Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 lutego 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi - X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z powództwa S. G. przeciwko Miejskiemu Przedsiębiorstwu (...) Spółka z o. o. w Ł., o odszkodowanie, w punkcie pierwszym sentencji wyroku oddalił powództwo, w punkcie drugim sentencji wyroku nie obciążył powoda S. G. kosztami postępowania, a w punkcie trzecim sentencji wyroku przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz radcy prawnego M. K. kwotę 553,50 zł, zawierającą podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na podstawie następujących ustaleń faktycznych:

Powód S. G. był zatrudniony u strony pozwanej od dnia 28 lipca 2009 roku w oparciu o umowę o pracę na czas nieokreślony.

Pismem datowanym na dzień 31 października 2017 roku strona pozwana rozwiązała
z powodem umowę o pracę za wypowiedzeniem informując, iż w terminie 21 dni od daty doręczenia pisma może on wnieść odwołanie do Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi – Sądu Pracy wraz ze wskazaniem adresu Sądu. Powód potwierdził własnoręcznym podpisem otrzymanie pisma w dniu 2 listopada 2017 roku.

Pozwem z dnia 6 listopada 2017 roku S. G. wniósł o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne.

Pismem datowanym na dzień 9 listopada 2017 roku powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od (...)kwoty 7.200 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę
i wynagrodzenia.

Zarządzeniem z dnia 17 listopada 2017 roku powód został wezwany do uzupełnienia w terminie 7 dni braków formalnych pozwu poprzez podanie numeru NIP lub PESEL powoda, wskazanie wartości przedmiotu sporu oraz złożenie odpisów załączników do pozwu pod rygorem zwrotu pozwu.

Pismem z dnia 21 listopada 2017 roku powód określił wartość przedmiotu sporu na kwotę 2.800 zł, podał swój nr PESEL oraz złożył brakujące załączniki do pozwu.

Zarządzeniem z dnia 23 listopada 2017 roku powód został ponownie wezwany do usunięcia braków formalnych pozwu poprzez sprecyzowanie roszczeń, których dochodzi, podanie kwot dochodzonych roszczeń – każdego odrębnie, podanie wartości przedmiotu sporu, jako sumy dochodzonych roszczeń oraz złożenie pisma uzupełniającego braki formalne w dwóch egzemplarzach, w terminie 7 dni pod rygorem zwrotu pozwu.

Pismem złożonym w Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w dniu 4 grudnia 2017 roku S. G. cofnął pozew w sprawie X P 1254/17 i wniósł o umorzenie postępowania. Wskazał, iż zdecydował się wnieść nowy pozew przeciwko(...)

Zarządzeniem z dnia 19 grudnia 2017 roku powód został zobowiązany do wypowiedzenia się, czy podtrzymuje stanowisko o cofnięciu pozwu w sprawie X P 1254/17. Został pouczony, że pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże
z wytoczeniem powództwa, a więc może mieć znaczenie dla zachowania terminu do złożenia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę.

Pismem złożonym w tut. Sądzie w dniu 29 grudnia 2017 roku S. G. podtrzymał stanowisko o cofnięciu pozwu w sprawie X P 1254/17.

Postanowieniem z dnia 11 stycznia 2018r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia
w Ł. X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych umorzył postępowanie w sprawie X P 1254/17.

Pozwem złożonym w Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w dniu 4 grudnia 2017 roku powód S. G. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w Ł. (dalej:(...)) odszkodowania w wysokości 4.000 zł z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania z nim umowy o pracę.

W odpowiedzi na pozew złożonej w Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia
w Ł. w dniu 28 grudnia 2017 roku pozwane(...)reprezentowane przez pełnomocnika profesjonalnego wniosło o oddalenie powództwa w całości z uwagi na fakt uchybienia terminu do wniesienia powództwa, a na wypadek przywrócenie powodowi tego terminu
z uwagi na prawdziwość przesłanek wypowiedzenia S. G. umowy
o pracę oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W wykonaniu zarządzenia z dnia 6 lutego 2018 roku do sprawy X P 1321/17 załączono akta sprawy X P 1254/17.

Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów znajdujących się
w aktach sprawy oraz dokumentów znajdujących się w aktach sprawy X P 1254/17, których autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zostało wniesione
z uchybieniem terminowi do jego wniesienia i jako takie podlegało oddaleniu w całości.

Zgodnie z treścią art. 264 § 1 k. p. odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę wnosi się do sądu pracy w terminie 21 dni od dnia doręczenia pisma wypowiadającego umowę o pracę.

