Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Łomży w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Grzegorz Skrodzki

Protokolant Katarzyna Niemira

w obecności prokuratora : Dawida Wółkiewicza oraz oskarżyciela posiłkowego J. H.

po rozpoznaniu w dniu 12 września i 31 października 2018 r.

sprawy B. L.

oskarżonej z art. 234 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżoną , obrońcę oskarżonej i oskarżyciela posiłkowego od wyroku Sądu Rejonowego w Łomży

z dnia 30 marca 2018 r. sygn. akt II K 419/17.

I. zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy .

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. N. K. kwotę 504 złotych dodatkowo powiększoną o należny podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

III. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych tytułem opłaty oraz obciąża ją w połowie pozostałymi kosztami procesu za postępowanie odwoławcze.

IV. zwalnia oskarżyciela posiłkowego od ponoszenia należnych od niego pozostałych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

II Ka 153/18

UZASADNIENIE

B. L. została oskarżona o to ,że :

w dniu 10 grudnia 2014 roku w O. woj. (...) przed organem powołanym do ścigania w sprawach o przestępstwo tj. siedzibie Komendy Miejskiej Policji w O. fałszywie oskarżyła J. H. o kierowanie wobec niej gróźb na posiedzeniu przed Sądem Okręgowym w Łomży I Wydziałem Cywilnym w sprawie o sygn. akt I C 512/11

tj. o czyn z art. 234 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 30 marca 2018r sygn. akt II K 419/17 oskarżoną B. L. uznano za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, który stanowi przestępstwo z art.234 k.k. i za ten czyn na podstawie art.234 k.k. skazano ją, a na podstawie art.234 k.k. w zw. z art.33§ 1 i 3kk wymierzono jej karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki dziennej grzywny na 10 (dziesięć) złotych. Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. N. K. 1328, 40 złotych w tym podatek VAT w kwocie 248,40 tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu oraz zwolniono oskarżoną B. L. od opłaty i pozostałych kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonej , oskarżyciel posiłkowy J. H. oraz oskarżona .

Obrońca oskarżonej zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonej .

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. , art. 438 pkt. 2 i 3 k.p.k. orzeczeniu temu zarzucił:

1.obrazę przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 KPK poprzez wyciągnięcie dowolnych wniosków z zeznań świadka A. S. oraz A. K., jakoby z ich zeznań jednoznacznie wynikało, że w trakcie rozprawy w dniu 9 stycznia 2012 r. nie doszło do wypowiedzenia przez J. H. gróźb w stosunku do B. L., co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie uznania, iż oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu, podczas gdy B. L. czynu z art. 234 k.k. nie popełniła;

2.obrazę przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę i uznanie dowodu z zeznań J. H. za niewiarygodne, podczas gdy należało je wiarygodności pozbawić.

3.obrazę przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 KPK poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę i uznanie dowodu z wyjaśnień oskarżonej B. L. oraz zeznań świadka Ł. L. za niewiarygodne, uznając iż w oczywisty sposób zmierzają one do uniknięcia odpowiedzialności karnej przez oskarżoną, co skutkowało uznaniem, że oskarżona dopuściła się czynu opisanego w akcie oskarżenia, podczas gdy B. L. czynu tego nie popełniła;

4.obrazę przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 170 § 1 pkt. 2 i 3 KPK poprzez oddalenie wniosku dowodowego oskarżonej z k. 247 odwrót o przeprowadzenie badań wariograficznych, podczas gdy dowód ten miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

5. obrazę przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 170 § 1 pkt. 2, 3, 5 KPK poprzez oddalenie wniosków dowodowych składanych przez oskarżoną o dołączenie płyt z nagrań rozpraw przed Sądem Apelacyjnym w Białymstoku w sprawie I C 891/15 i Sądu Okręgowego w Ostrołęce I C 623/12 uznając że dowody te są nieprzydatne dla stwierdzenia danej okoliczności i nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy oraz w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania, jak również dokumentów złożonych przez oskarżoną przy piśmie z dnia 26.02.2018 r. k. 425, uznając, że nie mają one znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i są nieprzydatne dla rozstrzygnięcia danej okoliczności; podczas, gdy dowody te mogły wyjaśnić szereg wątpliwości istniejących w niniejszym postępowaniu;

a w konsekwencji powyższego błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżona popełniła czyn objęty aktem oskarżenia, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego jednoznacznie wskazuje, że B. L. czynu z art. 234 k.k. nie popełnienia.

