Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie, VIII Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Monika Louklinska

Protokolant: Paulina Więckowska, Kamil Lebda, Jakub Miller

Prokurator Rejonowej Warszawa – Mokotów w Warszawie: M. M., M. W., E. O., M. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu: 7 czerwca 2017 r., 20 września 2017 r., 27 listopada 2017 r., 8 lutego 2018 r., 12 kwietnia 2018 r.

sprawy Z. P.

syna Z. i I.,

urodzonego dnia (...) w Z.

oskarżonego o to, że:

1) w dniu 22 maja 2016 r. w W. przy ul. (...) dokonał uszkodzenia przy użyciu n/n narzędzia powłoki lakierniczej pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...), powodując jej zarysowanie na powierzchni nadkola prawego tylnego, drzwi tylnych prawych oraz drzwi przednich prawych w/w pojazdu, czym spowodowano straty w wysokości 3810 zł na szkodę firmy K. F.sp. z o.o., tj. o czyn z art. 288 § 1 kk,

2) w dniu 22 maja 2016 r. w W. przy ul. (...) dokonał uszkodzenia przy użyciu n/n narzędzia powłoki lakierniczej pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...), powodując zarysowanie powłoki lakierniczej prawego boku pojazdu poniżej klamki drzwi prawych oraz pod wlewem paliwa na tylnym błotniku, czym spowodowano straty w wysokości 4597 zł na szkodę P. Ś., tj. o czyn z art. 288 § 1 kk

orzeka:

I) w ramach zarzucanych oskarżonemu w akcie oskarżenia czynów uznaje Z. P. za winnego tego, że w dniu 22 maja 2016 r. w W. przy ul. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, przy użyciu nieznanego narzędzia dokonał uszkodzenia powłoki lakierniczej pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...), powodując jej zarysowanie na powierzchni nadkola prawego tylnego, drzwi tylnych prawych oraz drzwi przednich prawych, czym spowodował straty w wysokości 3.810,79 zł na szkodę firmy K. F.sp. z o.o., oraz pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...), powodując zarysowanie powłoki lakierniczej prawego boku pojazdu poniżej klamki drzwi prawych oraz pod wlewem paliwa na tylnym błotniku, czym spowodował straty w wysokości 4.597,83 zł na szkodę P. Ś. i tak opisany czyn kwalifikuje jako przestępstwo z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 288 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych,

II) na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu okres zatrzymania w sprawie w dniu 25.05.2016 r. oraz w dniu 29.06.2016 r. przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny,

III) na podstawie art. 626 § 1 kpk i art. 627 kpk zasądza od oskarżonego kwotę 960 (dziewięciuset sześćdziesięciu) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez Skarb Państwa oraz kwotę 400 (czterystu) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt VIII K 459/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 maja 2016 r. około godziny 17:15 P. Ś. zaparkował samochód marki B. (...) o nr rej. (...) na chodniku przy budynku mieszkalnym położonym przy ul. (...) w W.. Samochód nie był uszkodzony. Pojazd został zaparkowany przodem do ul. (...).

Tego samego dnia około godz. 18:50 A. W. zaparkowała samochód marki M. (...) o nr rej. (...) na chodniku przy budynku mieszkalnym położonym przy ul. (...) w W. obok samochodu P. Ś.. Samochód nie był uszkodzony.

Tego samego dnia około godziny 19:15 Z. P. przechodził chodnikiem wzdłuż ul. (...) w W. w drodze do swojego mieszkania mieszczącego się w budynku przy ul. (...). Na wysokości tego budynku Z. P. wyjął nieznane narzędzie i trzymając je w prawej dłoni przechodząc w bezpośredniej bliskości obu samochodów dokonał uszkodzenia powłoki lakierniczej pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...), powodując jej zarysowanie na powierzchni nadkola prawego tylnego, drzwi tylnych prawych oraz drzwi przednich prawych, oraz pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...), powodując zarysowanie powłoki lakierniczej prawego boku pojazdu poniżej klamki drzwi prawych oraz pod wlewem paliwa na tylnym błotniku. Po uszkodzeniu wyżej wymienionych samochodów Z. P. udał się w kierunku wejścia do klatki schodowej budynku mieszkalnego przy ul. (...), po drodze zatrzymał się przy tablicy z godzinami otwarcia basenu i sprawdził skrzynkę na listy, po czym wsiadł do windy.

