Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 sierpnia 2018 roku

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Kot (spr.)

Sędziowie: SA Zdzisław Pachowicz

SA Witold Franckiewicz

Protokolant: Aldona Zięta

przy udziale prokuratora Prokuratury Regionalnej we Wrocławiu Dariusza Szyperskiego

po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2018 roku

sprawy K. L.

oskarżonego z art. 13 § 1 kk w związku z art. 148 § 2 pkt 2 kk i art. 275 § 1 kk i art. 276 kk i art. 278 § 1 kk i art. 278 § 5 kk w związku z art. 11 § 2 kk

J. D.

oskarżonego z art. 13 § 1 kk w związku z art. 148 § 2 pkt 2 kk i art. 275 § 1 kk i art. 276 kk i art. 278 § 1 kk i art. 278 § 5 kk w związku z art. 11 § 2 kk

K. M. (1)

oskarżonego z art. 13 § 1 kk w związku z art. 148 § 2 pkt 2 kk i art. 275 § 1 kk i art. 276 kk i art. 278 § 1 kk i art. 278 § 5 kk w związku z art. 11 § 2 kk, art. 223 § 1 kk i art. 224 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora, oskarżyciela posiłkowego wobec wszystkich oskarżonych oraz apelacji wszystkich oskarżonych,

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 13 marca 2018 roku, sygn. akt III K 122/17

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonych K. L., J. D. i K. M. (1) w ten sposób, że:

- kary pozbawienia wolności orzeczone za czyn przypisany im w punkcie I części rozstrzygającej, z art. 280 §1 k.k. i art. 157 §2 k.k. i art. 257 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 podwyższa do 7 (siedmiu) lat, stwierdzając że utraciło moc orzeczenie o karze łącznej wymierzonej K. M. (1) w punkcie IV,

- w miejsce zadośćuczynienia orzeczonego w punkcie II, na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje K. L., J. D. i K. M. (1) do zadośćuczynienia na rzecz S. P. poprzez zapłatę na jego rzecz solidarnie 45.000 złotych,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu K. M. (1) karę łączną 8(ośmiu) lat pozbawienia wolności, na poczet której, na podstawi art. 63 §1 k.k., zalicza okres tymczasowego aresztowania od dnia 7 maja 2017 roku, godz. 10.05 do dnia 9 sierpnia 2018 roku;

IV.  zasądza od Skarby Państwa na rzecz adwokat R. D.-S. 600 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego K. M. (1) oraz 138 tytułem zwrotu VAT, a nadto 205 złotych tytułem zwrotu kosztów przejazdu na rozprawę odwoławczą;

V.  zasądza od oskarżonych K. L., J. D. i K. M. (1) na rzecz S. P. po 600 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym;

VI.  zwalnia oskarżanych K. L., J. D. i K. M. (1) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

K. L., J. D. i K. M. (1) zostali oskarżeni o to, że :

1.  w dniu 7 maja 2017 r. pomiędzy K. a B. woj. (...), w miejscu nieczynnego kamieniołomu, działając wspólnie i w porozumieniu oraz w zamiarze bezpośrednim usiłowali dokonać zabójstwa S. P. w ten sposób, że J. D. uderzał łańcuchem po nogach pokrzywdzonego powodując jego przewrócenie, a K. M. (1) i K. L. kopali go po całym ciele, po czym K. M. (1) złapał pokrzywdzonego za ręce, a J. D. związał jego nogi sznurkiem i podczepił do haka samochodu osobowego m-ki F. (...) o nr. (...) (...), którym kierował K. L. ciągnąc pokrzywdzonego po ziemi przez około 20 m, po czym włożyli mu na głowę reklamówki foliowe uniemożliwiając mu swobodne oddychanie, a po zerwaniu tych reklamówek przez pokrzywdzonego J. D. dusił go łańcuchem owijając go wokół szyi powodując chwilową utratę przytomności, a po jej odzyskaniu i oswobodzeniu się pokrzywdzonego i w trakcie jego ucieczki, podczas której wskoczył do zbiornika wodnego po dawnym wyrobisku kopalnianym, rzucali w niego kamieniami oraz kamieniem uwiązanym na sznurku powodując obrażenia w postaci licznych podbiegnięć krwawych na twarzy, okolicy skóry owłosionej i głowy, obrzęku nosa, licznych otarć skóry na klatce piersiowej, kończynach górnych i dolnych i drobnych ran skóry na kończynie górnej lewej i obu kolanach, a w trakcie opisanego wyżej zdarzenia grożąc pozbawieniem życia S. P., J. D. zabrał w celu przywłaszczenia rzeczy w postaci saszetki z pieniędzmi w kwocie 200 zł, telefon komórkowy m-ki S. (...) wartości 300 zł, dowodu osobistego, karty ubezpieczeniowej holenderskiej, karty bankomatowej holenderskiej banku (...), przy czym zamierzonego celu pozbawienia życia S. P. nie osiągnęli z uwagi na oswobodzenie się i ucieczkę pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 2 pkt 2 kk, art. 275 § 1 kk, art. 276 kk i art. 278 § 1 i 5 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

a ponadto K. M. (1) został oskarżony o to, że:

