Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 sierpnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie w składzie:

Przewodniczący – SSR Dorota Scott - Sienkiel

Protokolant – Marta Kornacka

w obecności Prokuratora -------------------

po rozpoznaniu w dniach 6.06.2018r., 1.08.2018r. na rozprawie

sprawy

1. R. B. (1)

urodzonego (...) w G.

syna H. i G. z d. S.

2. M. K.

urodzonego (...) w S.

syna M. i S. z d. M.

oskarżonych o to, że: I. W okresie od 17 października 2017r. do 28 października 2017r. w W. i w G. działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej czynem ciągłym, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru:

- w W. przy Placu (...) w sklepie (...) S.A. w trakcie zawierania umowy na zakup w systemie ratalnym komputera typu laptop marki A. wraz z drukarką doprowadzili (...) Bank S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd, co do spłaty rat kredytu, nie uiszczając jednocześnie od dnia zawarcia umowy opłat za realizowane świadczenia, czym spowodowali stratę wartości 2768 zł na szkodę (...) Bank S.A.

- w W. przy ul. (...) w salonie (...) w trakcie zawierania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych doprowadzili P4 sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd, co do zobowiązania dokonania płatności za świadczone usługi, doprowadzając do wydania dwóch telefonów komórkowych marki (...), nie uiszczając jednocześnie od dnia zawarcia umowy opłat za realizowane świadczenia, czym spowodowali stratę wartości 2078 zł na szkodę P4 sp. z o.o.

- w G. przy ul. (...) w salonie (...) w trakcie zawierania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych doprowadzili (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd, co do zobowiązania dokonania płatności za świadczone usługi, doprowadzając do wydania telefonu komórkowego marki S. (...) i telefonu komórkowego marki M., nie uiszczając jednocześnie od dnia zawarcia umowy opłat za realizowane świadczenia, czym spowodowali stratę wartości 1868,99 zł na szkodę (...) S.A.

- czym łącznie spowodowali stratę wartości 6714,99 zł

tj. o czyn z art. 286 §1 kk w zw. z art. 12 kk

a nadto R. B. (1) o to, że:

II. W bliżej nie ustalonym dniu w okresie od dnia 24 listopada 2017r. do dnia 27 listopada 2017r. w m. W. przy ul. (...) po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych do piwnicy dostał się do jej wnętrza skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia agregatu prądotwórczego BC 065, przecinarki do płytek, skrzynki narzędziowej wraz z narzędziami oraz dwóch tarcz do cięcia metalu betonu o łącznej wartości 1000 zł na szkodę H. K.

tj. o czyn z art. 279 §1 kk

III. W bliżej nie ustalonym dniu w okresie od dnia 14 listopada 2017r. do dnia 18 listopada 2017r. w m. (...) gm. W. po uprzednim podważeniu okna dostał się do pomieszczenia gospodarczego, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kosiarki spalinowej koloru żółtego wartości 200 zł na szkodę J. K.

tj. o czyn z art. 279 §1 kk

1.  Oskarżonego R. B. (1) uznaje za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt II i III aktu oskarżenia, z tym, że ustala, iż czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia dopuścił się w okresie od dnia 24 listopada 2017r. do dnia 25 listopada 2017r. oraz, przyjmuje, oba czyny zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 279§1 kk skazuje go, zaś na podstawie art. 279§1 kk w zw. z art. 91§1 kk wymierza mu karę 1 (jeden) roku i 2 (dwa) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania oskarżonego R. B. (1) w dniach od 5.12.2017r., godz. 8.50 do dnia 6 grudnia 2017r., godz. 12.00 uznając karę za wykonaną w zakresie 2 (dwa) dni.

3.  Na podstawie art. 46§1 kk orzeka wobec oskarżonego R. B. (1) obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego H. K. kwoty 400 (czterysta) złotych.

4.  Oskarżonych R. B. (1) i M. K. uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego im w pkt I aktu oskarżenia.

5.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. L. R. kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu, w tym kwotę 115,92 (sto piętnaście 92/100) złotych tytułem podatku VAT.

6.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. N. B. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu, w tym kwotę 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć 60/100) złotych tytułem podatku VAT.