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 KPK w zw. z art. 437 § 1 i 2 KPK wniósł o:

-

o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uznanie oskarżonej za niewinną zarzucanego jej czynu z art. 234 k.k.,

-

ewentualnie o uchylenie wyżej wskazanego zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Oskarżyciel posiłkowy J. H. zaskarżył powyższy wyrok w zakresie orzeczonej wobec oskarżonej kary, zarzucając temu wyrokowi obrazę art. 58 & 1 i 2 kk. polegającą na orzeczeniu wobec oskarżonej kary grzywny chociaż z oświadczeń oskarżonej, złożonych na rozprawie i w toku dochodzenia wynikało , że nie jest ona zatrudniona i nie ma majątku z którego mogłaby uiścić grzywnę a utrzymuje się z dobrowolnej pomocy córki co wielokrotnie powtarzała nie tylko w tej sprawie ale i w wielu innych sprawach zawisłych przed Sądem Rejonowym i Okręgowym w Ł. a taki stan majątkowy wyklucza orzeczenie grzywny o czym wyraźnie stanowi art. 58 & 2 kk.

Zarzucił temu wyrokowi pominięcie zgłoszonych dowodów w toku postępowania przez oskarżyciela posiłkowego a szczególnie wniosku dowodowego z dnia 29 stycznia 2018 roku gdzie podał ,że oskarżona pomawia publicznie jego i Komornika B. O. z O. a także wszystkich sędziów z tego miasta ,że działają jako " zorganizowania ośmiornica przestępcza" w którym podał także, że jednym z jej motywów działania była wyznaczona na dzień 17 stycznia 2018 roku licytacja wyznaczona przez w/w Komornika w sprawie Km 238/15 z całego posiadanego jej majątku, co dodatkowo utwierdza, że oskarżona jako zupełnie nie posiadająca zdolności do zapłaty jakiejkolwiek grzywny i stanowi to jaskrawe naruszenie przez Sąd art.53 & 1 i 2 k.k. , gdyż Sąd pozbawił się możliwości kontroli nie tylko nad stanem majątkowym sprawczyni ale też obiektywnego spojrzenia na jej sposób postępowania zarówno przed jak i po popełnieniu przestępstwa. Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonej kary pozbawienia wolności bez zawieszenia.

Oskarżona B. L. zaskarżyła przedmiotowy wyrok w całości jako wydany z rażącą obrazą przepisów prawa, wskazując iż jest nierzetelny, niesprawiedliwy.

Wyrokowi zarzuciła;

- obrazę przepisów prawa, art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., gdyż dowody w sprawie zostały ocenione w sposób dowolny, a nie swobodny,

- naruszenie art. 5 § 2 k.p.k., art. 398, 391-393a k.p.k., art. 424 k.p.k. – prawo procesowe

oraz błędy w ustaleniach faktycznych.

Wskazała iż Sąd nie przeprowadził dowodów w postaci badań wariograficznych oskarżyciela posiłkowego , oparł się na zeznaniach świadka A. K. który wydał nierzetelny wyrok w sprawie I C 512/11 który został w całości uchylony a także na zeznaniach świadka A. S. która nic nie pamiętała . Podnosiła iż był naoczny świadek Ł. L. który potwierdził zachowanie oskarżyciela posiłkowego. Przywołała też inne okoliczności z których wynika iż oskarżyciel posiłkowy z prokuratorami chce „ ją załatwić” , ubezwłasnowolnić, zamknąć w C. ale prokurator nie bardzo się chce zająć sprawą. Wskazała iż dowodem jego zachowania jest to iż był on kiedyś prokuratorem . Podniosła iż policjantka wymuszała na niej zeznania żeby złapać ją w sieci i pomóc pokrzywdzonemu a Sąd oparł się na pustych dowodach świadków i samego J. H., krętacza, kłamcy toksycznego. Zasugerowała również istnienie związków oskarżyciela posiłkowego z wymiarem sprawiedliwości ,że ta sprawa jest ustawiona podobnie jak sprawa w SA w B.. W konkluzji wniosła o uniewinnienie jej od popełnienia zarzucanego jej czynu .

S ąd Okręgowy zważył co następuje.

Z uwagi iż wniosek o pisemne uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Łomży został złożony wyłącznie przez oskarżoną, na podstawie art. 457§2 k.p.k. w zw. z art. 423§1a k.p.k. niniejsze uzasadnienie dotyczyć będzie apelacji złożonej przez obrońcę oskarżonej oraz oskarżoną .

