Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2018r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze Wydział III Karny

w składzie:

przewodniczący: SSO Daniel Strzelecki

protokolant: Kamila Tłuczek

przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze: Krzysztofa Świątka

po rozpoznaniu w dniach 14 lutego 2018r., 12 marca 2018r. i 10 maja 2018r.

sprawy karnej:

a)  M. P.

urodzonego dnia (...) w K.

syna L. i D. z domu K.;

b)  S. K.

urodzonego dnia (...) w J.

syna Z. i Z. z domu M.;

oskarżonych o to, że:

1.  w okresie od 4 do 22 kwietnia 2016r. w J., działając w krótkich odstępach czasu, w wyniku z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, co do których postępowanie wyłączono do odrębnego rozpoznania, doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem obywatela H. M. J., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...). J. z siedzibą w L. w H. w kwocie 21.500 EURO, co stanowi równowartość 92.220,60zł oraz rumuńską spółkę z o.o. o nazwie C. (...) w kwocie 60.000 EURO, co stanowi równowartość 257.310,00 zł, a w łącznej kwocie 81.500 EURO o równowartości 349.530,60 zł stanowiącej mienie znacznej wartości, w ten sposób, że po uprzednim założeniu rachunku bankowego w oddziale I. w J. o nr (...) na nazwisko M. P. i wprowadzeniu w błąd M. J., co do zamiaru wywiązania się z umowy sprzedaży buldożera marki K. oraz C.-V. B. i C.-M. B. działających w imieniu C. P. S., co do zamiaru wywiązania się z umowy sprzedaży autokaru marki S. doprowadzili do zawarcia umów sprzedaży wyżej wymienionych pojazdów, a po przyjęciu pieniędzy od pokrzywdzonych na rachunek, umówionych pojazdów nie dostarczyli, zaś za pieniądze uzyskane w wyniku umów, zakupili tzw. kryptowalutę BitCoin, czym działali na szkodę M. J. oraz C. P. S., przy czym M. P. czynu tego dopuścił się będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwa podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 12 listopada 2008r. o sygn. VII K 1270/08 za czyny z art. 279§1 k.k., za które orzeczono mu karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 30 lipca 2008r. o sygn. VII K 465/08 za czyny z art. 278§1 k.k. i art. 288§1 k.k., za które orzeczono kary jednostkowe odpowiednio 8 i 3 miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną 9 miesięcy pozbawienia wolności, wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 29 lipca 2009r. o sygn. II K 262/09 m.in za czyn z art. 280 §1 k.k. i z art. 289§2 k.k. i 278§1 k.k., za które orzeczono mu odpowiednio kary 2 lat pozbawienia wolności, 6 miesięcy pozbawienia wolności i 5 miesięcy pozbawienia wolności, objęte następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 3 grudnia 2013r. o sygn. II K 1034/13, którym orzeczono karę łączną 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 30 kwietnia do 16 października 2014r. i na poczet której zaliczono mu okres od 4 stycznia 2010r. do 8 marca 2011r., a także będąc uprzednio karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25 października 2012r. o sygn. II K 1298/12 za czyny z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k., z art. 278 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. i z art. 13§2 k.k. w zw. z art. 278 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. za które orzeczono mu przy zastosowaniu art. 91 §1 kk karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 2 lipca 2013r. do 30 kwietnia 2014r.

tj. S. K. o czyn z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k., a M. P. o czyn z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

I.  uznaje oskarżonych M. P. i S. K. za winnych tego, że w okresie od 20 do 22 kwietnia 2016r. w J. działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą i z innymi nieustalonymi osobami, przewidując możliwość popełnienia przez nie czynów zabronionych godzili się na to, co polegało na tym, że dając tym innym nieustalonym osobom możliwość nieograniczonego korzystana z rachunku bankowego o numerze (...) prowadzonego dla pierwszego z oskarżonych w (...) Banku S.A. Oddziale w J., przyjęli na ten rachunek bankowy środki płatnicze w łącznej wysokości 81.500euro, które po przewalutowaniu stanowiły mienie znacznej wartości, tj. kwotę 340.797,45zł, przy czym środki te pochodziły z korzyści związanych z popełnieniem przez nieustaloną osobę czynu zabronionego z art. 286§1 k.k. na szkodę M. J. oraz czynu zabronionego z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. na szkodę C. P. S. w D. w R., które to czyny zabronione polegały na wprowadzeniu przez nieustaloną osobę M. J. i C. P. S. w D. w R. w błąd co do zamiaru sprzedaży na rzecz pierwszego z pokrzywdzonych maszyny budowlanej (...) (...), za którą ten pokrzywdzony wpłacił na w/w rachunek bankowy cenę w wysokości 21.500euro, zaś co do drugiej z pokrzywdzonych co do zamiaru sprzedaży autokaru marki S. (...), za którą wpłaciła ona na tenże rachunek bankowy cenę w wysokości 60.000euro, które to przedmioty nie zostały pokrzywdzonym nigdy wydane, zaś dając tym innym nieustalonym osobom wyłączny dostęp internetowy do tego rachunku bankowego oskarżeni pomogli im do przeniesienia własności tych środków płatniczych, co nastąpiło w formie przelewów tych środków w okresie od 20 do 22 kwietnia 2016r. na inny rachunek bankowy o nr. (...) prowadzony przez mBank na rzecz (...) Sp. z o.o., przy czym za środki te zakupiona została kryptowaluta BitCoin, zaś M. P. czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25 października 2012r. w sprawie sygn. akt II K 1298/12 za ciąg przestępstw z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i z art. 13§2 k.k. w zw. z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresach od dnia 16 maja 2012r. do dnia 17 maja 2012r. oraz od dnia 2 lipca 2013r. do dnia 30 kwietnia 2014r.;

