Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Florek

Protokolant: Marta Chęcińska

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2017 roku w Dzierżoniowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Powiatu (...) - Powiatowego Urzędu Pracy w D.

przeciwko M. K.

o zapłatę kwoty 18 261,09 zł i ustalenie

I.  zasądza od pozwanej M. K. na rzecz strony powodowej Powiatu (...) - Powiatowego Urzędu Pracy w D. kwotę 18 261,09 zł (osiemnaście tysięcy dwieście sześćdziesiąt jeden złotych i dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 9 888,71 zł od dnia 30 lipca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 9 888,71 zł od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty i odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 8 372,38 zł od dnia 12 maja 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

III.  koszty procesu między stronami wzajemnie znosi.

Sygn. akt I C 1719/16

UZASADNIENIE

Strona powodowa Powiat (...) - Powiatowy Urząd Pracy w D. wystąpiła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej M. K. kwoty 18 261,09 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 9 888,71 zł od dnia 30 lipca 2014 roku do dnia 25 maja 2016 roku, odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 9 888,71 zł od dnia 26 maja 2016 roku do dnia zapłaty i odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 8 372,38 zł od dnia 12 maja 2016 roku do dnia zapłaty, a także o ustalenie, że od dnia 01 lipca 2015 roku pozwaną M. K. i G. F. nie łączyła umowa o pracę zawarta w dniu 01 lipca 2014 roku oraz ustalenie nieważności umowy o pracę zawartej pomiędzy pozwaną M. K. a M. Ł. w dniu 10 września 2015 roku.

Na uzasadnienie tego żądania wskazała, że w dniu 06 czerwca 2014 roku zawarła z pozwaną umowę nr (...).(...)/ (...)/KS./14 w sprawie refundowania kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowisk pracy, a do obowiązków pozwanej wynikających z tej umowy należało miedzy innymi utrzymanie stanowiska pracy, na które otrzymała refundację przez okres 24 miesięcy, począwszy od dnia 01 lipca 2014 roku oraz zakaz oddawania do użytkowania osobom trzecim nabytego wyposażenia przez czas realizacji umowy. Podała, że w wykonaniu tej umowy wypłaciła pozwanej kwotę 19 997,40 zł na refundację kosztów wyposażenia stanowiska pracy kierowcy-sprzedawcy, a jako miejsce wykonywania pracy przez tego pracownika wskazano (...) w D.. Podkreśliła, że w razie niedochowania warunków umowy pozwana była zobowiązana do zwrotu przyznanej refundacji, proporcjonalnie do okresu niedochowania warunków umowy. Wskazała, że w dniu 10 lutego 2016 roku przeprowadzono wizytę kontrolującą, w czasie której ujawniono, iż pozwana nie poinformowała jej o zmianie nazwy i wykreśleniu z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej miejsca prowadzenia działalności, w którym miał wykonywać pracę zatrudniony w ramach refundacji pracownik oraz wykreśliła rodzaj działalności, w ramach której zostało utworzone stanowisko pracy, a przy tym w miejscu prowadzenia działalności nie stwierdzono sprzętu zakupionego w ramach refundacji. Podała, że w dniu 17 lutego 2016 roku, G. F. zatrudniony przez pozwaną w ramach refundacji, złożył oświadczenie, iż prowadzi działalność gospodarczą pod adresem: D. (...) i jest najemcą tego lokalu, przy czym okazało się, że prowadzi on działalność gospodarczą o takim samym profilu jak pozwana. Wskazała, że w dniu 18 lutego 2016 roku pozwana oświadczyła, iż nie wiedziała o obowiązku poinformowania o zmianach w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, a zmieniając dane pracownik Urzędu Miasta w Ś. popełnił błąd, gdyż nie miał zastąpić starych danych nowymi, lecz dodać nowe dane do starych. Oświadczyła, że pozwana podała, iż zatrudniła w ramach refundacji swojego partnera G. F., z którym w czerwcu 2015 roku zerwała relacje, a w związku z tym postanowili, że G. F. przejmie jej działalność gospodarczą, natomiast ona będzie nadal go zatrudniać. Podkreśliła, że w jej ocenie od dnia 01 lipca 2015 roku pozwana rozwiązała umowę o pracę z G. F. i od tego dnia łączyła ich pozorna umowa o pracę, a w związku z tym pismem z dnia 19 kwietnia 2016 roku wezwała pozwaną do zwrotu refundacji w kwocie 9 888,71 zł. Podała następnie, że w dniu 05 marca 2015 roku zawarła z pozwaną umowę nr (...). (...)-11 - (...)/KP./15 o organizację stażu w ramach bonu stażowego, a jednym z obowiązków pozwanej wynikających z tej umowy było poinformowanie o przerwaniu stażu oraz o każdym zdarzeniu istotnym dla realizacji stażu. Wskazała, że w wyniku przeprowadzonej w dniu 12 lutego 2016 roku wizyty kontrolującej stwierdzono takie same uchybienia jak w przypadku opisanej wcześniej umowy, a przy tym uznano, iż faktycznie w dniu 10 września 2015 roku umowę o pracę z M. Ł. zawarł G. F., natomiast umowa o pracę pozwanej i M. Ł. z tego samego dnia jest nieważna, albowiem została zawarta dla pozoru. Podała, że w związku z tym pismem z dnia 19 kwietnia 2016 roku wezwano pozwaną do zwrotu w terminie 14 dni kwoty 8 372,38 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów organizacji stażu.

W piśmie procesowym z dnia 14 marca 2017 roku, strona powodowa cofnęła pozew co do żądania ustalenia, że od dnia 01 lipca 2015 roku pozwanej M. K. i G. F. nie łączyła umowa o pracę zawarta w dniu 01 lipca 2014 roku oraz żądania ustalenia nieważności umowy o pracę zawartej pomiędzy pozwaną a M. Ł. w dniu 10 września 2015 roku.

