Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SA Aleksandra Tobiasz-Skrzypek

Sędziowie: SA Ewa Stryczyńska (spr.)

SO del. Marzena Wasilewska

Protokolant: st. sekr. sądowy Aneta Wąsowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 maja 2018 r. w W.

sprawy G. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawnych

na skutek apelacji G. L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 23 maja 2016 r. sygn. akt XIV U 573/16

I.  uchyla zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. z dnia 16 grudnia 2015 r. nr 515 i sprawę przekazuje temu organowi rentowemu do ponownego rozpoznania;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. na rzecz G. L. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

Marzena Wasilewska Aleksandra Tobiasz-Skrzypek Ewa Stryczyńska

UZASADNIENIE

Decyzją z 16 grudnia 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił wydania interpretacji w sprawie z wniosku G. L.. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że G. L. w swym wniosku zmierza de facto do ustalenia, czy podejmowane przez niego czynności stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2015r., poz. 121 ze zm., dalej jako ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych), a tym samym, czy posiada tytuł do obowiązkowego ubezpieczenia społecznego, co wykracza poza zakres zastosowania instytucji pisemnej interpretacji przepisów, przewidzianej w art. 10 ustawy z 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2015r., poz. 584 ze zm., dalej jako ustawa o swobodzie działalności gospodarczej). Ponadto, organ rentowy zauważył, że treść wniosku wskazuje na wątpliwości G. L., co do możliwości zakwalifikowania podejmowanych przez niego czynności jako wykonywanie działalności gospodarczej. Podstawą wydania interpretacji przepisów, z którymi wiąże się konieczność ponoszenia danin publicznych przez przedsiębiorców w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, może zaś być jedynie precyzyjnie i jednoznacznie wskazany przez przedsiębiorcę stan faktyczny. Organ rentowy uprawniony do wydania takiej interpretacji nie ma bowiem narzędzi do ustalania i weryfikacji faktów, stanowiących podstawę wniosku o interpretację.

Powyższą decyzję zaskarżył pełnomocnik G. L., wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji oraz zobowiązanie organu rentowego do wydania pisemnej interpretacji, a także o zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującego się kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu odwołania pełnomocnik wskazał, że wbrew twierdzeniom organu rentowego, stan faktyczny wskazany we wniosku o interpretację jest dostatecznie precyzyjny i wynika z niego jednoznaczne stanowisko odwołującego się, zgodnie z którym w okresie objętym wnioskiem nie wykonywał on działalności gospodarczej.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o jego oddalenie. Zdaniem organu rentowego w wyczerpujący sposób przedstawił on swoje stanowisko w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, zaś odwołanie od niej stanowi jedynie polemikę z tym stanowiskiem.

Wyrokiem z 23 maja 2016r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił odwołanie.

Rozstrzygnięcie to Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych: Wnioskiem z 1 grudnia 2015r. odwołujący się G. L. zwrócił się do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w L. o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, co do zakresu i sposobu interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę składek na ubezpieczenie społeczne, przez rozstrzygnięcie:

1.  czy w sytuacji, gdy przedsiębiorca nie prowadzi działalności gospodarczej ze względu na jej sporadyczny charakter, a wykonywane przez niego czynności miały charakter umowy o dzieło, podlegał on ubezpieczeniom społecznym;

2.  czy ciąży na nim obowiązek uiszczenia składek za którykolwiek z okresów wskazanych we wniosku w sytuacji, gdy przedsiębiorca nie prowadzi działalności gospodarczej ze względu na jej sporadyczny charakter, a wykonywane przez niego czynności miały charakter umowy o dzieło;

3.  w jakich terminach i w jakiej wysokości powinien uiścić ewentualne składki za okres 2001-2015 w sytuacji, gdy przedsiębiorca nie prowadzi działalności gospodarczej ze względu na jej sporadyczny charakter, a wykonywane przez niego czynności miały charakter umowy o dzieło.

