Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SO Dariusz Prażmowski.

Sędziowie SO Krzysztof Ficek (spr.)

SO Piotr Mika

Protokolant Dominika Koza

przy udziale Tomasza Grzesika Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Z.

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2018 r.

sprawy M. M. ur. (...) w Z.

córki S. i B.

oskarżonej z art. 233 § 1 kk w brzmieniu ustalonym w dacie popełnienia czynu, art. 233 § 1 i 1a kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 25 kwietnia 2018 r. sygnatura akt II K 370/18

na mocy art. 437 § 1 kpk, art. 624 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. Ś. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 745/18

UZASADNIENIE

Oskarżonej M. M. zarzucono popełnienie czynów polegających na tym, że:

1)  w dniu 21 grudnia 2015 roku w Z. będąc uprzedzona o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań, w trakcie składania przed funkcjonariuszem Komisariatu (...) Policji zeznań mających służyć jako dowód w postępowaniu karnym, zeznała nieprawdę na okoliczność tego, iż była naocznym świadkiem tego, jak prowadząca samochód A. G. wykonała manewr, który spowodował zahaczenie przyczepą o nogi jej syna - B. M., a także że siedzący na fotelu pasażera P. G., po wyjściu z samochodu zaczął wyzywać i grozić B. M., po czym zaczął go bić a następnie, po przewróceniu go przycisnął go kolanami do ziemi, a także zaprzeczyła, iżby B. M. w trakcie tego zdarzenia miał być agresywny i nie groził P. G. i A. G., tj. przestępstwa z art, 233 § 1 k.k. w brzmieniu ustalonym w dacie popełnienia czynu;

2)  w dniu 5 grudnia 2016 roku w Z. z obawy przed odpowiedzialnością kamą grożącą jej synowi B. M. będąc uprzedzona o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań, w trakcie składania przed Sądem Rejonowym w Zabrzu zeznań mających służyć jako dowód w postępowaniu karnym, zeznała nieprawdę na okoliczność tego, iż była naocznym świadkiem tego, jak prowadząca samochód A. G. wykonała manewr, który spowodował zahaczenie przyczepą o nogi jej syna - B. M., a także że siedzący na fotelu pasażera P. G., po wyjściu z samochodu zaczął wyzywać i grozić B. M., po czym zaczął go bić a następnie, po przewróceniu go przycisnął go kolanami do ziemi, a także zaprzeczyła, iżby B. M. w trakcie tego zdarzenia miał być agresywny i nie groził P. G. i A. G., tj. przestępstwa z art. 233 § 1 i la k.k.

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2018 roku Sąd Rejonowy w Zabrzu uznał oskarżoną M. M. za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt. I aktu oskarżenia, tj. występku z art. 233 § 1 k.k. w brzmieniu ustalonym w dacie popełnienia czynu i za to z mocy art. 233 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. i w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał ją na karę grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych. Uznał oskarżoną za winną także popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt. II aktu oskarżenia, tj. występku z art. 233 § 1 i la k.k. i za to z mocy art. 233 § la k.k. w zw. z art. 37a k.k. i w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał ją na karę grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych. Na mocy art. 85 § 1 k.k. oraz art. 86 § 1 i § 2 k.k. połączono orzeczone wobec oskarżonej M. M. w pkt. 1 i 2 przedmiotowego wyroku jednostkowe kary grzywny i orzeczono w stosunku do oskarżonej karę łączną grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych. Na mocy art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. Ś. kwotę 723,24 tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu. Na mocy art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od M. M. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące wydatki w kwocie 70,00 złotych oraz opłatę sądową w wysokości 100 złotych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonej, zaskarżając go w całości i zarzucając:

a)  obrazę przepisów prawa materialnego - art.233 § i k.k. w brzmieniu ustalonym w dacie popełnienia czynu i art.233 § 1 i 1a k.k. polegającą na uznaniu, że oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona tych przestępstw;

b)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na treść wyroku, w zakresie zarzucanych oskarżonej czynów oraz obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia , a to prze­pisów art.2 § 2 , 4, 5 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. polegające na:

1)  uznaniu oskarżonej winnej popełnienia czynów z art. 233 § 1 i 1a k.k. w brzmieniu ustalonym w dacie popełnienia czynu i art.233 §1 i 1 a k.k..

