Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie – XVII Wydział Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński

Protokolant: sekretarz sądowy Wioleta Donoch

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w miejscowości R.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 23 czerwca 2016 r., znak (...)

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w miejscowości R. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 1.440 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Bogdan Gierzyński

Sygn. akt XVII AmE 114/16

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 23 czerwca 2016 r., znak: (...), na podstawie art. 56 ust 1 pkt 12 w zw. z art. 56 ust. 2 pkt 1, ust. 3 i ust. 6 oraz art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 r., poz. 1059 ze zm.) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016 r., poz. 23), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy - (...) sp. z o. o.:

I.  stwierdził, że (...) sp. z o. o., naruszył warunek 2.2.3. „Koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe sq niezgodne z parametrami określonymi obowiązującymi przepisami i wynikającymi z zawartych umów." koncesji udzielonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 26 marca 2010 r., nr (...), w ten sposób, że wprowadził do obrotu poprzez stację paliw zlokalizowaną w R. przy ul. (...) benzynę bezołowiową 95, która nie spełniała wymagań jakościowych określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 9 grudnia 2008 r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1058) w zakresie badawczej i motorowej liczby oktanowej (sprawozdanie z badań z dnia 31 marca 2015 r., nr (...) oraz sprawozdanie z badań z dnia 14 kwietnia 2015 r., nr (...)),

II.  za działanie opisane w pkt I wymierzył przedsiębiorcy - (...) sp. z o. o., karę pieniężną w wysokości 20 000 zł (słownie: dwadzieścia tysięcy złotych).

Od powyższej decyzji odwołanie złożyła spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R., zaskarżając ją w całości i wnosząc o uchylenie decyzji w trybie art. 479 ⁴⁸ § 2 kpc to jest w trybie samokontroli, w całości i umorzenie postępowania, ewentualnie o uchylenie decyzji przez Sąd i wydanie orzeczenia co do istoty sprawy.

Odwołujący zarzucił zaskarżonej decyzji:

1.  naruszenie art. 7 i 8 k.p.a., w związku z art. 77 §1 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a., poprzez błędne jego zastosowanie i w efekcie błąd w ustaleniach faktycznych polegający na tym, że Organ uznał, iż:

a)  próbka o numerze (...) została pobrana u Odwołującego się w dniu 9 kwietnia 2016 roku w sytuacji, w której w protokole z dnia 9 kwietnia numer (...), przedłożonym w załączeniu nie wykazano numeru próbki, a zatem brak jest dowodu, że to właśnie ta próbka została pobrana w tym dniu u Odwołującego się,

b)  próbka o numerze (...) została pobrana u Odwołującego się w dniu 24 marca 2016 roku w sytuacji, w której w protokole z dnia 24 marca numer (...) przedłożonym w załączeniu oraz w protokole z dnia 24 marca 2015 roku numer (...), nie wykazano numeru próbki, a zatem brak jest dowodu, że to właśnie ta próbka została pobrana w tym dniu u Odwołującego się,

c)  przekroczenie norm o 1,5 % powoduje szkodliwość dla środowiska oraz jest działaniem cechującym się szkodliwością społeczną

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 56 ust. 6a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, poprzez jego niezastosowanie a w szczególności brak prawidłowej i wnikliwej oceny stopnia winy i znikomego stopnia szkodliwości czynu, a także nieuwzględnienie wszelkich istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia sprawy;

a nadto wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentów to jest protokołów z dnia 24 marca 2015 roku i dnia 9 kwietnia 2015 roku przedstawionych w załączeniu i w aktach, na okoliczność ustalenia ich treści.

W uzasadnieniu odwołania spółka wskazała, że Prezes URE nie zastosował art. 56 ust. 6a prawa energetycznego, zgodnie z którym Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Odwołujący wskazal, że Prezes URE nie zastosował wymienionego przepisu mimo zaistnienia przesłanek.

Podniósł również, że nałożona kara jest wygórowana, nie uwzględnia ani stopnia zawinienia, ani też dotychczasowego zachowania podmiotu, jak również jego możliwości finansowych.

