Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 grudnia 2017 roku, w sprawie o sygn. akt I C 535/17, z powództwa (...) Publicznego (...) w W. z siedzibą w W. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w Ł., o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny:

1. oddalił powództwo;

2. nie obciążył powoda obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych, które przedstawiają się następująco:

W dniu 16 października 2012 roku, na posiedzeniu pojednawczym przed Sądem Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie II Wydziałem Cywilnym, w sprawie sygn. II Co 849/12 (...) Spółka Akcyjna w Ł. oraz (...) Publiczny (...) w W. zawarły ugodę sądową obejmującą zobowiązanie powoda wobec pozwanego na łączną kwotę 34.758.210,63 zł. Na mocy ugody powód zobowiązał się do spłaty powyższej kwoty w 60 miesięcznych ratach, płatnych do końca każdego miesiąca, począwszy od października 2012 roku, zgodnie z harmonogramem stanowiącym część ugody. Dodatkowo powód miał zapłacić pozwanemu prowizję w wysokości 1.210.681,46 zł, która to kwota została doliczona do wartości rat. Strony postanowiły, że wysokość każdej z rat wynosi 599.481,53 zł, w tym 504.450,61 zł tytułem należności głównej oraz 57.748,29 zł tytułem zaległych należności odsetkowych i 37.282,63 zł tytułem prowizji. Nadto wraz z w/w należnością powód był zobligowany do uiszczania odsetek w wysokości 12,90% w skali roku od wartości pozostałych do spłaty należności głównych, objętych ugodą za okres miesiąca, w którym powód był zobowiązany do zapłaty konkretnej raty.

Pierwsze 11 rat zostało uregulowane przez powoda zgodnie z harmonogramem ugody.

W dniu 17 grudnia 2014 roku powód zawarł z M.W. (...) Spółką Akcyjną z siedzibą we W. porozumienie, na mocy którego dłużnik wyraził zgodę na wstąpienie Spółki w prawa zaspokojonego wierzyciela w trybie art. 518 § 1 pkt 3 k.p.c. poprzez zapłatę na rzecz wierzyciela z pierwotnego stosunku zobowiązaniowego kwoty 40.000.000 zł. Zgodnie z tym porozumieniem, w dniu 19 stycznia 2015 roku M.W. (...) Spółka Akcyjna we W. dokonała zapłaty na rzecz pozwanego kwoty 33.184.665,90 zł tytułem spłaty należności wynikającej z ugody z dnia 16 października 2012 roku. W tym samym dniu M.W. (...) Spółka Akcyjna we W. złożyła (...) Spółce Akcyjnej w Ł. oświadczenie o wstąpieniu w prawa zaspokojonego wierzyciela.

W dniu 19 stycznia 2015 roku powód uiścił na rzecz pozwanego kwotę 68.647,69 zł tytułem odsetek umownych.

Pozwany wezwał powoda do zapłaty na rzecz Spółki (...) Spółki Akcyjnej kwoty 72.257,49 zł, wynikającej z zawartej w dniu 16 października 2012 roku ugody sądowej, pod rygorem skierowania do egzekucji komorniczej. W odpowiedzi na wezwanie, pismem datowanym na dzień 10 sierpnia 2016 roku powód odmówił zapłaty, podnosząc, że całość należności wynikającej z ugody została już uiszczona. Pozwany wszczął przeciwko powodowi postępowanie egzekucyjne, w toku którego komornik wyegzekwował na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w Ł. kwotę 72.257,49 zł. Powód nie podjął żadnych czynności zmierzających do zakwestionowania zasadności wszczęcia postępowania egzekucyjnego, nie złożył skargi na czynność komornika ani nie wytoczył powództwa przeciwezgekucyjnego.

Pismem opatrzonym datą 22 września 2016 roku powód wezwał pozwanego do zwrotu powyższej kwoty, jako świadczenia nienależnego w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania. W odpowiedzi na powyższe, pozwany uznał wezwanie za bezpodstawne, odmawiając zapłaty żądanej kwoty, wskazując że Szpital nie dochował terminów zapłaty rat 28 i 29, zatem zgodnie z postanowieniami ugody, wierzycielowi należą się odsetki za opóźnienie, dodatkowo Szpital nie uregulował należnej pozwanemu (...) Spółce Akcyjnej prowizji.

