Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2018r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz (spr.)

Sędziowie: SSO Piotr Zbierzchowski

SSO Remigiusz Chmielewski

Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Piotra Miszczaka

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2018r.

sprawy W. K. ur. (...) w W. s. D. i M. z d. L. o wydanie wyroku łącznego w sprawach:

1) Sądu Rejonowego dla (...) w W. (...)

2) Sądu Rejonowego dla (...) w W. (...)

3) Sądu Rejonowego w S. II K 605/17

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Rejonowego w S. (...)

z dnia 11 lipca 2018r. sygn. akt (...)

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zwalnia skazanego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

W. K. został skazany prawomocnymi wyrokami:

1. Sądu Rejonowego dla (...) w W. z dnia 19 października 2012 r., w sprawie (...), za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełniony w dniu 29 lipca 2012 r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby, przy czym przedmiotowa kara została wykonana z dniem 22 kwietnia 2018 r.;

2. Sądu Rejonowego dla (...) w W. z dnia 08 marca 2016 r., w sprawie (...), za czyny z art. 279 § 1 k.k. i inne popełnione w okresie od 10 marca do 05 maja 2014 r. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat tytułem próby;

3. Sądu Rejonowego w S. z dnia 18 stycznia 2018 r., w sprawie (...) za czyny z art. 291 § 1 k.k. i inne popełnione w okresie od 10 lipca
2014 r. do dnia 27 lipca 2015 r. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności i karę łączną 250 stawek dziennych grzywny z ustaleniem wysokości stawki dziennej na kwotę 20 zł.

Sąd Rejonowy w S. wyrokiem łącznym z dnia 11 lipca 2018 r. w sprawie (...) orzekł:

I.  na podstawie art. 569 § 1 k.p.k. w zw. z art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. i art. 89 § 1 i 1b k.k. wymierzone skazanemu W. K. kry pozbawienia wolności w sprawach (...) i (...) połączył i orzekł karę łączną 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. w pozostałym zakresie wyroki pozostawił do odrębnego wykonania,

III.  na podstawie art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie w części dotyczącej kary pozbawienia wolności w sprawie (...),

IV.  na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej kary łącznej zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od godz. 21.30 w dniu 21 listopada 2017 roku do godz. 13.25 w dniu 30 listopada 2017 roku i od godz. 20.35 w dniu 22 kwietnia 2018 roku do dnia 11 lipca 2018 roku,

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił skazanego w całości od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa,

VI.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej (...) kwotę 120 (sto dwadzieścia) zł tytułem wynagrodzenia za obronę skazanego z urzędu oraz kwotę 27,60 (dwadzieścia siedem 60/100) zł tytułem podatku VAT.

Apelację od powyższego wyroku łącznego złożył obrońca skazanego.

Obrońca skazanego zaskarżył powyższe orzeczenie w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia o karze łącznej, tj. co do pkt I wyroku, na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucając wyrokowi rażącą surowość orzeczonej kary łącznej.

Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez wymierzenie kary łącznej w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, zawarty w niej zarzut jest nietrafny.

Na wstępie stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń zarówno w aspekcie okoliczności stanu faktycznego, przesłanek materialnoprawnych stanowiących podstawę konfiguracji kary łącznej, jak i w aspekcie wymiaru tej kary. Dokonana w tym zakresie analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, w pełni odpowiada dyrektywom określonym w art. 4 k.p.k. a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. i przekonująco uzasadnione. Apelacja zaś nie wskazuje na żadne okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej, merytorycznej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć.

Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary łącznej, należy wskazać, iż brak było podstaw do ukształtowania jej wymiaru w kierunku postulowanym przez obrońcę skazanego. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji właściwie ocenił wszystkie okoliczności przedmiotowo i podmiotowo istotne mające wpływ na wymiar kary w wyroku łącznym. Nie można zatem podzielić argumentacji skarżącego w tym zakresie. Słusznie podnosi się w orzecznictwie, że „zastosowanie zasady absorpcji, asperacji czy kumulacji przy orzekaniu zarówno kary łącznej, jak i wydawaniu wyroku łącznego uwarunkowane jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, objętymi tymże skazaniem. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski jest związek przedmiotowo-podmiotowy łączący te czyny oraz w jakich odstępach czasu zostały one popełnione". Wskazuje się nadto, iż decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej, a popełnienie więcej niż dwóch przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji (Komentarz do art. 85 kodeksu karnego G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, P. Kardas. J. Majewski. J. Raglewski, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I, Zakamycze 2004, wyrok SA w Łodzi z 20 września 2001 r., II Aka 154/01)

Przenosząc te uwagi na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że brak było podstaw do orzeczenia w przedmiotowej sprawie kary łagodniejszej. Podkreślenia wymaga bowiem to, że nie zachodzi tutaj taki związek podmiotowo-przedmiotowy, aby uprawnione było zastosowanie zasady całkowitej absorpcji. Jakkolwiek pomiędzy czynami osądzonymi wyrokami w sprawach (...) i II K 605/17 istnieje bliska więź czasowa, a przestępstwa popełnione przez skazanego, realizują znamiona czynów należących do tego samego rodzaju, to jednak okoliczności tej nie można przeceniać. Zauważyć bowiem należy, że Sąd wydający wyrok łączny ma możliwość dostrzec pełnię osądzonej działalności przestępczej skazanego, która w przypadku W. K. skierowana była w tym zakresie na popełnianie przestępstw przeciwko mieniu. Właśnie tę okoliczność Sąd powinien uwzględnić przy ustalaniu wysokości kary łącznej. Nie można też jednoznacznie, przyjąć, że podobieństwo popełnianych przestępstw zawsze stanowi okoliczność łagodzącą w sprawie, ponieważ świadczy to również o niepoprawności sprawcy i jego konsekwencji, czy wręcz premedytacji w dążeniu do łamania porządku prawnego.

Sąd Okręgowy oczywiście aprobuje pogląd skarżącego, iż zachowanie skazanego w czasie odbywania kary oraz postępy w resocjalizacji pozostają okolicznościami uwzględnianymi przy wymiarze kary łącznej w ramach wyroku łącznego, jednak nawet podzielenie przez Sąd Okręgowy stanowiska, iż skazany czyni systematyczne pozytywne postępy nie może spowodować, iż zasługuje on na orzeczenie kary łącznej w niższym wymiarze aniżeli uczynił to Sąd Rejonowy. Wskazane przez obrońcę okoliczności, w tym także i to, że skazany czyni starania o naprawienie szkody pokrzywdzonym - jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku - Sąd meriti miał na względzie, w wyniku czego uznał, że aktualna postawa skazanego, pozwala na zastosowanie przy orzekaniu kary łącznej zasady absorpcji w takim wymiarze jaki zastosował. Z takim stanowiskiem Sądu I instancji należy w pełni się zgodzić, natomiast nie można podzielić argumentacji podniesionej w apelacji, że poprawne zachowanie skazanego jest wystarczające dla zastosowania przy łączeniu kar zasady pełnej absorpcji, albowiem obrońca skazanego zdaje się nie zauważać, że zastosowanie tej najkorzystniejszej zasady łączenia kar spowodowałoby całkowitą bezkarność za szereg przestępstw popełnionych przez skazanego. To, że skazany w zakładzie karnym generalnie przestrzega regulaminu odbywania kary i pracuje w warunkach wolnościowych, nie może być okolicznością, która w takiej mierze, jak tego żąda skarżący, miałaby wpłynąć na wymiar orzeczonej kary łącznej, albowiem taka postawa jest obowiązkiem każdej osoby przebywającej w warunkach izolacyjnych. Słusznie Sąd I instancji dostrzegł również, że skazany dopuścił się szeregu przestępstw w okresie próby wyznaczonym wyrokiem w sprawie (...), co nie daje żadnej gwarancji, że skazany, nawet pomimo wyrażania krytycyzmu co do popełnionych przestępstw, po opuszczeniu jednostki penitencjarnej będzie przestrzegał porządku prawnego. Stąd też wynika potrzeba adekwatnego oddziaływania resocjalizacyjnego.

Na tle okoliczności przedmiotowej sprawy stwierdzić zatem trzeba, iż orzeczona przez Sąd meriti kara łączna 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do wagi i okoliczności popełnionych przez skazanego czynów i w odpowiednim stopniu uwzględnia charakter rodzajowy tych występków, okres ich popełnienia, a także aspekty zachowania skazanego wyłaniające się z opinii z jednostki penitencjarnej. Tym samym w żadnej mierze nie może być uznana za rażąco surową, a tylko w takiej sytuacji możliwa jest korekta odwoławcza. Zdaniem Sądu Okręgowego wymierzenie kary łącznej w niższej wysokości byłoby nieuzasadnioną premią dla sprawcy dopuszczającego się wielości czynów.

Mając zatem powyższe na uwadze i nie podzielając zarzutu ani wniosku zawartego w apelacji, zaskarżony wyrok jako prawidłowy i słuszny utrzymano w mocy (art. 437 § 1 k.p.k.).

Sąd Okręgowy biorąc pod uwagę trudną sytuację materialną i osobistą skazanego, który aktualnie przebywa w warunkach izolacyjnych, gdzie nie ma możliwości zarobkowych, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. uznał za słuszne zwolnić go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.