Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach Wydział VI Karny Zamiejscowy w P. w składzie

Przewodniczący SSR Iwona Ganczarska-Rachańska

Protokolant Monika Kot

w obecności oskarżyciela publicznego K. K.

po rozpoznaniu dnia 30 stycznia 2018 roku sprawy A. P.

syna J. i A. ur. (...) w Ż.

oskarżonego o to, że w dniu 13 maja 2016 r. w lokalu o nazwie (...) mieszczącym się w P. (41-940) przy ul. (...) II 23 urządzał na dwóch automatach jeden o nazwie H. (...) nr (...) i jeden o nazwie H. (...) P. nr (...) gry losowe organizowane w celach komercyjnych, wbrew przepisom ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540 z 2009 r.) bez wymaganego zezwolenia i bez rejestracji automatów do gier przez właściwego naczelnika urzędu celnego (art. 23a ust. 1 ugh), bez koncesji (art. 6 ust. 1 ugh), poza kasynem gry (art. 14 ust. 1 ugh)

tj. o czyn z art.107 §1 kks

orzeka

1.  oskarżonego A. P. uznaje za winnego tego, że w dniu 13 maja 2016 r. w lokalu o nazwie (...) mieszczącym się w P. przy ul. (...) II 23 wbrew art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych urządzał gry o wygrane rzeczowe zawierające element losowości na urządzeniach elektronicznych o nazwach H. (...) nr (...) oraz H. (...) P. nr (...) tj. czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 107 §1 kks i za to na mocy art. 107 §1 kks wymierza mu karę grzywny w rozmiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych, ustalając na mocy art. 23 §1 i 3 kks wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (sto) złotych;

2.  na mocy art. 30 § 5 kks orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa urządzeń elektronicznych o nazwie H. (...) nr (...) oraz H. (...) P. nr (...) oraz umowy najmu z dnia 1 kwietnia 2016 roku;

3.  na mocy art. 22 ³ ustawy o radcach prawnych zasądza od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego A. K. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) w tym 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku 23% Vat tytułem nieopłaconej pomocy prawnej za obronę oskarżonego z urzędu;

4.  na mocy art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia wydatków postępowania, którymi w całości obciąża Skarb Państwa oraz na mocy art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwalnia oskarżonego od opłaty.

Sygn. akt VI K 939/16

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 19 października 2017 roku

A. P. został oskarżony o to, że w dniu 13 maja 2016 roku, w lokalu o nazwie (...) mieszczącym się w P. przy ul. (...) II, urządzał na dwóch automatach – jeden o nazwie H. (...) nr (...) i jeden o nazwie H. (...) P. nr (...), gry losowe, organizowane w celach komercyjnych, wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. nr.201 z 2009r. poz. 1540), bez wymaganego zezwolenia i bez rejestracji automatów do gier przez właściwego naczelnika urzędu celnego (art. 23a ust. 1 ugh), bez koncesji (art. 6 ust.1 ugh), poza kasynem gry (art. 14 ust. 1 ugh)

- to jest o przestępstwo z art. 107 § l kks.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. P. pełni funkcję (...) LTD Spółka z o.o. Oddział w Polsce, z siedzibą w K. ul. (...). Spółka ta zajmuje się m.in. „wstawianiem” do różnego typu lokali automatów do gier i pobieraniem dochodów z gier urządzanych na tych automatach.

W dniu 1 kwietnia 2016 r. oskarżony w imieniu (...) LTD Spółka z o.o. Oddział w Polsce, działającej jako najemca, podpisał z firmą PHU (...), umowę najmu kwartalną, tj. na okres jednego kwartału, poczynając od dnia 1.04.2016r. do dnia 30.06.2016r.

Zgodnie z umową wynajmujący, tj. PHU (...), oddał najemcy do używania część lokalu mieszczącego się w P. ul. (...) II nr. 23, celem posadowienia i zainstalowania dwóch urządzeń rozrywkowych określonych jako GRA VIDEO – jedno o nr (...) oraz drugie o nr (...), z których mieli korzystać odpłatnie klienci. W zamian najemca zobowiązał się płacić wynajmującemu czynsz najmu w kwocie 200 złotych netto + VAT za 3 miesiące eksploatacji od każdego urządzenia, na podstawie wystawionej przez wynajmującego faktury.