Termin płatności 28 raty ugody w łącznej kwocie 711.266,39 zł przypadał na dzień 31 stycznia 2015 roku. Na powyższą kwota składały się: kwota 504.450,61 zł tytułem należności głównej, 57.748,29 zł tytułem odsetek zaległych i not odsetkowych, 17.104,61 zł tytułem prowizji zaległej, 20.178,02 zł tytułem prowizji nowej, 111.784,86 zł tytułem odsetek bieżących. Z kwoty prowizji część w wysokości 5.207,23 zł została uiszczona przed terminem zapłaty, natomiast kwota 14.970,79 zł – wpłynęła na konto pozwanego dopiero w wyniku postępowania egzekucyjnego w dniu 16 września 2016 roku. Nadto tytułem odsetek bieżących powód zalegał z zapłatą tej raty w kwocie 37.108,68 zł, którą także wyegzekwowano w toku egzekucji komorniczej.

Termin płatności 29 raty ugody w łącznej kwocie 599.481,53 zł przypadał na dzień 28 lutego 2015 roku. Na powyższą kwota składały się: kwota 504.450,61 zł tytułem należności głównej, 57.748,29 zł tytułem odsetek zaległych i not odsetkowych, 17.104,61 zł tytułem prowizji zaległej, 20.178,02 zł tytułem prowizji nowej, 0 zł tytułem odsetek bieżących. Kwota prowizji nie została uiszczona przez zobowiązanego, całość należności z tego tytułu także wyegzekwowano w toku egzekucji komorniczej.

Zgodnie z rozliczeniem ugody sporządzonym przez pozwanego, (...) Spółce Akcyjnej przysługuje względem powoda wymagalna wierzytelność w wysokości 625.518,88 zł.

Sąd Rejonowy wskazał, że stan faktyczny sprawy był zasadniczo bezsporny pomiędzy stronami. Sąd meriti ustalił stan faktyczny w oparciu o załączone do akt sprawy dokumenty, których prawdziwość i rzetelność sporządzenia nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Podstawą ustaleń Sądu stały się także fakty przyznane i niezaprzeczone, stosownie do treści art. 229 i 230 k.p.c.

W tak ustalony stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo podlega oddaleniu jako nieudowodnione.

Sąd meriti podkreślił, że w niniejszej sprawie okoliczności faktyczne były bezsporne pomiędzy stronami, w szczególności fakt, że powoda łączyła z pozwanym ugoda sądowa z dnia 16 października 2012 roku, obejmująca zobowiązania powoda względem pozwanego na łączną kwotę 34.758.210,63 zł, którą powód zobowiązał się spłacać w miesięcznych ratach.

Podstawę prawną roszczeń powoda stanowiły przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu – art. 405 k.c.

Sąd Rejonowy argumentował, że zgodnie z powyższym przepisem, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Zaistnienie bezpodstawnego wzbogacenia warunkuje spełnienie przesłanek koniecznych:

1. doszło do wzbogacenia majątku jednej osoby, uzyskanego kosztem majątku innej osoby;

2. wzbogacenie i zubożenie pozostawały ze sobą w związku w tym rozumieniu, że wzbogacenie jest wynikiem zubożenia, a zatem by miały wspólne źródło oraz

3. aby wzbogacenie nastąpiło bez podstawy prawnej.

Sąd Rejonowy podkreślił, że powód nie zaoferował Sądowi żadnych dowodów źródłowych, w świetle których żądania pozwu należałoby uznać za zasadne. (...) dowodowa powoda ograniczyła się jedynie do przedstawienia dokumentów potwierdzających okoliczności bezsporne w niniejszej sprawie, tj. potwierdzenia transakcji między stronami oraz ugody między powodem a pozwanym obejmującej zobowiązania powoda względem pozwanego. Jednakże – w ocenie Sądu meriti - jedynie na własnym przekonaniu powód oparł żądanie zwrotu nienależnego świadczenia czy też bezpodstawnego wzbogacenia. Nie wykazał w żadnej mierze zaistnienia przesłanek koniecznych dla uwzględnienia powództwa, w szczególności wobec stanowczego zakwestionowania okoliczności twierdzonych przez pozwanego.