7.  Zwalnia oskarżonego R. B. (1) od obowiązku ponoszenia opłat i pozostałych kosztów sądowych.

8.  Kosztami sądowymi w części dotyczącej oskarżonego M. K. obciąża Skarb Państwa.

­ Sygn. akt V K 75/18

UZASADNIENIE

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd ustalił, co następuje:

M. K. ma orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności z powodu upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim (orzeczenie, k. 32, opinia sądowo- psychiatryczna, k. 198-200). Zamieszkuje w Domu Pomocy Społecznej w W.. Utrzymuje się z renty w wysokości. 1.000 zł, lecz do swojej dyspozycji posiada tylko 30% świadczenia. Przez pracowników placówki postrzegany jest jako osoba bardzo uczciwa, jednocześnie uczuciowa i łatwowierna.

Te cechy charakteru M. K. wykorzystał R. B. (1). Wiedząc, że będący w posiadaniu legitymacji rencisty M. K. bez problemu może zawrzeć umowy konsumenckie na zakup towarów i usług, namówił wymienionego na zakup laptopa i 4 telefonów komórkowych. Wyjaśnił M. K., że laptop chce sprezentować swojej córce, zaś telefony sprzedać a pieniądze przeznaczyć na sfinansowanie remontu. Jednocześnie obiecał M. K., że weźmie na siebie obowiązek spłaty należności wynikających z umów oraz, że podzieli się z nim kwotą uzyskaną w wyniku sprzedaży telefonów.

W dniu 17 października 2017r. M. K. w sklepie (...) przy Placu (...) w W. zawarł z (...) Bank S. A. z siedzibą we W. umowę nr (...) o kredyt w kwocie 2.768,99 zł na zakup laptopa wraz z drukarką (umowa na zakup towarów i usług, k. 228-233).

Kilka dni później, 21 października 2017r., w salonie firmowym w G. M. K. zawarł umowę nr (...) o świadczenie usług telekomunikacyjnych z (...) S.A. kupując jednocześnie telefony komórkowe(...) i (...)(umowa, k. 13-15).

W dniu 25 października 2017r., w salonie firmowym w W. M. K. zawarł umowę nr (...) o świadczenie usług telekomunikacyjnych z P4 Sp. z o.o. z siedzibą w W. kupując jednocześnie 2 telefony komórkowe marki (...) (pismo P4 Sp. z o.o., k. 293).

Po zawarciu umów i zabraniu nabytych przez M. K. przedmiotów, R. B. (1) zerwał kontakt z kolegą. Laptop sprzedał w komisie w W. za kwotę 1.000 zł. Trzy telefony oskarżony zastawił w lombardzie w G. za kwotę 1.400 zł, ostatni telefon – w lombardzie w W. za kwotę 250 zł. Nie podzielił się pieniędzmi z M. K..

M. K. przez kilka kolejnych dni ciągle liczył na to, że jednak R. B. (1) wywiąże się z zawartego z nim porozumienia i przejmie płatność wynikających z umów należności. Kiedy jednak R. B. (1) ignorował jego ponaglające sms-y, zrozumiał, że padł ofiarą oszustwa. Zareagował na to bardzo emocjonalnie, płakał, miał myśli samobójcze. W dniu 29 października 2017r. M. K. zwrócił się ze swoim problemem do pracowników socjalnych (...) w W.. Ci postanowili zgłosić sprawę na policję donosząc, iż R. B. (1) oszukał ich podopiecznego. Jeszcze liczyli na to, że będzie istniała możliwość odstąpienia od umów, bo nie minęło 14 dni od ich zawarcia, lecz wobec braku sprzętu, było to niemożliwe (zeznania A. D., k. 278, E. F., k. 36, 278, G. B., k. 278v).

Od tego czasu M. K. regularnie spłaca raty kredytu oraz płaci należności na rzecz P4 Sp. z o.o. (pismo S. C. Bank, k. 227, pismo P4 Sp. z o.o., k. 293, dowody wpłat, k. 309-315). Na rzecz T. M.oskarżony z uwagi na brak funduszy dokonał tylko jednej wpłaty- w dniu 9 listopada 2017r. -w kwocie 90,55 zł (dowód wpłaty, k. 309).

