Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt X P 694/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2018 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Garncarz

Ławnicy: -----------------

Protokolant: Dominika Gorząd

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2018 r we Wrocławiu

przy udziale -------------------

sprawy z powództwa T. N.

przeciwko (...) we W.

o odprawę pieniężną

I. zasądza od strony pozwanej (...) we W. na rzecz powódki T. N. kwotę 11.719,72 zł (jedynaście tysięcy siedemset dziewiętnaście złotych 72/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 września 2017 r. do dnia zapłaty;

II. wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2.929,93 zł brutto;

III. nie obciąża strony pozwanej kosztami postępowania.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 października 2017 r. (data stempla pocztowego) powódka T. N. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej oznaczonej jako Dyrektor (...) we W. kwoty 11 719,72 zł wraz z odsetkami za opóźnienie w wysokości 7 %, liczonymi od dnia 1 września 2017 r. do dnia zapłaty, oraz o zwrot kosztów postępowania w sprawie (2 – 4).

Uzasadniając żądanie pozwu powódka podniosła, że od dnia 13 października 2009 r. do dnia 28 lutego 2017 r. była zatrudniona w I. C. we W., a od dnia 1 marca 2017 r. do dnia 31 sierpnia 2017 r. w (...) na stanowisku radcy prawnego. Stosunek pracy powódki wygasł na podstawie art. 170 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o (...), z uwagi na niezaproponowanie jej nowych warunków zatrudnienia. Na podstawie tejże ustawy przysługiwało jej świadczenie odpowiednio w związku z likwidacją urzędu albo zniesieniem jednostki organizacyjnej w rozumieniu ustawy uchylonej w art. 159 pkt 3. Natomiast artykuł ten wskazuje, że w niniejszym przypadku należy stosować ustawę z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Cywilnej, nie wskazując żadnej innej ustawy. Ustawa ta w art. 163 wskazuje wysokość odprawy i zasady jej naliczania. Tymczasem powódka otrzymała odprawę pieniężną w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia na podstawie Przepisów wprowadzających ustawę o (...) i ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, z czym powódka się nie zgadza. Strona pozwana miała bowiem obowiązek zastosowania ustawy o Służbie Celnej i wypłacenia wynikających z niej świadczeń.

Pomimo wezwania do spełnienia świadczenia, strona pozwana w żaden sposób nie zareagowała. Powódka wskazała, że z uwagi na staż pracy powinna otrzymać 6 – miesięczne świadczenie liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o odrzucenie pozwu, a z ostrożności procesowej o oddalenie powództwa w całości (k. 24 – 25).

Uzasadniając swoje stanowisko strona pozwana zarzuciła, że Dyrektor (...) nie posiada legitymacji biernej do występowania w sprawie, gdyż dyrektor jest organem, który w tym charakterze występuje jedynie w stosunku administracyjnym w zakresie roszczeń podlegających załatwieniu w drodze decyzji administracyjnej.

Strona pozwana wskazała nadto, że ustawodawca w art. 170 ust. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o (...) jednoznacznie wyróżnia dwie kategorie podmiotów – pracowników i funkcjonariuszy – oraz rozróżnia dwa rodzaje przysługujących im odpowiednio świadczeń. Po wykazaniu dwóch odrębnych kategorii podmiotów określa, że świadczenia należne przysługują odpowiednio w związku z likwidacją urzędu albo zniesieniem jednostki organizacyjnej w rozumieniu ustawy uchylanej w art. 159 pkt 3. Jednocześnie ustawodawca określając rodzaje należnych świadczeń skonstruował odpowiedni przepis na zasadzie alternatywy rozłącznej – użył bowiem spójnika „albo” pomiędzy dwoma oddzielnymi członami „w związku z likwidacją urzędu” albo „zniesieniem jednostki organizacyjnej”. Z konstrukcji przepisu w sposób jednoznaczny wynika zatem, że dwóm kategoriom podmiotów – pracownikom i funkcjonariuszom – przysługują dwa odrębne świadczenia – pracownikom należne w związku z likwidacją urzędu, a funkcjonariuszom świadczenia związane ze zniesieniem jednostki organizacyjnej. W ocenie strony pozwanej powódka dokonała zatem wadliwej interpretacji przepisów art. 170 ust. 4 ustawy wprowadzającej.