Z kolei w piśmie procesowym z dnia 16 maja 2017 roku, strona powodowa sprecyzowała żądanie pozwu w ten sposób, że wniosła o zasądzenie odsetek ustawowych liczonych od kwoty 9 888,71 zł od dnia 30 lipca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 9 888,71 zł od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty i odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 8 372,38 zł od dnia 12 maja 2016 roku do dnia zapłaty.

Następnie w piśmie procesowym z dnia 31 maja 2017 roku, pozwana wyraziła zgodę na cofnięcie pozwu co do żądań ustalenia.

W piśmie procesowym z dnia 26 czerwca 2017 roku, pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości.

Motywując swoje stanowisko wskazała, że na podstawie umowę nr (...).(...)/ (...)/KS./14 z dnia 06 czerwca 2014 roku utworzyła jedno nowe stanowisko pracy dla bezrobotnego czyli stanowisko kierowca-sprzedawca i zatrudniała na nim G. F. przez cały okres objęty przedmiotową umową. Zaprzeczyła, aby było to zatrudnienie pozorne, albowiem odprowadzała za tego pracownika wszelkie przewidziane prawem składki i wypłacała mu wynagrodzenie. Podkreśliła, że z samego założenia kierowca-sprzedawca jest pracownikiem, który musi mieć zagwarantowaną mobilność, dlatego sprzęt nabyty w ramach doposażenia tego stanowiska pracy nie znajdował się w miejscu prowadzenia przez nią działalności gospodarczej. Podała, że dokonując zmiany w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej chciała doprowadzić do poszerzenia zakresu działalności i miejsc jej wykonania, a zmieniając dane pracownik Urzędu Miasta w Ś. popełnił błąd i zastąpił stare dane nowymi, przy czym wpis ten został w późniejszym terminie sprostowany. Podniosła również, że w pełni zrealizowała warunki umowy nr (...). (...)-11 - (...)/KP./15 z dnia 05 marca 2015 roku, a tym samym niezasadne jest roszczenie dochodzone z tytułu tej umowy. Zarzuciła także, że roszczenia strony powodowej naruszają zasady współżycia społecznego, albowiem zrealizowała obie umowy, co należy ocenić pozytywnie z punktu widzenia rynku pracy.

Z kolei w piśmie procesowym z dnia 04 sierpnia 2017 roku pozwana zarzuciła, że ustawodawca nie przewidział obowiązku zwrotu świadczeń poniesionych przez urząd pracy w ramach bonu stażowego, a w konsekwencji taki zapis nie powinien znaleźć się w umowie nr (...). (...)-11 - (...)./15. Dodatkowo z ostrożności procesowej wniosła o miarkowanie i obniżenie świadczenia z tego tytułu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana M. K. i G. F. byli parą.

Dowód: odpis wyjaśnień pozwanej z dnia 18 lutego 2016 roku - k. 30,

zeznania świadka G. F. - k. 154,

przesłuchanie pozwanej M. K. - k. 154.

W dniu 12 lutego 2014 roku, pozwana zawarła umowę najmu lokalu użytkowego na (...) (...) w D..

Dowód: odpis rozwiązania umowy najmu z dnia 30 czerwca 2015 roku - k. 21,

odpis protokołu przekazania lokalu w dniu 30 czerwca 2015 roku - k. 22.

W dniu 06 czerwca 2014 roku, strona powodowa Powiat (...) - Powiatowy Urząd Pracy w D. zawarła z pozwaną M. K., prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...), umowę nr (...).(...)/ (...)/KS./14 w sprawie refundowania kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowisk pracy tworzonych dla skierowanych bezrobotnych w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego. Przedmiotem tej umowy była realizacja programu w formie utworzenia jednego nowego stanowiska pracy kierowca-sprzedawca dla bezrobotnego, skierowanego przez Urząd Pracy w D. łącznie na okres co najmniej 24 miesięcy, począwszy od dnia 01 lipca 2014 roku, na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy. Strony ustaliły, że miejscem wykonywania pracy będą: (...) w D. i teren powiatu (...) oraz przyjęły, że wysokość refundowanych kosztów na wyposażenie tego stanowiska pracy wynosi 19 997,40 zł.

W ramach tej umowy pozwana zobowiązała się między innymi do zatrudnienia bezrobotnego na podanym powyżej stanowisku w pełnym wymiarze czasu pracy przez okres 24 miesięcy, począwszy od dnia 01 lipca 2014 roku oraz utrzymania przez ten sam okres stanowiska pracy utworzonego w związku z przyznana refundacją.

Strony ustaliły, że w przypadku niespełnienia wskazanych powyżej warunków pozwana jest zobowiązana do zwrotu, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania Urzędu Pracy w D., przyznanej refundacji w wysokości proporcjonalnej do okresu niezatrudniania na utworzonym stanowisku pracy skierowanego bezrobotnego, wraz z odsetkami ustawowymi naliczanymi od dnia uzyskania środków.

Dowód: odpis umowy nr (...).(...)/ (...)/KS./14 w sprawie refundowania kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowisk pracy tworzonych dla skierowanych bezrobotnych w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego z dnia 06 czerwca 2014 roku - k. 8-13,

zeznania świadków A. W. - k. 154,

G. F. - k. 154,

przesłuchanie pozwanej M. K. - k. 154.

Pozwana wykonując opisaną powyżej umowę zawarła z G. F. umowę o pracę na refundowanym stanowisku pracy kierowca-sprzedawca na okres od dnia 01 lipca 2014 roku do dnia 01 lipca 2016 roku.

Dowód: odpis protokołu z przeprowadzonej wizyty monitorującej z dnia 12 lutego 2016 roku - k. 24-26.

odpis pisma pozwanej do strony powodowej z dnia 05 lipca 2016 roku - k. 74-76,

zeznania świadków A. W. - k. 154,

G. F. - k. 154,

przesłuchanie pozwanej M. K. - k. 154.

W dniu 30 lipca 2014 roku, w wykonaniu przedmiotowej umowy strona powodowa przelała na rzecz pozwanej kwotę 19 997,40 zł.

