Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2018r.

Sąd Okręgowy w Płocku Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tetkowska

Protokolant: sekretarz sądowy Izabela Bendig

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 czerwca 2018r. w Płocku

sprawy z powództwa Towarzystwa (...) S.A w W.

przeciwko M. K. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. K. (1) na rzecz powoda Towarzystwa (...) S.A w W. kwotę 75.500zł ( siedemdziesiąt pięć tysięcy pięćset złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 lutego 2017r. do dnia 27 czerwca 2018r., co stanowi łącznie kwotę 82.595zł (osiemdziesiąt dwa tysiące pięćset dziewięćdziesiąt pięć złote);

2.  zasądzoną w pkt.1 wyroku należność rozkłada na 10 (dziesięć) rocznych rat w wysokości po 8.259,50zł ( siedem tysięcy pięćset pięćdziesiąt złotych) każda, płatnych przez pozwanego M. K. (1) na rzecz powoda Towarzystwa (...) S.A w W. do 31 grudnia każdego roku, począwszy od 31 grudnia 2018r., z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat;

3.  zasądza od pozwanego M. K. (1) na rzecz powoda Towarzystwa (...) S.A w W. kwotę 9.192zł (dziewięć tysięcy sto dziewięćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 5.417zł ( pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  przyznaje adwokatowi A. B. kwotę 5.400zł (pięć tysięcy czterysta złotych) powiększoną o 23 % podatku VAT tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustanowionego z urzędu, którą nakazuje wypłacić tę kwotę ze Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Płocku.

I C 1086/17

UZASADNIENIE

Towarzystwo (...) S.A w W. wniosło 22 maja 2017r. pozew w postępowaniu nakazowym przeciwko M. K. (1), żądając zasądzenia na swoją rzecz kwoty 75.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 22 lutego 2017r. do dnia zapłaty i kosztów postępowania w sprawie, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych .

W uzasadnieniu powództwa powód podnosił, iż pozwany w dniu 8 marca 2014r. w miejscowości S. , kierując pojazdem marki A. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości oraz nie zachował należytej staranności i nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze, uderzył w drzewo.

W wyniku tego zdarzenia , pasażer samochodu marki A. , D. R., poniósł śmierć na miejscu.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Mławie z dnia 22 sierpnia 2014r. w sprawie sygn. akt II K 379/14 pozwany został uznany za winnego przestępstwa z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk .

W związku ze zgłoszoną szkodą, powodowe Towarzystwo przeprowadziło postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego wypłaciło z ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu, którym kierował pozwany:

- na rzecz B. R. (1) tytułem zadośćuczynienia za śmierć syna kwotę 43.500zł;

- na rzecz T. R. (1) z tytułu zadośćuczynienie za śmierć syna 32.000zł.

Mimo wezwania pozwanego do dobrowolnej zapłaty powyższej kwoty, pozwany nie zaspokoił dochodzonego roszczenia.

Sąd Okręgowy w Płocku skierował sprawę do postępowania zwykłego..

Pozwany domagał się oddalenia powództwa .

W uzasadnieniu wskazał , że przyczynienie się pokrzywdzonego do rozmiarów szkody było bardzo duże i że żądana kwota jest wygórowana. Podniósł, że rok przed wytoczeniem powództwa opuścił zakład karny i podjął pracę i nie dysponuje żadnym majątkiem ani oszczędnościami , aby taką kwotę zapłacić – odpowiedź na pozew k. 76-77.

Ostatecznie na rozprawie w dniu 13czerwca 2018r. pozwany podtrzymał swoje stanowisko w sprawie oświadczając, że wg niego adekwatna kwotą zadośćuczynienia na rzecz rodziców nieżyjącego jest kwota 18.000zł. Wniósł jednocześnie o rozłożenie należności zasądzonej przez Sąd na raty na okres 10 lat , płatnych do końca każdego roku– k. 160.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 8 marca 2014r. w miejscowości S. , pozwany kierując samochodem osobowym marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości nie zachował należytej staranności na łuku drogi oraz nie dostosował prędkości jazdy do panujących warunków ruchu, w wyniku czego stracił panowanie nad pojazdem i uderzył w przydrożne drzewo , w skutek czego pasażer pojazdu D. R. doznał obrażeń skutkujących jego zgonem na miejscu zdarzenia, a drugi pasażer doznał lekkich obrażeń ciała.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Mławie z dnia 22 sierpnia 2014r. w sprawie sygn. akt II K 379/14 pozwany został uznany za winnego przestępstwa z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk .

Dowód: prawomocny wyrok Sądu Rejonowego k. 307-308 i uzasadnienie sądu k. 323- 334 akt II K 379/14

Poszkodowany D. R. w chwili śmierci miał 22 lata. Mieszkał ze swoimi rodzicami. Był na ich utrzymaniu . Skończył szkołę zawodową. Nie chciał się uczyć dalej. Miał podjąć stała pracę na budowie w poniedziałek następujący po wypadku, w którym zginął. Do chwili śmierci pracował dorywczo ze swoim ojcem.

Dowód: akt zgonu w aktach szkodowych, zeznania świadka B. R. k. 118 00.38.15 i 00.433.16, T. R. k. 119 00.58.48 i 01.04.38

Nieżyjący był najlepszym kolegą pozwanego, z którym mieszkał po sąsiedzku.

Dowód: zeznania pozwanego k. 116 00.06.06

Pozwany, w okresie kiedy doszło do wypadku, uczył się w W.. Na weekend przyjechał do domu rodziców i wówczas spotkał się , pod sklepem z D. R., który poprzedniego dnia obchodził urodziny. Kiedy doszło do spotkania. D. R. był już pod wpływem alkoholu. Pozwany i D. R. razem pili piwo. Zakupili 6 piw i pojechali do lasu samochodem, którym kierował pozwany. Tam wypili zakupione pozostałe piwa. Potem skontaktowali się z kolegą, który był winien pieniądze D. R.. Spotkali się z tym kolegą pod sklepem, w którym zakupili wódkę i ponownie pojechali do lasu. Tam wspólnie wypili wódkę. Około północy, postanowili wracać. Wsiedli do samochodu. Kierowcą był pozwany. D. R. siedział na przednim fotelu dla pasażera. Kolega siedział z tyłu samochodu. Pozwany miał zapięte pasy. D. początkowo zapiął pasy, ale je następnie odpiął, żeby mieć możliwość swobodnej rozmowy z kolegą, który znajdował się na tylnym siedzeniu. Pozwany na skutek niezachowania należytej staranności i niedostosowania prędkości do warunków na drodze, stracił panowanie nad pojazdem i uderzył w drzewo. D. R. poniósł śmierć na miejscu .

Dowód: przesłuchanie pozwanego k. 116 00.07.19 do 00.14.25

Pozwany został skazany na karę pozbawienia wolności.

Przebywając w zakładzie karnym napisał list do rodziców nieżyjącego kolegi z przeprosinami / bezsporne/.

Z zakładu karnego wyszedł w maju 2016r. Obecnie mieszka ze swoją narzeczoną w wynajmowanym mieszaniu i ponosi koszty jego utrzymaniu w połowie tj. w wysokości ok. 800zł miesięcznie. Narzeczona uczy się . Pozwany pracuje w recepcji zakładu fryzjerskiego i zarabia netto ok. 1500zł. Podjął także naukę w systemie zaocznym. Nauka ma trwać 1,5 roku. Pozwany ma wykształcenie podstawowe. Pozwany leczy się. Cierpi na chorobę Leśniowskiego - crohna. Na leki wydaje ok. 50zł miesięcznie. Nie posiada majątku ani żadnych oszczędności. Nie pomagają mu rodzice od chwili kiedy się usamodzielnił.

Dowód: przesłuchanie pozwanego k. 116- 117 00.17.26 – 00.22.23. karty informacyjne i wyniki badań pozwanego k. 99-108, zaświadczenie o kontumacji nauki k. 109-110, umowa o pracę k. 111, umowa najmu lokalu k. 112-114

Rodzice D. R. w chwili jego śmierci mieli , matka 50 lat, a ojciec 54 lata. Mieszkali z D., dla którego wybudowali dom i to on miał w przyszłości się nimi opiekować. Państwo R. mają jeszcze jednego, starszego syna, który w chwili śmierci brata mieszkał, pracował i uczył się w systemie zaocznym , w W..