Stosownie do art. 265 § 1 k. p. jeżeli pracownik nie dokonał – bez swojej winy –
w terminie czynności, o których mowa w art. 97 § 2 ¹ i w art. 264, Sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu. § 2 art. 265 k. p. stanowi, że wniosek
o przywrócenie terminu wnosi się w do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu.

Na wstępie rozważań prawnych należy podkreślić, że Sąd pierwszej instancji w pełni podziela pogląd wyrażony w orzecznictwie Sądu Najwyższego i zaprezentowany przez pełnomocnika powoda, że samo złożenie przez pracownika pozwu po terminie implicite zawiera w sobie wniosek o przywrócenie terminu do jego wniesienia (por. uchwała składu siedmiu sędziów SN z dnia 14 marca 1986 r. III PZP 8/86, wyrok SN z dnia 3 października 2012 r. II PK 62/12). Przywrócenie terminu możliwe jest przy spełnieniu przesłanki braku winy pracownika w przekroczeniu tego terminu. Sąd orzekający aprobuje w pełni także pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 31 stycznia 2017 r. II PK 348/15,
iż przyczyną uzasadniającą przywrócenie terminu może być błędne, lecz wywołane okolicznościami niezależnymi od powoda przeświadczenie o kontynuowaniu postępowania sądowego zainicjowanego złożonym w terminie i następnie zwróconym na podstawie art. 130 § 2 k. p. c. odwołaniem od wypowiedzenia. Jednakże w przedmiotowej sprawie nie zachodzi sytuacja zwrotu pozwu, lecz jego cofnięcie wywołane złożeniem przez powoda świadomego oświadczenia w tym przedmiocie.

W ocenie Sądu Rejonowego, w niniejszej sprawie nie można mówić o braku winy powoda w przekroczeniu terminu do wytoczenia powództwa. S. G. powództwo w sprawie X P 1254/17 wytoczył w terminie. Jednakże złożył on w ww. sprawie oświadczenie o cofnięciu pozwu informując Sąd, iż zamierza wytoczyć nowe powództwo. Podkreślenia wymaga, iż został on dodatkowo pouczony, że pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa, a więc może mieć znaczenie dla zachowania terminu do złożenia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę. W związku z tym powód został zobowiązany do wypowiedzenia się, czy podtrzymuje swoje stanowisko o cofnięciu pozwu. Pismem złożonym w tut. Sądzie w dniu 29 grudnia 2017 roku S. G. podtrzymał stanowisko o cofnięciu pozwu w sprawie X P 1254/17. Powód wyjaśnił, iż w momencie cofania powództwa w ww. sprawie posiadał wiedzę
o możliwości wystąpienia o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Składał taki wniosek
w innej sprawie, która jest prowadzona z jego udziałem przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi I Wydział Cywilny od listopada 2017 roku. Powód wskazywał, iż nie posiada wiedzy prawniczej, niemniej sądził, że będzie w stanie sam prowadzić sprawę X P 1254/17 i dlatego nie składał wniosku o ustanowienie dla niego w ww. sprawie pełnomocnika z urzędu.

Wyżej przedstawione okoliczności – w ocenie Sądu meriti - powodują konieczność przyjęcia, że uchybienie terminowi do wytoczenia powództwa w przedmiotowej sprawie nastąpiło z winy powoda, bowiem posiadał on wiedzę o możliwości wystąpienia o ustanowienie mu pełnomocnika z urzędu, jednak w sprawie X P 1254/17 tego zaniechał licząc, że da radę działać sam. Ponadto powód był pouczony o skutkach cofnięcia pozwu. Jeśli miał wątpliwości, co do słuszności swojej decyzji o cofnięciu pozwu, to mógł nawet na tym etapie wystąpić o ustanowienie dla niego pełnomocnika z urzędu. Nie uczynił tego. Z pełną świadomością skutków prawnych swojego działania powód podtrzymał swoją wolę cofnięcia powództwa w sprawie X P 1254/17.

Sąd i instancji ustalił, że w dniu 4 grudnia 2017 roku powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w Ł. (dalej:(...)) odszkodowania w wysokości 4.000 zł z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania z nim umowy o pracę, zaś składając oświadczenie o cofnięciu pozwu w sprawie X P 1254/17 i składając nowy pozew w dniu 4 grudnia 2017 roku powód musiał mieć świadomość, że pozew złożony w sprawie X P 1254/17 nie będzie wywoływał skutków pranych, natomiast pozew złożony w dniu 4 grudnia 2017 roku jest złożony po terminie. Powód własnoręcznym podpisem poświadczył odbiór wypowiedzenia umowy o pracę w dniu 2 listopada 2017 roku.