tj. przestępstwa z art. 299§2, 5 i 6 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. w stosunku do M. P., zaś w stosunku do S. K. z art. 299§2, 5 i 6 k.k.

i za to na podstawie art. 299§6 k.k. skazuje M. P. na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, zaś S. K. skazuje na podstawie art. 299§6 k.k. na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 299§7 k.k. orzeka wobec oskarżonego M. P. przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 600zł (sześciuset złotych), a ponadto orzeka wobec tego oskarżonego przepadek karty płatniczej (...) Banku S.A. w W. o nr. (...) opisanej w wykazie dowodów rzeczowych Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Drz. nr 63/17;

III.  na podstawie art. 230§2 k.p.k. zwraca:

a) oskarżonemu M. P. dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Drz. nr 61/17 w postaci telefonu marki P. o nr. (...);

b) oskarżonemu S. K. zwraca dowody rzeczowe opisane w wykazach dowodów rzeczowych Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Drz. nr 62/17 i 64/17 w postaci nawigacji marki T. – T. nr (...), jak i w postaci karty płatniczej (...) S.A. we W. o nr. (...);

IV.  na podstawie art. 63§1 k.k. zalicza:

a)  oskarżonemu M. P. na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 21 kwietnia 2016r. do dnia 23 kwietnia 2016r., przy czym przyjmuje, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności;

b)  oskarżonemu S. K. na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 22 kwietnia 2016r. do dnia 17 czerwca 2016r., przy czym przyjmuje, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze w zw. z §4 ust. 1 i 3 i §17 ust. 1 pkt. 2 i ust. 2 pkt. 5 i §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. B. (1) kwotę 1.260zł oraz dalsze 289,80zł tytułem podatku od towarów i usług za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonemu M. P.;

VI.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonych M. P. i S. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w 1/2 części, zaś na podstawie art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierza każdemu z oskarżonych opłatę w wysokości 300zł.

UZASADNIENIE

Małżonkowie M. P. i J. P. niejednokrotnie pożyczali od swojego znajomego S. K. pieniądze na żywność.

Dwaj nieustaleni mężczyźni w kasynie gier położonym w dzielnicy Z. w J. G. zaproponowali na początku kwietnia 2016r. S. K. wynagrodzenie w kwocie 1.000zł w zamian za założenie w (...) Banku S.A. w J. oraz w (...) S.A. Oddziale w J. rachunków bankowych z dostępem do bankowości elektronicznej oraz za udostępnienie im całej dokumentacji tego rachunku oraz wyłącznego do nich dostępu. Poinformowali oni rozmówcę o tym, że nie będą wyłudzać przy użyciu tych rachunków żadnych kredytów, a będą wykorzystywać je do robienia przelewów. Wskazali mu oni również, że nie będzie miał z powodu założenia tych rachunków problemów, że to będzie tylko nagięcie prawa, jak i że może się do niego z tego powodu „przyczepić” urząd skarbowy, ale nie prokurator, czy policja. S. K. zgodził się na tę propozycję uznając, że będzie to łatwy zarobek. Jednak z uwagi na to, że był on w tym czasie legalnie zatrudniony i nie chciał żadnych problemów, to postanowił złożyć propozycję założenia tych rachunków M. P., który miał u niego długi i którego uważał za osobę, której na niczym nie zależy.

Po przeprowadzeniu tej rozmowy S. K. zapytał J. P., kiedy wraz z M. P. zamierzają zwrócić mu pożyczone pieniądze a zarazem poinformował ją, że mogą z mężem zarobić. S. K. stwierdził wówczas do J. P., że za założenie rachunków bankowych z dostępem do bankowości elektronicznej i udostępnieniem wszelkiej dokumentacji dotyczącej tych rachunków, jak również wyłącznego dostępu do nich, może ona z mężem M. P. zarobić 600zł. O tej rozmowie J. P. poinformowała M. P., a on zgodził się na propozycję S. K..

