Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 12 września 2016 roku przeciwko Miejskiemu Ośrodkowi Pomocy Społecznej w Ł. powódka M. W. wniosła o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach i o zasądzenie wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że przyczyna rozwiązania umowy o pracę jest nieprawdziwa, nie znajduje potwierdzenia w przeprowadzonych przez Urząd Miasta Ł. kontrolach, zbyt ogólnikowo sformułowana, zupełnie niezrozumiała. Nadto treść oświadczenia o rozwiązaniu umowy wskazuje, że zostało ono złożone po upływie przewidzianego w art. 52 § 2 k.p. miesięcznego terminu.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

Na rozprawie w dniu 21 grudnia 2017 roku pełnomocnik powódki poparł powództwo o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach i o zasądzenie wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy od dnia rozwiązania stosunku pracy do dnia przywrócenia do pracy. Wskazał, że w jego ocenie przepis art. 45 § 2 k.p. nie może mieć zastosowania do powódki, gdyż należy ona do grupy pracowników, o których mowa w art. 39 k.p. Zgodnie bowiem z nowymi przepisami emerytalnymi powódce na dzień składania oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę brakowałaby mniej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego.

Pełnomocnik powódki wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 6-krotności stawki minimalnej z uwagi na duży nakład pracy.

Pełnomocnik strony pozwanej wniósł o oddalenie powództwa i o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 grudnia 2017r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Ł. na rzecz M. W. tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia kwotę 33.340,20 zł, oddalił powództwo w zakresie roszczeń o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach i zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Sąd I instancji zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu. Nadto Sąd I instancji nadał wyrokowi w punkcie 1. rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie kwoty 11.113,40 zł.

Sąd I instancji wywiódł, że rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z powódką nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązaniu umów o pracę w tym trybie, bowiem oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu nie spełniało wymogów określonych w art. 30 § 4 k.c. Sąd I instancji nie uwzględnił żądania powódki uznania wypowiedzenia za bezskuteczne i przywrócenia do pracy, gdyż uwzględnienie takiego żądania byłoby niecelowe w rozumieniu art. 45 § 2 k.c.. Sąd I instancji podniósł w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, że o uznaniu oświadczenia pracodawcy za wadliwe zadecydowało naruszenie przez pracodawcę jedynie wymagań formalnych obowiązujących przy rozwiązywaniu umów o pracę przy ostatecznie ustalonej w toku postępowania zasadności zarzutu nieuzasadnionego wydatkowania środków publicznych. Zachowanie powódki było obiektywnie nieprawidłowe, przez nią zawinione w postaci rażącego niedbalstwa. W wyniku zaniechań powódki wystąpiła konieczność zwrotu przez MOPS kwoty blisko 500 tysięcy złotych. O wysokości należnego powódce odszkodowania Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 58 k.c.

O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. znosząc je wzajemnie miedzy stronami.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia w zakresie w jaki powództwo zostało uwzględnione wywiodła strona pozwana.

Skarżąca zarzuciła wyrokowi:

1.naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy tj.

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów poprzez:

- odmowę wiarygodności zeznaniom świadków A. N. i B. N. (1) w takim zakresie w jakim twierdziły, że w trakcie wręczania powódce pism o cofnięciu obowiązków powierzenia obowiązków dyrektora i o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia zostały powódce przedstawione przyczyny decyzji pracodawcy, w szczególności powiązania tej decyzji z wynikami kontroli prowadzonej przez Biuro audytu Wewnętrznego i Kontroli Departamentu (...) i Administracji Urzędu Miasta Ł. w przedmiocie umów cywilnoprawnych,

- uznania za wiarygodne zeznania powódki, że podczas spotkania, na którym powódce zostało wręczone rozwiązanie umowy o pracę, poza odczytaniem jego treści nie zostały powódce przedstawione szerzej okoliczności, które stały się podstawą decyzji pracodawcy, w szczególności, że przyczyny rozwiązania umowy o pracę wynikają z protokołu kontroli Biura Audytu Wewnętrznego i Kontroli departamentu (...) i Administracji Urzędu Miasta Ł. w przedmiocie umów cywilnoprawnych;

