Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2018 r. powódka J. D. (1), złożyła pozew, w którym wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) w W. kwoty 500 zł wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 marca 2016 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania w związku z uchyleniem się przez pozwanego od zawarcia przyrzeczonej umowy o pracę, a także zasądzenie na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż strony uzgodniły wszystkie elementy przyszłej umowy, zaś pracodawca zobowiązał się do zawarcia przyrzeczonej umowy o pracę. Powódka podniosła, iż zgodnie z ustaleniami wypowiedziała umowę o pracę z dotychczasowym pracodawcą i pozostawała bez zatrudnienia od dnia 3 stycznia 2016 r. W konsekwencji, zdaniem powódki poniosła ona szkodę majątkową z wyłącznej winy pozwanego (z uwagi na uchylenie się od zawarcia z nią umowy o pracę). W ocenie powódki szkoda wynika z utraty wynagrodzenia za okres trzech miesięcy uzyskiwanego z tytułu stosunku pracy (łącznie 8250 zł brutto), który został przez nią rozwiązany wyłącznie dlatego, że liczyła na zawarcie umowy przyrzeczonej. Powódka wskazała, iż przedmiotowym pozwem dochodzi 500 zł informując jednocześnie, iż stanowi to roszczenie częściowe, zaś pozostałej kwoty odszkodowania będzie dochodziła w odrębnym procesie bądź przez rozszerzenie powództwa (pozew k. 4-12).

W piśmie z dnia 15 marca 2018 r. powódka rozszerzyła powództwo wnosząc o zasądzenie na jej rzecz kwoty w łącznej wysokości 5.946 zł (pismo k. 27-28).

W odpowiedzi na pozew pozwany, (...) w W., wniósł o oddalenie powództwa w całości, a także zasądzenie od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył jakoby doszło pomiędzy stronami do zawarcia przedwstępnej umowy o pracę. Pozwany podniósł, iż w styczniu 2016 r. nie doszło do zawarcia umowy o pracę ze względu na brak możliwości skontaktowania się z powódką w okresie od dnia 3 grudnia 2015 r. do dnia 4 stycznia 2016 r., kiedy stawiła się w biurze po miesiącu od ostatniej rozmowy rekrutacyjnej żądając zatrudnienia. Pozwany argumentował, iż ze względu na brak kontaktu z powódką oraz fakt, iż nie odbyła przeszkolenia przed podjęciem do pracy uznał, iż J. D. (1) nie jest zainteresowana nawiązaniem stosunku pracy i odrzuciła przedstawioną jej ofertę pracy (odpowiedź na pozew k. 35-37).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) zamieściła ogłoszenie dotyczące rekrutacji na stanowisko prawnika-szkoleniowca. J. D. (1) wysłała swoją aplikację deklarując chęć wzięcia udziału w rekrutacji. Kontakt pomiędzy pracodawcą kandydatami na początkowych etapach rekrutacji odbywał się głównie z wykorzystaniem poczty elektronicznej. W dniu 12 października 2015 r. za pośrednictwem poczty elektronicznej J. D. (1) otrzymała zadanie rekrutacyjne w postaci napisania projektu umowy spółki jawnej. Wykonała zadanie i odesłała projekt na odpowiedni adres e-mail. Następnie została telefonicznie poinformowana o zaproszeniu na rozmowę kwalifikacyjną w dniu 12 listopada 2015 r. W nawiązaniu do rozmowy telefonicznej powyższą informację potwierdzono w wiadomości e-mail. Podczas spotkania poinformowano J. D. (1) o konieczności wykonania kolejnego zadania rekrutacyjnego polegającego na przygotowaniu prezentacji. Na tym etapie rekrutacji było trzech kandydatów do zatrudnienia. W dniu 16 listopada 2015 r. nawiązując do rozmowy telefonicznej, pracodawca potwierdził, że przedstawienie prezentacji ma się odbyć na spotkaniu rekrutacyjnym w dniu 18 listopada 2015 r. J. D. (1) wykonała prezentacji. Po dokonaniu oceny tego zadania, pracodawca wybrał J. D. (1) do zatrudnienia na stanowisku prawnika-szkoleniowca. W rozmowie z prezesem J. D. (1) ustaliła, że umowa o pracę zostanie zawarta w dniu 4 stycznia 2016 r., bowiem J. D. (1) musiała wypowiedzieć umowę o pracę zawartą z ówczesnym pracodawcą, zaś w (...) w okresie świątecznym większość pracowników była na urlopach. J. D. (1) ustaliła z przyszłym pracodawcą, że w okresie próbnym (3 miesiące) jej wynagrodzenie będzie wynosiło 3000 zł netto, a następnie zawarta zostanie umowa na czas określony (2 lata), za wynagrodzeniem 3500 zł netto. Ustalone zostało również, że będzie rozpoczynać pracę o godzinie 8. J. D. (1) została zapoznana również z rodzajem obowiązków, jakie będzie wykonywać na tym stanowisku. (wydruk e-mail k. 15-16, wydruk e-mail k. 17, wydruk e-mail k. 18, zeznania świadków: A. W. k. 73-74, M. T. k. 75-76,, nagranie, k. 80 A. S. k. 74-75, nagranie k. 80, zeznania powódki J. D. (1) k. 77-79, nagranie, k. 80)

