Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2018 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Marek Zwiernik

Protokolant st. sekr. sądowy Aneta Symeryak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2018 roku

sprawy z odwołania R. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G.

z dnia 17 listopada 2017 roku numer (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

z udziałem zainteresowanej S. D.

o ustalenie wysokości podstawy wymiaru składek

I.  oddala odwołanie,

II.  zasądza od płatnika składek R. D. na rzecz pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. 180 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Marek Zwiernik

VI U 28/18

UZASADNIENIE

Decyzją z 17.11.2017 roku, nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. ustalił, że podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne S. D., jako pracownika płatnika składek (...) R. D. w D., wynosi: za lipiec 2017 roku – 250,00 zł (na ubezpieczenia emerytalnej i rentowe; ubezpieczenie chorobowe i ubezpieczenie wypadkowe), oraz za sierpień 2017 roku - 100,00 zł (na ubezpieczenia emerytalnej i rentowe; ubezpieczenie chorobowe i ubezpieczenie wypadkowe).

R. D. odwołała się od tej decyzji. Wniosła o zmianę decyzji i ustalenie wysokość podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia S. D. od wysokości płacy minimalnej, odpowiednio do wymiaru czasu pracy ubezpieczonej, czyli od pełnego etatu. W uzasadnieniu podała, że do końca czerwca 2017 roku to sama właścicielka zajmowała się reklamą, przy współudziale zainteresowanej. Od 1.07.2017 roku całość obowiązków związanych z reklamą płatnik składek scedowała na zainteresowaną, dlatego też wymiar czasu jej pracy został podniesiony do pełnego etatu. Po przejściu zainteresowanej na zwolnienie lekarskie, płatnik nie zatrudnił nowego pracownika na jej miejsce, ponieważ obowiązki płatnika z powrotem przejęła R. D.. ZUS zakwestionował wysokość podstawy wymiaru składek ustaloną na 3 000,00 zł brutto miesięcznie. Przy pełnym wymiarze czasu pracy nie może być ono jednak niższe niż 2 000,00 zł, dlatego też płatnik wniosła o ustalenie takiej właśnie podstawy wymiaru składek.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie kosztów procesu. Podniósł, iż płatnik na czas nieobecności zainteresowanej nie zatrudnił żadnego innego pracownika co świadczy o tym, że nie było w ogóle potrzeby powierzenia zainteresowanej nowych obowiązków. Nadto, od 14.07.2017 roku S. D. przebywała na zwolnieniu lekarskim i nie bez znaczenia jest fakt, że płatnik i zainteresowaną są rodziną. Dokumenty przedłożone w odpowiedzi na odwołanie mogły zostać wytworzone w każdym czasie. Logiczne rozumowanie uzasadnia wniosek, że podwyższenie zainteresowanej wynagrodzenia od 1.07.2017 roku do kwoty 3 000,00 zł brutto miesięcznie nastąpiło wyłącznie w celu zapewnienia zainteresowanej gwarancji ubezpieczenia społecznego w związku z ciążą i macierzyństwem.

Zainteresowana S. D. poparła stanowisko płatnika składek.

Sąd ustalił co następuje:

S. D. urodziła się (...). Jest córką płatnika składek R. D., która prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) R. D. w D.. Firma płatnika zajmuje się prowadzeniem występów cyrkowych. Jest to praca objazdowa, w terenie, pod namiotami. Występy odbywały się m.in. w G., B., G.. Miesiąc przed przyjazdem cyrku do danej miejscowości należy wydzierżawić teren pod cyrk. Cyrk prowadzi występy od końca lutego do października. W cyrku pracuje 5-6 osób jako obsługa techniczna na podstawie umowy zlecenia. W cyrku jest zatrudniona druga córka płatnika: D. D. (1) jako artystka cyrkowa na 1/8 etatu. Ulotki reklamujące cyrk były roznoszone przez członków rodziny: płatnika składek, jej córkę S. D. i jej męża. Były to czynności proste, nieskomplikowane i nie zajmujące dużo czasu, a polegające przede wszystkim na pozostawianiu pewnej ilości ulotek w marketach, urzędach czy szkołach.

W dniu 3.02.2014 roku płatnik składek i zainteresowana zawarły umowę o pracę na czas nieokreślony jako manager i artystka cyrkowa, na 1/8 etatu, z wynagrodzeniem 210,00 zł brutto miesięcznie. Miejsce wykonywania pracy – teren kraju. Tego samego dnia zainteresowana zapoznała się ze stanowiskiem pracy i zakresem czynności. Dnia 30.12.2014 roku zainteresowana została przeszkolona w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy. Dnia 2.01.2017 roku S. D. uzyskała zaświadczenie lekarskie o zdolności do pracy jako artystka cyrkowa (praca na wysokości powyżej 3 metrów). Do obowiązków zainteresowanej jako artystki cyrkowej należało wykonywanie numerów napowietrznych, które zajmowały około 12 minut (wraz z przygotowaniem do występu – to około 2 godziny).

Od 2016 roku płatnik składek wyjeżdża do Niemiec na okres 2-3 tygodni do swojej najmłodszej 9 letniej córki, która przebywa w Niemczech w szkole.

W dniu 19.06.2017 roku ubezpieczona była na wizycie lekarskiej u lekarza ginekologa W. R., który rozpoznał ciążę u zainteresowanej. Lekarz zakazał S. D. występów artystycznych w cyrku.

Po powzięciu wiadomości o ciąży zainteresowanej przez płatnika składek, w dniu 30.06.2017 roku S. D. i jej matka R. D. podpisały aneks do umowy o pracę zawartej w dniu 3.02.2014 roku. W tym aneksie strony uzgodniły, że z dniem 1.07.2017 roku, w miejsce dotychczasowych warunków umowy będą obowiązywały nowe następujące warunki: stanowisko – manager, artystka cyrkowa, pracownik reklamy; wymiar czasu pracy – pełen etat; wynagrodzenie – 3 000,00 zł brutto. Pozostałe warunki umowy o pracę nie ulegają zmianie.

Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne S. D., jako pracownika płatnika składek (...) R. D. w D., wynosi: za lipiec 2017 roku – 250,00 zł (na ubezpieczenia emerytalnej i rentowe; ubezpieczenie chorobowe i ubezpieczenie wypadkowe), oraz za sierpień 2017 roku - 100,00 zł (na ubezpieczenia emerytalnej i rentowe; ubezpieczenie chorobowe i ubezpieczenie wypadkowe).

dowód: dokumenty w aktach ZUS: zaświadczenia k. 2-6, 15, umowa o pracę k. 10, aneks do umowy o pracę k. 11, opis stanowiska pracy k. 12-13, orzeczenie k. 14, lista płac k. 16-18, lista obecności k. 19-21, dokumentacja medyczna zainteresowanej k. 34-48, zeznania płatnika składek k. 57-58, zeznania zainteresowanej k. 58-58v, zeznania świadka J. T. k. 99v, zeznania świadka D. D. (2) k. 99v-100.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie płatnika składek podlegało oddaleniu.

Dopuszczalne jest kwestionowanie przez organ rentowy zarówno faktu zawarcia umowy o pracę, jak i ważności poszczególnych jej elementów - w tym wysokości uzgodnionego wynagrodzenia za pracę. Wynika to z treści art. 83 ust. 1 oraz art. 41 ust. 13 ustawy z 13.10.1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2017 poz. 1778; dalej jako ustawa systemowa); (por. wyrok Sądu Najwyższego z 4.08.2005 roku, II UK 16/05, LEX 182776). Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy systemowej, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18a stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. Zgodnie natomiast z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy systemowej, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Na mocy art. 11 ust. 1 powołanej ustawy osoby te podlegają także obowiązkowemu ubezpieczeniu chorobowemu, a na mocy art. 12 ust. 1 powołanej ustawy ubezpieczeniu wypadkowemu. Art. 13 pkt 1 powołanej ustawy przewiduje, że obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu pracownicy podlegają od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Art. 8 ust 1 powołanej ustawy nakazuje za pracownika uważać osobę pozostającą w stosunku pracy. W świetle powyższego przepisu podstawową przesłanką objęcia zakresem ubezpieczenia społecznego jest posiadanie statusu pracownika.

Zgodnie z art. 22 k.p. przez zawarcie umowy o pracę pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy na rzecz pracodawcy, a pracodawca do zatrudnienia za wynagrodzeniem. Zgodnie z art. 353 ¹ K.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według własnego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Ocena łączącego strony stosunku pracy musi uwzględniać nazwę umowy, jej treść, a także faktyczny sposób realizacji obowiązków stron. Kryteria te, ustalone jednolicie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zostały przypomniane w wyroku z dnia 19.03.2013 roku (I PK 223/12, Lex 1415490). Charakter umowy ustala się na podstawie treści oświadczeń woli stron, dokonując ich wykładni zgodnie z art. 65 K.c. Według tego przepisu, oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których zostało złożone, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje (§ 1), a w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu (§ 2).

Organ rentowy wskazywał na treść art. 58 § 2 i 3 K.c., uznając, iż wysokość ustalonego w aneksie do umowy o pracę wynagrodzenia za pracę na poziomie 3 000,00 zł brutto miesięcznie – co związane jest przede wszystkim z rozszerzeniem wymiaru czasu pracy z 1/8 etatu na jeden cały etat - jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Pozwany uznał, iż wysokość wynagrodzenia zainteresowanej winna stanowić kwota jej dotychczasowego wynagrodzenia za pracę świadczoną w wymiarze 1/8 etatu, zgodnie z umową o pracę z dnia 3.02.2014 roku.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie była zatem ocena czy zwiększenie wymiaru czasu pracy zainteresowanej i w związku z tym ustalenie dla niej wynagrodzenia w wysokości 3 000,00 zł brutto miesięcznie, miało na celu zapłatę za pracę wykonywaną, czy też wyłącznie uzyskanie nienależnie wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

Zgodnie z art. 58 § 1 K.c. czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. W myśl § 2 nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Z kolei zgodnie z § 3 jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się co prawda, że samo zawarcie umowy o pracę w okresie ciąży, nawet gdyby głównym motywem było uzyskanie zasiłku macierzyńskiego nie jest naganne, ani tym bardziej sprzeczne z prawem (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 6 lutego 2006r., III UK 156/05, LEX 272549 ). Natomiast ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być, w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne, jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiąganiu nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu (art. 58 § 3 K.c. w związku z art. 300 K.p.) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 23.01.2014 roku, I UK 302/13, LEX 1503234).

Zgodnie z art. 78 K.p. wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość pracy.