Za niezasadny należy uznać zdaniem strony pozwanej argument, jakoby brak było podstaw do zastosowania w jej przypadku przepisów ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, z uwagi na brak ustawowej delegacji. Strona pozwana wskazała, że ustawa ta została wprowadzona z uwagi na potrzebę wprowadzenia nowego aktu prawnego regulującego zasady rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy w związku z koniecznością właściwej i pełnej implementacji Dyrektywy Rady 98/59/WE z 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych. W preambule dyrektywy wskazano, że dla obliczenia liczby zwolnień grupowych w rozumieniu dyrektywy, ze zwolnieniami należy utożsamiać inne formy wygaśnięcia stosunku pracy, które następuje z inicjatywy pracodawcy, pod warunkiem, że zwolnień tych jest co najmniej pięć. Ponadto w dyrektywie wskazano, że jako zwolnienia traktuje się również inne formy wygaśnięcia stosunku pracy, które następują z inicjatywy pracodawcy.

Strona pozwana zarzuciła także, że powódka konstruuje swoje roszczenie w oparciu o nieobowiązujące już przepisy ustawy o Służbie Celnej, które w czasie obowiązywania nie miały zastosowania do takiej kategorii podmiotów jak powódka, która była członkiem korpusu służby cywilnej, a nie funkcjonariuszem celnym.

Pismem procesowym z dnia 22 stycznia 2018 r. powódka określiła stronę pozwaną jako (...) we W. (k. 28 – 30), wobec czego pismem procesowym z dnia 15 czerwca 2018 r. strona pozwana cofnęła wniosek o odrzucenie pozwu (k. 50).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka T. N. zawarła z I. C. we W. następujące umowy o pracę:

-: z dnia 13 października 2009 r. na czas określony, na podstawie której została zatrudniona na okres od dnia 13 października 2009 r. do dnia 12 października 2012 r. na stanowisku radcy prawnego (stanowisko zaliczone do grupy stanowisk koordynujących i samodzielnych w służbie cywilnej) w wymiarze ½ etatu,
-: z dnia 10 października 2012 r. na czas określony, na podstawie której została zatrudniona na okres od dnia 13 października 2012 r. do dnia 13 października 2013 r. na stanowisku radcy prawnego (stanowisko zaliczone do grupy stanowisk koordynujących i samodzielnych w służbie cywilnej) w wymiarze ½ etatu,
-: z dnia 11 października 2013 r. na czas nieokreślony, na podstawie której została zatrudniona od dnia 13 października 2013 r. na stanowisku radcy prawnego (stanowisko zaliczone do grupy stanowisk koordynujących i samodzielnych w służbie cywilnej) w wymiarze ½ etatu.

Pismem z dnia 23 lutego 2017 r. powódka została poinformowana, że na podstawie art. 165 ust. 6 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o (...), w uzgodnieniu z Dyrektorem Izby Skarbowej, z dniem 1 marca 2017 r. będzie świadczyła pracę w (...) we W..

Do dnia 31 maja 2017 r. powódka nie otrzymała pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby. Umowa o pracę na czas nieokreślony uległa wygaśnięciu z dniem 31 sierpnia 2017 r. na podstawie przepisów wprowadzających ustawę o (...). W związku z wygaśnięciem stosunku pracy, powódce została wypłacona odprawa pieniężna w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia, tj. w kwocie 5.859,86 zł brutto.

Pismem z dnia 12 września 2017 r. powódka wezwała stronę pozwaną do wypłaty odprawy pieniężnej we właściwej wysokości. Strona pozwana nie ustosunkowała się do wezwania.

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 2.929,93 zł brutto (2.061,70 zł netto).

Dowód: Dokumenty zgromadzone w aktach osobowych powódki (w załączeniu do akt sprawy), w szczególności:

-: umowa o pracę na czas określony z dn. 13.10.2009 r.;
-: umowa o pracę na czas określony z dn. 10.10.2012 r.;
-: umowa o pracę na czas nieokreślony z dn. 11.10.2013 r.;
-: informacja z dn. 23.02.2017 r.

Zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia z dn. 21.12.2017 r. (k. 27)

Wezwanie z dn. 12.09.2017 r. wraz z potwierdzeniem odbioru (k. 7, 8)

Wyjaśnienia powódki (k. 43, 44; płyta CD)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powódka domagała się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 11 719,72 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem odprawy, o której mowa w art. 170 ust. 4 przepisów wprowadzających ustawę o (...) w zw. z art. 159 pkt 2 cytowanej ustawy w zw. z art. 163 ustawy o Służbie Celnej, przysługującej pracownikom, którym wygasły stosunki pracy z dniem 31 sierpnia 2017 r. Strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa wskazując, iż zasady wypłacania odprawy winny być ustalane w oparciu o przepisy ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

W pierwszej kolejności omówieniu podlegała kwestia legitymacji procesowej biernej w niniejszym postępowaniu.

W odniesieniu do powyższego wskazać należy, że na gruncie przepisów Kodeksu pracy pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników (art. 3 k.p.).

Osoba lub organ zarządzający jednostką organizacyjną albo inna wyznaczona do tego osoba wykonuje jedynie za pracodawcę będącego jednostką organizacyjną czynności w sprawach z zakresu prawa pracy (art. 3¹ § 1 k.p.).

Zgodnie z przepisem art. 36 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o (...) (Dz.U. z 2016 r. poz. 1947) jednostkami organizacyjnymi (...) są izby administracji skarbowej.

Dyrektor izby administracji skarbowej jest zaś organem (...) (art. 11 ust. 1 pkt 4 ustawy o (...)), który wykonuje swoje zadania wskazane w art. 25 ust. 1 cytowanej ustawy, w tym m.in. realizuję politykę kadrową w izbie administracji skarbowej, przy pomocy izby administracji skarbowej (art. 25 ust. 2 ustawy o (...)). Legitymacja procesowa bierna przysługuje dyrektorowi izby administracji skarbowej jedynie w odniesieniu do spraw związanych ze stosunkiem administracyjnoprawnym, w zakresie roszczeń podlegających załatwieniu w drodze decyzji administracyjnej. Nie budzi zaś wątpliwości, że roszczenie zgłoszone przez powódkę w niniejszym postępowaniu należy do kategorii spraw z zakresu prawa pracy, w których legitymacja procesowa przysługuje pracodawcy w rozumieniu art. 3 k.p.

Odnosząc się do zgłoszonego przez powódkę roszczenia wskazać należy, że z dniem 1 marca 2017 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Sądowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1947) (dalej jako ustawa o KAS). Przedmiotowa ustawa wprowadzona została ustawą z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o (...) (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948) (dalej jako Przepisy wprowadzające).

Z dniem 1 marca 2017 r. izba skarbowa kontynuuje działalność i staje się izbą administracji skarbowej (art. 160 ust. 2 Przepisów wprowadzających). Izba administracji skarbowej łączy się z, mającymi siedzibę w tym samym województwie, izbą celną i urzędem kontroli skarbowej (art. 160 ust. 4 Przepisów wprowadzających).

Zgodnie z przepisem art. 165 ust. 1 Przepisów wprowadzających, pracownicy zatrudnieni w izbach skarbowych stają się, z zastrzeżeniem art. 170, pracownikami zatrudnionymi w izbach administracji skarbowej i zachowują ciągłość pracy. W sprawach wynikających ze stosunku pracy stosuje się przepisy dotychczasowe.

W myśl art. 165 ust. 7 Przepisów wprowadzających, Dyrektor (...), dyrektor izby administracji skarbowej oraz dyrektor Krajowej Szkoły Skarbowości składają odpowiednio pracownikom oraz funkcjonariuszom, w terminie do dnia 31 maja 2017 r., pisemną propozycję określającą nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, która uwzględnia posiadane kwalifikacje i przebieg dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania.

W myśl art. 36 ust. 1 ustawy o KAS, jednostkami organizacyjnymi KAS są: 1) komórki organizacyjne urzędu obsługującego ministra; 2) Krajowa Informacja Skarbowa; 3) izby administracji skarbowej; 4) urzędy skarbowe; 5) urzędy celno – skarbowe wraz z podległymi oddziałami celnymi; 6) Szkoła.

