Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 lipca 2012 roku powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. kwoty 3.866,35 złotych wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 27 lipca 2011 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sprzeciwem od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Postanowieniem z dnia 6 marca 2015 roku zawieszono postępowanie z uwagi na utratę zdolności sądowej przez pozwanego (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. i podjęto z udziałem ogólnego następcy prawnego - (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 marca 2011 roku około godz. 10.20 przy ulicy (...) na wysokości nr 70 w W. B. P., kierujący pojazdem marki C. o nr rej. (...), w wyniku niezachowania należytej ostrożności podczas wykonywania manewru wyprzedzania, spowodował kolizję z samochodem marki S. (...) o nr rej. (...), stanowiącym własność T. R., zaś prowadzonym przez M. R..

(dowód: zgłoszenie szkody w pojeździe – k.111-112 ; notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym- k.102; notatka służbowa- k. 322-326; dokumentacja zdjęciowa – k. 48-97, 194-244; zeznania świadka M. R. – k. 347v)

O zamiarze wykonania przez kierującą pojazdem marki S. manewru skrętu w lewo świadczyło wyraźne zmniejszenie prędkości i włączenie kierunkowskazu. Kierujący samochodem C. zlekceważył te sygnały i rozpoczął wyprzedzanie w takim miejscu, że część tego manewru odbywała się w obrębie skrzyżowania. Ponadto nie upewnił się, czy kierujący jadący przed nim zasygnalizował zamiar zmiany kierunku jazdy. Kierująca samochodem S. nie zauważyła wyprzedzającego ją pojazdu C. i kontynuowała skręt rozpoczęty wcześniej, tj. w chwili gdy nie widziała jadącego z tyłu i wyprzedzającego ją pojazdu C..

Technika jazdy kierującej marki S. nie była doskonała. Istniała możliwość zauważenia wyprzedzającego ją pojazdu marki C., gdyby nie poprzestała na obserwacji sytuacji z tyłu jedynie poprzez spojrzenie w lusterka ale odwróciła głowę w lewo. Gdyby kierująca pojazdem S. miała doskonałą technikę jazdy, to i tak doszłoby do szkody. Wynika to z prędkości samochodu C. oraz jego nagłego pojawienia się na lewym pasie, co było dla kierującej samochodem S. zdarzeniem niespodziewanym, powodującym wydłużenie czasu reakcji nawet o 50 %. W takim przypadku zakres uszkodzeń byłby podobny do tego, który faktycznie nastąpił.

(dowód: zeznania świadka M. R. – k. 347v; opinia pisemna biegłego sądowego W. T. – k. 390-398; ustne wyjaśnienia biegłego W. T. złożone na rozprawie w dniu 13 października 2016 roku)

W wyniku zderzenia w samochodzie marki S. uszkodzeniu uległy: zderzak przedni, kierownica powietrza środkowa, czujnik parkowania przedni lewy, uchwyt czujnika parkowania, listwa zewn. lewa zderzaka przedniego, spoiler zderzaka przedniego, krata wlotu powietrza, kratka lewa zderzaka przedniego, kratka prawa zderzaka przedniego, reflektor lewy kpl., reflektor p-mgielny lewy kpl., reflektor p-mgielny prawy kpl., błotnik przedni lewy, nadkole przednie lewe, nadkole przednie prawe, wspornik zamka przedniego, blacha osłony przedniej lewej, wspornik lewy zderzaka przedniego, pompa spryskiwacza szyb, felga przednia lewa, blacha zamykająca podłużnicy lewej, formowanie przodu, wiązka przewodów elektrycznych, maska silnika, drzwi przednie lewe.

(dowód: kalkulacja E. Hestia- k. 122-126)

Koszt naprawy uszkodzeń powstałych w dniu 2 marca 2011 roku w samochodzie marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wyniósł:

- bez podatku VAT 12.573,49 złotych;

- z podatkiem VAT 15.465,39 złotych.

(dowód: faktura VAT nr (...)- k. 245-246)

Kierujący pojazdem marki C. o nr rej. (...) ubezpieczony był w dacie szkody w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody wyrządzone ruchem tego pojazdu w (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W..

(dowód: okoliczność niesporna)

Na podstawie łączącej (...) spółkę akcyjną z siedzibą w S. umowy ubezpieczenia komunikacyjnego autocasco z dnia 10 grudnia 2010 roku (obowiązującej od dnia 11 grudnia 2010 roku do dnia 10 grudnia 2011 roku), po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, (...) spółka akcyjna z siedzibą w S. decyzją z dnia 04 maja 2011 roku przyznało i wypłaciło kwotę 15.465,39 złotych tytułem odszkodowania.

(dowód: ogólne warunki ubezpieczenia autocasco – k. 174-188; polisa komunikacyjna nr (...) – k. 166-169; decyzja z dnia 04 maja 2011 roku – k. 247; kalkulacja – k. 122-126; polecenie przelewu – k. 248)

Pismem z dnia 11 maja 2011 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w S. wezwało (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 15.465,39 złotych na podstawie art. 828 k.c.

(dowód: pismo z dnia 11 maja 2011 roku – k. 100,250; potwierdzenie nadania przesyłką poleconą – k. 252)

Pismem z dnia 13 czerwca 2011 roku (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. uwzględnił żądanie w zakresie kwoty 11.599,04 zł podnosząc 25% przyczynienie się poszkodowanej do powstania szkody.

(dowód: pismo z dnia 13 czerwca 2011 roku – k. 254-255)

Na podstawie uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 29 marca 2012 roku doszło do połączenia (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. z (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. przez przeniesienie całego majątku (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. na (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h.

(dowód: odpis pełny KRS – k. 283-286)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o wyżej opisane dokumenty, zeznania świadka M. R. oraz opinię biegłego sądowego W. T..

Brak było podstaw do uznania za wiarygodne zeznań świadka B. P.. Uzasadnienie tego stanowiska znajduje się w dalszej części uzasadnienia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art.3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Stosownie do treści przepisu art. 822 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie zaś z brzmieniem art. 828 § 1 i 2 k.c. jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli ubezpieczyciel pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Z kolei stosownie do art. 34 ust. 1 tej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Z zestawienia zacytowanych przepisów wynika, że roszczenia odszkodowawcze mogą być w toku postępowania sądowego kierowane bezpośrednio przeciwko ubezpieczycielowi, z którym zawarł stosowną umowę samoistny posiadacz pojazdu mechanicznego, którego kierujący w zawiniony sposób spowodował powstanie szkody.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ich posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód na zasadach ogólnych, a więc z zastosowaniem art. 415 k.c., który stanowi, iż ten kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

W niniejszej sprawie powód dochodził od pozwanego - jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody - zapłaty kwoty 3.866,35 złotych. Powód podnosił, iż za szkodę powstałą w samochodzie marki S. o numerze rejestracyjnym (...) odpowiada kierujący pojazdem marki C. o numerze rejestracyjnym (...). Powód legitymację do dochodzenia roszczenia wywodził z zawartej z poszkodowanym umowy autocasco, na podstawie której wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 15.465,39 złotych. Pozwany zwrócił jedynie część wypłaconej kwoty, tj. 11.599,04 złotych.

Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa zarzucił brak wykazania rzeczywistej wypłaty środków na rzecz poszkodowanego oraz przyczynienie się poszkodowanego do szkody. Oba zarzuty okazały się bezzasadne.

Odnosząc się do pierwszego zarzutu należy wskazać, że powód złożył potwierdzenie przelewu, z którego wynika przelanie kwoty 15.465,39 złotych na rzecz poszkodowanego (k. 248). Pozwany w żadnej sposób się do tego dokumentu nie odniósł, w szczególności nie zaprzeczył jego prawdziwości. W konsekwencji należało wskazać, że zarzut ten był bezzasadny.

Zgodnie z art. 362 k.c. jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

Pozwany podnosząc zarzut przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody, powinien zgodnie z art. 6 k.c., okoliczność tę udowodnić. Przebieg zdarzenia został opisany przez świadków M. R. i B. P. – uczestników kolizji. Zeznania świadka B. P. należy uznać za całkowicie niewiarygodne. Wskazał on, że kierująca samochodem S. nie miała włączonego kierunkowskazu oraz przejechała skrzyżowanie i rozpoczęła za skrzyżowaniem manewr zawracania, czym doprowadziła do kolizji. Zeznania te pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadka M. R., które Sąd uznał za wiarygodne w całości jako spójne, logiczne i znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Wersja opisana przez świadka B. P. została całkowicie wykluczona przez biegłego, który wskazał, że manewr taki doprowadziłby do wjazdu na pobocze i uderzenia przez samochód S. w betonowe ogrodzenie. Ponadto umiejscowienie uszkodzeń obu pojazdów oraz miejsce zdarzenia, tj. skrzyżowanie, nie zaś teren za nim, wyklucza taki przebieg zdarzenia. Również za brakiem wiarygodności zeznań świadka B. P. przemawia fakt przyjęcia przez niego mandatu karnego.

