Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia (...) roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim w II Wydziale Karnym w składzie :

Przewodniczący SSR Justyna Żbikowska

Protokolant (...)

Prokurator (...)

po rozpoznaniu w dniach 22.02,2018 r. i 01.03.2018 r.

sprawy (...)

syna (...) i (...)

ur. (...) w miejscowości (...)

oskarżonego o to, że:

w okresie od dnia (...) rok do dnia (...) roku w miejscowości (...), woj. pow. (...), woj. (...), nie stosował się do zakazu prowadzenia działalności gospodarczej pomimo prawomocnego postanowienia z dnia (...) roku za sygn.. (...) (...) w (...) (...)

tj. o przestępstwo z art. 244 kk

o r z e k a

I.  uznaje oskarżonego (...) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za czyn ten na podstawie art. 244 kk oskarżonego skazuje i wymierza mu karę 3 (trzy) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 755/17

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego
w niniejszej sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

W związku z zaległościami publicznoprawnymi znacznych rozmiarów na wniosek (...) w (...) (...) w (...) z dnia (...) r., (...), sygn. akt (...), orzekł wobec (...) pozbawienie na okres (...) lat prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu. Postanowienie te uprawomocniło się w dniu
(...)i stało się ono podstawą do wykreślenia wpisu o działalności (...) z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Mimo powyższego zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w okresie od
co najmniej (...)do najpóźniej (...) r. (...) dalej prowadził działalność gospodarczą na własny rachunek i oferował usługi remontowo-budowlane. W okresie obowiązywania zakazu miał trzech kontrahentów. Jednym z nich był T. K., któremu (...) na początku 2016 r. przedstawił wydruk
z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej oraz deklaracje rozliczeń podatkowych, z których wynikało, że wciąż prowadzi działalność gospodarczą. T. K. i (...) podpisali pisemną umowę, na mocy której zlecono Z. K. przebudowę należącego do (...) budynku,
a w tym prace murarskie, dekarskie, brukarskie, elektryczne i hydrauliczne. Prace te (...) wykonywał za pośrednictwem podwykonawców. Po zakończeniu prac budowlanych (...) w dniu (...) r. wystawił (...) fakturę VAT nr (...) na kwotę (...)złotych brutto.

(...) ma (...) lat, (...). (...), (...)
z art. 54 § 2 kks, 56 § 2 kks, 62 § 2 kks, jak i za przestępstwa z art. 79 pkt 4 ustawy z dnia
29 września 1994 r. o rachunkowości czy z art. 270 § 1 kk. Był również dwukrotnie skazany za przestępstwo z art. 244 kk polegające na niestosowaniu się do zakazu prowadzenia działalności gospodarczej wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim
z dnia 8 września 2016 r., sygn. akt II K 417/16, za okres od dnia 4 września 2016 r. do bliżej nieustalonej daty lecz nie później niż do dnia 7 czerwca 2016 r. i wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 8 lutego 2017 r., sygn. akt(...), za okres od dnia (...) r. do (...)na kary ograniczenia wolności.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie zawiadomienia (...) w (...) (k. 1-1v), pisma (...) w (...) (k. 2), kopii faktury VAT nr (...) (k. 3), kopii wydruku z (...)
(k. 4), odpisu postanowienia (...) w (...) z dnia
27 sierpnia 2015 r., sygn. akt (...) (k. 11), kopii wyroku Sądu Rejonowego
w (...) z dnia 8 września 2016 r., sygn. akt II K 417/16 (k. 20), karty karnej (k. 40-41), odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim
z dnia 8 lutego 2017 r., sygn. akt II K 758/16, zeznań świadka (...)
(k. 22-23, k. 67) oraz wyjaśnień oskarżonego (...) (k. 33-34, k. 66).

Przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym (k. 33-34) oskarżony (...) przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w dalszym ciągu mimo zakazu prowadził działalność gospodarczą, gdyż nie miał pieniędzy na życie i leczenie kilku przewlekłych chorób, na które cierpi.