W myśl art. 170 ust. 1 Przepisów wprowadzających, stosunki pracy osób zatrudnionych w jednostkach KAS, o których mowa w art. 36 ust. 1 pkt 2, 3 i 6 ustawy, o której mowa w art. 1 (tj. ustawy o KAS), oraz stosunki służbowe osób pełniących służbę w jednostkach KAS, o których mowa w art. 36 ust. 1 pkt 1, 2, 3 i 6 ustawy, o której mowa w art. 1, wygasają: 1) z dniem 31 sierpnia 2017 r., jeżeli osoby te w terminie do dnia 31 maja 2017 r., nie otrzymają pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby; 2) po upływie 3 miesięcy, licząc od miesiąca następującego po miesiącu, w którym pracownik albo funkcjonariusz złożył oświadczenie o odmowie przyjęcia propozycji zatrudnienia albo pełnienia służby, jednak nie później niż dnia 31 sierpnia 2017 r.

W art. 170 ust. 4 Przepisów wprowadzających przewidziano, że w przypadku, o którym mowa w ust. 1, pracownikom oraz funkcjonariuszom przysługują świadczenia należne odpowiednio w związku z likwidacją urzędu albo zniesieniem jednostki organizacyjnej w rozumieniu ustawy uchylanej w art. 159 pkt 3.

Zgodnie z art. 159 ust. 3 Przepisów wprowadzających, traci moc ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1799) (dalej jako ustawa o SC).

W ocenie Sądu z powyższego jednoznacznie wynika, że ustawodawca pracownikom i funkcjonariuszom zapewnił świadczenie wyliczane w ten sam sposób, określony w uchylanej ustawie o Służbie Celnej.

Zniesienie jednostki organizacyjnej w rozumieniu ustawy o Służbie Celnej zostało uregulowane w art. 163 ust. 4 tej ustawy, gdzie wskazano, iż funkcjonariuszowi służby stałej, zwolnionemu ze służby w związku ze zniesieniem lub reorganizacją jednostki organizacyjnej, przysługuje odprawa na zasadach i w wysokości określonych w ust. 1 – 3.

Zgodnie z art. 163 ust. 1 ustawy o SC, funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy przysługuje jednorazowa odprawa w wysokości trzymiesięcznego uposażenia. Odprawa ulega zwiększeniu o 20% miesięcznego uposażenia za każdy pełny rok pełnienia służby ponad 5 lat nieprzerwanej służby, nie więcej niż do wysokości sześciomiesięcznego uposażenia.

Do okresu służby, o którym mowa w ust. 1, wlicza się poprzednie zakończone okresy służby lub zatrudnienia oraz inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze (art. 163 ust. 2 ustawy o SC).

Odprawę, o której mowa w ust. 1, oblicza się jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy, na zasadach określonych w przepisach wydanych na podstawie Kodeksu pracy (art. 163 ust. 3 ustawy o SC).

Zdaniem Sądu w przepisie art. 170 ust. 4 Przepisów wprowadzających, ustawodawca w sposób całościowy i wyczerpujący określił zasady i wysokość świadczenia, przysługującego pracownikom i funkcjonariuszom, którzy do dnia 31 maja 2017 r. nie otrzymali pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby. W cytowanym przepisie jednoznacznie odesłano do odpowiednich przepisów ustawy o Służbie Celnej. Niczym nieuzasadnione jest zatem stosowanie w przypadku, o którym mowa w art. 170 ust. 1 pkt 1 Przepisów wprowadzających, tj. w sytuacji wygaśnięcia stosunku pracy lub stosunku służby z uwagi na nieotrzymanie do dnia 31 maja 2017 r. pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, przepisów ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. Nr 90, poz. 844).

Należy także zwrócić uwagę, że w art. 170 ust. 4 Przepisów wprowadzających pomiędzy słowami „pracownikom” i „funkcjonariuszom” ustawodawca użył spójnika „oraz”. Sąd interpretując powołany przepis uznał, że słowo „oraz” w analizowanym przepisie należy czytać jako użyte w znaczeniu enumeratywnym, wyliczającym. Tym samym zarówno pracownikom, jak i funkcjonariuszom przysługują takie same świadczenia odpowiednio w związku z likwidacją urzędu lub zniesieniem jednostki organizacyjnej, w której osoby te były zatrudnione. Zastosowane w przepisie art. 170 ust. 4 Przepisów wprowadzających pojęcie „odpowiednio” należy odnosić do okoliczności likwidacji urzędu albo zniesienia jednostki organizacyjnej, zaś zarówno pracownikom jak i funkcjonariuszom przysługiwać będą tożsame świadczenia, uzależnione jedynie od okoliczności likwidacji urzędu albo zniesienia jednostki organizacyjnej, nie zaś od okoliczności pozostawania w stosunku pracy lub stosunku służby.

