Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 maja 2018 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 13 882,81 od dnia 28 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty; oddalił powództwo w pozostałej części oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 165,30 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Sąd Rejonowy zważył, że pozwany zaskarżył nakaz zapłaty wydany w postępowaniu upominawczym jedynie w części tj. co do kwoty 1.511,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 28 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 28 czerwca 2017 r. od kwoty 13.882,81 zł, podnosząc w tym zakresie zarzut nieprawidłowego naliczenia odsetek, w związku z czym dalsze procedowanie w sprawie zostało ograniczone do zakresu zaskarżonego w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Pozwany przy tym nie kwestionował dat wymagalności poszczególnych należności oraz dat dokonania zapłaty, a jedynie w jakiej wysokości należy naliczyć odsetki za czas opóźnienia. Nadto również powód nie kwestionował wysokości odsetek wyliczonych przez pozwanego, a jedynie podstawę ich naliczania tzn., czy od 1 stycznia 2016 roku powinny być to odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych czy jedynie odsetki liczone na podstawie przepisów ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych obowiązujących przed 1 stycznia 2016 roku, czyli w wysokości 8%.

Odnosząc się do spornej kwestii sposobu wyliczenia przez powoda odsetek ustawowych od transakcji handlowych, Sąd Rejonowy w pełni podzielił stanowisko pozwanego zawarte w sprzeciwie. Sąd ten odwołał się do treści art. 481 § 1 k.c. i art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 roku. Sąd wyjaśnił, że art. 8 ust. 1 został znowelizowany ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw. Art. 8 ust. 1 w pierwotnym brzmieniu stanowił, iż wierzycielowi przysługują odsetki w wysokości odsetek za zwłokę określanej na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: 1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie; 2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie albo wezwaniu, o którym mowa w art. 6 ust 2 i 3. Nowelizacja z 9 października 2015 r. weszła w życie 1 stycznia 2016 r. Sąd Rejonowy wskazał, że przed 1 stycznia 2016 r. wierzyciel mógł dokonać wyboru i naliczyć odsetki ustawowe lub odsetki podatkowe, o których mówił art. 8 ust.1 ustawy. Z przepisów przejściowych zawartych w ustawie z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1830), odnoszących się do ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych wynika, iż do transakcji handlowych w rozumieniu ustawy zmienianej w art. 1, zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe (art. 55 ust. 1). Natomiast art. 55 ust. 2 powołanej ustawy stanowi, że w przypadku transakcji handlowych w rozumieniu ustawy zmienianej w art. 1, zawieranych w wyniku przeprowadzenia postępowań o udzielenie zamówienia publicznego, na podstawie ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 907, z późn. zm.), wszczętych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. Jednocześnie w art. 56 ustawodawca wskazał, iż do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się również przepisy dotychczasowe.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, art. 55 ust. 2 jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 56 powołanej powyżej ustawy, co oznacza, iż reguluje on przypadek szczególny tj. umowy zawarte w trybie zamówień publicznych, w tym także w zakresie odsetek. Stanowi on bowiem jednoznacznie, iż w przypadku transakcji handlowych zawieranych w wyniku przeprowadzenia postępowań o udzielenie zamówienia publicznego, wszczętych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. Przepis ten nie wskazuje przy tym, iż dotyczy on sytuacji dotyczących transakcji handlowych zawieranych w wyniku przeprowadzenia postępowań o udzielenie zamówienia publicznego przed dniem 1 stycznia 2016 roku, z zastrzeżeniem art. 56 tej ustawy. Zdaniem Sądu Rejonowego, pozwany ma rację, że tylko taki zapis pozwalałby na przyjęcie, iż również w sytuacji transakcji handlowych zawieranych w wyniku przeprowadzenia postępowań o udzielenie zamówienia publicznego, co do odsetek należy stosować przepisy art. 56. Tym samym w zakresie transakcji handlowych zawieranych w wyniku przeprowadzenia postępowań o udzielenie zamówienia publicznego zawartych przed dniem wejścia wskazanej ustawy (obowiązującej przed dniem 1 stycznia 2016 roku), także w zakresie odsetek i ich wysokości należy, w ocenie Sądu Rejonowego, stosować przepisy wówczas obowiązujące.

Sąd pierwszej instancji zważył, że powód dochodził odsetek od należności głównych, które powstały na podstawie umowy łączącej go z pozwanym, zawartej w 2013 r. na podstawie ustawy Prawo zamówień publicznych. Faktury VAT obejmujące należności strony powodowej za wykonanie w/w umowy zostały wystawione w latach 2014 – 2015. Nie ma przy tym znaczenia, zdaniem Sądu Rejonowego, treść (...) umowy nr (...), który stanowi, iż w przypadku opóźnienia w płatnościach ze strony zamawiającego, wykonawcy przysługuje prawo naliczenia odsetek za opóźnienie w wysokości 4,33 % w stosunku rocznym. Zgodnie bowiem z art. 13 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, w brzmieniu z daty zawarcia umowy, postanowienia umowy wyłączające lub ograniczające uprawnienia wierzyciela lub obowiązki dłużnika, o których mowa w art. 5, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1 i 3, art. 8 ust. 1 i art. 10-12, są nieważne. Zatem, postanowienie umowne ograniczające prawo powoda do naliczania odsetek za opóźnienie na podstawie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych w wysokości obowiązującej w dacie zawarcia umowy jest nieważne.

Skoro przepis art. 55 ust. 2 ustawy winien być uznany za przepis szczególny w stosunku do art. 56 powołanej powyżej ustawy, w zakresie transakcji handlowych zawartych między stronami niniejszego postępowania, należy, zdaniem Sądu Rejonowego, stosować przepisy wówczas obowiązujące, a więc uprawniające do naliczenia odsetek w wysokości odsetek za zwłokę określanej na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.

Reasumując, zdaniem Sądu Rejonowego, powód niezasadnie naliczył odsetki w wysokości odsetek w transakcjach handlowych od kwot wskazanych w fakturach VAT FS (...), FS (...), FS (...), FS (...), FS (...), FS (...), FS (...), FS (...), FS (...), FS (...), czyli w wysokości 9,5% od dnia 1 stycznia 2016 roku, zamiast jedynie w wysokości odsetek za zwłokę określanej na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, czyli w wysokości 8%. Tym samym, na podstawie art. 55 ust. 2 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw i art. 8 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2016 roku oraz zawartej umowy pomiędzy stronami Sąd oddalił powództwo co do kwoty 1.511,15 zł, stanowiącej różnicę pomiędzy odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od wskazanych kwot za okres od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, a odsetkami w wysokości odsetek za zwłokę określanej na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa liczonymi za powyżej podany okres. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż do 31 grudnia 2015 roku zarówno powód jaki i pozwany od kwot zapłaconych z opóźnieniem liczył odsetki za zwłokę określone na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, czyli w wysokości 8%. Jedynie za okres od 1 stycznia 2016 roku powód liczył odsetki w wysokości 9,5%, a pozwany w wysokości 8%.

W ocenie Sądu Rejonowego, nie było także podstaw do zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonych od skapitalizowanych odsetek od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, uznając jedynie za zasadne odsetki ustawowe za opóźnienie. Faktem jest, iż art. 482 k.c. nie reguluje wysokości odsetek od skapitalizowanych odsetek. Stanowi on bowiem w § 1, iż od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Jednakże zarówno art. 7 i 8 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych stanowi, iż w transakcjach handlowych, wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione określone warunki. Zatem z przepisów tych wynika, iż odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych przysługują jedynie od należności głównych wynikających z transakcji handlowych. Natomiast dalsze odsetki od skapitalizowanych odsetek liczonych od należności głównej przysługują wyłącznie w wysokości ustawowej za opóźnienie, gdyż są to jedynie odsetki wynikające z ustawy, a nie za opóźnienie w transakcji handlowej. Poza tym, gdyby nawet uznać, iż wysokość odsetek w transakcjach handlowych ma również zastosowanie do dalszych odsetek liczonych od skapitalizowanych odsetek, to w tym przypadku należy mieć na uwadze przepis art. 55 ust. 2 powołanej powyżej ustawy z dnia 9 października 2015 roku i podniesione powyżej argumenty, iż do umów zawartych w trybie zamówień publicznych, w tym także w zakresie odsetek stosuje się przepisy dotychczasowe.