Gdy M. P. poinformował S. K. o tym, że zgadza się na jego propozycję, to ten ostatni w dniu 4 kwietnia 2016r. przyjechał samochodem do miejsca zamieszkania małżonków P. do J. i poinformował M. P., że w związku z założeniem tych rachunków nie będzie miał problemów z prokuraturą, czy z policją, a może się nim zainteresować urząd skarbowy. Następnie S. K. zawiózł M. P. i J. P. do siedziby (...) S.A. Oddziału w J. przy ul. (...), gdzie M. P. założywszy rachunek bankowy o nr. (...) przekazał następnie S. K. całość dokumentacji bankowej. Po założeniu tego rachunku pojechali oni wszyscy do C., gdzie S. K. na parkingu przy sklepie (...) pozostawił małżonków P. informując ich, że niedługo po nich wróci i że udaje się właśnie do mężczyzny, który zlecał mu założenie tego rachunku, w celu przekazania mu dokumentacji bankowej.

Gdy S. K. powrócił na ten parking po upływie około 15 minut, to stwierdził do M. P. i J. P., że udadzą się teraz do (...) Banku S.A. przy ul. (...), gdzie ten drugi założy kolejny rachunek bankowy. Następnie S. K. zawiózł do tej jednostki bankowej małżonków P., gdzie M. P. założył rachunek o nr. (...), po czym przekazał całość dokumentacji bankowej koledze. S. K. poprosił wtedy również M. P. o to, aby przekazał mu dowód osobisty wskazując, że mężczyzna, który zlecił mu założenie rachunków będzie chciał wykonać kopię tego dokumentu i wówczas M. P. wręczył S. K. ten dokument. Następnie całą trójką pojechali ponownie na parking sklepu (...) w C., gdzie S. K. wysadził M. i J. P. informując ich, że ponownie jedzie do mężczyzny, który zlecił mu założenie rachunków bankowych, aby przekazać mu dokumenty dotyczące rachunku założonego w (...) Banku S.A. przez M. P. informując ich zarazem, że niedługo po nich przyjedzie. S. K. przyjechał po około 20 minutach na ten parking i gdy małżonkowie P. wsiedli do pojazdu, to wręczył on M. P. umówione 600zł.

Po kilku dniach S. K. skontaktował się telefonicznie z M. P. i przekazał mu, że zawiezie go do jednostek bankowych, aby uaktywnił oba założone na siebie rachunki, co nastąpiło. Po upływie kilku kolejnych dni S. K. poinformowawszy M. P., że zawiezie go do (...) Banku S.A. Oddziału w J. w celu zamówienia karty płatniczej, przyjechał po niego, po czym zawiózł go do tej jednostki, gdzie złożył stosowne zamówienie. Po upływie następnych kilku dni S. K. zawiózł M. P. do siedziby (...) S.A. Oddziału w J., gdzie uzyskał on możliwość internetowego zalogowania się do założonego rachunku. Wielokrotnie w tym czasie S. K. kontaktował się ze S. P., aby ten odblokowywał dostęp internetowy do założonego rachunku bankowego w (...) Banku S.A.

W dniu 22 kwietnia 2016r. S. K. napisał do M. P. sma-a informując go, aby około godziny 12:00 – 13:00 oczekiwał na telefoniczny kontakt od niego, zaś następnie zatelefonował do J. P. informując ją, że z jej mężem będą się musieli udać do (...) Banku S.A. w J. w celu odblokowania rachunku. Około godziny 13:00 tego dnia S. K. podjechał do miejsca zamieszkania małżonków P. i swoim samochodem zawiózł ich w umówione miejsce, gdzie wręczył M. P. jego dowód osobisty. W czasie wyjaśniania przez niego przyczyn zablokowania należącego do niego rachunku bankowego został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji.

Dowód: wyjaśnienia M. P. k. 37-40, 65, 356, 481, 619; wyjaśnienia S. K. k. 74-75, 81, 121, 205-206, 354-355, 512, 619-620; dokumentacja bankowa (...) Banku S.A. w W. k. 6-78, 9-11, 12, 13-14, 15, 16, 17-18, 18a; dokumentacja bankowa (...) S.A. we W. k. 191-192, 193.

Obywatel H. M. J. w pierwszej połowie kwietnia 2016r. zainteresował się zakupem oferowanej za cenę 24.900euro na portalu internetowym (...) przez nieustalonego mężczyznę, a posługującego się danymi A. P., (...) budowlaną (...) (...) z 2002r. i w dniu 14 kwietnia 2016r. zatelefonował na numer podany w ogłoszeniu. Mężczyźni w trakcie rozmowy umówili się na oględziny oferowanej maszyny w dniu 18 kwietnia 2016r., do których doszło w P.. M. J. po obejrzeniu urządzenia uzgodnił z nieznanym mężczyzną, że zakupi je za 21.500euro, jak i że w ramach tej ceny tenże mężczyzna dostarczy mu ją w dniu 22 kwietnia 2016r. do H.. Gdy M. J. w dniu 19 kwietnia 2016r. wrócił do miejsca zamieszkania, to wydrukował przesłaną mu na maila fakturę wystawioną przez (...) A. P. w C., w której określona została cena sprzedaży urządzenia budowlanego w na 21.500euro oraz rachunek bankowy sprzedającego zgodny z tym założonym przez M. P. w (...) Banku S.A. Oddziale w J..