Należy także wskazać, że zgodnie z art. 22 ustawy o SC, jednostkami organizacyjnymi Służby Celnej były między innymi Izby Celne. Natomiast kwestia zniesienia lub reorganizacji jednostki organizacyjnej w rozumieniu ustawy o Służbie Celnej została uregulowana w art. 163 ust. 4 ustawy o SC, gdzie wskazano, że funkcjonariuszowi służby stałej, zwolnionemu ze służby w związku ze zniesieniem lub reorganizacją jednostki organizacyjnej, przysługuje odprawa na zasadach i w wysokości określonych w ust. 1 – 3.

Należy także zauważyć, że w art. 170 ust. 5 Przepisów wprowadzających wskazano, że przepisów ust. 1 i 4 nie stosuje się do urzędników służby cywilnej, do których mają zastosowanie przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1345, 1605 i 1807). Tymczasem okoliczność likwidacji urzędu uregulowana została właśnie w ustawie o służbie cywilnej, nie zaś w ustawie o Służbie Celnej, do której odsyła przepis art. 170 ust. 4 Przepisów wprowadzających. Gdyby zatem wolą ustawodawcy było odesłanie pracowników służby cywilnej, podobnie jak urzędników służby cywilnej, do przepisów ustawy o służbie cywilnej, powyższa wola niewątpliwie znalazłaby odzwierciedlenie w treści przepisu. Tym samym, stosowane w przepisie art. 170 ust. 4 Przepisów wprowadzających pojęcie „odpowiednio” należy odnosić do okoliczności likwidacji urzędu albo zniesienia jednostki organizacyjnej, zaś zarówno pracownikom jak i funkcjonariuszom przysługiwać będą tożsame świadczenia, uzależnione jedynie od okoliczności likwidacji urzędu albo zniesienia jednostki organizacyjnej, nie zaś od okoliczności pozostawania w stosunku pracy lub stosunku służby.

Podkreślić należy także, na co słusznie wskazuje Sąd Okręgowy w Kielcach w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 kwietnia 2018 r. (sygn. akt V Pa 20/18, opubl. w portalu orzeczeń), że w procesie wykładni prawa ważną kategorię dyrektyw interpretacyjnych stanowią domniemania interpretacyjne, w tym dotyczące racjonalności ustawodawcy. Założenie racjonalnego prawodawcy zakłada istnienie takiego prawodawcy, który tworzy przepisy w sposób sensowny, racjonalny i celowy, znając cały system prawny i nadając poszczególnym słowom i zwrotom zawsze takie same znaczenie, nie zamieszczając jednocześnie zbędnych sformułowań (por. Z. Ziembiński "Teoria prawa", PWN 1978, s. 106-123, jak też postanowienie SN z dnia 22 czerwca 1999 r., sygn. akt I KZP 19/99, OSNKW 1999/7-8/42). Zatem jeżeli u podstaw każdej wykładni przepisu prawnego tkwić winno założenie racjonalności ustawodawcy, to interpretator powinien dążyć do takiego tłumaczenia norm, które by stworzyło spójny z prakseologicznego punktu widzenia system. Skoro zatem ustawodawca w art. 170 ust.4 powołanej wyżej ustawy ujął obie grupy osób – zarówno pracowników jak i funkcjonariuszy pełniących służbę w dotychczasowych jednostkach, to uznać należy, że zarówno dla pracowników jak i funkcjonariuszy przewidział świadczenia wyliczane w ten sam sposób wskazując wprost na przepisy, które znajdą w tym przypadku zastosowanie tj. ustawę uchylaną w art. 159 pkt 3, a nie jak wskazuje strona pozwana świadczenie określone w zupełne innych przepisach.

Mając na uwadze powyższe, w stosunku do powódki zastosowanie winny mieć zasady obliczania odprawy pieniężnej, przewidziane w art. 163 ust. 1 – 3 ustawy o Służbie Celnej.