W uzasadnieniu wniosku wskazano, że wnioskodawca od 1 lutego 2001r. jest zarejestrowany jako przedsiębiorca w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej „71.12.Z Działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne”. Jednak podejmowane przez niego od tego czasu czynności miały charakter sporadyczny i były wykonywane na podstawie umów o dzieło, co jego zdaniem wklucza możliwość uznania ich za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. W treści wniosku wskazał dalej szczegółowo zakres prac, jakie wykonywał w okresie od stycznia 2001r. do 2015r. z rozbiciem na poszczególne miesiące. Tym samym w jego ocenie w okresie opisanym we wniosku nie miał on obowiązku uiszczania składek na ubezpieczenie społeczne, ponieważ przychody z umowy o dzieło zgodnie z art. 4 pkt. 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

Umowy o dzieło wskazane we wniosku o interpretację były zawierane przez odwołującego się w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie jako bezzasadne nie może być uwzględnione i wskazał, że w pełni podziela stanowisko organu rentowego, zgodnie z którym wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę składek na ubezpieczenie społeczne na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w zw. z art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, nie było w niniejszej sprawie możliwe.

Sąd podniósł, że odwołujący się skorzystał w niniejszej sprawie z instytucji przewidzianej w art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w celu ustalenia niepodlegania ubezpieczeniu społecznemu z tytułu prowadzonej działalności. W ocenie Sądu pisemna interpretacja przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę danin publicznych, nie stanowi odpowiedniego instrumentu prawnego, przy pomocy którego możliwe byłoby urzeczywistnienie celu, do którego zmierzał odwołujący się.

Zdaniem Sądu Okręgowego organ rentowy trafnie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonej przez odwołującego się decyzji, że organ wydający decyzję w przedmiocie interpretacji przepisów w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie może badać stanu faktycznego opisanego we wniosku, podważać go, uzupełniać czy zmieniać w oparciu o inne źródła lub wiedzę znaną mu z urzędu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 18 kwietnia 2011r., sygn. III UK 117/10, LEX Nr 898257). Odwołujący się we wniosku wskazał zakres prac jakie wykonywał w okresie od stycznia 2001r. do 2015r. z rozbiciem na poszczególne miesiące. Odwołujący się obszernie poruszył problematykę kwalifikacji wykonywanych przez niego czynności w latach 2001-2015 jako czynności, których nie można uznać jego zdaniem za prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Powołał się przy tym na definicję prowadzenia działalności w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Zdaniem Sądu Okręgowego, zamiarem odwołującego się było uzyskanie potwierdzenia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych prawidłowego zakwalifikowania czynności, o których mowa we wniosku wykonywanych we wskazanych przez niego okresach jako czynności, których nie można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej, a dopiero w dalszej kolejności rozstrzygnięcie w przedmiocie ewentualnego obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym.

Tymczasem ustalenie, czy zdarzenia wskazane we wniosku odwołującego się powodowały powstanie obowiązku ubezpieczeniowego ze wszystkimi tego konsekwencjami, wymaga przeprowadzenia w tej kwestii postępowania dowodowego, do czego – zdaniem Sądu Okręgowego – organ rentowy nie jest uprawniony, albowiem przedmiotem postępowania przed organem rentowym nie jest w ogóle badanie faktów, lecz jedynie ustalanie ich prawnych konsekwencji. Właściwym środkiem prawnym dla osiągnięcia celu, do którego dąży odwołujący się jest natomiast wniosek o ustalenie podlegania ubezpieczeniu społecznemu, dla którego podstawę prawną stanowi art. 83 ust. 1 pkt. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. W ramach postępowania zainicjowanego takim wnioskiem organ rentowy, dysponując pełnym instrumentarium proceduralnym Kodeksu postępowania administracyjnego, może prowadzić postępowanie dowodowe i weryfikować fakty wskazywane przez odwołującego się, czego nie mógł uczynić w niniejszym postępowaniu. Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest na gruncie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej zobligowany jedynie do oceny przedstawionego przez przedsiębiorcę stanowiska – dokonanej przez przedsiębiorcę wykładni przepisów prawa mających zastosowanie na tle zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy oddalił odwołanie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł odwołujący się, zaskarżając rozstrzygnięcie w całości, zarzucił Sądowi Okręgowemu:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a)  art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że wyłączenie zastosowania tego przepisu następuje w przypadku, gdy istnieje obowiązek zbadania stanu faktycznego zaistniałego w sprawie w sytuacji, kiedy takiej przesłanki negatywnej nie sposób wywieźć ani z treści omawianego przepisu, ani przy uwzględnieniu wykładni systemowej ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zaś ustawodawca w art. 10 ust. 2 tejże ustawy wymaga wskazania przez wnioskodawcę stanu faktycznego;