2.  w dniu 7 maja 2017 r. w G., woj. (...) używając niebezpiecznego przedmiotu w postaci siekiery dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariusza z Komendy Powiatowej Policji w K. w osobie A. D. podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych polegających na jego zatrzymaniu w ten sposób, że kilkukrotnie zamachnął się siekierą w kierunku funkcjonariusza usiłując go uderzyć i w ten sposób zmusić go do odstąpienia od prawnej czynności zatrzymania,

tj. o czyn z art. 223 § 1 kk i art. 224 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 13 marca 2018 r., sygn. akt: III K 122/17 orzekł:

I.  uznał oskarżonych K. L., J. D. i K. M. (1) za winnych tego, że w nocy z 6 na 7 maja 2017r. w okolicy K., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali napadu rabunkowego na osobie S. P. w sposób bezpośrednio zagrażający jego życiu w ten sposób, że J. D. uderzył pokrzywdzonego łańcuchem po nogach powodując jego przewrócenie, a K. M. (1) i K. L. kopali go po całym ciele, po czym K. M. (1) i J. D. związali jego nogi sznurkiem i podczepili do haka holowniczego samochodu osobowego m-ki F. (...) o nr (...) (...), którym kierował K. L., ciągnąc S. P. po ziemi przez ok 8 m, po czym J. D. wkładał mu na głowę reklamówkę foliową a po jej natychmiastowym zerwaniu przez pokrzywdzonego groził mu obcięciem palca u ręki i dusił go łańcuchem, owijając go wokół szyi powodując chwilową utratę przytomności, zaś po jej odzyskaniu i oswobodzeniu się pokrzywdzonego, w trakcie jego ucieczki, podczas której wskoczył on do zbiornika wodnego, rzucali w jego kierunku kamieniami, w wyniku których to działań S. P. doznał obrażeń w postaci licznych podbiegnięć krwawych na twarzy, okolicy skóry owłosionej i głowy, obrzęku nosa, licznych otarć skóry na klatce piersiowej, kończynach górnych i dolnych i drobnych ran skóry na kończynie górnej lewej i obu kolanach naruszających czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni, a w trakcie opisanego wyżej zdarzenia, grożąc pokrzywdzonemu pozbawieniem życia dokonali zaboru w celu przywłaszczenia stanowiących własność S. P. saszetki w pieniędzmi w kwocie 200 zł, telefonu komórkowego m-ki S. (...) wartości 300zł, dowodu osobistego, karty ubezpieczeniowej holenderskiej i karty bankomatowej holenderskiej banku (...), to jest przestępstwa z art. 280 § 2 kk i art. 157 § 2 kk i art. 275 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 280 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył im kary po 5 (pięć) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł od oskarżonych K. L., J. D. i K. M. (1) środek kompensacyjny w postaci naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez solidarne zapłacenie na rzecz S. P. kwoty 500 zł oraz środek kompensacyjny w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz S. P. kwot po 15.000 zł od każdego z oskarżonych;

III.  uznał oskarżonego K. M. (1) za winnego popełnienia czynu, opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 223 § 1 kk i art. 224 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 223 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk wymierzył oskarżonemu K. M. (1) karę łączną 6 ( sześciu) lat pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet wymierzonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym okresy tymczasowego aresztowania:

- K. L. od dnia 7 maja 2017r. godz. 10.35 do dnia 13 marca 2018r.

- J. D. od dnia 7 maja 2017r. godz. 10.50 do dnia 13 marca 2018r.

- K. M. (1) od dnia 7 maja 2017r. godz. 10.05 do dnia 13 marca 2018r.;

VI.  zasądził od oskarżonych K. L., J. D. i K. M. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego S. P. kwoty po 2.000 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego;

VII.  na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł przepadek dowodów rzeczowych, opisanych na karcie 709 akt sprawy pod pozycjami od 1 do 4 oraz 6, 9, 10 i 11;

VIII.  na podstawie art. 230 § 2 kpk zwrócił S. P. dowód rzeczowy, opisany na karcie 709 akt sprawy pod pozycją 5, zaś K. L. zwrócił dowody rzeczowe, opisane na karcie 709 akt sprawy pod pozycjami 7 i 8;

IX.  zwolnił oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i nie wymierzył im opłat.

Apelacje od tego wyroku wnieśli: prokurator, oskarżyciel posiłkowy wobec wszystkich oskarżonych oraz obrońcy oskarżonych.

Prokurator zaskarżył wyrok co do wszystkich oskarżonych, zarzucając:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, wpływający na jego treść, a polegający na niezasadnym ustaleniu przez Sąd I instancji, że oskarżeni K. L., J. D. oraz K. M. (1) swoim przestępnym zachowaniem nie wypełnili znamion zarzucanego im czynu, bowiem nie działali z zamiarem pozbawienia życia S. P. w jakiejkolwiek postaci, a w konsekwencji przyjęciu, że dokonali oni przestępstwa rozboju w typie kwalifikowanym, działając w celu przywłaszczenia mienia w sposób bezpośrednio zagrażający życiu pokrzywdzonego, podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego, w szczególności wynikające z niego okoliczności, że oskarżeni także po dokonaniu zaboru mienia ciągnęli pokrzywdzonego po ziemi przywiązanego do samochodu i jednocześnie kopali go po całym ciele, trzykrotnie próbowali założyć mu na głowę reklamówkę foliową, dusili go łańcuchem aż do utraty przytomności i oraz rzucali w niego kamieniami, gdy ten znajdował się już w wodzie, oczekując do momentu gdy ten nie będzie dawał oznak życia, a następnie oddalając się, prowadzi do wniosku, że oskarżeni K. L., J. D. oraz K. M. (1) dopuścili się zarzucanego im czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 2 k.k., art. 275 § 1 k.k., art. 276 k.k. i art. 278 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