Z punktu widzenia art. 18 § 1 K.p. pracownik i pracodawca maja prawo do swobodnego ustalenia wysokości wynagrodzenia, niemniej jednak autonomia stron umowy w kształtowaniu jej postanowień podlega ochronie jedynie w ramach wartości uznawanych i realizowanych przez system prawa, a strony obowiązuje nie tylko respektowanie własnego interesu jednostkowego, lecz także wzgląd na interes publiczny. Ocena wysokości wynagrodzenia umówionego przez strony stosunku pracy powstaje także, jako istotna kwestia jurydyczna, gdyż na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych ustalenie podstawy wymiaru składki z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy oparte jest na zasadzie określonej w art. 6 ust. 1 i art. 18 ust. 1 w zw. z art. 20 ust. 1 i art. 4 pkt 9, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 2 ustawy systemowej.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy doprowadził do ustalenia, że warunki wynagrodzenia za pracę ustalone przez płatnika z zainteresowaną w aneksie z dnia 30.06.2017 roku naruszały wskazane wyżej kryteria. Brak jest jakichkolwiek racjonalnych podstaw, które uzasadniałyby zwiększenie zakresu obowiązków zainteresowanej o działalność reklamową i w związku z tym zwiększenie ponad 10-krotnie wysokości wynagrodzenia S. D., zwłaszcza iż ta działalność de facto sprowadzała się do okazyjnego rozdawania ulotek reklamowych poprzez pozostawianie pewnej ilości ulotek reklamowych w sklepach, urzędach czy szkołach, które następnie zainteresowane osoby pobierają samodzielnie. Należy zwrócić uwagę, iż cyrk w którym pracuje zainteresowana nie posiada stałych miejsc, w których prezentuje swoje pokazy cyrkowe, a nadto od października do końca lutego każdego roku – w ogóle nie prezentuje żadnych pokazów cyrkowych. W zależności zatem od częstotliwości występów, które nie są regularne, należało roznieść w danej miejscowości pewną ilości ulotek aby zachęcić do odwiedzenia cyrku potencjalnych zainteresowanych. Ulotki reklamowe roznosili wszyscy członkowie rodziny i brak jest jakichkolwiek dowodów aby przeważającą część tych czynności wykonywała zwłaszcza zainteresowana. Brak jest jakichkolwiek podstaw aby wnioskować, że czynności związane z roznoszeniem ulotek (a raczej dostarczaniem pewnej puli ulotek do szkół, sklepów czy urzędów) zajmowały zainteresowanej tyle czasu, że koniecznym stało się zwiększenie wymiaru jej czasu pracy z 1/8 etatu aż do jednego pełnego etatu. Tym bardziej, że przed zawarciem aneksu z 30.06.2017 roku czynności te wykonywała matka zainteresowanej, a następnie – po przejściu S. D. na zwolnienie lekarskie z powodu choroby w czasie ciąży, ponownie płatnik składek przejęła te obowiązki po córce. Okoliczność, że płatnik składek nie zatrudniła żadnego pracownika na miejsce zainteresowanej świadczy zdaniem Sądu o tym, iż w istocie pracodawca w ogóle nie potrzebował zatrudniać pracownika do wykonywania czynności związanych z roznoszeniem ulotek reklamowych, a czynności te z powodzeniem wykonywali: płatnik i inni członkowie rodziny. Całkowicie niewiarygodne są zeznania płatnika składek jakoby potrzeba zawarcia aneksu z córką z dnia 30.06.2017 roku wynikała z potrzeby zastąpienia płatnika składek w czynnościach reklamowych, których to płatnik nie mogła wykonywać w związku z częstymi wyjazdami do Niemiec do najmłodszej 9 letniej córki. Co istotne, najmłodsza córka R. D. wyjechała do Niemiec do szkoły już w połowie 2016 roku, a zatem gdyby istniał jakikolwiek związek pomiędzy częstymi wyjazdami płatnika składek do Niemiec a koniecznością zastąpienia płatnika w czynnościach reklamowych w firmie, to R. D. zawarłaby aneks do umowy o pracę z zainteresowaną już w połowie 2016 roku, a nie dopiero rok później. W tym zakresie zatem Sąd uznał zeznania płatnika składek jako niewiarygodne. Jako wiarygodne Sąd uznał natomiast zeznania płatnika składek w zakresie w jakim wskazuje ona, że o ciąży córki dowiedziała się jeszcze przed zawarciem aneksu o pracę z 30.06.2017 roku. Jak wynika bowiem z dokumentów zawartych w aktach (dokumentacja medyczna ubezpieczonej z okresu ciąży), S. D. dowiedziała się o ciąży w dniu 19.06.2017 roku podczas wizyty u lekarza ginekologa, a zatem przed zawarciem aneksu z dnia 30.06.2017 roku mogła ona i poinformowała matkę o ciąży, która następnie zawarła z córką aneks do umowy o pracę. Zeznania zainteresowanej w zakresie w jakim wskazuje ona, iż poinformowała matkę o ciąży dopiero w sierpniu 2017 roku są niewiarygodne, albowiem są sprzeczne z zeznaniami R. D., która przyznała, że o ciąży córki dowiedziała się przed podpisaniem aneksu o prace. W tym zakresie Sąd nie miał żadnych podstaw by odmówić wiary zeznaniom płatnika składek. Zeznający w sprawie świadkowie: J. T. i D. D. (1) są bliskimi krewnymi płatnika składek i zainteresowanej, a zatem logicznym jest, że mogli być zainteresowani rozstrzygnięciem sporu na korzyść płatnika składek i zainteresowanej. Zeznaniom świadka J. T. Sąd dał wiarę w zakresie w jakim wskazuje on, iż do 30.06.2017 roku zainteresowana była zatrudniona w wymiarze 1/8 etatu za wynagrodzeniem 250,00 zł oraz co do okoliczności pobytu 9 letniej córki płatnika składek w Niemczech. W tym samym zakresie Sąd dał wiarę zeznaniom świadka D. D. (1), albowiem zeznania tych osób w tej części wzajemnie się pokrywały tworząc logiczną całość, a nadto znajdowały potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Zaś co do okoliczności i powodów związanych ze zwiększeniem godzin czasu pracy zainteresowanej od 1.07.2017 roku, Sąd uznał zeznania tych osób, a także zeznania płatnika składek i zainteresowanej, za niewiarygodne. Na okoliczność wykazania faktycznej konieczności zwiększenia obowiązków służbowych S. D. do działalności reklamowej po dniu 30.06.2017 roku, i w związku z tym konieczności zwiększenia wymiaru czasu pracy z 1/8 do jednego pełnego etatu, odwołująca ani zainteresowana, nie przedłożyły żadnych dowodów. W okolicznościach niniejszej sprawy, kierując się doświadczeniem życiowym, brak jest jakichkolwiek logicznych argumentów pozwalających na przyjęcie, że okoliczności wskazywane przez płatnika składek w odwołaniu a następnie prezentowane przez płatnika, zainteresowaną i świadków w toku ich zeznań, są wiarygodne. Płatnik składek w miejsce nieobecnej w pracy zainteresowanej nie zatrudniła żadnego innego pracownika a zatem nie istniała rzeczywista potrzeba zatrudnienia żadnej osoby do czynności, które rzekomo po 1.07.2017 roku miała świadczyć zainteresowana. W ocenie Sądu płatnik składek po powzięciu informacji od córki o stanie jej ciąży, w dniu 30.06.2017 roku zawarła z córką aneks do umowy o pracę, w którym znacznie rozszerzyła wymiar czasu jej pracy i w związku z tym i wysokość wynagrodzenia, aby jej córka mogła nabyć prawo do świadczeń z ubezpieczeń społecznych z tytułu macierzyństwa. Następnie, koniecznym stało się wskazane jako podstawy rozszerzenia zakresu obowiązków zainteresowanej konieczność wykonywania przez nią działalności reklamowej, albowiem oczywistym jest, że jako kobieta ciężarna wobec przeciwwskazań medycznych, nie będzie ona w stanie wykonywać akrobacji cyrkowych. Zupełnie kuriozalnym byłoby zwiększenie czasu pracy zainteresowanej z 1/8 etatu do pełnego etatu – wyłącznie jako artystki cyrkowej. Nie wiadomo jakimi kryteriami kierował się pracodawca ustalając wysokość wynagrodzenia zainteresowanej w aneksie do umowy o pracę na kwotę 3 000,00 zł. Ocena godziwości wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji (por. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 listopada 1997 roku, U 6/96, OTK-ZU 1997 nr 5-6, poz. 66 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1999 r., I PKN 465/99, OSNAPiUS 2001 nr 10, poz. 345). Płatnik składek w żaden sposób nie wyjaśniła konieczności przyznania zainteresowanej ponad 10 krotnie wyższego wynagrodzenia w aneksie do umowy o pracę. Z resztą z tej kwoty ustalonej w aneksie do umowy o pracę sam pracodawca wycofał się w odwołaniu od spornej decyzji, domagając się ustalenia wysokości wynagrodzenia zainteresowanej w kwocie minimalnego wynagrodzenia za pracę w pełnym wymiarze godzin pracy (tj. 2 000,00 zł brutto miesięcznie zamiast 3 000,00 zł brutto miesięcznie).