Tytułem zapłaty ceny za (...) budowlaną (...) (...) M. J. przelał w dniu 20 kwietnia 2016r. z rachunku bankowego (...) na rachunek wskazany w fakturze kwotę 20.000euro, a w dniu 21 kwietnia 2016r. przelał z rachunku (...) na rachunek opisany w fakturze dalsze 1.500euro. Gdy kupujący próbował w dniu 22 kwietnia 2016r. skontaktować się telefonicznie ze sprzedającym, to nie odbierał on już żadnego z telefonów. M. J. nie otrzymał zakupionej maszyny.

Dowód: zeznania M. J. k. 492-500, 502-506; dokumentacja bankowa (...) Banku S.A. w W. k. 6-78, 9-11, 12, 13-14, 15, 16, 17-18, 18a; dokumentacja fotograficzna maszyny budowlanej (...) k. 452-455; faktura numer (...) wystawiona przez A. A. P. w P. k. 456; potwierdzenie przelewu (...) z dnia 20 kwietnia 2016r. k. 457; oferta sprzedaży maszyny budowlanej (...) na portalu (...) k. 465.

W kwietniu 2016r. nieznany mężczyzna podający się za A. P. skontaktował się telefonicznie z D. B. (2) i zaproponował mu, że jako pośrednik może mu pomóc w szybkiej sprzedaży stanowiącego jego własność i oferowanego przez niego na kilku portalach internetowych autokaru marki S. (...) z 2007r. Mężczyźni ci spotkali się następnie na terenie bazy transportowej właściciela pojazdu w O. i uzgodnili, że pośrednik będzie oferował ten pojazd do sprzedaży jako jego sprzedający, przy czym po jego sprzedaży jego właściciel otrzyma uzgodnioną cenę, zaś pośrednik jako prowizję zatrzyma nadwyżkę nad tą ceną.

Obywatel R. C. B. (1), który pełnił w firmie (...) w D. w R. funkcję dyrektora, w dniu 19 kwietnia 2016r. zainteresował się zakupem oferowanej za cenę 60.000euro na portalu internetowym (...) przez nieustalonego mężczyznę, a posługującego się danymi A. P., autokarem marki S. (...) z 2007r. Na jego prośbę znający język niemiecki B. L. kilkukrotnie telefonował na numer podany w ogłoszeniu. W trakcie rozmowy nieznany mężczyzna poinformował rozmówcę, że pośredniczy w sprzedaży tego pojazdu, przy czym rozmówcy umówili się, że ten nieznany mężczyzna prześle na maila spółki transportowej fakturę pro forma, co tego samego dnia nastąpiło. Rozmówcy ustalili też, że przedstawiciele spółki (...) przyjadą w dniu 21 kwietnia 206r. do O. na oględziny oferowanego autokaru.

Tego też dnia C. B. (1) wraz z kierowcą G. L. i tłumaczem B. L. przyjechali na umówione miejsce i tam oczekiwał na nich nieznany mężczyzna, który podał się za brata A. P.. C. B. (1) po obejrzeniu w obecności D. B. (2) autokaru oraz jego dokumentacji, jak i po przeprowadzeniu jazdy próbnej, zdecydował się na jego zakup. C. B. (1) po potwierdzeniu u D. B. (2), że służy mu prawo własności autokaru, a A. P. pośredniczy w sprzedaży tego pojazdu, zatelefonował do swojej żony C. B. (2), która pełniła w spółce (...) funkcję dyrektora do spraw ekonomicznych i polecił jej przelanie na rachunek bankowy wskazany w fakturze cenę zakupu autokaru.

Tytułem zapłaty ceny za autobus C. P. S. w D. przelała w dniu 21 kwietnia 2016r. z rachunku bankowego (...) na rachunek wskazany w fakturze, a założony w dniu 4 kwietnia 2016r. przez M. P. w (...) Banku S.A. Oddziale w J. kwotę 60.000euro. Gdy kupujący w dniu 21 kwietnia 2016r. kontaktowali się telefonicznie z pośrednikiem, to przekonywał on rozmówców, że pieniądze jeszcze na rachunek bankowy nie wpłynęły, a wreszcie zaproponował im, aby zostali na noc w O. wskazując, że następnego dnia przelew na pewno dojdzie. W godzinach rannych dnia 22 kwietnia 2016r. pośrednik skontaktował się telefonicznie z kupującymi i przekazał im, że otrzymał przelew, jak i wskazał, że około godziny 12:00 spotka się z nimi na terenie bazy D. B. (2), przy czym około godziny 12:00 zatelefonował on do kupujących i przekazał im, że na bazę przyjedzie z opóźnieniem z powodu korków zastrzegając, że czeka na nich w tym miejscu sam D. B. (2). Gdy właściciel pojazdu w trakcie spotkania z kupującymi zorientował się, że przesłane mu przez pośrednika potwierdzenie przelewu uzgodnionej ceny pojazdu zostało sfałszowane, to powiadomił o tym funkcjonariuszy policji odmawiając jednocześnie kupującym wydania pojazdu.

