie surowym zamkniętym, a wartość nieruchomości według stanu na dzień ustania wspólności a według cen obecnych wynosi 308 449 złotych.

Dowody: częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony wnioskodawcy G. J. k. k.47-48, częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony uczestniczki J. F. k. 48 – 49, częściowo dowód z zeznań świadka Z. F. (1) k. 49, 317-318, częściowo dowód z zeznań świadka T. J. k. 282-283, częściowo dowód z zeznań świadka K. J. k. 283 -284, częściowo dowód z zeznań świadka I. Kenio k. 284, częściowo dowód z zeznań świadka M. Kenio k. 285, dowód z zeznań świadka A. G. k. 286, dowód z zeznań świadka P. Z. k. 286, częściowo dowód z zeznań świadka D. F. (2) k. 316-317, opinia biegłego rzeczoznawcy – k. 353 -379 oraz opinia uzupełniająca 440, opinia ustna – k. 513-514.

Po urodzeniu syna J. J. (1) zdecydowała powrócić do pracy w firmie swojego ojca. Podjęcie tej pracy było jednak utrudnione z uwagi na konieczność dojazdu do siedziby firmy. Dlatego też Z. F. (1) zdecydował się pożyczyć córce część pieniędzy na zakup samochodu osobowego. Przedmiotowy samochód tj. P. (...) rocznik 2006 został zakupiony w J. za kwotę kilkunastu tysięcy złotych. W trakcie oględzin tego samochodu brali udział G. J., T. J., Z. F. (1) oraz J. J. (1). Pieniądze na zakup samochodu dał małżonkom Z. F. (2). Aktualna wartość samochodu według stanu na datę ustania wspólności a według cen obecnych wynosi 7500 złotych.

Dowody: dokumenty potwierdzające ubezpieczenie samochodu osobowego marki P. (...) k.10-11, kopia karty pojazdu k. 13-17, częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony wnioskodawcy G. J. k. k.47-48, częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony uczestniczki J. F. k. 48 – 49, częściowo dowód z zeznań świadka Z. F. (1) k. 49, 317-318, częściowo dowód z zeznań świadka T. J. k. 282-283, częściowo dowód z zeznań świadka D. F. (2) k. 316-317, opinia biegłego rzeczoznawcy – k. 414-421.

Z biegiem czasu stosunki między małżonkami ulegały pogorszeniu co miało wpływ także na ich wewnętrzne relacje majątkowe. G. J. odmawiał wydawania J. F. zarobionych przez siebie pieniędzy tłumacząc to niegospodarnością żony. Natomiast J. F. niejednokrotnie realizowała swoje potrzeby za pomocą środków uzyskanych od swoich rodziców, którzy pożyczali, bądź przekazywali jej pieniądze. Z uwagi na postępujący konflikt małżeński zaniechano prowadzenia dalszych prac budowlanych na nieruchomości stanowiącej własność stron. J. J. (1) zdecydowała się wyprowadzić z domu jednorodzinnego stanowiącego własność rodziców wnioskodawcy i zamieszkała w swoim domu rodzinnym w miejscowości K.. Pomiędzy okresem wyprowadzenia się J. J. (1), a orzeczeniem rozwodu pomiędzy małżonkami często dochodziło do konfliktów na tle sprawowania opieki nad ich wspólnym synem, a także partycypowania wnioskodawcy w kosztach jego utrzymania, w trakcie których G. J. dopuszczał się rażąco nagannych zachowań względem małżonki i jej rodziny.

Dowody: częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony wnioskodawcy G. J. k. k.47-48, częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony uczestniczki J. F. k. 48 – 49, częściowo dowód z zeznań świadka Z. F. (1) k. 49, 317-318, częściowo dowód z zeznań świadka T. J. k. 282-283, częściowo dowód z zeznań świadka K. J. k. 283 -284, częściowo dowód z zeznań świadka D. F. (2) k. 316-317, wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Sączu z dnia 16 listopada 2017 roku, sygn. akt II K 768/16.

Małżeństwo uczestników zostało rozwiązane wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Sączu z dnia 1 lutego 2016 roku bez orzekania o winie.

Dowody: b ezsporne, a nadto: odpis wyroku Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 1 lutego 2016 roku, sygn. I C 1317/14 k. 7

16 czerwca 2016 roku wnioskodawca G. J. opłacił połowę tj. 351 złotych składki ubezpieczeniowej samochodu osobowego marki P. (...) nr rej. (...). Samochód ten od chwili rozstania się małżonków jest w całości użytkowany przez uczestniczkę J. F..