W dniu 13 maja 2016 r., na podstawie upoważnienia Naczelnika Urzędu Celnego w K. do wykonywania kontroli, funkcjonariusze w/w Urzędu Celnego: A. J., A. B. i J. K. przeprowadzili w lokalu (...) w P. przy ul. (...) II nr. 23 kontrolę odnośnie urządzania i prowadzenia działalności w zakresie gier na automatach Kontrolę przeprowadzono w obecności S. S. – pracownika lokalu.

W czasie kontroli ujawniono w lokalu dwa urządzenia elektroniczne do gier: o nazwie H. (...) nr (...) oraz o nazwie H. (...) nr (...). Urządzenia były podłączone do sieci elektrycznej i gotowe do gry. Na obu urządzeniach brakowało numeru zezwolenia oraz numeru poświadczenia rejestracji GL. W kontrolowanym lokalu, oprócz w/w automatów do gier, nie była prowadzona żadna inna działalność.

Funkcjonariusze celni przeprowadzili na w/w urządzeniach gry kontrolne, w wyniku których stwierdzili, że są to urządzenia o wyglądzie i konstrukcji zewnętrznej automatów do gier hazardowych. Gry na nich zawierały element losowości oraz dawały możliwość uzyskania wygranej rzeczowej w postaci punktów, za które można było kontynuować dalszą grę oraz wygraną pieniężną. Grający nie ma wpływu na przebieg gry, bo szybkość z jaką kręcą się bębny wyświetlane na ekranie monitora uniemożliwia grającemu zatrzymanie ich w dogodnym dla siebie momencie. Nadto gra na w/w urządzeniach ma charakter komercyjny – grający ponosi opłatę za korzystanie z urządzenia.

Funkcjonariusze celni ustalili, iż kontrolowany podmiot, tj. firma (...) LTD sp. z o.o, reprezentowana w Polsce przez Dyrektora Oddziału z/s w K. - oskarżonego A. P., nie posiadała przewidzianego prawem zezwolenia lub koncesji na prowadzenie tego typu gier. Automaty nie były również zarejestrowane przez właściwego naczelnika urzędu celnego.

Wykonywane czynności i eksperymenty uwieczniono na nagraniu video i dokumentacji fotograficznej.

Powyższych ustaleń faktycznych dokonano na podstawie zeznań świadków: A. J. (k. 190v-191 oraz k.21), S. S. (k. 16-17) oraz P. C. (k. 63-64), a także częściowo wyjaśnień oskarżonego A. P. (k. 70-71).

Ponadto uwzględniono dokumenty w postaci protokołu z czynności kontrolnych z dnia 13.05.2016r. (k. 2-5, 6-7), płyty CD (k. 8), protokołu zatrzymania przedmiotów (k. 9-10), umowy najmu (k. 12-13), zdjęć urządzeń (k. 14), odpisu KRS (k. 26-29, 44-45), pokwitowania przyjęcia (k. 39), postanowienia o uznaniu za dowód rzeczowy (k. 40), opinii sądowo-psychiatrycznej (k. 86-87) oraz danych o karalności oskarżonego (k. 76-78).

Oskarżony A. P. – ma 41 lat, wykształcenie podstawowe, z zawodu murarz-brukarz, jest kawalerem, nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu, zatrudniony jako dyrektor Oddziału (...) Sp. z o.o. z/s w K., bez dochodów, utrzymuje się z oszczędności i zwrotu kosztów sądowych, uprzednio karany. Nie był leczony neurologicznie ani psychiatrycznie, lecz w 2008/2009 leczył się odwykowo, w związku z czym w toku postępowania z uwagi na wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego, poddano go badaniu przez biegłych lekarzy psychiatrów, którzy w swej opinii wskazali, że w chwili czynu oskarżony był w pełni poczytalny.

