Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2018 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Maria Sałacińska

Ławnicy: Joanna Chmielewska, Jadwiga Pawlik

Protokolant: starszy protokolant sądowy Lena Fremmel

po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2018 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko (...) z siedzibą w W.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia

1.  Zasądza od pozwanej (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda A. K. kwotę 10.133,08 zł (dziesięć tysięcy sto trzydzieści trzy złote 08/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.

2.  Zasądza od pozwanej (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda A. K. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

3.  Nakazuje pobrać od pozwanej (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi -Południe w Warszawie kwotę 506,65 zł ( pięćset sześć złotych 65/100) tytułem opłaty sądowej od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić.

4.  Nadaje wyrokowi w pkt. 1 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 8.000 zł (osiem tysięcy złotych).

Joanna Chmielewska SSR Maria Sałacińska Jadwiga Pawlik

Sygn. akt VI P 338/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 4 sierpnia 2015 roku (data prezentaty) powód A. K. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej spółki (...) w W. kwoty 10.540,32 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 lipca 2015 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niegodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że dnia 28 maja 2015 roku złożył pozwanej wypowiedzenie umowy o pracę, zaś dnia 24 lipca 2015 roku otrzymał od pozwanej oświadczenie o rozwiązaniu z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia, wskazujące jako przyczynę na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych poprzez objęcie przez powoda funkcji członka zarządu w innej nowo założonej spółce, namawianie innych osób do współpracy z nową spółką oraz nieprzekazanie zarządowi pozwanej listu z Ministerstwa Gospodarki. Powód wskazał jednak, że do chwili wniesienia pozwu nowo utworzona spółka nie podjęła żadnej działalności konkurencyjnej dla pozwanej. Powód dodał, że uważa oskarżenia o namawianie innych osób do przejścia do nowej spółki za pomówienie niepoparte żadnymi dowodami. Odnośnie z kolei listu Ministerstwa Gospodarki powód podniósł, że przekazał go w sposób zwyczajowo przyjęty w miejscu pracy.

(pozew – k. 1 – 3)

W odpowiedzi na pozew pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwana podniosła, że powód pozostając w stosunku pracy z pozwaną założył w dniu 7 lipca 2015 roku spółkę (...)która to spółka jest podmiotem prowadzącym działalność konkurencyjną w stosunku do pozwanej. Ponadto pozwana dodała, że powód nakłaniał klientów pozwanej do rezygnacji z jej usług i przedstawiał ofertę nowo założonej spółki jako korzystniejszą, a także wprowadzał klientów pozwanej w błąd poprzez rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji o jej sytuacji finansowej i prawnej. Odnośnie listu z Ministerstwa Gospodarki pozwana podała, że było to pismo wzywające pozwaną do uzupełnienia braków wniosku o dofinansowanie, powód zaś zamiast po jego odebraniu powiadomić o jego treści zarząd spółki pozostawił to pismo na biurku pracownika administracyjnego przebywającego wówczas na urlopie wypoczynkowym, co doprowadziło pozwaną do utraty szansy na dofinansowanie w wysokości 41.500,00 zł.

(odpowiedź na pozew – k. 16 – 19)

Powód sprecyzował powództwo wnosząc o zasądzenie kwoty 10.133,08 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 25 lipca 2015 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania oraz zasadzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego.

(stanowisko strony powodowej na rozprawie w dniu 25 maja 2018 roku – protokół rozprawy od 00:00:49 do 00:04:28)

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Powód A. K. był zatrudniony w pozwanej (...) z siedzibą w W. na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony od dnia 2 stycznia 1996 roku. Powód został zatrudniony na stanowisku redaktora (...). Powód zobowiązał się do dochowania przynajmniej 12 miesięcznego okresu przerwy od podejmowania pracy w firmie konkurencyjnej w branży wydawniczej o tematyce wojskowej w przypadku złożenia wypowiedzenia.

(dowód: umowa o pracę – k.4-6)

W dniu 28 maja 2015 roku powód wypowiedział pozwanej umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia wynoszącego trzy miesiące. Pismo ze strony pozwanej odebrał w tym dniu członek zarządu J. G..