Dowody: dokumenty potwierdzające ubezpieczenie samochodu osobowego marki P. (...) k.10-11, kopia karty pojazdu k. 13-17,częściowo dowód z przesłuchania w charakterze strony wnioskodawcy G. J. k. k.47-48

W skład majątku wspólnego G. J. i J. F. wchodzi prawo własności nieruchomości położonej w Korzennej o nr KW (...) o powierzchni 0,1900 ha, zabudowanej budynkiem jednorodzinnym o wartości 308449 złotych, samochód osobowy marki P. (...) (...) (...) P., rok produkcji 2006 o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 7500 złotych

Dowody: opinia biegłego ds. szacowania nieruchomości A. W. (2) wraz z załącznikami k. 352 -381, 473, opinia biegłego ds. techniki samochodowej S. K. wraz z załącznikami k. 413-421, k. 450,

W chwili obecnej J. F. ma 27 lat, jest w kolejnej ciąży i przebywa na zwolnieniu lekarskim, otrzymuje zasiłek chorobowy w kwocie około 2000 złotych. Nie ma oszczędności, ale może liczyć na finansową pomoc swojego ojca. Natomiast G. J. ma 34 lata i pracuje zarobkowo w firmie (...).

Dowody: bezsporne

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty urzędowe w postaci: odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Sączu z dnia 17 listopada 2017 roku, odpisu wyroku Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 1 lutego 2016 roku, wypisu z aktu notarialnego obejmującego małżeńską umowę majątkową uczestników postępowania, wypisu z aktu notarialnego umowy darowizny przedślubnej na rzecz J. F. oraz odpisu z księgi wieczystej nr (...). Zgodnie z treścią art. 244 k.p.c. dokumenty te stanowią dowód tego co zostało w nich urzędowo zaświadczone. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż zarówno G. J. jak i J. F. w toku postępowania, w żaden sposób nie kwestionowali zarówno autentyczności jak i treści wynikających z tych dokumentów. Okoliczności, wynikające z opisanych powyżej dowodów były bowiem bezsporne. Przedmiotu sporu w trakcie postępowania sądowego nie stanowił bowiem fakt zawarcia i rozwiązania małżeństwa uczestników, a także fakt iż w skład ich majątku wspólnego wchodzi nieruchomość objęta księgą wieczystą (...). Tym samym Sąd Rejonowy uznał powyższe dowody za wiarygodne i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Sąd nie miał także wątpliwości, co do treści zawartych w protokole rozprawy przed Sądem Okręgowym w Nowym Sączu z dnia 1 lutego 2016 roku. Warto jednak zwrócić uwagę, iż wbrew twierdzeniom uczestników protokół ten daje podstawę do przyjęcia, iż G. J. wracając z Wielkiej Brytanii miał odłożoną pewną sumę pieniężną, co jest przeciwstawne chociażby zeznaniom Z. F. (1), który stwierdził, iż wnioskodawca rozpoczął swój związek małżeński z długami.

Sąd uznał również za wiarygodne dowody z dokumentów prywatnych przedłożonych przez wnioskodawcę i uczestniczkę. Dokumenty te posłużyły jako dowód tego, że osoby które je sporządziły złożyły wskazane na nich oświadczenia woli. Warto zauważyć, iż przedmiotowe dokumenty nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych dotyczących okoliczności spornych mających wpływ dla rozstrzygnięcia niniejszego postępowania. Należy dostrzec jednak , iż uczestniczka w żaden sposób nie kwestionowała autentyczności przedłożonych przez wnioskodawcę dokumentów potwierdzających zwłaszcza podejmowania przez niego zatrudnienia w trakcie trwania związku małżeńskiego.

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu nie miał także wątpliwości, iż za wiarygodne w niniejszej sprawie należy uznać zeznania świadków P. Z., A. G., W. G. (1) i M. T.. Osoby te są bowiem osobami obcymi dla uczestników. Co więcej w chwili obecnej osoby te nie utrzymują ze stronami bliższych kontaktów. Pozwala to przyjąć, iż świadkowie ci nie mieli interesu w prezentowaniu Sądowi zafałszowanego obrazu wydarzeń. Również sposób składania przez tych świadków zeznań budzi zaufanie Sądu. Sąd dostrzegł bowiem, że omawiani świadkowie zeznawali w sposób konkretny, jasny i logiczny, a ich zeznania pozbawione były sprzeczności. Warto zaznaczyć, iż świadkowie pomimo faktu zgłoszenia ich przez strony pozostające w głębokim konflikcie, składając zeznania starannie odgraniczali sferę posiadanej przez nich wiedzy od przypuszczeń i ocen postępowania stron. Znamienne jest, iż P. Z. i A. G. zeznając odnośnie aktywności G. J. w trakcie nabywania materiałów budowlanych nie zaprzeczyli, iż wnioskodawca również brał udział w kierowaniu budową. Świadkowie ci zaznaczyli jedynie, iż główną osobą dokonującą zakupów był ojciec uczestniczki. Także świadkowie M. T. i W. G. (1) odżegnywali się formułowania ocen zachowań uczestników. Wskazali oni jedynie, iż G. J. w trakcie podejmowania działalności rozrywkowej zwracał się do nich z prośbą o użyczenie posiadanego sprzętu. Świadkowie ci potwierdzili również amatorski charakter aktywności wnioskodawcy w tym zakresie. W związku z powyższym Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny w przedmiocie posiadania przez G. J. sprzętu muzycznego oraz jego aktywności w trakcie procesu budowy domu jednorodzinnego wziął pod uwagę zeznania złożone przez P. Z., A. G., W. G. (1) oraz M. T..