Następnie około godz. 20:15 P. Ś. wrócił do swojego samochodu marki B. (...) o nr rej. (...) i wsiadając do samochodu od strony kierowcy nie zauważył uszkodzeń samochodu. Po powrocie do domu samochód zaparkował w garażu podziemnym, gdzie pojazd stał przez kilka dni i dopiero w dniu 27 maja 2016 r. gdy P. Ś. ponownie wsiadał do samochodu zauważył poziomą rysę na całej długości prawego boku. Po stwierdzeniu uszkodzenia samochodu P. Ś. zwrócił się do ochrony budynku o przejrzenie monitoringu z garażu podziemnego celem ustalenia czy ktoś przechodził kogo jego samochodu i uzyskał informację, że nie zarejestrowano niczego niepokojącego w okolicach jego samochodu. Następnie otrzymał informację od dzielnicowego z prośbą o kontakt i od funkcjonariusza Policji dowiedział się, że przy ul. (...) został zabezpieczony monitoring i z nagrania wynika, że jego samochód został uszkodzony w czasie kiedy stał zaparkowany w wyżej wymienionym miejscu w dniu 22 maja 2016 r., gdyż na nagraniu widać osobę, która przechodzi obok jego samochodu i rysuje zarówno jego samochód jak i zaparkowane wzdłuż ulicy.

Około godz. 20:30 A. W. wróciła do samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) i zauważyła rysę na jego prawym boku. Wtedy podeszła również do samochodu zaparkowanego bezpośrednio przed jej samochodem i stwierdziła, że też jest on porysowany również jedną pojedynczą rysą biegnącą przez bok samochodu.

(dowód: szkic k.5.34; zdjęcia k.92-97; protokół oględzin k. 62-63, 87-89, opinia biegłego sądowego k. 182-190, 192; częściowo wyjaśnienia oskarżonego k.166; zeznania świadka A. W. l98 -199, 207, zeznania świadka P. Ś. k.207-208; zeznania świadka P. K. k. 213-214)

Samochód marki B. (...) o nr rej. (...) należy do P. Ś., wyżej wymienione uszkodzenia spowodowały straty w wysokości 4.597,83 zł na szkodę P. Ś., które zostały w całości pokryte przez ubezpieczyciela samochodu w ramach ubezpieczenia autocasco.

(dowód: kalkulacja naprawy k.36-41, zdjęcia k.42, pismo 211)

Samochód marki M. (...) o nr rej. (...) należy do firmy leasingowej E. i jest oddany w leasing firmie K. F. sp. z o.o. Wyżej wymienione uszkodzenia samochodu spowodowały straty w wysokości 3.810,79 zł na szkodę firmy K. F.sp. z o.o. Szkoda została w całości naprawiona przez ubezpieczyciela E. H.w ramach ubezpieczenia auto casco.

(dowód: kserokopia dokumentacji k.6; kalkulacja naprawy k.70-83)

Z. P. ma 67 lat. Z zawodu jest inżynierem mechanikiem. Pracuje na stanowisku Dyrektora Zarządzającego w P. z siedzibą w O. i osiąga średni dochód miesięczny w wysokości 6.000 zł. Nie posiada nikogo na utrzymaniu. Posiada udział we własności lokalu mieszkalnego położonego w W. przy ul. (...). Oskarżony jest zdrowy i nie był dotychczas karany.

(dowód: informacja o której mowa w art. 213 § 1a kpk k.165; karta karna k.205)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień oskarżonego (k.60, 101, 166), zeznań świadka A. W. (k.l98-199, 207), zeznań świadka P. Ś. (k.207-208), zeznań świadka P. K. (k. 213-214), szkicu (k.5, 34), kserokopii dokumentacji (k.6), protokołów zatrzymania rzeczy (k.12-14,51-53), płyt (k.54,193), protokołów zatrzymania (k.16-17,19,48), kalkulacji naprawy (k.36-41,70-83), zdjęć (k.42, 92-97), protokołów oględzin (k. 62-63, 87-89, 90-91), pisma (k. 211), opinii biegłego sądowego (k. 182-190, 192), karty karnej (k.205).

Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień (k.60, 101). Na rozprawie przed Sądem (k. 166-167) oskarżony ponownie nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że w dniu 22 maja 2016 r. po paru dniach nieobecności wrócił do domu, tj. do mieszkania położonego przy ul. (...) w W.. Następnie udał się do pobliskiego sklepu, gdzie zrobił zakupy. Zakupy miał w jednej siatce. Oskarżony potwierdził, że to on na nagraniu z monitoringu przechodzi obok rzeczonych samochodów oraz wyjaśnił, że potem sprawdził w jakich godzinach jest czynny basen i udał się do klatki schodowej, gdzie najpierw sprawdził skrzynkę na listy, a potem wjechał windą do mieszkania na 15 piętro. Po paru dniach, kiedy wrócił z podróży służbowej do jego domu przyszli funkcjonariusze Policji i wtedy został zatrzymany. Oskarżony potwierdził, że rozpoznał się na monitoringu jednak wskazał, że obok samochodów przechodziła również jakaś para, ktoś przejeżdżał na rowerze, a obok na murku siedzieli jacyś ludzie.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnieniom oskarżonego Sąd nie dał wiary w części w jakiej oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, gdyż nie znajdują one potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, a obdarzonym przez Sąd pełną wiarą. Bezsporne jest, że w dniu 22 maja 2016 r. między godzinami 17:15 a 20:30 na chodniku przy ul. (...) były zaparkowane samochody marki M. (...) o nr rej. (...) o nr rej. (...). W tym okresie doszło również do uszkodzenia powłoki lakierniczej tych pojazdów. Bezspornym jest również, że w tym czasie, a dokładnie około godz. 19:15 oskarżony przechodził chodnikiem przy ul. (...) i mijał rzeczone samochody. Powyższe w całości znajduje odzwierciedlenie w wyjaśnieniach oskarżonego, którym Sąd w tym zakresie dał wiarę, a także w zeznaniach świadków A. W. i P. Ś., które Sąd uznał za wiarygodne w pełni, gdyż są logiczne, spójne i znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, uznanym przez Sąd za w pełni wiarygodny, a w szczególności w nagraniach z monitoringu i opinii biegłego. Treść depozycji wymienionych powyżej świadków dotyczy stanu samochodów w chwili ich zaparkowania na chodniku przy ul. (...), okresu w jakim samochody stały zaparkowane w tym miejscu oraz spostrzeżenia przez nich uszkodzeń pojazdów i charakteru uszkodzeń.

Świadek A. W. rozpoznała na okazanych jej zdjęciach z tablicy poglądowej jako zdjęciach z nagrań z monitoringu (k.192), samochód M. (...) o nr rej. (...), oraz podała, że w dniu 22 maja 2016 r. około godziny 18:50 zaparkowała go na chodniku przy budynku mieszkalnym położonym przy ul. (...) w W. przodem do ul. (...) bezpośrednio za innym samochodem, który już był tam zaparkowany. Samochód nie był uszkodzony. Świadek wskazała, że przed przyjazdem na ul. (...) samochód stał w podziemnym garażu. Około godz. 20:30, kiedy wróciła do samochodu zauważyła rysę na jego prawym boku. Wtedy podeszła również do samochodu zaparkowanego bezpośrednio przed jej samochodem i stwierdziła, że też jest on porysowany również jedną pojedynczą rysą biegnącą przez bok samochodu (k.198).