b)  art. 83 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przez błędną wykładnię i przyjęcie, że jest to norma wyłączająca zastosowanie art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w sytuacji, w której istnieje konieczność zbadania stanu faktycznego, podczas gdy interpretacja przepisów, o której mowa w art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej sprowadza się do oceny przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego w klasycznym procesie stosowania prawa, tj. przez wykładnię przepisów, które mogą znaleźć zastosowanie oraz ich hipotetyczne zastosowanie, na co wskazuje chociażby wykładnia językowa normy z art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej;

c)  art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz art. 83 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że nie jest możliwym wybór przez wnioskodawcę środka prawnego, którego chce użyć dla ustalenia jego sytuacji prawnej w sytuacji, w której po stronie wnioskodawcy istnieje dowolność takiego wyboru, zaś Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest związany złożonym i poprawnym formalnie wnioskiem o wydanie interpretacji w trybie art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej;

d)  art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej przez jego niezastosowanie będące konsekwencją niewłaściwej wykładni w sytuacji, w której istniała podstawa do nakazania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych wydania pisemnej interpretacji indywidualnej na wniosek odwołującego się;

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 477 ¹⁴ § 3 k.p.c. przez jego niezastosowanie i brak nakazania organowi rentowemu wydania interpretacji w trybie art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w sytuacji, w której przy prawidłowej wykładni norm prawa materialnego istniały przesłanki ku temu, aby interpretacja została wydana.

Powołując się na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości przez zobowiązanie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. do wydania pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującego się kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja, jako oparta na uzasadnionych podstawach, podlega uwzględnieniu.

Apelacja nie zawiera zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., wobec czego Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej instancji i przyjmuje je za własne, bez potrzeby ich ponownego przytaczania.

Podniesione w apelacji zarzuty dotyczące naruszenia przez Sąd Okręgowy prawa materialnego okazały się zasadne. Dokonana przez Sąd Okręgowy wykładnia art. 10 ust. 1 ustawy z 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2017r. poz. 2168 ze zm., zwanej dalej ustawą o swobodzie działalności gospodarczej) oraz art. 83 ust. 1 pkt 2 i art. 83d ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2017r. poz. 1778 ze zm., zwanej dalej ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych) w świetle nie budzących zastrzeżeń i co do zasady niespornych ustaleń faktycznych, okazała się wadliwa.

Zgodnie z art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych ZUS wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek. Interpretacje indywidualne wraz z wnioskiem o wydanie interpretacji, po usunięciu danych identyfikujących wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji, Zakład niezwłocznie zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej.

Zgodnie zaś z art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie, sam zaś wniosek może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych (art. 10 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej). Wzajemna relacja art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej polega na doprecyzowaniu przez ustawodawcę w art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych zwrotu użytego w art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej: zakres i sposób zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne. Chodzi mianowicie o interpretację tych wszystkich przepisów prawa, z których wynika obowiązek opłacania przez płatnika składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz ich wysokość ( vide uzasadnienie postanowienie Sądu Najwyższego z 7 stycznia 2014r., sygn. II UK 412/13, LEX nr 1644522 oraz motywy wyroku Sądu Najwyższego z 12 marca 2015r., sygn. II UK 79/14, LEX nr 1665733).

W rezultacie więc co do zasady interpretacja przepisów prawa ubezpieczeń społecznych polega na prawnej kwalifikacji określonych zdarzeń wywołujących skutek w prawie ubezpieczeń społecznych. Jeśli więc organ rentowy ma się wypowiedzieć, co do tego czy w określonych okolicznościach faktycznych powstaje tytuł wywołujący obowiązek podlegania ubezpieczeniem społecznym, a także co do zasad obliczania składek czy podstawy ich wymiaru, zobowiązany jest dokonując interpretacji poddać ocenie prawnej wszystkie te stosunki i zdarzenia prawne, które prowadzą do zastosowania określonego przepisu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Przedsiębiorca we wniosku o wydanie interpretacji jest obowiązany przedstawić stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe oraz własne stanowisko w sprawie (art. 10 ust. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), a nadto firmę przedsiębiorcy, oznaczenie siedziby i adresu albo miejsca zamieszkania i adresu przedsiębiorcy, numer identyfikacji podatkowej (NIP), numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym albo w Ewidencji Działalności Gospodarczej, adres do korespondencji w przypadku, gdy jest on inny niż adres siedziby albo adres zamieszkania przedsiębiorcy (art. 10 ust. 4 pkt 1-5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego wniosek odwołującego się o interpretację spełniał te wszystkie przesłanki, które są konieczne do uzyskania interpretacji przepisów prawa. We wniosku został bowiem przedstawiony stan faktyczny, który bezpośrednio jest związany z pytaniami zawartymi w drugiej jego części. Stan faktyczny zawarty we wniosku należy uznać za szczegółowy, ponieważ wskazano w nim wszystkie informacje niezbędne do dokonania interpretacji przepisów prawa, a nadto wskazano umowy o dzieło, wchodzące w zakres pytania. Same pytania dotyczyły obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym w zakresie przedstawionym w tym wniosku, co do tych wszystkich umów o dzieło, które odwołujący się zawierał będąc jednocześnie zarejestrowanym jako osoba prowadząca działalność gospodarczą w zakresie inżynierii i związanego z nią doradztwa technicznego, przy ocenie dokonanej przez wnioskodawcę, że wykonywane przez niego czynności miały charakter sporadyczny. Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko, w którym uważa, że skoro te umowy były umowami o dzieło, a wykonywana przez niego działalność gospodarcza miała charakter sporadyczny, to należy przyjąć, że faktycznie działalności gospodarczej nie prowadził.

