Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 czerwca 2017r. roku Sąd Rejonowy w Kutnie (1) zasądził od pozwanej J. Ś. na rzecz powoda (...) Banku Spółki Akcyjnej we W. kwotę 5732,43 złotych z liczonymi od kwoty 5659,55zł odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 31 maja 2016 roku do dnia zapłaty, oraz (2) zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2472,89zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego orzeczenia wniosła pozwana, skarżąc je w całości. Skarżąca wnosiła o uchylnie wyroku.

W uzasadnieniu apelacji podała, że Sąd I instancji nie wziął pod uwagę jej trudnej sytuacji życiowej.

Powód złożył odpowiedź na apelację pozwanej, w której wnosił o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie Sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli nie przeprowadzano postępowania dowodowego. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, przyjmuje za własne ustalenia Sądu Rejonowego stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia przyjętego w zaskarżonym wyroku, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej i zgodnej z kryteriami zawartymi w art. 233 § 1 k.p.c. oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Sąd Rejonowy wydając wyrok wziął pod uwagę zebrane dowody i przeanalizował je wskazując, jakie okoliczności uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Zdaniem Sądu Okręgowego ze zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Rejonowy wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym i prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego.

Przede wszystkim Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że strony łączyła umowa o kartę kredytową nr KK (...) w ramach której została wydana karta kredytowa V. C. oraz został przyznany limit kredytowy w kwocie 5000zł, na warunkach określonych w umowie. Pozwana winna dokonywać spłaty limitu kredytowego zgodnie z umową w oparciu o art. 69 ust 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2015r.poz.128 z póź. zm.). Skoro pozwana zaprzestała dokonywać spłaty limitu kredytowego na warunkach określonych w umowie, to bank wypowiedział pozwanej umowę. Pozwana zaś powinna zwrócić kredyt, odsetki oraz koszty ustalone na podstawie postanowień umownych oraz odsetki za opóźnienie na podstawie art. 481§1 i 2 k.c. i 482§1 k.c. Ponadto żądnie zwrotu przez powoda kredytu nie może być uznane za czynienie przez powoda ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem prawa lub zasadami współżycia społecznego. Ciężar dowodu w zakresie pozwalającym na zakwalifikowanie określonego zachowania się jako nadużycia prawa obciąża tego, kto zarzuca drugiemu naruszenie zasad współżycia społecznego. Skarżąca w żaden sposób nie wykazała, że powód dochodząc należności z umowy o kartę kredytową naruszył zasady współżycia społecznego. Należy podnieść, że samo pogorszenie sytuacji finansowej strony oraz brak chęci zawarcia przez bank porozumienia co do spłaty zadłużenia w ratach, nie jest wystarczającym powodem do uznania, że powód żądając zwrotu kredytu nadużywa swojego prawa. Zarzut nadużycia prawa podmiotowego odnosi się do sposobu wykonywania tego prawa. Z natury rzeczy należy więc przede wszystkim ocenić zachowanie się uprawnionego. Należy podnieść, że domaganie się należnego świadczenia przez wierzyciela z tytułu wykonania ważnie zawartej umowy nie może być uważane za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego tylko dlatego, że żąda on zwrotu kredytu. Ujemne zaś następstwa niestarannego działania strony, wobec której uprawniony wykonuje swoje prawo, nie mogą być usuwane przez zastosowanie art. 5 k.c. (wyr. SN z 24.4.1997 r., II CKN 118/97, OSP 1998, Nr 1, poz. 3 z glosą apr. A. S. ). W efekcie trudna sytuacja materialna pozwanej nie może uwolnić jej od obowiązku spłaty powodowi długu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., w zw. art. 505 ¹⁰ §1 i 2 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty poniesione przez powoda w tym postępowaniu złożyło się jedynie wynagrodzenie jego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, którego wysokość ustalono na podstawie o §10 ust 1 pkt 1 w zw. z §2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 z póź zm. ).