Sąd uznał także za wiarygodną opinie z zakresu szacowania nieruchomości sporządzoną przez biegłego A. W. (2). Biegły ten jest osobą doświadczoną w sporządzaniu tego rodzaju opinii, przedłożona do akt opinia jest oparta na szerokiej wiedzy i profesjonalizmie biegłego. Należy także wskazać, iż treść sporządzonej przez biegłego opinii jest jasna, logiczna i wyjaśnia okoliczności, dla których potrzebne jest posiadanie wiedzy specjalnej. W szczególności biegły w sposób dokładny opisał metodę badania stanowiącego podstawę wydania opinii, sposób przeprowadzenia czynności badawczych i wreszcie okoliczności uzasadniające wyprowadzenie wniosków końcowych opinii. W ocenie Sądu zarzuty zgłoszone przez uczestników postępowania muszą być uznane jedynie za polemikę z szczegółowo uzasadnionymi wynikami pracy biegłego. Należy także zauważyć, iż A. W. (2) w opiniach uzupełniających ustosunkował się do zarzutów stawianych przez wnioskodawcę i uczestniczkę. Sąd stwierdził, iż treść opinii uzupełniających, a także ustna opinia złożona przed Sądem pozwala z całą pewnością uznać przedmiotową opinię za przydatną dla określenia wartości szacowanej nieruchomości.

Podobnie brak jest podstaw do kwestionowania opinii złożonej przez S. K. w przedmiocie wyceny samochodu osobowego stanowiącego składnik wspólności majątkowej J. i G. J.. Sąd zwrócił uwagę, iż biegły w sposób rzeczowy i całościowy odniósł się do zarzutów podniesionych przez pełnomocnika wnioskodawcy. Ocena tych odpowiedzi pozwala na uznanie, iż biegły w sposób prawidłowy obrał metodę badawczą, a także wbrew twierdzeniom G. J. wyceniając ten samochód kierował się jego stanem na dzień 1 lutego 2016 roku. Sąd zwrócił uwagę, iż biegły występując przed Sądem dokładnie opisał jakie uszkodzenia rzeczonego samochodu pominął z uwagi na fakt ich powstania po ustaniu małżeńskiej wspólności ustawowej uczestników. Należy dostrzec także, iż uczestnicy przedmiotowego postępowania nie kwestionowali także posiadania przez biegłego odpowiedniego poziomu wiadomości specjalnych z zakresu motoryzacji oraz jego bezstronności w tej sprawie. Tym samym Sąd Rejonowy w Nowym Sączu uznał, iż opinia sporządzona przez biegłego S. K. jest przydatna dla ustalenia wartości szacowanego samochodu i ustalając wartość majątku wspólnego uczestników Sąd oparł się na uznanej za wiarygodną opinii.

Natomiast oceniając wiarygodność zeznań pozostałych świadków występujących w niniejszej sprawie Sąd miał na względzie, że są to osoby bezpośrednio związane z uczestnikami tego postępowania i przez to ich należy bardzo ostrożnie oceniać ich obiektywizm, zwłaszcza w przedmiocie ocen postępowania byłych małżonków. Sąd analizując treść złożonych przez świadków zeznań dostrzegł, iż w wielu miejscach są one sprzecznie. Świadkowie w trakcie realizacji swojego obowiązku procesowego nie kryli również wyraźnych emocji względem uczestników, co także przyczyniło się do ogólnej oceny wiarygodności ich zeznań. Dlatego też Sąd uznał zeznania tych świadków jedynie za częściowo wiarygodne, ustalając ich konkretną przydatność dla ustalenia danej okoliczności mającej znaczenie dla rozstrzygnięcie niniejszej sprawy przez pryzmat pozostałego materiału dowodowego, wzajemnych twierdzeń stron, a także zasad logiki i doświadczenia życiowego.

