Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Andrzej Tekieli (spr.)

Sędziowie SSO Klara Łukaszewska

SSO Andrzej Żuk

Protokolant Katarzyna Witkowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze M. D. w zastępstwie za Prokuratura Prokuratury Rejonowej w Bolesławcu

po rozpoznaniu w dniach 24 lipca 2018 r., 21 września 2018 r i 8 października 2018 r.

sprawy D. Ś. (1) ur. (...) w Z.

s. K. i T. z domu P.

oraz G. Ś. (1) ur. (...) w Z.

s. K. i T. z domu P.

oskarżonych z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk i inne

z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 7 czerwca 2017 r. sygn. akt II K 6/17

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. Ś. (1) w ten sposób, że w opisie czynu przyjmuje, iż oskarżony przypisanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Żarach o sygn. akt II K 710/10 za czyny z art. 291 § 1 kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 4 lutego 2014 r. do 4 grudnia 2014 r. i wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubinie o sygn. akt II K 3204/10 z dnia 17 lutego 2011 r. za czyny z art. 291 § 1 kk i art. 306 kk na karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 4 grudnia 2014 r. do 9 lutego 2015 r.;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy wobec oskarżonych G. Ś. (1) i D. Ś. (1);

III.  zwalnia oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze zaliczając wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VI Ka 465/17

UZASADNIENIE

G. Ś. (1) został oskarżony o to, że:

w okresie od 1 marca 2016 r. do 31 maja 2016 r. w P., powiatu (...), działając ze z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w warunkach powrotu do przestępstwa, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włóknista o łącznej wadze 4 kg 900 gramów w ten sposób, że w nieustalonym dniu na początku marca 2016 r. samodzielnie nabył od D. Z. (1) za kwotę 1500 zł środek odurzający w ilości 100 gramów ziela konopi innej niż włóknista mogących dostarczyć 1 000 porcji tego środka, a następnie działając wspólnie i w porozumieniu z D. Ś. (1) w co najmniej 7 transakcjach nabył od D. Z. (1) za kwotę 69 100 zł środek odurzający w postaci ziela konopi innej niż włóknista o wadze 4 kg 800 gramów mogących dostarczyć 48 000 porcji tego środka, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu o sygn. VI K 724/07 za czyn z art. 63 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze o sygn. III K 11/10 za czyny z art. 56 ust 3 i art. 58 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności objętych wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze o sygn. III K 51/10 z dnia 20 lipca 2010 r. orzekającego karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 10 marca 2009 r. do 21 października 2009 r. i w okresie od 5 sierpnia 2010 r. do 23 sierpnia 2012 r.,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

D. Ś. (1) został oskarżony o to, że:

w okresie od 1 marca 2016 r. do 31 maja 2016 r. w P., powiatu (...), działając ze z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w warunkach powrotu do przestępstwa, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z G. Ś. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włóknista o łącznej wadze 4 kg 800 gramów w ten sposób, że nabył ten środek odurzający od D. Z. (1) w co najmniej 7 transakcjach za kwotę 69 100 zł, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu o sygn. II K 710/10 za czyny z art. 291 § 1 kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył całości w okresie od 4 lutego 2014 r. do 4 grudnia 2014 r. i wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubinie o sygn. II K 3204/10 z dnia 17 lutego 2011 r. za czyn z art. 291 § 1 kk i art. 306 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności którą odbył w całości w okresie od 4 grudnia 2014 r. do 4 sierpnia 2015 r.,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 7 czerwca 2017 r. w sprawie II K 6/17:

1.  uznał oskarżonego G. Ś. (1) za winnego tego, że w okresie od 1 marca 2016 r. do 20 maja 2016 r. w P., powiatu (...), działając ze z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w warunkach powrotu do przestępstwa, wbrew przepisom art. 33, 34 ust. 1, 35 ust. 1-3, 40 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włóknista o łącznej wadze 4 kg 810 gramów w ten sposób, że w nieustalonym dniu na początku marca 2016 r. samodzielnie nabył od D. Z. (1) za kwotę 1500 złotych środek odurzający w ilości 100 gramów ziela konopi innej niż włóknista mogącej dostarczyć 1000 porcji tego środka, a następnie działając wspólnie i w porozumieniu z D. Ś. (1) w 7 transakcjach nabyli od D. Z. (1) za kwotę 66 870,- złotych środek odurzający w postaci ziela konopi innej niż włóknista o wadze 4 kg 710 gramów mogących dostarczyć 47 100 porcji tego środka, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu o sygn. VI K 724/07 za czyny z art. 63 ust. 1 i art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze o sygn. akt III K 11/10 za trzy czyny z art. 56 ust 3 i dwa czyny z art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności objętych wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze o sygn. akt III K 51/10 z dnia 20 lipca 2010 r. orzekającego karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 10 marca 2009 r. do 21 października 2009 r. i w okresie od 5 sierpnia 2010 r. do 23 sierpnia 2012 r., tj. występku z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 4 (czterech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich;

2.  uznał oskarżonego D. Ś. (1) za winnego tego, że w okresie w okresie od 1 marca 2016 r. do 20 maja 2016 r. w P., powiatu (...), działając ze z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w warunkach powrotu do przestępstwa, wbrew przepisom art. 33, 34 ust. 1, 35 ust. 1-3, 40 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu z G. Ś. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włóknista w ten sposób, że nabyli ten środek odurzający od D. Z. (1) w 7 transakcjach za kwotę 66 870,- złotych o wadze 4 kg 710 gramów mogących dostarczyć 47 100 porcji tego środka, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu o sygn. akt II K 710/10 za czyny z art. 291 § 1 kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 4 lutego 2014 r. do 4 grudnia 2014 r. i wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubinie o sygn. II K 3204/10 z dnia 17 lutego 2011 r. za czyn z art. 291 § 1 kk i art. 306 kk na karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności którą odbył w całości w okresie od 4 grudnia 2014 r. do 4 sierpnia 2015 r., tj. występku z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich;