(dowód: wypowiedzenie umowy o pracę z dnia 28.05.2015 r. – k. 7)

W dniu 7 lipca 2015 roku przed notariuszem K. P. ((...) w W.) została zawarta umowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością pod firmą (...). Powód był wspólnikiem w spółce i członkiem zarządu od początku zawiązania. Przedmiotem przeważającej działalności było wydawanie czasopism i pozostałych periodyków. Przedmiot działalności częściowo pokrywał się z przedmiotem działalności pozwanej. Powód założył spółkę jako formę zabezpieczenia przyszłości na okres po zakończneniu współpracy z pozwaną, aby płynnie podjąć nowe obowiązki zawodowe.

Główny start działalności spółki (...) miał miejsce we wrześniu 2015 roku na targach militarnych we W.. Przed rozpoczęciem działalności pracownicy nowo utworzonej spółki wykonywali pracę w domu.

(dowód: informacja z Krajowego Rejestru Sądowego numer KRS: (...) – k. 27-29verte; zeznania świadka A. Z. na rozprawie w dniu 16 grudnia 2015 roku – protokół rozprawy od 00:19:35 do 00:24:30; zeznania świadka J. G. na rozprawie w dniu 16 grudnia 2015 roku – protokół rozprawy od 00:43:09 do 00:44:01; zeznania powoda A. K. na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2018 roku – protokół rozprawy od 01:28:15 do 01:31:17)

Z dniem 25 czerwca 2015 roku na mocy porozumienia (...)z siedzibą w W. i pozwanej rozwiązana została umowa barterowa (patronat medialny(...) w R.).

W dniu 16 lipca 2015 roku (...) z siedziba w W. zawarło z (...) z siedzibą w W. umowę barterową (patronat medialny), której przedmiotem było zobowiązanie patron do umieszczenia reklamy (...) w numerze wrześniowym (z podziękowaniami dla widzów), wydania bezpłatnego numeru specjalnego magazynu (...): (...) i dostarczenia go dla organizatora (...), opublikowania w numerze wrześniowym lub październikowym sprawozdania z (...) Organizator zobowiązał się do przyznania patronowi tytułu patrona branżowego pokazów, który nie jest tytułem zarezerwowanym na wyłączność, umieszczenia logo patrona na stronie (...) zapewnienia stoiska promocyjnego (5m x 5m) na terenie lotniska R. S., ustawienia baneru patrona na terenie lotnika R. S. w miejscu uzgodnionym przez strony umowy oraz zapewniania po cztery zaroszenia (...) sobota/niedziela z możliwością wykorzystania parkingu dla (...) (dwa auta).

Na (...) w R. wystąpiły ostatecznie obie spółki. Pozwana uzgodniła z (...) warunki drugiej umowy o patronat medialny.

(dowód: rozwiązanie umowy barterowej – k. 30; umowa barterowa – k. 31-32; zeznania świadka A. J. na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2018 roku – protokół rozprawy od 00:15:43 do 00:18:18)

A. Z. wysyłając wiadomości e-mail z przywartego adresu poinformowała przedstawiciela B. G., że wszyscy redaktorzy i graficy pozwanej, którzy byli dostępni przejadą o nowej spółki (...) informując, że (...) zmieniła nazwę na (...) i będzie prowadzone przez nową spółkę.

(dowód: wiadomości e-mail – k.61-64)

U pozwanej nie było pisemnych regulacji sposobu obiegu korespondencji. Istniała skrzynka na listy zwykłe i był doręczyciel listów. Zwykle korespondencję odbierał pracownik pozwanej E. K., która następnie przekazywała korespondencję adresatowi. W momencie jej nieobecności, każda z osób obecnych w spółce była zobowiązana do odbierania korespondencji od doręczyciela i pokwitowania jej odbioru. Po usytuowaniu się nowego zarządu u pozwanej kluczami do pokojów członków zarządzała K. S.. Powód nie dysponował kluczami. Zasadą było, że jeśli korespondencja była kierowana do innych osób odbierający i kwitujący pozostawiał ją na biurku E. K. – pracownika administracyjnego. Biuro pozwanej miało hall, z którego drzwi prowadziły do innych pomieszczeń, na lewej ścianie były pokoje członków zarządu i dalej pomieszczenie z otwartymi drzwiami, w którym pracowała E. K..

W dniu 3 lipca 2015 roku z Ministerstwa Gospodarki do pozwanej wpłynęło pismo wzywające do uzupełnienia braków formalnych wniosku o dofinansowanie w ciągu 7 dni od doręczenia. Przesyłkę odebrał powód i pozostawił na biurku E. K.. Ze względu na zamknięte drzwi pokoi członków zarządów powód nie podejmował próby pozostawienia korespondencji w inny sposób.