Sąd I instancji argumentował, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialnoprawnym, ani procesowym), a „tylko” spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej; w szczególności sąd nie może nakazać stronie czy zobowiązać jej do przeprowadzenia dowodu. Tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Przeciwko stronie natomiast - co wynika z art. 6 k.c. - skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy; fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych, co ostatecznie może oznaczać przegranie procesu. Zagadnienie ciężaru dowodu w sensie formalnym jest natomiast ściśle związane z zasadą kontradyktoryjności i inicjatywą w postępowaniu dowodowym. Zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Co do zasady, z procesowego punktu widzenia ciężar dowodu spoczywa na powodzie. W obowiązującym stanie prawnym ustawodawca obowiązek (ciężar) gromadzenia materiału procesowego nałożył na strony, przyjmując tym samym kontradyktoryjny model procesu. W aktualnym stanie prawnym istotne znaczenie ma aktywność stron w przedstawianiu materiału procesowego - ciężar dowodu w znaczeniu formalnym, subiektywnym. Działalność stron jest jednoznacznie ukierunkowana, gdyż mają przedstawiać tylko te fakty, z których wywodzą korzystne dla siebie skutki prawne. To sformułowanie nawiązuje wprost do treści art.6 k.c. (ciężar dowodu w znaczeniu materialnym, obiektywnym).

Sąd Rejonowy podkreślił, że aktywność dowodowa sądu jest brana pod uwagę przez ustawodawcę, ale wyraźnie jako uzupełniająca w stosunku do aktywności stron. Sąd Rejonowy wskazał, że Sąd Najwyższy, charakteryzując aktualną treść art.232 k.p.c., stwierdził, że na sądzie rozpoznającym sprawę nie spoczywa powinność zarządzania dochodzeń mających na celu uzupełnienie i wyjaśnienie twierdzeń stron oraz poszukiwanie dowodów na ich udowodnienie. Do sądu nie należy też przeprowadzanie z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne - art. 6 k.c. W szczególności sąd nie jest zobowiązany do zarządzenia dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych, pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązki procesowe wynikające z art. 6 k.c. w związku z art. 232 k.p.c. obciążają stronę niezależnie od tego, czy korzysta ona z profesjonalnego zastępstwa procesowego czy też działa w procesie samodzielnie.

Sąd Rejonowy podkreślił, że w niniejszym postępowaniu powód był kilkukrotnie pouczany w trybie 6 k.p.c. o rozkładzie ciężaru dowodu i o obowiązkach stron wynikających z art. 232 zdanie pierwsze k.p.c., a także obligowany do przedstawienia dowodów na poparcie żądania zgłoszonego w pozwie.

Niezależnie od powyższego zaniechania – w ocenie Sądu meriti - przyjęte przez powoda wyliczenie, w konsekwencji prowadzące do konstatacji istnienia po jego stronie bezpodstawnego zubożenia na korzyść pozwanego, jest wadliwe. Sąd Rejonowy argumentował, że w aktach sprawy brak jest przede wszystkim dowodu na okoliczność uzyskania przez pozwanego wzbogacenia kosztem powoda, nieznajdującego podstaw w czynności prawnej czy też ustawie. Samo potwierdzenie przelewu na kwotę 33.184.665,90 zł w dniu 19 stycznia 2015 roku oraz na kwotę 68.647,69 zł nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania za zasadne powództwa, wobec treści zawartej między stronami ugody, z której wynika, że strona powodowa była zobowiązana do uiszczenia wyższych kwot aniżeli sama podnosi. Powód pominął bowiem w treści pozwu okoliczność, że zobligował się do regularnego uiszczania rat ugody, na jakie składały się dwa elementy składowe: kwota stała w wysokości 599.481,53 zł każda oraz kwota zmienna – tj. odsetki w wysokości 12,90 % rocznie zależne od wysokości kwoty konkretnie wymagalnej w danym miesiącu. Roszczenie powoda – zdaniem Sądu - budzi także wątpliwości w świetle załączonego przez pozwanego rozliczenia, zgodnie z którym powód nie wywiązywał się z podjętego zobowiązania w zakreślonych postanowieniami ugodowymi terminach, co powodowało powstanie po stronie wierzyciela uprawnienia do naliczania dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie.