Wskazał, że na wypowiedzeniu znajdowało się stosowne pouczenie, dlatego składając podpis pod wypowiedzeniem powód poświadczył, iż treść pouczenia jest mu znana. Mimo to jednoznacznie potwierdził, że jego wolą było zakończenie postępowania w sprawie X P 1254/17 i wszczęcie postępowania w przedmiotowej sprawie.

Z okoliczności niniejszej sprawy i sprawy X P 1254/17 – w ocenie Sądu I instancji - jednoznacznie wynika, że powód nie działał w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że postępowanie w przedmiotowej sprawie będzie kontynuacją postępowania w sprawie X P 1254/17.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zostało przez powoda wytoczone z przekroczeniem ustawowego terminu, a przekroczenie to nastąpiło z przyczyn zawinionych przez powoda. Z tego względu Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo.

Biorąc pod uwagę trudną sytuację majątkową pozwanego, wynikającą oświadczenia
o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania z dnia 14 grudnia 2017 roku, Sąd I instancji na podstawie art. 102 k. p. c. nie obciążył go kosztami postępowania.

W oparciu o § 4 ust. 4 i § 8 pkt 3 w zw. z § 15 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu z dnia 3 października 2016 roku (Dz. U.
z 2016 r. poz. 1715) Sąd Rejonowy przyznał radcy prawnemu M. K. kwotę 553,50 zł zawierającą podatek od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją powód, będąc reprezentowanym przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, zarzucając mu:

- naruszenie prawa procesowego, tj. art.233 § 1 k. p. c., poprzez sprzeczne z logiką
i zasadami doświadczenia życiowego ustalenie, że uchybienie terminowi do wytoczenia powództwa w przedmiotowej sprawie nastąpiło z winy powoda, podczas gdy powód pozostawał w usprawiedliwionym okolicznościami przekonaniu, że postępowanie
w niniejszej sprawie będzie kontynuacją postępowania w sprawie X P 1254/17;

- w konsekwencji naruszenie prawa materialnego, tj. art.265 § 1 k. p. poprzez nieprzywrócenie terminu do wniesienia powództwa mimo zaistnienia przesłanek do takiego przywrócenia i w konsekwencji oddalenie powództwa.

W konkluzji do tak sformułowanych zarzutów apelujący wniósł o:

1. uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powodu zwrotu kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu według norm przepisanych;

3. przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu według norm przepisanych, gdyż opłata ta nie została zapłacona w całości ani w części;

4. zwolnienie powoda od kosztów postępowania przed Sądem II instancji w całości, na podstawie art. 102 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

W odpowiedzi na apelację powoda strona pozwana wniosła o:

1. oddalenie apelacji w całości;

2. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego,
w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i znajduje oparcie zarówno
w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Przechodząc do merytorycznej oceny zarzutów apelacji wskazać należy, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał analizy zebranych dowodów, nie naruszając zasady ich swobodnej oceny i w oparciu o zasadnie przyjęty stan faktyczny sprawy, prawidłowo zastosował konkretnie przywołane przepisy prawa materialnego. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne.

Apelacja zarzuca, iż Sąd pierwszej instancji nie dokonał prawidłowych ustaleń i nie przeprowadził prawidłowo postępowania dowodowego oraz dokonał błędnej oceny materiału dowodowego.

Przepis art.233 § 1 k.p.c. stanowi, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy
w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, niepubl).

Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137).

Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (art. 328 § 2 k. p. c.). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd art. 233 § 1 k. p. c. wymaga zatem wykazania, iż Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia.

W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego
w postępowaniu materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom apelującego – prawidłowa. Sąd pierwszej instancji odniósł się do wszystkich zgromadzonych
w postępowaniu dowodów i okoliczności sprawy. Zarzuty skarżącego sprowadzają się
w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się ostać. Apelujący, przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, własną analizę zgromadzonego materiału dowodowego.

W konsekwencji, brak jest również podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia prawa materialnego, tj. art. 265 § 1 k. p., poprzez nieprzywrócenie terminu do wniesienia powództwa mimo zaistnienia przesłanek do takiego przywrócenia i w konsekwencji oddalenie powództwa.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, hipoteza normy zawartej w art. 265 § 1 k. p. jednoznacznie wskazuje, iż przywrócenie uchybionego terminu możliwe jest jedynie po spełnieniu przesłanki braku winy pracownika w przekroczeniu terminu, przy czym może to być zarówno postać winy umyślnej, jak i nieumyślnej.