R. B. (1) wkrótce wpadł na inny pomysł zdobycia pieniędzy- podobnie jak w przypadku oszustwa, nie wymagający od niego wysiłku podjęcia pracy zarobkowej.

W okresie od 24 listopada 2017r. godz. 8.00 do 25 listopada 2017r. oskarżony włamał się do piwnicy sąsiada H. K., znajdującej się w budynku przy ul. (...) w W.. Po wyłamaniu drzwi dostał się do wnętrza piwnicy, skąd zabrał w celu przywłaszczenia agregat prądotwórczy BC 065 wartości 500 zł, przecinarkę do płytek wartości 300 zł wraz z 2 tarczami do cięcia metalu i betonu, 2 skrzynki narzędziowe z narzędziami o łącznej wartości 200 zł (zeznania H. K., k.278v, protokół oględzin miejsca, k. 67-68, materiał poglądowy, k. 69-70, wyjaśnienia oskarżonego R. B. (1), k. 86-87, protokół eksperymentu procesowego, k. 93-94).

Po kradzieży R. B. (1) zwrócił się do kolegi K. M. z prośbą o naprawę agregatu. K. M. zgodził się i wraz z oskarżonym przewiózł agregat do garażu na ul. (...) w W. (zeznania K. M., k. 74-75). Tam agregat zabezpieczyła policja (protokół zatrzymania rzeczy, k. 77-79, materiał poglądowy, k. 80-81, protokół oględzin rzeczy, k. 125-126). Przecinarkę do płytek, oskarżony za 40 złotych sprzedał w lombardzie przy Pl. (...) w G. (zeznania R. B. (2), k. 102-103, protokół zatrzymania rzeczy, k. 104-106, przedwstępna umowa sprzedaży, k. 107, protokół oględzin rzeczy, k. 122-123, materiał poglądowy, k. 124).

W okresie od 14 listopada 2017r. do 18 listopada 2017r. R. B. (1) włamał się także do pomieszczenia gospodarczego w miejscowości (...) gm. W. należącego do J. K.. Po uprzednim podważeniu okna dostał się do środka pomieszczenia i zabrał w celu przywłaszczenia kosiarkę spalinową koloru żółtego wartości 200 zł. O tym, że J. K. posiada kosiarkę wiedział P. B., bo latem widział pokrzywdzonego kiedy nią kosił. Zanim doszło do jej kradzieży, R. B. (1) i P. B. chcieli pożyczyć kosiarkę od J. K., ten jednak ich okłamał twierdząc, że jej nie ma. W dniu 3 grudnia 2017r. J. K. dostał od P. B. sms-a z wiadomością, że kosiarkę ukradł mu R. B. (1) (zeznania J. K., k. 110-112, 279, wyjaśnienia R. B. (1), k. 118, protokół eksperymentu procesowego, k. 119-120, materiał poglądowy, k. 121).

Oskarżony M. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Podał, że z dobrego serca uległ prośbie R. B. (1) i kupił na swoje nazwisko laptopa i telefony. Zrobił to, bo uwierzył obietnicom R. B. (1), że ten będzie spłacał należności wynikające z umów. Podkreślił, że działał w zaufaniu do R. B. (1) a ten go oszukał (wyjaśnienia M. K., k. 140-141). R. B. (1) przekonał go do zawarcia umów twierdząc, że laptop jest przeznaczony dla jego córki, zaś pieniądze ze sprzedaży telefonów pokryją koszty remontu. R. B. (1) obiecał, że podzieli się z M. K. pieniędzmi ze sprzedaży telefonów, czego jednak nie zrobił. M. K. wyjaśnił, że w miarę swoich możliwości finansowych spłaca raty kredytu na rzecz S. C. Bank oraz płaci należności na rzecz P4 Sp. z o.o. W związku z tym, że utrzymuje się z renty w kwocie 1.000 zł, lecz na rękę otrzymuje tylko jej procent, nie stać go na zapłatę należności na rzeczT. M. (wyjaśnienia, k. 277v).