(...) Sp. z o.o. bowiem nie działał z zamiarem naruszenia warunków udzielonej mu koncesji przekroczenie norm obowiązujących zgodnie z rozporządzeniem było marginalne. Dwukrotne stwierdzenie przekroczenia norm oscylowało poniżej 1,5 %. Badawcza i motorowa liczba oktanowa nie różniła się więc znacząco od stanu zgodnego z normą, tym bardziej, że druga kontrola wykazała już przekroczenie norm poniżej 0,5 %. Odwołujący podniósł w związku z tym, że szkodliwość społeczna czynu była znikoma. Jak stwierdził w dalszej części, kara wymierzona przez Prezesa URE nie odpowiada stopniowi zawinienia i stopniowi szkodliwości popełnionego czynu. Ponadto, Spółka zaprzestała naruszania prawa. Podniósł także, iż nie ma żadnego dowodu na okoliczność, że próbki dostarczone do laboratoriów i tam przebadane zostały pobrane u Odwołującego się. Jest to okoliczność, której Odwołujący się zaprzecza i jest ona nieudowodniona. Ponadto brak jest w jego ocenie dowodu, że paliwo o parametrach stwierdzonych podczas badania próbki powoduje negatywny wpływ na środowisko i jest w efekcie czynem będącym społecznie szkodliwym.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o oddalenie odwołania, oddalenie wniosków dowodowych Powoda oraz zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Zgodnie z warunkiem 2.2.3 udzielonej spółce koncesji z 26 marca 2010 r., (...)„ Koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami określonymi obowiązującymi przepisami i wynikającymi z zawartych umów”. /k. 23-23v akt adm./

Powód natomiast wprowadził do obrotu benzynę bezołowiową 95 nie spełniającą wymagań jakościowych w zakresie badawczej i motorowej liczby oktanowej, określonych w obowiązującym w dacie naruszenia rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 9 grudnia 2008 r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych (Dz.U. z 2013 r.. poz. 1058).

Inspektorzy Wojewódzkiego Inspektoratu Inspekcji Handlowej w K., w dniach 24 i 27 marca 2015 r. oraz 9 kwietnia 2015 r. przeprowadzili kontrole na stacji paliw prowadzonej przez Powoda w R., przy ul. (...). /k. 15-16v, k. 17, k. 3-4v akt adm./

Badania próbek benzyny bezołowiowej pobranej podczas powyższych kontroli wykazały, że badawcza liczba oktanowa w próbkach pobranych w dniu 27 marca 2015 r. wyniosła 93,4 (próbka podstawowa) i 93,2 (próbka kontrolna) przy normie min. 95 natomiast motorowa liczba oktanowa wyniosła 84,3 (próbka podstawowa) i 83,4 (próbka kontrolna) przy normie min. 85; z kolei badawcza liczba oktanowa w próbkach pobranych w dniu 9 kwietnia 2015 r. wyniosła 94,3 (próbka podstawowa) i 94,2 (próbka kontrolna) przy normie min. 95. /k. 5-10v, k. 17-22v akt adm./

„Próbki oznaczono numerami identyfikacyjnymi wskazanymi przez dyspozytora Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumenta. Czynności pobierania udokumentowano protokołem pobrania próbek paliw numer (...). Jednocześnie z powyższych czynności sporządzono protokół pobrania próbek paliw do użytku wewnętrznego Inspekcji Handlowej w załączeniu do akt sprawy wraz z egzemplarzem protokołu pobrania próbek paliw numer (...)". /k. 5 akt adm./

W protokole pobrania próbek paliw ciekłych do użytku wewnętrznego Inspekcji Handlowej zamieszczono „informacje o oznaczeniu próbki uniemożliwiającym identyfikację przedsiębiorcy i stacji, z której pobrano próbki": próbka - (...), próbka kontrolna - (...). /k. 7 akt adm./

Dokładnie takie oznaczenia próbek powtórzono w protokole przyjęcia próbki/próbki kontrolnej paliwa/biopaliwa / (...) do badań nr (...). /k. 8 akt adm./

Protokół pobrania próbek paliw ciekłych do użytku wewnętrznego Inspekcji Handlowej był sporządzony w jednym egzemplarzu, ale Powód miał o nim wiedzę, ponieważ ten protokół razem z protokołem pobrania próbek paliwa nr (...) zostały wymienione na karcie nr 3 (błędne oznaczenie powinno być nr 4) protokołu kontroli z dnia 9 kwietnia 2015 r., nr akt kontroli (...), który podpisał prezes zarządu Przedsiębiorcy Ł. W. (karta akt 4 na odwrocie). /k. 3, k. 4, k. 5 i k. 6 akt adm./