Z tych względów Sąd Rejonowy oddalił powództwo w całości.

Apelację od wyroku złożył powód, zaskarżając orzeczenie w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi apelujący zarzucił:

1. naruszenie przepisów art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodów tj. ugody sądowej z dnia 16 października 2012 roku (sygn. akt II Co 849/12), wyrażającą się w pominięciu przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy istotnej okoliczności wynikającej z przeprowadzonego dowodu;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 405 k.c. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy stan faktyczny niniejszej sprawy wypełniał hipotezę oraz dyspozycję wskazanej normy prawnej oraz obligował Sąd I instancji do zasądzenia dochodzonego roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia.

W konsekwencji zgłoszonych zarzutów apelujący wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1. poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 72.257,49 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 października 2016 roku do dnia zapłaty;

2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie nie zachodzą uchybienia, które sąd odwoławczy bierze pod uwagę z urzędu, a skutkujące nieważnością postępowania.

Sąd I instancji przeprowadził w sposób prawidłowy postępowanie dowodowe, w oparciu o jego wyniki dokonał właściwego ustalenia stanu faktycznego, a następnie trafnej oceny prawnej. Z tej przyczyny ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego oraz jego rozważania prawne Sąd Okręgowy przyjmuje za własne. W związku z tym nie zachodzi potrzeba ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 2001 r., V CKN 348/00, LEX nr 52761, Prok. i Pr. 2002/6/40).

Podniesione w apelacji zarzuty są bezzasadne i nie mogą stanowić skutecznej podstawy podważenia trafnego stanowiska Sądu Rejonowego. Choć zarzuty strony powodowej dotyczą tak naruszenia prawa materialnego, jak i procesowego, to wszystkie one ogniskują się wokół kwestii wykazania przez stronę powodową istnienia roszczenia w wysokości wskazanej w pozwie.

W pierwszej kolejności odnieść należy się do zarzutów natury procesowej. Niezasadnie apelujący zarzuca Sądowi I instancji naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., który to przepis dotyczy oceny wiarygodności i mocy dowodowej dowodów i statuuje zasadę swobodnej oceny dowodów. Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne i posiadające moc dowodową wszystkie zebrane w sprawie dowody. Apelacja stawiając zarzut naruszenia tego przepisu w istocie oceny tej nie kwestionuje. Naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. może nastąpić w wyniku wadliwej oceny dowodów tj. bądź uznania określonych dowodów za wiarygodne i posiadające moc dowodową pomimo, iż na ten walor nie zasługują bądź poprzez odmowę określonym dowodom wiarygodności i mocy dowodowej, choć akurat te dowody na te przymioty zasługują. Tak określonego naruszenia dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. apelacja nie zarzuca.

Zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. jest w istocie niezrozumiały. Zgodnie z treścią art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Podkreślić należy, że art. 227 k.p.c. samodzielnie nie może stanowić skutecznego zarzutu prowadzącego do podważenia ustaleń faktycznych, będących podstawą orzekania. Przywołany przepis nie stanowi bowiem źródła żadnych obowiązków, czy nawet powinności sądu. Przepis art. 227 k.p.c. określa jedynie przedmiot dowodu. Kierując się tym przepisem sąd ma obowiązek dokonywania selekcji dowodów, aby postępowanie dowodowe służyło wyjaśnieniu i ustaleniu jedynie tych faktów, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Ma to przeciwdziałać zbędnemu wydłużaniu postępowania. Owa selekcja dowodów nie odbywa się jednak w oparciu o przywołany przepis, dlatego też zarzut ten nie może odnieść oczekiwanego skutku. Konstatacja tego rodzaju, że przepis art. 227 k.p.c. został naruszony przez sąd rozpoznający sprawę jest uzasadniona dopiero wtedy, gdy zostanie wykazane przez stronę, że sąd przeprowadził dowód na okoliczności niemające istotnego znaczenia w sprawie i ta wadliwość postępowania dowodowego mogła mieć wpływ na wynik sprawy, bądź gdy odmówił przeprowadzenia dowodu na fakty mające istotne znaczenie w sprawie, wadliwie oceniając, iż nie mają one takiego charakteru. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie miała miejsca.

Powództwo zostało oddalone z tej przyczyny, że nie zostało ono udowodnione.

Dla porządku, wskazać należy, że stosownie do ogólnej reguły rozkładu ciężaru dowodu z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia określonej okoliczności faktycznej spoczywa na osobie, która wywodzi z niej korzystne dla siebie skutki prawne. Na gruncie niniejszej sprawy strona powodowa winna zatem udowodnić istnienie, wysokość i wymagalność roszczenia służącego jej wobec pozwanego. Należy mieć przy tym na uwadze – jak już wcześnie wskazano - że przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.), a zatem w szczególności takie, które wskazują na istnienie, wysokość i wymagalność roszczenia wierzyciela wobec dłużnika. Nie wymagają natomiast dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości (art. 229 k.p.c.).

Podkreślić trzeba, że zgodnie z panującą w polskiej procedurze cywilnej ogólną zasadą orzekania, żądanie pozwu może zostać uwzględnione jedynie w przypadku jego udowodnienia; nieudowodnienie roszczenia skutkuje oddaleniem powództwa (art. 6 k.c.). Przyjęty model dyspozytywności stron w procesie powoduje, że do formułowania twierdzeń oraz przedstawiania dowodów na ich poparcie zobowiązane są strony tego postępowania, zaś sąd jedynie wyjątkowo może dopuścić dowód niewskazany przez stronę (art. 232 k.p.c. w zw. z art. 3 k.p.c.). Kwestię udowodnienia faktów w procesie cywilnym reguluje wspomniany art. 6 k.c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Inaczej mówiąc strona, która powołuje się na jakiś fakt ma obowiązek go udowodnić, inaczej bowiem naraża się na brak skutków prawnych płynących z tego faktu (por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 października 2012 r., I ACa 563/12).

W uzasadnieniu apelacji strona powodowa podnosi, że w ustępie 8 ugody zawartej w sprawie o sygn. akt II Co 849/12 Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie powód zastrzegł sobie prawo do wcześniejszej spłaty całości lub części zadłużenia bez ponoszenia dodatkowych obciążeń. Zatem w takim przypadku odsetki bieżące miały zostać naliczone od kwoty należności głównej dokonanej zapłaty do dnia faktycznej zapłaty. W ocenie apelującego błędnie ustalono, że kwota prowizji oraz odsetek umownych wynikających z rat 28 i 29 była należna jest pozwanemu w całości, a nie w kwocie przeliczonej na dzień zapłaty tj. 19 stycznia 2015 roku. Skarżący argumentuje, że wszczęcie postępowania egzekucyjnego i wyegzekwowanie kwoty 37.108,68 zł tytułem odsetek bieżących za opóźnienie w płatności rat 28 i 29 wyliczonych na dzień 13 września 2016 roku oraz kwoty 35.148,81 zł tytułem prowizji od raty 28 i 29, w sytuacji spłaty należności głównej również przez Spółkę (...).W. (...) S.A. było bezpodstawne.