2.  rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonych K. L., J. D. oraz K. M. (1) kar w wymiarze zaledwie 5 lat pozbawienia wolności przede wszystkim na skutek niedostatecznego uwzględnienia okoliczności determinujących wymiar zasadniczej kary pozbawienia wolności, a określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k., w szczególności zaś okoliczności o charakterze jednoznacznie obciążającym, świadczących o bardzo wysokim stopniu zawinienia i bardzo wysokim stopniu społecznej szkodliwości przypisanego im czynu, w tym przede wszystkim motywacji, rozmiaru ujemnych następstw przestępstwa, spowodowania obrażeń fizycznych i traumy psychicznej u pokrzywdzonego, sposobu i okoliczności popełniania czynu, w tym wyjątkowej brutalności w działaniu znacznego upokorzenia ofiary, a także działania w sposób podstępny przy wykorzystaniu zaufania pokrzywdzonego, nagannego sposobu życia oskarżonych przed popełnieniem przestępstwa, ich znacznej demoralizacji i zdeprawowania przejawiającego się w dotychczasowej karalności, co sprawia, że orzeczone wobec oskarżonych kary uznać należy za rażąco niewspółmiernie łagodne, a tym samym nie spełniające przypisanych im celów w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej oraz sprzeczne ze społecznym poczuciem sprawiedliwości.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę w części zaskarżonego wyroku poprzez:

1.  uznanie w pkt I sentencji wyroku oskarżonych K. L., J. D. oraz K. M. (1) za winnych popełnienia zarzucanego im czynu, tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 2 k.k., art. 275 § 1 k.k., art. 276 k.k. i art. 278 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i wymierzenie oskarżonym J. D. i K. M. (1) kar po 14 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś oskarżonemu K. L. kary 14 lat pozbawienia wolności,

2.  wymierzenie w pkt IV sentencji wyroku oskarżonemu K. M. (2) kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności,

3.  wymierzenie oskarżonym K. L. i K. M. (1) kar po 200 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych,

4.  utrzymanie wyroku w pozostałej części w mocy.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego S. P. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę prawa materialnego, a to art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. poprzez pominięcie wymienionych przepisów i ich niezastosowanie jako kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonym w pkt I zaskarżonego orzeczenia,

2.  obrazę prawa materialnego, a to art. 46 § 1 k.k. oraz art. 56 k.k. w zw. z art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 441 § 1 k.c., poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i zasądzenie od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia w wysokości rażąco niewspółmiernej do wagi popełnionego czynu i rozmiaru krzywd poniesionych przez pokrzywdzonego, a także poprzez zasądzenie zadośćuczynienia w częściach równych od każdego ze współoskarżonych z osobna, podczas gdy odpowiedzialność każdego ze współoskarżonych za szkodę wyrządzoną przestępstwem jest solidarna, a przy wymiarze środków kompensacyjnych nie stosuje się zasad indywidualizacji kary i środków karnych,

3.  ewentualnie – na wypadek niepodzielenia zarzutu wyrażonego w pkt 1 – rażącą niewspółmierność kary, poprzez wymierzenie oskarżonym kary łagodnej w stopniu rażąco niewspółmiernym do okoliczności popełnienia czynu i rozmiaru krzywd poniesionych przez pokrzywdzonego.

Podnosząc powyższe zarzuty, wniósł o :

1.  zmianę zaskarżonego wyroku:

a)  w pkt I – poprzez przyjęcie, że oskarżeni, działając wspólnie i w porozumieniu, usiłowali dokonać zabójstwa S. P., przy czym zamierzonego celu pozbawienia życia pokrzywdzonego nie osiągnęli z uwagi na oswobodzenie się i ucieczkę pokrzywdzonego, tj. dopuścili się przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 2 k.k., art. 157 § 2 k.k., art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; i na podstawie art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. wymierzenie oskarżonym kary pozbawienia wolności w granicach ustawowego zagrożenia z art. 148 § 2 k.k.;

ewentualnie – poprzez wymierzenie oskarżonym za opisany czyn kary surowszej.

b)  w pkt II – w zakresie zadośćuczynienia – poprzez zasądzenie od oskarżonych J. D., K. M. (1) i K. L. solidarnie na rzecz pokrzywdzonego S. P. zadośćuczynienia w kwocie 90.000 zł;

2.  ewentualnie – uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego K. L. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  w zakresie rozstrzygnięcia o wymiarze kary zawartego w pkt I - rażącą niewspółmierność kary, wymierzonej w odniesieniu do osoby oskarżonego, będącą konsekwencją błędu w ustaleniach faktycznych, obranych za podstawę orzeczenia, polegającego na wadliwym przyjęciu, iż w odniesieniu do osoby oskarżonego nie zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna co wynikać ma przede wszystkim z faktu, iż w/w był już wcześnie karany sądownie, podczas g gdy cele zapobiegawcze i wychowawcę, które Sąd ma osiągnąć w stosunku do skazanego, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu wskazują, że wymierzenie kary w dużo mniejszym rozmiarze byłoby wystarczające dla osiągnięcia wobec skarżącego celów postepowania, a w szczególności zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa,

2.  w zakresie punktu II - rażące naruszenie przepisu prawa karnego materialnego art. 46 § 1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż orzekając zadośćuczynienie Sąd nie musi badać stopnia doznanej krzywdy, co w konsekwencji doprowadziło do zasądzenia zadośćuczynienia w stopniu znacząco wygórowanym.