W stanie faktycznym, jaki zaistniał w niniejszej sprawie, należy przyjąć, że wniosek ubezpieczonego, spełniający wszystkie wymagania formalne z art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, rodził po stronie organu rentowego obowiązek dokonania stosownej interpretacji, czego jednak organ rentowy nie uczynił, uchylając się od obowiązku przewidzianego w ustawie. W okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy, wnioskodawca skorzystał z przysługującego mu na podstawie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej prawa do dokonania interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez niego jako przedsiębiorcę składek na ubezpieczenia społeczne w jego indywidualnej sprawie.

Kwestia, dotycząca interpretacji tego podlegania i ewentualnie obowiązku odprowadzania składek na ubezpieczenia społeczne, powinna być przedmiotem oceny przez organ rentowy i wydania stosownej decyzji zgodnie z art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, która to decyzja następnie podlegać będzie trybowi odwoławczemu zgodnie z obowiązującymi przepisami. Tak więc zdaniem Sądu Apelacyjnego organ rentowy miał obowiązek wydać interpretację w niniejszej sprawie, czego nie uczynił. Po uchyleniu sprawy do ponownego rozpoznania temu organowi decyzja powinna zostać wydana.

Zmiana zaskarżonego wyroku zgodnie z wnioskiem apelacji nie mogła zostać dokonana, albowiem treścią decyzji z 16 grudnia 2015r. wydanej w odpowiedzi na wniosek odwołującego się o dokonanie interpretacji jest odmowa wydania interpretacji, co do pytań w tym wniosku przedstawionych. Sąd rozpoznający odwołanie nie ma zaś kompetencji aby w przypadku takiej decyzji dokonać jej zmiany w zakresie merytorycznym i wydać rozstrzygnięcie. Może to uczynić wyłącznie organ rentowy w formie decyzji, podlegającej następnie kontroli sądowej.

Zgodnie z art. 477 ^14a k.p.c. Sąd drugiej instancji uchylając wyrok i poprzedzającą go decyzję organu rentowego może sprawę przekazać do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu. Ze względu na zakres kompetencji sądu ubezpieczeń społecznych – przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu nie mogłoby doprowadzić do usunięcia uchybień popełnionych przez organ rentowy, albowiem w niniejszej sprawie konieczne jest usunięcie decyzji odmownej organu rentowego i wydanie nowej, po przekazaniu sprawy organowi rentowemu do ponownego rozpoznania, w tym przeprowadzenia prawidłowego postępowania przed tym organem – uwzględniającego wszelkie wymagania wynikające z prawa materialnego (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z 26 września 2017r., sygn. II UZ 51/17, LEX nr 2397612 oraz z 14 listopada 2017r., sygn. I UZ 40/17, LEX nr 2426582).

Wobec powyższego Sąd Apelacyjny na podstawie art. 477 ^14a k.p.c. orzekł o uchyleniu zaskarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji organu rentowego i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G..

O zwrocie kosztów postępowania w instancji odwoławczej Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., ustanawiającego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Wysokość zwrotu kosztów postępowania została określona na kwotę 300 zł, na którą składa się zwrot opłaty od apelacji w kwocie 30 zł oraz kwota 270 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej ustalona zgodnie z § 9 ust. 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 i w zw. z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r., poz. 1804 ze zm.), zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w dniu wniesienia apelacji.

Ewa Stryczyńska (spr.) Aleksandra Tobiasz-Skrzypek Marzena Wasilewska