3.  na podstawie art. 70 ust. 4 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 179 z 2005 r. poz. 1485) orzekł wobec oskarżonych G. Ś. (1) i D. Ś. (1) środek karny w postaci nawiązki w kwocie 1000 ,- (jeden tysiąc) złotych od każdego z nich na cel zapobiegania i przeciwdziałania narkomanii na rzecz Stowarzyszenia (...) w Z.;

4.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 633 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. Nr 49, poz. 223 z 1983 r. z późn. zm.) zasądził od oskarżonych G. Ś. (1) i D. Ś. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, w tym wymierzył opłatę w kwocie 1000,- zł.

Powyższy wyrok zaskarżyli obrońcy oskarżonych.

A.. G. P. na zasadzie art. 425 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 444 kpk zaskarżył wyrok w całości na korzyść obu oskarżonych.

Na podstawie art. 438 pkt 1, 2 i 3 kpk wyrokowi temu zarzucił:

I.  rażące naruszenie przepisów postępowania karnego w postaci art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., które miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegało na:

a) zaniechaniu rzetelnego przeprowadzenia oceny dowodu z zeznań świadka D. Z. (1) i przyjęciu, że wszystkie wyjaśnienia ww. złożone od dnia zatrzymania 31.05.2016 r. są prawdziwe i zgodne z faktami, podczas gdy wyjaśnienia te są wewnętrznie i zewnętrznie sprzeczne, niespójne i tylko niektóre z nich mogą być podstawą ustaleń faktycznych,

b) wybraniu z zeznań D. Z. (1) tych najbardziej dotkliwych dla oskarżonych, a pominięcie tych które korelują z wersją podawaną od początku przez oskarżonych,

c) zaniechaniu w analizie zeznań D. Z. (1) uwzględnienia faktu, iż ww. jest osobą wielokrotnie karaną za przestępstwa narkotykowe, ujętą ponownie na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa nielegalnej uprawy na znaczną skalę konopi indyjskich, deklarującą od pierwszych czynności w sprawie z własnej inicjatywy wolę skorzystania z dobrodziejstwa instytucji zawartej w art. 60 k.k., a zatem był źródłem dowodowym o wysokim stopniu ryzyka,

d) pominięciu zeznań świadków T. Ś. (1), J. B., P. C. (1), M. Z. (1), a także w części D. Z. (1) w zakresie w jakim są one zgodne i potwierdzają wersję oskarżonych co do rzeczywistej przyczyny kontaktowania się z nimi D. Z. (1), tła konfliktu pomiędzy D. Z. (1) a braćmi Ś., zaprzeczają twierdzeniom D. Z. (1) co do rzekomych prób zastraszania jego oraz jego rodziny przez braci Ś. w celu wpływu na treść zeznań tego świadka w przedmiotowej sprawie;

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegający na przyjęciu, iż:

a)  oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej podczas gdy w toku postępowania sądowego nie przeprowadzono jakichkolwiek dowodów potwierdzających ten fakt,

b)  oskarżeni uczestniczyli w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włóknista w sytuacji, gdy nawet przy przyjęciu prawdziwości zeznań świadka D. Z. (1) brak obiektywnego dowodu na to, iż susz roślinny nabyty rzekomo przez oskarżonych od niego odpowiadał definicji ustawowej konopi innych niż włókniste, szczególnie w kontekście wniosków z opinii biegłego z zakresu chemii co do zawartości (...)oraz kwasu (...) w roślinach uprawianych przez D. Z. (1);

c)  oskarżeni nabyli łącznie od D. Z. (1) ziele konopi innej niż włóknista w okresie objętym zarzutem w ilości 4810 gramów ziela konopi innej niż włóknista, przy czym 4710 gramów mieli nabyć wspólnie a 100 gramów miał nabyć wyłącznie samodzielnie oskarżony G. Ś. (1) w sytuacji gdy ilości takie przyjęte zostały całkowicie dowolnie i w żaden sposób nie wynikają z analizy zeznań D. Z. (1),

III.  naruszenie prawa materialnego w postaci art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż obaj oskarżeni uczestniczyli w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włóknista w sytuacji gdy dla bytu tego przestępstwa istotne jest ustalenie czy ewentualni odbiorcy środków odurzających od braci Ś. byli ich dalszymi sprzedawcami (dealerami) czy też byli ich konsumentami, co wyklucza odpowiedzialność dostawców z art. 56 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, czego zarówno w trakcie postępowania przygotowawczego jak i sądowego zaniechano przez co zdekompletowane zostały znamiona zarzucanego obu oskarżonym czynu.

Stawiając powyższe zarzuty na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 k.p.k. obrońca wniósł o:

1)  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu,

albo

2)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obu oskarżonych od zarzucanych im czynów.

Ponadto wniósł o:

3)  obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania za obie instancje.