Nie ulega wątpliwości, iż dla wyniku przedmiotowego postępowania kluczowe znaczenia miała ocena postawy G. J. w przedmiocie jego przyczynienia się do powstania majątku wspólnego uczestników, w tym szczególnie jego nastawienie do budowy prowadzonej na nieruchomości stanowiącej główny składnik ich majątku dorobkowego. W ocenie Sądu w świetle materiału dowodowego, a zwłaszcza dokumentów potwierdzając jego zatrudnienie brak jest podstaw do kwestionowania domniemania równego przyczynienia się małżonków do powstania ich majątku wspólnego. Należy zwrócić bowiem uwagę, iż wszyscy członkowie rodziny wnioskodawcy przyznali, iż G. J. pracował na przedmiotowej budowie oraz łożył pieniądze na tą inwestycje. Nie sposób uznać za wiarygodne twierdzenia rodziny F. kwestionujących udział rodziny wnioskodawcy w pracach fizycznych na budowie. Warto zauważyć, iż wnioskodawca dołączył dowód z dokumentacji fotograficznej placu budowy. Dokumentacja ta była sporządzona w trakcie różnych etapów powstawania inwestycji. Warto zauważyć, iż część tej dokumentacji powstała w początkowym okresie budowy, kiedy to stosunki pomiędzy małżonkami miały być jeszcze co najmniej poprawne. Trudno więc sądzić, iż wnioskodawca zamierzał w sposób utylitarny dokumentować każdą swoją obecność na budowie, w celu wykorzystania tych zdjęć w toku późniejszego procesu. Podkreślić należy, iż zarówno Z. F. (1) jak i D. F. (2) przyznali, iż obecność rodziny wnioskodawcy na budowie miała miejsce jedynie przy czynnościach zawartych w dokumentacji fotograficznej. Twierdzenia takie jawią się jako sprzeczne z zasadami wiedzy życiowej. Ponadto Sąd zwrócił uwagę, iż także osoby bezstronne podawały, iż G. J. brał udział w procesie pozyskiwania materiału budowlanego, co świadczy bez wątpienia o jego zaangażowaniu w budowę. Sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego jest w ocenie Sądu samodzielne prowadzenie budowy (zarówno w aspekcie finansowym jak i fizycznym) przez Z. F. (1). Nieracjonalne byłoby bowiem łożenie przez niego tak wielkich kosztów, w sytuacji całkowicie biernej postawy zięcia. Należy dostrzec także, iż przez znaczącą cześć trwania związku małżeńskiego uczestników to G. J. pracował zawodowo, co znajduje oparcie w przedłożonych przez niego dokumentach prywatnych.

W ocenie Sądu Rejonowego nie mogą stanowić dowodu nabycia na własność przez wnioskodawcę i istnienia w chwili ustania wspólności majątkowej urządzeń dj-owiskich niejednoznaczne zeznania A. W. (1). Świadek ta miała bowiem bardzo ograniczony kontakt z wnioskodawcą, sprowadzających się jedynie do krótkich wizyt w trakcie pobytów w Polsce. W ocenie Sądu znacznie wiarygodniejsze w tym zakresie pozostają zeznania M. T. i W. G. (2), którzy stwierdzili, iż G. J. w okresie prowadzenia działalności rozrywkowej nie posiadał własnego sprzętu. To oni bowiem są osobami mającymi wiedzę, co do tego rodzaju aktywności wnioskodawcy. Należy wskazać także, iż M. W. zeznał jedynie, iż widział tego rodzaju sprzęt w pokoju wnioskodawcy. Okoliczność ta jednak w żaden sposób nie przesądza o posiadaniu przez G. J. w jakimkolwiek momencie prawa własności do tych urządzeń, zwłaszcza, iż z twierdzeń wnioskodawcy jednoznacznie wynika, iż wielokrotnie pożyczał on tego rodzaju sprzęt muzyczny. Należy podkreślić, iż zeznania A. i M. W. odnośnie prawa własności przedmiotowego sprzętu muzycznego były niepewne i oparte na różnego rodzaju przypuszczeniach. Warto wskazać, iż świadkowie ci nie potrafili podać ceny za jaką powyższy sprzęt został zakupiony i związanego z tym pochodzenia środków finansowych wnioskodawcy a także podmiotu, od którego te urządzenia miały zostać nabyte. Wiedza wskazanych świadków dotycząca zakupu tego sprzętu ogranicza się w zasadzie do faktu, iż świadkowie ci widzieli tego rodzaju sprzęt w pomieszczeniach zajmowanych przez G. J., co jest zgodne z wersją wynikającą z pozostałego materiału dowodowego. Zastanawiające jest też, iż J. F. czyli osoba najbardziej zorientowana w gospodarce finansowej byłych małżonków, w trakcie przesłuchania także nie potrafiła wskazać kiedy i w jakich okolicznościach G. J. nabył przedmiotowy sprzęt muzyczny i skąd wziął na niego środki finansowe. Powyższa okoliczność jest symptomatyczna zważywszy na twierdzenia zawarte w pismach procesowych uczestniczki, gdzie J. F. jednoznacznie wskazuje, iż wnioskodawca przedmiotowy sprzęt zakupił za pieniądze jej ojca. Okoliczność ta wydaje się wątpliwa zważywszy na brak przedstawienia przez uczestniczkę jakichkolwiek dowodów zakupu tego sprzętu, co jest sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, bowiem strony były w stanie wykazać potwierdzenia i faktury zakupów innych składników ich majątku wspólnego. Powyższego stwierdzenia nie podważa możliwość wcześniejszego (a więc przed zawarciem związku małżeńskiego nabycia tego sprzętu), gdyż uczestniczka w pismach przygotowawczych wyraźnie wskazała, iż wnioskodawca G. J. miał nabyć ten sprzęt już po powstaniu wspólności ustawowej małżeńskiej.