- poprzez przyjęcie sprzecznie z materiałem dowodowym, że oskarżona złożyła fałszywe zeznanie bowiem są sprzeczne z zeznaniami świadka A. G. w sytuacji kiedy to zeznania tego świadka nie są wiarygodne bowiem naruszając przepisy art 26 ust 4 i 5 Prawa o Ruchu Drogowym świadek A. G. usiłowała wymusić pierwszeństwo przejazdu co najmniej dwukrotnie używaniem klaksonu doprowadziła do zdarzenia, co potwierdza materiał dowodowy i co również potwierdził świadek P. G. zeznając (k-151), że „żona używała klaksonu aby wymóc przejazd” jak również nie są wiarygodne z uwagi na brak logiki i konsekwencji i podawanie przez świadka między innymi różnych wersji zdarzenia raz twierdząc ,że nie mogła wysiąść z samochodu innym razem, że wysiadła , twierdziła ,że raz użyła klaksonu gdy z dokumentu sporządzonego w dniu zdarzenia - NOTATKI URZĘDOWEJ KMP Z. wynika co najmniej dwukrotne użycie takiego sygnału i inny przebieg zdarzenia, zmieniała wersje zdarzenia co do zachowania B. M. raz twierdząc, że się poruszał przed samochodem raz, że blokował przejazd i stał na skrzyżowaniu a następnie, że skręcił w prawo kiedy włączyła kierunkowskaz ale „został na środku drogi” jak też twierdzenie świadka, że niemożliwe jest potrącenie B. M. przyczepą gdy rzeczywiste usytuowanie drogi na to pozwala;

- oraz poprzez przyjęcie, że zeznania oskarżonej są sprzeczne z zeznaniami P. G. w sytuacji kiedy jako uczestnik zdarzenia zeznaje on w obronie siebie i żony która łamie przepisy prawa oraz twierdzi sprzecznie z zeznaniami świadka J., że oskarżona nie była świadkiem zdarzenia i podaje różne wersje kiedy pojawiła się ona na miejscu zdarzenia, twierdzi też, że przyczepa „jest mniejsza niż gabaryty samochodu” dlatego widoczność miał dobrą w sytuacji kiedy dokumentacja fotograficzna gabarytów przyczepy w aktach sprawy temu zaprzecza, oraz w sytuacji kiedy świadek J. w swoich zeznaniach w dniu 9.02.2016 r. jednoznacznie stwierdził „ Była na miejscu też matka tego chłopaka ”.Jak ten mężczyzna wyszedł z auta to ten chłopak wtedy do niego ruszył z łapami ”co potwierdza wersję oskarżonej jako świadka zdarzenia;

- poprzez przyjęcie, że zeznania oskarżonej są sprzeczne z zeznaniami świadka J. J. (2) który rzekomo widział zdarzenie przez okno i słyszał wulgaryzmy w sytuacji kiedy nie miał takiej widoczności co jednoznacznie wynika zarówno z położenia jego nieruchomości jak też z jego kolejnych zeznań w których twierdzi ,że nie wie jakie wulgaryzmy i widział zdarzenie jak wyszedł z domu

2. nie wyjaśnienie wszystkich pojawiających się wątpliwości w sprawie w tym naruszenia przez uczestniczkę zdarzenia A. G. art. 26 ust.4 i 5 Prawa o Ruchu Drogowym co doprowadziło do zdarzenia

3)  oparcie orzeczenia tylko na dowodach obciążających z pominięciem dowodów korzystnych dla oskarżonej znajdujących się w zebranym materiale dowodowym z zeznań oskarżonej i z dowodów dokumentów które Sąd uznał jako wiarygodne w tym treścią Notatki z dnia 19.12.2015r i dokumentacją fotograficzną z pominięciem przepisów Prawa o Ruchu Drogowym naruszonych przez świadka A. G. bez należytego uzasadnienia swojego stanowiska.

4)  obrazę przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść orzeczenia – art. 92 k.p.k. polegającą na wydaniu orzeczenia bez wyjaśnienia całokształtu okoliczność ujawnionych w całym postępowaniu mających znaczenie dla rozstrzygnięcia.

5)  rażące naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. mające istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, poprzez uznanie, iż zgłoszony wniosek dowodowy w przedmiocie przeprowadzenia dowodu z oględzin miejsca zdarzenia jest nieistotny i zmierza do bezzasadnego przedłużenia postępowania, w sytuacji gdy oskarżona nie składała innych wniosków na swoją obronę a wniosek powyższy dotyczył kluczowych okoliczności sprawy ustalonych przez Sąd na podstawie zeznań świadka J. przyjętych za wiarygodne w sytuacji gdy z jego miejsca zamieszkania nie ma opisywanej przez niego widoczności a tym samym nie może być uznany jako wiarygodny opisywany przez niego przebieg zdarzenia . Złożony wniosek dowodowy dotyczył również potwierdzenie prawdziwości słów oskarżonej która miała doskonałą widoczność na miejsce zdarzenia była jego świadkiem a opisywany przez nią przebieg zdarzenia z uwagi na położenie i szerokość drogi, gabaryty przyczepy, zachowanie kierującej pojazdem oraz przepisy ruchu drogowego był prawidłowy i brak było podstaw do jego oddalenia złożonego wniosku.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, zasądzenie kosztów według norm przepisanych w tym kosztów nieopłaconej pomo­cy prawnej udzielonej z urzędu.