(dowód: zeznania powoda A. K. na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2018 roku – protokół rozprawy od 01:33:47 do 01:42:32; zeznania świadka K. S. na rozprawie w dniu 25 października 2017 roku – protokół rozprawy od 00:26:31 do 00:29:52; zeznania świadka E. K. na rozprawie w dniu 2 czerwca 2017 roku – protokół rozprawy od 00:05:45 do 00:13:37)

Pismem z dnia 24 lipca 2015 roku pozwana rozwiązała z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedziana z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Pozwana wskazała, że powód dopuścił się bezprawnego zachowania polegającego na świadomym i celowym działaniu na szkodę pracodawcy poprzez: zawarcie w trakcie trwania stosunku pracy umowy spółki (...) wpisanej do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod nr (...), której pełnił jednocześnie funkcję członka zarządu, która prowadzi działalność w stosunku do pracodawcy; nakłanianie klientów pracodawcy do rezygnacji z jego usług, przedstawiając ofertę założonej przez siebie spółki, jako korzystniejszą, a także wprowadzenie klientów pracodawcy w błąd poprzez rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji o kondycji finansowej spółki (...); nieprzekazanie pracodawcy informacji o piśmie Ministerstwa Gospodarki z dnia 3 lipca 2015 roku wzywającym do uzupełnienia braków formalnych wniosku o dofinansowanie, co skutkowało utratą dofinansowania o które ubiegał się pozwany pracodawca. Pozwana wskazała, że powód wprost naruszył obowiązek wynikający z art. 100 § 2 pkt 4 k.p. (tj. dbałości o dobro zakładu pracy, ochrony jego mienia oraz lojalności), w sposób celowy i w pełni świadomy działał na szkodę pracodawcy, co zdaniem pozwanej nie zasługiwało na dalsza akceptację i uzasadniało rozwiązanie umowy o pracę w trybie natychmiastowym.

(dowód: rozwiązanie umowy o pracę bez zachowanie okresu wypowiedzenia – cz. B b/k a. o. powoda.)

Wynagrodzenie powoda wynosiło 8.000,00 zł brutto miesięcznie.

(dowód: zaświadczenie – k. 26)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony do akt sprawy, których autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowała. Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadków: A. Z., J. G. oraz A. U.. Twierdzenia świadków pozostawały spójne logicznie i znajdujące odbicie w okolicznościach ustalonych przez Sąd na podstawie dowodów z dokumentów. Świadkowie zeznawali w sposób korespondujący ze sobą, ponadto za ich wiarygodnością przemawia fakt, że w momencie zeznawania nie byli związani z pozwaną spółką na podstawie stosunku pracy lub innego stosunku prawnego. Zeznania świadków odnośnie trudności relacji z członkami zarządu pozwanej w momencie obejmowania mandatu ze względu na wydarzenia związane z wybuchem i śmiercią członka zarządu P. Z. stanowiły dodatkową okoliczność uwiarygodniającą. Również w pełni Sąd dał wiarę zeznaniom powoda, gdyż były spójne z okolicznościami ustalonymi przez Sąd za pomocą pozostałych środków dowodowych.

Sąd odmówił wiary zeznaniom świadków: K. S. i A. J.. Świadkowie swoje zeznania w zakresie, w jakim twierdzili, że powód działał na szkodę pozwanej zakładając działającą na tym samym rynku konkurencyjną spółkę opierali na przypuszczeniach nie mających potwierdzenia w okolicznościach ustalonych w sprawie. Sąd na podstawie zeznań członków zarządu nowo utworzonej spółki (...) ustalił, że mimo powstania spółki fizycznie w lipcu 2015 roku, działalność podjęła ona we wrześniu 2015 roku. Sąd nie dał wiary również twierdzeniom, że powód przyjął na siebie odpowiedzialność za osobiste dostarczenie pisma z Ministerstwa Gospodarki. Jak wynika z zeznań świadka pracownika administracyjnego pozwanej E. K., którym Sąd dał wiarę w całości, obieg korespondencji i zakres odpowiedzialności wyglądał inaczej. Sąd ustali, że powód odbierając list i podpisując odbiór nie tyle zobowiązał się do oddania go członkom zarządu, co przedłożenia pracownikowi odpowiedzialnemu za dostarczenie go drogą służbową dalej.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie było roszczenie powoda o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w czasie trwania okresu wypowiedzenia.