Dowód: odpis polecenia przelewu złotowego z dnia 30 lipca 2014 roku - k. 14.

Z kolei w dniu 05 marca 2015 roku, strony zawarły umowę nr (...). (...)-11 - (...)/KP./15 o organizację stażu w ramach bonu stażowego. Na podstawie tej umowy pozwana zobowiązała się zorganizować dla bezrobotnej M. Ł. staż w zawodzie sprzedawca - pomoc kuchenna w okresie od dnia 09 marca 2015 roku do dnia 09 września 2015 roku, przy czym staż miał się odbywać na (...) (...) w D., a po jego zakończeniu pozwana miała zatrudnić M. Ł. na okres kolejnych 6 miesięcy na podstawie umowy o pracę na stanowisku zgodnym z odbywanym stażem w co najmniej 1/2 wymiaru czasu pracy. Pozwana zobowiązała się także do prowadzenia dotychczasowej działalności gospodarczej w sposób ciągły do czasu wygaśnięcia przedmiotowej umowy.

Strony ustaliły, że miedzy innymi w przypadku nieprzestrzegania przez pozwaną opisanych powyżej postanowień umowy Powiatowy Urząd Pracy w D. ma prawo rozwiązać przedmiotową umowę ze skutkiem natychmiastowym, a w takiej sytuacji pozwana może zostać zobowiązana, w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania, do zapłaty kary umownej będącej równowartością kosztów poniesionych na organizację stażu w ramach bonu stażowego, a obejmujących: stypendia, składki na ubezpieczenie społeczne, koszty badań lekarskich oraz przejazdy do miejscowości, w której odbywany jest staż.

Dowód: odpis umowy Nr (...). (...)-11 - (...)/KP./15 o organizację stażu w ramach bonu stażowego z dnia 05 marca 2015 roku - k. 15-20.

zeznania świadków A. W. - k. 154,

M. Ł. - k. 154,

G. F. - k. 154,

przesłuchanie pozwanej M. K. - k. 154.

Od dnia 10 marca 2015 roku M. Ł. rozpoczęła staż na warunkach określonych w opisanej powyżej umowie.

Dowód: odpis pisma pozwanej do strony powodowej z dnia 16 maja 2016 roku - k. 58-60,

odpis oświadczenia M. Ł. z dnia 26 czerwca 2016 roku - k. 61.

zeznania świadków M. Ł. - k. 154,

G. F. - k. 154,

przesłuchanie pozwanej M. K. - k. 154.

W czerwcu 2015 roku pozwana i G. F. przestali być parą.

Postanowili wówczas, że nie będą już razem pracować, a G. F. będzie samodzielnie prowadził dotychczasową działalność gastronomiczną w lokalu użytkowym na (...) (...) w D. i on będzie go wynajmował. Pozwana miała natomiast poszerzyć zakres, miejsce oraz nazwę prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, aby rozpocząć nową działalnością gospodarczą.

G. F. nadal jednak miał być zatrudniony przez pozwaną na podstawie wskazanej powyżej umowy o pracę.

Dowód: odpis oświadczenia G. F. z dnia 17 lutego 2016 roku - k. 27,

odpis wyjaśnień pozwanej z dnia 18 lutego 2016 roku - k. 29,

odpis wyjaśnień pozwanej z dnia 18 lutego 2016 roku - k. 30,

zeznania świadka G. F. - k. 154,

przesłuchanie pozwanej M. K. - k. 154.

W dniu 30 czerwca 2015 roku, pozwana M. K. rozwiązała umowę najmu lokalu użytkowego na (...) (...) w D. i przekazała ten lokal wynajmującym.

Dowód: odpis rozwiązania umowy najmu z dnia 30 czerwca 2015 roku - k. 21,

odpis protokołu przekazania lokalu w dniu 30 czerwca 2015 roku - k. 22.

zeznania świadka G. F. - k. 154,

przesłuchanie pozwanej M. K. - k. 154.

Od lipca 2015 roku, najemcą tego lokalu został G. F., który rozpoczął w nim działalność gospodarczą na własny rachunek o takim samym profilu jak dotychczasowa działalność pozwanej. Cały dochód z tej działalności należał do G. F.. On także kierował i nadzorował pracę M. Ł..

Dowód: odpis oświadczenia G. F. z dnia 17 lutego 2016 roku - k. 27,

paragon fiskalny z dnia 26 października 2015 roku - k. 153,

zeznania świadków M. Ł. - k. 154,

G. F. - k. 154,

przesłuchanie pozwanej M. K. - k. 154.

Z kolei pozwana zaprzestała jakiejkolwiek działalności gospodarczej w tym lokalu.

Dowód: odpis wyjaśnień pozwanej z dnia 25 lutego 2016 roku - k. 31,

zeznania świadków M. Ł. - k. 154,

G. F. - k. 154,

przesłuchanie pozwanej M. K. - k. 154.

Nadal jednak pozwana formalnie zatrudniała G. F. i wypłacała mu wynagrodzenia za pracę oraz uiszczała wszelkie opłaty publicznoprawne związane z tym zatrudnieniem.

Dowód: odpis wyjaśnień pozwanej z dnia 24 marca 2016 roku - k. 32-33,

odpis potwierdzeń odebrania wynagrodzenia - k. 37-38,

odpis pisma pozwanej do strony powodowej z dnia 05 lipca 2016 roku - k. 74-76,

zeznania świadka G. F. - k. 154,

przesłuchanie pozwanej M. K. - k. 154.

Nadal także formalnie organizowała staż M. Ł..

Dowód: odpis pisma pozwanej do strony powodowej z dnia 16 maja 2016 roku - k. 58-60,

odpis oświadczenia M. Ł. z dnia 26 czerwca 2016 roku - k. 61.

zeznania świadków M. Ł. - k. 154,

G. F. - k. 154,

przesłuchanie pozwanej M. K. - k. 154.