Analogicznie rzecz ma się w przypadku próbki pobranej dnia 27 marca 2015 r., tj. w protokole kontroli z dnia 24 marca 2015 r., nr akt kontroli (...) na karcie nr 2 w punkcie 5 odnotowano między innymi: „Próbki oznaczono numerami identyfikacyjnymi wskazanymi przez dyspozytora Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Czynności pobierania udokumentowano protokołem pobrania próbek paliw numer (...). Jednocześnie z powyższych czynności sporządzono protokół pobrania próbek paliw do użytku wewnętrznego Inspekcji Handlowej w załączeniu do akt sprawy wraz z egzemplarzem protokołu pobrania próbek paliw numer (...)”. /k. 15v akt adm./

W protokole pobrania próbek paliw ciekłych do użytku wewnętrznego Inspekcji Handlowej zamieszczono „informacje o oznaczeniu próbki uniemożliwiającym identyfikację przedsiębiorcy i stacji, z której pobrano próbki": próbka - (...), próbka kontrolna - (...). Dokładnie takie oznaczenia próbek powtórzono w protokole przyjęcia próbki/próbki kontrolnej paliwa/biopaliwa / (...) do badań nr (...). Protokół pobrania próbek paliw ciekłych do użytku wewnętrznego Inspekcji Handlowej był sporządzony w jednym egzemplarzu, ale Powód miał o nim wiedzę, ponieważ ten protokół razem z protokołem pobrania próbek paliwa nr (...) zostały wymienione na karcie nr 4 protokołu kontroli z dnia 24 marca 2015 r., nr akt kontroli (...), który podpisał prezes zarządu Przedsiębiorcy Ł. W. (karta akt 16 na odwrocie). /k. 15, k. 16, k. 17, k. 18, k. 19, k. 20 akt adm.; k. 14-16 i k. 17-19 akt sąd./

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zaważył co następuje.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności, odnosząc się do zarzutów powoda dotyczących naruszenia przez Prezesa URE przepisów procedury administracyjnej, należy stwierdzić, że ewentualne naruszenie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w toku prowadzonego postępowania administracyjnego nie jest przedmiotem postępowania przed tutejszym Sądem, jak również nie stanowi samoistnej podstawy uchylenia decyzji w tym postępowaniu, nie ma ono bowiem wpływu na ocenę prawidłowości zaskarżonej decyzji. Wniesienie odwołania od decyzji administracyjnej wszczyna postępowanie sądowe, w którym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów rozpoznaje sprawę od nowa, w zakresie przedmiotu sprawy. Należy również stwierdzić, że specyficzny tryb postępowania, z jakim mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, zasadza się na założeniu, że organ w toku postępowania administracyjnego gromadzi dowody na poparcie swoich twierdzeń, zaś strona odwołująca się czyli powód, w procesie zwalcza te dowody przedstawiając sądowi inne dowody, które zmierzają do obalenia twierdzeń organu. Sąd na nowo przeprowadza bowiem postępowanie dowodowe, gromadząc materiał dowodowy w postępowaniu sądowym, z tego względu przebieg postępowania administracyjnego nie ma wpływu na ostateczną decyzję podejmowaną przez Sąd. W tym miejscu należy stwierdzić, że do powoda należy wykazanie, że zaprezentowane przez organ dowody nie pozwalają na konkluzję taką jak w decyzji, zaś rzeczą sądu nie jest zastąpienie organu i przeprowadzenie postępowania od początku a jedynie ocena legalności decyzji i w zależności od przewidzianych prawem możliwości bądź zmiana decyzji bądź jej uchylenie. W sytuacji, gdy organ stosownych dowodów nie dostarczył i decyzja nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym, na odwołującym się nie spoczywa ciężar przeprowadzenia dowodu przeciwnego.

Na podstawie zebranego w ten sposób materiału dowodowego Sąd dokonuje ustaleń faktycznych i dokonuje subsumcji przepisów do ustalonego stanu faktycznego, czego skutkiem jest wydanie rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., sygn. akt III CRN 120/91, Lex nr 3724; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., sygn. akt I CKN 265/98, Lex nr 35385; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I CKN 351 /99, Lex nr 38556; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r., sygn. akt I CKN 1036/98, Lex nr 52708) Sąd Ochrony konkurencji i Konsumentów nie może ograniczyć rozpoznania sprawy wynikającej z odwołania od decyzji tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Przekazanie przez Prezesa URE odwołania wszczyna kontradyktoryjne postępowanie cywilne, którego celem nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy.

Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości podnoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Gdyby więc nawet uznać, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych np. w zakresie postępowania dowodowego to nie mogą one być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu, albowiem Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 lutego 2007 r., sygn. akt VI ACa 952/06).

W związku z powyższym, zarzuty dotyczące przebiegu postępowania administracyjnego przed Prezesem URE podlegają uwzględnieniu jedynie w takim zakresie, w jakim ich uwzględnienie uniemożliwiałoby pozostawienie jego decyzji w obrocie prawnym, nawet po ewentualnej reformie jej treści. Taka sytuacja może mieć miejsce wyjątkowo, gdy np. decyzja zawiera nie dające się usunąć uchybienia formalne lub, gdy jest przedwczesna z uwagi na niepodjęcie w toku postępowania czynności, których przeprowadzenie przed sądem nie jest możliwe. Reasumując należy stwierdzić, że wskazywane przez powoda naruszenie przepisów kpa nie uzasadnia uchylenia wydanej decyzji.

Jeśli chodzi o wskazany błąd ustaleń faktycznych poczynionych przez pozwanego, w zakresie braku dowodu dotyczącego oznaczenia pobranej próbki, ze właśnie dana próbka została pobrana w dniu 9 kwietnia 2015 r., należy uznać za chybiony. Protokół pobrania próbek paliw, tj. próbki i próbki kontrolnej z 9 kwietnia 2015 r. (k. 5 akt adm.) został oznaczony numerem (...), odzwierciedleniem tego jest protokół pobrania próbek paliw ciekłych do użytku wewnętrznego Inspekcji Handlowej, gdzie z protokołu o numerze (...) próbki paliwa – benzyny bezołowiowej 95”po dolewce”. Gdzie próbce oraz próbce kontrolnej nadano odpowiednio numery: (...) i (...), które wskazywano następnie w protokołach badań tych próbek (k. 8 i k.10 akt adm.). co zaś się tyczy próbek z 24 marca 2016 r., czy 24 marca 2015 r. (odwołujący powołuje dwie sprzeczne daty), rzecz ma się identycznie (k. 17, k. 19, k. 20 akt adm.). jak natomiast wynika z protokołu np. z dnia 9 kwietnia 2015 r. po udokumentowaniu protokołem pobrania próbek paliw numer (...), jednocześnie z powyższych czynności sporządzono protokół pobrania próbek paliw do użytku wewnętrznego Inspekcji Handlowej ze wskazanym numerem (...) (k. 3v akt adm.). Dlatego też zarzut powoda jest bezzasadny, nie oparty o załączone w sprawie dokumenty z przeprowadzonej kontroli. Wszystkie wyniki oparte o dostarczone próbki paliwa pochodzą ze stacji paliw należącej do powoda.

W odniesieniu natomiast do podniesionego zarzutu naruszenia art. 56 ust. 6a ustawy – Prawo energetyczne stwierdzić należy, że nie doszło do naruszenia przez pozwanego wskazanego wyżej przepisu, zgodnie z którym Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Z brzmienia tego przepisu wynika, że przesłanki umożliwiające jego zastosowanie muszą wystąpić łącznie. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 października 2014 r. (III SK 47/13, Legalis nr 1086887) wskazał, że celem art. 56 ust. 6a P.e. jest zliberalizowanie norm prawa energetycznego w zakresie kar pieniężnych przez przyznanie organowi regulacyjnemu uprawnienia do odstąpienia od wymierzenia kary, gdy przedsiębiorstwo energetyczne zachowało się co prawda sprzecznie z normami prawa energetycznego, lecz następnie zmieniło swoje zachowanie. Rozwiązanie normatywne wprowadzone w tym przepisie polega na przyznaniu Prezesowi Urzędu kompetencji do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej, jeżeli spełnione są przesłanki w nim wymienione. Jednak nawet mimo zaistnienia tych przesłanek decyzja Prezesa Urzędu z art. 56 ust. 6a P.e. nie jest decyzją związaną, gdyż ich występowanie nie obliguje organu do skorzystania z uprawnienia przewidzianego w tym przepisie. W związku z tym nie można uznać, aby w stosunku do powoda zaistniały takie wyjątkowe okoliczności. O ile faktycznie powód zaprzestał naruszeń, ale już w wyniku stwierdzenia naruszenia norma jakościowych w wyniku dokonanej kontroli, a nie na skutek własnych działań sprawdzających, to nie sposób powiedzieć, że jego czyn charakteryzował się znikomą szkodliwością. Sąd stoi na stanowisku, że stopień szkodliwości tego czynu był znaczny. Powód miał bowiem obowiązek zadbania przy wprowadzeniu do obrotu paliwa spełniającego normy jakościowe, co wynika z treści udzielonej mu koncesji, ale tego nie uczynił, a w świadomy sposób naruszył jej warunki, albowiem opierając się jedynie na świadectwach jakości od producenta, wprowadził do obrotu paliwo zakupione u pośrednika, i na tym etapie nie dokonał sprawdzenia jakości we własnym zakresie, co w konsekwencji spowodowało wprowadzenie do obrotu paliwa niespełniającego norm jakościowych.