Podnosząc powyższe zarzuty, wniósł o:

zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez orzeczenie wobec oskarżonego K. L. kary 3 lat pozbawienia wolności, a także uchylenie w stosunku do oskarżonego K. L. obowiązku zapłaty zadośćuczynienia określonego w pkt II wyroku.

Obrońca oskarżonego J. D. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że oskarżony działał w sposób „bezpośrednio” zagrażający życiu pokrzywdzonego;

ewentualnie, w wypadku nieuwzględnienia powyższego zarzutu:

2.  rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu.

Podnosząc powyższe zarzuty, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez skazanie oskarżonego za występek rozboju i wymierzenie oskarżonemu łagodnej kary.

Obrończyni oskarżonego K. M. (2) zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mających wpływ na jego treść, polegających na niesłusznym przejęciu, iż:

- oskarżony K. M. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 280 § 2 k.k., art. 157 § 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k., podczas gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie nie daje podstaw do takiego ustalenia,

- oskarżony K. M. (2) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 223 § 1 k.k., podczas gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie nie daje podstaw do takiego ustalenia,

- działania oskarżonych wobec pokrzywdzonego – zagrażały bezpośrednio jego życiu, skutkiem czego uznano K. M. (1) winnym przestępstwa z art. 280 § 2 k.k., podczas gdy doznane przez pokrzywdzonego obrażenia naruszały czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni, nadto biegły wydający w tym przedmiocie opinie ustaną na rozprawie w dniu 28 lutego 2018 r. nie był przygotowany do wydania opinii, biegły wypowiadał się hipotetycznie, o[pinia jego nie wskazywała czy w realiach niniejszej sprawy pokrzywdzonemu rzeczywiście groziła utrata życia, Nadto wnioski oparte na tej opinii stoją w opozycji do rozważań Sądu w zakresie natężenia przemocy stosowanej wobec pokrzywdzonego,

- oskarżony działał w celu przywłaszczenia rzeczy – saszetki z pieniędzmi w kwocie 200 zł, telefonu komórkowego m-ki S. (...) o wartości 300 zł, dowodu osobistego, karty ubezpieczeniowej i karty bankomatowej holenderskiej banku (...), zamiar ten powstał w czasie stosowania przemocy, nadto wszyscy oskarżeni wykorzystali zrabowane pieniądze, bowiem po zdarzeniu oskarżeni, udali się na posiłek, za jaki zapłacili skradzionymi pieniędzmi, podczas gdy z materiału dowodowego nie wynika, aby K. M. (1) działał w celu przywłaszczenia rzeczy, nadto stwierdzenie, iż oskarżeni wykorzystali pieniądze na wspólny posiłek jest wnioskiem zbyt daleko idącym, nie popartym wiarygodnymi dowodami,

- oskarżony K. M. (1) dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariusza Policji w osobie A. D. podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, bowiem kilkukrotnie zamachnął się siekierą w kierunku funkcjonariusza usiłując go uderzyć, podczas gdy zachowanie oskarżonego polegało na demonstrowaniu posiadania siekiery poprzez kreślenie ósemek, co przyznał sam pokrzywdzony. Oskarżony ewidentnie nie działał w celu wyrządzenia krzywdy fizycznej,

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez wadliwą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sprawie, według której to oskarżony zamachnął się siekierą w kierunku funkcjonariusza Policji usiłując go uderzyć, co skutkowało uznaniem oskarżonego winnym przestępstwa z art. 223 § 1 k.k. w sytuacji gdy materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie winy oskarżonego w tym zakresie, a przede wszystkim uznanie, że oskarżony dokonał czynnej napaści na funkcjonariusza, bowiem „machał” on siekiera kreśląc ósemki, co wskazuje jednoznacznie na posiadanie owego narzędzia i demonstrowanie jego posiadania, a nie działanie zmierzające do wyrządzenia krzywdy fizycznej, ignorując tym samym zasady doświadczenia życiowego i zasady logiki, wysuwając wnioski zbyt daleko idące negatywne dla oskarżonego,

3. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez wadliwa ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sprawie, według której to oceny oskarżony K. M. (1) działając wspólnie i w porozumieniu, dokonał napadu rabunkowego na osobie S. P. w sposób bezpośrednio zagrażający jego życiu, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia saszetki z pieniędzmi w kwocie 200 zł, telefonu komórkowego m-ki S. (...) o wartości 300 zł, dowodu osobistego, karty ubezpieczeniowej i karty bankomatowej holenderskiej banku (...), zamiar ten powstał w czasie stosowania przemocy, nadto wszyscy oskarżeni wykorzystali zrabowane pieniądze, bowiem po zdarzeniu oskarżeni, udali się na posiłek pomimo, iż taka interpretacja zdarzenia wykracza poza swobodną ocenę dowodów, jest wnioskiem obciążającym oskarżonego zbyt daleko idącym, niemożliwym nadto do zweryfikowania na podstawie wszystkich przeprowadzony dowodów w sprawie, wykraczającym poza wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego,