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego M. K., gdyż znajdują potwierdzenie w zabranym materiale dowodowym, w tym wyjaśnieniach R. B. (1). Okoliczność, iż oskarżony poczuł się oszukany przez kolegę i zrozumiał, że popełnił błąd ulegając jego namowom, odzwierciedla jego stan emocjonalny, jaki prezentował w momencie, kiedy szukał pomocy u opiekunek socjalnych.

Oskarżony R. B. (1) przyznał się do tego, iż namówił M. K. do zakupu laptopa z drukarką w sklepie (...) twierdząc, że będzie to prezent dla jego córki. W rzeczywistości jeszcze tego samego dnia oskarżony sprzedał sprzęt w komisie w W. za kwotę 1.000 zł. W kolejnych dniach R. B. (1) udało się namówić M. K. do zawarcia kolejnych umów w W. i G., tym razem na zakup 4 telefonów komórkowych. Trzy telefony oskarżony zastawił w lombardzie w G. za kwotę 1.400 zł, ostatni telefon – w lombardzie w W. za kwotę 250 zł zastawił na jego prośbę brat R. P. B.. Oskarżony przyznał, że M. K. wysyłał do niego wiadomości sms, ale w tym czasie R. B. (1) nie posiadał żadnych środków pieniężnych nawet na utrzymanie (wyjaśnienia oskarżonego R. B. (1), k. 55-56).

Oskarżony R. B. (1) przyznał się również do kradzieży z włamaniem do piwnicy należącej do H. K.. Wyjaśnił, że po wyłamaniu drzwi i kradzieży agregatu prądotwórczego, przecinarki do terakoty oraz 2 tarcz do cięcia, wywiózł rzeczy do składzika w miejscowości (...). Jeszcze tego samego dnia oskarżony przecinarkę wywiózł do lombardu w G.. W związku z tym, że oskarżony nie mógł odpalić agregatu, o jego naprawę zwrócił się do kolegi K. (wyjaśnienia, k. 86-87).

Początkowo R. B. (1) nie przyznał się do kradzieży z włamaniem na szkodę J. K.. Wyjaśnił, że zawiózł swojego brata P. B. do miejscowości S.. Tam na przystanku autobusowym zatrzymał się i czekał, aż brat załatwi sprawę. Po powrocie, P. B. powiedział, że uzyskał zgodę J. K. na pożyczenie kosiarki spalinowej. Wtedy we dwójkę pojechali na podwórko pokrzywdzonego i zapakowali ją do samochodu. Od razu udali się do lombardu w G. celem wycenienia kosiarki. W związku z tym, że była niesprawna, zawieźli ja do miejscowości P., gdzie za 80 zł sprzedali ją bratu- T. B.. Pieniędzmi podzielili się po połowie (wyjaśnienia, k. 87).

W swoich kolejnych wyjaśnieniach, które Sąd uznał za wiarygodne, bo pozostają spójne z pozostałym materiałem dowodowym- R. B. (1) przyznał się do kradzieży kosiarki spalinowej. Podał, że kradzieży dokonał sam podważając okno w pomieszczeniu gospodarczym. Kosiarkę zawiózł do miejscowości P. do brata T. B. oferując mu jej sprzedaż, ale brat jej nie kupił, gdyż nie działała. Tego samego dnia kosiarkę i skrzynki narzędziowe skradzione z piwnicy wyrzucił w miejscowości O. do rowu. Wyjaśnił, że wcześniej skłamał mówiąc, że kosiarkę kupił od niego brat T., by był na niego zdenerwowany (wyjaśnienia R. B. (1), k. 117-118). Przytoczone wyjaśnienia pozostają zbieżne z zeznaniami T. B., który potwierdził, że R. B. (1) był w posiadaniu kosiarki spalinowej i proponował mu jej kupno. W związku z tym, że świadek od samego początku przewidywał, że może być kradziona, nie kupił jej, zresztą nie można jej było odpalić (zeznania T. B., k. 279).

Zeznania M. S. nic nie wniosły do sprawy (k. 278). Uwaga ta dotyczy również zeznań A. S. (k. 95-96), który potwierdził jedynie, że R. B. (1) był klientem lombardu znajdującego przy Pl. (...) w G., sprzedawał w nim telefony i w dniu 22 listopada 2017r. kosiarkę D., która jednak nie ma nic wspólnego z zarzutami postawionymi oskarżonemu w przedmiotowej sprawie (protokół zatrzymania rzeczy, k. 98-100, przedwstępna umowa sprzedaży, k. 101).