Adw. J. W. zaskarżył powyższy wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  naruszenie art. 410 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 7 poprzez błędną ocenę materiału dowodowego i oparcie wyroku na zeznaniach świadka D. Z. (1), podczas gdy okoliczności sprawy oraz pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy oraz fakt składania zeznań wyłącznie w celu uzyskania korzyści płynących z zastosowania art. 60 k.k., nie uzasadniał przyjęcia wiarygodności zeznań tegoż świadka;

2)  naruszenie art. 410 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 5 § 2 kpk poprzez jego niezastosowanie, a to nierozstrzygnięcie niewyjaśnionych w sprawie wątpliwości na korzyść oskarżonych;

3)  naruszenie art. 410 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 7 oraz art. 175 k.p.k. poprzez negatywną ocenę zachowań procesowych oskarżonych, podejmowanych w ramach przysługujących im kodeksowych uprawnień tj. stwierdzenia jakoby złożenie przez oskarżonych wyjaśnień dopiero na etapie postępowania sądowego, a nie na etapie postępowania przygotowawczego stanowiło wyraz „potrzeby przypasowania wersji do ujawnionych przez organy ścigania faktów”, powyższe zaś stoi w sprzeczności z podstawowymi zasadami postępowania karnego;

4)  naruszenie art. 410 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez błędną ocenę materiału dowodowego i odmówienie przyznania wiarygodności zeznaniom świadków T. Ś. (2), J. B. oraz P. C. (1), podczas gdy inne osobowe źródła dowodowe, w tym zeznania samego D. Z. (1), potwierdzały przedstawioną przez nich wersję wydarzeń;

5)  naruszenie art. 410 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez błędną ocenę materiału dowodowego i nieprzyznanie wiarygodności zeznaniom oskarżonych. podczas gdy pozostałe zgromadzone w sprawie dowody, w szczególności zeznania świadka T. Ś. (1), J. B. oraz P. C. (1), jak również rejestry logowań telefonów komórkowych, potwierdzały przedstawione przez nich wersje wydarzeń.

Wobec powyższych zarzutów, na podstawie art. 437 § 1 kpk obrońca wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów.

Z daleko idącej ostrożności procesowej, o ile Sąd nie znajdzie podstaw do uniewinnienia, obrońca wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie.

Istota zarzutów zawartych w apelacjach obrońców oskarżonych sprowadza się do zakwestionowania oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd I instancji, a to z jednej strony zeznań świadka (wcześniej współpodejrzanego) D. Z. (1), z drugiej zaś wyjaśnień oskarżonych D. Ś. (1) i G. Ś. (1) oraz zeznań świadków w osobach T. Ś. (1), J. B. i P. C. (1), którzy mieli potwierdzać wersje zdarzeń podane przez wyżej wymienionych oskarżonych. Zbieżne zarzuty zawarte w obu tych środkach odwoławczych zostaną omówione łącznie. Poza tym kwestionowana w apelacjach była ocena prawna zachowania oskarżonych (udzielanie marihuany czy też udział w jej obrocie) oraz ustalenia dotyczące ilości nabytego przez nich środka odurzającego (vide: pkt II i III apelacji adw. G. P.).

Podstawę ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie stanowią wyjaśnienia i zeznania D. Z. (1). W konfrontacji z nimi zasadnie Sąd I instancji uznał za niewiarygodne wyjaśnienia złożone przez oskarżonych D. Ś. (1) i G. Ś. (1).

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony D. Ś. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów (k. 86). W kolejnych wyjaśnieniach podał, że świadek D. Z. (1) żywi pretensję do niego i G. Ś. (1), o to że sprzedali jego bratu motocykl, na którym poniósł śmierć w wypadku (k. 269 - odwrót). Wskazał również, że G. Ś. był winny D. Z. pieniądze, choć nie był on w stanie stwierdzić za co i jaka to była kwota. Oskarżony podał, że D. Z. należności te chciał wyegzekwować od niego, ponieważ w tym czasie G. Ś. przebywał w zakładzie karnym. Należność ta wynosiła ponad 10 tysięcy złotych. Oskarżony wyjaśnił, że świadek D. Z. przyjeżdżał do niego, do jego matki, J. B. i upominał się o zwrot tych należności. Ostatecznie podał, że D. Z. wysłał osoby, które zabrały im samochód, za który D. Z. otrzymał 5 tysięcy złotych a pozostałe 5 tysięcy złotych odliczył im od długu. Podkreślał przy tym, że pomawiające ich zeznania D. Z. zostały złożone prawdopodobnie w związku z tym długiem.

Oskarżony G. Ś. (1) w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień (k. 87). Słuchany na rozprawie podał, że nigdy nie kupił od D. Z. żadnych narkotyków, nie utrzymuje z nim kontaktów, a nadto znają się tylko „z widzenia” (k. 276-276 - odwrót). Podał też, że w okresie kiedy przebywał w zakładzie karnym otrzymał list od D. Z. z pretensjami o motocykl, który sprzedał jego bratu. Listu tego nie posiada. W zakresie długu, wskazał, że był D. Z. winien 11.000 albo 12. 000 złotych, które od niego pożyczył. Wyjaśniał, że samochód, którego wartość oszacował na 15.000 -16.000 zł zabrali mu ludzie, których przysłał D. Z.. W zamian za samochód D. Z. odliczył 4.000 zł od długu. Po wyjściu z zakładu karnego oddał jeszcze 1000 zł żonie D. Z.. Później nic już nie oddawał, bo uznał, że są już z D. Z. rozliczeni. Zaakcentował przy tym, że D. Z. miał do niego pretensję o śmierć brata pomimo, że zginął on w wyniku wypadku na innym motocyklu, a nie na tym, który kupił od braci Ś., co mu tłumaczył. Oskarżony podał, że D. Z. kieruje w ich stronę oskarżenia jedynie z zawiści.