4. obrazę przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia art. 201 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku obrońcy oskarżonego K. M. (1) o ponowne przesłuchanie biegłego z zakresu medycyny M. G., bowiem biegły wydający w tym przedmiocie opinię ustną na rozprawie w dniu 28 lutego 2018 r. nie był przygotowany do wydania opinii, nie zapoznał się przed rozprawą z aktami sprawy, biegły wypowiadał się hipotetycznie, opinia jego nie wskazywała czy w realiach niniejszej sprawy pokrzywdzonemu rzeczywiście groziła utrata życia. Nadto wnioski oparte na tej opinii stoją w opozycji do rozważań Sądu w zakresie natężenia przemocy stosowanej wobec pokrzywdzonego,

5. rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary 5 lat pozbawienia wolności za przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., oraz kary 2 lat pozbawienia wolności za przestępstwa z art. 223 § 1 k.k. i 224 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 kk., oraz kary łącznej w wysokości 6 lat pozbawienia wolności.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelująca wniosła o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego winnym jedynie czynu z art. 157 § 2 k.k., wyeliminowanie z opisu czynu okoliczności, że oskarżony dokonał zaboru w celu przywłaszczenia saszetki z pieniędzmi w kwocie 200 zł, telefonu komórkowego m-ki S. (...) o wartości 300 zł, dowodu osobistego, karty ubezpieczeniowej i karty bankomatowej holenderskiej banku (...), jak również, że dokonał on napadu rabunkowego w sposób bezpośrednio zagrażający życiu pokrzywdzonego i orzeczenie wobec takiej zmiany kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia,

- zmianę wyroku poprzez uznanie oskarżonego winnym czynu z art. 280 § 1 k.k., wyeliminowanie z opisu czynu okoliczności, że oskarżeni działali w sposób bezpośrednio zagrażający życiu pokrzywdzonego i orzeczenie wobec takiej zmiany kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia,

- w zakresie czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku – zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego winnym jedynie czynu w art. 224 § 1 k.k., wyeliminowanie z opisu czynu okoliczności, że oskarżony dopuścił się czynnej napaści na funkcjonariusza Policji, że kilkukrotnie zamachnął się siekiera w kierunku funkcjonariusza, usiłując go uderzyć, przy czym uznając, że zachowanie oskarżonego miało jedynie na celu zmuszenie funkcjonariusza Policji do odstąpienia od prawnej czynności zatrzymania i orzeczenie wobec takiej zmiany kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia,

- wymierzenie oskarżonemu K. M. (1) kary łącznej z zastosowaniem pełnej absorpcji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Z wniesionych środków odwoławczych na uwzględnienie zasługiwały apelacje prokuratora i oskarżyciela posiłkowego, w zakresie w jakim kwestionowały wymiar orzeczonych oskarżonym kar. Trafny okazał się też podniesiony przez oskarżyciela posiłkowego zarzut obrazy art. 46 § 1 kk w zw. z art. 441 § 1 kc. W pozostałym zakresie apelacje te nie były zasadne. Nie podzielił również Sąd Apelacyjny zarzutów podnoszonych w apelacjach oskarżonych.

Odnosząc się do apelacji prokuratora i oskarżyciela posiłkowego, Sąd Apelacyjny miał na uwadze:

Apelujący prokurator zarzuca błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie znamion strony podmiotowej przypisanego oskarżonym w punkcie I części rozstrzygającej wyroku przestępstwa, polegający na przyjęciu, że oskarżeni nie działali z zamiarem pozbawienia życia S. P.. Takie też uchybienie podnosi w swojej apelacji oskarżyciel posiłkowy chociaż wadliwie kwalifikuje je jako obrazę prawa materialnego, tj. art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 2 pkt 2 kk. Są to zarzuty całkowicie chybione, nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach i polemiczne co do poczynionych przez Sąd Okręgowy trafnych ustaleń, które apelujący przy wykazywaniu słuszności swoich racji pomijają. Już na wstępie zaznaczyć należy, że skarżący nie zarzucają Sądowi orzekającemu przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (naruszenia art. 7 kpk). Istota ich zarzutów sprowadza się do przedstawienia własnych wniosków odnośnie zamiaru sprawców na podstawie ustaleń co do sposobu działania oskarżonych dokonanych przez Sąd Okręgowy. Nie są to jednak wnioski trafne. Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wnikliwie analizował kwestię zamiaru oskarżonych (str. 12-13 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Prawidłowo przyjął, że nawet elementy strony przedmiotowej nie wskazują na chociażby ewentualny zamiar sprawców pozbawienia życia S. P..

Akcentowany w apelacjach sposób działania sprawców polegający na zakładaniu na głowę pokrzywdzonego foliowych toreb, używaniu wobec niego metalowego łańcucha może oczywiście doprowadzić do utraty życia o ile jednak zostaną odpowiednio użyte. Sąd Okręgowy słusznie wszakże dopatruje się w działaniu oskarżonych miarkowania agresji w działaniu sprawców. Gdyby oskarżeni rzeczywiście mieli zamiar zabójstwa nic nie stało na przeszkodzie żeby taki zamiar został przez nich zrealizowany. Nałożenie na pokrzywdzonego foliowej torby i duszenie łańcuchem było przez sprawców wyraźnie „dozowane”, czemu dali wyraz nie kontynuując owych zachowań w momencie chwilowej utraty przytomności przez pokrzywdzonego. Poza sporem jest, że oskarżeni dysponowali wystarczającą przewagą fizyczną aby uniemożliwić zrywanie przez pokrzywdzonego nakładanych na niego toreb foliowych.