2.sprzecznośc ustaleń faktycznych z treścią materiału dowodowego w sprawie poprzez przyjęcie, że w Urzędzie Miasta Ł. w dniu 29 sierpnia 2016r. podczas czynności odwołania powódki z pełnienia obowiązków dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Ł. i wręczenia pisma w przedmiocie rozwiązania z powódką umowy o pracę nikt z obecnych nie nawiązał do wyników protokołu kontroli Biura Audytu Wewnętrznego, tym samym powódka w chwili otrzymania oświadczenia rozwiązującego stosunek pracy nie otrzymała informacji, że okoliczności, które zdecydowały o rozwiązaniu z nią umowy o pracę wynikają z ustaleń kontrolnych zawartych w protokole kontroli Biura Audytu Wewnętrznego zakończonej w dniu 12 sierpnia 2016r.;

3.naruszenie prawa materialnego tj. art. 30 § 4 k.p. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie przez Sąd I instancji, że wskazana przez pracodawcę przyczyna została ujęta zbyt ogólnikowo, w sposób niewystarczająco jasny i konkretny, w sytuacji gdy podczas spotkania w Urzędzie Miasta Ł. w dniu 29 sierpnia 2016r. w trakcie wręczenia powódce pisma o cofnięciu obowiązków dyrektora i o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia zostały powódce przedstawione przyczyny tych decyzji.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa radcy prawnego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Zażalenie na postanowienie o kosztach postępowania zawarte w punkcie 3. wyroku wniosła powódka.

Skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu naruszenie:

1.  art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art.477 ¹ k.p.c. poprzez jego niezastosowanie oraz nieuzasadnione przyjęcie, że uwzględnienie przez Sad I instancji z urzędu roszczenia o odszkodowanie z tytułu niegodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę zamiast roszczenia zgłoszonego przez powoda i przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy skutkuje uwzględnieniem żądania powoda jedynie w części i uzasadnia wzajemne zniesienia kosztów postępowania między stronami, podczas gdy roszczenie powoda w istocie zostało uwzględnione w całości, gdyż Sąd uznał rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia przez pracodawcę za sprzeczne z prawem, a zatem Sąd I instancji winien zasądzić na rzecz powoda zwrot kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości sześciokrotności stawki bazowej przewidzianej dla tego rodzaju spraw, zgodnie z wnioskiem strony powodowej;

2.  naruszenie art. 100 k.p.c.. z art. 477 ¹ k.p.c. poprzez jego zastosowanie oraz nieuzasadnione przyjęcie, że strona powodowa uległa co do swoich żądań w procesie w części wskutek zasądzenia na jej rzecz odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy zamiast zgłoszonego roszczenia o przywrócenie do pracy podczas gdy zasadzenie roszczenia o odszkodowanie możliwe jest jedynie wówczas gdy powództwo uzasadnione jest co do zasady, natomiast sam wybór roszczenia, którego dokonał powód okazał się niecelowy bądź nieuzasadniony , co winno doprowadzić Sąd I instancji do przekonania, że strona wygrała proces oraz do zasądzenia na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości sześciokrotności stawki bazowej dla tego rodzaju spraw.

W konkluzji skarżąca wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 3177 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania za I instancję;

2.  zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na zażalenie strona pozwana wniosła o jego oddalenie i zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarówno apelacja strony pozwanej jak i zażalenie wywiedzione przez powódkę nie są zasadne.

Wbrew zarzutom skarżącego podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające.

Ustalenia stanu faktycznego i rozważania poczynione przez Sąd I instancji Sąd Okręgowy przyjmuje za własne bez konieczności ponownego ich przytaczania.

W szczególności, całkowicie chybiony jest zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c.

Sąd I instancji dokonał wszechstronnej oceny materiału dowodowego, bez naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji jest spójna, logiczna i konsekwentna. Sąd I instancji wskazał przyczyny, dla których w części odmówił wiary zeznaniom świadków A. N. i B. N. (1) i ocena ta, zdaniem Sądu Okręgowego, jest swobodna, lecz na pewno nie dowolna.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji zasadnie odmówił wiary zeznaniom świadków A. N. i B. N. (1) w takim zakresie, w jakim twierdziły, że w trakcie wręczenia powódce pism o cofnięciu powierzenia pełnienia obowiązków dyrektora i o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, zostały powódce przedstawione przyczyny decyzji pracodawcy, w szczególności, w zakresie powiązania tej decyzji z wynikami kontroli przeprowadzonej przez Biuro Audytu Wewnętrznego i Kontroli Departamentu (...) i Administracji Urzędu Miasta Ł. w przedmiocie umów cywilnoprawnych.