W dniu 06 lipca 2015 roku, w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej została zmieniona nazwana działalności prowadzonej przez pozwaną na: (...) i miejsce prowadzenia przez nią działalności na: ul. (...) w J., a także wykreślono rodzaj działalności, w ramach której zostało utworzone refundowane stanowisko pracy i realizowana była umowa o organizacje stażu. Nastąpiło to w wyniku błędu pracownika Urzędu Miasta Ś., który miał poszerzyć wpis o nowe dane, a nie usuwać dotychczasowe dane.

Dowód: odpis protokołu z przeprowadzonej wizyty monitorującej z dnia 12 lutego 2016 roku - k. 24-26,

odpis protokołu z wizyty monitorującej z dnia 09 marca 2016 roku - k. 34-36.

odpis pisma pozwanej do strony powodowej z dnia 16 maja 2016 roku - k. 47-49,

odpis wyjaśnień z Urzędu Miasta Ś. z dnia 01 czerwca 2016 roku - k. 65,

odpis pisma pozwanej do strony powodowej z dnia 05 lipca 2016 roku - k. 74-76.

Z kolei następnego dnia pozwana zawarła z G. F. umowę użyczenia lokalu użytkowego na (...) (...) w D..

Dowód: odpis umowy użyczenia lokalu z dnia 07 lipca 2015 roku - k. 46.

W dniu 10 września 2015 roku pozwana zawarła z M. Ł. na piśmie umowę o pracę na czas określony od dnia 10 września 2015 roku do dnia 10 marca 2016 roku. Zgodnie ze wskazana umową M. Ł. była zatrudniona na stanowisku sprzedawca - pomoc kuchenna na 1/2 etatu, a pracę miała wykonywać w lokalu na (...) (...) w D..

Dowód: odpis umowy o pracę z dnia 10 września 2015 roku - k. 50,

odpis aneksu do umowy o pracę z dnia 10 września 2015 roku - k. 51,

odpis karty szkolenia wstępnego w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy - k. 52-53,

odpis zaświadczenia lekarskiego z dnia 25 września 2014 roku - k. 54,

odpis pisma pozwanej do strony powodowej z dnia 16 maja 2016 roku - k. 58-60,

odpis oświadczenia M. Ł. z dnia 26 czerwca 2016 roku - k. 61.

zeznania świadków M. Ł. - k. 154,

G. F. - k. 154,

przesłuchanie pozwanej M. K. - k. 154.

Faktycznie M. Ł. świadczyła określoną w tej umowie pracę w okresie objętym wskazaną umową i w miejscu podanym w tej umowie, ale pod nadzorem i kierownictwem G. F..

Dowód: odpis listy obecności pracowników - k. 55,

odpis świadectwa pracy z dnia 11 marca 2016 roku - k. 56-57,

odpis pisma pozwanej do strony powodowej z dnia 16 maja 2016 roku - k. 58-60,

odpis oświadczenia M. Ł. z dnia 26 czerwca 2016 roku - k. 61.

zeznania świadków M. Ł. - k. 154,

G. F. - k. 154,

przesłuchanie pozwanej M. K. - k. 154.

W grudniu 2015 roku obok nowych danych w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej przywrócono poprzednie dane dotyczące działalności gospodarczej prowadzonej przez pozwaną.

Dowód: odpis wyjaśnień pozwanej z dnia 18 lutego 2016 roku - k. 29,

odpis pisma pozwanej do strony powodowej z dnia 16 maja 2016 roku - k. 47-49,

odpis wyjaśnień z Urzędu Miasta Ś. z dnia 01 czerwca 2016 roku - k. 65,

odpis pisma pozwanej do strony powodowej z dnia 05 lipca 2016 roku - k. 74-76.

Koszty poniesione na organizację stażu M. Ł. przez Powiatowy Urząd Pracy w D. wyniosły 8 372,38 zł.

Dowód: odpis pisma strony powodowej do pozwanej z dnia 19 kwietnia 2016 roku - k. 95-96.

Wartość przyznanej pozwanej na podstawie umowy nr (...).(...)/ (...)/KS./14 z dnia 06 czerwca 2014 roku refundacji z okres od dnia 06 lipca 2015 roku do dnia 01 lipca 2016 roku wyniosła 9 888,71 zł.

W piśmie z dnia 19 kwietnia 2016 roku, strona powodowa wezwała pozwaną do zwrotu, w terminie 30 dni od daty otrzymana tego pisma, kwoty 9 888,71 zł wraz z odsetkami ustawowymi naliczanymi od dnia uzyskania tych środków czyli dnia 30 lipca 2014 roku do dnia ich zwrotu. Na uzasadnienie tego wezwania wskazała, że od dnia 06 lipca 2015 roku pozwana nie realizuje umowy nr (...).(...)/ (...)/KS./14 z dnia 06 czerwca 2014 roku w zakresie zatrudnienia bezrobotnego w pełnym wymiarze czasu pracy oraz utrzymania przez 24 miesiące utworzonego stanowiska pracy.

Dowód: odpis wezwania z dnia 19 kwietnia 2016 roku - k. 39-41.

W kolejnym piśmie z tego samego dnia, strona powodowa złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umowy nr (...). (...)-11 - (...)/KP./15 z dniem doręczenia tego pisma pozwanej z powodu naruszenia przez nią obowiązków zorganizowania stażu dla M. Ł. w okresie od dnia 09 marca 2015 roku do dnia 09 września 2015 roku i jej późniejszego zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, a także prowadzenia dotychczasowej działalności gospodarczej w sposób ciągły do czasu wygaśnięcia tej umowy. Jednocześnie wezwała pozwaną do zapłaty kary umownej wysokości 8 372,38 zł, w terminie 14 dni od dnia doręczenia tegoż pisma.

Dowód: odpis pisma strony powodowej do pozwanej z dnia 19 kwietnia 2016 roku - k. 95-96.

Pierwsze z tych pism pozwana odebrała w dniu 25 kwietnia 2016 roku, a drugie w dniu 27 kwietnia 2016 roku.