W trakcie rozmowy z prezesem J. D. (1) została poinformowana, że organizowane jest szkolenie na temat zmian w ustawie o rehabilitacji osób niepełnosprawnych i dobrze byłoby, gdyby wzięła w nim udział. J. D. (1) oświadczyła, że o ile pozwolą jej na to obowiązki u aktualnego pracodawcy, weźmie udział w szkoleniu. (zeznania M. T. k. 75-76, nagranie, k. 80, zeznania powódki J. D. (1) k. 77-79, nagranie, k. 80)

W dniu 3 grudnia 2015 r. w nawiązaniu do rozmowy telefonicznej przesłano J. D. (1) (za pośrednictwem poczty elektronicznej) wiadomość odnośnie miejsca spotkania oraz tematu szkolenia zaplanowanego na dzień 4 grudnia 2015 r. pt. (...). Z treści wiadomości nie wynikało, aby szkolenie było obowiązkowe dla J. D. (1). Nie ustalono z J. D. (1), iż warunkiem zatrudnienia jest udział w tym szkoleniu. Uzupełnieniem szkolenia miały być spotkania z prawnikiem pracującym w (...) w celu nabycia dodatkowej wiedzy z zakresu ustawy o rehabilitacji i ustalenia zasad przekazania obowiązków. Nie określono konkretnej liczby spotkań, jaką J. D. (1) miała odbyć z prawnikiem, a także konkretnych dat. Doszkalanie miało odbywać się w indywidualnie ustalonych terminach. J. D. (1) rozmawiała z prawnikiem, który miał wprowadzić ją w obowiązki i uzgodniła z nim, że będzie się z nim kontaktować w okresie wdrożenia tj. w styczniu 2016 r. Nie umówiła się na szkolenie w okresie świątecznym, bowiem pracownik ten miał przebywać na urlopie. (wydruk e-mail k. 19-21, zeznania świadków: A. W. k. 73-74, nagranie k. 80, A. S. k. 74-75, nagranie k. 80, M. T. k. 75-76, zeznania powódki J. D. (1) k. 77-79, nagranie, k. 80)

W dniu 4 stycznia 2016 r. J. D. (1) stawiła się siedzibie (...) w celu zawarcia umowy o pracę i świadczenia pracy. Wówczas poinformowano ją, iż na jej miejsce zatrudniono innego pracownika. Jako uzasadnienie takiej decyzji wskazano na utrudniony kontakt w czasie od ostatniego spotkania. W tym okresie pracodawca nie próbował nawiązać z J. D. (1) kontaktu za pośrednictwem poczty elektronicznej czy wiadomości SMS. Nie wysłano do J. D. (1) wiadomości e-mail z informacją o rezygnacji z zatrudnienia. Pracownik zatrudniony w miejsce J. D. (1) zrezygnował po kilku dniach szkoleniowych. Po dniu 4 stycznia 2016 r. nie kontaktowano się już z J. D. (1). (zeznania świadków: M. M. k. 60v, A. G. k. 61v, nagranie k. 62, M. T. k. 75-76, zeznania powódki J. D. (1) k. 77-79, nagranie k. 80)