Kierujący pojazdem marki C. jechał z nadmierną prędkością oraz wykonał manewr wyprzedzania na skrzyżowaniu. Ponadto należy podkreślić, że poruszały się przed nim dwa samochody, a więc możliwość obserwacji pierwszego samochodu była mocno ograniczona (oddzielał go od niego samochód typu bus). Mimo takiej sytuacji drogowej, kierujący samochodem C. zdecydował się na wykonanie manewru wyprzedzania. Jego zachowanie należy uznać za bardzo ryzykowne. Naruszył on art. 24 ust. 1 pkt 3 Prawa o ruchu drogowym – nie upewnił się, czy kierujący jadący przed nim nie zasygnalizował zamiaru zmiany kierunku jazdy, art. 24 ust. 5 Prawa o ruchu drogowym – wykonał manewr wyprzedzania z lewej strony pojazdu, który sygnalizował zamiar skrętu w lewo oraz art. 24 ust. 7 pkt 3 Prawa o ruchu drogowym – wykonał manewr wyprzedzania na skrzyżowaniu. Ponadto przekroczył dopuszczalną prędkość obowiązującą na tym odcinku drogi.

W ocenie Sądu, brak jest podstaw do uznania, że M. R. przyczyniła się do powstania szkody. Należy podkreślić, że jechała ona z dopuszczalną prędkością, a przed wykonaniem skrętu w lewo zwolniła, włączyła kierunkowskaz i spojrzała w lusterko upewniając się, że nikt nie rozpoczął jej wyprzedzania. Wykonała więc wszelkie czynności niezbędne do prawidłowego wykonania tego manewru. W trakcie składania ustnych wyjaśnień biegły podkreślił, że jedynie technika jazdy kierującej samochodem S. może zostać uznana za niedoskonałą. Nie znaczy to jednak, że przyczyniła się ona do zaistnienia szkody. Nawet jednak, gdyby kierująca S. miała doskonałą technikę jazdy, tj. oprócz spojrzenia w lusterka, odwróciła głowę w lewo, to najprawdopodobniej do szkody i tak by doszło. Należy bowiem uwzględnić czas reakcji kierującej, małą odległość jaka dzieliła pojazdy oraz prędkość samochodu C.. Pojawienie się pojazdu C. na lewym pasie było dla kierującej samochodem S. zdarzeniem niespodziewanym, co może wydłużyć czas reakcji nawet o 50%. Wynika stąd wniosek, że nawet gdyby kierująca samochodem S. zobaczyła samochód C. to mogłaby nie zdążyć z wykonaniem manewrów obronnych. W takim przypadku doszłoby do kolizji, a zakres uszkodzeń byłby podobny do tego, który faktycznie nastąpił. W konsekwencji należało uznać, że kierująca samochodem S. nie przyczyniła się do powstania szkody. Nawet gdyby zachowała się w sposób ponadstandardowy (idealny), do szkody by doszło, a zakres uszkodzeń byłby podobny. Zarzut pozwanego okazał się więc bezzasadny.

W związku z tym całe dochodzone pozwem roszczenie, stanowiące różnicę pomiędzy wysokością wypłaconego poszkodowanemu odszkodowania (15.465,39 złotych) a kwotą zapłaconą przez pozwanego przed procesem (11.599,04 złotych), było uzasadnione.

Odnośnie odsetek od zasądzonej kwoty należy wskazać, iż w myśl art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Powód wniósł o zasądzenie odsetek od dochodzonej kwoty od dnia wniesienia pozwu – tj. po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody. Ze względu na zmianę brzmienia przepisu art. 481 § 2 k.c., wprowadzonego z dniem 1 stycznia 2016 roku ustawą z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1830), do dnia 31 grudnia 2015 roku Sąd zasądził odsetki ustawowe, zgodnie przepisem art. 481 § 2 k.c. w poprzednio obowiązującym kształcie, natomiast od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 roku (art. 56 ustawy o zmianie ustawy o terminach zapłaty).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie wyżej powołanych przepisów, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i kosztów celowych – art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Na koszty procesu poniesione przez powoda w łącznej wysokości 666 zł składają się: opłata od pozwu w wysokości 49 złotych, opłata skarbowa w wysokości 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 600 złotych.

Sąd w punkcie III wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał pobrać od pozwanego kwotę 1.022,40 zł tytułem nie uiszczonych kosztów sądowych, na które składają się tymczasowo wypłacone z sum Skarbu Państwa: koszty pisemnej opinii biegłego w wysokości 865,11 zł oraz wynagrodzenie za złożenie ustnych wyjaśnień na rozprawie w wysokości 157,29 zł.