Przesłuchiwany w postępowaniu sądowym (k. 66) oskarżony (...) potwierdził wcześniejsze wyjaśnienia, ponownie przyznał się do zarzucanego mu czynu, wyraził skruchę i dodał, iż w czasie obowiązywania zakazu prowadzenia działalności gospodarczej miał jedynie trzech kontrahentów.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę w całości wyjaśnieniom oskarżonego, albowiem jego przyznanie się do zarzucanego mu czynu było szczere i nie budziło wątpliwości. Jego wyjaśnienia znajdują pokrycie w zebranym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach świadka (...), na rzecz którego oskarżony miał dokonywać usług remontowo-budowlanych. Z tego względu wyjaśnienia oskarżonego stanowiły pełnoprawną podstawę dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych.

Wiarygodne są również zeznania świadka (...), który obiektywnie i spontanicznie zeznał na okoliczności związane z jego współpracą z oskarżonym w ramach umowy o roboty budowlane. Świadek nie kwestionował jakości wykonanej przez oskarżonego usługi, a więc nie miał żadnych podstaw, aby składać przeciwko oskarżonemu nieprawdziwe zeznania obciążające w zakresie prowadzenia przez niego działalności gospodarczej.

Sąd obdarzył wiarą także wszelkie dowody pozaosobowe, które zostały sporządzone lub przygotowane rzetelnie, przez uprawnione podmioty i nie były kwestionowane przez żadną ze stron w toku procesu.

Uwzględniając zebrany w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, iż obdarzone przez Sąd wiarą dowody łączą się w logiczną całość i stanowią wystarczającą podstawę do uznania, iż okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, jego wina oraz przyjęta kwalifikacja prawna nie budzą żadnych wątpliwości. Jedynie w zakresie opisu czynu Sąd omyłkowo przyjął, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa
w okresie od dnia (...) r. do dnia (...) r., podczas gdy oskarżony za podobne przestępstwo popełnione w okresie od dnia (...) r. do sierpnia 2016 r. był już skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 8 lutego 2017 r., sygn. akt II K 758/16. Zgodnie więc z regułą powagi rzeczy osądzonej Sąd winien
w niniejszej sprawie uznać, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w okresie od
1 września 2016 r. do (...) r., czego jednakże przez omyłkę nie uczynił, a czego sprostowanie w trybie art. 105 § 1 kpk jest niemożliwe.

Swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał ustawowe, przedmiotowe jak
i podmiotowe, znamiona przestępstwa określonego w art. 244 kk. W myśl tego przepisu karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat (...) podlega ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie
z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany.

Przestępstwo z art. 244 kk polega więc na nierespektowaniu orzeczeń sądu dotyczących orzeczonego przez sąd zakazu, obowiązku lub nakazu, a przepis ten chroni dobro wymiaru sprawiedliwości materializującego się w orzeczeniach sądowych zawierających zakaz lub nakaz określony w tym przepisie. Wyszczególnione tym przepisem zakazy i nakazy nie mogą być identyfikowane wyłącznie ze środkami karnymi, lecz obejmują swoim zakresem także nakazy i zakazy orzeczone przez każdy sąd na podstawie każdej dopuszczalnej w systemie podstawy prawnej. Przestępstwo to nie ma charakteru trwałego, gdyż dla jego bytu wystarczające jest jednorazowe złamanie zakazu lub nakazu. Czyn ten może być popełniony wyłącznie umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak
i ewentualnym.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, iż zakaz prowadzenia działalności gospodarczej został prawomocnie nałożony na oskarżonego (...) na mocy orzeczenia sądowego –(...) w (...) z dnia (...) r., (...), sygn. akt (...) – na okres (...) lat, tj. do
4 września 2020 r. Mimo tego oskarżony w okresie obowiązywania tego zakazu wciąż prowadził działalność gospodarczą. Posiadał on bowiem trzech kontrahentów, przedstawiał im wpisy z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i deklaracje rozliczeń podatkowych, z których miało wynikać, iż prowadzi on aktywną działalność, a za wykonane usługi wystawiał kontrahentom faktury VAT i przyjmował stosowne wynagrodzenie. W tych okolicznościach zachowanie oskarżonego bez cienia wątpliwości było złamaniem przez niego zakazu prowadzenia działalności gospodarczej i w ten sposób wyczerpał on znamiona przestępstwa opisanego w art. 244 kk. Biorąc pod uwagę, iż jak oskarżony wyjaśnił, czynił to, gdyż chciał osiągać potrzebny mu na życie i leczenie dochód finansowy, uznać należy, że czynu przestępnego dopuścił się umyślnie w zamiarze bezpośrednim.