Dowód: zeznania C. B. (3) k. 128-129, 133, 139, 284-286; zeznania G. C. L. k. 142, 143, 146, 289-290, ; zeznania C. B. (2) k. 151, 295-296; zeznania D. B. (2) k. 308, 361, 517, 629-630; dokumentacja bankowa (...) Banku S.A. w W. k. 6-78, 9-11, 12, 13-14, 15, 16, 17-18, 18a; faktura numer (...) wystawiona przez A. A. P. w P. k. 277; dyspozycja wypłaty waluty z dnia 21 kwietnia 2016r. k. 278; potwierdzenie przelewu B. C. S. R. z dnia 21 kwietnia 2016r. k. 279; dokumentacja autokaru marki S. k. 298.

M. P. i S. K. konsekwentnie nie przyznawali się do popełnienia zarzuconego im czynu zabronionego. Obaj przedstawili jednak okoliczności faktyczne, w jakich zdecydowali się założyć rachunki bankowe w sposób odpowiadający poczynionym w sprawie ustaleniom faktycznym.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należało, że wyjaśnienia M. P. i S. K. w zakresie odnoszącym się do okoliczności popełnienia zarzuconego im czynu zabronionego zasługiwały na walor wiarygodności. Oskarżeni spójnie bowiem opisali zarówno przyczyny, z powodu których zdecydowali się na założenie rachunków bankowych, wywodząc stanowczo, że zgodzili się na to dążąc do uzyskania oferowanych pieniędzy. S. K. podniósł również logicznie, że zarówno on, jak i M. P. byli świadomi tego, że z powodu założenia tych rachunków mogą znaleźć się w kręgu zainteresowania aparatu skarbowego. Wszak ten pierwszy oskarżony wyjaśnił, że tego rodzaju informację uzyskał od dwóch nieustalonych mężczyzn, którzy zaoferowali mu wynagrodzenie za założenie rachunków bankowych, a przy tym podał, że poinformował o tym również współoskarżonego. Szczegółowo S. K. zrelacjonował też okoliczności, w jakich dwaj nieznani mężczyźni zaproponowali mu wynagrodzenie za zawarcie umów prowadzenia tych rachunków, wskazując, że miało to miejsce podczas jego pobytu w (...) kasynie gier. Oskarżony ten wywiódł przy tym logicznie, że obawiając się założenia na swoje nazwisko tych rachunków, zaproponował współoskarżonemu, aby on to uczynił oferując mu jednocześnie w zamian za to kwotę 600zł. M. P. wywiódł natomiast w sposób korespondujący z wyjaśnieniami S. K., że właśnie ten ostatni zaproponował mu założenie za wynagrodzeniem rachunków bankowych w (...) Banku S.A. Oddziale w J., jak i (...) S.A. Oddziale w J..

Podsumowując zatem ocenę wyjaśnień złożonych przez M. P. i S. K. wskazać należało, że jakkolwiek obaj oni nie przyznawali się do popełnienia zarzuconego im przestępstwa. Tym niemniej pamiętać należało, że prokurator w skardze zasadniczej postawił im zarzut popełnienia czynu zabronionego zakwalifikowanego według art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k., a więc tzw. oszustwa. Tymczasem, co zostanie omówione w dalszej części uzasadnienia, M. P. i S. K. znamion tego typu czynu zabronionego nie zrealizowali i być może z tego powodu nie poczuwali się do odpowiedzialności za popełnienie tak zakwalifikowanego czynu zabronionego.

Oceniając wyjaśnienia M. P. i S. K. w zakresie, w jakim odnosiły się do okoliczności popełnienia zarzuconego im czynu zabronionego, zauważyć należało, że znajdowały one potwierdzenie w innych zgromadzonych w sprawie dowodach.

Zauważenia wymagało przecież to, że w zawiadomieniu o przestępstwie (...) Banku S.A. w W. z dnia 22 kwietnia 2016r. szczegółowo wskazano, kiedy M. P. zawarł umowę prowadzenia rachunku bankowego o nr. (...) oraz jakie transakcje na tymże koncie wykonano. Załączone do tego zawiadomienia dokumenty w postaci historii tego rachunku bankowego, zestawienia logowań do niego, jednoznacznie obrazowały, jakie transakcje pieniężne były na tym koncie realizowane, a zatem, także to, kto i jakie kwoty na nie wpłacał i z niego wypłacał. Również umowa konta zawarta w dniu 4 kwietnia 2016r. przez M. P. z (...) S.A. Oddziałem w J. dowodziła niezbicie tego, że zawiązał on tego rodzaju stosunek obligacyjny z wymienioną jednostką bankową.