Dowód: odpis potwierdzenia odbioru z dnia 25 kwietnia 2016 roku - k. 44,

odpis potwierdzenia odbioru z dnia 27 kwietnia 2016 roku - k. 97.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest w całości zasadne i tym samym podlega uwzględnieniu.

W niniejszej sprawie nie było żadnego sporu między stronami co do tego, że w dniu 06 czerwca 2014 roku zawarły umowę nr (...).(...)/ (...)/KS./14 w sprawie refundowania kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowisk pracy tworzonych dla skierowanych bezrobotnych w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego. Nie ma także żadnych wątpliwości co do treści tej umowy, gdyż nie była ona kwestionowana przez żadną ze stron. W związku z tym Sąd, na podstawie dowodu z odpisu umowy nr (...).(...)/ (...)/KS./14 w sprawie refundowania kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowisk pracy tworzonych dla skierowanych bezrobotnych w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego z dnia 06 czerwca 2014 roku (k. 8-13 akt), ustalił, że na mocy tej umowy pozwana zobowiązała się do utworzenia jednego nowego stanowiska pracy kierowca-sprzedawca dla bezrobotnego, skierowanego przez Urząd Pracy w D. łącznie na okres co najmniej 24 miesięcy, począwszy od dnia 01 lipca 2014 roku, na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy, przy czym miejscem wykonywania pracy miały być: (...) w D. i teren powiatu (...). Z treści tej umowy wynika jednocześnie, że strona powodowa w ramach tej umowy zobowiązała się z kolei do wypłacenia pozwanej kwoty 19 997,40 zł tytułem refundowania kosztów wyposażenie tego stanowiska pracy, z którego to obowiązku wywiązała się w dniu 30 lipca 2014 roku. Bezsporny był także fakt, że zatrudnionym przez pozwaną w ramach wykonania przedmiotowej umowy miał być jej ówczesny partner G. F.. W świetle więc tych ustaleń kluczowe znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy miało ustalenie, czy doszło między pozwaną i G. F. do nawiązania stosunku pracy na warunkach określonych w tej umowie i czy ten stosunek istniał przez okres wskazany w tej umowie.

W świetle zebranego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, że pozwana wykonując opisaną powyżej umowę zawarła z G. F. umowę o pracę na refundowanym stanowisku pracy kierowca-sprzedawca na okres od dnia 01 lipca 2014 roku do dnia 01 lipca 2016 roku. Nie ma także żadnych wątpliwości co do tego, że do końca czerwca 2015 roku pozwany i G. F. pozostawali w stosunku pracy powstałym na mocy opisanej wcześniej umowy o pracę. Do tego momentu realizowali bowiem wszystkie prawa i obowiązki składające się na taki stosunek prawny. Świadek G. F. i pozwana zgodnie zeznali, że w czerwcu 2015 roku zakończyli swój związek i w konsekwencji postanowili wówczas, iż nie będą już razem również pracować. Zgodnie wskazali także, że ustalili, iż od tego momentu G. F. będzie samodzielnie prowadził dotychczasową działalność gastronomiczną w lokalu użytkowym na (...) (...) w D. i będzie wynajmował lokal, natomiast pozwana miała poszerzyć zakres, miejsce oraz nazwę prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, aby rozpocząć nową działalnością gospodarczą. Faktycznie też od tego momentu G. F. zaczął prowadzić w tym lokalu własną działalność gastronomiczną na własny rachunek, natomiast pozwana zaprzestał w nim prowadzenia jakiekolwiek działalności gospodarczej. Jak wynika bowiem z dowodów z zeznań świadków M. Ł. i G. F. oraz przesłuchania powódki, od lipca 2015 roku G. F. prowadził w całości samodzielnie ten lokal gastronomiczny, kierował na co dzień pracami w tym lokalu i podejmowała samodzielnie wszelkie decyzje dotyczące tej działalności, a przy tym cały dochód z tej działalności należał do niego. Zarejestrował przy tym własną działalność w tym lokalu, a za świadczone w nim usługi wystawiał paragony na własna firmę (k. 153 akt). Co istotne, w dniu 30 czerwca 2015 roku pozwana rozwiązała umowę najmu lokalu użytkowego na (...) (...) w D., a jego najemcą został G. F.. Nie uszło przy tym uwadze Sądu, że w świetle zeznań wskazanych powyżej osób nie było możliwe wydzielenie w tym lokalu miejsca na prowadzenie odrębnej działalności gastronomicznej przez pozwaną, a zresztą pozwana takiej działalności nie prowadziła w tym lokalu, co sama przyznała, gdyż pojawiała się sporadycznie w tym lokalu jedynie w celu dopełnienia formalności związanych z zawartymi z G. F. i M. Ł. umowami o pracę i nie ingerowała w prowadzoną w nim działalność. Nie ma przy tym znaczenia, czy pozwana formalnie w tym lokalu miała nadal zarejestrowaną działalność gospodarczą, albowiem nie wpływała to na ocenę, czy rzeczywiście ją prowadziła.