W ocenie Sądu niewiarygodne pozostają także zeznania uczestniczki J. F. i świadka Z. F. (1) w przedmiocie nabycia samochodu osobowego marki P. za pieniądze darowane wyłącznie uczestniczce przez jej ojca. Należy zaznaczyć, iż taka okoliczność świadczyłaby o istniejących już w małżeństwie kłopotach, co znowu sprzeczne jest z faktem, iż w transakcji kupna samochodu brał udział także sam wnioskodawca i jego ojciec. Ponadto warto zwrócić uwagę na sprzeczność relacji przedstawionej przez Z. F. (1) z twierdzeniami zawartymi w pismach uczestniczki. W oświadczeniach tych wskazują oni odmienną podstawę nabycia przez uczestniczkę przedmiotowego samochodu. Mianowicie uczestniczka twierdzi, iż pojazd ten został jej darowany przez ojca, a Z. F. (1) w trakcie postępowania sądowego podkreślił, iż jedynie pożyczył córce pieniądze na zakup samochodu, która to pożyczka do dnia dzisiejszego jest przez nią spłacana. W ocenie Sądu zasady doświadczenia życiowego oraz wynikający z pozostałego materiału dowodowego obraz relacji majątkowych byłych małżonków wskazuje, iż należy uznać, że Z. F. (1) jedynie partycypował w kosztach zakupu samochodu, który miał służyć zaspokajaniu potrzeb obydwojga małżonków.

Natomiast w ocenie Sądu wiarygodne pozostają oświadczenia T. J. odnośnie udzielonej przez niego darowizny na rzecz wnioskodawcy z okazji jego zamążpójścia. Za takim oglądem sytuacji przemawia potwierdzenie tych depozycji przez wszystkich członków rodziny wnioskodawcy, którzy przyznali, iż T. J. każdemu dziecku zapewnił pomoc w starcie w samodzielne życie. Powyższe depozycje wydają się tym bardziej wiarygodne, iż w trakcie składania tych zeznań M. Kenio wskazał, iż rodzina wnioskodawcy nie musiała płacić za mieszkanie w trakcie pobytu w B., wskazując jednocześnie, iż stworzona przez niego rodzina nie była w tak uprzywilejowanej sytuacji, co świadczy o szczerości zeznań świadka i nie ukrywaniu pewnego rozgoryczenia działaniem swoich rodziców.

Sąd zważył co następuje:

Wniosek o podział majątku dorobkowego co do zasady zasługuje na uwzględnienie.

Spełniona bowiem została przesłanka tego podziału określona w art. 35 k.r.o. w zw. z art. 54 § 1 k.r.o i art. 5 ust. 5 pkt 3 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o zmianie ustawy — Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. 2004 rok Nr 162 poz. 1691 ), a mianowicie ustanie małżeńskiej wspólności ustawowej między wnioskodawczynią a uczestnikiem co nastąpiło z chwilą uzyskania prawomocności przez wyrok Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 1 lutego 2016 roku tj. 23 lutego 2016 roku.

Niewątpliwym jest także, że wskutek zawarcia małżeństwa aż do orzeczenia rozwodu wnioskodawczyni i uczestnik pozostawali w ustroju małżeńskiej wspólności ustawowej, gdyż nie zawierali umów małżeńskich majątkowych wyłączających wspólność majątkową małżeńską. Co więcej uczestnicy zawarli umowę małżeńską majątkową rozszerzającą wspólność majątkową małżeńską na wszystkie przedmioty majątkowe nabyte przez małżonków przed zawarciem związku małżeńskiego oraz później. Umowa o rozszerzeniu wspólności spowodowała likwidację majątków odrębnych, jakie małżonkowie ewentualnie mieli przed powstaniem wspólności majątkowej oraz darowizn poczynionych przez obie rodziny w trakcie trwania związku małżeńskiego.

W konsekwencji i stosownie do dyspozycji art. 31 § 1 k.r.o. ich dorobek (majątek wspólny ) stanowią wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w trakcie trwania wspólności ustawowej przez oboje z małżonków albo przez jednego z nich a także te, na które wspólność została rozszerzona.

Zgodnie zaś z ustaleniami poczynionymi przez Sąd rozliczeniu w tym postępowaniu jako majątek wspólny podlega prawo własności nieruchomości położonej w Korzennej o nr KW (...) o powierzchni 0,1900 ha, zabudowanej budynkiem jednorodzinnym o wartości 308449 złotych, samochód osobowy marki P. (...) (...) (...) P., rok produkcji 2006 o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 7500 złotych. Natomiast Sąd nie uznał za zasadne twierdzeń wnioskodawcy, iż w skład majątku wspólnego stron należy wliczyć nakłady poczynione przez wnioskodawcę tytułem opłacania składek ubezpieczeniowych przedmiotowego samochodu. Oceniając tę okoliczność Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, iż nakłady kwestionowane przez wnioskodawcę według przedłożonego przez niego materiału dowodowego zostały poniesione już po uprawomocnieniu się wyroku Sądu Okręgowego w Nowym Sączu, a więc już po ustaniu małżeńskiej wspólnoty mieszkaniowej i tym samym nie mogą stanowić przedmiotu podziału majątku dorobkowego małżonków, gdyż powstały w momencie gdy J. F. i G. J. nie łączyła ustawowa wspólność majątkowa. Jest to zatem nakład z majątku osobistego na majątek wspólny stron. W aktach postępowania znajduje się jednak dowód wpłaty jedynie połowy składki OC przez co należy uznać, iż wnioskodawca pokrył jedynie przypadającą na niego część składki i nie podlega ona rozliczeniu. Sąd Rejonowy natomiast nie miał wątpliwości, iż w skład majątku dorobkowego uczestników wchodzi samochód osobowy marki P.. Jak wynika bowiem z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego Z. F. (1) jedynie partycypował w kosztach nabycia tego pojazdu. Ponadto okoliczności jego zakupu, a więc wspólny wyjazd rodzin małżonków świadczy, iż samochód ten miał być przeznaczony na potrzeby obojga małżonków. O powyższej okoliczności świadczą także podnoszone przez uczestniczkę zeznania wnioskodawcy G. J. w trakcie sprawy rozwodowej, gdzie wnioskodawca stwierdził, iż Z. F. (1) oferował obydwojgu małżonkom wszelką pomoc, w tym także pomoc finansową.

Brak jest jednocześnie podstaw do ustalenia, iż w skład majątku wspólnego st5ron wchodzi sprzęt grający, gdyż uczestniczka nie zdołała wykazać by taki sprzęt stał się kiedykolwiek własnością stron. Z dowodów przedstawionych przez uczestniczkę nie można ustalić, by G. J. kiedykolwiek posiadał własny sprzęt grający. Dowód w tym zakresie spoczywał na uczestniczce.

Stosownie do art. 46 k.r.o. do podziału majątku, który był objęty wspólnością ustawową, stosuje się odpowiednio przepisy o dziale spadku. Dotyczy to tak przepisów prawa materialnego, jak i procesowego. Art 684 k.p.c. stanowi, zaś że skład i wartość spadku ulegającego podziałowi ustala Sąd. Skład majątku wspólnego ustala się w zasadzie wg stanu w dacie ustania wspólności, zaś jego wartość według cen z chwili dokonania działu ( uchwała SN z dnia 27 września 1974 roku III CZP 58/74, publ. OSNCP 1975/6/90 ).Natomiast wartość majątku podlegającego podziałowi Sąd określa według cen rynkowych.

Sporna była między stronami kwestia stopnia przyczynienia każdego z małżonków do powstania majątku bowiem uczestniczka J. F. stwierdziła, że wnioskodawca G. J. w znacznie mniejszym stopniu przyczynił się do powstania wspólnego majątku. Uczestniczka podniosła, iż to jej ojciec poniósł przeważające koszty budowy domu na działce stanowiącej pierwotnie jej majątek osobisty. Natomiast G. J. w trakcie powstawania tej inwestycji miał do tego przedsięwzięcia rażąco negatywny stosunek, przedstawiający się w negowaniu zasadności inwestycji i unikaniu wykonywania jakichkolwiek prac budowlanych. Ponadto uczestniczka wskazała, iż wnioskodawca w trakcie trwania wspólności majątkowej dopuścił się względem niej rażącego zachowania mającego wyraz w skazujących wyrokach sądów karnych. Ponadto zdaniem uczestniczki wnioskodawca miał w trakcie trwania małżeństwa notorycznie zmieniać pracodawców, co także miało mieć wpływ na przyczynienie się G. J. do powstania majątku wspólnego uczestników.