W zakresie apelacji obro ńcy oskarżonej .

Apelacja powyższa nie zasługuje na uwzględnienie. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny dowodów zebranych w sprawie a poczynione w oparciu o ich ocenę ustalenia faktyczne należy uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do zarzutu dotyczącego dokonanej oceny zeznań świadków A. S. i A. K. to wskazać należy iż świadkowie ci ( protokolant i sędzia w sprawie I C 512/11 SO w Łomży) podali iż gdyby faktycznie na sali sądowej padły ze strony oskarżyciela posiłkowego ( ówczesnego pozwanego) inkryminowane słowa : że załatwi (ówczesną powódkę) - to zostałyby one zaprotokołowane i nie używał on wobec obecnej oskarżonej gróźb karalnych. Oczywiście upływ czasu pomiędzy zdarzeniem a datą przesłuchania świadków mógł mieć wpływ na zdolność ich zapamiętania ściśle skonkretyzowanych treściowo wypowiedzi – do których odwołuje się obrońca - świadkowie ci konsekwentnie jednakże wskazali iż ze strony pozwanego nie padły słowa mające w swej wymowie cechy i wymiar groźby karalnej. Podkreślić należy, iż ówczesna powódka nie kwestionowała treści zapisu protokołu rozprawy gdzie brak jest jakiejkolwiek wzmianki o zarzucanym oskarżycielowi posiłkowemu zachowaniu, nie składała w tym zakresie żadnych wniosków ani świadczeń. Nie sposób też pominąć, iż uwzględniając „temperaturę” negatywnego nastawienia oskarżonej do ówczesnego pozwanego, jakiekolwiek pozaprawne działania tego ostatniego spotkałyby się z natychmiastową reakcją oskarżonej, czego dawała ona wielokrotnie wyraz w licznych pismach, wnioskach i oświadczeniach (vide k. 124). Tymczasem zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa zostało złożone przez oskarżoną nieomal dwa lata po rzekomym zdarzeniu , w sytuacji gdy prawomocny wyrok w sprawie zapadł w dniu 6 grudnia 2012r (k. 94). Okoliczności powyższe dawały Sądowi Rejonowemu podstawy do uznania zeznań w/ w świadków za wiarygodne i stanowiące podstawę ustaleń faktycznych. Dedukcyjne wnioskowanie, a więc dochodzenie od prawdziwych przesłanek do prawdziwych wniosków, jako logicznie niezawodne, odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania i tym samym mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów określonych w art. 7 k.p.k.

W odniesieniu do zarzutu dotyczącego oceny zeznań pokrzywdzonego to wskazać iż apelacja wyłącznie „hasłowo” przedstawia ten zarzut i nie zawiera w tym zakresie żadnego uzasadnienia. W ocenie Sądu Okręgowego zarzut ten jest całkowicie bezzasadny. Pokrzywdzony , nie tylko konsekwentnie zaprzeczył aby wypowiadał wobec oskarżonej na rozprawie jakiekolwiek groźby ale przede wszystkim wskazał na okoliczności dotyczące w jego ocenie przyczyn złożenia przez oskarżoną zawiadomienia o przestępstwie : osobowość oskarżonej , charakter jej licznej aktywności procesowej w szeregu innych sprawach, postawy wobec różnych osób i instytucji. Nie wchodząc w ocenę zasadności tego stanowiska obiektywnie bezspornym jest iż oskarżona pozyskiwała informacje o przeszłości zawodowej oskarżyciela posiłkowego upatrując w niej argumenty na swoją korzyść i mające dezawuować jego osobę co też przedstawiała w swojej apelacji. Zauważyć należy iż pokrzywdzony, gdyby faktycznie wypowiedział zarzucane mu słowa, zaryzykowałby nie tylko odpowiedzialność karną ale także cały swój dorobek i pozycję zawodową w ramach postępowania dyscyplinarnego.

W ocenie Sądu Okręgowego, jako bezzasadny należy ocenić zarzut obrazy art. 7 k.p.k. w aspekcie dotyczącym dokonanej oceny wyjaśnień oskarżonej oraz zeznań jej syna – świadka Ł. L.. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż oskarżona w swoich wyjaśnieniach wskazała iż całą tą sytuację uważa za działanie podstępne ze strony policji i prokuratury a nawet Sądu - czemu wyraz dała także w toku rozprawy apelacyjnej w licznych pismach i wnioskach kierowanych do Sądu Okręgowego.

Pomijając już nawet charakter tych pism i zawarte tam subiektywne wnioski i opinie to wskazać należy iż przestępstwo fałszywego oskarżenia jest przestępstwem formalnym, bezskutkowym. Dokonanie tego przestępstwa następuje w momencie podniesienia przed organem powołanym do ścigania lub orzekania nieprawdziwego zarzutu, że inna osoba popełniła przestępstwo, wykroczenie lub przewinienie dyscyplinarne. Nie oznacza to jednak, że ponowne podniesienie przed organem powołanym do ścigania lub orzekania, wobec tej samej osoby tego samego nieprawdziwego zarzutu, jest czynem bezkarnym. Bez wątpienia jednym ze znamion określających czynność sprawczą jest skierowanie oskarżenia (zawierającego zarzut nieprawdziwy) do jednego z organów wymienionych w art. 234 k.k., ale wymóg oskarżenia "przed organem powołanym do ścigania lub orzekania" nie ma charakteru skutku. Dla bytu przestępstwa fałszywego oskarżenia określonego w art. 234 k.k. obojętne jest także to, czy przeciwko osobie fałszywie oskarżonej wszczęto postępowanie karne lub dyscyplinarne, względnie, czy została skazana lub ukarana (vide postanowienie SN z 10 sierpnia 2006r III KK 61/06). Typ przestępstwa określonego w art. 234 k.k. nie charakteryzuje się celowym działaniem, ani nawet zamiarem bezpośrednim a dla jego bytu wystarczające jest godzenie się sprawcy na fałszywe oskarżenie innej osoby o popełnienie przestępstwa ( vide uchwała SN z 17 maja 2011 (...) 6/11).

Oskarżona nie kwestionowała iż w piśmie skierowanym do Prokuratora Generalnego – datowanym na 29 września 2014r - zawarła zarzuty wobec pokrzywdzonego związane z zarzucanym mu zachowaniem w SO w Łomży. Treść tego pisma jest jednoznaczna (k. 1 akt 1 Ds. 1008/15 PR w Ł.). W złożonym następnie zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa – data 10 grudnia 2014 – potwierdzając powyższy fakt wskazała ona na osobę J. H. jako sprawcę przestępstwa na jej szkodę, żądając jego ścigania i ukarania. Przed jego złożeniem została ona pouczona o treści art. 233§1k.k. i 234 k.k.(k.8).W tymże zawiadomieniu wskazała iż była bezpośrednim świadkiem przestępstwa , wskazała bezpośrednio osobę sprawcy – J. H. , miejsce popełnienia przestępstwa : Sąd Okręgowy w Łomży (k. 9). Do zawiadomienia został też złożony odpis skargi skierowanej do Prokuratora Generalnego w treści której było wskazanie iż oskarżyciel posiłkowy miał jej grozić właśnie na rozprawie przed SO w Łomży i w tym kierunku właśnie zostało wszczęte dochodzenie – art. 190§1 k.k.

Wszystkie te elementy personifikujące osobę sprawcy przestępstwa , rodzaj i miejsce popełnienia zarzucanego mu czynu skutkowały następnie tym iż pokrzywdzony, z odwołaniem się do stawianego mu zarzutu „ iż załatwi” ówczesną powódkę – złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa z art. 234 k.k. na swoją szkodę ( k. 22).

Oskarżona w sposób całkowicie świadomy , konsekwentny złożyła wobec jednoznacznie określonej osoby zawiadomienie które w swej treści wskazywało konkretne miejsce i rodzaj przestępstwa mającego być przez daną osobę popełnione . Działanie oskarżonej było świadome albowiem jej stan psychiczny nie ograniczał zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem (k.148). Tymczasem przebieg rozprawy w SO w Łomży nie dawał jakichkolwiek obiektywnych podstaw do kierowania takich zarzutów. W korelacji do powyższego wskazać należy iż świadek Ł. L. ewidentnie dostosowywał treść swoich zeznań do przedmiotu postępowania albowiem słuchany po raz pierwszy jednoznacznie wskazał na jedną określoną wypowiedź oskarżyciela ( k. 400) a dopiero podczas kolejnego przesłuchania zmienił ją w kierunku ewidentnie korzystnym dla oskarżonej (k .453v) . W zakresie natomiast zeznań świadka K. D. to ich treść w żaden sposób nie potwierdza stanowiska oskarżonej, wskazuje na okoliczności których ona sama nie przedstawia a dotyczące słów wulgarnych jakich miałby używać oskarżyciel posiłkowy (k. 448v).Akcentowana w apelacji okoliczność iż tenże świadek potwierdza obecność Ł. L. na sali sądowej jest o tyle chybiona iż fakt ten nie był kwestionowany przez Sąd Rejonowy.

W odniesieniu do zarzutu dotyczącego oddalenia wniosku dowodowego oskarżonej o przeprowadzenie badania wariograficznego pokrzywdzonego - mającego podważyć jego wiarygodność (k. 247) to wskazać należy iż badania dopuszczone w postępowaniu karnym na podstawie art. 192a k.p.k. mają wyłącznie charakter badań eliminacyjnych, które mogą być przeprowadzane tylko w celu ograniczenia kręgu osób podejrzanych lub ustalenia wartości dowodowej ujawnionych śladów. Zważywszy na zakaz dowodowy wynikający z art. 171 § 5 pkt 2 k.p.k. statuujący niedopuszczalność stosowania środków technicznych mających na celu kontrolę nieświadomych reakcji organizmu w związku z przesłuchaniem i w sytuacji, gdy według § 7 tego przepisu wyjaśnienia, zeznania, oświadczenia złożone wbrew zakazowi z § 5 nie mogą stanowić dowodu - przepis art. 192a k.p.k. należy interpretować ściśle według jego treści, tj. zgodnie z celem działania tej normy.

Ekspertyza wariograficzna (poligraficzna) nie powinna być podstawą oceny wiarygodności danej osoby (źródła dowodowego). Wynik badania ukazuje tylko, jakie były reakcje badanej osoby na zadawane jej pytania. Dowód ten ma ujawnić emocjonalne ślady zdarzenia w psychice badanego. Nie można go uznawać za dowód sprawstwa zresztą należy go traktować z dużą ostrożnością; niektórzy nazywają go dowodem pomocniczym bądź pośrednim albo uzupełniającym. Nie może on zastępować dowodów co do sprawstwa ( w tym przypadku zasadności zarzutu stawianego przez oskarżoną pokrzywdzonemu). Trafnie wskazuje się, że dowód ten ma największą wartość w początkowej fazie postępowania, a traci na znaczeniu z upływem czasu - w realiach niniejszej sprawy jest to okres 6 lat - ( vide wyrok SA w Krakowie z 6 grudnia 2017r II AKa 232/17) .

W odniesieniu do zarzutu dotyczącego oddalenia wniosków dowodowych obejmujących nagrania rozpraw w sprawach I C 891/15 SA w B. i I C 632/12 SO w (...)to jest on całkowicie chybiony . Skarżący nawet nie próbuje wykazać jakie to informacje zawarte na tych nagraniach – dotyczących przecież innych postępowań w innych sądach - miałyby związek z przedmiotem postępowania i jakie wątpliwości miałyby zostać w ten sposób rozwiane . Gołosłowne powoływanie się na bliżej niesprecyzowane okoliczności nie uzasadnia przeprowadzenia danego dowodu .