Bezsporne było bowiem, że powódka pracowała w I. C. we W.. Z dniem 1 marca 2017 r. Izba Skarbowa kontynuowała działalność, stając się Izbą Administracji Skarbowej, i w myśl art. 160 ust. 4 Przepisów wprowadzających, połączyła się z mającymi siedzibę w tym samym województwie I. C. i (...). Tym samym zgodnie z przepisem art. 165 ust. 3 Przepisów wprowadzających, z dniem 1 marca 2017 r. powódka stała się pracownikiem zatrudnionym w jednostce organizacyjnej strony pozwanej.

Bezsporne w sprawie było także to, że powódce nie zaproponowano nowych warunków zatrudnienia. Zgodnie więc z art. 170 ust. 1 Przepisów wprowadzających, stosunek pracy powódki uległ wygaśnięciu z dniem 31 sierpnia 2017 r.

W takich okolicznościach, zgodnie z art. 170 ust. 4 Przepisów wprowadzających, powódce przysługiwało prawo do odpowiedniego świadczenia w związku z wygaśnięciem stosunku pracy, liczonego wedle zasad przewidzianych w art. 163 ust. 1 – 3 ustawy o Służbie Celnej.

Strona pozwana nie kwestionowała, że z uwagi na staż pracy, odprawa pieniężna na podstawie art. 163 ust. 1 ustawy o SC mogła stanowić maksymalnie wysokość sześciomiesięcznego wynagrodzenia powódki, tj. 17.579,58 zł brutto. Zważywszy na to, że w dniu wygaśnięcia stosunku pracy powódka otrzymała dwumiesięczną odprawę pieniężną w wysokości 5.859,86 zł brutto, należało zasądzić na jej rzecz kwotę dochodzoną pozwem, tj. 11.719,72 zł brutto (17.579,58 zł - 5.859,86 zł), tytułem pozostałej części odprawy pieniężnej (równowartości czteromiesięcznego wynagrodzenia), która nie została jej wypłacona, o czym orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

O ustawowych odsetkach za opóźnienie Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Odprawa pieniężna staje się wymagalna z dniem rozwiązania stosunku pracy. W przypadku powódki miało to miejsce w dniu 31 sierpnia 2017 r. Tym samym strona pozwana pozostawała w opóźnieniu z wypłatą pozostałej części odprawy pieniężnej od dnia 1 września 2017 r., dlatego też od tego dnia zostały orzeczone stosowne odsetki za opóźnienie. Zasądzając na rzecz powódki ustawowe odsetki za opóźnienie Sąd nie wskazał, jak o to wniosła powódka, iż powódce należą się odsetki w wysokości 7 %. Należy bowiem wskazać, że wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie uregulowana została w przepisie art. 481 § 2 zd. 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych, w zw. z art. 481 § 2⁴ k.c., w myśl którego Minister Sprawiedliwości ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej ,,Monitor Polski'', wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie. Z powyższego wynika zatem, że wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie nie ma charakteru stałego i może ulec zmianie wraz ze zmianą stanu prawnego. Tym samym zasądzenie na rzecz powódki odsetek ustawowych za opóźnienie w określonej, stałej wysokości procentowej, mogłoby prowadzić do trudności w wyegzekwowaniu zasądzonego świadczenia w przypadku zmiany przepisów (a tym samym zmiany wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie) w okresie między wydaniem wyroku a jego uprawomocnieniem się.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie pozostawał bezsporny, dlatego Sąd oparł swoje ustalenia na dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz aktach osobowych powódki, których treści ani prawdziwości strony nie kwestionowały. Zdaniem Sądu dowody z dokumentów w całości stanowią wiarygodny materiał dowodowy, gdyż ich treść jest jasna, oczywista i nie budziła wątpliwości. Pomocniczo Sąd skorzystał z wyjaśnień powódki, pomijając dowód z przesłuchania osoby w charakterze strony pozwanej z uwagi na stosowny wniosek strony.

O rygorze natychmiastowej wykonalności jak w punkcie II sentencji wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 477² § 1 k.p.c., zgodnie z którym zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

W punkcie III sentencji wyroku Sąd postanowił o nieobciążaniu strony pozwanej kosztami postępowania, biorąc pod uwagę, że Izba Administracji Skarbowej jako Skarb Państwa podlega ustawowemu zwolnieniu z ponoszenia kosztów postępowania (art. 94 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – Dz.U. Nr 167, poz. 1398).

X P 694/17

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE