Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2018 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko B. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej B. S. rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 9.981,96 zł (dziewięć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt jeden złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, przy czym nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, liczonymi od dnia 2 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej B. S. rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 1.965,15 zł (tysiąc dziewięćset sześćdziesiąt pięć złotych piętnaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.840,15 zł (tysiąc osiemset czterdzieści złotych piętnaście groszy) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje pobrać od pozwanej B. S. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 175 zł (sto siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt III C 1205/18

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2016 roku powód - Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez niezawodowego pełnomocnika, wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie Wydziału VI Cywilnego pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, domagając się zasądzenia od pozwanej B. S. kwoty 9.981,96 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od dnia wniesienia pozwu, tj. od 2 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty.

Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 30 czerwca 2011 roku zawarł z pozwaną umowę pożyczki numer (...), aneksowaną 26 września 2014 roku. Zgodnie z umową powód udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 26.500 złotych, zaś pozwana zobowiązała się do zwrotu pożyczki wraz z należnymi odsetkami oraz do zapłacenia opłat i prowizji należnych powodowi, najpóźniej do dnia 15 czerwca 2019 roku. Powód podał, że w związku z wystąpieniem zadłużenia przeterminowanego i brakiem spłaty przez pozwanego powód w dniu 15 kwietnia 2016 roku wezwał pozwaną do spłaty zadłużenia przeterminowanego pod rygorem wypowiedzenia umowy, z poinformowaniem o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację. Pozwana na wezwanie to nie zareagowała. Z uwagi na brak wymaganej płatności powód w dniu 19 maja 2016 roku wysłał do pozwanej oświadczenie z wypowiedzeniem umowy. Po upływie okresu wypowiedzenia umowy, w dniu 6 października 2016 roku zobowiązanie stało się w całości wymagalne. Następnie powód w dniu 28 października 2016 roku wezwał pozwaną do dobrowolnego spełnienia świadczenia lub ustalenia ugodowych warunków spłaty. Pozwana ponownie nie zareagowała na wezwanie powoda. Powód wskazał, że na dochodzoną pozwem kwotę składają się: kapitał w kwocie 9.174,17 zł i odsetki naliczone od dnia 15 stycznia 2016 roku do dnia 1 grudnia 2016 roku w kwocie 807,79 zł. Powód podał, że domaga się także zasądzenia dalszych należnych odsetek umownych za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym.

22 marca 2017 roku referendarz w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie Wydział VI Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (ówczesna sygnatura akt VI Nc-e 2180249/16).

W przepisanym terminie pozwana B. S. reprezentowana przez niezawodowego pełnomocnika, wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty z 22 marca 2017 roku zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana w sprzeciwie zarzuciła brak legitymacji czynnej powoda, niewykazanie roszczenia co do wysokości oraz nieprawidłowe wypowiedzenie umowy. Zarzuty nie te zostały uzasadnione.

Postanowieniem referendarza Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie Wydziału VI Cywilnego z dnia 22 maja 2017 roku – wobec skutecznego złożenia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty z dnia 22 marca 2017 roku, przekazano sprawę na podstawie art. 505 ^[36] § 1 k.p.c. do tutejszego Sądu jako sądu właściwości ogólnej pozwanej.

24 stycznia 2018 roku Sąd Rejonowy w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (ówczesna sygnatura akt III Nc 2160/17), uwzględniając w całości żądanie pozwu.

Pozwana B. S. w dniu 1 marca 2018 roku wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty z 24 stycznia 2018 roku zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana zarzuciła niewykazanie roszczenia co do zasady jak i wysokości oraz „niedotrzymanie procedur wymaganych prawem”. Zarzuty nie te zostały uzasadnione.

Zarządzaniem z dnia 4 kwietnia 2018 roku Sąd zobowiązał pozwaną do uzupełnienia braków formalnych wniesionego sprzeciwu oraz do przedstawienia zarzutów, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy, oraz okoliczności faktyczne i dowody, pod rygorem ich pominięcia, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

2 maja 2018 roku powód Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, złożył pismo przygotowawcze, w którym ustosunkował się do sprzeciwu pozwanej. Powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i żądanie, wnosząc również o zasądzenie od pozwanej kosztów zastępstwa procesowego.

Powód wskazał, że pozwana z jednej strony zarzuca brak legitymacji czynnej powoda, z drugiej zaś strony nie kwestionuje faktu zawarcia umowy. W zakresie braku zachowania procedur wypowiedzenia umowy wskazał, że wezwania do zapłaty oraz oświadczenia o wypowiedzeniu umowy odbierał reprezentujący pozwaną w procesie jej syn. W zakresie niewykazania roszczenia co do wysokości powód wskazał, że pozwana do stycznia 2016 r. dokonywała regularnych spłat rat pożyczki. Podniósł, że nie można wymagać od powoda, aby przewidywał wszelkie sposoby obrony przez stronę pozwaną i na wszelki wypadek dołączał do pozwu wszystkie dokumenty związane ze sprawą, w związku z czym przesyła uzupełnione dokumenty do pozwu oraz dalsze okoliczności faktyczne i twierdzenia, w celu wyjaśnienia sprawy. Powód wskazał, że zgodnie z zasadami rozkładu ciężaru dowodu w kontekście umowy pożyczki zobowiązany jest wykazać, że strony zawarły umowę oraz że przeniósł na pożyczkobiorcę określoną w umowie ilość pieniędzy, natomiast na pozwanym ciąży obowiązek wykazania, że spełnił zobowiązanie do zwrotu przedmiotu umowy. W piśmie powód zawarł zestawienie wysokości rat pożyczki od 15 lipca 2011 roku do 15 września 2016 roku, zestawienie dokonywanych przez pozwaną spłat w okresie od 15 lipca 2011 roku do 12 grudnia 2016 roku, zestawienie wysokości oprocentowania pożyczki – odsetek umownych od kapitału oraz odsetek umownych, określanych jako karne, od kapitału przeterminowanego, od dnia 15 lipca 2011 roku do dnia 12 lutego 2016 roku oraz wyliczenie odsetek od kapitału oraz kapitału przeterminowanego.

28 maja 2018 r. B. S., reprezentowana przez niezawodowego pełnomocnika, uzupełniła braki formalne sprzeciwu. W sprzeciwie podniosła zarzuty niewykazania roszczenia co do zasady jak i wysokości, niedotrzymanie procedur wypowiedzenia umowy, skutkujące jego nieskutecznością, złożenie pozwu w sposób wadliwy, zawarcie w umowie i aneksach klauzul niedozwolonych oraz przedawnienia roszczenia. Zarzuty te nie zostały uzasadnione.

Pismem z dnia 12 lipca 2018 r. powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, wskazując, że zarzuty pozwanej ograniczają się jedynie do negowania okoliczności faktycznych, natomiast zarzut przedawnienia się roszczenia powoda jest bezpodstawny, gdyż roszczenie to przedawniałoby się 10 lipca 2019 r., a bieg terminu przedawnienia został przerwany wniesieniem pozwu.

Podczas rozprawy w dniu 21 sierpnia 2018 r. pełnomocnik pozwanej podniósł następujące zarzuty:

-zawarcia umowy pod wpływem błędu, przez wprowadzenie mylnego pojęcia, że zawierana umowa jest przedłużeniem umowy poprzedniej, która posłużyła do spłaty właśnie tej poprzedniej umowy, zmanipulowania świadomości pozwanej przez to, że została udzielona pożyczka w takiej samej kwocie na jaką opiewała poprzednia pożyczka,

- abuzywności postanowień §15 i §16 umowy z 30 czerwca 2011 roku, skutkujących nieważnością umowy,

- bezskuteczność wypowiedzenia umowy, jako przeprowadzonej z naruszeniem art. 75c ustawy Prawo Bankowe, albowiem odpowiedź Banku na wniosek o restrukturyzację nie został pozwanej doręczony, zaś jego treść nie spełnia ustawowego wymogu uzasadnienia, bez przeprowadzenia analizy sytuacji finansowej i gospodarczej pożyczkobiorcy,

Powód na rozprawie podtrzymał stanowisko zaprezentowane w pismach procesowych i wniósł o uchylenie nakazów zapłaty wydanych w postępowaniu upominawczym. Zwrócił również uwagę, że zarzut niedoręczenia pozwanej odmowy drugiej restrukturyzacji pożyczki nie został podniesiony przez pozwaną na wcześniejszym etapie postępowania, wobec czego powód nie miał możliwości ustosunkowania się do tego zarzutu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 czerwca 2011 roku powód Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. zawarł z pozwaną B. S., jako pożyczkobiorcą, na jej wniosek o udzielenie pożyczki z 30 czerwca 2011 roku, umowę pożyczki numer (...), na podstawie której udzielił pożyczkobiorczyni pożyczki gotówkowej w łącznej kwocie 26.500 złotych z terminem spłaty do dnia 15 czerwca 2017 roku. B. S. zobowiązała się do zwrotu kwoty pożyczki wraz z należnymi odsetkami oraz zapłacenia prowizji i opłat należnych bankowi zgodnie z zawartą umową (§1.1 oraz §2.a). Kwota pożyczki była oprocentowana według zmiennej stopy bazowej banku i stopy stałej, z zastrzeżeniem §13 ust. 2 pkt. 1 i 2, marży banku w wysokości 2,5%. Na dzień zawarcia umowy stopa bazowa wynosiła 10,49%, a oprocentowanie pożyczki 12,99% (§2.2). Pożyczka została przeznaczona na cele konsumpcyjne w wysokości 1.515,77 zł oraz spłatę kredytu z 16 listopada 2010 roku w Banku (...) SA z siedzibą w W. w wysokości 24.997,15 zł (§3). Całkowity koszt pożyczki wynosił 11.586,50 zł, na który składały się odsetki. Pożyczkodawca nie pobrał prowizji od udzielenia pożyczki, ani składek na ubezpieczenia (§4).

Wypłata pożyczki nastąpiła w formie bezgotówkowej w dniu podpisania umowy (§5.1 i §1.2) z czego kwota 1.502,85 zł na rachunek (...) oraz kwota 24.997,15 zł na rachunek (...). Spłata pożyczki następowała w ratach annuitetowych, które na dzień zawarcia umowy wynosiły 528,95 zł, płatnych do dnia 15 każdego miesiąca. Odsetki od kwoty pożyczki bank pobierał od dnia powstania zadłużenia do dnia jego spłaty (§6.1 i §6.2). Zadłużenie z tytułu pożyczki bank ewidencjonował na rachunku kredytowym (§6.3). O prognozowanej wysokości raty bank informował pożyczkobiorcę w harmonogramie spłaty doręczanym po wypłacie pożyczki. Pożyczkobiorca zobowiązał się do spłaty raty w wysokościach określanych w zawiadomieniach o wysokości raty spłaty pożyczki (§8.1 i §8.2). Spłata pożyczki następowała przez pobieranie środków z rachunku pożyczkobiorcy, na którym zobowiązana była do posiadania odpowiednich środków (§9.1 i §9.2). Zmienna stopa bazowa mogła ulec zmianie między innymi w razie: zmiany przepisów prawa mających wpływ na wysokość oprocentowania, zmiany cen pieniądza na rynku międzybankowym, zmiany stopy rezerwy obowiązkowej Narodowego Banku Polskiego, zmiany wskaźników cen towarów i usług konsumpcyjnych, zmiany rentowności papierów skarbowych lub zmiany podstawowych stóp procentowych Narodowego Banku Polskiego (§11), o czym bank informował pożyczkobiorcę (§12.1.2). W przypadku braku środków na rachunku o którym §9 ust. 1 powstałe zadłużenie przeterminowane, od którego bank mógł pobierać odsetki w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (§14.1 i §14.2). W przypadku wstrzymywania się ze spłatą zadłużenia przeterminowanego bank wysyłał pierwsze wezwanie (nie wcześniej niż 7 dnia braku spłaty), następnie drugie wezwanie (nie wcześniej niż w 30 dniu braku spłaty), następnie trzecie wezwanie do zapłaty, pod rygorem wypowiedzenia umowy (nie wcześniej niż w 60 dnia braku spłaty). Nie wcześniej niż w 80 dni braku spłaty bank wysyłał kolejne wezwanie do zapłaty wraz z wypowiedzeniem umowy. Wezwanie do zapłaty pod rygorem wypowiedzenia umowy oraz wezwanie do zapłaty wraz z oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy bank wysyłał przesyłką poleconą (§14.5). Bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy w przypadku, gdy pożyczkobiorca nie zapłaci w terminie określonym w niniejszej umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim wezwanie pożyczkobiorcy do spłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania (§19.1.2). Po upływie okresy wypowiedzenia pożyczkobiorca zobowiązany był do spłaty całości zadłużenia (§20).

W dniu zawarcia umowy B. S. podpisała oświadczenie o zapoznaniu się z ryzykiem wynikającym z zastosowania zmiennej stop procentowej, w tym ryzyku wzrostu wysokości oprocentowania udzielonej pożyczki i możliwości wzrostu spłacanej raty. W udzielonej pożyczkobiorczyni informacji zostało wskazane, że na dzień udzielenia pożyczki zmienna stopa bazowa wynosi 10,49%, może jednak ulec ona zmianie między innymi w razie: zmiany przepisów prawa mających wpływ na wysokość oprocentowania, zmiany cen pieniądza na rynku międzybankowym, zmiany stopy rezerwy obowiązkowej Narodowego Banku Polskiego, zmiany wskaźników cen towarów i usług konsumpcyjnych, zmiany rentowności papierów skarbowych lub zmiany podstawowych stóp procentowych Narodowego Banku Polskiego. W ramach podpisania umowy został również założony rachunek kredytowy – stosowanie do §9 umowy, o numerze (...). Uruchomiane na tym rachunku środki zostały przelane na rachunek B. S. prowadzony przez pożyczkodawcę o numerze (...), a następnie kwota 24.997,15 zł została przelana na rachunek (...) – stosownie do postanowień §5 umowy. Na rachunku (...) pozostała kwota 1.515,77 zł.

Dowód:

- wniosek o udzielenie pożyczki z 30 czerwca 2011 roku wraz z ofertą wstępną – k. 102-103, 109-110,

- umowa pożyczki z dnia 30 czerwca 2011 roku, k. 99-101 (58-60),

- oświadczenie – k. 104,

- potwierdzenie założenia rachunku bankowego – k. 105,

- potwierdzenia przelewu – k. 106-107,

- wyciąg z rachunku bankowego – k. 108.

25 marca 2013 roku B. S. złożyła wniosek o wcześniejszą spłatę pożyczki w kwocie 4.200 zł. Na skutek wniosku pozwanej strony zawarły aneks nr (...) do umowy z 30 czerwca 2011 roku, skutkujący częściową spłatą pożyczki w wysokości 4.200 zł oraz zmianą z dniem 15 kwietnia 2013 roku raty pożyczki na kwotę 417,74 zł.

23 października 2013 roku B. S. wniosła o zmianę rachunku do spłaty udzielonej pożyczki na rachunek (...). Na skutek wniosku pozwanej strony zawarły aneks nr (...) do umowy z 30 czerwca 2011 roku, skutkujący zmianą rachunku do rozliczania należności na rachunek wskazany we wniosku.

19 września 2014 roku B. S. wniosła o restrukturyzację zadłużenia z tytułu umowy pożyczki z 30 czerwca 2011 r., które na dzień złożenia wniosku wynosiło 11.977 zł, wnosząc o wydłużenie okresu spłaty pożyczki ze zmniejszeniem rat pożyczki.

26 września 2014 roku strony zawały kolejny aneks do umowy z 30 czerwca 2011 roku, zgodnie ustalając, że zadłużenie z tytułu pożyczki wynosi: 11.557,10 zł tytułem kapitału, 295,04 zł tytułem przeterminowanego kapitału, 110,62 zł tytułem zaległych odsetek, 1,31 zł tytułem odsetek karnych oraz 35,95 zł tytułem odsetek. Strony dokonały zmiany umowy w ten sposób, że termin spłaty pożyczki został zmieniony na 15 czerwca 2019 roku, zaś wysokość rat od dnia 15 października 2014 roku wynosiła 271,62 zł.

Dowód:

- wniosek o wcześniejszą spłatę pożyczki – k. 111,

- potwierdzenie przelewu – k. 113,

- aneks nr (...) z 25 marca 2013 roku do umowy z 30 czerwca 2011 r. – k. 112,

- wniosek o zmianę rachunku bankowego k. 114,

- aneks nr (...) z 23 października 2013 roku do umowy z 30 czerwca 2011 r. – k. 115,

- wniosek o restrukturyzację pożyczki – k. 116-118,

- aneks z 26 września 2014 roku do umowy z 30 czerwca 2011 r. – k. 119.

Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. przez cały czas trwania umowy zawiadamiała B. S. o zmianie wysokości spłat pożyczki wskazując każdorazowo wysokość oraz datę płatności raty w zmienionej wysokości.

Poszczególne raty pożyczki, jakie miała spłacać pożyczkobiorczyni kształtowały się następująco:

- od dnia 15 lipca 2011 r. do dnia 15 grudnia 2011 r. – 528,98 zł,

- od dnia 15 stycznia 2012 r. do dnia 15 lutego 2012 r. – 532,22 zł,

- od dnia 15 marca 2012 r. do dnia 15 listopada 2012 r. – 534,24 zł,

- do dnia 15 grudnia 2012 r. – 532,19 zł,

- do dnia 15 stycznia 2013 r. – 529,95 zł,

- do dnia 15 lutego 2013 r. – 532,19 zł,

- do dnia 15 stycznia 2013 r. – 526,91 zł,

- do dnia 15 marca 2013 r. – 524,15 zł,

- do dnia 15 kwietnia 2013 r. – 415,70 zł,

- do dnia 15 maja 2013 r. – 414,03 zł,

- do dnia 15 czerwca 2013 r. – 411,73 zł,

- do dnia 15 lipca 2013 r. – 409,94 zł,

- od dnia 15 sierpnia 2013 r. do dnia 15 sierpnia 2014 r. – 408,48 zł,

- do dnia 15 września 2014 r. – 405,66 zł,

- do dnia 15 października 2014 r. – 268,08 zł,

- do dnia 15 listopada 2014 r. – 269,42 zł,

- od dnia 15 grudnia 2014 r. do dnia 15 lutego 2015 r. – 268,36 zł,

- od dnia 15 marca 2015 r. do dnia 15 października 2015 r. – 264,97 zł,

- do dnia 15 listopada 2015 r. – 263,80 zł,

- od dnia 15 grudnia 2015 r. do dnia 15 września 2016 r. – 264,97 zł.

Pozwana B. S. dokonała na rzecz Banku (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. na poczet zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki z dnia 30 czerwca 2011 r. następujących wpłat:

- 15 lipca 2011 r. – 529,98 zł,

- 15 sierpnia 2011 r. - 529,98 zł,

- 15 września 2011 r. - 529,98 zł,

- 15 października 2011 r. - 529,98 zł,

- 15 listopada 2011 r. - 529,98 zł,

- 15 grudnia 2011 r. – 529,98 zł,

- 15 stycznia 2012 r. – 532,22 zł,

- 15 lutego 2012 r. – 532,22 zł,

- 15 marca 2012 r. – 534,24 zł,

- 15 kwietnia 2012 r. - 534,24 zł,

- 15 maja 2012 r. - 534,24 zł,

- 15 czerwca 2012 r. - 534,24 zł,

- 15 lipca 2012 r. - 534,24 zł,

- 15 sierpnia 2012 r. - 534,24 zł,

- 15 września 2012 r. - 534,24 zł,

- 15 października 2012 r. - 534,24 zł,

- 15 listopada 2012 r. - 534,24 zł,

- 15 grudnia 2012 r. - 532,19 zł,

- 15 stycznia 2013 r. – 529,95 zł,

- 15 lutego 2013 r. – 526,91 zł,

- 15 marca 2013 r. – 524,15 zł,

- 25 marca 2013 r. – 4.200 zł,

- 15 kwietnia 2013 r. – 415,70 zł,

- 15 maja 2013 r. – 414,03 zł,

- 15 czerwca 2013 r. – 180,66 zł,

- 20 czerwca 2013 r. – 150 zł,

- 21 czerwca 2013 r. - 81,65 zł,

- 15 lipca 2013 r. – 409,94 zł,

- 15 sierpnia 2013 r. - 408,48 zł,

- 15 września 2013 r. – 408,48 zł,

- 15 października 2013 r. – 408,48 zł,

- 15 listopada 2013 r. – 408,48 zł,

- 15 grudnia 2013 r. - 408,48 zł,

- 15 stycznia 2014 r. - 408,48 zł,

- 15 lutego 2014 r. - 408,48 zł,

- 15 marca 2014 r. - 408,48 zł,

- 15 kwietnia 2014 r. - 408,48 zł,

- 15 maja 2014 r. - 408,48 zł,

- 15 czerwca 2014 r. - 408,48 zł,

- 15 lipca 2014 r. – 196,57 zł,

- 13 sierpnia 2014 r. - 214,55 zł,

- 15 sierpnia 2014 r. – 411,30 zł,

- 15 października 2014 r. – 268,08 zł,

- 15 listopada 2014 r. - 269,42 zł,

- 15 grudnia 2014 r. – 268,36 zł,

- 15 stycznia 2015 r. – 268,36 zł,

- 15 lutego 2015 r. – 268,36 zł,

- 15 marca 2015 r. -264,97 zł,

- 15 kwietnia 2015 r. – 264,97 zł,

- 15 maja 2015 r. – 264,97 zł,

- 15 czerwca 2015 r. - 264,97 zł,

- 15 lipca 2015 r. - 264,97 zł,

- 15 sierpnia 2015 r. – 17,52 zł,

- 14 września 2015 r. – 248,89 zł,

- 15 września 2015 r. – 124,63 zł,

- 14 października 2015 r. – 141,47 zł,

- 15 października 2015 r. – 266,14 zł,

- 15 listopada 2015 r. – 263,80 zł,

- 15 grudnia 2015 r. – 91,58 zł,

- 15 stycznia 2016 r. – 174,79 zł,

- 15 lutego 2016 r. – 23,29 zł,

- 15 marca 2016 r. – 243,08 zł.

Na dzień 12 lutego 2016 r. saldo niespłaconej pożyczki wynosiło 9.174,17 zł

Dowód:

- zawiadomienia o zmianie wysokości raty spłaty oraz zawiadomienia o najbliższej racie – k. 120-151v,

- wydruk historii spłaty pożyczki – k. 152-154.

Pismem z dnia 15 kwietnia 2016 roku Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wezwał B. S. do zapłaty zadłużenia przeterminowanego w kwocie 799,80 zł w terminie 14 dni pod rygorem uruchomienia trybu wypowiedzenia umowy. W piśmie tym pouczył również pożyczkobiorczynię o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację pożyczki. Wezwanie to zostało doręczone pożyczkobiorczyni na adres wskazany w umowie pożyczki w dniu 25 kwietnia 2016 r., odbiór potwierdził dorosły domownik – M. K..

4 maja 2016 r. B. S. złożyła pożyczkodawcy wniosek o kolejną restrukturyzację pożyczki, poprzez zmniejszenie rat pożyczki do kwoty 100 zł.

Pismem z dnia 5 maja 2016 r. Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. odmówił pożyczkobiorczyni kolejnej restrukturyzacji zadłużenia wynikającego z umowy z 30 czerwca 2011 r., albowiem takowo została już przeprowadzona we września 2014 r. i raty spłaty zostały zmienione do minimalnego poziomu oraz maksymalne wydłużenie okresu kredytowania.

Pismem z dnia 19 maja 2016 roku Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. dokonał wypowiedzenia B. S. umowy pożyczki z 30 czerwca 2011 roku z 30-dniowym okresem wypowiedzenia. Na dzień wypowiedzenia umowy kwota zadłużenia przeterminowanego wynosiła 1.070,37, w tym 763,56 zł kapitału oraz 306,81 zł, tytułem odsetek. Pismo to zostało doręczone B. S. na adres wskazany w umowie pożyczki w dniu 10 czerwca 2016 roku, odbiór potwierdził dorosły domownik – M. K..

Pismem z dnia 28 października 2016 roku Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wezwał B. S. do zapłaty zadłużenia przeterminowanego w kwocie 9.897,86 zł, w tym 9.174,17 zł tytułem kapitału oraz 723,69 zł odsetek, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Wezwanie to zostało doręczone pożyczkobiorczyni w dniu 4 listopada 2016 r.

Pożyczkodawca skierował do B. S. również upomnienie z dnia 27 lutego 2016 roku oraz wezwanie z dnia 21 marca 2016 roku.

B. S. w zakreślonym terminie nie spłacił zaległych należności.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 15 kwietnia 2016 roku wraz z dowodem doręczenia, k. 155-156 (62-63);

- pismo B. S. z 4 maja 2016 r. – k. 160,

- pismo z 5 maja 2016 r. – k. 161

- wypowiedzenie umowy z dnia 19 maja 2016 roku wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 157-158 (64-64v);

- ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 28 października 2016 roku wraz z dowodem doręczenia, k. 65-66;

- wydruk listy pism wysłanych - k. 159;

W dniu 2 grudnia 2016 roku Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. sporządził wyciąg z ksiąg banku, w którym stwierdził, że z tytułu umowy pożyczki z dnia 30 czerwca 2011 r. zobowiązanie B. S. opiewa na kwotę 9.981,96 złotych, na którą składa się kapitał w kwocie 9.174,17 złotych oraz odsetki naliczone do dnia 1 grudnia 2016 roku włącznie w kwocie 807,79 złotych. Wyciąg został wystawiony przez należycie umocowanych pracowników banku.

Dowód:

-wyciąg z ksiąg banku, k. 162,

- pełnomocnictwa – k. 163-164.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie powód Bank (...) S.A. z siedzibą w W. domagał się zasądzenia od pozwanej B. S. kwoty 9.981,96 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego, liczonymi od dnia wniesienia pozwu, tj. od 2 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty

Podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowiły postanowienia umowy pożyczki nr (...) z dnia 30 czerwca 2011 r. na podstawie której udzielił pozwanej pożyczki gotówkowej w łącznej kwocie 26.500 złotych.

Zgodnie z art. 3 ust 1 i 2 pkt 1 Ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2016.1528 j.t.), przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Podstawowym obowiązkiem pożyczkodawcy jest wydanie drugiej stronie przedmiotu pożyczki, natomiast obowiązkiem pożyczkobiorcy jest zwrot przedmiotu pożyczki w umówionym terminie.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie dowodów z wymienionych wyżej dokumentów prywatnych, w szczególności umowy pożyczki, załączników do niej, harmonogramów spłat, zawiadomień o spłacie i wysokości rat, listy operacji na koncie, wzajemnej korespondencji stron, w tym wezwań do zapłaty, oraz wyciągu z ksiąg bankowych, których to autentyczność nie była w toku procesu kwestionowana przez strony, nie wzbudziła również wątpliwości Sądu.

Przeciwko żądaniu pozwu pozwana podniosła szereg zarzutów: braku legitymacji czynnej powoda, niewykazanie roszczenia co do zasady jak i wysokości, nieskutecznego wypowiedzenie umowy – z naruszeniem przepisów Prawa bankowego, złożenie pozwu w sposób wadliwy, abuzywność §15 i §16 umowy, skutkujących jej nieważnością, przedawnienia roszczenia oraz zawarcie umowy pod wpływem błędu. Już na początku także wskazać należy, że podniesione przez pozwaną zarzuty były w istocie jedynie swoistą strategią procesową polegającą na negowaniu wszelkich okoliczności, z których mogłaby wynikać dla pozwanej odpowiedzialność z tytułu zawartej umowy.

Wszystkie z podniesionych przez pozwaną zarzutów okazały się bezzasadne. Na wstępie Sąd wskazuje, że zgodnie z zasadami, którymi rządzi się proces cywilny obowiązek przedstawienia dowodów, w myśl przepisu art. 3 k.p.c., spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne ( art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. - fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Przepis art. 230 k.p.c. stanowi z kolei, że gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że to strona powodowa, która domaga się zapłaty pewnej należności na drodze sądowej, winna co do zasady wykazać, iż należność ta – oznaczona co do wysokości, tytułu i daty płatności przysługuje jej wobec osoby pozwanej. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (vide wyrok Sądu Najwyższego z 3 października 1969 r., II PR 313/69, Legalis 14124 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, Legalis 23098). Podkreślić jednakże należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06, Legalis 161055 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2007 r., II CSK 293/07, Legalis 162518).

Uwzględniając zatem przedstawione powyżej zasady rozkładu ciężaru dowodu oraz podstawę prawną żądania pozwu stwierdzić należy, że na stronie powodowej spoczywał obowiązek wykazania, że strony zawarły umowę pożyczki, z której wywodzi swoje roszczenia, że kwota pożyczki została przeniesienia na pożyczkobiorcę, natomiast na pozwanym ciąży obowiązek wykazania, że zwrócił pożyczkodawcy kwotę pożyczki.

W ocenie Sądu, mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, stwierdzić należy, że powód wywiązał się ze spoczywającego na nim obowiązku wykazania żądania pozwu. W celu wykazania zasadności żądania pozwu co do zasady jak i wysokości powód przedłożył poświadczone za zgodność z oryginałem przez zawodowego pełnomocnika umowę pożyczki wraz z załącznikami, potwierdzenia przelewów – wypłaty pożyczki, wnioski pozwanej o zmianę umowy, aneksy do umowy, zawiadomienia o terminach i wysokościach rat, historię spłaty kredytu, wezwania do zapłaty i wypowiedzenie umowy wraz z potwierdzeniami ich nadania bądź odbioru. Przedłożone przez powoda dokumenty stanowią dokumenty prywatne. Dokument prywatny stanowi pełnoprawny środek dowodowy, który sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania, aczkolwiek moc dowodowa dokumentu prywatnego jest jednak słabsza aniżeli moc dowodowa dokumentu urzędowego, ponieważ dokumenty prywatne nie korzystają z podstawowego w tym zakresie domniemania, że ich treść jest zgodna ze stanem rzeczywistym (domniemania zgodności z prawdą). Nie przeszkadza to jednak w tym, aby Sąd orzekający w ramach swobodnej oceny dowodów (art. 233 k.p.c.) uznał treść dokumentu prywatnego za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy. Dokumenty prywatne, podobnie jak i dokumenty urzędowe korzystają z domniemania autentyczności (inaczej - prawdziwości), tj. domniemania, że dokument pochodzi od jego wystawcy, a zatem jest autentyczny. Nie jest on więc podrobiony ani przerobiony. Domniemanie to można obalić przeciwdowodem na podstawie art. 253 k.p.c. Dokumenty prywatne korzystają z drugiego jeszcze domniemania prawnego, tj. domniemania, że oświadczenie zawarte w dokumencie pochodzi od osoby, która dokument ten podpisała. Ustawodawca wymienia odrębnie to domniemanie i to w dwóch przepisach - art. 245 k.p.c. i 253 k.p.c. Domniemanie to oczywiście nie obejmuje konkluzji, że samo oświadczenie zawarte w dokumencie prywatnym jest zgodne z prawdą. Strona pozwana skutecznie nie zakwestionowała prawdziwości dokumentów złożonych przez powoda na dowód istnienia i wysokości zobowiązania pozwanej. Równocześnie analiza treści tych dokumentów w pełni potwierdzała stanowisko powoda co do istnienia i wysokości objętego żądaniem pozwu roszczenia. Sąd nie podzielił również żadnego z zarzutów pozwanej.

W zakresie braku legitymacji czynnej powoda wskazać należy, że w procesie w charakterze stron mogą występować tylko te podmioty, które są jednocześnie podmiotami stosunku prawnego będącego przedmiotem tego procesu. W każdym procesie sąd powinien przede wszystkim rozstrzygnąć, czy strony procesowe są jednocześnie stronami spornego stosunku prawnego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu Uchwały z 12 grudnia 2012 r. (sygn. akt III CZP, Legalis 549473) legitymacja materialna, a więc posiadanie prawa podmiotowego lub interesu prawnego stanowi przesłankę materialną powództwa, a jej brak stoi na przeszkodzie udzieleniu ochrony prawnej. Brak legitymacji materialnej (czynnej lub biernej) skutkuje co do zasady oddaleniem powództwa. W sytuacji, gdy legitymacja materialna i procesowa zespalają się, oddalenie powództwa następuje w istocie z braku legitymacji materialnej, którego rezultatem jest także brak legitymacji procesowej, będący wtórną przyczyną oddalenia powództwa. Pozwana nie uzasadniła podniesionego zarzutu.

W ocenie Sądu o legitymacji czynnej powoda świadczy okoliczność, że był stroną umowy z 30 czerwca 2011 r. – pożyczkodawcą, z której wywodzone jest roszczenie objęte żądaniem pozwu, zawartej z pozwaną B. S.. Prawdziwość tej umowy nie budzi wątpliwości. Ponadto powód przedłożył podpisany przez pozwaną wniosek o udzielenie pożyczki oraz oświadczenie o zapoznaniu się z ryzykiem zmiennego oprocentowania. Stosownie do treści art. 253 zd. 1 k.p.c. to na pozwanej spoczywałby obowiązek wykazania, że podpisy na ww. dokumentach od niej nie pochodzą. Ponadto pozwana na etapie przedsądowym dobrowolnie spłacała na rzecz powoda w ratach kwotę udzielonej w ramach tej umowy pożyczki. Trzykrotnie wnosiła o zmianę umowy co skutkowało zawarciem trzech aneksów do umowy. Pozwana nie kwestionowała zatem zawarcia umowy na etapie przedsądowym, co czyni zarzut braku legitymacji czynnej powoda nieuzasadnionym. Jak już zostało wskazane powód swoją legitymację procesową w niniejszej sprawie wywodził z faktu zawarcia przez strony umowy pożyczki nr (...)/20118948640z dnia 30 czerwca 2011 r., zaś pozwana samego faktu zawarcia umowy pożyczki nie kwestionowała. Nie wiadomym jest więc, gdyż pozwana tego w żaden sposób nie uargumentowała, dlaczego pozwana zakwestionowała legitymację czynną powoda, skoro strony ww. umowę pożyczki, która jest podstawą roszczeń powoda, niewątpliwie zawarły.

Rozważania te rozciągają się na kolejny z zarzutów pozwanej – zawarcia umowy pod wpływem błędu przez wprowadzenie mylnego pojęcia, że zawierana umowa jest przedłużeniem umowy poprzedniej, a która posłużyła do spłaty właśnie tej poprzedniej umowy, zmanipulowania świadomości pozwanej przez to, że została udzielona pożyczka w takiej samej kwocie na jaką opiewała poprzednia pożyczka. Zgodnie z treścią przepisu art. 84 § 1 i 2 k.c. w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej. Można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd istotny). Zarzutu tego również nie sposób uwzględnić. Z treści umowy pożyczki jednoznacznie i wyraźnie wynika, że kwota udzielonej pożyczki jest przeznaczona na cele konsumpcyjne w wysokości 1,515,77 zł (wpłata na rachunek o numerze (...)) oraz spłatę kredytu z 16 listopada 2010 roku w Banku (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. w wysokości 24.997,15 zł (wpłata na rachunek o numerze (...)) (§3 umowy). Do rozliczania umowy – stosownie do §9 umowy został uruchomiony rachunek o numerze (...). Uruchomiane na tym rachunku środki zostały następnie przelane na rachunek B. S. prowadzony przez pożyczkodawcę o numerze (...), a następnie kwota 24.997,15 zł została przelana na rachunek (...) – stosownie do postanowień §5 umowy. Na rachunku (...) pozostała kwota 1.515,77 zł. Bezpodstawnie pozwana zarzuca zatem, że została wprowadzona w błąd, myśląc, że zawiera kolejną umowę pożyczki, podczas gdy umowa ta posłużyła spłacie pożyczki poprzednio u powoda zaciągniętej, albowiem taki cel tej pożyczki – spłata innego zobowiązania wynika wprost z umowy i nie może być mowy, aby powód wywołał u pozwanej błąd co do treści tej czynności. Wbrew zarzutom pozwanej, takie postępowanie – zaciąganie nowego zobowiązania celem spełnienia poprzedniego lub poprzednich, nie jest niczym niezwykłym, a jak wynika z doświadczenia życiowego dość powszechnie stosowaną praktyką na rynku usług finansowych, o czym świadczy chociażby popularność kredytów konsolidacyjnych.

Ustalając, że pomiędzy stronami doszło do skutecznego zawarcia umowy pożyczki i roszczenie powoda jest wykazane co do zasady Sąd pochylił się nad zarzutem niewykazania roszczenia co do wysokości.

Ponieważ pozwana spłaty rat dokonywała nieterminowo i w niepełnej wysokości, ostatnich zaś wpłat dokonał w lutym 2016 roku i od tego momentu zaprzestała dokonywania spłat rat pożyczki, powód pismem z dnia 19 maja 2016 roku dokonał wypowiedzenia pozwanemu umowy pożyczki z 30-dniowym okresem wypowiedzenia. Zgodnie zaś z postanowieniami umowy pożyczki z dnia 30 czerwca 2011r., a konkretnie §20, po upływie okresu wypowiedzenia pożyczkobiorca zobowiązany był do spłaty całości zadłużenia. W ocenie Sądu, powód w niniejszym procesie wykazał swoje roszczenia również co do wysokości. W okolicznościach niniejszej sprawy powód dostatecznie sprostał obowiązkowi w zakresie wykazania istnienia i wysokości dochodzonego żądania, przedstawiając w tym zakresie dowody z dokumentów. Również Sąd nie powziął wątpliwości co do ich rzetelności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a także prawidłowości z punktu widzenia działań matematycznych. Twierdzenia powoda, w tym w zakresie istnienia i wysokości przedmiotowego zobowiązania pozwanego, znajdowały oparcie w dowodach z dokumentów złożonych przez stronę powodową.

Jeśli chodzi o wykazanie dochodzonego roszczenia co do zasady i co do wysokości, to powód przedstawił listę operacji za okres od 15 lipca 2011 r. do 12 lutego 2016 r. z którego wynika, kiedy i jaka kwota została przez pozwaną spłacona na poczet zadłużenia wynikającego z umowy pożyczki z dnia 30 czerwca 2011 r. Powód przedstawił także szczegółowe rozliczenie wskazując, w jaki sposób rozliczył poszczególne dokonane przez pozwaną wpłaty. Kształtują się one w następujący sposób:

Z powyższego wyliczenia wynika, że z dokonanych przez pozwaną wpłat, na kapitał zaliczono kwotę 16.940,28 zł. Po odliczeniu ww. wpłat, do spłaty pozostał kapitał w kwocie 9.174,17 złotych oraz odsetki naliczone do dnia 1 grudnia 2016 roku włącznie w kwocie 807,79 złotych (naliczoną od kapitału nieprzeterminowanego i przeterminowanego po wypowiedzeniu umowy), co łącznie daje należność dochodzoną przez powoda pozwem, czyli kwotę 9.981,85 zł.

Według łączącej strony umowy pożyczki (§2 ust. 2), pożyczka była oprocentowana w zakresie spłaty całkowitej kwoty pożyczki według zmiennej stopy procentowej ustalanej na bazie zmiennej stopy bazowej Banku i stałej marży Banku. W dniu zawarcia umowy pożyczki, oprocentowanie pożyczki wynosiło 12,99 % w stosunku rocznym. Wysokość odsetek umownych w stosunku rocznym wynosiła od 15 grudnia 2012 r. – 13,24%, od 1 marca 2012 r. – 13,40%, od 1 stycznia 2012 r. – 13,22%, od 2 stycznia 2013 r. – 13,01%, od 1 lutego 2013 r. – 12,72 %, od 1 marca 2013 r. – 12,45%, od 2 kwietnia 2013 r. – 12,20 %, od 2 maja 2013 r. – 11,94%, od 3 czerwca 2013 r. – 11,64%, od dnia 1 lipca 2013 r. – 11,40%, od 1 sierpnia 2013 r. – 11,20%, od 1 października 2014 r. – 11,03%, od 3 listopada 2014 r. – 10,82%, od 1 grudnia 2014 r. – 10,63%, od 2 marca 2015 r. – 10,44%, od 5 marca 2015 r. do dnia wypowiedzenia umowy – 10,00%

Zgodnie z § 14 ust. 2 w łączącej strony umowy pożyczki przewidziano odsetki od zadłużenia przeterminowanego w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym. Wynosiły one:

od 30.06.2011r. - 25,00%, od 08.11.2011r. - 24,00%, od 06.12.2011r. - 23,00%, od 10.01.2013r. od 07.02.2013r. -21,00%, od 07.03.2013r. - 19,00%, od 09.05.2013r. - 18,00%, od 06.06.2013r. od 04.07.2013r. - 16,00%, od 09.10.2014r. - 12,00%, od 05.03.2015r. - 10,00%.

Ogółem odsetki naliczone do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu, tj. 2 grudnia 2016 r. opiewały na kwotę 807,79 zł. Stopa odsetek umownych została w umowie co prawda określona jako zmienna, z tym jednak zastrzeżeniem, że nie może przekraczać wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP (§1 pkt. 4), zastrzeżenie to było zgodne z przepisem art. 359 §2 [1] k.c., zgodnie z którym – w brzmieniu na dzień zawarcia umowy, maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (odsetki maksymalne). Wysokość stopy procentowej żądanych przez powoda odsetek znajduje więc oparcie w przepisach ustawy, tzn. nie mogła przekroczyć odsetek maksymalnych. Oprócz odsetek umownych powód dochodził również odsetek karnych. Pod użytym w umowie pojęciem odsetek karnych należy rozumieć odsetki, o których stanowi przepis art. 481 §1 i §2 k.c., zgodnie z którymi – w brzmieniu na dzień zawarcia umowy, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§1). Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (§2). Odsetki z art. 481 k.c. pełnią funkcję odszkodowawczą, za nieterminową spłatę kapitału i z zasady przewyższają odsetki z art. 395 k.c., co ma na celu wymuszenia na dłużniku terminowej spłaty długu. Podkreślenie wymaga, że do dnia wymagalności roszczenia (całości niespłaconego kapitału) powód naliczał odsetki na postawie art. 359 §1 k.c., zaś od dnia wymagalności roszczenia na podstawie art. 481 §1 k.c.

Wbrew twierdzeniom pozwanej, powód dokonał prawidłowego rozliczenia dokonanych przez pozwaną wpłat i dołączył do pozwu rozliczenia wskazujące na dokładną wysokość zadłużenia pozwanej. Pozwana zaś podnosząc zarzut niewykazania roszczenia co do wysokości w żaden sposób nie wyjaśnił, co ma na myśli. Nie przedstawił też żadnych dowodów na okoliczność, że spłacił więcej rat, aniżeli wynika to z historii rachunku pożyczki. Zgodnie z przywołana już ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu to na pozwanej ciążył zatem obowiązek wykazania, że zadłużenie zostało spłacone. Tymczasem pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty ograniczyła się wyłącznie do gołosłownych twierdzeń, nie przedstawiając żadnych dowodów na ich poparcie. Pozwana nie przedłożyła żadnych dowodów wpłat - innych, poza tymi, które przedstawił powód, nie przedstawiła też żadnych swoich wyliczeń, z których wynikałoby, że powód dokonał nieprawidłowego wyliczenia niespłaconego kapitału i odsetek, jakich dochodzi pozwem. Pozwana w celu zwolnienia się z obowiązku świadczenia na rzecz powoda winna był wykazać, że dokonała w terminie spłaty całości swojego zadłużenia z tytułu zawartej umowy pożyczki z dnia 30 czerwca 2011 r., a żadnych wskazujących na to dowodów nie przedstawiła.

Niezasadne okazały się także pozostałe zarzuty podnoszone przez pozwaną.

Roszczenie powoda z całą bowiem pewnością nie jest przedawnione.

Sąd zauważa, że zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem, skuteczne podniesienie zarzutu przedawnienia jest wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawnomaterialne uzasadniające jego uwzględnienie. W razie podniesienia zarzutu przedawnienia badanie tych przesłanek jest zbędne.

Poza sporem był zatem fakt, że roszczenie powoda, jako że było związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, przedawniało się z upływem trzech lat.

Zgodnie z treścią art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. W zakresie biegu terminu przedawnienia, zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia zastosowanie mają ogólne zasady przewidziane w art. 117 i nast. k.c.

Stosownie do art. 120 § 1 k.c. i art. 123 § 1 k.c., początek biegu przedawnienia wyznaczony jest datą jego wymagalności, a przerwany zostaje na skutek dokonania przed sądem czynności przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.

Bank jest przedsiębiorcą, zaś pożyczki i kredyty, których udziela swoim klientom związane są z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zatem roszczenia banku wynikające z niespłaconej pożyczki przedawniają się po upływie 3 lat od dnia wymagalności. Dotyczy to wszystkich pożyczek, zarówno tych udzielanych konsumentom jak i przedsiębiorcom. Cel czy sposób wykorzystania pożyczki nie ma znaczenia. Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, czyli gdy minął termin jego płatności. Poszczególne raty pożyczki przedawniają się po upływie trzech lat licząc od dnia, w którym rata powinna zostać spłacona zgodnie z zawartą umową kredytową, w związku z czym okres przedawnienia biegnie tu oddzielnie w stosunku do każdej z rat (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2009 r., II CSK 625/08, Legalis 141278).

W przedmiotowej sprawie Bank wypowiedział pozwanej umowę pożyczki w dniu 19 maja 2016 r. Okres wypowiedzenia został ustalony na 30 dni, przesyłka została doręczona pozwanej 10 czerwca 2016 r., zatem termin wypowiedzenia upłynął z dniem 11 lipca 2016 r. Zgodnie z postanowieniami umowy pożyczki po upływie okresy wypowiedzenia pożyczkobiorca zobowiązany był do spłaty całości zadłużenia (§20). Pozwana zatem od 12 lipca 2016 r. winien zatem spłacić całe zadłużenie. Niniejsze roszczenie stało się wymagalne w całości z upływem okresu wypowiedzenia łączącej strony umowy pożyczki. Tym samym bieg 3 letniego terminu przedawnienia roszczeń rozpoczął się od 12 lipca 2016 r. i upływałby dopiero w 13 lipca 2019 r. Powód złożył niniejszy pozew w dniu 2 grudnia 2016 r., a zatem przed upływem terminu przedawnienia. W tych okolicznościach chybiony okazał się zarzut pozwanej, że dochodzone przez powoda roszczenie jest przedawnione.

Pozwany zarzucił również brak skutecznego wypowiedzenia umowy – z naruszeniem art. 75c ustawy Prawo bankowe, albowiem pożyczkodawca nie ustosunkował w wymagany powyższym przepisem sposób do wniosku pozwanej z 4 maja 2016 r. o restrukturyzację zadłużenia, ani odpowiedzi na ten wniosek nie doręczył. Zgodnie z art. 75c ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tj. z dnia 15 września 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 1876)):

1. Jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych.

2. W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

3. Bank powinien, na wniosek kredytobiorcy, umożliwić restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, jeżeli jest uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy.

4. Restrukturyzacja, o której mowa w ust. 1, dokonywana jest na warunkach uzgodnionych przez bank i kredytobiorcę.

5. Bank, w przypadku odrzucenia wniosku kredytobiorcy o restrukturyzację zadłużenia, przekazuje kredytobiorcy, bez zbędnej zwłoki, szczegółowe wyjaśnienia, w formie pisemnej, dotyczące przyczyny odrzucenia wniosku o restrukturyzację.

6. Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do umów pożyczek pieniężnych.

Celem powyższego przepisu jest ochrona interesów kredytobiorcy – odpowiednio pożyczkobiorcy. Kredytobiorca, który popadł w opóźnienie, uzyskuje dodatkowy termin na spłatę zobowiązania, ewentualnie złożenie wniosku dotyczącego restrukturyzacji kredytu. W ocenie Sądu przepis ten nie znajduje zastosowania w każdym przypadku, gdy pożyczkobiorca popada w jakiekolwiek opóźnienie w zapłacie, a jedynie, gdy opóźnienie to stanowi podstawę do wypowiedzenia umowy. Mając na uwadze powyższy przepis skuteczne wypowiedzenie umowy pożyczki wymagało od banku przeprowadzenia uprzednio postępowania upominawczego i takie postępowanie bank przeprowadził. Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego bank skierował do pozwanej upomnienie z 27 lutego 2016 r., wezwanie do zapłaty z dnia 21 marca 2016 r., następnie wezwanie z 15 kwietnia 2016 r., w którym zawarł pouczenie w trybie art. 75c ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. 5 maja 2016 r. powód ustosunkował się również do wniosku B. S., uzasadniając swoje stanowisko, które w ocenie Sądu spełnia wymogi art. 75c ust. 5 ww. ustawy w zakresie jego uzasadnienia. Należy w tym miejscu wskazać, że od momentu udzielenia pożyczki do wniesienia pozwu pożyczkobiorca zachowywał się wobec pożyczkobiorczyni lojalnie, wprowadzając do umowy na wniosek B. S. kolejne aneksy oraz dokonując restrukturyzacji zadłużenia we września 2014 r. Działania windykacyjne podjął dopiero po całkowitym zaprzestanie spłaty zadłużenia, nie zaś już w momencie powstania wpłat nieregularnych. Taką lojalnością nie wykazała się pozwana, która z naruszeniem zasady pacta sunt servanda nie wywiązała się ze swojego zobowiązania, zaś na etapie sądowym dążyła do przedłużania postępowania poprzez podnoszenie bezzasadnych zarzutów i gołosłownych twierdzeń. Przeprowadzona przez bank procedura wypowiedzenia umowy była również zgodna z §14 umowy. Wskazać również należy, że z art. 75c ww. ustawy nie można wyprowadzać obowiązku dokonania przez bank obowiązku restrukturyzacji zadłużenia. W ocenie Sądu nawet przyjęcie, że bank dopuścił się uchybienia i nie doręczył pozwanej wyjaśnienie w przedmiocie odrzucenia wniosku o restrukturyzację nie skutkuje nieważnością wypowiedzenia umowy, albowiem przepis ten takiej sankcji nie przewiduje. Przepis ten nie precyzuje również metodyki oceny zdolności finansowej i gospodarczej kredytobiorcy. Do bezskuteczności wypowiedzenia umowy mogłoby doprowadzić jedynie całkowite pominięcie procedury przewidzianej w art. 75c ustawy Prawo bankowe. Sąd zwraca uwagę, że pozwana co prawda kwestionowała niedoręczenie jej odmowy restrukturyzacji pożyczki, jednakże na równi kwestionowała niedoręczenie jej wezwania do zapłaty z 15 kwietnia 2016 r. i wypowiedzenia umowy z 19 maja 2016 r., które to zarzuty stoją wprost w sprzeczności z niebudzącymi wątpliwości Sądu dowodami w sprawie.