Płatnik składek nie przedłożyła również żadnych dowodów na wykazanie, iż ukształtowanie wysokości wynagrodzenia na kwotę 3 000,00 zł brutto miesięcznie, w ogóle było w zasięgu możliwości finansowych pracodawcy.

Mając na względzie całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd nie dał wiary zeznaniom płatnika i zainteresowanej oraz świadków o zasadności przyznania zainteresowanej wynagrodzenia w kwocie 3 000,00 zł od 1.07.2017 roku. Płatnik nie przedłożył w tym zakresie żadnych wiarygodnych dowodów z dokumentów. Nie wykazał rzeczywistej potrzeby przyznania zainteresowanej tak wysokiego wynagrodzenia ani też zwiększenia wymiaru czasu jej pracy z 1/8 etatu na 1 pełen etat. Zainteresowana nie przedstawiła żadnej argumentacji logicznie uzasadniającej, która wskazywałaby, iż zamiarem stron było świadczenie przez nią pracy, a nie wyłącznie uzyskanie zawyżonych świadczeń z ubezpieczeń społecznych.

Tym samym Sąd uznał, iż organ rentowy dokonał prawidłowej weryfikacji wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia zainteresowanej. Stan faktyczny w sprawie uzasadniał przyjęcie jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne S. D., jako pracownika płatnika składek (...) R. D. w D., kwot wskazanych w spornej decyzji.

Mając powyższe na uwadze na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 K.p.c. odwołanie R. D. należało oddalił.

Organ rentowy wygrał sprawę, a zatem w myśl art. 98 K.p.c. należy mu się zwrot kosztów procesu, o czym sąd orzekł w punkcie II wyroku. Na koszty te składają się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 180,00 zł, których wysokość ustalono w oparciu § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 j.t.).

SSO Marek Zwiernik