W tym aspekcie należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 22 § 1 k.p., przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. O tym, czy strony istotnie nawiązały umowę o pracę, nie decyduje przy tym formalne podpisanie umowy nazwanej umową o pracę, lecz faktyczne i rzeczywiste realizowanie na jej podstawie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy. Nie budzi przy tym wątpliwości, że cechą charakterystyczną zatrudnienia pracowniczego jest wykonywanie pracy pod kierownictwem pracodawcy. Podporządkowanie jest jedną z najistotniejszych cech stosunku pracy, a jej brak jest wystarczający do uznania, że wykonywana praca nie jest świadczona w ramach stosunku pracy. Powszechnie przyjmuje się przy tym, że obejmuje ona polecenia i sferę organizacyjną, a polega głównie na hierarchicznym podporządkowaniu pracownika i obowiązku stosowania się do dyspozycji pracodawcy nawet w technicznym zakresie działania (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 06 grudnia 2016 roku, II UK 439/15, Legalis numer 1546848). Tak rozumianego podporządkowania nie było natomiast w stosunkach pomiędzy pozwaną a G. F. we wskazanym powyżej okresie, a tym samym nie ma podstaw do przejęcia, że łączył ich w tym okresie stosunek pracy. Dla tej oceny nie ma przy tym znaczenia, czy pozwana formalnie wypłacała G. F. wynagrodzenie za pracę i uiszczała wszelkie opłaty publicznoprawne związane z tym zatrudnieniem. Jak bowiem podano powyżej nie są to wszystkie elementy charakteryzujące stosunek pracy. Dlatego też należy podzielić stanowisko strony powodowej, że od tego momentu łączyła pozwana i G. F. pozorna umowa o pracę. Do ustalenia, że doszło do powstania pomiędzy stronami stosunku pracy lub że jest on kontynuowany nie jest wystarczające spełnienie warunków formalnych zatrudnienia, takich jak zawarcie umowy o pracę, przygotowanie zakresu obowiązków i zgłoszenie do ubezpieczenia, a konieczne jest ustalenie, iż strony miały zamiar wykonywać obowiązki stron stosunku pracy i to czyniły (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 24 listopada 2016 roku, III AUa 593/16, Legalis numer 1575663; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 27 października 2016 roku, III AUa 863/16, Legalis numer 1587169). Sąd przychyla się przy tym do stanowisko strony powodowej, że pozwana przestała zatrudniać G. F. od dnia 06 lipca 2015 roku, ponieważ w tym dniu dokonała zmian w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, co świadczy o woli zaprzestania działalności gospodarczej w lokalu użytkowym na (...) (...) w D..

Zgodnie z postanowieniem § 5 pkt 15 umowę nr (...).(...)/ (...)/KS./14 w sprawie refundowania kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowisk pracy tworzonych dla skierowanych bezrobotnych w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego z dniu 06 czerwca 2014 roku, pozwana była zobowiązana do zwrotu, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania Urzędu Pracy w D., przyznanej refundacji w wysokości proporcjonalnej do okresu niezatrudniania na utworzonym stanowisku pracy skierowanego bezrobotnego w przypadku nie spełnienia warunków, o których mowa w punkcie 4 lub punkcie 10 czyli naruszenia obowiązków zatrudnienia bezrobotnego na wyposażonym lub doposażonym stanowisku pracy w pełnym wymiarze czasu pracy na okres 24 miesięcy, począwszy od dnia 01 lipca 2014 roku albo utrzymania przez okres 24 miesięcy stanowiska pracy utworzonego w związku z przyznaną refundacją. Jak wynika z przedstawionych powyżej rozważań pozwana naruszała ostatni z tych obowiązków, gdyż od dnia 06 lipca 2015 roku nie zatrudniała G. F. na stanowisku pracy objętym refundacją. Tym samym była obowiązana do zwrotu świadczenia z tytułu refundacji za okres od dnia 06 lipca 2015 roku do dnia 01 lipca 2016 roku w kwocie 9 888,71 zł (k. 41 akt). Taką więc kwotę należało zasadzić od pozwanej z tego tytułu.

W świetle zebranego materiału dowodowego nie budził także wątpliwości fakt zawarcia przez strony w dniu 05 marca 2015 roku umowy nr (...). (...)-11 - (...)/KP./15 o organizację stażu w ramach bonu stażowego, na podstawie której pozwana zobowiązała się zorganizować dla bezrobotnej M. Ł. staż w zawodzie sprzedawca - pomoc kuchenna w okresie od dnia 09 marca 2015 roku do dnia 09 września 2015 roku w lokalu na (...) (...) w D., a po jego zakończeniu zatrudnić M. Ł. na okres kolejnych 6 miesięcy na podstawie umowy o pracę na stanowisku zgodnym z odbywanym stażem w co najmniej 1/2 wymiaru czasu pracy (§ 1 pkt 1-4 i 6 umowy). Dodatkowo pozwana zobowiązała się na mocy tej umowy do prowadzenia dotychczasowej działalności gospodarczej w sposób ciągły do czasu wygaśnięcia przedmiotowej umowy (§ 3 ust. 1 pkt 19 umowy).

Na podstawie dowodów z odpisów pisma pozwanej do strony powodowej z dnia 16 maja 2016 roku (k. 58-60 akt) i oświadczenia M. Ł. z dnia 26 czerwca 2016 roku (k. 61 akt) oraz z zeznań świadków M. Ł. (k. 154 akt) i G. F. (k. 154 akt), a także przesłuchania pozwanej M. K. (k. 154 akt) Sąd ustalił, że od dnia 10 marca 2015 roku M. Ł. rozpoczęła staż na warunkach określonych w opisanej powyżej umowie. Jak powyżej już jednak wykazano, co najmniej od dnia 06 lipca 2015 roku pozwana zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej w lokalu na (...) (...) w D., czym naruszyła postanowienie § 3 ust. 1 pkt 19 przedmiotowej umowy. W świetle także wcześniejszych rozważań nie ma wątpliwości, że działalność gospodarczą o takim samym profilu jak pozwana od tego momentu w tym lokalu prowadził G. F.. Z dowodów z odpisów pisma pozwanej do strony powodowej z dnia 16 maja 2016 roku (k. 58-60 akt) i oświadczenia M. Ł. z dnia 26 czerwca 2016 roku (k. 61 akt) oraz z zeznań świadków M. Ł. (k. 154 akt) i G. F. (k. 154 akt), a także przesłuchania pozwanej M. K. (k. 154 akt) wynika, że w tym lokalu nadal wówczas staż kontynuowała M. Ł., ale z oczywistych względów wyłącznie pod kierownictwem G. F.. Nie ma więc wątpliwości, że w tych okolicznościach pozwana faktycznie przestała organizować ten staż, co stanowi naruszenie postanowień § 1 punktów 1-5 przedmiotowej umowy. Opisana sytuacja nie uległa przy tym zmianie także po zawarciu przez pozwaną i M. Ł. w dniu 10 września 2015 roku umowy o pracę. M. Ł. świadczyła bowiem określoną w tej umowie pracę w okresie objętym wskazaną umową i w miejscu podanym w tej umowie, ale pod nadzorem i kierownictwem G. F.. Tym samym, ze względu na brak podporządkowania pozwanej przy świadczeniu pracy, należało uznać, iż była to pozorna umowa o pracę, a w konsekwencji nie doszło do zatrudnienia M. Ł. przez pozwaną, co stanowi naruszenie postanowienia § 1 punku 6 umowy.