Na wstępie Sąd zważył, że to powód najpierw wypowiedział pozwanej umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia pismem z dnia 28 maja 2015 roku z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który miał upłynąć 31 sierpnia 2015 roku. W tym okresie - w dniu 24 lipca 2015 roku pozwana rozwiązała z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika.

Mając na względzie powyższe odnośnie takiej sytuacji zastosowanie ma art. 60 k.p. zgodnie z którym jeżeli pracodawca rozwiązał umowę o pracę w okresie wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia. Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie, zmierzać więc miało, do jednoznacznego ustalenia, czy strona pozwana, dokonując rozwiązania umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia w czasie trwania okresu wypowiedzenia, uczyniła to w sposób prawidłowy i z uzasadnionych przyczyn.

Przechodząc do rozważań dotyczących zasadności rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia wskazać należy, iż zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu (art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p.) to na pracodawcy ciążył obowiązek wykazania prawdziwości i zasadności przyczyny rozwiązania umowy o pracę.

Odpowiednią regulację zakresie przyczyn rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia zawiera art. 52 § 1 pkt. 1 k.p. Zgodnie z nim pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez niego podstawowych obowiązków pracowniczych. To właśnie tę podstawę wskazał pracodawca w rozwiązaniu umowy o pracę, będącego przedmiotem analizy w przedmiotowej sprawie. Zgodnie z art. 30 § 4 k.p. w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca rozwiązanie umowy. Niewątpliwie ocena, jakiej podejmuje się Sąd, w kwestii zgodności z prawem przedmiotowego rozwiązania umowy o pracę będzie się opierała na analizie prawdziwości i legalności przyczyn wskazanych przez pracodawcę. Nie można również zapominać o ważnym wniosku wypływającym z językowej analizy przepisu art. 52 § 1 pkt 1 k.p., a mianowicie, iż wskazane przyczyny muszą nosić znamiona ciężkich naruszeń obowiązków pracowniczych. W treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia pracodawca wskazał (zgodnie z dyspozycją art. 30 § 4 k.p.) na trzy zachowania powoda, które mają wskazywać na naruszenie przez niego w sposób ciężki jego podstawowych obowiązków pracowniczych. Były to:

- zawarcie w trackie trwania stosunku pracy umowy spółki (...)która prowadzi działalność konkurencyjną w stosunku do pozwanej,

- nakłanianie klientów pozwanej do rezygnacji z jej usług, przedstawiając ofertę założonej przez siebie spółki, jako korzystniejszą, a także wprowadzanie klientów w błąd poprzez rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji o kondycji finansowej pozwanej spółki,

- nieprzekazanie pracodawcy informacji o piśmie z Ministerstwa Gospodarki z dnia 3 lipca 2015 roku, wzywającym do uzupełnienia braków formalnych wniosku o dofinansowanie.

Rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 k.p., jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy, powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością. Musi być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 2 czerwca 1997 r., I PKN 193/97). Zgodnie z utrwalonym poglądem wyrażonym w orzecznictwie, który niewątpliwe zasługuje na aprobatę ocena, czy naruszenie obowiązku przez pracownika jest ciężkie, powinna uwzględniać stopień jego winy oraz zagrożenie lub naruszenie interesów pracodawcy. W użytym w powołanym przepisie pojęciu "ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych" mieszczą się trzy elementy. Są to: bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo – wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2013 roku, sygn. akt II PK 81/13. Z powyższego wynika, że nie każde naruszenie przez pracownika obowiązków może stanowić podstawę rozwiązania umowy w tym trybie art. 52 § 1 ust. 1 k.p. Musi to być naruszenie podstawowych obowiązków, spowodowane przez pracownika świadomie, w sposób przez niego zawiniony oraz stwarzać zagrożenie dla interesów pracodawcy. W każdym przypadku oceny wagi naruszenia podstawowego obowiązku pracowniczego decydująca jest wina. Natomiast ocena, czy dane naruszenie obowiązku jest ciężkie, czy pracownikowi można przypisać winę, zależy od okoliczności każdego indywidualnego przypadku.