Przestępstwo oszustwa z art. 286§1 kk polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu innej osoby lub na wykorzystaniu jej niezdolności do należytego pojmowania podejmowanych działań. W kontekście potencjalnej odpowiedzialności z art. 286 kk pamiętać należy, że nie każdemu niewywiązaniu się w umowy cywilnoprawnej można przypisać znamiona przestępstwa oszustwa. Prawo karne nie ma służyć równoległej do cywilnej egzekucji świadczeń pieniężnych w obrocie gospodarczym. Przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 kk jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Przypisanie przestępstwa z art. 286§1 kk wiąże się z wykazaniem, że sprawca obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenie w błąd innej osoby oraz to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (II KK 448/17 - postanowienie SN - Izba Karna z dnia 24-01-2018).

Przechodząc na grunt przedmiotowej sprawy, należy uznać, iż między oskarżonymi nie istniało porozumienie, które zakładało wprowadzenie w błąd strony umów co do spłaty rat kredytu czy też płatności za świadczone usługi telekomunikacyjne. M. K. zawarł wszystkie umowy w dobrej wierze, że będą one realizowane, bo taką obietnicę złożył R. B. (1). M. K. wierzył R. B. (1), bo po pierwsze jego upośledzenie umysłowe czyniło go osobą podatną na manipulacje (opinia sądowo- psychiatryczna, k. 198-200), po drugie trafił na osobę bez żadnych skrupułów, bezwzględną i zdeterminowaną brakiem środków pieniężnych na utrzymanie, popełniającą wcześniej przestępstwa oszustwa na szeroką skalę (odpis wyroku, k. 178-182).

Zdaniem Sądu, doszło do popełnienia przestępstwa oszustwa przez R. B. (1), lecz nie w formie opisanej w akcie oskarżenia, lecz na szkodę M. K.. R. B. (1) wprowadził go w błąd obiecując realizację umów i doprowadzając go w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem poprzez zaciągnięcie zobowiązań. Oskarżony zrobił to w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. "Dla bytu przestępstwa oszustwa jest obojętne, czy pokrzywdzony mógł lub powinien był sprawdzić prawdziwość twierdzeń sprawcy, nie jest nawet istotne, że pokrzywdzony mógł wykryć błąd przy dołożeniu znikomej nawet staranności", nie ma znaczenia bezkrytyczność i łatwowierność pokrzywdzonego (wyr. SA w Krakowie z 18.12.2012 r., II AKa 190/12, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 20.10.2011 r., II AKa 145/11, OSA 2012, Nr 12, poz. 42; wyr. SA we Wrocławiu z 3.4.2013 r., II AKa 80/13, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 22.5.2014 r., II AKa 58/14, KZS 2014, Nr 6, poz. 73; post. SN z 15.3.2017 r., II KK 73/17, Legalis) ani np. niezapoznanie się przez pokrzywdzonego z kondycją finansową kontrahenta (wyr. SA w Poznaniu z 19.9.2013 r., II AKa 124/13, Legalis).

Konkludując, M. K. działał w błędzie zawierając w dobrej wierze umowy wymienione w akcie oskarżenia. Okoliczność, że zdecydował się podpisać kontrakty była pochodną oszustwa, jakiego względem niego dopuścił się oskarżony R. B. (1). Z tego powodu uznając, że swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion przestępstwa z art. 286§1 kk, jedynym słusznym rozstrzygnięciem był uniewinnienie M. K. od zarzucanego mu czynu. Takie samo rozstrzygnięcie w zakresie czynu opisanego w pkt I aktu oskarżenia musiało także zapaść względem oskarżonego R. B. (1). Przede wszystkim nie był on stroną umów i nie łączyło go z M. K. żadne porozumienie w zakresie wprowadzenia w błąd pokrzywdzonych wymienionych w akcie oskarżenia. Natomiast przypisanie mu oszustwa na szkodę M. K. byłoby wyjściem poza granice oskarżenia. Dla zachowania tożsamości niezbędne jest bowiem wykazanie niezmienności podmiotu czynu, przedmiotu ochrony, a także tożsamości osoby pokrzywdzonej (II AKa 139/18, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie, LEX nr 2524904 ).