Zgodnie z postanowieniem § 7 przedmiotowej umowy, w przypadku nieprzestrzegania przez pozwaną miedzy innymi opisanych powyżej postanowień tej umowy Powiatowy Urząd Pracy w D. miał prawo rozwiązać umowę ze skutkiem natychmiastowym, co uczynił w piśmie z dnia 19 kwietnia 2016 roku (k. 95-96 akt). Wedle natomiast postanowień § 8 przedmiotowej umowy, w przypadku rozwiązania umowy z przyczyn określonych § 7, pozwana mogła zostać zobowiązana, w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania, do zapłaty kary umownej będącej równowartością kosztów poniesionych na organizację stażu w ramach bonu stażowego, a obejmujących: stypendia, składki na ubezpieczenie społeczne, koszty badań lekarskich oraz przejazdy do miejscowości, w której odbywany jest staż. Należy przy tym podkreślić, że wbrew zarzutom pozwanej można było w tej umowie zamieścić takie klauzulę, gdyż zgodnie z zasadą swobody umów strony mogą ukształtować treść umowy w dowolny sposób, o ile tylko nie jest ona sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego (art. 353 ¹ k.c.), co w niniejszej sprawie nie zachodzi. Na podstawie dowodu z odpisu pisma strony powodowej do pozwanej z dnia 19 kwietnia 2016 roku (k. 95-96 akt) skład orzekający ustalił, że koszty poniesione na organizację stażu M. Ł. przez Powiatowy Urząd Pracy w D. wyniosły 8 372,38 zł, co oznacza, że w takie wysokości przysługuje stronie powodowej kara umowna od pozwanej.

W piśmie procesowym z dnia 04 sierpnia 2017 roku pozwana wniosła o miarkowanie i obniżenie świadczenia z tytułu tej kary umownej. Podstawę prawną takiego żądania stanowią przepisy art. 484 § 2 k.c., wedle których, jeżeli zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane, dłużnik może żądać zmniejszenia kary umownej, przy czym to samo dotyczy wypadku, gdy kara umowna jest rażąco wygórowana. W tym jednak wypadku pozwana realizowała omawianą umowę jedynie przez trzy miesiące, a tym samym nie ma mowy o tym, aby wykonała swoje zobowiązanie w znacznej części, skoro umowa była zawarta na rok. Z tych względów nie ma podstaw do zastosowania omawianej regulacji w tej sprawie.

W związku z tym z tytułu przedmiotowej kary umownej należało zasadzić od pozwanej kwotę 8 372,38 zł.

Ze względu więc na naruszenie omawianych umów należało od pozwanej na rzecz strony powodowej łącznie zasadzić kwotę 18 261,09 zł (9 888,71 zł + 8 372,38 zł).

Na marginesie należy podkreślić, że Sąd nie znalazł podstaw do uznania zachowania strony powodowej za nadużycie prawa w rozumieniu przepisów art. 5 k.c. W orzecznictwie obowiązuje bowiem zasada, że na klauzulę generalną przewidzianą w przepisach art. 5 k.c. nie może skutecznie powoływać się strona, która sama narusza w stosunku do przeciwnika zasady współżycia społecznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2017 roku, III CSK 148/16, Legalis numer 1668520). W tym natomiast wypadku pozwana niewątpliwie naruszyła zasadę lojalnego zachowania w stosunku do drugiej strony obu umów, skoro podjęła czynności w celu pozorowania zatrudnienia G. F. i M. Ł.. Takie zachowanie stanowi naruszenie zasad współżycia społecznego.

Strona powodowa zażądała także zasądzenia odsetek ustawowych liczonych od kwoty 9 888,71 zł od dnia 30 lipca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 9 888,71 zł od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty i odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 8 372,38 zł od dnia 12 maja 2016 roku do dnia zapłaty.

Podstawę prawną do sformułowania takiego żądania stanowią przepisy art. 481 k.c. Z przepisu § 1 tegoż artykułu wynika bowiem, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odsetki za opóźnienie należą się przeto zarówno bez względu na szkodę poniesioną przez wierzyciela, jak i zawinienie okoliczności opóźnienia przez dłużnika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1994 roku, I CRN 121/94, OSNC 1995, nr 1, poz. 21). Należy przy tym wskazać, iż w świetle przepisów ustawy dłużnik opóźnia się z wykonaniem zobowiązania, gdy nie spełnia świadczenia w terminie oznaczonym w sposób dostateczny lub wynikający z właściwości zobowiązania. Aby dokładnie wyjaśnić wskazaną kwestię konieczne jest odwołanie się do pojęcia wymagalności. Roszczenie o spełnienie świadczenia jest wymagalne wówczas, gdy wierzyciel jest uprawniony do żądania spełnienia świadczenia. Dopóki roszczenie jest niewymagalne, nie zachodzi także opóźnienie, gdyż dłużnik nie jest zobowiązany do świadczenia. O dacie wymagalności decyduje natomiast treść stosunku obligacyjnego łączącego strony. W przypadku zobowiązań terminowych, jeśli dłużnik nie realizuje w terminie swych obowiązków wynikających z treści zobowiązania, opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. W takim przypadku data wymagalności roszczenia stanowi jednocześnie datę, od której dłużnik opóźnia się ze świadczeniem. Z mocy przepisu art. 481 k.c. uzasadnia to roszczenie o odsetki. W przypadku z kolei zobowiązań bezterminowych opóźnienie nastąpi dopiero w przypadku niedostosowania się do wezwania wierzyciela żądającego spełnienia świadczenia, chyba że obowiązek jego spełnienia wynika z właściwości zobowiązania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 listopada 1995 roku, I ACr 592/95, OSA 1996, nr 10, poz. 48). Na koniec należy wskazać, iż na mocy przepisu art. 481 § 2 zd. 1 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 roku, w sytuacji, gdy stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe. Z kolei od dnia 01 stycznia 2016 roku przepis ten stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Oznacza to, że z tytułu opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego do dnia 31 grudnia 2015 roku należą się odsetki ustawowe, a od dnia 01 styczna 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie.