Zgodnie z art. 6 k.c. w zw. z art 300 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne W sprawach dotyczących uznania wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, przywrócenia do pracy bądź odszkodowania ciężar udowodnienia zasadności przyczyny stanowiącej podstawę wypowiedzenia obciąża pracodawcę, natomiast pracownik dochodzący świadczeń przewidzianych ustawą o zwolnieniach grupowych powinien udowodnić, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z przyczyn jego niedotyczących.

W pierwszej kolejności Sąd zbadał zasadność i prawdziwość przyczyny rozwiązania umowy o pracę - zawarcia w trackie trwania stosunku pracy umowy spółki (...)która prowadzi działalność konkurencyjną w stosunku do pozwanej. Na wstępie należy zauważyć, że powód rzeczywiście założył razem z innymi osobami powyższą spółkę, której profil działalności częściowo pokrywał się z profilem pozwanej. To pozwala na uznanie, że była to spółka konkurencyjna wobec pozwanej. Samo jednak założenie spółki nie stanowi o tym, że będzie ona działała na tym samym rynku i podejmowała działania zmierzające do konkurowania. (...) co prawda został utworzony już w trakcie trwania stosunku pracy łączącego powoda z pozwaną, lecz jak wynika z zeznań świadków oraz powoda, nie podjął jeszcze prowadzenia działalności w okresie, gdy był pracownikiem pozwanej. Powodowi nie sposób zakazać założenia nowej spółki (nawet konkurencyjnej w stosunku do pozwanej). Takie działanie mogłoby być negatywnie ocenienia jedynie w momencie, gdy powód nadal będąc związanym z pozwaną wykorzystywał by swą wiedzę zdobytą na rzecz nowej spółki. Wykorzystywanie zdobytej wiedzy mogłoby wtedy być rozpatrywane jako działanie na szkodę pozwanej. Jak wynika z ustaleń Sądu (...)w trakcie zatrudnienia powoda nie podjęła działalności konkurencyjnej, nie działała jeszcze na rynku, nie stanowiła jednocześnie konkurencji dla pozwanej.

Ponadto w tej sprawie istotne jest, że powód przed rozwiązaniem stosunku pracy bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika sam najpierw złożył wypowiedzenie, co wskazuje, że chciał odejść z pracy od pozwanej. Pozwana miała tego świadomość że powód planuje zakończenie u niej pracy. Biorąc pod uwagę, że powód już w czasie gdy był zatrudniony u pozwanej współzałożył konkurencyjną spółkę (...) organizował sobie nowe miejsce pracy po zakończeniu stosunku pracy z pozwaną. W takim działaniu w ocenie Sądu nie można dopatrywać się działania na szkodę pracodawcy. Pracownik ma prawo zgodnie z art. 10 § 1 k.p. do swobody wyboru pracy, nikomu, z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie, nie można zabronić wykonywania zawodu. Art. 10 § 1 k.p. jest wyrazem wolności sformułowanej w przepisie art. 65 ust. 1 Konstytucji. Założenie spółki konkurencyjnej, abstrahując od faktu nieprowadzenia działalności w spornym okresie, mogłoby być ocenianie negatywne w ramach odpowiedzialności odszkodowawczej z punktu widzenia umowy o zakazie konkurencji między pozwaną a powodem. W tej sprawie jednak nie było to przedmiotem rozpoznania.

Podsumowując badanie zasadności pierwszej z przyczyn rozwiązania z powodem umowy o pracę Sąd zważył, że założenie konkurencyjnej spółki nie stanowi naruszenia w sposób ciężki swoich obowiązków pracowniczych.

Drugą przyczyną było nakłanianie przez powoda klientów pozwanej do rezygnacji z jej usług, przedstawiając ofertę założonej przez siebie spółki, jako korzystniejszą, a także wprowadzanie klientów w błąd poprzez rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji o kondycji finansowej pozwanej spółki. W tym zakresie zgodnie z ciężarem dowodu obciążającym pracodawcę, zobligowany był on do udowodnienia tego faktu. Pozwana nie udowodniła, że faktycznie powód kogokolwiek nakłonił, czy też, aby to powód stał za tym, że rozwiązania została z pozwaną umowa na (...) w R.. Pozwana nie podała jakiegokolwiek świadka, który potwierdziłby, że rozmawiał powodem i powód nakłaniał go do zakończenia współpracy z pozwaną. Jak wskazywał powód i pośrednio wynika z treści wiadomości email na kartach 61 – 64 to nie powód informował o powstawaniu nowej spółki prowadzącej działalność konkurencyjną, ale ewentualnie inne osoby. Nie zostało w ocenie Sądu udowodnione, że powód dopuszczał się zachowań nakłaniających do zakończenia współpracy z pozwaną. Do momentu oddania sierpniowego numeru miesięcznika (...) powód wykonywał sumiennie obowiązki, żaden ze świadków w toku sprawy nie wskazywał, aby powód zaniedbywał pracę. Reasumując wobec nieudowodnienia tej przyczyny nie może ona stanowić podstawy do rozwiązania umowy o pracę z powodem bez wypowiedzenia.