Świadek P. Ś. również rozpoznał swój samochód marki B. (...) o nr rej. (...) na nagraniach monitoringu i zeznał, że w dniu 22 maja 2016 r. około godziny 17:15 zaparkował swój samochód na chodniku przy budynku mieszkalnym położonym przy ul. (...) w W. stroną kierowcy od strony ulicy, a stroną pasażera od strony chodnika. Samochód nie był uszkodzony. Następnie około godz. 20:15 wrócił do samochodu i wsiadając do samochodu od strony kierowcy nie zauważył uszkodzeń samochodu. Po powrocie do domu samochód zaparkował w garażu podziemnym i dopiero ponownie wsiadając do samochodu zauważył poziomą rysę na całej długości prawego boku, tj. od przedniego nadkola do korka wlewu paliwa. Świadek zeznał, że koło jego samochodu w garażu podziemnym od wielu lat parkuje ten sam sąsiad, a po stwierdzeniu uszkodzenia zwrócił się do ochrony budynku o przejrzenie monitoringu z garażu podziemnego celem ustalenia czy ktoś przechodził kogo jego samochodu i uzyskał informację, że nie zarejestrowano niczego niepokojącego w okolicach jego samochodu. W związku z tym jego podejrzenia padły na miejsce ostatniego parkowania samochodu, tj. na ul. (...). Następnie otrzymał informację od dzielnicowego z prośbą o kontakt i od funkcjonariusza Policji dowiedział się, że przy ul. (...) został zabezpieczony monitoring, z którego wynika, że jego samochód został uszkodzony w czasie kiedy stał zaparkowany w tymże miejscu w dniu 22 maja 2016 r. Na nagraniu widać osobę, która przechodzi obok jego samochodu i rysuje zarówno jego samochód jak i zaparkowane wzdłuż. Świadek zeznał również, że nie ma żadnych konfliktów ani zatargów i nie podejrzewa nikogo, kto mógłby dopuścić się uszkodzenia jego samochodu w sposób złośliwy (k.207).

Sąd obdarzył pełną wiarygodnością również zeznania świadka P. K.. Świadek w dniu zdarzenia był funkcjonariuszem Policji, przeprowadzającym czynności w tej sprawie w ramach których ustalił, że zdarzenie zostało ujęte na nagraniu z monitoringu. Świadek zeznał, że nie dokonywał samodzielnie obróbki monitoringu, a jedynie przejrzał nagrania z monitoringu otrzymane od pracowników ochrony budynku mieszkalnego przy ul. (...), którzy przejrzeli całość nagrań monitoringu z dnia zdarzenia i wybrali fragment nagrania, który wskazywał na moment dokonania uszkodzenia. Na tej podstawie świadek P. K. wytypował sprawcę, tj. oskarżonego. Świadek rozpoznał okazane mu zdjęcia z tablicy poglądowej (k.192) jako zdjęcia z nagrań z monitoringu, które oglądał, a po odczytaniu swoich zeznań złożonych niedługo po interwencji, wskazał, że na nagraniach z monitoringu widać jak oskarżony przechyla się w prawą stronę w kierunku pojazdów, ma charakterystycznie wygiętą, ułożoną rękę i dłoń. Świadek zaznaczył, że obok zaparkowanych samochodów przechodzili też inni ludzie, ale żaden nie przeszedł tak blisko i nikt nit miał tak ułożonej ręki jak oskarżony (k.213-214). W ocenie Sądu zeznania tego świadka nie budzą wątpliwości jako logiczne, spójne i korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym, a świadek jako funkcjonariusz Policji nie miał interesu w konkretnym rozstrzygnięciu sprawy, zatem jego zeznania są w pełni wiarygodne.

Kluczowym dowodem w sprawie okazały się nagrania z monitoringu zamieszczonego w budynku mieszkalnym przy ul. (...) w W. z dnia 22 maja 2016 r. w godzinach między 17:15, a 20:30. Dowód ten z uwagi na fakt, że w pełni koresponduje z zeznaniami świadków A. W. i P. Ś., którzy rozpoznali na zapisie monitoringu swoje samochody oraz z zeznaniami świadka P. K., który jako funkcjonariusz Policji przeprowadzający czynności w tej sprawie pozyskał ten materiał dowodowy od pracowników ochrony budynku i poddawał go analizie pod kątem typowania potencjalnego sprawcy nie budził wątpliwości Sądu. Nadto dowód ten nie był przedmiotem zarzutów stron, przez co Sąd obdarzył go w pełni wiarygodnością i mocą dowodową.

W sprawie została dopuszczona również opinia biegłego sądowego z zakresu badań zapisów wizualnych (k. 182-190, 192). Opinię biegłego Sąd obdarzył pełną wiarą, gdyż jest pełna, jasna, spójna, logiczna i konsekwentna, a sporządzona została rzetelnie przez osobę posiadającą odpowiednie kwalifikacje i umiejętności. W opinii tej biegły wskazał, że analiza poklatkowa nagrania z monitoringu pozwoliła stwierdzić, że zarejestrowana na monitoringu osoba, tj. oskarżony przechodząc obok zaparkowanego pojazdu w nienaturalny sposób układa swoją prawą rękę i najprawdopodobniej trzyma w swoim prawym ręku jakiś przedmiot, jednakże z uwagi na fakt, że obszar dłoni wraz z ewentualnym zarejestrowanym przedmiotem jest zbyt mały, ponieważ zawiera się na przestrzeni około 7mm w pionie technicznie niemożliwe jest kategoryczne wypowiedzenie się zarówno czy oraz jaki przedmiot znajdował się w dłoni oskarżonego. Biegły dokonał rozbicia zapisów wizualnych stanowiących materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie na pojedyncze klatki, a następnie maksymalnie poprawiony i powiększony obraz przedstawił na załączonej do opinii tablicy poglądowej.

Autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie pozostałych dowodów nieosobowych w postaci: szkicu (k.5, 34), kserokopii dokumentacji (k.6), protokołów zatrzymania rzeczy (k.12-14,51-53), płyt (k.54,193), protokołów zatrzymania (k.16-17,19,48), kalkulacji naprawy (k.36-41,70-83), zdjęć (k.42, 92-97), protokołów oględzin (k. 62-63, 87-89, 90-91), pisma (k. 211), opinii biegłego sądowego (k. 182-190, 192), karty karnej (k.205) - z akt niniejszego postępowania nie były przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziły wątpliwości Sądu. Z tych względów Sąd nie odmówił wskazanym dowodom nieosobowym wiarygodności i mocy dowodowej.

Z. P. został oskarżony o to, że:

1) w dniu 22 maja 2016 r. w W. przy ul. (...) dokonał uszkodzenia przy użyciu n/n narzędzia powłoki lakierniczej pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...), powodując jej zarysowanie na powierzchni nadkola prawego tylnego, drzwi tylnych prawych oraz drzwi przednich prawych, czym spowodowano straty w wysokości 3.810 zł na szkodę firmy K. F.sp. z o.o., tj. o czyn z art. 288 § 1 kk;

2) w dniu 22 maja 2016 r. w W. przy ul. (...) dokonał uszkodzenia przy użyciu n/n narzędzia powłoki lakierniczej pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...), powodując zarysowanie powłoki lakierniczej prawego boku pojazdu poniżej klamki drzwi prawych oraz pod wlewem paliwa na tylnym błotniku, czym spowodowano straty w wysokości 4.597 zł na szkodę P. Ś., tj. o czyn z art. 288 § 1 kk.

Przepis art. 288 § 1 kk stanowi, iż karze podlega, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Przestępstwo to jest przestępstwem materialnym. Do jego znamion należy alternatywnie określony skutek w postaci zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia cudzej rzeczy niezdatną do użytku. Przestępstwo określone w art. 288 § 1 kk to tzw. przestępstwo wieloodmianowe, można je bowiem popełnić alternatywnie przez zniszczenie rzeczy, jej uszkodzenie albo uczynienie jej niezdatną do użytku. Przez zniszczenie rzeczy należy rozumieć zniszczenie całkowite lub tak znaczne naruszenie substancji materialnej rzeczy, iż nie nadaje się ona do używania zgodnie z przeznaczeniem. Uszkodzeniem natomiast jest naruszenie lub uszczuplenie substancji materialnej lub takie oddziaływanie na rzecz, które powoduje istotne ograniczenie jej właściwości użytkowych. Typ czynu zabronionego, o którym mowa w art. 288 § 1 kk, ma charakter umyślny. Umyślność może wystąpić zarówno w formie zamiaru bezpośredniego, jak i wynikowego. Dla charakterystyki strony podmiotowej nie ma znaczenia cel i motywacja sprawcy.