Zgromadzone dowody osobowe w postaci spójnych zeznań D. D. (3), C. B. (1), G. C. L., C. B. (2) i M. J. wykluczyły stanowczo, jakoby M. P. lub S. K. oferowali do sprzedaży maszynę budowlana (...) lub autokar marki S., przez co ich zeznania miały jedynie posiłkowe znacznie dla oceny poddanego w niniejszym postępowaniu inkryminowanego zachowania oskarżonych. Świadkom tym okazano bowiem wizerunki oskarżonych i nie rozpoznali oni na przedstawionych im zdjęciach wizerunku osoby, która podawała się za A. P.. Niemniej jednak świadkowie ci opisali kategorycznie okoliczności popełnienia tzw. bazowych przestępstw. Zeznania D. D. (3), C. B. (1), G. C. L., C. B. (2) i M. J. dawały zatem podstawę do przyjęcia, że M. J., jak i C. P. S. w D. zostali oszukani przy nabywaniu odpowiednio maszyny budowlanej (...), jak i autokaru makri S..

Również szereg dowodów z dokumentów pozwalał jednoznacznie stwierdzić okoliczności popełnienia na szkodę M. J., jak i C. P. S. w D. oszustw przy nabywaniu przez te podmioty pojazdów, co nastąpiło przy wykorzystaniu rachunku bankowego założonego przez M. P. w dniu 4 kwietna 2016r. w (...) Banku S.A. Oddziale w J.. Jakkolwiek omówiono już dowodową wymowę dokumentacji przedstawionej przez tenże bank. Tym niemniej faktury wystawione przez A. A. P. w P. na M. J., jak i C. P. S. w D., jak i wykonana przez pierwszego z pokrzywdzonych dokumentacja fotograficzna oglądanej przez niego maszyny budowlanej (...), czy oferta jej sprzedaży zamieszczona na portalu (...) dowodziły jednoznacznie, w jaki sposób nieustalony mężczyzna wprowadził tychże pokrzywdzonych w błąd co do zamiaru sprzedaży im oferowanych na internecie pojazdów.

Mając na uwadze poczynione ustalenia i oceniając kwestię zawinienia M. P. i S. K. sąd uznał, że bezsprzecznie nie zrealizowali oni ustawowych znamion zarzuconego im przestępstwa z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. Nie ponawiając w odniesieniu do podjętego zagadnienia zasługującej na aprobatę argumentacji, która została w niniejszej sprawie zaprezentowana przez Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w pisemnych motywach postanowienia z dnia 25 lipca 2017r. i która została zaaprobowana przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w uzasadnieniu orzeczenia z dnia 8 listopada 2017r. w sprawie sygn. akt II AKz 389/17. Należało tylko wskazać, że w nie można było w działaniach oskarżonych dopatrzyć się dążeń i to uświadomionych już w momencie podejmowania decyzji o założeniu rachunków bankowych, ukierunkowanych na to, aby konta te zostały wykorzystane w skomplikowanym procesie oszukańczego doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnych rozporządzeń ich mieniem – wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2005r., WA 8/05, OSNwSK 2005/1/794, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 lutego 1997r., II AKa 254/96, OSA 1998/6/29; postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 grudnia 1995r., II AKz 328/95, OSA 1998/2/15. Zasadniczym bowiem celem aktywności oskarżonych było dążenie do zarobienia pieniędzy w zamian za założenie rachunków bankowych. M. P. i S. K. nie wiedzieli natomiast o tym, że na założone przez pierwszego z nich konto bankowe wpłyną pieniądze uzyskane w wyniku popełnienia oszustw na szkodę M. J., jak i C. P. S. w D..

S. K. stanowczo natomiast wyjaśnił, że zanim zdecydował się na założenie rachunków bankowych, które ostatecznie zostały otwarte przez M. P., to wiedział od dwóch nieustalonych mężczyzn, że mogą one zostać wykorzystane do zrealizowania zachowań niezgodnych z obowiązującym prawem. S. K. podniósł też stanowczo, że tego rodzaju informację przekazał również M. P.. Ogół tych spostrzeżeń pozwalał stwierdzić, że z pewnością M. P. i S. K. przewidywali możliwość, że założone przez pierwszego z nich rachunki bankowe będą mogły zostać wykorzystane do działalności niezgodnej z prawem, skoro, po pierwsze tego rodzaju informacjami wprost dysponowali. Po wtóre, oskarżeni wiedzieli, że skoro za założenie rachunków bankowych zaproponowano im wynagrodzenie, to pierwotni zleceniodawcy dążyli w ten sposób do ukrycia własnych tożsamości, co jest absolutnie charakterystyczne w procederze popełniania przestępstw. Pomimo zatem tego, że M. P. i S. K. wyobrażali sobie możliwość wykorzystania założonych przez pierwszego z nich rachunków bankowych do zrealizowania zachowań niezgodnych z prawem, to jednak to ich wyobrażenie nie wpłynęło w żaden sposób na ukształtowanie się ich woli, bowiem ich sfery woluntatywne nie ukierunkowały się wówczas ani w stronę chęci popełnienia przypisanego im czynu zabronionego, ani nie też w stronę niechęci zrealizowania jego ustawowych znamion. Gdyby bowiem zdecydowali się oni wówczas nie popełnić przypisanego im zabronionego, to odstąpiliby od zawarcia umów prowadzenia rachunków bankowych.