Nadużyciem uprawnień wynikających z art. 170 k.p.k. będzie nie tylko oddalenie wniosku dowodowego mimo braku podstawy prawnej wynikającej z przepisów tego artykułu. Nadużyciem uprawnień sądu - prowadzącym do uchybienia zasadzie szybkości postępowania, uchybienia dyrektywie rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie, uchybienia zasadzie ekonomiki procesowej i uchybienia elementarnym regułom prakseologii - będzie również bezzasadne uwzględnienie wniosku dowodowego i bezefektywne podejmowanie czynności procesowych niezdatnych do realizacji celu głównego, to jest rozstrzygnięcia bez zbędnej zwłoki o kwestii prawnej odpowiedzialności oskarżonego (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 16 lutego 2006 r. sygn. akt II AKa 347/05 publik. KZS 2006/6/99). Tożsame wnioski należy odnieść do zarzutu dotyczącego oddalenia wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z dokumentów złożonych przez oskarżoną.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym, odnosząc się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych - to można uznać go za słuszny tylko wtedy, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. (por. wyrok SN z 20 02.1975, (...) 355/74 OSNPG 1975/9/84). W ocenie Sądu Okręgowego ustalenia faktyczne Sadu Rejonowego są całkowicie prawidłowe i Sąd Okręgowy w całości je podziela a apelacja nie dostarcza w tym zakresie żadnych skutecznie podważających je argumentów. Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny jednoznacznie wskazał, na jakich oparł się dowodach i dlaczego odmówił wiarygodności dowodom przeciwnym, wykazał się wnikliwością w ocenie tych dowodów, a stanowisko swoje uzasadnił w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Tym samym nie mogą odnieść oczekiwanego skutku zaprezentowane w apelacji wywody, sprowadzające się do zanegowania prawidłowości poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń stanowiących podstawę rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy mógł zatem w tym zakresie odwołać się do argumentacji zaprezentowanej w uzasadnieniu wyroku sądu a quo , bez potrzeby jej powtarzania. Taki sposób procedowania, polegający na tym, że sąd odwoławczy poprzestaje na odwołaniu się do rzetelnych rozważań poczynionych przez organ pierwszej instancji, oczywiście wtedy, gdy wartość argumentacji środka odwoławczego jest nikła, zyskał w judykaturze powszechną akceptację (zob. wyroki SN z 20 stycznia 2000 r., III KKN 10/98, LEX nr 51450 i z 21 września 2000 r., IV KKN 316/00, LEX nr 51096).

W zakresie apelacji oskar żonej .

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie . Sąd Okręgowy nie stwierdza aby w sprawie doszło do obrazy przywołanych w apelacji przepisów postępowania ani błędnych ustaleń faktycznych. Przeprowadzone w sprawie dowody zostały prawidłowo ocenione i pozostają pod ochrona art. 7 k.p.k. Sygnalizacyjnie wskazać należy iż w sprawie przepis art. 398 §1 k.p.k. zupełnie nie miał zastosowania bo dotyczy osoby oskarżonej w procesie i możliwości rozpoznania nowego oskarżenia na tej samej rozprawie – co nie wydaje się być zgodne z zamiarem i celem oskarżonej a przepis art. 391§1 k.p.k. był odpowiednio stosowany w ramach czynności procesowych (k.453v). Zasada in dubio pro reo nie nakłada na Sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego , lecz czyni zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji , gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów. Skoro apelacja zarzuca wyrokowi uchybienia w zakresie naruszenia zasad : in dubio pro reo, kompleksowej oceny dowodów to należy wskazać stan , którego wynika , że sąd stwierdził istnienie wątpliwości , których nie był w stanie usunąć , a następnie rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonej ,że zignorował pewne dowody, w szczególności przemawiające na korzyść oskarżonej , że dopuścił się błędów logicznych a wnioski wyprowadzone z dokonanych ustaleń są alogiczne lub nie uwzględniają zasad wiedzy i doświadczenia życiowego. Treść uzasadnienia apelacji nie zawiera żadnego z tych wskazań.

Odnosząc się do meritum apelacji a zwłaszcza jej uzasadnia to należy się do niej odnieść w dwóch płaszczyznach. Pierwsza dotyczy mniej lub bardziej szczegółowo wskazanych zarzutów dotyczących zarzutów stricte procesowych kierowanych wobec Sądu Rejonowego : oceny zeznań świadków A. S. i A. K., nie przeprowadzenie badań wariograficznych, oceny zeznań świadka Ł. L. oraz samego pokrzywdzonego . W tym zakresie są one de facto powieleniem zarzutów wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonej i Sąd Okręgowy odniósł się do nich w ramach analizy tego środka odwoławczego co czyni zbędnym ponowne powtarzanie tych argumentów.

Uzasadnienie apelacji zawiera jednakże drugi element który sprowadza się do zarzutów co do rzetelności i bezstronności postępowania , formułowaniu zarzutów co do postawy organów ścigania , twierdzeń iż cała sprawa jest celowym spiskiem wobec oskarżonej a pokrzywdzony wykorzystuje swoje wcześniejsze stanowisko aby wspólnie z innymi osobami doprowadzić oskarżoną do ubezwłasnowolnienia ,żeby przejąć jej majątek a cała sprawa jest „ustawiona” w Sądzie. Podobne zarzuty, twierdzenia przedstawiane były przez oskarżoną już bezpośrednio w toku postępowania odwoławczego. Rodzaj i treść tych zarzutów nie ma charakteru epizodycznego o czym świadczy uzasadnienie postanowienia Sądu Okręgowego w Ostrołęce o przekazaniu sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Łomży na skutek wyłączenia sędziów SR w Ostrołęce od jej rozpoznawania (k. 283-284).