Przystępując do wymiaru kary Sąd miał na względzie dyrektywy określone
w art. 53 kk, nakazujące brać pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu oraz okoliczności łagodzące i obciążające. Kierując się wskazówkami określonymi
w art. 115 § 2 kk Sąd miał na uwadze, iż oskarżony popełnił zarzucany mu czyn umyślnie
i w zamiarze bezpośrednim przeciwko wymiarowi sprawiedliwości. Ponadto naruszenie tego rodzaju nie było incydentalne, zdarzało się oskarżonemu bowiem już wcześniej, za co został dwukrotnie prawomocnie skazany. Swoim zachowaniem oskarżony nie tylko przejawił lekceważący stosunek do orzeczeń sądowych, ale też naraził swoich kontrahentów na potencjalne straty, wprowadzając ich w błąd co do okoliczności, iż legalnie prowadzi działalność gospodarczą. Oskarżony przy tym jest osobą dorosłą, zdającą sobie sprawę jakie skutki może nieść podobne zachowanie. Jego motywacja polegająca na konieczności uzyskania środków finansowych na życie i leczenie nie może być tutaj uzasadnieniem jego przestępnego działania, gdyż po pierwsze, istnieje wiele innych źródeł dochodu, z których oskarżony mógł skorzystać w trakcie obowiązywania zakazu, choćby z prac dorywczych,
z których utrzymywał się przez chwilę w toku postępowania przygotowawczego, a po drugie, oskarżony był już wcześniej karany za czyny podobne i gdyby wyciągnął on z tego faktu stosowne wnioski, zaprzestałby powrotu na ścieżkę przestępczą. Dlatego wobec powyższego Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu jako wysoki. Jako okoliczności obciążające Sąd dostrzegł wielokrotną, uprzednią karalność oskarżonego, w tym dwukrotnie za czyn zabroniony z art. 244 kk polegający na niestosowaniu się do zakazu prowadzenia działalności gospodarczej, a więc za czyn tożsamy co w sprawie niniejszej. Jako okoliczność łagodzącą Sąd zaliczył przyznanie się oskarżonego do stawianego mu zarzutu i wyrażenie skruchy.

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, że karą właściwą dla oskarżonego (...) będzie bezwzględna kara pozbawienia wolności
w wymiarze 3 miesięcy. Kara ta w ocenie Sądu jest adekwatna do jego stopnia winy
i uwzględnia zarówno wysoki stopień społecznej szkodliwości jego czynu, jak i wypadkową uznanych okoliczności obciążających i łagodzących. Zważyć należy, iż uprzednio wymierzane wobec oskarżonego kary łagodniejszego rodzaju, tj. kary ograniczenia wolności, za czyny tożsame nie przynosiły żadnego efektu, gdyż oskarżony nie czynił żadnej refleksji
i dalej prowadził działalność gospodarczą nie respektując orzeczenia sądowego, co swój finał znalazło w niniejszym postępowaniu karnym. Dlatego też Sąd uznał, że tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności będzie stanowić właściwą reakcję na kolejny akt wkroczenia przez oskarżonego na ścieżkę przestępczą. Jednocześnie należy zauważyć, iż kara 3 miesięcy pozbawienia wolności jest karą najniższą w przewidzianych przez przepis art. 244 kk granicach.

Wobec tego, że oskarżony pozostaje obecnie bezrobotny i utrzymuje się z pomocy rodziny, na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd postanowił zwolnić oskarżonego w całości od zapłaty kosztów sądowych, którymi obciążył Skarb Państwa uznając, że za taką decyzją przemawiają względy słuszności.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji.