Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział III Cywilny

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Anna Szarek

Protokolant – stażysta A. G.

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2017 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko J. W.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II zasądza od powódki Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz pozwanego J. W. kwotę 2 417 (dwóch tysięcy czterystu siedemnastu) zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 3 marca 2017 roku

/w postępowaniu uproszczonym/

W dniu 3 kwietnia 2016 r. Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wniosła przeciwko J. W. pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zapłatę kwoty 7 261,31 zł wraz z odsetkami umownymi od kwoty 7 200 zł w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że strony 18 stycznia 2013 r. zawarły umowę kredytu. W związku z powyższym pozwany zobowiązany był do dokonywania w okresie objętym umową spłaty rat kredytu wraz z odsetkami w miesięcznych ratach na rachunek bankowy do obsługi umowy w terminach i kwotach określonych w umowie. Pomimo ciążącego na pozwanym obowiązku nie wywiązał się on z postanowień umowy – nie dokonywał płatności w ustalonych kwotach i terminach. W związku z brakiem płatności ze strony pozwanego powód był zgodnie z umową uprawniony do jej wypowiedzenia, co też uczynił, wzywając do zapłaty pozostałej kwoty zadłużenia. Pozwany nie dokonał spłaty mimo otrzymania wezwanie do zapłaty, w związku z czym konieczne stało się dochodzenie zapłaty przed sądem.

W dniu 17 maja 2016 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (ówczesna sygnatura akt VI Nc-e 643974/16).

W dniu 25 maja 2016 r. J. W. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty z
17 maja 2016 r., w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu wskazał, że nie otrzymał przedsądowego wezwania do zapłaty, nie zawierał z powódką umowy o kredyt, a także, że terminowo wywiązuje się z innych zobowiązań wobec banku.

W dniu 1 czerwca 2016 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie na podstawie przepisu art. 505 [36] §1 k.p.c. postanowił o przekazaniu sprawy do rozpoznania sądowi właściwości ogólnej pozwanego.

Zarządzeniem z 5 października 2016 r. Przewodnicząca wezwała pełnomocnika powódki do przedłożenia dowodów z dokumentów powołanych w treści pozwu wraz z ich odpisami dla strony przeciwnej i podania okoliczności na jakie dowody te mają być przeprowadzone, w terminie dwutygodniowym, pod rygorem pominięcia dowodów zgłoszonych w pozwie.

W dniu 24 listopada 2016 r. pełnomocnik powódki wniósł o przedłużenie terminu do przedłożenia dokumentów wymienionych jako załączniki do pozwu, w związku z „wysokim stopniem formalizacji procesu obiegu dokumentacji w firmie powoda”.

W dniu 23 lutego 2017 r. J. W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, złożył odpowiedź na pozew. Wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc, że strony nie zawarły umowy kredytu w dniu 18 stycznia 2013 r., wierzytelność nie istnieje – powódka nie wykazała jakichkolwiek okoliczności uzasadniających żądanie pozwu. Wskazał również, że pozwanego z powódką łączyły inne umowy i pozwany posiadał u powódki rachunki bankowe, które zostały zamknięte i rozliczone.

Podczas rozprawy w dniu 3 marca 2017 r. pozwany podtrzymał swoje stanowisko.

Pismem nadanym dnia 24 lutego 2017 r., dołączonym do akt sprawy 6 marca 2017 r. powódka cofnęła powództwo podtrzymując żądanie zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazała, że pozwany po wniesieniu pozwu spłacił całość zadłużenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 lipca 2012 r. J. W. zawarł z Bankiem (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. umowę prowadzenia rachunku bankowego i wydania karty płatniczej.

W dniu 16 grudnia 2016 r. J. W. wypowiedział Bankowi (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. umowę rachunku bankowego o numerze (...). W wypowiedzeniu wniósł o przekazanie salda rachunku na rachunek bankowy o numerze PL (...).

W dniu 16 lutego 2017 r. Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. zaświadczyła, że J. W. 16 września 2016 r. zamknął rachunek rozliczeniowy o numerze (...), otwarty 9 lipca 2012 r.

Dowód:

- zeznania J. W. (k. 100),

- wypowiedzenie umowy z 16 grudnia 2016 r. (k. 93),

- zaświadczenie z 16 lutego 2017 r. (k. 94).

Sąd zważył, co następuje:

(...) Bank (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko J. W. o zapłatę kwoty 7 261,31 zł okazało się bezzasadne i jako takie podlegało oddaleniu.

Przedmiotowe roszczenie powódka wywodziła z łączącej strony umowy kredytu z dnia 18 stycznia 2013 r. Zgodnie z treścią przepisu art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (tekst jednolity z 2002r. Dz. U. Nr 72, poz. 665 ze zmianami) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Zgodnie zaś z ust. 2 umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: 1) strony umowy; 2) kwotę i walutę kredytu; 3) cel, na który kredyt został udzielony; 4) zasady i termin spłaty kredytu; 4a) w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu; 5) wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany; 6) sposób zabezpieczenia spłaty kredytu; 7) zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu; 8) terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych; 9) wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje; 10) warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił w oparciu o dowody
z dokumentów zaoferowanych przez pozwanego, co do wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń. Nadto nie zostały one zakwestionowane przez powódkę. Uzupełniająco dla ustaleń stanu faktycznego posłużyły zeznania przesłuchanego w charakterze strony J. W.. Powódka natomiast na poparcie zasadności jej roszczenia, oprócz własnych twierdzeń, nie przedstawiła jakiegokolwiek dowodu. Tym samym – wobec zaprzeczenia twierdzeń pozwu przez pozwanego Sąd oddalił powództwo, jako niewykazane co do zasady.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Uregulowanie przepisu art. 6 k.c. stanowi o ciężarze dowodu w sensie materialnoprawnym i wskazuje, kogo obciążają skutki nieudowodnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (vide wyrok Sądu Najwyższego z 3 października 1969 r., II PR 313/69, Legalis 14124 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, Legalis 23098). Spoczywający na pozwanym obowiązek dowiedzenia okoliczności wskazujących na wygaśnięcie zobowiązania nie może wyprzedzać ciążącego na powodzie obowiązku udowodnienia powództwa. Podkreślić jednakże należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06, Legalis 161055 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2007 r., II CSK 293/07, Legalis 162518).

Na powódce zatem – zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c. – spoczywał obowiązek wykazania, że strony 18 stycznia 2013 zawarły umowę kredytu, z której wywodzi swoje roszczenie, a nadto, że pozwany nie wywiązał się z przyjętego zobowiązania. Należy w tym miejscu podkreślić, iż obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. – fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Nadto, zgodnie z zasadą kontradyktoryjności rządzącą procesem cywilnym rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). To strona powodowa, która domaga się zapłaty pewnej należności na drodze sądowej, winna co do zasady wykazać, iż należność ta – oznaczona co do wysokości, tytułu i daty płatności – istniała i nie została przez jej przeciwnika procesowego uiszczona.

Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. nie zaoferowała w sprawie jakichkolwiek dowodów. Zarządzeniem z 5 października 2016 r. – po przekazaniu sprawy z elektronicznego postępowania upominawczego do postępowania zwykłego Przewodnicząca zobowiązała powódkę do przedłożenia dowodów z dokumentów powołanych w treści pozwu wraz z ich odpisami dla strony przeciwnej i podania okoliczności na jakie dowody te mają być przeprowadzone – w terminie dwutygodniowym, pod rygorem pominięcia dowodów zgłoszonych w pozwie. Pismem z dnia 24 listopada 2016 r. pełnomocnika powódki wniósł o przedłużenie terminu do złożenia załączników do pozwu - „w związku z wysokim stopniem formalizacji procesu obiegu dokumentacji w firmie powoda”. Przedmiotowe dokumenty nie zostały jednak złożone do terminu rozprawy – 3 marca 2017 r., pomimo upływu ponad 3 miesięcy od dnia doręczenia zobowiązania. Konsekwencją bierności powódki było pominięcie wniosków o przeprowadzenia dowodu z dokumentów powołanych w pozwie zgodnie z rygorem nadanym w zarządzeniu z dnia 5 października 2016 roku (umowy z dnia 18 stycznia 2013 roku, wezwania do zapłaty z dnia 13 kwietnia 2016 roku i wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 31 marca 2016 roku).

Materiał dowodowy sprawy, a ściślej rzecz ujmując jego brak, nie dał podstaw do ustalenia, zgodnie z twierdzeniami strony powodowej, że pozwany J. W. był stroną umowy z dnia 18 stycznia 2013, z której powódka wywodzi swoje roszczenie. Pozwany zaprzeczył, aby był stroną tej umowy wskazując, że co prawda zawarł z powodowym bankiem umowę prowadzenia rachunku rozliczeniowego i karty kredytowej, jednak miało to miejsce w dniu 9 lipca 2012 r., a ponadto umowa ta została rozwiązana i z tego tytułu nie posiada wobec powódki jakichkolwiek zobowiązań, innych zaś umów ze stroną powodową nie zawierał. Dla zasądzenia przez Sąd wskazanej w pozwie kwoty niewystarczające jest samo zgłoszenie żądania, należy je udowodnić zarówno co do zasady jak i wysokości. Obowiązkiem sądu jest ustalenie, czy strona inicjująca proces wykazała okoliczności faktyczne, których zaistnienie determinuje możliwość jego skutecznego wpisania (subsumcji) w odpowiednią podstawę prawną. Jeśli ustalenia takiego dokonać nie można, to fakt ten samoistnie niweczy zasadność powództwa i to niezależnie od tego, czy pozwany z kolei udowodnił podstawy faktyczne przyjętej linii obrony czy też nie (tak Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z 4 października 2012 r., I ACa 510/12, Legalis nr 743122). Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt II wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 §1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Na zasądzoną z tego tytułu kwotę składa się wynagrodzenie pełnomocnik pozwanego w kwocie 2 400 zł ustalone na podstawie par. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015, poz. 1800 z późn. zm.) oraz 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz część IV załącznika ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2006 Nr 225 poz. 1635 z późn. zm.).

Sygn. akt III C 1390/16

ZARZĄDZENIE

S., dnia 29 marca 2017 r.

1.  Odnotować.

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powódki.

3.  Zobowiązać pełnomocnika powódki do sprecyzowania oświadczenia o cofnięciu pozwu poprzez wskazanie, czy cofa pozew ze zrzeczeniem się roszczenia czy bez zrzeczenia się roszczenia, w terminie tygodniowym, pod rygorem przyjęcia, że cofa pozew bez zrzeczenia się roszczenia.

4.  Wykonać zarządzenie w terminie 7 dni.

5.  Akta przedłożyć z pismem lub za 21 dni od wykonania z dowodem doręczenia.

SSR Anna Szarek