Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie

w składzie:

Przewodniczący SSR Lidia Merska

Protokolant Marta Kornacka

w obecności oskarżyciela publicznego mł. aspirant A. F.

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2018 r. na posiedzeniu

sprawy przeciwko J. P. (1)

synowi H. i H. z d. K.

ur. (...) w O.

obwinionego o to, że: W dniu 30 lipca 2017 roku około godziny 11:55 w miejscowości P. gm. P. na drodze publicznej prowadząc samochód marki R. o nr rej. (...) z przyczepą o nr rej. (...), w niewłaściwy sposób zabezpieczył przewożone kajaki w wyniku czego jeden z nich przemieścił się poza obrys pojazdu i podczas wymijania się z pojazdem marki S. o nr rej. (...), kajak uderzył w lewe lusterko zewnętrzne, powodując jego uszkodzenie, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86 §1 kw

1.  Obwinionego J. P. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86§1 kw w zw. z art. 24§1 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 400 (czterysta) złotych.

2.  Na podstawie art. 119§1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 140 (sto czterdzieści) złotych tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 179/17

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2017r około godziny 11:55 J. P. (1) samochodem marki R. o nr rej. (...) wraz z przyczepą o nr rej. (...) przewoził kilka kajaków. On sam wykonał przyczepę do przewozu kajaków, które były tam zabezpieczone linkami i przywiązane pasami. J. P. (2) jechał wąską drogą w kierunki miejscowości P.. W tym czasie z naprzeciwka swoim samochodem marki S. o nr rej. (...) jechali – A. S. i M. N., kierowała A. S.. Kierowca – A. S., widząc że jeden z kajaków, który wypiął się z zabezpieczenia i wystawał na jej pas jezdni, zjechała maksymalnie na prawe pobocze drogi, praktycznie do rowu. Dawała znaki kierowcy – świetlne i używała klaksonu, tak żeby zwrócić uwagę kierowcy na to, że ma nieprawidłowo zabezpieczony ładunek, ale kierowca – J. P. (1) nie reagował. Kiedy pojazd prowadzony przez J. P. (1) mijał pojazd A. S., doszło do uderzenia wystającym kajakiem w lewe lusterko zewnętrzne pojazdu S.. Kierowca – J. P. (1) pojechał dalej, nie zatrzymał się. Wówczas A. S. pojechała za nim, najpierw rozmawiali na poboczu drogi, kiedy J. P. (1) poprawiał wypięty kajak, zabezpieczał go, ale twierdził że nie ma na to czasu, a później podjechali do nabrzeża rzeki S.. Tam J. P. (1) zaprzeczał by doszło do jakiegokolwiek uderzenia, więc wezwano patrol policji. Na miejsce przyjechał patrol w składzie – (...) i M. F.. W toku rozpytania uczestników kolizji J. P. (1) stwierdził, że to nie jego wina tylko linki, która się poluzowała.

W wyniku tego uderzenia w samochodzie S. została zarysowana obudowa lusterka lewego i uszkodzony mechanizm lewego lusterka.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatki urzędowej k. 1, protokołu oględzin pojazdów k. 3 – 4, zeznań świadków – R. K. k. 47, A. S. k. 73, M. N. k. 81, a także częściowo na podstawie wyjaśnień obwinionego k. 46v – 47.

Obwiniony J. P. (1) nie przyznał się do winy wyjaśniając, iż droga na której wymijał się z samochodem S. jest wąska, a żeby się wyminąć oba pojazdy muszą zjechać na pobocze. Dodatkowo podał, że samochód pokrzywdzonych był poobijany, miał inne uszkodzenia i nie ma pewności co do tego, że to on spowodował wskazane w protokole oględzin uszkodzenia. Przyznał również, że nie obserwował w lusterkach boczny czy kajaki się nie wypięły z zabezpieczeń.