Nieżyjący pomagał rodzicom, a zwłaszcza matce w codziennym utrzymywaniu domu, sprzątał, kosił działkę, a kiedy B. R. (1) pracowała, to przygotowywał także obiady. D. chorował w dzieciństwie . Był ulubieńcem matki. Ojciec D. prowadził działalność gospodarczą. Pracował jako spawacz w W.. W chwili śmierci syna B. R. (1) przebywała na zasiłku dla bezrobotnych.

Dowód: zeznania świadka B. R. k. 118 - 119 00.38.15 – 00.44.38, T. R. k. 119 00.56.40 i k.120 00.59.57

Przed śmiercią syna państwo R. leczyli się na nadciśnienie, a pani R. także „ na nerwicę”. Matka nieżyjącego, po śmierci syna, trafiła do szpitala psychiatrycznego Nadal leczy się psychiatrycznie. Leczenie psychiatryczne , po śmierci syna, podjął także jej mąż. Przez dwa lata od śmierci syna małżonkowie nie byli w stanie pracować zawodowo. Obecnie pracują, Pani R. jako opiekunka starszych osób, pan R. jako spawacz. Zamieszkał z nimi syn K..

Dowód: zeznania świadków B. R. k. 119 00.48.00 – 00.52.55, T. R. k. 120 01.03.12

Rodzina R. była normalną, kochającą się rodziną. Nie było między nimi awantur, nie interweniowała policja.

Dowód: przesłuchanie pozwanego k. 117 00.22.23, , zeznania świadków: M. K. k. 145v 00.14.53, J. P. k. 146 00.20.18, Z. K. k. 160v

Małżonkowie R. zgłosili szkodę do powodowego ubezpieczyciela żądając po 100.000zł zadośćuczynienia za doznaną krzywdę spowodowaną śmiercią syna.

Dowód: k. 29

Powód uznał swoją odpowiedzialność. W wyniku postępowania likwidacyjnego decyzjami z 27 maja 2014r. powodowy ubezpieczyciel określił dla małżonków R. wysokość zadośćuczynienie na kwotę po 20.000zł i po przyjęciu 90% przyczynienia się syna do powstania szkody przyznał im do wypłaty po 2.000zł .

Dowód: decyzja k. 58-60

29 grudnia 2014r. małżonkowie R. wystąpili z pozwem przeciwko powodowi domagając się zapłaty kwoty po 33.000zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 3.06.2014r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną szkodę w związku ze śmiercią syna oraz kwoty 14.632zł tytułem zwrotu kosztów pogrzebu i wykonania nagrobka z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Przyjęli, że ich syn przyczynił się do szkody w 50%.

Dowód: pozew k. 2-8 akt I C 987/15.

Na rozprawie w dniu 15 kwietnia 2016r. w sprawie I C 987/15 małżonkowie zawarli z powodem ugodę, na mocy której powód zobowiązał się do wypłaty ponad kwoty już wypłacone :

- na rzecz B. R. (1) kwotę 41.500zł z tytułu dochodzonych roszczeń i kwotę 1191zł tytułem zwrotu połowy opłaty sądowej od pozwu oraz kwotę 1200zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

- na rzecz T. R. (1) kwotę 30.000zł z tytułu dochodzonych roszczeń oraz kwotę 825zł tytułem zwrotu połowy opłaty sądowej od pozwu i kwotę 1200zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Dowód: ugoda k. 159-160 akt I C 987/15

Powód wypłacił w dniu 28 maja 2014r. B. R. (1) kwotę 2.000zł., a w dniu 5 maja 2016r kwotę 41.500zł.

Dowód: potwierdzenie przelewu k. 62 i k. 63

Powód wypłacił T. R. (1) w dniu 28 maja 2014r. kwotę 2.000zł , a w dniu 5 maja 2016r kwotę 30.000zł.

Dowód: przelewy k. 64-65

Powód pismami z 7.02.2017r. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 43.500zł wypłaconej matce D. R. i kwoty 32.000zł wypłaconej na rzecz ojca nieżyjącego w terminie do 21 lutego 2017r. Wezwanie to pozwany otrzymał 13 lutego 2017r.

Dowód : pisma k. 66 -67 , dowód odbioru wezwania k. 70

Pismami z dnia 27 lutego 2017r. powód wezwał pozwanego do zapłaty wyżej wskazanych kwot w terminie 14 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową. Pozwany odebrał to wezwanie 6 marca 2017r.