Przedmiotem ochrony w przypadku art. 288 § 1 kk jest nienaruszalność i integralność cudzej rzeczy, a także jej zdatność do używania zgodnie z przeznaczeniem (R. Góral, Kodeks karny. Komentarz., 2007, s. 498; M. Gałązka, kom. do art. 288 k.k. (w:) Kodeks karny., red. A. Grześkowiak, K. Wiak, Legalis 2015). Natomiast ze strony przedmiotowej zachowanie sprawcy niszczenia mienia polega na zniszczeniu, uszkodzeniu lub uczynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy.

Cudza rzecz to rzecz ruchoma bądź nieruchomość, którą sprawca nie ma prawa samodzielnie dysponować, pod jakimkolwiek tytułem (art. 45 kc i art. 115 § 9 kk).

Z kolei uszkodzenie rzeczy oznacza fizyczne oddziaływanie na rzecz, którego skutkiem jest czasowa albo trwała zmiana w zakresie jej substancji, uniemożliwiająca wykorzystanie jej zgodnie z przeznaczeniem. Oznacza to, że uszkodzenie może mieć charakter odwracalny (T. Oczkowski, kom. do art. 288 kk (w:) Kodeks karny..., red. R.A. Stefański, Legalis 2015).

Podmiotem przestępstwa z art. 288 § 1 kk może być każdy, jest to bowiem przestępstwo powszechne. Przestępstwo uszkodzenia mienia może zostać popełnione tylko umyślnie w obu formach zamiaru, tj. w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż niewątpliwym jest, że Z. P. zrealizował znamiona przestępstwa z art. 288 § 1 kk poprzez dokonanie uszkodzenia samochodów należących do pokrzywdzonych.

Jednocześnie Sąd uznał, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów w warunkach czynu ciągłego określonego w art. 12 kk Oskarżony uszkadzał przedmiotowe samochody w krótkich odstępach czasu, tj. tego samego dnia, jeden po drugim. Okoliczności sprawy pozwalają natomiast na przyjęcie, że oskarżony działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, gdyż agresja nie była nakierowana na konkretne poszczególne samochody, lecz przystąpił on do działania chcąc uszkodzić samochody stojące na chodniku pod blokiem przy ul. (...). Oskarżony przechodząc ulicą dokonał zniszczenia dwóch wybranych przez siebie samochodów, które stały zaparkowane bezpośrednio obok siebie - jeden za drugim. Oskarżony nie poprzestał na uszkodzeniu pierwszego samochodu i bezpośrednio po uszkodzeniu jednego pojazdu w taki sam sposób, tj. przy użyciu nieznanego narzędzia uszkodził drugi pojazd zaparkowany bezpośrednio obok. Takie zachowanie oskarżonego należało ocenić jako działanie umyślne w zamiarze bezpośrednim, tj. w celu zniszczenia mienia, oskarżony miał bowiem świadomość znaczenia swojego czynu i bezprawności swojego zachowania, a jego zachowanie nie było w żaden sposób usprawiedliwione okolicznościami zdarzenia. Poza tym w chwili popełnienia czynu oskarżony był człowiekiem dojrzałym życiowo (65 lat), w pełni poczytalnym. Nie zachodziła zatem żadna okoliczność wyłączająca bezprawność czynu, czy winę oskarżonego.

W tym miejscu wskazać należy, że wprawdzie w dniu 22 maja 2016 r. w okresie miedzy 17:15, a 20:30 wzdłuż chodnika przy ul. (...) poza oskarżonym przechodziły inne osoby, jednak jak wynika z wyżej powołanych dowodów, a w szczególności z nagrań monitoringu oraz sporządzonej na podstawie tych nagrań przez biegłego tablicy poglądowej jedynie oskarżony przechodził obok uszkodzonych samochodów w tak bliskiej odległości, niejako ocierając się o nie, pochylając się w ich kierunku i w nienaturalny sposób układając swoją prawą rękę w kierunku tych samochodów. W ocenie Sądu, w takich okolicznościach sprawy nie ma znaczenia brak ustalenia narzędzia jakim oskarżony posługiwał się dokonując uszkodzeń pojazdów. Z opinii biegłego wynika bowiem, że z uwagi na względy techniczne nie był w stanie ustalić czy oskarżony miał w ręku, a jeśli tak to jakie ostre narzędzie.
Wiedzą powszechną jest natomiast, że do powstania takich uszkodzeń powłoki lakierniczej samochodów jakie miały miejsce w niniejszej sprawie oskarżony musiał użyć ostrego narzędzia, chociażby kluczy do mieszkania, które niewątpliwie oskarżony miał przy sobie ponieważ uszkodzenia samochodów dokonał idąc w drodze ze sklepu do domu. Z doświadczenia życiowego i zasad logiki wynika, że przedmiotowe uszkodzenia nie mogły postać w sposób przypadkowy, nie mógł ich choćby dokonać przejeżdżający obok samochodów rowerzysta, gdyż wówczas miałyby one zupełnie inny charakter i nie ciągnęłyby się wzdłuż dwóch samochodów. W takim stanie faktycznym bez znaczenia pozostaje również fakt, że P. Ś. zauważył uszkodzenia swojego samochodu dopiero na parkingu podziemnym w miejscu swojego zamieszkania, a nie na miejscu zdarzenia. Po pierwsze dlatego, że jak zeznał ochrona budynku po przejrzeniu monitoringu parkingu podziemnego nie zarejestrowała niczego niepokojącego w okolicach jego samochodu. Po drugie dlatego, że z nagrań z monitoringu z dnia 22 maja 2016 r., oraz sporządzonej na ich podstawie tablicy poglądowej ewidentnie wynika, że jego samochód został uszkodzony przez oskarżonego w czasie kiedy stał zaparkowany przy ul. (...).

Nadto, wskazać należy, że dla zakwalifikowania zachowania sprawcy jako przestępstwa z art. 288 § 1 kk niezbędne jest, aby skutkiem jego zachowania była szkoda majątkowa przekraczająca 1/4 minimalnego wynagrodzenia. Występek z art. 288 kk należy bowiem do czynów przepołowionych, a więc w zależności od okoliczności może być kwalifikowany albo jako występek, albo jako wykroczenie z art. 124 § 1 kw. Zaznaczyć trzeba, że przy orzekaniu w sprawach o czyny przeciwko mieniu, wobec których kryterium uznania takiego zachowania za przestępstwo albo za wykroczenie stanowi określony w kodeksie wykroczeń wskaźnik minimalnego wynagrodzenia za pracę, należy mieć na uwadze minimalne wynagrodzenie z daty orzekania w przedmiocie odpowiedzialności za taki czyn, a nie z daty jego popełnienia (wyrok Sądu Najwyższego z 6 sierpnia 2015 r. w sprawie II KK 209/14, LEX nr 1811975). Na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 września 2017 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2018 r. (Dz.U. 2017, poz. 1747) od dnia 1 stycznia 2018 r. minimalne wynagrodzenie wynosi 2100 zł, a więc 1/4 tej kwoty stanowi kwotę 525 zł. W rozpoznawanej sprawie szkoda firmy K. F.sp. z o.o. wyniosła 3.810,79 zł, a P. Ś. 4.597,83 zł, przy czym podane kwoty szkód Sąd przyjął w oparciu o załączone do akt sprawy dokumenty kalkulacji napraw (k.70-83, k.36-41), a nie w oparciu o akt oskarżenia, gdzie błędnie oznaczono te kwoty jako 3.810 zł w przypadku szkody firmyK. F.sp. z o.o. oraz 4.597 zł w przypadku szkody poniesionej przez P. Ś.. Wobec powyższego czyn oskarżonego należało zakwalifikować jako przestępstwo z art. 288 § 1 kk.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 kk. Jako okoliczności obciążające oskarżonego Sąd uznał wysoki stopień winy oskarżonego. Jak zostało wyżej wskazane w momencie popełnienia czynu oskarżony był osobą dojrzałą i w pełni świadomą ciążących na niej obowiązków i obowiązujących przepisów. W ocenie Sądu z uwagi na dojrzały wiek, tj. 65 lat oskarżony był świadomy konsekwencji swojego zachowania. Nadto, wskazać należy, że oskarżony nie znajdował się w żadnej szczególnej sytuacji, mogącej jeśli nawet nie usprawiedliwić, to przynajmniej logicznie wytłumaczyć jego postępowanie. Mimo to oskarżony świadomie zdecydował się postąpić wbrew prawu. Wszystkie powyższe czynniki nakazują ocenić stopień winy oskarżonego jako wysoki. Jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił również stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, widoczny głównie w rozmiarach wyrządzonych czynem szkód, które w obydwu wypadkach wynosiły kilka tysięcy złotych. Z tych względów Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jako średni.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał jednak na uwadze również okoliczności łagodzące, a mianowicie uprzednią niekaralność oskarżonego mimo jego dojrzałego wieku, a zatem stwierdzić należało, że oskarżony wiele lat funkcjonował poprawnie w społeczeństwie, a popełnienie w dniu 22 maja 2016 r. przestępstwa zniszczenia mienia należało uznać za zdarzenie incydentalne w jego życiu.