Zgodnie z postanowieniem § 5 pkt 15 umowy nr (...).(...)/ (...)/KS./14 w sprawie refundowania kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowisk pracy tworzonych dla skierowanych bezrobotnych w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego z dnia 06 czerwca 2014 roku, pozwana była zobowiązana do zwrotu, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania Urzędu Pracy w D., przyznanej refundacji w wysokości proporcjonalnej do okresu niezatrudniania na utworzonym stanowisku pracy skierowanego bezrobotnego, wraz z odsetkami ustawowymi naliczanymi od dnia uzyskania środków, w przypadku naruszenia obowiązku zatrudnienia bezrobotnego w pełnym wymiarze czasu pracy przez okres 24 miesięcy, począwszy od dnia 01 lipca 2014 roku oraz utrzymania przez ten sam okres stanowiska pracy utworzonego w związku z przyznana refundacją. W tym więc wypadku strony z góry ustaliły termin, od jakiego mają być naliczane odsetki ustawowe, a mianowicie dzień uzyskania przez pozwaną środku z tytułu refundacji czyli w tym wypadku dzień 30 lipca 2014 roku. Od tej daty więc, zgodnie z żądaniem pozwu, należało naliczać odsetki ustawowe, a następnie odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 9 888,71 zł należnej z tytułu zwrotu przyznanej refundacji.

Wedle natomiast postanowienia § 8 ust. 1 umowy nr (...). (...)-11 - (...)/KP./15 o organizację stażu w ramach bonu stażowego z dnia 05 marca 2015 roku, w przypadku rozwiązania przez Urząd Pracy w D. przedmiotowej umowy z powodu naruszenia obowiązków zorganizowania stażu i zatrudnienia po zakończeniu stażu osoby bezrobotnej oraz prowadzenia dotychczasowej działalności gospodarczej w sposób ciągły do czasu wygaśnięcia przedmiotowej umowy, strona powodowa mogła obciążyć pozwaną obowiązkiem zapłaty, w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania, kary umownej będącej równowartością kosztów poniesionych na organizację stażu w ramach bonu stażowego. Jest to więc zobowiązanie terminowe. Wezwanie do zapłaty w tym przedmiocie zostało doręczone pozwanej w dniu 27 kwietnia 2016 roku, a tym samym pozwana powinna zapłacić wskazaną karę umowną w kwocie 8 372,28 zł do dnia 11 maja 2016 roku. Od dnia następnego należały się więc odsetki ustawowe za opóźnienie, co jest zgodne z żądaniem pozwu w tym zakresie.

Z tych powodów, w oparciu o cytowane przepisy, Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

W piśmie procesowym z dnia 14 marca 2017 roku, strona powodowa cofnęła pozew co do żądania ustalenia, że od dnia 01 lipca 2015 roku pozwanej M. K. i G. F. nie łączyła umowa o pracę zawarta w dniu 01 lipca 2014 roku oraz żądania ustalenia nieważności umowy o pracę zawartej pomiędzy pozwaną a M. Ł. w dniu 10 września 2015 roku.

Zgodnie z przepisem art. 203 § 1 k.p.c., pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. W związku z tym, że w niniejszej sprawie częściowe cofnięcie pozwu miało miejsce po rozpoczęciu rozprawy, do jego skuteczności była konieczna zgoda pozwanej, która została przez nią udzielona w piśmie z dnia 31 maja 2017 roku (k. 123 akt). Tym samym nastąpiło w rozpoznawanej sprawie skuteczne cofnięcie pozwu w tej części.

W ocenie Sądu, nie ma przy tym podstaw do przyjęcia, że częściowe cofnięcie pozwu w tej sprawie jest niedopuszczalne ze względu na sprzeczność z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia przepisów prawa.

W świetle przepisu art. 355 § 1 k.p.c., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Wobec powyższego, w oparciu o powołane przepisy, należało orzec jak w punkcie II wyroku.

Zgodnie z przepisami art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W świetle wskazanych przepisów do kosztów procesu poniesionych przez stronę powodową należało zaliczyć: opłatę od pozwu w kwocie 2 268 zł (k. 90, 92, 115 i 116 akt) i wynagrodzenie reprezentującego ją radcy prawnego w kwocie 3 600 zł, co daje łącznie kwotę 5 868 zł.

Z kolei na koszty procesu poniesione przez pozwaną składały się: wynagrodzenie reprezentującego ją radcy prawnego w kwocie 3 600 zł i opłata skarbowa od odpisu pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (k. 121 akt), co daje w sumie 3 617 zł.

Wedle przepisu art. 100 zd. 1 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Tak też sytuacja zaistniał w niniejszej sprawie, gdyż strona powodowa wygrała sprawę w 40,26 % (18 261,09 zł / 45 356,89 zł), natomiast pozwana w 59,74 %. Oznacza to, że stronie powodowej z tytułu kosztów procesu należał się zwrot kwoty 2 362,46 zł (5 868 zł x 40,26 %), a pozwanej kwoty 2 160,80 zł (3 617 zł x 59,74 %). W związku z tym, że są to zbliżone kwoty należało koszty procesu między stronami wzajemnie znieść.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o przytoczone przepisy, Sąd orzekł jak w punkcie III sentencji.