Art. 43 § 1,2 i 3 k.r.i.o. stanowi, iż co do zasady małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym, jednakże z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać, ażeby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z nich przyczynił się do powstania tego majątku. Przy ocenie, w jakim każdy z małżonków przyczynił się do powstania majątku wspólnego, uwzględnia się także nakład osobistej pracy przy wychowaniu dzieci i we wspólnym gospodarstwie domowym. W ocenie Sądu jedynie nadzwyczajne okoliczności obrazujące diametralnie różny wkład małżonków w powstanie majątku wspólnego może uzasadniać obalenie domniemania posiadania przez małżonków równych udziałów w majątku wspólnym.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd nie pozwalają na przyjęcie, że to uczestniczka J. F. przyczyniła się w większym stopniu przyczyniła się do powstania wspólnego majątku. Należało bowiem rozważyć, że co prawda pierwotnie nieruchomość stanowiąca majątek dorobkowy stron wchodziła w skład majątku osobistego uczestniczki. Niemniej jednak uczestniczka decydując się na zawarcie małżeńskiej umowy majątkowej rozszerzyła wspólność majątkową małżeńską przez co de facto jej majątek osobisty stał się majątkiem wspólnym małżonków. Trzeba mieć nadto na względzie, iż budowa domu rozpoczęła się w okresie kiedy prowadziły razem wspólne życie w związku małżeńskim. Wbrew twierdzeniom uczestniczki niezasadne jest argumentowanie nierównych udziałów w majątku wspólnym poprzez wykazywanie finansowego wkładu jej ojca w proces budowlany. Należy bowiem dostrzec, iż jak wynika z podnoszonych już wcześniej w twierdzeniach uczestniczki zeznaniach G. J. w przedmiocie udziału Z. F. (1) w budowie, ojciec uczestniczki wyraźnie zapewnił wnioskodawcę, iż obydwoje małżonkowie mogą liczyć na jego pomoc w procesie budowy domu. Tym samym niezasadne jest twierdzenie jakoby nakłady finansowe Z. F. (1) miały być czynione jedynie na użytek uczestniczki. Sytuacja taka wydaje się oczywista zważywszy na fakt, iż w owym czasie relacje między małżonkami były prawidłowe i budowa domu miała przyczynić się do stworzenia wspólnego miejsca zamieszkania małżonków. Nie znajduje także usprawiedliwienia w okolicznościach faktycznych kwestowanie przez uczestniczkę nakładu pracy wnioskodawcy w proces budowy domu. Jak wynika z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego G. J. aktywnie uczestniczył w czynnościach związanych z budową domu uczestników. Nie zaangażowani bezpośrednio świadkowie przyznali bowiem, że także G. J. nabywał materiały budowlane. Warto także zwrócić uwagę, że w procesie powstawania inwestycji brała czynny udział także rodzina wnioskodawcy, co doskonale obrazują zdjęcia wykonywanych przez nich prac budowlanych. Wbrew twierdzeniom uczestniczki o nierównych udziałach w majątku wspólnym nie świadczy także częste zmienienie pracy przez G. J.. Warto bowiem zauważyć, iż wnioskodawca pozostawał aktywny zawodowo przez niemal cały okres trwania związku małżeńskiego uczestników. Natomiast aktywność zawodowa J. F. sprowadzała się jedynie do kilku miesięcy pracy w Wielkiej Brytanii, kiedy to uczestniczka pobierała wielokrotnie mniejsze wynagrodzenie od swojego męża. Należy mieć na względzie fakt, iż z uwagi na podejmowanie aktywności zawodowej niemal wyłącznie przez wnioskodawcę również potrzeby nowozałożonej rodziny były zaspakajane zarobionymi przez G. J. pieniędzmi. Tym samym należy uznać, iż wnioskodawca w sposób aktywny przyczyniał się do powstania majątku dorobkowego stron. Przy ustalaniu udziałów uczestników w majątku wspólnych nie sposób bowiem przekreślić nakładów ponoszonych przez wnioskodawcę na rzecz zaspokojenia codziennych potrzeb uczestników, które nie znalazły wymiernego bezpośredniego efektu w przedmiocie składu dzielonego majątku dorobkowego. Warto także zauważyć, iż jak przyznała uczestniczka w toku rozprawy sądowej budowa domu nie była prowadzona jedynie za pomocą środków finansowych jej ojca, lecz także małżonkowie przekazywali uzyskane oszczędności na rzecz prowadzenia tej inwestycji. Warto także zaznaczyć, iż wnioskodawca czynił aktywne starania w poprawę swoich zdolności zarobkowych, co wyrażało się w podjęciu przez wnioskodawcę studiów i stałego podnoszenia przez niego kwalifikacji. Ponadto G. J. także otrzymał od swojej rodziny darowiznę na rozpoczęcie samodzielnego życia, a ponadto do majątku dorobkowego wniósł pieniądze zarobione w trakcie pobytu za granicą. Nie można zatem twierdzić, iż to uczestniczka J. F. posiadała znacznie większy udział w powstaniu majątku dorobkowego stron. Owszem pomoc jej ojca była istotnym elementem powstania budynku mieszkalnego na wspólnej nieruchomości. Niemniej jednak pomoc finansowa Z. F. (1) była przeznaczona na rzecz obydwojga małżonków. Należy stwierdzić także, iż rażąco naganne zachowanie wnioskodawcy, które znalazło wyraz w wyrokach skazujących go za przestępstwa powstało dopiero w końcowym etapie trwania małżeństwa i w ocenie Sądu zachowanie to nie miało większego wpływu na powstanie przedmiotowego majątku wspólnego stron

Rozważenie tych wszystkich okoliczności powoduje, iż brak jest w ocenie Sądu podstaw do odstąpienia od zasady, iż małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Uznanie, że strony w różnym stopniu przyczyniły się do powstania wspólnego majątku byłoby dla wnioskodawcy krzywdzące. W związku z powyższym Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki do odstąpienia od zasady, iż małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym w związku z czym Sąd oddalił wniosek uczestniczki o ustalenie nierównych udziałów w majątku wspólnym.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I, II i V postanowienia.

Treść art. 46 k.r.o. nakazuje do podziału majątku stosować odpowiednio przepisy o dziale spadku, zaś art. 1035 k.c. z kolei odsyła do odpowiedniego stosowania przepisów o współwłasności w częściach ułamkowych (art. 195-221 k.c.) z zachowaniem przepisów art. 1036-1046 k.c.

Są trzy sposoby zniesienia współwłasności: a) fizyczny podział rzeczy, b) przyznanie całej rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, c) sprzedaż rzeczy stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego i podział sumy uzyskanej ze sprzedaży.