Oskarżony A. P., słuchany w postępowaniu przygotowawczym, nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. W swoich wyjaśnieniach ograniczył się w zasadzie do stwierdzenia, że zgodnie z art. 4 ustawy zmieniającej ustawę o grach hazardowych, podmioty prowadzące działalność taką jak spółka, której jest dyrektorem, miały obowiązek dostosowania się do wymogów określonych w tej ustawie do dnia 1.07.2016r. W chwili zatrzymania rzeczy, tj. automatów do gier, przez funkcjonariuszy celnych, termin ten jeszcze nie upłynął. Dlatego, zdaniem oskarżonego, postawiony mu zarzut nie jest uzasadniony.

W postępowaniu sądowym oskarżony osobiście zawiadomiony o rozprawie głównej, bez usprawiedliwienia nie stawił się, w związku z czym na mocy art. 113 § 1 kks w zw. z art. 377 § 3 kpk Sąd prowadził postępowanie bez udziału oskarżonego oraz na mocy art. 113 § 1 kks w zw. z art. 389 § 1 kpk odczytał wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym.

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego w kontekście całokształtu zebranego materiału dowodowego, Sąd uznał je za prawdziwe w zakresie zgodnym z poczynionymi ustaleniami faktycznymi, tj. w części, gdzie nie zaprzecza faktowi wstawienia automatów do gier do lokalu (...) w P.. Natomiast w zakresie, gdzie A. P. dokonuje oceny prawnej swego czynu uzasadniając swoją niewinność, Sąd twierdzeń oskarżonego nie akceptuje uznając, iż takie stanowisko oskarżonego jawi się wyłącznie jako próba uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Sąd dał w całości wiarę przesłuchanym w toku niniejszego postępowania świadkom: A. J., S. S. i P. C..

Wszyscy w/w świadkowie zeznawali w zakresie swej wiedzy zgodnie z ustalonym stanem faktycznym, ich zeznania są spójne, rzeczowe i konsekwentne, korelują ze sobą oraz z dokumentami zawartymi w aktach sprawy. Dlatego Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań tych świadków.

Za wiarygodne Sąd uznał również przeprowadzone w toku postępowania dowody w postaci wskazanych wyżej dokumentów, których autentyczności żadna ze stron nie kwestionowała, a jednocześnie ich wygląd zewnętrzny również autentyczności tej nie podważał. Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione podmioty w zakresie ich kompetencji, a informacje płynące z ich treści znalazły potwierdzenie w osobowych źródłach dowodowych.

Sąd zważył, ca następuje:

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego bezspornym jest fakt, że A. P. w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej trudnił się m.in. urządzaniem gier na automatach, w tym na automatach zabezpieczonych w niniejszej sprawie.

Zatem, w oparciu o zebrane w/w dowody stwierdzić należy, iż w dniu 13 maja 2016r. (tj. w dniu kontroli przeprowadzonej przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w K.) oskarżony prowadził i urządzał w lokalu (...) przy ulicy (...) II nr.23 w P. na dwóch urządzeniach elektronicznych o nazwach H. (...) nr (...) oraz H. (...) nr (...) gry o wygrane rzeczowe zawierające element losowości, poza kasynem gry, bez stosownego zezwolenia.

Poza sporem pozostaje również fakt, że oba automaty do gry o nazwie H. (...) zainstalowane w w/w lokalu służyły celom komercyjnym, gdyż warunkiem ich uruchomienia było zakredytowanie przez grającego gotówką, w wysokości zależnej od ilości punktów przeznaczonych na rozgrywanie udostępnionych gier losowych. Nadto oferowane przez automaty gry miały charakter losowy – wynik pojedynczej gry był zależny od przypadku a po uruchomieniu o wyniku gry decydował algorytm gry. Grający nie miał żadnego wpływu na wynik końcowy gry.

Na potwierdzenie takiego charakteru zabezpieczonych automatów przeprowadzono w sprawie eksperyment procesowy, polegający na przeprowadzeniu gier kontrolnych, który potwierdził, że gry rozgrywane na zabezpieczonych automatach spełniały kryteria gier na automatach, w rozumieniu ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku.

Powyższe ustalenia wskazują zatem na wypełnienie przez oskarżonego A. P. znamion przestępstwa z art. 107 § l kks.