Podsumowując zatem rozważania na temat strony podmiotowej M. P. i S. K. w odniesieniu do przypisanego im przestępstwa, należało podnieść, że sąd, z przyczyn najzupełniej oczywistych, nie dysponował instrumentami, które pozwoliłyby na odczytanie ich przemyśleń w trakcie realizowania znamion ustawowych tego czynu zabronionego. Z tego właśnie powodu stronę podmiotową towarzyszącą oskarżonym czasie popełniania analizowanego przestępstwa należało dekodować w oparciu o wymowę okoliczności przedmiotowych poprzedzających ich inkryminowane aktywności i występujących w czasie realizowania ustawowych znamion tego czynu zabronionego, i poprzez analizę tychże okoliczności dążyć do ustalenia, czy w momencie otwierania rachunków bankowych godzili się na popełnienie przestępstwa. Zdaniem sądu M. P. i S. K. przewidywali możliwość zrealizowania przez nieustalonych mężczyzn zachowań polegających na wykorzystaniu rachunku bankowego założonego przez pierwszego z nich w (...) Banku S.A. Oddziale w J. do ulokowaniu na nim pieniędzy pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych. Co więcej, oskarżeni przewidywali możliwość udzielenia tym nieustalonym mężczyznom pomocy do przeniesienia własności tych środków płatniczych umożliwiając im nieskrępowane wykonywanie za pomocą tego konta transakcji finansowych. Najzupełniej przecież oczywisty był fakt, że pierwotni nieustaleni zleceniodawcy założenia tego konta, dążąc do ukrycia własnej tożsamości zdecydowali się wyszukać osobę, która taki rachunek założyłaby. W konsekwencji przez ten proceder związany z założeniem w/w rachunku mężczyźni ci dążyli do utrudnienia wykrycia popełnionych przez nich tzw. bazowych przestępstw związanych z doprowadzeniem pokrzywdzonych do niekorzystnych rozporządzeń ich mieniem. Udostępniając ponadto tym nieustalonym mężczyznom wyłączny dostęp do tego rachunku wykazali oni aż nad wyraz dobitnie, że ich motywacje ogniskowały się wokół uzyskania doraźnego zysku w postaci wynagrodzenia. W czasie realizowania przypisanego oskarżonym przestępstwa nie podjęli oni bowiem żadnego zachowania, którym daliby wyraz, że towarzysząca im wola polegała na niechęci ich dokonania. To zaś oznaczało, że w okresie realizacji znamion przypisanego im przestępstwa było im obojętne, czy analizowany rachunek bankowy zostanie wykorzystany do popełnienia przestępstwa, bowiem wola oskarżonych nie zmierzała w żadnym kierunku, a tym samym była obojętna na wyobrażony skutek - W. Wolter, Nauka o przestępstwie, Warszawa 1973, s. 51 - 52, 55.

M. P. i S. K. przypisanym im zachowaniem wyczerpali zatem w warunkach współsprawstwa z dwoma nieustalonymi mężczyznami znamiona występku z art. 299§2, 5 i 6 k.k. Rzecz bowiem w tym, że drugi z oskarżonych działając na polecenie dwóch nieustalonych mężczyzn zaproponował pierwszemu z oskarżonych założenie rachunku bankowego, na którym finalnie zostały ulokowane pieniądze pochodzące z przestępstw popełnionych na szkodę dwóch pokrzywdzonych. M. P. i S. K. dając w zamian za wynagrodzenie tym nieustalonym mężczyznom nieskrępowane uprawnienie do korzystania z tego konta, przyjęli finalnie na tenże rachunek pieniądze pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych. Co więcej, przez danie tym mężczyznom nieskrępowanej możliwości dokonywania na tym rachunku operacji finansowych M. P. i S. K. pomogli im do przeniesienia własności tych ulokowanych na rachunku pieniędzy przez ich przelanie. Jako że w momencie przyjęcia tych pieniędzy na rachunek założony przez pierwszego z oskarżonych doszło do ich przewalutowania z waluty euro na złotówki, to jako oczywisty jawił się fakt, że środki te były jedynie pośrednio związane z popełnieniem tzw. przestępstw bazowych w postaci oszustw – uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego - zasada prawna - z dnia 18 grudnia 2013r., I KZP 19/13, OSNKW 2014/1/1; uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2015r., I KZP 5/15, OSNKW 2015/7/55; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2017r., II AKa 156/17, LEX nr 2317774.