Sposób zniesienia współwłasności zależy przede wszystkim od zgodnej woli wszystkich współwłaścicieli. Przy braku jednomyślności preferowany jest podział w naturze (art. 211 k.c.), a gdy rzecz nie daje się podzielić, to może być przyznana jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych albo sprzedana stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego ( art. 212 k.c. ).

Właściwości składników majątku dorobkowego stron wskazują, że składniki te nie mogą być podzielone między nimi przez podział fizyczny.

Zatem ostatecznie należało mieć na względzie także treść art. 212 § 2 k.p.c., w myśl którego rzecz, która nie daje się podzielić może być stosownie do okoliczności przyznana jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych.

Sposób podziału był ostatecznie między stronami niesporny. Nieruchomość i samochód opisane we wniosku miały przypaść na wyłączną własność uczestniczki J. F., za spłatą G. J. z jej udziału w majątku wspólnym.

Majątek stron warty był ostatecznie kwotę 315 949 złotych. Jako wartość nieruchomości Sąd przyjął do rozliczenia wartość wyliczoną przez biegłego A. W. (2). Natomiast podstawę ustalenia wartości rynkowej pojazdu osobowego marki P. stanowiła opinia biegłego S. K.. Udział każdego z małżonków wynosił zatem (...),5 złotych.

Zgodnie z wnioskami stron, nieruchomość w podziale przypadła na wyłączną własność uczestniczki J. F., w związku z czym otrzymuje ona wartość 315 949 złote. Uczestniczka jest zatem zobowiązana zgodnie z udziałami dokonać spłaty na rzecz G. J. w połowie wartości majątku tj. w kwocie 157974,5 złotych

Tytułem spłaty Sąd zasądził na rzecz wnioskodawcy od uczestniczki kwotę 157974,5 złotych, płatną w 3 ratach ustalonych w postanowieniu. Rozkładając należność na raty Sąd miał na względzie to, iż uczestniczka z racji osiąganych przez siebie dochodów nie jest w stanie dokonać jednorazowej spłaty byłego męża. Uczestniczka ma niskie dochody, niemniej jednak może ona liczyć nadal na pomoc swojego ojca, który jak twierdziła, zadeklarował jej pomoc w spłacie byłego męża. Natomiast rozłożenie przedmiotowej kwoty na raty jest konieczne w celu umożliwienia uczestniczce wykonania orzeczenia sądu w tym zakresie. Należy zwrócić uwagę, iż zasądzona kwota jest znaczną sumą pieniędzy, a niezasadne w myśl racjonalnej gospodarki byłoby pozyskanie środków na spłatę wnioskodawcy poprzez sprzedaż rzeczonej nieruchomości. Z drugiej strony okres 3 lat nie jest okresem zbyt długim i w toku postępowania dowodowego wnioskodawca nie wykazał, iż taki okres spłaty mógłby przyczynić się do jego poszkodowania. Wnioskodawca pracuje zawodowo, ma pieniądze na swoje utrzymanie. Nie wykazał on by natychmiastowa jednorazowa spłata była niezbędna dla jego funkcjonowania.

Mając na uwadze zarówno interes G. J. jak i możliwości finansowe J. F. i potrzeby wnioskodawcy Sąd rozłożył należność z tytułu spłaty na raty na podstawie art. 321 k.p.c.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w pkt. III i IV postanowienia na podstawie powołanych przepisów.

Sąd uznał, że wydatki poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa w toku przedmiotowego postępowania powinny obciążać uczestników w sposób proporcjonalny do ich udziałów w majątku wspólnym. Na wydatki złożyły się koszty opinii biegłych łącznie w kwocie 3155,58 zł. Koszty te nakazał Sąd ściągnąć od stron po połowie na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. w zw z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz.U. z 2010 roku Nr 90, poz. 594 z późniejszymi zmianami ).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. Zarówno J. F. jak i G. J. działali przez kwalifikowanych pełnomocników stąd procesowo ich siły były wyrównane. Należy jednak podkreślić, że niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu nieprocesowym i zasadą jest w tym postępowaniu, że każdy z uczestników takiego postępowania ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie art. 520 § 1 k.p.c. W konsekwencji zasadą jest, iż koszty poniesione przez uczestników nie podlegają wzajemnemu rozliczeniu (zwrotowi). Nie można zdaniem Sądu uznać, że strony były w różnym stopniu zainteresowane wynikiem niniejszego postępowania oraz że mimo sporu ich interesy były sprzeczne, co mogło by rodzić stosowanie zasad z art. 520 § 2 i 3 k.p.c. Ani wnioskodawczyni, ani uczestnik nie pozostają względem siebie w pozycji strony przegrywającej i wygrywającej sprawę. Winni oni zatem i powinni samodzielnie ponieść koszty postępowania przez siebie faktycznie poniesione. Dlatego też Sąd nie znalazł podstaw do odejścia od generalnej zasady rozliczania kosztów w postępowaniu nieprocesowym jaką jest zasada ponoszenia wydatków związanych z własnym udziałem w sprawie.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt VI i VII postanowienia.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)