Zgodnie z treścią tego przepisu, odpowiedzialności karnej podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny.

Należy tu podkreślić, iż konstrukcja przepisu art. 107 kks określa typ czynu zabronionego nie tylko w przepisie go statuującym, czyli art. 107 kks, ale również w przepisach koniecznych do odczytania treści znamion ustawowych. Przepis ten oparty jest więc na blankiecie, a wypełniają go przepisy prawa administracyjnego, czyli w tym wypadku przepisy ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 r. (dalej w skrócie - ugh).

W w/w akcie prawnym określono warunki urządzania i zasady prowadzenia działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach, których naruszenie skutkować może odpowiedzialnością karną skarbową. Dodać tu należy, że dopuszczalność dookreślenia dyspozycji przepisu karnego regulacjami innej ustawy potwierdził Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 13.01.2005 r. - sygn. akt P 15/02 (publ. OTK-A 2005, nr l, poz. 4 ).

Zgodnie z art. 3 ugh urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w tej ustawie. Tymczasem zgodnie z jej art. 6 ust. l działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona .wyłącznie na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry, gdyż zgodnie z art. 14 ust. l tej ustawy urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gry. Przepis art. 23a ust l ugh stanowi zaś, że automaty i urządzenia do gier, z wyjątkiem terminali w kolekturach gier liczbowych służących wyłącznie do urządzania gier liczbowych, mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celnego.

Ustawa ta wyjaśnia przy tym definicję gier, w tym gier na automatach.

I tak, art. 2 ust. 3 tej ustawy stanowi, że grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości, a zgodnie z art. 2 ust. 5 ustawy grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy.

W konsekwencji nieodzownym logicznie jest wniosek, że oskarżony A. P. musiał być świadom tego, że zgodnie z powołaną ustawą na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach posiadać powinien koncesję na prowadzenie kasyna gry (art. 6 ust. 1), a gry na automatach urządzać powinien wyłącznie w kasynach gry (art. 14 ust. 1). Tym samym orientować się też musiał w regulacji nakazującej rejestrację eksploatowanych urządzeń (art. 23a ust. 1). Tymczasem, jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, do żadnego z tych ograniczeń oskarżony niewątpliwie się nie zastosował.

Gry urządzane przez A. P. w lokalu przy ulicy (...) II 23 w P. nie były bowiem prowadzone na podstawie udzielonej oskarżonemu koncesji na prowadzenie kasyna gry, gdyż takowej nie posiadał, i z pewnością nie w kasynie gry. Oskarżony nie posiadał także zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celnego. Z takiego ustalenia płynie wniosek, że oskarżony działał „wbrew przepisom ustawy" z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

Podczas przesłuchania w toku dochodzenia oskarżony podnosił, że prowadził w dniu 13 maja 2016r. działalność związaną z urządzeniami gier, gdyż miał do tego prawo w związku z okresem przejściowym obowiązywania ustawy o zmianie ustawy o grach hazardowych, określonym w art. 4 tej ustawy. W ocenie Sądu, z taką argumentacją nie można się zgodzić.

W ustawie z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz.U.2015,1201), która weszła w życie z dniem 3 września 2015 r., w jej art. l pkt. 7 znowelizowano brzmienie art. 14 ustawy o grach hazardowych, która to nowelizacja - w swej istocie – nie zmienia uprzedniej regulacji objętej tym przepisem. Utrzymuje bowiem możliwość urządzania gier hazardowych wyłącznie w kasynach gry, doprecyzowując, że urządzanie takich gier dozwolone jest na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a. także wynikających z przepisów ustawy. Wspomniana ustawa zmieniająca została już natomiast notyfikowana Komisji Europejskiej w dniu 5 listopada 2014 r, pod numerem (...), zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597), które wdraża dyrektywę 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r, ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07,1998, str. 37, z późn, zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 20, str. 337), a sama Komisja nie wniosła zastrzeżeń do przedłożonego jej aktu prawnego. Nie zakwestionowała także skorzystania przez Polskę z klauzuli bezpieczeństwa przewidzianych w dyrektywie 98/34/WE. Tak więc brak jest obecnie jakichkolwiek podstaw do kwestionowania mocy obowiązującej przepisu art. 14 ust l ugh, po 3 września 2015r., tak jak to czyniono wcześniej.