Inaczej sytuacja przedstawia się w przypadku czynów zarzucanych oskarżonemu R. B. (1) w pkt II i III aktu oskarżenia. Zebrany w sprawie materiał dowody nie budzi wątpliwości, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstw z art. 279§1 kk. Dokonał zaboru cudzych rzeczy ruchomych w celu przywłaszczenia, przy czym zaborowi towarzyszyło włamanie, czyli zachowanie polegające na usunięciu przeszkody, stanowiącej zabezpieczenie danego przedmiotu, w danym przypadku na wyłamaniu drzwi wejściowych do piwnicy czy podważeniu okna w pomieszczeniu gospodarczym. Oskarżony czynów mu przypisanych dopuścił się w warunkach ciągu przestępstw, bo w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności. Krótkie odstępy czasu, jakie muszą wystąpić między przestępstwami objętymi ciągiem, to pojęcie nieostre i różnie interpretowane. W literaturze określane są jako czas orientacyjnie do kilku (sześciu) miesięcy ( P. Kardas, w: Wróbel, Zoll (red.), Kodeks karny, t. I, 2016, s. 716–717).

Sąd zmienił opis czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt II aktu oskarżenia precyzując, iż czynu dopuścił się w okresie do 25 listopada 2017r., gdyż w tym właśnie dniu sprzedał skradzioną przecinarkę do płyt w lombardzie (umowa, k. 107).

Wina R. B. (1) nie budzi wątpliwości. Jak wynika z opinii sądowo- psychiatrycznej (k. 217-222) oskarżony nie cierpi na chorobę psychiczną, nie jest upośledzony umysłowo, natomiast posiada cechy osobowości dyssocjalnej i jest uzależniony od kilku substancji. W dacie czynu u oskarżonego zdolność do rozpoznania znaczenia czynu oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem nie była zaburzona.

Przy wymiarze kary dla oskarżonego R. B. (1) Sąd miał na uwadze jego uprzednią karalność za przestępstwa przeciwko mieniu (karta karna, k. 305). Zdaniem Sądu kara 1 roku i 2 miesięcy pobawienia wolności jest karą adekwatną do okoliczności czynów, uwzględnia również niewielką wartość skradzionych rzeczy, dlatego jest to kara bliska ustawowemu minimum. Uprzednia karalność oskarżonego za liczne oszustwa przemawia za surową reakcją karną skutkują izolacją więzienną, gdyż musi skutecznie odstraszyć oskarżonego od łamania porządku prawnego, w drugiej strony umożliwić organom postępowania wykonawczego wdrożenie programu mającego na celu jego resocjalizację.

Na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, Sąd zaliczył okres zatrzymania oskarżonego R. B. (1) od dnia 5.12.2017r., godz. 8.50 do dnia 6 grudnia 2017r., godz. 12.00 uznając karę za wykonaną w zakresie 2 (dwa) dni (protokół zatrzymania osoby, k. 84).

Stosownie do art. 46§1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego R. B. (1) obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego H. K. kwoty 400 zł. Kwota ta stanowi równowartość szkody poniesionej przez pokrzywdzonego na skutek uszkodzenia drzwi i konieczności ich wymiany na nowe (200 zł) oraz równowartość nieodzyskanego mienia (200 zł).

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. adw. L. R. kwotę 619,92 zł tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu, w tym kwotę 115,92 zł tytułem podatku VAT, zaś na rzecz adw. N. B. kwotę 516,60 zł tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu, w tym kwotę 96,60 zł tytułem podatku VAT. Podstawą rozstrzygnięcia były przepisy Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. (Dz. U. 2016.1714 ze zm.) w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Sąd zwolnił oskarżonego R. B. (1) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych mając na uwadze jego złą sytuację majątkową oraz okoliczność, że w perspektywie ma do odbycia karę pozbawienia wolności (art. 624§1 kpk).

Stosownie do art. 632 pkt 2 koszty sądowe w części dotyczącej oskarżonego M. K. ponosi Skarb Państwa.