Sąd ocenił wyjaśnienia obwinionego jako niewiarygodne w zestawieniu z zeznaniami świadków – A. S., M. N. i R. K.. Pokrzywdzeni od razu, na gorąco przekazali policjantowi R. K., co się stało i jak przebiegło zdarzenie. Zdaniem Sądu co do wiarygodności tej relacji nie ma wątpliwości. Świadkowie opisali szczegółowo podejmowane czynności, to jak zauważyli niezabezpieczony kajak, wystający poza obrys przyczepy transportowej, jak A. S. alarmowała obwinionego – dając sygnały świetlne i dźwiękowe, ale ten nie zareagował tylko pojechał dalej. Zresztą na miejscu, przy policjancie, obwiniony stwierdził że to nie jego wina, że obluzowała się linka zabezpieczająca kajaki. Nie sposób przyjąć, że pokrzywdzeni zmówili się przeciwko właśnie nadjeżdżającemu z naprzeciwka kierowcy, celowo obwiniając go o uszkodzenia pojazdu. Przecież gdyby A. S. nie zjechała maksymalnie na prawe pobocze, to uszkodzenia w jej pojeździe byłyby znacznie większe, jak mówiła byłaby wybita przednia szyba. Niezabezpieczony kajak wystawał na sąsiedni pas ruchu, a obwiniony nie obserwował tego, co dzieje się z przewożonym przez niego ładunkiem. Sąd ocenił zeznania świadków jako wiarygodne, ponieważ wzajemnie się uzupełniają, relacjonują przebieg zdarzeń z dnia 30 lipca 2017r, zostały złożone po pouczeniu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

Zdaniem Sądu obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z winy umyślnej w zamiarze ewentualnym, ponieważ pomimo tego, że widział zachowanie kierowcy jadącego z naprzeciwka – to, że maksymalnie zjechał na prawe pobocze, to że dawał mu sygnały świetlne i dźwiękowe, nie zareagował w żaden sposób, nie zainteresował się tym, co się dzieje w jego pojeździe i godził się z tym, że może powodować zagrożenie w ruchu drogowym.

Odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86§1kw odpowiada ten, kto nie zachowując należytej ostrożności powoduje zagrożenie w bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze (Gubiński, Prawo wykroczeń, s. 1376-1385). W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (wyrok SN z 29 kwietnia 2003 r., III KK 61/03, niepubl.). Kierowca ma obowiązek nie tylko prowadzić pojazd zgodnie z obowiązującymi nakazami i zakazami, lecz winien on także prowadzić pojazd w sposób rozważny i ostrożny. Spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu oznacza takie zakłócenie w ruchu, które może doprowadzić do kolizji na drodze, czyli zagrożenia sytuacyjnego (Radecki (w:) Bojarski, Radecki, s. 507-513). Niebezpieczeństwo musi mieć charakter realny, co oznacza, że istnieje prawdopodobieństwo przerodzenia się aktualnej sytuacji na drodze w sytuację, w której może powstać ujemne następstwo (Buchała, Przestępstwa i wykroczenia, s. 213) - Komentarz do art. 86 kodeksu wykroczeń (Dz.U.07.109.756), [w:] M. Mozgawa (red.), M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, Kodeks wykroczeń. Komentarz, LEX, 2007.

Artykuł 61 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym stanowi, że urządzenia służące do mocowania ładunku powinny być zabezpieczone przed rozluźnieniem się, swobodnym zwisaniem lub spadnięciem podczas jazdy. Są to obowiązki kierującego takim pojazdem, który ma obowiązek zabezpieczyć przewożony ładunek tak, aby nie spowodować niebezpieczeństwa na drodze.

Zaznaczyć należy, iż w wypadku obwinionego to zagrożenie nie było jedynie realne, ale doszło do kolizji.

Wymierzając obwinionemu karę grzywny w kwocie 400,00zł Sąd miał na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego, uwzględniając jego sytuację materialną i rodzinną. Obwiniony, mimo że zdawał sobie sprawę z tego, że miał nieprawidłowo zabezpieczony ładunek – poprawiał w drodze linki mocujące przewożony ładunek – przeczył swojemu sprawstwu.

Wysokość należnych kosztów ustalono na podstawie §1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r (Dz. U. nr 118 poz. 1269 w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…)) – sprzed zmiany z dnia 01.01.2018r, albowiem sprawa wpłynęła do Sądu 21.11.2017r (Dz. U. z 2017r, poz. 2400 i rozporządzenie z dnia 22.12.2017r – Dz. U. z 2017r poz. 2467 nie znajduje zastosowania. Natomiast wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r (Dz.U. nr 49 poz. 223 z 1983r z późn. zm.).