Dodać w tym miejscu należy, iż przepis art. 14 ust. l ugh jest także zgodny z Konstytucją, albowiem potwierdził to Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 11 marca 2015r. w sprawie sygn. P 4/14, w którym uznał, iż art. 14 ust l i art. 89 ust. l pkt. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz, U. Nr 201, poz. 1540, z 2010 r, Nr 127, poz. 857, z 2011 r. Nr 106, poz. 622 i Nr 134, poz. 779 z 2013 r. poz. 1036 oraz z 2014 r. poz. 768 i 1717) są zgodne z art. 2 i art. 7 w związku z art. 9 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 20 i art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Trudno zgodzić się w niniejszej sprawie z twierdzeniem oskarżonego, jakoby art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, która weszła w życie z dniem 3 września 2015r., umożliwiający dostosowanie się do nowych przepisów ustawy o grach hazardowych w terminie do dnia 1 lipca 2016r. dotyczył wszystkich przedsiębiorców zajmujących się tego typu działalnością. Kwestię tę w sposób wyraźny rozstrzygnął bowiem Sąd Najwyższy, który w postanowieniu z dnia 28 kwietnia 2016r. sygn. I KZP 1/16 stanowczo stwierdził, iż „przepis art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, dotyczy wyłącznie podmiotów, które prowadziły taką działalność zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed dnia 3 września 2015r. (tj. na podstawie koncesji albo zezwolenia)".

Tymczasem w niniejszej sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów, które potwierdzałyby prowadzenie przez oskarżonego w okresie przed 3 września 2015r. działalności związanej z urządzaniem gier na automatach na podstawie czy to koncesji, czy też stosownego zezwolenia. Zatem nie może on twierdzić, iż jest podmiotem, którego dotyczy okres przejściowy z art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych.

W związku z powyższym nie do przyjęcia jest teza postawiona przez oskarżonego i jego obrońcę, że oskarżony mógł być z przyczyn usprawiedliwionych nieświadom karalności w okresie od 3 września 2015r. do 1 lipca 2016r. zachowania polegającego na urządzaniu gier na automatach poza kasynem gry, a więc wbrew art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w nowym brzmieniu. Wszak w aktualnym brzmieniu przepis art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych pozostawił niezmienną dotychczasową zasadę wyłączności urządzania m.in. gier na automatach jedynie w kasynach gry. Wprowadzenie nowelizacją przepisu wymagań dotyczących „zasad i warunków określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy”, w żadnym razie nie pozwala na wnioskowanie, że dotyczą one innych miejsc niż właśnie kasyna gry.

Z przytoczonych wyżej względów sprawstwo i wina oskarżonego A. P. co do zasady nie budzą wątpliwości.

W ramach korekty opisu czynu zawartego w akcie oskarżenia, należało natomiast zmienić opis czynu mu przypisanego w ten sposób, że przyjęto, iż polegał on na tym, że w dniu 13 maja 2016 r. w lokalu o nazwie (...) w P. przy ul. (...) II 23, wbrew art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, urządzał gry o wygrane rzeczowe zawierające element losowości na urządzeniach elektronicznych o nazwach H. (...) nr (...) oraz H. (...) nr (...).

Swoim zachowaniem A. P. wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 107 § l kks.

W zakresie orzeczenia o karze Sąd zważył, co następuje:

Sprawca czynu określonego w art. 107 § l kks podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 23 kks, jeżeli kodeks nie stanowi inaczej, to najniższa liczba stawek dziennych wynosi 10, a najwyższa 720. Z kolei jedna stawka dzienna nie może być niższa od 1/30 części minimalnego wynagrodzenia za pracę, ani też przekraczać jej 400-krotności.

Wymierzając karę, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 13 § l kks, uwzględniając rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, motywację i sposób zachowania się sprawcy, jak również jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa.