Dowód: wezwania k. 68-69, dowód odbioru wezwań k. 71

Mimo wezwań pozwany nie uiścił żądanych przez powoda kwot /bezsporne/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: przesłuchania pozwanego k. 115- 11 00.06.01 – 00.34.39 i k.161, zeznań świadków B. R. (1) k. 118- 119 00.38.15 – 00.54.25, T. R. (1) k. 119- 120 00.56.40 – 01.10.03, M. K. (3) k. 145v 00.09.12 - 00.16.37, J. P. (2) k. 145v – 146 00.17.36 – 00.27.21, Z. K. (2) k. 160-v. i w/w dokumentów w tym dokumentu zawierającego opinię psychologiczną dotyczącą rodziców D. R. k. 37- 42.

W/w opinia psychologiczna jest dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 kpc.

Dokument prywatny jest samodzielnym środkiem dowodowym i może stanowić podstawę ustaleń faktycznych ( wyrok SN z dnia 3 kwietnia 2009 r., II CSK 601/08, M. Praw. 2009, nr 9, poz. 467, LEX nr 490973). Fakty zawarte w tym dokumencie dotyczące więzi emocjonalnych łączących rodziców z synem, ichj funkcjonowania w życiu rodzinnym, zawodowym, po śmierci syna, leczenie psychiatryczne poszkodowanej, znalazły potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym, a w szczególności zeznaniach B. i T. R. (1). Sąd nie przypisał temu dokumentowi waloru dowodu z opinii biegłego, lecz dokonał jego weryfikacji na podstawie pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego. Nadmienić należy, iż dokument ten, jego wiarygodność, nie były podważane w żaden sposób, przez stronę pozwaną. Z tych powodów Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychologa na okoliczność bólu i cierpienia , stresu związanego ze śmiercią syna oraz czasu trwania tego urazu u poszkodowanych rodziców D. R..

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd we własnym zakresie, bez korzystania z opinii biegłego psychologa i jego wiadomości specjalistycznych, dokonał oceny rozmiaru szkody poniesionej przez rodziców D. R..

Sąd oddalił także wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka , osoby sporządzającej opinię psychologiczną w sprawie I C 987/15 uznając ten dowód za zbyteczny dla rozstrzygnięcia sprawy, jak i w konsekwencji prowadzący do przedłużenia niniejszego postępowania.

S ąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu, roszczenie powoda zasługuje w całości na uwzględnienie.

Podstawą roszczenia jest art. 43 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), zgodnie z którym zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący wyrządził szkodę umyślnie, w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości albo po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii;

Okoliczności wypadku zostały ustalone w sprawie w sprawie sygn. akt II K 379/14 Sądu Rejonowego w Mławie. Zgodnie z ustaleniami tego Sądu, pozwany doprowadził do wypadku umyślnie naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, kierując samochodem w stanie nietrzeźwości. Odpowiedzialność pozwanego za spowodowanie przedmiotowego wypadku została stwierdzona prawomocnym, skazującym wyrokiem karnym.

Zgodnie z art. 11 KPC zdanie pierwsze, ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Owo związanie dotyczy ustalonych w sentencji wyroku znamion przestępstwa, a także okoliczności jego popełniania.

Pozwany w toku procesu nie kwestionował swojej odpowiedzialności co do zasady, ale kwestionował przede wszystkim wysokość dochodzonego roszczenia wskazując na „ duże przyczynienie „ się poszkodowanego do powstania i rozmiarów szkody.

Powód w niniejszej sprawie dochodzi zwrotu wypłaconych roszczeń z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez rodziców na skutek śmierci syna. Podstawę tych roszczeń stanowi przepis art. 446 § 4 kc.

Ciężar dowodu, że roszczenia zostały wypłacone spoczywa na powodzie ( art. 6 kc).

Powód udowodnił, że wypłacił dochodzone kwoty.

