Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 sierpnia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 1 sierpnia 2018 r. w Lublinie

sprawy S. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o emeryturę

na skutek apelacji S. B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 27 października 2017 r. sygn. akt VIII U 2577/16

oddala apelację.

Krzysztof Szewczak Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Elżbieta Czaja

III AUa 1082/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 marca 2016 r., znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych w L. odmówił wnioskodawcy S. B. prawa do emerytury w obniżonym wieku, ponieważ nie udowodnił on posiadania co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od tej decyzji S. B. domagał się zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia w Zakładach (...) w B. oraz w Zakładzie (...) w L. i w konsekwencji tego przyznania wcześniejszej emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wnosił o oddalenie odwołania. Organ rentowy podniósł, że po złożeniu dodatkowych dokumentów, zaliczył wnioskodawcy okres zatrudnienia w (...) w B. do stażu pracy w szczególnych warunkach. Łączny okres pracy w takich warunkach wynosi11 lat, 3 miesiące i 15 dni. Organ rentowy w dalszym ciągu odmawiał zaliczenia okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Zakładzie (...) w L. na stanowisku robotnika budowlanego i cieśli do stażu pracy w szczególnych warunkach.

Wyrokiem z dnia 27 października 2017 r. Sąd Okręgowy w Lublinie oddalił odwołanie.

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd I instancji ustalił, że S. B., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 25 lutego 2016 r. wniosek o emeryturę w obniżonym wieku. Do tego wniosku załączył m.in. świadectwo pracy potwierdzające jego zatrudnienie w Zakładzie (...) w L. w okresie od dnia 5 stycznia 1983 r. do dnia 30 września 1990 r. na stanowisku robotnika budowlanego i cieśli.

W okresie od dnia 1 września 1971 r. do dnia 31 grudnia 1982 r. S. B. był zatrudniony w Zakładach (...) w B. na stanowisku tkacza. Okres zatrudnienia w tych Zakładach w łącznym wymiarze 11 lat, 3 miesiące i 28 dni został zaliczony przez organ rentowy do stażu pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy dalej ustalił, że ubezpieczony w dniu 5 stycznia 1983 r. został zatrudniony w Zakładzie (...) w L. na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku robotnika budowlanego, które zajmował formalnie do dnia 9 maja 1985 r. W dniu 10 maja 1985 r. wnioskodawca zawarł nową umowę o pracę w związku z wyjazdem do pracy na terenie ZSRR. Od tej daty jego stanowisko pracy było określane w dokumentacji pracowniczej jako cieśla. W rzeczywistości wnioskodawca wykonywał obowiązki robotnika budowlanego przez 2-3 miesiące pracy, kiedy przechodził przeszkolenie do zawodu cieśli. W okresie tego przeszkolenia wykonywał szalunki w wykopach, a następnie wyrównywał wlewany tam beton. Po tym początkowym, krótkim okresie, dalej pracował już jako cieśla w brygadzie cieśli. (...) w L. zajmował się pracami ogólnobudowlanymi. Funkcjonowały tam odrębne brygady cieśli, zbrojarzy i betoniarzy, spawaczy, montażystów konstrukcji metalowych na wysokości. W okresie zatrudnienia wnioskodawcy zakład ten był wykonawcą sieci kanalizacyjnych oraz oczyszczalni ścieków na terenie L., S. i Ł.. Budowa każdej oczyszczalni polegała na tym, że najpierw były wykonywane za pomocą ciężkiego sprzętu wykopy głębokości 6-7 metrów. Wnioskodawca w tych wykopach wykonywał szalunki. Praca w wykopie była niebezpieczna, ponieważ istniało zagrożenie obsunięcia ziemi, mogło również coś spaść z góry na pracownika. Następnie w takim wykopie brygada montażystów wykonywała stalową konstrukcję, która była zalewana betonem. Konstrukcja ta wznosiła się ponad poziom gruntu. Zadaniem cieśli było również przygotowanie dla montażystów rusztowań, drewnianych schodków i drabin. Wnioskodawca nie wykonywał prac betoniarskich i zbrojarskich, nie zajmował się również montażem konstrukcji metalowych. Jego zadaniem było wykonanie wspomnianych szalunków oraz rusztowań, drewnianych schodków i drabin. Te ostatnie prace były wykonywane na wysokości, ponieważ konstrukcja wznosiła się aż do wysokości 16 metrów nad ziemią. Następnie cieśle, w tym S. B., wykonywali ponownie szalunki w wykopach, łączących poszczególne konstrukcje składające się na oczyszczalnię ścieków. Wnioskodawca wykonywał pracę w wykopach, jak i przy wznoszeniu szalunków na wysokości, zarówno zimą jak i latem. Praca w wykopach stanowiła około ¾ jego zadań, a praca na wysokości zajmowała ¼ wymiaru czasu pracy, który go obowiązywał. Praca na wysokości przy wykonywaniu szalunkach była niebezpieczna, ponieważ istniało niebezpieczeństwo upadku. Pracodawca wypłacał wszystkim pracownikom, w tym cieślom, dodatek za pracę w warunkach szkodliwych. Stosunek pracy S. B. w (...) w L. ustał z dniem 30 września 1990 r.

S. B., poza okresem pracy w (...) w B. oraz (...) w L., nie posiada innych okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach, ponieważ w okresach niewykonywania pracy w tych zakładach prowadził gospodarstwo rolne. Obecnie pobiera rentę rolniczą z KRUS.

Sąd Okręgowy powyższych ustaleń dokonał na podstawie dowodów z dokumentów, które obdarzył przymiotem wiarygodności, ponieważ zostały one wystawione przez uprawnione podmioty i ich treść nie była kwestionowana przez strony.

Sąd I instancji w całości ocenił jako wiarygodne zeznania wnioskodawcy oraz świadków, ponieważ są one stanowcze, nawzajem się uzupełniają i tworzą logiczną całość. Sąd Okręgowy odmówił wiary zeznaniom świadka P. U. w części, w której stwierdził, że praca na konstrukcji wzniesionej nad powierzchnią ziemi groziła obsunięciem się ziemi. Logicznie kwestię tę wyjaśnił świadek J. W., który zeznał, że nie było już takiego zagrożenia, bo konstrukcja opierała się na betonowo-żelbetonowych fundamentach wykonanych w wykopie, nadto odbywała się już nad powierzchnią ziemi. Sąd I instancji obdarzył wiarą zeznania wnioskodawcy, z których wynika, że tylko przez pierwsze 2-3 miesiące pełnił obowiązki robotnika budowlanego. Zwrócił przy tym uwagę na to, że znajdują one potwierdzenie w zeznaniach świadka J. W..

Sąd Okręgowy zacytował następnie treść przepisów art. 184 ust. 1 i 2 oraz art. 32 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń (t.j. Dz.U. 2015 r., poz. 748 ze zm.), a także § 1 ust. 2, § 2 ust. 1, § 3 oraz § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególny charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Sąd I instancji mając na uwadze charakter pracy wykonywanej przez S. B. w okresie jego zatrudnienia w Zakładzie (...) w L. uznał, że nie można jej zaliczyć do stażu pracy w szczególnych warunkach, ponieważ wnioskodawca w tym Zakładzie nie wykonywał pracy zaliczonej w przepisach ostatnio powołanego rozporządzenia do prac wykonywanych w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Sąd I instancji zwrócił uwagę na to, że z zeznań wnioskodawcy S. B. oraz świadków: P. U. i J. W. wynika, że ubezpieczony wykonywał w (...) w L. trzy rodzaje prac, a mianowicie pracę w głębokich wykopach polegającą na szalowaniu ścian wykopu, pracę na wysokości polegającą na szalowaniu wznoszonych konstrukcji metalowych oraz ponownie pracę w wykopach łączących poszczególne elementy oczyszczalni ścieków, polegająca na ich szalowaniu. Wnioskodawca wykonywał pracę w brygadzie cieśli i poza krótkim 2-3 miesięcznym okresem przyuczenia do tego zawodu, nie wykonywał innych prac, w tym betoniarskich. Do jego zadań nie należały też prace zbrojarskie, czy wznoszenie konstrukcji metalowych na wysokości. Te prace były bowiem wykonywane przez pracowników odpowiednich brygad: zbrojarzy, betoniarzy i montażystów konstrukcji stalowych na wysokości oraz spawaczy.

Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na to, że w dziale V („W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”) wykazu A stanowiącego załącznik rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) prace cieśli nie zostały zaliczone do prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do przejścia na emeryturę w obniżonym wieku.

Wnioskodawca jako cieśla wykonywał szalunki w wykopach oraz nad powierzchnią ziemi. Prace takie nie należą do żadnej kategorii prac w szczególnych warunkach wymienionych w ostatnio powołanym dziale V wykazu A stanowiącego załącznik rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Sąd Okręgowy zaznaczył, iż nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, że S. B. wykonywał prace wodnokanalizacyjne lub przy budowie rurociągów w głębokich wykopach, które zostały wymienione w wykazie A, dziale V pod pozycją 1 (etap I i III wykonywanych przez niego prac), to prace te nie były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Jak zeznali bowiem świadkowie, ¼ pracy ubezpieczonego była wykonywana na wysokości. Sąd Okręgowy powołał się przy tym na pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu z dnia 23 stycznia 2014 r., ………, że możliwe jest zakwalifikowanie pracy w szczególnych warunkach jako wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy tylko w pełnych okresach czasu pracy. Jednocześnie zaznaczył, że prace na wysokości, nie będące pracami malarskimi konstrukcji na wysokości, czy też pracami przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości, nie są pracami w szczególnych warunkach, w rozumieniu przepisów ostatnio powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

W związku z powyższym okres zatrudnienia wnioskodawcy w Zakładzie (...) w L. na stanowisku robotnika budowlanego oraz cieśli, zdaniem Sądu Okręgowego, nie może być zaliczony ubezpieczonemu do stażu pracy w szczególnych warunkach. Mając to na uwadze Sąd I instancji stwierdził, że wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym co najmniej 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, ponieważ okres wykonywania takiej pracy w (...) w B., wynoszący 11 lat, 3 miesiące i 15 dni, jest krótszy od wymaganego co najmniej 15-letniego takiego okresu. Wobec niespełnienia warunku posiadania co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach wnioskodawca nie nabył prawa do wcześniejszej emerytury.

Mając to wszystko na uwadze Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.

Apelację od tego wyroku wniósł ubezpieczony S. B.. Zaskarżając wyrok Sądu I instancji w całości apelant zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że wnioskodawca nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że ubezpieczony w spornym okresie wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

W konsekwencji tego zarzutu apelant wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wnosił o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zostały w niej przedstawione zarzuty skutkujące zmianą lub uchyleniem zaskarżonego wyroku.

Ustalenia Sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie niniejszej (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 października 1998 r., II CKN 923/97 – OSNC 1999, z. 3, poz. 60; z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 21/98 – OSNAP 2000, nr 4, poz. 143; z dnia 20 stycznia 2000 r., I CKN 356/98 – LEX nr 50863; z dnia 7 kwietnia 2004 r., IV CK 227/03 – LEX nr 585855; z dnia 20 maja 2004 r., II CK 353/03 – LEX nr 585756; z dnia 17 lipca 2009 r., IV CSK 110/09 – LEX nr 518138; z dnia 27 kwietnia 2010 r., II PK 312/09 – LEX nr 602700).

Istota sporu na etapie postępowania apelacyjnego sprowadzała się do ustalenia, czy wnioskodawca S. B. w okresie zatrudnienia w Zakładzie (...) w L. od dnia 5 stycznia 1983 r. do dnia 30 września 1990 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Bezspornym w sprawie niniejszej było, że jedynie w pierwszych 2-3 miesiącach zatrudnienia u tego pracodawcy wnioskodawca wykonywał pracę na stanowisku robotnika budowlanego. W pozostałym okresie zatrudnienia w (...) w L., a więc praktycznie w całym okresie zatrudnienia w tym Zakładzie, wykonywał pracę na stanowisku cieśli. W spornym okresie pracodawca ubezpieczonego był wykonawcą budów sieci kanalizacyjnych oraz oczyszczalni ścieków w L., S. i Ł.. Na każdej budowie najpierw były wykonywane wykopy do głębokości 6-7 metrów. Wnioskodawca jako cieśla wykonywał w tych wykopach szalunki, w których następnie brygada montażystów wykonywała i odpowiednio montowała konstrukcje metalowe zalewane na końcu betonem. Z niekwestionowanych przez strony ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że wykonywanie szalunków w wykopach zajmowało wnioskodawcy ¾ jego czasu pracy. Pozostałą część (1/4) czasu pracy ubezpieczonego zajmowało wykonywanie szalunków konstrukcji metalowych montowanych na wysokości, które również były zalewane betonem.

Zgodnie z art. 32 ust. 4 w związku z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2018 r., poz. 1270), wiek emerytalny niższy od powszechnego wieku emerytalnego, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególny charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Przepis § 4 ust. 1 tego rozporządzenia przewiduje, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik rozporządzenia, jeżeli osiągnie wiek emerytalny wynoszący dla mężczyzn 60 lat i ma wymagany okres zatrudnienia (25 lat), w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, nabywa prawo do emerytury. Stosownie do § 2 ust. 1 ostatnio powołanego rozporządzenia praca w szczególnych warunkach winna być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że prawo do emerytury w wieku niższym od powszechnego z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności do zarobkowania z uwagi na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca w szczególnych warunkach, to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy), w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wykonywanie takiej pracy przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniejszej niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 22 lutego 2007 r., I UK 258/06 – OSNP 2008, nr 5-6, poz. 81; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07 – OSNP 2009, nr 5-6, poz. 75; z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07 – LEX nr 483283; z dnia 4 października 2007 r., I UK 111/07 – LEX nr 375689; z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/07 – OSNP 2008, nr 21-22, poz. 329; z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/07 – OSNP 2008, nr 21-22, poz. 325; z dnia 5 maja 2009 r., I UK 4/09 – LEX nr 509022). W tym miejscu należy podkreślić, że praca w szczególnych warunkach jest pojęciem szerszym od pracy w warunkach szkodliwych, bowiem obok negatywnego oddziaływania na organizm ludzki, musi być wymieniona w wykazie A, stanowiącym załącznik powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Sama uciążliwość prac nie jest wystarczająca do uznania, że była to praca w szczególnych warunkach, uprawniająca do emerytury w obniżonym wieku. Wcześniejsza emerytura jest dla powszechnego systemu emerytalnego instytucją wyjątkową, określającą szczególne uprawnienia. Zawarcie przez ustawodawcę w zamkniętym katalogu wykazu pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącza możliwość jego rozszerzania w procesie stosowania prawa. Możliwość odstępstwa od zasady powszechnej – zwłaszcza ze względu na przesłankę szczególnych warunków zatrudnienia – pozostaje atrybutem władzy ustawodawczej, a nie sądowniczej (por. powołany wyżej wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2007 r., I UK 258/06 – OSNP 2008, nr 5-6, poz. 81).

Wnioskodawca S. B. praktycznie w całym okresie zatrudnienia w Zakładzie (...) w L. (z wyjątkiem jedynie 2-3 pierwszych miesięcy zatrudnienia u tego pracodawcy) wykonywał pracę na stanowisku cieśli. Prace ciesielskie nie zostały wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W związku z tym okres wykonywania pracy cieśli nie może być zaliczony do stażu pracy w szczególnych warunkach. Sama uciążliwość pracy ciesielskiej ubezpieczonego polegająca na wykonywaniu szalunków różnych konstrukcji w wykopach oraz na wysokości nie jest wystarczająca do uznania, że była to praca w szczególnych warunkach, uprawniająca do wcześniejszej emerytury.

Podkreślenia wymaga również to, że praca obok zaliczenia jej w w/w wykazie A do prac wykonywanych w szczególnych warunkach, żeby mogła być zaliczona do stażu pracy w szczególnych warunkach, musi być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Przyjmując hipotetycznie, za Sądem I instancji, że wykonywane przez wnioskodawcę w wykopach szalunki różnych konstrukcji były pracami wodnokanalizacyjnymi lub przy budowie rurociągów w głębokich wykopach, o których mowa w stanowiącym załącznik rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wykazie A, dziale V, pod pozycją 1, to prace te nie były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Z niekwestionowanych również przez wnioskodawcę ustaleń Sądu Okręgowego bowiem wynika, że wykonywanie szalunków konstrukcji w wykopach zajmowało ubezpieczonemu ¾ obowiązującego wymiaru czasu pracy, zaś pozostałą część tego czasu zajmowało mu wykonywanie szalunków na powierzchni i na wysokości. W orzecznictwie Sądu Najwyższego za utrwalony należy uznać pogląd, że możliwe jest zakwalifikowanie pracy w szczególnych warunkach jako wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy tylko w pełnych okresach czasu pracy. Sąd Apelacyjny w pełni podziela ten pogląd. Ten ostatni warunek nie został przez wnioskodawcę spełniony, co sprawia, że wykonywana przez niego praca na stanowisku cieśli nie mogła być zaliczona do stażu pracy w szczególnych warunkach.

Przedstawione w apelacji stanowisko wnioskodawcy, że praca cieśli wykonywana na wysokości, była pracą wykonywaną w szczególnych warunkach, nie może być uznane za prawidłowe. Trafnie Sąd Okręgowy przyjął, że nie każda praca, w tym praca cieśli, wykonywana na wysokości może być uznana za pracę w szczególnych warunkach. Takimi pracami są tylko te, które zostały wymienione w wykazie A stanowiącym załącznik rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W tym wykazie, spośród prac na wysokości, do prac w szczególnych warunkach zostały zaliczone jedynie prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości (wykaz A, dział V, pozycja 5) oraz prace malarskie konstrukcji na wysokości (wykaz A, dział V, pozycja 6).

Mając to wszystko na uwadze przedstawiony w apelacji wnioskodawcy zarzut

Błędnych ustaleń faktycznych, a w istocie sprzeczności ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez uznanie, że ubezpieczony nie spełnił wszystkich warunków wymaganych do przyznania emerytury w obniżonym wieku, w tym warunku posiadania co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie mógł być uznany za trafny.

Reasumując, wnioskodawca S. B. nie wykazał, aby w ustawowym czasie do 1 stycznia 1999 r. był zatrudniony na stanowiskach, na których prace były wykonywane w szczególnych warunkach przez okres co najmniej 15 lat i tym samym nie spełnił jednej z koniecznych przesłanek do nabycia emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, bliżej określonych w art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z art. 32 tej ustawy oraz § 2 ust. 1 i § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Z przedstawionych wyżej względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.