Podnoszona argumentacja jest chybiona. Jeszcze przed wytoczeniem powództwa strona powodowa była świadoma stanowiska pozwanego. Pozwany bowiem prowadził wobec powoda postępowanie egzekucyjnej, o wyegzekwowanie kwot będących przedmiotem niniejszego postępowania. W sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwany dokonał rozliczenia dokonanych przez powoda oraz M.W. (...) Spółkę Akcyjną we W. wpłat. Pozwany złożył „rozliczenie ugody sądowej” (k. 52-58).

Zarządzeniem z dnia 11 sierpnia 2017 roku powód został zobowiązany do złożenia pisemnej odpowiedzi na sprzeciw w terminie 2 tygodni (k. 76). Jak wynika z akt sprawy powód nie ustosunkował się do rozliczenia złożonego przez stronę pozwaną. W złożonej odpowiedzi na sprzeciw ograniczył się jedynie do podtrzymania wszelkich twierdzeń i wniosków zawartych w pozwie (k. 83). Na rozprawie w dniu 20 listopada 2017 roku powód poparł powództwo i wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu (k. 102). Całkowicie jednak zaniechał dokonania własnego rozliczenia zawartej ugody, czy też złożenia stosownych wniosków dowodowych.

Na skutek zakwestionowania przez pozwanego zasadności powództwa i wskazania przez niego, że żądanie pozwu nie jest udowodnione, strona powodowa winna mieć świadomość, że spoczywał na niej obowiązek udowodnienia żądania pozwu, tak co do zasady jak i co do wysokości. Jest tak tym bardziej, że strona powodowa była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika.

Podkreślić należy, że powód nie przedstawił żadnych dowodów, w świetle których żądanie pozwu winno być uznane za zasadne, a nawet nie podjął choćby próby polemiki ze skrupulatnymi wyliczeniami strony pozwanej, nie formułował żadnych zarzutów odnoście złożonego przez stronę pozwaną rozliczenia, ani w żaden sposób nie podważył tych rozliczeń. W tych okolicznościach słusznie Sąd Rejonowy stwierdził, że w aktach sprawy brak jest przede wszystkim dowodu na okoliczność uzyskania przez pozwanego wzbogacenia kosztem powoda, nieznajdującego podstaw w czynności prawnej czy też ustawie. Podkreślić należy, że samo potwierdzenie przelewu na kwotę 33.184.665,90 zł w dniu 19 stycznia 2015 roku oraz na kwotę 68.647,69 zł nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania za zasadne powództwa, wobec treści zawartej między stronami ugody, z której wynika, że strona powodowa była zobowiązana do uiszczenia wyższych kwot aniżeli sama podnosi. Powód konsekwentnie pomijał fakt, że zobowiązał się do regularnego uiszczania rat ugody, na jakie składały się dwa elementy składowe: kwota stała w wysokości 599.481,53 zł każda oraz kwota zmienna – tj. odsetki w wysokości 12,90 % rocznie zależne od wysokości kwoty konkretnie wymagalnej w danym miesiącu. Ze złożonego zaś przez stronę pozwaną rozliczenia wynika, że powód nie wywiązywał się z podjętego zobowiązania w zakreślonych postanowieniami ugodowymi terminach, co powodowało powstanie po stronie wierzyciela uprawnienia do naliczania dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie.

W złożonej apelacji powód powołuje się na zapis pkt 8 ugody, w którym powód zastrzegł sobie prawo wcześniejszej spłaty całości lub części zadłużenia bez dodatkowych obciążeń. Nie złożył jednak żadnych rozliczeń, potwierdzających dochodzone roszczenie, zarówno co do zasady jak i co do wysokości.

Podkreślić należy, że strona powodowa jest jednostką profesjonalną, zatrudniającą służby księgowe i prawne, a co za tym idzie, należy od powoda wymagać staranności w zakresie rozliczania płatności związanych z zawarciem ugody. Gdyby zaś powód nie był w stanie dokonać rozliczenia mógł wnosić o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości, czego nie uczynił.

Z przyczyn wskazanych wyżej stwierdzić należy, że zarzuty apelacyjne nie podważają trafności wyroku oddalającego powództwo w niniejszej sprawie, wobec czego, na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację jako niezasadną.