Mając na uwadze powyższe, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego, Sąd uznał, że karą odpowiednią w niniejszej sprawie, będzie kara grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 20 złotych. W ocenie Sądu kara w takiej postaci stanowi środek, który może zapobiec ponownemu popełnieniu przestępstwa przez oskarżonego, uświadomi mu naganność jego postępowania i skłoni do zmiany swojej postawy. Zdaniem Sądu kara w takiej postaci nie przekracza stopnia winy oskarżonego i nie stanowi dla niego nadmiernej uciążliwości, oskarżony jest bowiem osobą stale zatrudnioną i osiąga miesięczny dochód na poziomie 6.000 zł, co Sąd miał na względzie ustalając stawkę kary grzywny na 20 zł. Ponadto Sąd wziął pod uwagę nie tylko dochody sprawcy, ale jego warunki osobiste, rodzinne i możliwości zarobkowe, z których wynika, że oskarżony nie posiada nikogo na utrzymaniu, oraz to, że posiada majątek w postaci udziału we własności lokalu mieszkalnego położonego w W. przy ul. (...).

Zdaniem Sądu wymierzona w ten sposób kara jest adekwatna do stopnia zawinienia oraz spełni swoje zadanie zarówno, jeśli chodzi o prewencję indywidualną, jaki i w zakresie społecznego oddziaływania kary.

W sprawie należało również zaliczyć oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres jego zatrzymania w dniu 25.05.2016 r. oraz w dniu 29.06.2016 r., co działając na podstawie art. 63 § 1 kk i przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny, Sąd uczynił w pkt II sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 626 § 1 kpk i art. 627 kpk, zasądzając od oskarżonego kwotę 960 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania poniesionych przez Skarb Państwa oraz kwotę 400 złotych tytułem opłaty. Na kwotę 960 zł złożyły się: kwota 50 zł tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu przygotowawczym (k.115 akt PR Ds 1124.2016), kwota 870 zł tytułem wynagrodzenia biegłego (k.191, 201), kwota 20 zł tytułem opłaty za wydanie z Krajowego Rejestru Karnego informacji o osobie, której wysokość Sąd ustalił na podstawie § 3 ust 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2014 r. w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz.U.2014.861) oraz kwota 20 zł tytułem ryczałtu za doręczenie wezwań i innych pism, której wysokość Sąd ustalił na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U.2013.663 -j.t.). Z kolei opłata w kwocie 400 zł wynika z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 46, poz. 223 ze zm.)