Oceniając wyjaśnienia oskarżonych Sąd I instancji zasadnie wskazał, że wyjaśnienia te nie zasługują na obdarzenie ich walorem wiarygodności. Sąd dostrzegł rozbieżności w tych wyjaśnieniach, co do podawanych przez oskarżonych faktów i w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przeanalizował je (k. 307 odwrót). Rozbieżności te dotyczyły konfliktu, którego zarzewiem miał być z jednej strony dług G. Ś. (1), z drugiej zaś chęć zemsty D. Z. za śmierć jego brata w wyniku wypadku na motocyklu. Z treści wyjaśnień oskarżonego D. Ś. jednoznacznie wynika, że brat D. Z. miał ponieść śmierć na tym samym zakupionym od nich motocyklu, podczas gdy G. Ś. wyjaśnił, że był to inny motocykl. Niewątpliwie składając wyjaśnienia przed sądem oskarżeni znali zgromadzone w sprawie dowody. Rację ma zatem Sąd I instancji, że wyjaśnienia te są dopasowane do treści zeznań świadka D. Z. (1) słuchanego w postępowaniu przygotowawczym i ujawnionych przez organy ścigania faktów, za czym przemawia m.in. to, że oskarżony G. Ś. (1) składając wyjaśnienia na rozprawie pokrywał niespójności wynikające z wyjaśnień wcześniej słuchanego brata, przy znajomości akt postępowania przygotowawczego: „… z treści sms’ów z akt sprawy wynika, że przestępstwo narkotykowe popełnił z kimś innym…” a nadto „…z akt sprawy wiem, że toczy się jakaś inna sprawa…” (k. 276- k. 276 - odwrót). Trafna jest przy tym ocena Sądu Rejonowego, że wyjaśnienia oskarżonych od początku stanowiły przyjętą przez nich linię obrony w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Zdaniem Sądu Okręgowego ocena wyjaśnień i zeznań D. Z. (1) (obecnie prawomocnie skazanego a czyn z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i in.) dokonana przez Sąd I instancji, jest prawidłowa.

D. Z. (1) słuchany był w charakterze podejrzanego kilkakrotnie w toku postępowania przygotowawczego. Wyjaśnił, że wynajął dom w K., w którym organizował uprawę konopi indyjskich, a jego odbiorcami byli bracia G. Ś. (1) i D. Ś. (1) (k. 27- k. 28). Z pierwszej tury 140 roślin uzyskał około 3 kilogramy gotowego produktu i sprzedał go w około pięciu transzach oskarżonym. Łącznie uzyskał z tych transakcji 43.000 zł. Wskazał, że za pierwszym razem 100 gram środka odurzającego kupił sam G. Ś. (1), za drugim razem zakupu dokonali wspólnie G. Ś. (1) i D. Ś. (1) w ilości około 350 gram środka odurzającego. Przy następnych dostawach (3 i 4) oskarżeni uczestniczyli wspólnie i nabyli taka samą ilość substancji - 350 gram. Ostatnia duża dostawa środka odurzającego z pierwszej tury miała miejsce przed W. i było to 1800 gram. Z drugiej tury uprawy D. Z. (1) wyhodował 130 roślin, z których uzyskał łącznie 1900 gram środka odurzającego. Substancję tą sprzedał oskarżonym w trzech transzach – 200 gram na początku maja 2016 r., 360 gram w połowie maja i około 20 maja 2016 r. 1300 gram. Uzyskał z tej sprzedaży 27. 500 zł. Ostatnia, trzecia tura uprawy została ujawniona przez policję. Podał, że towar z pierwszej tury sprzedawał oskarżonym po 14 zł za gram, a za towar z drugiej tury podniósł cenę do 14, 50 zł za gram. Słuchany kolejny raz wyjaśnił (k. 84- k. 85), że za pierwszym razem sprzedał G. Ś. 100 gram środka za 1500 zł, a nie za 1400 zł jak przedstawiono mu w zarzucie. Nawiązując do pierwszych wyjaśnień wskazał, że cena pierwszej transzy wynosiła 14 zł za gram. Nie przypominał sobie dat wszystkich transakcji. Pamiętał, że 1800 gram środka odurzającego sprzedał oskarżonym w W.. Wskazał, że ostatnia transakcja z braćmi Ś. miała miejsce nie 20 maja 2016 r., a 19 maja 2016 r. Treść przytoczonej wypowiedzi D. Z. (1) podtrzymał podczas kolejnego przesłuchania (k. 113-k.117). Wyjaśnił, że nie utrzymywał z oskarżonymi częstych kontaktów telefonicznych, najczęściej jeździł do nich z towarem „w ciemno”. Pierwszy raz kontaktował się z G. Ś. na początku marca 2016 r. i sprzedał mu 100 gram marihuany za 1500 zł. Drugi raz dzwonił w okolicach czwartku lub piątku przed W.. Na kolejną transakcję umówił się na S., po powrocie G. Ś. i D. Ś. z meczu piłkarskiego – wówczas sprzedał oskarżonym 1 kg 800 gram środka odurzającego za kwotę 14 zł za gram. Ostatni kontakt telefoniczny z G. Ś. miał miejsce wtedy, gdy umawiał się z nim na transakcję z dnia 19 maja 2016 r. i był to czwartek. Wskazał też, że wysyłał smsy na numer G. Ś., którego kontakt miał zapisany w telefonie jako (...) lub (...). Podał, że podczas nieobecności oskarżonych towar odbierał chłopak o imieniu J.. Zaprzeczył, aby kiedykolwiek znajdował się z oskarżonymi w konflikcie. Także podtrzymał swe stanowisko po okazaniu mu bilingów z telefonów pomiędzy nim a oskarżonymi i na tablicy poglądowej rozpoznał mężczyznę, który w imieniu oskarżonych miał odbierać narkotyki podczas ich nieobecności (J. B.) (k. 133-k.134).

Składając zeznania przed sądem D. Z. (1) podtrzymał dotychczas złożone depozycje (k. 270-k.271). Podał, że była taka sytuacja, że matka oskarżonych przekazywała mu 2000 złotych w zamian za towar, który przywiózł i zostawił u oskarżonych w garażu. Zeznał również, że oskarżeni nie mieli wobec niego żadnego długu, ale wobec jego brata, ponieważ sprzedali mu rozbite auto. Zaprzeczył, aby miał jeździć za nimi i żądać zapłaty rzekomo należnych mu pieniędzy. Podał, że dług ten został już spłacony, ponieważ jego brat robił z nimi interesy i wziął w rozliczeniu rozbite B.. Potwierdził on fakt, że jego brat zginął w wyniku wypadku na motocyklu, ale był to motocykl zakupiony od handlarza, a nie od G. Ś. i D. Ś.. Zaprzeczył, by mógł mieć jakiekolwiek obiekcje, co do sprzedaży motocykla jego bratu, ponieważ śmierć jego brata miała miejsce w 2009 r. a on od 2006 r. do 2013 r. przebywał w zakładzie karnym. Zeznał również, że po wyjściu z aresztu ktoś próbował wpłynąć na jego zeznania za pośrednictwem brata M. Z. (1), ale tożsamości tych osób nie chce ujawniać.

Okoliczności podane przez D. Z. (1), co do próby wpłynięcia na jego zeznania i braku konfliktu z oskarżonymi znalazły potwierdzenie w zeznaniach brata oskarżonego M. Z. (1) (k. 289 i k. 289- odwrót). Świadek M. Z. podał, że nie można mieć do braci Ś. pretensji o śmierć jego brata na motocyklu, bo nie są oni w żaden sposób z tą śmiercią związani. Świadkowi nie było wiadome, aby jego brat kiedykolwiek zakupił motocykl od braci Ś., przy czym dodatkowo, to nie oni „zaszczepili” mu ten rodzaj środka lokomocji, ponieważ od młodego jeździł on na motocyklach.

Słusznie Sąd Rejonowy zakwestionował wiarygodność zeznań świadka P. C. (1) (k. 309), co do rzekomych gróźb D. Z. kierowanych pod adresem oskarżonych. Sąd I instancji wyraźnie wskazał, że P. C. pomimo, że miał słyszeć rzekome groźby, to nic z tym nie zrobił i nie powiadomił o tym oskarżonych. Zadziwiające jest, że choć świadek ten pozostaje w stosunkach towarzyskich z oskarżonymi, to jednak nie powiadomił ich o zagrożeniu ze strony D. Z.. Znamienne jest również to, że P. C. słuchany przed Sądem nie wiedział nic o żadnych „wymuszeniach” ze strony D. Z., nienależnym długu, czy zaborze pojazdu B..

Sąd I instancji trafnie przyznał walor wiarygodności zeznaniom D. Z. (1). Sąd Okręgowy tę ocenę akceptuje. Za taką oceną przemawia konsekwentna postawa wyżej wymienionego w toku całego postępowania. D. Z. (1) od pierwszego przesłuchania przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Obciążając G. Ś. (1) i D. Ś. (1) w jednakowym zakresie obciążał także siebie. Za powyższym przemawia w szczególności fakt, że świadek ten przyznał się do produkcji narkotyku w szerszym zakresie niż ten do jakiego został zatrzymany, co podważa tezę obrońców, że jego zeznania polegały jedynie na pomówieniu oskarżonych, a jego celem było uzyskanie określonych profitów procesowych wynikających z art. 60 § 4 k.k. Za wiarygodnością tych zeznań przemawiają również szczegóły dotyczące częstotliwości transakcji oraz okoliczności i miejsca ich spotkań, a także ilości przekazanej oskarżonym środka odurzającego. Także jego wypowiedzi są przekonywujące z uwagi na fakt, że jak czegoś nie był pewien, to o tym mówił. Składając zeznania dokładnie wskazywał w jaki sposób dochodziło do poszczególnych transakcji, w jaki sposób została wyliczona ilość sprzedanego oskarżonym środka odurzającego i jaką kwotę z tego uzyskał. Podał wyraźnie jakich faktów jest pewien. Sąd Rejonowy dostrzegł przy tym, iż zeznania D. Z. (1) złożone przed Sądem choć były spójne, to jednak z pewną dozą niepewności np. co do cen sprzedaży, ilości narkotyku, czy dat poszczególnych transakcji. Od oceny tej kwestii Sąd ten nie uchylił się lecz należycie wnikliwie ją rozważył, logicznie argumentując, że upływ czasu mógł obiektywnie powodować pojawianie się w kolejnych jego depozycjach różnic, zwłaszcza, gdy z upływem czasu pewne szczegóły mogły zacierać się w jego pamięci. Rację ma przy tym Sąd I instancji, że zeznania D. Z. w zasadniczej kwestii były kategoryczne i jednobrzmiące, bowiem osobami kupującymi z 1 i 2 uprawy niezmiennie byli oskarżeni G. i D. Ś. (1) (k. 308 - odwrót).

Okoliczności podane przez D. Z. (1) w zakresie częstotliwości, miejsc i charakteru spotkań z G. Ś. (1) i D. Ś. (1) znalazły potwierdzenie częściowo w wyjaśnieniach oskarżonych (k. 269 i k. 276), w zeznaniach T. Ś. (1) (k. 275 odwrót - k. 276), J. B. (k. 289 odwrót - k. 290), rozeznaniu w rozmieszczeniu mieszkalnym zabudowań braci Ś., danych teleinformatycznych od operatorów sieci komórkowej abonentów G. Ś. (1) i D. Z. (1) (k. 88-k. 103).

Sąd Okręgowy podziela ocenę świadka T. Ś. (1) i J. B. dokonaną przez Sąd I instancji (k. 309). Zauważyć należy, że ocena tych dowodów - w istocie odmienna od tej, którą dokonali skarżący - w żadnym razie nie wiąże się z ich pominięciem. Zeznania T. Ś. (1) i J. B. w zakresie przekazania pieniędzy D. Z., jak również spotkań z oskarżonymi na terenie ich posesji choć są prawdziwe, to jednak nie potwierdzają w żaden sposób wersji prezentowanej przez oskarżonych, co do tła rzekomego konfliktu i charakteru tych spotkań. Słusznie Sąd I instancji dostrzegł, że świadek T. Ś. (1) wiedzę w tym zakresie czerpała od oskarżonych. Nie dziwi również fakt, że świadek J. B., będąc skazanym uprzednio za przestępstwa narkotykowe nie potwierdził i nie przyznał własnego udziału w procederze przyjmowania narkotyków od D. Z., czy też regulowania płatności za nie.

Sąd I instancji wykazał, że dane teleinformatyczne potwierdziły kontakt pomiędzy oskarżonymi i świadkiem D. Z., w datach wskazywanych przez niego jako daty spotkań (k. 310). Z analizy połączeń, pomiędzy numerem (...) należącym D. Z. wynika bowiem, że urządzenie to współpracowało z numerami telefonu należącymi do oskarżonego G. Ś. (...) oraz (...) i dochodziło do wielokrotnych kontaktów pomiędzy tymi numerami. Potwierdzono, że w stacjach (...) w pobliżu miejsca zamieszkania oskarżonych logowały się urządzenia z powyższych numerów. Również treść wiadomości sms pomiędzy świadkiem D. Z. a oskarżonym G. Ś. nie budzi wątpliwości i potwierdza fakt ich spotkań i kontaktów (k. 138).

Nie sposób nie zauważyć, że w toku postępowania odwoławczego złożony został wniosek dowodowy obrońcy adw. G. P. na okoliczność stwierdzenia stanu zdrowia psychicznego oskarżonego G. Ś., a także tempore criminis, stanu jego poczytalności, możliwości ponoszenia pełnej odpowiedzialności karnej (k. 357). Z dołączonej do wniosku dowodowego opinii psychologicznej z ośrodka (...) w B. wynika, że poziom intelektualny oskarżonego mieści się w granicach umiarkowanego niedorozwoju umysłowego a wyniki uzyskane z testów przemawiają za istnieniem poważnych uszkodzeń organicznych (...). W opinii tej stwierdzono, że oskarżony nie jest w stanie samodzielnie egzystować i wymaga stałej kontroli i opieki ze strony najbliższego otoczenia (k. 360 i k. - 360 odwrót).

Sąd Okręgowy uzupełnił materiał dowodowy w tym zakresie i zasięgnął opinii sądowo-psychiatrycznej wydanej przez biegłych lekarzy psychiatrów B. K.-S. i B. J. w celu zbadania poczytalności oskarżonego G. Ś. (1) w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu, jak i aktualnego stanu zdrowia warunkującego udział w toczącym się przeciwko niemu postępowaniu. W pisemnej opinii uzupełniającej (po uzyskaniu dodatkowej dokumentacji lekarskiej oskarżonego) biegli ci, choć rozpoznali u G. Ś. (1) lekkie upośledzenie umysłowe, to jednoznacznie wskazali, że ten stan psychiczny nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności pokierowania swoim postępowaniem, a nadto jego poczytalność w czasie czynu i postępowania procesowego nie budzi wątpliwości (k. 455). Przeciwko tej opinii zarzuty podniosła obrońca r. pr. M. W. – substytut adw. J. W., argumentując, iż błędnie rozpoznano u oskarżonego „upośledzenie umysłowe lekkie”, podczas gdy z opinii psychologicznej wydanej w Ośrodku (...) w B. w lipcu 2017 r. wynika, iż stwierdzony u oskarżonego poziom intelektualny (IQ) wynosił 44, co mieści się w kategoriach „upośledzenia umysłowego umiarkowanego”. W ustnej uzupełniającej opinii, złożonej przed Sądem, biegli podtrzymali swoje stanowisko wyrażone w opinii pisemnej i stanowczo wypowiedzieli się co do tego, że oskarżony G. Ś. (1) nie jest osobą o upośledzeniu umiarkowanym (k. 506). Wskazali, że z wywiadu środowiskowego na temat oskarżonego wynika, że funkcjonuje on samodzielnie, opiekował się synem, ukończył prawo jazdy, szkołę zawodową i prowadził warsztat samochodowy. Nie stwierdzili u oskarżonego wyraźnych dysfunkcji (...). Biegli stwierdzili, że w badaniu psychologicznym G. Ś. (1) przeprowadzonym w maju 2018 r., w innej sprawie, wykazano, że jego sprawność intelektualna mieści się w granicach normy, IQ = 77. Zdaniem biegłych gorszy wynik sprawności intelektualnej, który uzyskano w poradni psychologicznej wynikał ze świadomej postawy obronnej G. Ś. (1), przyjętej w tym celu, aby w ocenie personelu wypaść jako osoba głębiej upośledzona. Swoje wnioski co do stopnia upośledzenia G. Ś. (1) biegli wyciągnęli na podstawie badań psychologicznych i z dwukrotnej obserwacji oskarżonego w szpitalach psychiatrycznych. Z uwagi na rzetelność, spójność i logiczność opinii pisemnych i uzupełniającej opinii ustnej biegłych B. – K. S. i B. J., Sąd Okręgowy jednoznacznie mógł stwierdzić, że w chwili popełnienia zarzuconych mu czynów oskarżony G. Ś. (1) był poczytalny i tym samym podlega on odpowiedzialności karnej, nie znajdując jednocześnie podstaw do uwzględnienia wniosków dowodowych obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych lekarzy psychiatrów i opinii psychologa.

Zdaniem Sądu Okręgowego takie zachowanie oskarżonego G. Ś. (1), zmierzało do wprowadzenia w błąd organów wymiaru sprawiedliwości co do rzeczywistego stanu jego zdrowia i tym samym uniknięcia odpowiedzialności karnej za czyny zarzucone mu w prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu.

Wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy Sąd Rejonowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych (vide: pkt II a, b, c apelacji adw. G. P.).

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku trafnie stwierdził (k. 311 - odwrót), że choć nie ma „namacalnego” dowodu wskazującego na cel osiągnięcia korzyści majątkowej, to jednak wniosek taki, kierując się zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, należy wyprowadzić z dowodów omówionych wyżej, w tym zeznań D. Z.. Nie ulega przy tym wątpliwości, że nabycie środka odurzającego w ilości 4 kg 810 gram, (co stanowiło 47 100 + 1000 porcji konsumpcyjnych) po cenie hurtowej jest nierozerwalnie związane z jego dalszym odpłatnym przekazaniem celem jego podzielenia i wprowadzenia do sprzedaży detalicznej. Słusznie Sąd I instancji dostrzegł więc, że skutkiem nabycia środków odurzających przez oskarżonych było uzyskanie korzyści majątkowej dla siebie, lub innej osoby (art. 115 § 4 k.k.).

Trafnie Sąd Rejonowy ustalił, że oskarżeni uczestniczyli w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włókniste i do tej kwestii odniósł się w pisemnych motywach do zaskarżonego wyroku (k. 308 - odwrót). Wskazano tam wyraźnie, że choć część z zabezpieczonej partii materiału z trzeciej uprawy nie miała wartości, to dotyczyło to przedwcześnie zlikwidowanej uprawy oraz zabezpieczenia różnych pozostałości które nie miały żadnej wartości handlowej. Słusznie Sąd ten dostrzegł, że część z zabezpieczonego materiału miała pełną wartość jako środek odurzający. Sąd Rejonowy oparł się w tym zakresie na opinii biegłego z zakresu badań chemicznych (k. 83). Wyraźnie wskazano w niej, że materiał roślinny z zabezpieczonej uprawy oznaczony nr 2 i 3 z uwagi na zawartość (...) powyżej 0,20 % stanowił konopie inne niż włókniste. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że poprzednie zbiory (pochodzące z 1 i 2 uprawy), choć zostały sprzedane, to miały pełną wartość, co (jak zeznawał D. Z.) potwierdzali oskarżeni i wynika z faktu, że nie przerwali oni wymiany handlowej i nie zwracali zakupionego od D. Z. towaru.

Również ustalenia faktyczne w zakresie łącznej ilości nabytego przez oskarżonych środka odurzającego nie budzą zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Sąd Rejonowy wskazał, że ustalenia te poczynił w oparciu o pierwsze depozycje D. Z. (1) z 1 czerwca 2016 r., a więc najbliższe dacie czynu (k. 308 - odwrót). Zauważyć należy, że D. Z. wyjaśniał, że z pierwszej tury uprawy wyhodował w sumie 3 kg suszu konopi indyjskich, z drugiej zaś 1 kg 900 gram i sprzedał go oskarżonym. W związku z powyższym, zarzucono oskarżonym aktem oskarżenia łączne nabycie środka odurzającego w ilości 4 kg 900 gram. Tymczasem z depozycji D. Z. wynika, że z pierwszej tury uprawy oskarżeni nabyli łącznie 2950 gram środka odurzającego w pięciu transzach (100 gram nabył sam G. Ś., dalej w trzech transzach po 350 gram środka odurzającego oskarżeni nabyli wspólnie, a ostatnia duża dostawa z tej tury wynosiła 1800 gram), z drugiej zaś tury uprawy oskarżeni nabyli wspólnie 1860 gram środka odurzającego w trzech transzach (200 gram na początku maja 2016, 360 gram w połowie maja, i około 20 maja 1 kg 300 gram). Tym samym Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął z matematycznego punktu widzenia, że oskarżeni nabyli od D. Z. (1) ziele konopi innej niż włókniste w okresie objętym zarzutem w ilości 4810 gram (2950 gram + 1860 gram), przy czym 4710 gram nabyli wspólnie a 100 gram nabył samodzielnie oskarżony G. Ś. (1).

Wbrew twierdzeniom skarżącego prawidłowa jest ocena prawna czynu popełnionego przez oskarżonych D. Ś. (1) i G. Ś. (1) (vide: pkt III apelacji adw. G. P.). Oskarżeni wypełnili znamiona czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełniony w warunkach art. 12 k.k. polegającego na uczestniczeniu w obrocie znacznej ilości środków odurzających. Uczestniczenie w obrocie w danym wypadku należy rozumieć jako korelat wprowadzania do obrotu. Jest to zatem przyjęcie w jakiejkolwiek formie, odpłatnie lub nieodpłatnie, środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej przez osobę niebędącą konsumentem w celu dalszego przekazania kolejnej osobie (podobnie SN w postanowieniu z dnia 18 listopada 2015 r. o sygn. VKK 341/15, LEX nr 1923856).

Z zeznań D. Z. jednoznacznie wynika, że oskarżeni G. Ś. i D. Ś. byli pośrednikami, ponieważ odsprzedawali zakupiony od niego towar (k. 84-85). W tym zakresie podał, że oskarżeni negocjując ceny wskazywali, że nie są w stanie więcej zapłacić, bo ich odbiorca nie zapłaci im tyle by mogli zarobić. Kryteria obiektywne wynikające z art. 7 kpk pozwalają ocenić, iż oskarżeni uczestniczyli w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci konopi innej niż włóknista. Do takiej oceny upoważnia: znaczna łączna ilość nabytych narkotyków, duża jednorazowa ilość nabywanych narkotyków, regularność nabycia oraz znaczna wartość pieniędzy przeznaczona na ten cel. Zauważyć także należy, że do nabycia środków odurzających dochodziło na mocy porozumienia, iż D. Z. marihuanę wyhoduje i dostarczy, zaś oskarżeni zakupią środek odurzający z każdej wyhodowanej partii. Zakończenie tej działalności nie było limitowane czasem. Zakończyła się bowiem dopiero z chwilą ujawnienia trzeciej uprawy D. Z. przez organy ścigania. Stąd też kwalifikację przyjętą w skarżonym wyroku należało zaakceptować.

Oskarżonym przypisano uczestniczenie w obrocie znacznej ilości środków odurzających. Pojęcie znacznej ilości prawidłowo uzasadnił Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k. 310v –k. 311). Sąd Odwoławczy podziela tę ocenę i jednocześnie nie znajduje uzasadnienia do powtarzania przytoczonej tam argumentacji prawnej.

Nie budzi również wątpliwości prawidłowość powołania w kwalifikacji prawnej art. 12 k.k. W realiach ocenianej sprawy należy podnieść, iż D. Ś. (1) i G. Ś. (1) w krótkich odstępach czasu nabywali znaczne ilości środków odurzających, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Były to działania wielokrotne, rozciągnięte w czasie. Te okoliczności w pełni przemawiają za kwalifikacją z art. 12 k.k.

Uprzednia karalność oskarżonych za przestępstwa przeciwko mieniu i za przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przemawia za uznaniem, że zarzucane im czyny popełnili w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k.

Zauważyć w tym miejscu należy, że Sąd Rejonowy nie dość wnikliwie rozważył wszystkie skazania wynikające z danych o karalności oskarżonego D. Ś. (1) (k. 246-k. 248). Sąd Rejonowy uznał bowiem oskarżonego D. Ś. za winnego czynu przypisanego mu w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, przy czym czynu tego oskarżony miał się dopuścić będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu o sygn. akt II K 710/10 za czyny z art. 291 § 1 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 4 lutego 2014 r. do 4 grudnia 2014 r. i wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubinie o sygn. akt II K 3204/10 z dnia 17 lutego 2011 r. za czyny z art. 291 § k.k. i art. 306 k.k. na karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 4 grudnia 2014 r. do 4 sierpnia 2015 r. Z karty karnej tego oskarżonego wynika jednak, że przypisanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Żarach o sygn. akt II K 710/10 za czyny z art. 291 § 1 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 4 lutego 2014 r. do 4 grudnia 2014 r. i wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubinie o sygn. akt II K 3204/10 z dnia 17 lutego 2011 r. za czyny z art. 291 § k.k. i art. 306 k.k. na karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 4 grudnia 2014 r. do 9 lutego 2015 r. Z wyżej wskazanych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok wobec D. Ś. (1) (art. 437 § 2 k.p.k.) w sposób wskazany w pkt I części wstępnej.

Nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego G. Ś. i oskarżonego D. Ś. w szerszym zakresie Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał go w mocy.

Zgodnie z art. 447 § 1 i 2 k.p.k. apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku. A zatem wskazany przepis obliguje Sąd Odwoławczy także do oceny kar wymierzonych oskarżonym.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się, by w niniejszej sprawie zachodziła podstawa do zmiany wyroku w powyższym zakresie (art. 438 pkt. 4 k.p.k.). Zauważyć należy, iż o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. można mówić tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary, można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, która byłaby prawidłowa w świetle dyrektyw art. 53 k.k. Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Sąd I instancji wymierzając oskarżonemu G. Ś. (1) karę 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności i oskarżonemu D. Ś. (1) karę 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w ilości 150 stawek dziennych każda po 20 zł wobec każdego z oskarżonych, uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskazaniami, co do ich wymiaru bacząc, aby granice swobodnego uznania sędziowskiego nie zostały przekroczone, czego dowodem jest treść pisemnych motywów wyroku (k. 312 – odwrót i k. 313). Jednocześnie w związku z rodzajem popełnionego przestępstwa nie budzi wątpliwości orzeczenie na mocy art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nawiązki – na cel związany z zapobieganiem i przeciwdziałaniem narkomanii w kwotach po 1000 zł od każdego z oskarżonych.

O opłatach kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k.