Wymierzając M. P. i S. K. kary uwzględniono jako okoliczność obciążającą wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego im czynu będący wypadkową sposobu działania oskarżonych oraz okoliczności i warunków, w jakich ich inkryminowana aktywność miała miejsce.

Należało przypomnieć, że zachowanie przypisane M. P. i S. K. charakteryzowało się umyślnością w postaci zamiaru ewentualnego. To zaś oznaczało, że chociaż oskarżeni nie działali z motywacją wyrażającą się w ich determinowanym dążeniu do popełnienia przypisanego im przestępstwa. Niemniej jednak jako oczywisty w okolicznościach niniejszej sprawy jawił się wniosek, że ich działania nie były determinowane zamiarem, który pojawił się nagle, wręcz przeciwnie ich przestępcze decyzje były przemyślane, bowiem proces związany z założeniem rachunków bankowych, a później z odblokowywaniem dostępu do konta otwartego w (...) Banku S.A. Oddziale w J., był rozciągnięty w czasie.

Również fakt, że kwota majątkowa, którą M. P. i S. K. przyjęli na rachunek bankowy założony w (...) Banku S.A. Oddziale w J. istotnie przekraczała prób wskazany w art. 115§5 k.k. istotnie ich obciążała.

Także dotychczasowy sposób życia M. P. wpływał niekorzystnie na ocenę społecznej szkodliwości przypisanego mu zachowania. Rzecz bowiem w tym, że ten oskarżony dopuszczając się analizowanego przestępstwa godził w dobro prawnie chronione w postaci mienia, a ponadto działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co które determinowało konieczność przyjęcia, że działał on w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w treści art. 64§1 k.k. Wszak M. P. był uprzednio skazany m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25 października 2012r. w sprawie sygn. akt II K 1298/12 za ciąg przestępstw z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i z art. 13§2 k.k. w zw. z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresach od dnia 16 maja 2012r. do dnia 17 maja 2012r, oraz od dnia 2 lipca 2013r. do dnia 30 kwietnia 2014r.

Łagodząco na ocenę społecznej szkodliwości przypisanych M. P. i S. K. czynów zabronionych wpływało natomiast to, że od początku prowadzonego postępowania karnego składali spójne wyjaśnienia.

Zdaniem sądu wymierzona M. P. kara 2 lat pozbawienia wolności, zaś S. K. wymierzona kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, stanowić będą dla nich dolegliwość współmierną do stopnia ich zawinień spełniając swoje zadania tak wobec oskarżonych, jak i w zakresie społecznego oddziaływania sankcji. W ocenie sądu sankcje te we właściwy sposób uwzględniały występujące w sprawie okoliczności obciążające oraz okoliczność łagodzącą, przy zdecydowanej jednak przewadze tych pierwszych. Orzeczone kary powinny uzmysłowić M. P. i S. K. nieopłacalność łamania prawa i stanowić dla nich przestrogę na przyszłość. Realizując zadania w zakresie prewencji generalnej wymierzone oskarżonym sankcje powinny natomiast doprowadzić każdego do przeświadczenia, że osoby dopuszczające się przestępstwa podlegają nieuchronnej odpowiedzialności karnej.

Wobec wymierzenia M. P. i S. K. kar pozbawienia wolności w wymiarach przekraczających rok, uchylała się spod oceny sądu analiza zagadnienia prognoz kryminologicznych wobec tych oskarżonych

Omówione już cele prewencyjne o charakterze indywidualnym i generalnym spełni również orzeczony wobec M. P. na podstawie art. 299§7 k.k. środek oddziaływania penalnego w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 600zł, jak i karty płatniczej (...) Banku S.A. w W. o nr. (...).

W oparciu natomiast o art. 230§2 k.p.k. zwrócono M. P. i S. K. zabezpieczone u nich dowody rzeczowe.

Działając w oparciu o treść art. 63§1 k.k. zaliczono M. P. i S. K. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia ich wolności w sprawie, przy czym przyjęto, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Stosownie natomiast do brzmienia art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze w zw. z §4 ust. 1 i 3 i §17 ust. 1 pkt. 2 i ust. 2 pkt. 5 i §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. B. (1) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej M. P. z urzędu kwotę 1.260zł oraz dalsze 298,80zł tytułem podatku od towarów i usług.

Sąd nie doszukał się uzasadnionych podstaw do zwolnienia M. P. i S. K. od ponoszenia kosztów niniejszego postępowania. Z pomocy Skarbu Państwa przy realizowaniu uprawnień podmiotowych w postępowaniach przed organami wymiaru sprawiedliwości korzystać powinny bowiem wyłącznie osoby, których status majątkowy uniemożliwiał uczestniczenie w procesie bez uszczerbku dla podstawowych ich interesów. Tymczasem obaj oskarżeni znajdowali się w wieku produkcyjnym, ponadto uzyskiwali dochody. W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 627 k.p.k. zasądzono od M. P. i S. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe po połowie, zaś na podstawie art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierzono każdemu z oskarżonych opłatę w wysokości 300zł.