Trafnie Sąd Okręgowy odwołuje się do wyjaśnień K. L., że ten ciągnąc pokrzywdzonego za samochodem po ziemi przez około 8 metrów bał się o życie pokrzywdzonego dlatego nie tylko nie zwiększał prędkości pojazdu, ale po przejechaniu krótkiego odcinka zatrzymał samochód, co świadczy o tym, że nie godził się na śmierć pokrzywdzonego.

Twierdzenie prokuratora, że po wskoczeniu przez pokrzywdzonego do wody, oskarżeni oczekiwali aż do momentu gdy ten nie będzie dawał oznak życia, a następnie oddalili się, co miało być wyrazem przekonania zrealizowania rzekomo zamierzonego przez nich skutku w postaci pozbawienia życia, jest rażąco dowolne i nie znajduje podstaw dowodowych. Takich ustaleń nie czyni bynajmniej Sąd orzekający. Co więcej, Sąd Okręgowy ustalając bezsporny fakt oswobodzenia się pokrzywdzonego i ucieczki poprzez wskoczenie do zbiornika wodnego, opierając się na relacji pokrzywdzonego w połączeniu z zeznaniami K. M. (1) jednoznacznie przyjmuje, że dowody te nie pozwalają wykluczyć, iż kamienie rzucane do owego zbiornika przez sprawców były kierowane w taki sposób, żeby nie trafiły w płynącego mężczyznę (s. 9 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Zgodzić się należy z oskarżycielem posiłkowym – nie pozostaje to zresztą w opozycji do ustaleń Sądu Okręgowego - , że rzeczywistym celem działania oskarżonych była chęć zemsty na pokrzywdzonym za to, że w wyobrażeniu oskarżonych chciał on wykorzystać samochód oskarżonego K. L. do przewozu kradzionych felg lub też za jego domniemaną współpracę z organami ścigania. Przyznać też należy rację oskarżycielowi posiłkowemu, że zamiarem oskarżonych było zadanie S. P. bólu i cierpienia, wywołanie u pokrzywdzonego uczucia przerażenia i pewnego rodzaju przeświadczenia, że w każdej chwili może stracić życie z rąk oprawców. Zamiar taki, co prawidłowo ustala Sąd Okręgowy, został przez oskarżonych zrealizowany. Wciąż jednak nie przekonuje to, że oskarżonym towarzyszył zamiar pozbawienia życia pokrzywdzonego. To bynajmniej nie tylko brak skutku w postaci śmierci pokrzywdzonego świadczy o braku takiego zamiaru, lecz przede wszystkim fakt, że nie było przeszkód aby ów skutek osiągnąć a skoro nie został on, co jest bezsporne, zrealizowany, nie jest dowolnym ustalenie, że było to wynikiem braku zamiaru zabójstwa. Twierdzenie, że sprawcy wyjątkowo nieudolnie i niezdarnie podejmowali przedsięwzięte czynności i ostatecznie dopuścili do ucieczki pokrzywdzonego jest wyłącznie wyrazem subiektywnego przekonania skarżącego, które absolutnie nie podważa trafnego ustalenia Sądu meriti, że czynności oskarżonych wobec pokrzywdzonego były realizowane w taki sposób, by nie doprowadzić do jego zgonu. Prawdą jest to, co przyjmuje w ślad za opinią biegłego lekarza Sąd Okręgowy, że nikt dokładnie nie sprawdzał jakości drogi po której pokrzywdzony był ciągnięty za samochodem i w zasadzie dziełem przypadku było to, że nie uderzył głową o kamień lub nie trafił nią na uskok lub dół. Po pierwsze jednak, nie zostało ustalone ponad wszelką wątpliwość, że pokrzywdzony w omawianej sytuacji nie miał żadnych możliwości uniknięcia uderzenia (mógł wszak głowę podnosić, opierać się na rękach – co sam przyznawał), po drugie zaś, wspomniane już wcześniej wyjaśnienia K. L. wskazują na swoistą „ostrożność” z jego strony, skoro zatrzymał pojazd po ośmiu metrach, bo bał się o życie pokrzywdzonego. Opisany sposób działania sprawców co prawda nie eliminował możliwości wystąpienia skutku śmiertelnego, ale też nie czynił takiego skutku na tyle dostatecznie prawdopodobnym żeby oskarżeni obejmowali go swoją świadomością i wolą.

Apelujący zdają się ostatecznie twierdzić, że oskarżeni mieli zamiar pozbawienia życia S. P., ale w pewnym momencie od zamiaru tego odstąpili odjeżdżając z miejsca zdarzenia. Nawet takie założenie nie wskazuje jednak na wadliwość przyjętej przez Sąd kwalifikacji prawnej. Skarżący nie zauważają bowiem brzmienia art. 15 § 1 kk. Zgodnie z treścią tego przepisu, oskarżeni nie mogliby odpowiadać za usiłowanie zabójstwa S. P. w sytuacji gdyby ustalono, że dobrowolnie odstąpili od dokonania.