J. D. (1) była zatrudniona w (...) w W. na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 19 kwietnia 2015 r. do dnia 18 kwietnia 2016 r. na stanowisku inspektora. Jej wynagrodzenie wynosiło 2750 zł brutto. Umowa o pracę została rozwiązana przez pracownika z dwutygodniowym okresem wypowiedzenia, który upływał z dniem 2 stycznia 2016 r. Decyzja o wypowiedzeniu umowy o pracę była związana z chęcią podjęcia zatrudnienia w (...). J. D. (1) nie rozwiązałaby stosunku pracy, gdyby nie przekonanie o zawarciu nowego stosunku pracy. W okresie od dnia 2 stycznia 2016 r. do dnia 28 kwietnia 2016 r. J. D. (1) była osobą bezrobotną. (umowa o pracę k. 22, pismo k. 23, świadectwo pracy k. 24, zeznania świadków: M. M. k. 60v, A. G. k. 61v, nagranie k. 62, decyzja k. 70, decyzja k. 71)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy w postaci dokumentów, kopii dokumentów, których wiarygodność nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu, a także w oparciu o zeznania świadków: M. M. (k. 60v nagranie k. 62) A. G. (k. 61v nagranie k. 62), A. W. (k. 73-74 nagranie k. 80) a także zeznania powódki J. D. (1) (k. 77-79 nagranie k. 80).

Zdaniem Sądu, zeznania w/w świadków i strony powodowej w zakresie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia są spójne i logiczne, uzupełniają się wzajemnie. Ponadto, istotne okoliczności wynikają także z dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony. W związku z tym, Sąd uznał przedstawione zeznania za wiarygodne w tym zakresie.

Sąd jedynie częściowo oparł się o zeznania świadków: A. S. (k. 74-75 nagranie k. 80) i M. T. (k. 75-76 nagranie k. 80).

Sąd nie dał wiary zeznaniom tych świadków w zakresie, dotyczącym dokonania dodatkowych ustaleń warunków zatrudnienia. W ocenie Sądu okoliczność wskazana przez świadków jakoby warunkiem zatrudnienia powódki było odbycie szkolenia zewnętrzengo i dodatkowego przeszkolenia przez pracownika pozwanego nie znajduje potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym. Warunek taki nie został określony w ogłoszeniu rekrutacyjnym, ani nie pojawił się z całą pewnością do momentu wybrania powódki do zatrudnienia i ustalenia z nią warunków przyszłej umowy o pracę. Również w przekazanej powódce mailowo informacji o miejscu i terminie szkolenia brak elementów, które wskazywałyby na to, że udział w nim J. D. (1) jest obowiązkowy. Niewiarygodne były również zeznania tych świadków odnośnie braku możliwości skontaktowania się z powódką po 4 grudnia 2015 r. Zwraca przy tym uwagę, że rzekome próby kontaktu z powódką miały polegać wyłączenie na próbie nawiązania połączenia telefonicznego. Nie podjęto natomiast kontaktu maliowego (który był stosowany w cały procesie rekrutacji) czy przez SMS, choćby dla celów dokumentacyjnych. Żaden ze świadków nie był w stanie logicznie wytłumaczyć przyczyn zmiany sposobu komunikacji czy zaniechania prób skontaktowania się z powódką w inny sposób. Znamienne jest przy tym, że choć świadkowie zapewniali o licznych próbach kontaktu z powódką, to nie byli w stanie wskazać, czemu te kontakty miały w istocie służyć. Prowadzi to do wniosku, że zapewnienia świadków o licznych próbach kontaktu z powódką nie są zgodne z prawdą, bo próby takie nie miały miejsca i nie było dla nich żadnego uzasadnienia, w sytuacji, gdy warunki umowy o pracę zostały już ustalone, a data zawarcia umowy o pracę jeszcze nie nadeszła. W ocenie Sądu świadkowie jako osobiście zaangażowani w proces zatrudnienia powódki starali się usprawiedliwić fakt uchylenia się przez pozwanego od zawarcia umowy przyrzecznej co czyniło ich zeznania w tym zakresie niewiarygodne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo co do zasady zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powódka domagała się odszkodowania z tytułu uchylenia się przez pozwanego od zawarcia przyrzeczonej umowy o pracę.