Muszą zatem zaistnieć szczególne okoliczności, które spowodowałyby opóźnienie w wytoczeniu powództwa oraz związek przyczynowy pomiędzy tymi okolicznościami a niedochowaniem terminu do wystąpienia strony na drogę sądową. Te obiektywne okoliczności muszą być jednak zestawione z indywidualnymi cechami pracownika, by ocenić ich wpływ na procesy decyzyjne strony i w konsekwencji tego - móc przyjąć istnienie lub nieistnienie winy w uchybieniu terminu do wystąpienia z roszczeniami na drogę sądową.

Warunek ten trzeba analizować przy uwzględnieniu, z jednej strony, subiektywnej zdolności wnioskodawcy do oceny rzeczywistego stanu rzeczy, mierzonej zwłaszcza poziomem wykształcenia, skalą posiadanej wiedzy prawniczej i życiowego doświadczenia, z drugiej zaś - zobiektywizowanego stopnia staranności, jakiej można oczekiwać od osoby należycie dbającej o swoje interesy. Ponadto samo opóźnienie nie może być nadmierne. Występuje przy tym charakterystyczne sprzężenie zwrotne, według którego im większe opóźnienie, tym bardziej ważkie muszą być okoliczności je usprawiedliwiające, oraz odwrotnie - im mniejsze opóźnienie, tym okoliczności o mniejszym znaczeniu mogą wykazać brak winy pracownika (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych z dnia 5 października 2017 r., II PK 256/16, Legalis nr: 1683870).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy zasadnie przyjął, iż nie można mówić o braku winy powoda w przekroczeniu terminu do wytoczenia powództwa.

Zgodnie z ustalonym w sprawie stanie faktycznym, pierwotnie złożone zostało powództwo o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenie umowy o pracę. W tym zakresie powód dochował ustawowo przewidzianego terminu, jednakże zdecydował się na cofnięcie pozwu.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga okoliczność, że S. G. otrzymał również stosowne pouczenie o skutkach prawnych cofnięcia pozwu oraz możliwych konsekwencjach dla zachowania terminu do złożenia odwołania od wypowiedzenia umowy
o pracę. Mimo to powód podtrzymał swoje stanowisko w zakresie cofnięcia pozwu w sprawie X P 1254/17.

Powództwo w przedmiotowej sprawie, o odszkodowanie, złożone zostało dopiero 4 grudnia 2017 roku, przy czym powód odebrał wypowiedzenie umowy
o pracę 2 listopada 2017 roku. Nie ulega zatem wątpliwości, że powództwo o odszkodowanie zostało wniesione z uchybieniem ustawowego terminu.

Jednocześnie brak jest podstaw to uwzględnienia apelacji, a tym samym przywrócenia terminu na wniesienie pozwu. Powód został prawidłowo pouczony o skutkach cofnięcia pozwu w sprawie X P 1254/17, jak również miał świadomość możliwości ubiegania się o udzielenie nieodpłatnej pomocy prawnej z urzędu.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności zasadnym jest stwierdzenie, że uchybienie terminu do wniesienia pozwu w sprawie o odszkodowanie wynikało z winy powoda. Ponadto, powód nie pozostawał w usprawiedliwionym okolicznościami przekonaniu, że postępowanie w niniejszej sprawie będzie kontynuacją postępowania w sprawie X P 1254/17, gdyż otrzymał stosowne pouczenie.

W konsekwencji nie było, co słusznie zauważył Sąd meriti, możliwości prawnych, aby uwzględnić wniosek o przywrócenie terminu w sprawie. Tym samym zarzut apelacyjny naruszenia art. 265 § 1 k. p., jako niezasadny, nie zasługiwał na uwzględnienie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k. p. c. oddalił apelację.

Na podstawie art. 98 § 1 i 3 k. p. c. w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800), zasądzono od S. G. na rzecz Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) Spółki z o. o. w Ł. kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

W punkcie trzecim sentencji wyroku, na podstawie § 16 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu z dnia 3 października 2016 roku (Dz. U. z 2016 r. poz. 1715) Sąd Okręgowy przyznał radcy prawnemu M. K. kwotę 73,80 zł zawierającą podatek od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

SSO Agnieszka Olejniczak – Kosiara SSO Magdalena Lisowska SSO Paulina Kuźma

K. J.