Rozpoznając roszczenie zakładu ubezpieczeń o zwrot wypłaconego świadczenia ubezpieczeniowego, sąd nie jest bezwzględnie związany wysokością faktycznie wypłaconego odszkodowania. Granicą odpowiedzialności sprawcy szkody jest jej rzeczywista wysokość, przy czym w wypadku regresu nietypowego, a z takim mamy do czynienia w niniejszej sprawie, nie może ona przekraczać faktycznie wypłaconego przez ubezpieczyciela zadośćuczynienia zmierzającego do naprawienia , tak jak w niniejszym przypadku, szkody niemajątkowej. W toku procesu pozwany sprawca szkody może kwestionować wysokość i zakres świadczeń wypłaconych przez zakład ubezpieczeń podnosząc w szczególności, że ubezpieczyciel świadczył nadmiernie w stosunku do szkody poniesionej przez pokrzywdzonego. W tym zakresie ciężar dowodu spada na stronę pozwaną ( art. 6 kc).

Pozwany wprawdzie kwestionował wysokość dochodzonego roszczenia, podnosząc swoją trudną sytuację materialną, ale jednocześnie nie udowodnił, że to roszczenie jest nadmierne.

W ocenie Sądu, wysokość wypłaconych przez powoda zadośćuczynienia, nie jest wygórowana. W tym zakresie Sąd kierował się przede wszystkim własnym doświadczeniem zawodowych w podobnych sprawach, jak i orzecznictwem sądów powszechnych w podobnych sprawach .

Sąd miał na uwadze, szacując wysokość zadośćuczynienia dochodzonego przez powoda, że na rozmiar krzywdy najbliższych osób, rodziców D. R., który zginął w przedmiotowym wypadu, ma wpływ nie tylko dramatyczne doznanie bezpośrednio związane ze śmiercią syna i wstrząs psychiczny wywołany tragicznym w skutkach zdarzeniem, ale również poczucie osamotnienia i pustki, cierpienie moralne. Rodzina R. była normalną, przeciętną, kochającą się rodziną. Rodzice wiązali swoją przyszłość z nieżyjącym synem. To właśnie on miał zapewnić im opiekę na starość. D. R. był młodym człowiekiem. Od urodzenia aż do swojej tragicznej śmierci mieszkał z rodzicami. Pomagał im, a zwłaszcza matce, podczas, gdy ojciec pracował w W.. Był także ulubieńcem matki. Podkreślenia wymaga nie tylko zażyłość , jaka łączyła poszkodowanych z nieżyjącym, ale także wiek w jakim dotknął ich ten wypadek. B. R. (1) miała 50 lat, a jej mąż 54 lata.

W ocenie Sądu śmierć dziecka , a D. w chwili wypadku miał zaledwie 22 lata, jest samo w sobie jednym z najbardziej traumatycznych przeżyć w życiu rodzica.

Istotnym dla wysokości zadośćuczynienia ma również fakt, iż śmierć syna wywołała u B. R. (1) zaburzenia emocjonalne, które w znacznym stopniu wpłynęły na jej funkcjonowanie i wypełnianie ról społecznych – w sferze życia osobistego, utrzymujące się poczucie rozpaczy, żalu, smutku i złości , w sferze życia rodzinnego wycofanie się z życia rodziny, izolacja od dalszych krewnych , w sferze życia zawodowego trudność z powrotem do pracy . Podnieść należy także , iż po śmierci syna B. R. (1) była hospitalizowana w zakładzie psychiatrycznym. Jej mąż także wówczas podjął leczenie psychiatryczne. Leczenie psychiatryczne małżonków trwa zresztą nadal. Pamiętać także należy, iż małżonkowie przez okres około 2 lat od śmierci syna nie byli w stanie podjąć pracy. Brak jednak środków do życia, wymusił na nich decyzję o podjęciu pracy zawodowej.

Jak wynika z orzecznictwa sadów powszechnych przeciętnie wysokość zadośćuczynienia za śmierć dziecka kształtuje się na poziomie co najmniej 80.000zł.

W niniejszej sprawie istotne znaczenie ma fakt przyczynienia się nieżyjącego do powstania i ewentualnie rozmiarów szkody.

D. R. pił alkohol razem z pozwanym. Wsiadł do samochodu mając pełną świadomość, że kierowca jest w stanie po użyciu alkoholu, co więcej, nie zapiął również pasów.

Takie zachowanie, zdaniem sądu, niewątpliwie świadczy o przyczynieniu się nieżyjącego do powstania szkody.