Kolejny z podniesionych przez pozwaną zarzutów dotyczył abuzywności §15 i §16 umowy pożyczki z 30 czerwca 2011 r. Zgodnie z przepisem art. 385 [1] k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§1). Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§2). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§4). Mając na uwadze powyższy przepis stwierdzić należy, że do uznania postanowienia umowy za niedozwoloną klauzulę umowną wymagane jest spełnienie 4 przesłanek: umowa musi być zwarta z konsumentem, postanowienie umowne nie zostało uzgodnione indywidualnie, postanowienie umowne kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, postanowienie sformułowane w sposób jednoznaczny nie dotyczy głównych świadczeń stron. Wskazane przez pozwaną postanowienia dotyczą uprawnienia banku do obciążania pożyczkobiorcy prowizjami i opłatami windykacyjnymi oraz sposobu rozliczania dokonywanych wpłat. Zarzut pozwanej jest bezzasadny z tej przyczyny, że powód nie wywodził swojego roszczenia z tych postanowień umownych. Żądanie pozwu nie zawierało w sobie żądania zwrotu prowizji, czy poniesionych kosztów windykacyjnych. Natomiast §15 umowy jest odzwierciedleniem art. 451 k.c. Niezależnie od powyższego nawet przy przyjęcie abuzywności wskazanych postanowień to strony pozostawałby związane umową w pozostałym zakresie, szczególnie, że umowa może zostać wykonana z całkowitym pominięciem tych postanowień.

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostaje również zarzut wadliwego złożenia pozwu. Powód ponownie nie uzasadnił swojego zarzutu i nie wskazał jakimi uchybieniami miałyby być obarczony pozew, które uniemożliwiałby rozpoznanie sprawy. Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek braków formalnych pozwu, a gdyby takowe spostrzegł, to zwróciłby się o ich uzupełnienie z urzędu.

Reasumując, w ocenie Sądu, zarzuty pozwanej B. S. podniesione sprzeciwach nie zostały poparte żadnymi dowodami, a ponadto są sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i zostały podniesione wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania, celem uniknięcia spłaty niewątpliwie zaciągniętego zobowiązania.

Z powyższych przyczyn nie mogły zostać uwzględnione.

Mając to na uwadze, Sąd uznając powództwo za wykazane, uzasadnione, tak co do zasady, jak i wysokości orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, zasądzając w punkcie I wyroku od pozwanej B. S. rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 9.981,96 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, przy czym nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, liczonymi od dnia 2 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty.

Roszczenie o odsetki znajduje swoje oparcie w treści art. 481 § 1 k.c., który stanowi, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie natomiast z art. 359 §2[1] k.c., maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych (odsetki maksymalne). Odsetki dochodzone przez powoda mieściły się w granicach określonych powyższymi przepisami. Powód domagał się odsetek od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 2 grudnia 2016 r., a zważywszy na to, że powód już wcześniej wzywał pozwaną do zapłaty zakreślając ku temu termin, Sąd odsetki od zasądzonej kwoty zasądził zgodnie z żądaniem pozwu od daty jego wniesienia.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. 99 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Mając na względzie, że pozwana przegrała proces w całości, obowiązana jest zwrócić powodowi koszty związane z niniejszym postępowaniem, na które złożyły się uiszczona przez powoda opłata sądowa od pozwu w kwocie 125 zł obliczona na podstawie art. 28 pkt 4 w zw. z art. 19 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.05.167.1398), wynagrodzenie pełnomocnika powoda - radcy prawnego, obliczone na podstawie obliczone na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.) - 1.800 zł + opłaty skarbowe od pełnomocnictw w wysokości 34 zł i koszt taksy notarialnej za poświadczenie pełnomocnictwa w wysokości 6,15 zł). Łącznie dało to kwotę 1.965,15 zł. Wobec tego, taką kwotę Sąd zasądził od pozwanej rzecz powoda, tytułem zwrotu kosztów procesu.

W punkcie 3 wyroku nakazano pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 175 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych stanowi, iż kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Sąd wskazuje, że od 7 lipca 2013 r. ustawodawca wyraźnie ograniczył zakres elementów formalnych pozwu, które podlegają uzupełnieniu pod rygorem umorzenia postępowania. Są to jedynie: wykazanie umocowania i złożenie pełnomocnictwa zgodnie z regułami wskazanymi w art. 68 zdanie pierwsze k.p.c. i art. 89 § 1 zdanie pierwsze i drugie k.p.c. Powód nie jest zobowiązany ani do podpisania pozwu własnoręcznie, ani do dołączenia jego odpisów. Uzupełnienie opłaty sądowej pod rygorem umorzenia postępowania konieczne jest tylko wówczas, gdy przekazanie sprawy następuje wobec braku przesłanek wydania elektronicznego nakazu zapłaty bądź też po uchyleniu tego nakazu z urzędu na podstawie art. 502 (1) § 1 i 2. Powód nie jest natomiast zobligowany do uzupełnienia opłaty od pozwu, gdy były podstawy do wydania elektronicznego nakazu zapłaty, a przekazanie sprawy następuje z powodu wniesienia wobec niego sprzeciwu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2013 r., III CZP 56/13, Legalis 734742), czyli tak jak to było w realiach niniejszej sprawy. Zachodzi natomiast istotna wątpliwość, czy brakująca opłata sądowa od pozwu podlega pobraniu w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Z jednej strony obowiązki fiskalne powinny być nakładane na strony za pomocą wyraźnych przepisów. Z drugiej jednak strony pozew przekazany do sądu na skutek wniesienia sprzeciwu nie jest już pozwem, o jakim mowa w art. 19 ust. 2 pkt 2 u.k.s.c. i Skarbowi Państwa należy się pełna opłata, stosownie do art. 18 ust. 1. Z tego względu wydaje się, że odpowiednie zastosowanie powinien tutaj znaleźć art. 130(3) § 2 k.p.c. gdyż obowiązek uzupełnienia opłaty powstał z przyczyn innych niż określone w § 1 tego przepisu (tak Manowska, Komentarz do art. 507 (37) Kodeksu postępowania cywilnego, Lex).

Należna opłata sądowa od pozwu w niniejszej sprawie, zgodnie z art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych wynosiła 300 zł, z czego powód uiścił 125 zł, a przegrywająca proces pozwana jest zobowiązana zapłacić jej pozostałą część, tj. 175 zł. Wobec tego, Sąd w punkcie III wyroku nakazał pobrać od pozwanej B. S. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 175 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt III C 1205/18

ZARZĄDZENIE

1.Odnotować;

2.Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej z pouczeniem o apelacji;

3. Zarządzenie wykonać w terminie 10 dni;

4.Akta z apelacją lub za miesiąc.

24.08.2018 r., SSR Justyna Pikulik