Odniesienie się do tak formułowanych zarzutów, które nie są poparte żadnymi weryfikowalnymi dowodami i stanowią jedynie subiektywną projekcję stanowiska oskarżonej wobec organów państwa czy konkretnych osób w sprawach jej dotyczących jest oparte na jednoznacznym stanowisku Sądu Okręgowego. Każda strona procesu a zwłaszcza oskarżony ma prawo przedstawiać dowody i okoliczności na poparcie swojego stanowiska procesowego. Mogą one przybierać różną formę ale ich znaczenie dowodowe nie może wypływać tylko z samego faktu iż zostały złożone a z pominięciem takich elementów jak: przedmiotowy i faktyczny związek z daną sprawą, obiektywna weryfikowalność przedstawionych informacji i dowodów chociażby w stopniu uprawdopodobniającym, przedmiot i zakres postępowania. Każde dowodowe twierdzenie wymaga uwiarygodnienia, poprzez wskazanie na fakty realnie istniejące i poddające się obiektywnemu poznaniu procesowemu. Bez takiego wymogu zakwestionowane mogłyby zostać wszelkie dowody i ustalenia Sądu, a sąd wikłany byłby w niekończące się procedury badania tych hipotez i ich dowodowego weryfikowania ( por. uzasadnienie SA w Wrocławiu 2006. 05. 31 II AKa 72/06 LEX 181678).

W tym aspekcie, odnosząc się tylko do wskazanych w apelacji postępowań sądowych / prokuratorskich a odnoszących się do oskarżyciela posiłkowego a mających wskazywać na zasadność skierowanego wobec niego zawiadomienia o przestępstwie to wskazać należy iż :

- sprawa sygn. akt I C 512/11 SO w Łomży nie dotyczyła ochrony dóbr osobistych ( jak wskazuje oskarżona ) ale kwestii zapłaty , zadośćuczynienia i wydania dokumentów . Wyrok SO w Łomży z dnia 23 stycznia 2012r oddalał powództwo w całości wobec J. H. (k.84-88.). Na skutek apelacji ówczesnej powódki Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z 6 grudnia 2012- sygn. akt I ACa 400/12 zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób iż zasądził od poznanego kwotę 5970 złotych z określonymi odsetkami , oddalił powództwo o zapłatę powyżej kwoty 501.080 złotych oraz powództwo o wydanie oraz oddalił apelację w pozostałym zakresie . Oskarżona która dochodziła kwoty ponad 500 tysięcy złotych uzyskała jedynie znikomą cześć dochodzonego roszczenia a w pozostałym zakresie zostało ono oddalone . Zakres „ przegranej” oskarżyciela posiłkowego a zwłaszcza data wydania tego wyroku nie są w żaden sposób argumentami mogącymi wskazywać na motywację działania oskarżyciela posiłkowego .

- wyrok w sprawie I ACa 45/17 zapadł w SA w B. w dniu 5 lutego 2018r , dotyczył on wyroku SO w Łomży z dnia 30 czerwca 2016r w więc sprawy zawisłej przed Sądem po 4 latach od przypisywanego pokrzywdzonemu zachowania a tym samym nie mogła ona mieć faktycznego i przyczynowego związku z rokiem 2012r a ponadto nie dotyczyła ona naruszenia dóbr osobistych a była sprawą o zapłatę .

- wskazywanie przez oskarżoną sprawy 1 Ds. 897/07 i 1 Ds 373/08 , na co wskazuje ich sygnatura miały charakter postępowań prokuratorskich , nie mogły tym samym być prowadzone przez pokrzywdzonego który od wielu lat jest adwokatem a sygnatura akt wskazuje iż były one prowadzone wiele lat przed zarzucanym mu zachowaniem .

W ocenie Sądu okoliczności powyższe w żaden sposób nie potwierdzają nawet tych twierdzeń oskarżonej które miały mieć swój wyraz w formalnie prowadzonych postępowaniach .

Nie znajdując tym samym żadnych podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku , w tym również w zakresie wymierzonej kary , Sąd Okręgowy na mocy art. 437§1 k.p.k. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu orzeczono na mocy §17 ust.1 pkt 4 i § 20 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016. O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 633§2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. w zw. z art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych i na postawie art. 624§1 k.p.k. w odniesieniu do oskarżyciela posiłkowego .