Art. 362 kc stanowi, że jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd ocenił, że przyczynienie D. R. do powstania szkody wynosi 50 %. W niniejszej sprawie nie można bowiem przyjąć większego przyczynienia poszkodowanego niż przyczynienie się sprawcy do powstania szkody. Podkreślenia wymaga fakt, że pozwany, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, w toku procesu nie wykazał żadnej inicjatywy dowodowej w zakresie określenia przyczynienia się poszkodowanego do rozmiarów wyrządzonej szkody ( art. 6 kc).

Powód , co należy podkreślić, dokonał wypłaty na rzecz B. R. (1) w sumie kwoty 43.500zł tytułem zadośćuczynienia , ale także i zwrotu kosztów pogrzebu i nagrobka .

W ocenie Sądu, wypłacona przez ubezpieczyciela , obojgu rodzicom nieżyjącego ,kwota łącznie 75.500zł za śmierć dziecka nie jest kwotą wygórowaną.

Fakt, iż pozwany jest w trudnej sytuacji majątkowej , nie stanowi podstawy do określenia „ mniejszej” wysokości zadośćuczynienia. W tym zakresie Sąd podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Krakowie wyrażone w wyroku w sprawie II AKa 98/02 z 2002-05-09 KZS 2002/6/13, że

miarkowanie obowiązku naprawienia szkody z powodu złego stanu majątkowego zobowiązanego nie powinno się stosować odnośnie wyrządzenia szkody na osobie umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa, bo wtedy zasady współżycia społecznego nie wymagają takiego miarkowania, ale przeciwnie - temu się sprzeciwiają (wyroki SN z dnia 21 grudnia 1984 roku - III CRN 269/84 i z dnia 18 marca 1970 roku - II CR 351/69, niepublikowane).

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał roszczenie główne powoda za zasadne.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 kc

Pozwany odebrał wezwanie do zapłaty na łączną kwotę 75.500zł 13 lutego 2017r. W wezwaniu tym powód określił termin spełnienia świadczenia na dzień 21 lutego 2017r., a więc pozwany popadł w opóźnienie w zapłacie tej kwoty od 22 lutego 2017r.

Sąd uwzględnił wniosek pozwanego o rozłożenia należności na raty .

Art. 320 k.p.c. wskazuje, że w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przepis podkreśla, iż dotyczy to jedynie szczególnych wypadków. Przyjmuje się powszechnie, że takimi szczególnymi wypadkami są sytuacje, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny, czy zdrowotny dłużnika, spełnienie przez niego świadczenia byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione i narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody, rozłożenie należności na raty ma na celu umożliwienie dłużnikowi wykonanie wyroku w sposób dobrowolny.

Celem unormowania tego przepisu jest umożliwienie realnego zaspokojenia wierzyciela przez dłużnika znajdującego się w określonej, najczęściej złej, sytuacji ekonomicznej. Sąd rozważając możliwość zastosowania wskazanej regulacji, winien brać pod uwagę również sytuację majątkową i interesy wierzyciela. Sąd nie może działać bowiem z pokrzywdzeniem wierzyciela.

Okoliczności rozpoznawanej sprawy uzasadniają rozłożenia świadczenia na raty. Pozwany w chwili obecnej nie ma żadnych oszczędności, ani majątku. W chwili zdarzenia był bardzo młodym i niedoświadczonym człowiekiem. Od wielu lat cierpi na chorobę Leśniowskiego - crohna. Po odbyciu kary pozbawienia wolności podjął pracę. Miesięcznie zarabia 1500zł. Nie ma innych dochodów. Pozwany podjął także naukę w celu podwyższenia swoich kwalifikacji, po to aby w przyszłości móc osiągać wyższe dochody.

Tym samym Sąd uznał, że pozwany ma realną szanse na spłatę zadłużenia, ale w ratach.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc.

Na koszty złożyły się: opłata sądowa uiszczona przez powoda – 3.775zł, wynagrodzenie pełnomocnika 5.400zł – § 2 pkt 6 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U poz.1804 ze zmianami), opłata od pełnomocnictwa 17 zł.

Pozwany był zwolniony z kosztów sądowych ponad kwotę 400zł i ustanowiony był dla niego pełnomocnik z urzędu – postanowienie k. 85.

O wynagrodzeniu dla pełnomocnika z urzędu Sąd orzekł na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej przez adwokata z urzędu( Dz.U poz.1714)

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.