Okoliczności i sposób popełnienia przypisanego czynu niewątpliwie świadczą niekorzystnie o oskarżonym. Dowodzą bowiem świadomego nieposłuszeństwa względem prawa, do przestrzegania którego był obowiązany. Zachowanie oskarżonego, który nie był początkującym przedsiębiorcą, było przemyślane i zaplanowane. A. P. wiedział, że urządza gry na automatach wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych. Zajmując się organizowaniem hazardowych gier liczbowych nie mógł nie wiedzieć, że prowadzenie gry na takich automatach jest możliwe tylko w formie kasyna gry. Wynikało to z chęci uzyskania korzyści majątkowych z nielegalnie uprawianej aktywności w obrębie hazardu, wbrew obowiązującej reglamentacji państwa w tym zakresie.

Oskarżony był już uprzednio kilkakrotnie karany za umyślne przestępstwa, w tym za przestępstwa z art. 107 § l kks. Wielość spraw związanych z prowadzoną przez niego działalnością, z jakimi oskarżony zetknął się osobiście i bezpośrednio, powinna dać mu pole do przemyślenia dotychczasowego swojego postępowania.

In tempore criminis A. P. miał w pełni zachowaną zdolność rozumienia znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu przepisu art. 11 kks.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, za czyn wypełniający znamiona przestępstwa z art. 107 § l kks Sąd wymierzył oskarżonemu – w punkcie pierwszym wyroku - karę 80 stawek dziennych grzywny.

Ustalając wartość jednej stawki dziennej zgodnie z art. 23 § 3 kks Sąd winien wziąć pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe.

Kierując się tymi dyrektywami wartość jednej stawki dziennej ustalono na kwotę 100 zł, biorąc pod uwagę sytuację majątkową oskarżonego oraz dotychczas osiągane przez oskarżonego dochody cyt. „ ze zwrotu kosztów sądowych” oraz „posiadane oszczędności”.

W ocenie Sądu, rodzaj i wysokość wymierzonej kary nie przekraczają stopnia winy oskarżonego oraz przystają do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Orzeczona kara jawi się również jako właściwa dla uzyskania zapobiegawczego efektu nie tylko w stosunku do oskarżonego, ale i osób podobnie do niego postępujących. Bezspornym pozostaje bowiem fakt, iż nielegalny hazard godzi nie tylko w interesy fiskalne państwa, ale również szkodzi szeroko pojętemu porządkowi publicznemu, który na skutek utraty płynności finansowej przez obywateli może być zagrożony. Tego rodzaju aktywności cechującej się niewątpliwie wręcz znacznym stopniem karygodności, trzeba zaś przeciwdziałać, a po temu służy również reakcja karna i związana z nią dolegliwość w postaci kary, która ze swej istoty powinna uzmysłowić sprawcy nieopłacalność uprawianego przez niego procederu. Grzywna zatem winna uderzać także w ekonomiczne jego podstawy.

Obligatoryjny przepadek dowodów rzeczowy orzeczono na podstawie art. 30 § 5 kks, albowiem zgodnie z tym przepisem w wypadkach określonych w art. 107 § 1-3 kks orzeka się przepadek dokumentu lub urządzenia do gry losowej, gry na automacie lub zakładu wzajemnego, a także znajdujących się w nich środków pieniężnych oraz wygranych, które na podstawie tego dokumentu przypadają grającemu, a także środków uzyskanych ze sprzedaży udziału w grze lub wpłaconych stawek.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie czwartym wyroku, zwalniając oskarżonego na mocy przywołanych tamże przepisów, z wydatków postępowania oraz z opłaty, obciążając nimi Skarb Państwa. Sąd uwzględnił tu bowiem trudną sytuację materialną oskarżonego.

Z/

1/. Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć :

- oskarżonemu A. P. wraz z pouczeniem;

- obrońcy oskarżonego - r. pr. A. K.;

- Prokuraturze Rejonowej w T.. Górach, Ośrodek (...) z/s w P. wraz z aktami;

- (...) Urzędowi C.-Skarbowemu w K..

2/. kal 21 dni lub z wpływem apelacji.

P., dnia 15 lutego 2018 roku.