Na koniec, w uzasadnieniu omawianego zarzutu obydwaj oskarżyciele zwracają uwagę na błędne, ich zdaniem, kwalifikowanie zachowania oskarżonych jako rozboju, w sytuacji, gdy działanie oskarżonych nie było ukierunkowane na zabór mienia lecz na stosowanie przemocy wobec pokrzywdzonego. Apelujący argumentują przy tym, że głównym przedmiotem ochrony przepisu art. 280 § 2 kk jest mienie a nie życie i zdrowie. Taka argumentacja nie przekonuje o wadliwości oceny prawnej zachowania oskarżonego. Nie budzi wszak wątpliwości, że oskarżeni dopuścili się zaboru mienia na szkodę pokrzywdzonego przy wykorzystywaniu stosowanej wobec niego przemocy. Przyjęciu kwalifikacji z art. 280 § 2 kk nie stoi na przeszkodzie ustalenie, że zasadniczym celem działania sprawców było spowodowanie u pokrzywdzonego obrażeń, zadanie mu bólu o czym była już mowa wyżej. Rzecz w tym, że ów zamiar sprawców i spowodowany przezeń skutek w postaci obrażeń ciała pokrzywdzonego znalazł odbicie w przyjętej przez Sąd kwalifikacji prawnej z art. 157 § 2 kk. Tego elementu kwalifikacji kumulatywnej czynu oskarżonych skarżący zdają się nie zauważać. Na marginesie można tylko stwierdzić, że istniały podstawy do rozważania możliwości oceny zachowania oskarżonych na płaszczyźnie dwóch czynów, które wyodrębniałby zamiar zaboru mienia (pierwszy czyn) i zamiar spowodowania obrażeń u pokrzywdzonego (drugi czyn). Rozważaniom takim na etapie postępowania odwoławczego sprzeciwia się jednak treść przepisu art. 434 § 1 kpk.

Zasadnie oskarżyciele zarzucają niewspółmierność wymierzonych oskarżonym kar pozbawienia wolności. Przy trafnie ustalonych przez Sąd Okręgowy okolicznościach przemawiających na niekorzyść oskarżonych, takich jak uprzednia karalność, wskazująca na zaawansowany proces demoralizacji oskarżonych, rażące nadużycie zaufania pokrzywdzonego, wzbudzenie u niego silnego strachu i związanej z tym traumy wynikłej z subiektywnego przekonania, że na miejscu zdarzenia postrada życie, brak usprawiedliwienia dla działań oskarżonych, wyjątkowa brutalność działania, wymierzone przez Sąd Okręgowy kary, oscylujące raczej w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, jawią się jako rażąco łagodne. Zgodzić się przy tym należało z oskarżycielami, że w sprawie niewiele jest okoliczności, które przemawiałyby na korzyść oskarżonych. Nawet Sąd Okręgowy trafnie takowe wskazując, stwierdził, że mają one drugorzędne znaczenie . W tej sytuacji, dla należytego zrealizowania dyrektyw wymiaru kary o jakich mowa w art. 53 § 1 kk, Sąd Apelacyjny za konieczne uznał podwyższenie kar orzeczonych oskarżonym za przypisane im przestępstwo w punkcie I części rozstrzygającej wyroku. To w konsekwencji miało też wpływ na wymiar kary łącznej wymierzonej K. M. (1).

Nie podzielił Sąd Apelacyjny zarzutu orzeczenia niewspółmiernej kwoty zadośćuczynienia, nieadekwatnej - zdaniem skarżącego oskarżyciela posiłkowego - do rozmiaru krzywd wyrządzonych pokrzywdzonemu przestępstwem. Wbrew argumentom skarżącego, Sąd Okręgowy właściwie, w granicach sędziowskiego uznania, zgodnie z treścią art. 445 kc, uwzględnił cierpienie, ból, lęk, dyskomfort psychiczny pokrzywdzonego, dając temu wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Zasadnie jednak zarzuca skarżący zasądzenie zadośćuczynienia w częściach równych od każdego ze współoskarżonych. W ten sposób Sąd Okręgowy dokonał bowiem nieuprawnionej indywidualizacji orzeczonego środka kompensacyjnego, co narusza treść przepisu art. 46 § 1 kk, który odsyła w tej materii do przepisów prawa cywilnego. Tymczasem z treści art. 441 § 1 kc wynika, że jeżeli kilka osób ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym odpowiedzialność ta jest solidarna. Z tego względu konieczna była zmiana rozstrzygnięcia w przedmiocie zadośćuczynienia orzeczonego w punkcie II części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego J. D.:

Nie dopuścił się Sąd Okręgowy błędu w ustaleniach faktycznych, przyjmując że oskarżony działał w sposób bezpośrednio zagrażający życiu pokrzywdzonego. Akcentowane przez skarżącego „miarkowanie agresji” przyjęte przez Sąd Okręgowy nie pozwalało co prawda na ustalenie u oskarżonych zamiaru pozbawienia życia pokrzywdzonego, nie sprzeciwiało się natomiast bynajmniej uznaniu, że realizowana przez oskarżonych wobec pokrzywdzonego przemoc (uderzanie łańcuchem, kopanie po całym ciele, ciągnięcie za samochodem, rzucanie w jego kierunku kamieniami) bezpośrednio zagrażała jego życiu. Sąd Apelacyjny podziela w tym zakresie w pełni stanowisko Sądu Okręgowego wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a zważywszy na powierzchowność i lakoniczność wywodów apelacji obrońcy oskarżonego szersze odniesienie się do niej jest zbyteczne.

Podnoszone przez skarżącego okoliczności nie dają podstaw do łagodzenia orzeczonych wobec oskarżonego kar i środka kompensacyjnego. W przedmiocie kary wypowiedział się już Sąd Apelacyjny, odnosząc się do apelacji oskarżycieli.