Jak trafnie zauważył Sąd I instancji, według twierdzeń świadka B. N. (1) informację tę powódka otrzymała od A. N.. Z kolei według twierdzeń świadka A. N. o wynikach kontroli, która została przeprowadzona przez Biuro Audytu Wewnętrznego, stwierdzonych nieprawidłowościach, poinformować miała powódkę B. N. (1), natomiast sama A. N. miała jedynie odczytać powódce treść oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę ( zeznania świadka złożone na rozprawie w dniu 8 grudnia 2017 r. protokół nagranie od 00:18 :21 – 00:22:28). Świadek B. N. (1) w sposób jednoznaczny stwierdziła, że nie pamięta, aby na spotkaniu podczas którego doszło do cofnięcia powierzenia obowiązków dyrektora powódce oraz do złożenia jej oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez okresu wypowiedzenia odbywała się rozmowa na temat przyczyn rozwiązania z powódką umowy o pracę ( zeznania świadka B. N. –k. 882v. ).

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji zasadnie przyjął, że zeznania świadków w tym zakresie nie są ze sobą spójne.

Wobec braku spójności w zeznaniach świadków B. N. (1) i A. N., zasadnie Sąd I instancji dał wiarę powódce, że podczas spotkania, na którym zostało powódce wręczone oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę, poza odczytaniem jego treści, nie zostały powódce przedstawione szerzej okoliczności, które stały się podstawą decyzji pracodawcy, w szczególności, że przyczyny rozwiązania umowy wynikają z protokołu kontroli Biura Audytu Wewnętrznego. W świetle zeznań powódki nie była ona ani w trakcie kontroli ani zaraz po jej zakończeniu poinformowana o wynikach kontroli. 98-stronicowy protokół kontroli Biura Audytu Wewnętrznego, z którego wynikami pozwany łączy zasadność rozwiązania z powódką umowy o pracę, został jej wręczony w warunkach praktycznie uniemożliwiających zapoznanie się z jego z treścią przed wręczeniem oświadczenia pracodawcy.

W tym stanie rzeczy w istocie, zarzuty podniesione w apelacji w zakresie oceny materiału dowodowego stanowiły jedynie nieuprawnioną polemikę z prawidłowo ustalonym przez Sądu I instancji stanem faktycznym.

Nie znajduje także żadnego uzasadnienia zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 30 § 4 k.p.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym było, że oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę z powódką miało formę pisemną wraz ze wskazaniem przyczyny rozwiązania umowy o pracę.

W przedmiotowej sprawie jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę wskazano powódce „doprowadzenie do powstania, przez wiele lat akceptowanie i nie podejmowanie żadnej próby naprawy licznych nieprawidłowości w zakresie dysponowania finansami publicznymi”.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że przedmiotowe oświadczenie pracodawcy nie wskazuje żadnych konkretnych nieprawidłowości, które można przypisać powódce. Z treści pisma wynika jedynie, że są one liczne, wieloletnie, nadto dotyczą dysponowania finansami publicznymi. Rację ma Sąd I instancji, że z tak skonstruowanego oświadczenia pracodawcy nie można wywnioskować jakie to są konkretnie zaniedbania, czy nieprawidłowości, a także kiedy zostały one stwierdzone.

Wynik kontroli Biura Audytu Wewnętrznego zakończonej 12 sierpnia 2016 roku, która w świetle oświadczeń strony pozwanej stała się przyczyną rozwiązania umowy o pracę z powódką, to zostało w niej ustalone szereg szczegółowo omówionych nieprawidłowości takich jak brak rejestru umów cywilnoprawnych, brak oceny efektu szkoleń zrealizowanych w ramach projektu „Nowy obraz pomocy społecznej”, brak parafowania umów cywilnoprawnych, braku dokumentacji z przeprowadzonych postępowań o zamówienie publiczne, czy też w zakresie działań komisji przetargowej podwyższanie kwot do najkorzystniejszej ofert, która znacznie przewyższała wartość szacunkową zamówienia.

W przedmiotowym protokole kontroli zawarto jedynie jej ustalenia, natomiast wnioski o naruszeniu wymogów kontroli zarządczej – art. 68 ust. 2 ustawy o finansach publicznych oraz zasad dokonywania wydatków publicznych - art. 44 ust. 3 ustawy o finansach publicznych zostały wywiedzione w wystąpieniu pokontrolnym z 9 września 2016 roku – dokumencie powstałym już po wręczeniu powódce oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. W protokole kontroli zakończonej 12 sierpnia 2016 roku kontrolująca Biura Audytu Wewnętrznego nie wywiodła wniosków o naruszenia dyscypliny finansów publicznych – jak sama zeznała nie badała tej kwestii.

W świetle materiału dowodowego kontrole dokonywane przez Wojewódzki Urząd Pracy w Ł. dotyczące projektu „Nowy obraz pomocy społecznej” - przeprowadzane w październiku 2013 roku i listopadzie 2015 roku w trakcie jego realizacji – stwierdzały, że projekt ten co do zasady realizowany jest w sposób poprawny, choć wymaga usprawnień. Natomiast w wystąpieniu pokontrolnym z 2 marca 2016 roku Biuro Audytu Wewnętrznego i Kontroli Departamentu (...) i Administracji Urzędu Miasta Ł. negatywnie oceniło zapłatę przez MOPS odsetek karnych na rzecz Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Ł. w związku z realizacją umowy ramowej o dofinansowanie projektu „Nowy obraz pomocy społecznej” stwierdzając wprost, że zapłata odsetek stanowi naruszenie art. 16 ustawy o odpowiedzialności za naruszenie zasady dyscypliny finansów publicznych.

W tym stanie rzeczy zgodzić należy się z Sądem I instancji, że w świetle materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności wobec przeprowadzanych u pozwanego w ostatnich latach kilkudziesięciu kontroli dokonywanych przez różne urzędy i instytucje, w tym takich, które stwierdzały nieprawidłowości w wydatkowaniu środków publicznych (chociażby stwierdzone przez Wydział Kontroli Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w kontroli z lipca 2014 roku, stwierdzone przez Wojewódzki Urząd Pracy w Ł. skutkujące zwrotem środków przez MOPS w maju i czerwcu 2014 roku, czy wreszcie wystąpieniu pokontrolnym z 2 marca 2016 roku Biuro Audytu Wewnętrznego i Kontroli Departamentu (...) i Administracji Urzędu Miasta Ł.), jak również bardzo obszernej treści protokołu kontroli Biura Audytu Wewnętrznego zakończonej 12 sierpnia 2016 roku, oświadczenie pracodawcy nie spełnia wymogów określonych w art. 30 § 4 k.p.

Rację ma Sąd I instancji, żę wskazana przez pracodawcę przyczyna rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia została ujęta w sposób zbyt ogólnikowy, niewystarczająco jasny i konkretny.

Mając na uwadze szereg uchybień stwierdzonych przez kontrolującą, obszerności ustaleń kontrolnych, ale też wcześniejszych kontroli – na które powoływała się zresztą pozwana w toku postępowania - w tym stwierdzających nieprawidłowości w wydatkowaniu środków publicznych, koniecznym było doprecyzowanie przez pracodawcę o jakie działania (czy zaniechania) powódki skutkujące naruszeniem dyscypliny finansów publicznych pracodawcy chodzi, chociażby poprzez odwołanie się w treści oświadczenia woli do wyników konkretnej kontroli. Powódka w chwili otrzymania oświadczenia rozwiązującego stosunek pracy nie otrzymała informacji, że okoliczności które zadecydowały o rozwiązaniu z nią umowy o pracę wynikają z ustaleń kontrolnych zawartych w protokole kontroli Biura Audytu Wewnętrznego zakończonej 12 sierpnia 2016 roku.

W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu Okręgowego, pozwany w piśmie rozwiązującym stosunek pracy z dnia 29 sierpnia 2016 roku wskazał przyczynę rozwiązania umowy o pracę w sposób nieodpowiadający wymaganiom stawianym przez art. 30 § 4 k.p.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust.1 pkt 2 w zw. z § 10 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U.poz.1804; zm. Dz.U. z 2016r. poz.1667 ).

Zarzuty sformułowane przez powódkę w zażaleniu na postanowienie o kosztach postępowania zawarte w punkcie 3. wyroku Sądu I instancji także nie znajdują uzasadnienia.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji zasadnie do rozliczeni kosztów postępowania za I instancji zastosował art. 100 k.p.c. i wzajemnie zniósł między stronami koszty postępowania.

Powódka w toku postępowania przed Sądem I instancji domagała się przywrócenia do pracy i zasądzenia odszkodowania za czas pozostawania bez pracy.

Sąd I instancji mając na uwadze wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego uznał, że przywrócenie powódki na poprzednio zajmowane stanowisko jest niecelowe. Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia zaznaczył, że o uznaniu oświadczenia pracodawcy za wadliwe zadecydowało naruszenie przez pracodawcę jedynie wymagań formalnych obowiązujących przy rozwiązywaniu umów o pracę przy ostatecznie ustalonej w toku postępowania zasadności zarzutu nieuzasadnionego wydatkowania środków publicznych.

W wyniku przeprowadzonych czynności kontrolnych stwierdzono szereg nieprawidłowości przy zawieraniu umów cywilnoprawnych (typu brak rejestru umów cywilnoprawnych, braki w dokumentacji z przeprowadzonego postępowania o zamówienie publiczne, brak wymaganych paraf czy podpisów), ale przede wszystkim stwierdzono nieprawidłowości w prowadzonych w MOPS postępowaniach o zamówienie publicznych, w trakcie których następowało podwyższenie kwoty zamówienia, która w wielu przypadkach znacznie przewyższała wartość szacunkową zamówienia.

Nieprawidłowości w procesie prowadzenia postępowań o udzielnie zamówienie publicznych ustalone w toku kontroli przeprowadzonej przez Biuro Audytu Wewnętrznego i Kontroli Departamentu (...) i Administracji Urzędu Miasta Ł. znalazły potwierdzenie w wynikach kontroli doraźnej dokonanej przez Wojewódzki Urząd Pracy w Ł. w okresie od 15 listopada do 2 grudnia 2016 roku. Kontrola ta dotyczyła wewnętrznych procedur w MOPS dotyczących realizacji zamówień i zlecenia usług w zakresie form wsparcia dla uczestników projektu, ze szczególnym uwzględnieniem trybu wyboru wykonawców, potwierdzenia ich realizacji i rozliczeń w okresie od 1 stycznia 2012 roku do 31 grudnia 2013 roku. W związku z rażącymi dysproporcjami cenowymi pomiędzy oszacowaną wartością poszczególnych kontrolowanych części zamówień a ich faktyczną ceną kontrolujący dokonali rozeznania rynku w zakresie wybranych usług szkoleniowych. W wyniku przeprowadzonych działań stwierdzono naruszenie przez MOPS wytycznych dotyczących racjonalności i efektywności wydatku.

Stwierdzone nieprawidłowości świadczyły o braku odpowiedniego i skutecznego nadzoru sprawowanego przez powódkę nad pracą podległych wydziałów i zatrudnionych w nich pracowników, oraz stosowania podstawowych zasad określonych w ustawie o finansach publicznych.

Zachowanie powódki było obiektywnie nieprawidłowe, przez nią zawinione w postaci rażącego niedbalstwa, w następstwie jej nieprawidłowych działań wystąpił konkretny skutek (realna konieczność zwrotu przez MOPS kwoty blisko 500 tys. zł), nadto mogłoby doprowadzić do powtórzenia sytuacji, na którą powoływał się pracodawca jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę, dlatego Sąd I instancji, uznając przywrócenie powódki do pracy za niecelowe, zasądził na jej rzecz odszkodowanie w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, oddalając jednocześnie powództwo o przywrócenie do pracy i odszkodowanie za czas pozostawania bez pracy za okres dłuższy niż trzy miesiące.

W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji, nie sposób przyjąć, że powódka wygrała proces w całości, a tym samym brak było podstaw do zastosowania do rozliczenia kosztów procesu regulacji zawartej w art. 98 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy oddalił zażalenie jako bezzasadne na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c..

O kosztach postępowania zażaleniowego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U.poz.1804; zm. Dz.U. z 2016r. poz.1667 ).

Elżbieta Gawryszczak W. S. Z.