Obowiązujące przepisy kodeksu pracy nie regulują roszczeń związanych z nie zawarciem umowy o pracę. Przepis art. 300 kodeksu pracy stanowi, iż w sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Przepis art. 353 ^{( 1)} k.c. daje uczestnikom obrotu cywilnego swobodę kształtowania treści umowy. Sąd Najwyższy stwierdził, że zawieranie umów przedwstępnych o pracę nie jest sprzeczne z zasadami prawa pracy (vide: postanowienie SN z 13 maja 1977 r., I PZ 23/77, (...)). Nie ma bowiem przeszkód prawnych, by strony w umowie przedwstępnej zobowiązały się do zawarcia oznaczonej umowy o pracę (postanowienie SN z 13.5.1977 r., I PZ 23/77, PiZS Nr 2/1980 oraz uchwałę SN z 21.6.1972 r., III PZP 13/72, OSNC Nr 11/1972, poz. 201).

Podstawę prawną do zawarcia przedwstępnej umowy o pracę stanowi art. 389 k.c., który z mocy art. 300 k.p. ma odpowiednie zastosowanie do stosunków pracy. Zgodnie z tym umowa przedwstępna powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej, do której zawarcia strony się zobowiązują. Do istotnych elementów umowy o pracę należą: rodzaj pracy, miejsce wykonywania pracy, wynagrodzenie za pracę odpowiadające rodzajowi pracy, ze wskazaniem składników wynagrodzenia, wymiar czasu pracy, termin rozpoczęcia pracy (art. 29 k.p.). Umowa przedwstępna może zostać zawarta w dowolnej formie. Umowa o pracę, zgodnie z art. 29 § 2 k.p, powinna być zawarta w formie pisemnej, jednak umowa przedwstępna zobowiązująca do jej zawarcia może być zawarta w formie ustnej lub innej dowolnej formie, żaden bowiem przepis prawa nie określa wymogów co do jej formy. Decyzja stron w tym zakresie ma jedynie znaczenie przy określaniu jej skutków oraz w postępowaniu dowodowym. Zgodnie bowiem z art. 390 kc, jeżeli strona zobowiązana do zawarcia umowy przyrzeczonej uchyla się od jej zawarcia, druga strona może żądać naprawienia szkody, którą poniosła przez to, że liczyła na zawarcie umowy przyrzeczonej. Najczęściej szkodę będą stanowiły w takiej sytuacji utracone przez kandydata zarobki (uchwała Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1977 r., sygn. akt I PZP 5/77, LexPolonica nr 296570).

W niniejszej sprawie zasadniczą kwestią niezbędną do rozstrzygnięcia było ustalenie czy pozwany pracodawca złożył powódce stanowcze oświadczenie woli w zakresie zawarcia przedwstępnej umowy o pracę i czy powódka poniosła szkodę materialną, a jeżeli tak to jaka była jej wysokość oraz czy pozostawała ona w normalnym, adekwatnym związku przyczynowym z działaniami lub zaniechaniami pozwanego. Konsekwencją stwierdzenia, że strony zawarły przedwstępną umowę o pracę jest bowiem możliwość dochodzenia przez kandydata od pracodawcy odszkodowania stosownie do art. 390 § 1 k.c. zw z art. 300 k.p.

Z zeznań świadków przesłuchanych w niniejszym postępowaniu oraz zeznań powódki wynika, iż powódka i pozwany złożyli stanowcze i zgodne oświadczenia woli co do zawarcia umowy o pracę zawierające jej przedmiotowo istotne elementy (essentialia negotii) takie jak rodzaj pracy, miejsce wykonywania pracy, wynagrodzenie za pracę odpowiadające rodzajowi pracy, ze wskazaniem składników wynagrodzenia, wymiar czasu pracy, termin rozpoczęcia pracy. W ocenie Sądu, nie ulega wątpliwości, iż umowa przedwstępna o pracę w formie ustnej została pomiędzy stronami zawarta. Bezspornym pozostawało zaś, że pozwany nie zawarł z J. D. (1) przyrzeczonej umowy o pracę. Kwestią sporną było natomiast czy strony dokonały szerszych ustaleń, w kwestii zastrzeżenia dodatkowego warunku zawarcia umowy o pracę. Zgodnie z twierdzeniami pozwanego jednym z warunków zatrudnienia było odbycie szkolenia zaplanowanego na dzień 4 grudnia 2015 r. pt. (...).

W ocenie Sądu, zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie wskazuje, aby strony poczyniły w tym zakresie wiążące ustalenia. Przede wszystkim strony nie uzgodniły, iż nieodbycie szkolenia będzie skutkowało niezawarciem umowy o pracę. Kwestia udziału powódki w szkoleniu zewnętrznym pojawiła się już po ustaleniu warunków zatrudnienia i miała charakter propozycji. Pracodawca był świadomy, że powódka jest związana umową o pracę z innym podmiotem i musiał liczyć się z tym, że do momentu podpisania z nim umowy o pracę powódka nie będzie dla niego w pełni dyspozycyjna. Również w korespondencji mailowej, stanowiącej zaproszenie na szkolenie nie zawarto informacji, że udział w szkoleniu jest obligatoryjny, a nieobecność skutkowała będzie nie zawarciem umowy o pracę. Pracodawca nie wykazał, aby podjął jakieś czynności faktyczne wskazujące na to, że jest pewien udziału powódki w szkoleniu, np. że dokonał jej zgłoszenia jako uczestnika do organizatora. Pozwany nie przedstawił wiarygodnego dowodu potwierdzającego jego twierdzenie, że udział w szkoleniu zewnętrznym był warunkiem zawarcia umowy o pracę. W ocenie Sądu, zebrany materiał dowodowy wykazał, iż strony nie dokonały takich ustaleń, więc propozycję wzięcia udziału w szkoleniu należy traktować jako niewiążącą. Obecność powódki na szkoleniu nie była obowiązkowa i stanowiła dla niej jedynie możliwość zdobycia dodatkowej wiedzy na temat ustawy o rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Podobnie Sąd ocenił ustalenia dotyczące przeszkolenia J. D. (2) przez pracownika zatrudnionego na stanowisku prawnika. Strony nie dokonały w tym zakresie ostatecznych, wiążących ustaleń. Powódka została jedynie poinformowana, że przejmie obowiązki określonego pracownika i dobrze byłyby, gdyby rozeznała się w przyszłych obowiązkach. Powódka uzyskała dane kontaktowe od pracownika i indywidualnie ustalała z nim termin spotkania. J. D. (1) uzgodniła z pracownikiem, iż szkolenie, czy raczej wprowadzenie w obowiązki, odbędzie się w styczniu 2016 r. Pozwany nie wykazał, aby ustalił z powódką, że jest zobowiązana do regularnych spotkań z prawnikiem w celu przyuczenia (jeszcze przed faktycznym rozpoczęciem pracy) i że jest to warunek zawarcia umowy o pracę. Nie jest jasne jaki miał być zakres tego szkolenia ani w jaki sposób miało nastąpić potwierdzenie jego odbycia, kto stwierdziłby, że powódka została już wystarczająco przeszkolona, bowiem była prezes pozwanego nie potrafiła tego szczegółowo określić. Pozwany nie zaoferował także innych dowodów, np. zeznań w charakterze świadka prawnika, który miał szkolić powódkę. Jedynie jego zeznania mogłyby podważyć wersję powódki, że ustaliła z nim warunki przeszkolenia i wprowadzenia jej w zakres obowiązków.

Należy podnieść, iż oczekiwania pozwanego odnośnie regularnych szkoleń z prawnikiem wskazują, iż spodziewał się od powódki odbycia przez nią bezpłatnego okresu próbnego. Powyższe należy ocenić jako niedopuszczalne. Zdaniem Sądu przedmiotowe szkolenie, które dotyczyć miało stricte sposobu wykonywania obowiązków na stanowisku, na jakim powódka miała być zatrudniona, należało traktować jako szkolenie stanowiskowe, a zatem winno się odbyć już po zawarciu umowy o pracę, a nie przed jej zawarciem.

Pozwany nie dowiódł także, iż powódka unikała kontaktu z przyszłym pracodawcą, co mogłoby zostać odczytane jako rezygnacja z zatrudnienia. Pozwany wskazał, iż od dnia 3 grudnia 2015 r. do dnia 4 stycznia 2016 r. nie mógł skontaktować się z J. D. (1). Podkreślenia wymaga kwestia wcześniejszego sposobu komunikacji pomiędzy stronami. W trakcie procesu rekrutacji głównym środkiem komunikowania się była poczta elektroniczna. Przekazane telefonicznie informacje pozwany potwierdzał następnie wiadomością e-mail. Niezrozumiałym jest, iż pozwany nie skorzystał z takiej możliwości, ograniczając się (jak twierdzi) do prób kontaktu telefonicznego. Ponadto, w świetle zeznań przesłuchanych świadków także ta okoliczność budzi wątpliwości. Świadkowie twierdząc, iż telefonowali do powódki, nie byli w stanie odtworzyć treści planowanej rozmowy i jej konkretnego celu. Skoro pracodawca nie mógł, jak twierdzi nawiązać rozmowy telefonicznej z powódki i zamierzał zatrudnić inną osobą, to już tylko z ostrożności powinien podjąć próbę innego kontaktu, np. SMS czy mail. W toku niniejszej sprawy pozwany nie przedstawił wiarygodnego dowodu na jakiekolwiek działania powódki mające na celu utrudnienie kontaktu z pozwanym ani nie przedstawił żadnego wiarygodnego dowodu, który wskazywałby, że próby kontaktu telefonicznego zostały podjęte i okazały się bezskuteczne. Zeznania świadków, z przyczyn wskazanych wyżej, są niewystarczające.

Podkreślenia wymaga, że powódka ustaliła z prezesem pozwanego, że umowa o pracę zostanie zawarta na początku stycznia 2016 r. (pracodawca miał na nią do tej pory „poczekać”), miała zatem prawo oczekiwać, wobec braku informacji przeciwnej, że ustalone w ustnej umowie przedwstępnej warunki zatrudnienia są aktualne. Nie miała przy tym obowiązku regularnego potwierdzenia, że czuje się związana tymi ustaleniami, bo taki obowiązek nie wynika ani z przepisów prawa ani dokonanych przez strony ustaleń.

Nie ulega też wątpliwości, że powódka poniosła szkodę na skutek nie zawarcia z nią umowy o pracę przez pozwanego. Wyrażała się ona w tym, że przez ponad 3 miesiące pozostawała bez pracy i nie uzyskiwała wynagrodzenia, bowiem umowę z poprzednim pracodawcą wypowiedziała, aby podjąć zatrudnienie u pozwanego. U poprzedniego pracodawcy powódka zarabiała kwotę 2600 zł brutto miesięcznie oraz otrzymywała dodatki regulaminowe. Dochodzona ostatecznie pozwem kwota (5946 zł) stanowiła równowartość wynagrodzenia zasadniczego powódki netto u poprzedniego pracodawcy za okres 3 miesięcy. Uznać zatem należało, że powódka udowodniła szkodę i jej wysokość.

Oddaleniu podlegało wyłącznie powództwo częściowo w zakresie żądanych odsetek. Podstawę prawną rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek stanowią przepisy art. 481 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Należy także przytoczyć, że zobowiązanie do naprawienia szkody powstałej na skutek nie zawarcia umowy przyrzeczonej ma charakter bezterminowy. Termin spełnienia takiego świadczenia musi być wyznaczony zgodnie z art. 455 k.c., a więc niezwłocznie po wezwaniu skierowanym przez wierzyciela. Powódka wnosiła o zasądzenie odsetek od dnia 16 marca 2016 r. tj. od dnia następnego po dniu posiedzenia sądowego w przedmiocie rozpoznania zawezwania do próby ugodowej. Niemniej jednak posiedzenie to miało miejsce w dniu 15 marca 2017 r. Brak jest przy tym podstaw do uznania, że w dacie wskazanej w pozwie powódka wzywała już pozwanego do zapłaty, a tylko ta czynność otwierała możliwość żądania od pozwanego odsetek za opóźnienie. W konsekwencji Sąd zasądził odsetki od dnia 16 marca 2017 r. do dnia zapłaty, zaś w pozostałym zakresie powództwo oddalił.

O kosztach Sąd orzekł, biorąc pod uwagę zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na treść art. 98 § 3 k.p.c. oraz fakt reprezentowania powoda przez zawodowego pełnomocnika, Sąd uwzględnił koszty zastępstwa procesowego, obejmujące wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 1350 zł, ustalone na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd nakazał pobrać od pozwanego kwotę 298 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.

Zarządzenie: (...).