Odnosząc się do apelacji obrończyni oskarżonego K. M. (1):

Sąd Okręgowy nie dopuścił się zarzuconego błędu w ustaleniach faktycznych i naruszenia przepisów postępowania. Ogólnikowość i powierzchowność argumentacji na poparcie przedstawionych zarzutów czyni wystarczającym odwołanie się do argumentacji Sądu orzekającego zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Dość powiedzieć, że Sąd Okręgowy wskazał tam jakie dowody dały podstawę do kwestionowanych ustaleń faktycznych, wskazał również dlaczego odrzucił dowody przeciwne. To, że takie ustalenia nie satysfakcjonują strony postępowania nie wystarczy, by je skutecznie podważyć.

Apelacja miała głównie charakter polemiczny w stosunku do prawidłowej oceny dowodów zaprezentowanej przez Sąd I instancji. Swobodna, a więc zgodna z zasadami sformułowanymi w art. 7 k.p.k., ocena materiału dowodowego stanowi uprawnienie Sądu meriti i pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. tak długo, dopóki skarżący nie wykaże, iż Sąd ten oparł rozstrzygnięcie bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczeniem życiowym. W przedmiotowej sprawie tego rodzaju okoliczności nie zostały skutecznie wykazane przez skarżącego. Obrończyni oskarżonego podjęła próbę przedstawienia odmiennej oceny materiału dowodowego, która jednak w przeciwieństwie do dokonanej przez Sąd orzekający, charakteryzuje się dowolnością i brakiem obiektywizmu. Stwierdzić należy, że taka metoda kwestionowania trafności skarżonego wyroku nie może być skuteczna.

U podstaw ustalenia, że działanie oskarżonego bezpośrednio zagrażało życiu pokrzywdzonego nie legła wyłącznie opinia biegłego, która miała w dużej części charakter abstrakcyjny ( bo innego mieć nie mogła – przyp. SA), ale przede wszystkim analiza sposobu działania oskarżonych. Ustalenie o sposobie wykorzystania zrabowanych pieniędzy miało uzasadnienie nie tylko w zeznaniach pokrzywdzonego, ale także w wyjaśnieniach oskarżonych. Nie zauważa także skarżąca, że wyjaśnienia owe w połączeniu z relacją pokrzywdzonego pozwalały na ustalenie, że oskarżony dokonał zaboru w celu przywłaszczenia rzeczy pokrzywdzonego. Jeśli chodzi o kwestionowaną odpowiedzialność oskarżonego za czyn z art. 223 § 1 kk to obrończyni również poprzestaje na prostym zanegowaniu dokonanej w tym zakresie oceny Sądu Okręgowego (vide: str. 19. uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Sąd I instancji odniósł się do akcentowanego przez obrończynię machania siekierą w kierunku interweniującego funkcjonariusza Policji. Przypomnieć należy, że pojęcie czynnej napaści jest znaczeniowo szersze niż pojęcie naruszenia nietykalności cielesnej. Chodzi bowiem o gwałtowny charakter zdarzenia, a nie konkretny jego rezultat. Realizacja znamion art. 223 § 1 kk nie wymaga więc nawet naruszenia nietykalności cielesnej zaatakowanego funkcjonariusza. Zeznania zaś pokrzywdzonego dały jednoznaczną podstawę do ustalenia, że K. M. (1) wymachując trzymaną w ręku siekierą szedł w kierunku policjanta. Bierność pokrzywdzonego skutkowałaby więc obrażeniami ciała. Takie ustalenie nie jest zatem dowolne.

Jeśli chodzi zaś o wymiar kar, Sąd Okręgowy nie pominął żadnej z podniesionych przez obrończynię okoliczności. Znacząca jednak przewaga okoliczności obciążających uzasadniała surowsze potraktowanie oskarżonego niżli by oczekiwała tego skarżąca, co wykazane zostało przy okazji omawiania apelacji oskarżycieli.

Odnosząc się do apelacji obrończyni oskarżonego K. L.:

Podniesiony w niej zarzut rażącej niewspółmierności kary nie mógł zostać uwzględniony z powodów wskazanych przy okazji omawiania apelacji oskarżycieli. Wykazał tam bowiem Sąd Apelacyjny konieczność zaostrzenia kary wymierzonej oskarżonemu. Wbrew twierdzeniom apelującego obrońcy, nie zostało pominięte na tej płaszczyźnie przyznanie się oskarżonego do zarzucanego przestępstwa (odwołane jednak na etapie postępowania sądowego) , czy też wartość zabranego mienia. Wprost na te okoliczności Sąd Okręgowy wskazywał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ( s. 15 i 16). Podobnie uwzględnił Sąd I instancji skalę doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń. Podważanie zaś przez obrońcę twierdzeń pokrzywdzonego w zakresie doznanej traumy, strachu jest nie tylko sprzeczne z treścią jego zeznań, ale urąga zasadom logiki i doświadczenia życiowego w kontekście ustalonego przez Sąd sposobu działania oskarżonego.

Jeśli chodzi zaś o orzeczone zadośćuczynienie to apelujący obrońca nie wykazał w najmniejszym stopniu, aby zadośćuczynienie to (po skorygowaniu tego orzeczenia przez Sąd Apelacyjny) było zawyżone.

Z tych wszystkich względów, Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.

Orzeczenie o kosztach sądowych postępowania odwoławczego ma uzasadnienie w treści art. 624 § 1 kpk. Orzeczenie zawarte w punkcie V ma oparcie w art. 627 kpk. O wynagrodzeniu za obronę z urzędu oskarżonego K. M. (1), Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze.

Zdzisław Pachowicz Andrzej Kot Witold Franckiewicz