Odnośnie trzeciej przyczyny na wstępie Sąd zważył, że u pozwanej do momentu wpłynięcia w dniu 3 lipca 2015 roku pisma z Ministerstwa Gospodarki obowiązywał ten sam model obiegu korespondencji. Model ten zakładał, że w przypadku nieobecności pracownika administracyjnego (w tym przypadku E. K.) oraz członków zarządu pracownik aktualnie będący w firmie kwitował u listonosza odbiór korespondencji i kładł ją na biurko u pracownika administracyjnego. Takiej korespondencji ze względu na brak uprawnień nie wolno było otwierać powodowi. W dniu wpływu pisma z Ministerstwa Gospodarki i nieobecności zarządu oraz E. K. powód postąpił w sposób przyjęty u pozwanej – pozostawił pismo na biurku pracownika administracyjnego. Ponadto jak wynika z zeznań świadka E. K. oraz K. S. powód nie posiadał kluczy do pokojów członków zarządu. Powód sam nie podejmował próby doręczenia członkom zarządu pisma, gdyż nie był do tego zobligowany. Biurko na którym powód pozostawił pismo z Ministerstwa Gospodarki widoczne jest z hallu, także członkowie zarządu kierując się do swoich pokojów mogli przechodząc dostrzec, że na biurku znajduje się korespondencja. Powyższe działanie zgodnie z obowiązującym w spółce modelem odbioru i obiegu korespondencji nie jest ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych.

Reasumując żadne z zachowań wskazanych w oświadczeniu pracodawcy nie stanowi ciężkiego naruszenia podstawowego obowiązku powoda. Pozwana nie udowodniła, że powód dopuścił się któregokolwiek z nich w takcie trwania stosunku pracy. Wobec tego brak jest podstaw do zastosowania art. 52 k.p. i rozwiązania umowy o pracę w trybie bez wypowiedzenia, stąd tez to rozwiązanie umowy o prace jest niezgodne z prawem. Roszczenie powoda wywiedzione na podstawie art. 60 k.p. jest więc zasadne.

Odnośnie wysokości należnego powodowi odszkodowania Sąd miał na względzie, że powód wypowiedział pozwanej umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia w dniu 28 maja 2015 roku. Zgodnie z art. 30 § 2 ¹ k.p. okres wypowiedzenia umowy o pracę obejmujący tydzień lub miesiąc albo ich wielokrotność kończy się odpowiednio w sobotę lub w ostatnim dniu miesiąca. Wobec powyższego trzymiesięczny okres wypowiedzenia upływałby w dniu 31 sierpnia 2015 roku. Pozwana rozwiązała z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia w dniu 24 lipca 2015 roku. Należne powodowi odszkodowanie obejmuje wobec tego 38 dni pozostałych do upływu okresu wypowiedzenia. Sąd zasądził odszkodowanie w wysokości, która ostatecznie nie była sporna między stronami, tj. w kwocie 10.133,08 zł obliczona w sposób następujący – 8000 zł : 30 dni = 266, 66 zł; 266,66 zł x 38 dni = 10.133,08 zł). W przedmiocie odsetek Sąd orzekł mając na względzie dzień doręczenia pozwu pozwanej, tj. 11 sierpnia 2015 roku, w którym pozwana dowiedziała się o roszczeniu dochodzonym przez powoda i od tego dnia pozostawała w zwłoce.

O kosztach postępowania Sąd orzekł mając na względzie wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 12 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2015 r., poz. 1079).

Na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanej 506,65 zł tytułem opłaty od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić (punkt 3 wyroku).

Na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda, czyli do kwoty 8.000,00 zł.