W realiach przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu nie istniała nawet (czego powód nie podnosił w odwołaniu) podstawa obniżenia kary pieniężnej. Pokreślić należy, że w przypadku naruszenia przez przedsiębiorcę energetycznego obowiązku wynikającego z koncesji, wymierzenie kary na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 P.e. nie ma charakteru fakultatywnego i nie jest zależne od uznania Prezesa URE. Obowiązek wymierzenia w takim przypadku kary wynika wprost z brzmienia powołanego przepisu. Natomiast wysokość nałożonej kary jest adekwatna do stwierdzonego naruszenia i nie została ustalona w sposób dowolny. Podkreślenia wymaga, że koncesjonowanie dotyczy działalności o znaczeniu szczególnie istotnym z punktu widzenia państwa, zaś powód prowadząc obrót paliwem naruszył podstawowe obowiązki koncesjonariusza. Istotne jest również, mimo podnoszonych zarzutów, że uczynił to świadomie, albowiem będąc podmiotem profesjonalnym musiał liczyć się z możliwością pogorszenia jakości paliwa na etapie otrzymania go od dostawcy, który przedstawiał mu jedynie świadectwa jakości paliwa wystawione od producenta. Powód nie dokonał sprawdzenia jakości dostarczonego mu paliwa. Już choćby ogólna wiedza o rynku paliw powinna tym bardziej „uczulić” profesjonalny podmiot na zwrócenie szczególnej uwagi na jakość dostarczanego mu paliwa. Świadczy to jednoznacznie o działaniu jednoczesnym wysokim stopniu szkodliwości dokonywanych naruszeń.

W konsekwencji powyższego, naruszając warunki koncesji, powód tym samym wypełnił przesłanki z art. 56 ust. 1 pkt 12 prawa energetycznego.

Z kolei zgodnie z art. 56 ust. 3 Prawa energetycznego stanowi, że wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 tego artykułu nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna związana jest z działalnością prowadzoną na podstawie koncesji, wysokość kary nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

W przedmiotowej sprawie podkreślenia wymaga, iż kwestia winy nie ma znaczenia, albowiem z punktu widzenia przepisów ustawy – Prawo energetyczne, w szczególności treści art. 56 ust. 1 pkt 12 ww. ustawy, istotny jest sam fakt jego naruszenia, poprzez naruszenie warunków koncesji, bez konieczności wykazywania zawinionego działania przedsiębiorcy.

Zgodnie z treścią art. 56 ust. 3 ustawy – Prawo energetyczne, postępowanie w sprawie odwołania od decyzji Prezesa URE toczy się według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu w sprawach z zakresu regulacji energetyki. Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości podnoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów. Z kolei w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że kwestie poruszone w odwołaniu stanowią powtórzenie stanowiska wyrażonego w postępowaniu administracyjnym, jak również stanowią jedynie polemikę z treścią zaskarżonej decyzji.

Zdaniem Sądu decydujące znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ocena dokonana przez Prezesa URE, którą Sąd podziela i uznaje za własną, co do charakteru i rozmiaru naruszenia obowiązków wynikających z przepisów ustawy – Prawo energetyczne i udzielonej koncesji. Sąd stanął na stanowisku, że wysokość nałożonej na odwołującego kary pieniężnej znajduje uzasadnienie w świetle obowiązujących przepisów prawa.

Ponad wszelką wątpliwość został stwierdzony fakt naruszenia warunku koncesji, a tym samym naruszenia bezwzględnie obowiązujących przepisów prawnych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy w Warszawie, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako bezzasadne.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. stosownie do wyniku sporu w niniejszej sprawie. Na koszty postępowania złożyło się: wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 1440 zł ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804) w zw. z § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 stycznia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 265).

SSO Bogdan Gierzyński