Wobec powyższego Sąd oddalił także powództwo w zakresie żądania przez powoda odsetek ustawowych w transakcjach handlowych od skapitalizowanych odsetek i zasądził wyłącznie odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 13.882,81 zł od dnia 28 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. Powodowi zasądzono kwotę 13.882,81 złotych prawomocnym nakazem zapłaty z dochodzonej kwoty 15.393,96 złotych. Wygrał, więc sprawę w 90%, zaś przegrał w 10%. Koszty, jakie poniósł powód to 3.917 złotych, w tym 300 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 3.600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 2 punkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 265) i kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Z kolei koszty poniesione przez pozwanego to kwota 3.600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 2 punkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 265). Dokonując stosunkowego rozliczenia kosztów zgodnie ze stopniem wygrania sprawy przez każdą ze stron (3.525,30 zł dla powoda i 360 zł dla pozwanego) Sąd w pkt 3 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda różnicę tj. kwotę 3.165,30 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. W ocenie Sądu w sprawie niniejszej nie zachodził szczególnie uzasadniony wypadek pozwalający na odstąpienie od obciążania kosztami procesu strony na podstawie art. 102 k.p.c. Pozwany nie reguluje terminowo swoich zobowiązań. Przeciwko niemu toczy się szereg postępowań sądowych o zapłatę, zatem niniejsza sprawa nie jest wyjątkowa na tle funkcjonowania szpitala. Także charakter prowadzonej przez niego działalności w żaden sposób nie uzasadnia zastosowania wobec pozwanego dyspozycji art. 102 k.p.c. i odstąpienia od obciążania go kosztami procesu, tym bardziej, że pozwany nie wykonując zobowiązania, niewątpliwie dał powód do wytoczenia powództwa.

Powód w apelacji zaskarżył w/w wyrok w całości, zarzucając mu:

1/ naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności:

a)  art. 233 kpc poprzez jego błędne zastosowanie w wyniku nieprawidłowej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i zastosowanie niewłaściwych przepisów dotyczących odsetek, co miało istotny wpływ na wynik sprawy,

b)  art. 384 § 4 kpc poprzez nierozpoznanie istoty sprawy w zakresie wysokości odsetek należnych stronie powodowej i przyjęcie, że powód nie ma podstaw do dochodzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych z uwagi na brzmienie obowiązujących przepisów i datę powstania transakcji handlowej, podczas gdy analiza niniejszej sprawy powinna prowadzić do wniosku przeciwnego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy,

c)  art. 98 kpc w związku z art. 100 kpc poprzez błędne jego zastosowanie i stosunkowe rozdzielenie kosztów w wyniku uznania, że powód w części przegrał proces, podczas gdy prawidłowa analiza sprawy winna prowadzić do wniosku, że powództwo zgłoszone przez powoda zasługuje na uwzględnienie w całości, a więc pozwany winien zwrócić powodowi całość kosztów postępowania zgodnie z generalną zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, co ma istotny wpływ na wynik sprawy,

2/ naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 481 w związku z art. 482 kpc ustawy Kodeks cywilny w związku z art. 8 w związku z art. Ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych w związku z art. 55 w związku z art. 56 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych ustaw poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, i w konsekwencji uznanie, że powód nie miał prawa dochodzić odsetek w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych, podczas gdy wykładnia obowiązujących przepisów winna prowadzić do wniosku przeciwnego, co ma istotny wpływ na wynik sprawy.

W tej sytuacji skarżący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku w jego punkcie 1 poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 13.882,18 zł od dnia 28 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty, zmiany zaskarżonego wyroku w jego punkcie 1 poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1511 zł wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, zmiany zaskarżonego wyroku w punkcie 3 poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w całości. Ponadto, powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że sprawa niniejsza rozpoznawana jest w trybie uproszczonym. Zgodnie zaś z treścią art. 505 ⁹ § 1 ¹ kpc, apelację można oprzeć na zarzutach: 1) naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

Rozróżnienie polegające na wyraźnym określeniu podstaw apelacji w postępowaniu uproszczonym ma istotne znaczenie, szczególnie w zbiegu z zakazem przytaczania po upływie terminu do wniesienia apelacji dalszych zarzutów, wyrażonym w § 2 komentowanego przepisu. Oznacza ono bowiem, że celem apelacji uproszczonej nie jest ponowne rozpoznanie sprawy, lecz że jest nim wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd pierwszej instancji. Na pierwszy plan wysuwa się zatem funkcja kontrolna apelacji uproszczonej, a kontrola ta obejmuje wyłącznie zarzuty podniesione przez skarżącego (por. Manowska Małgorzata, Apelacja w postępowaniu cywilnym. Komentarz i orzecznictwo, wyd. IV Opublikowano: WKP 2017).

W ocenie Sądu Okręgowego, podzielić należy stanowisko skarżącego co do tego, że ma on prawo domagać się od pozwanego odsetek w wysokości oznaczonej w pozwie. Powyższe stanowisko znajduje poparcie w treści przepisu art. 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, zgodnie z którym transakcją handlową w rozumieniu ustawy jest umowa, której przedmiotem jest odpłatne dostarczanie towaru lub odpłatne świadczenie usług, jeżeli strony tej umowy zawierają ją w związku z wykonywaną przez siebie działalnością gospodarczą lub zawodową. Zakresem ustawy objęte są zatem umowy zawierane w związku z wykonywaną przez strony tych umów działalnością gospodarczą lub zawodową, w których obowiązek zapłaty stanowi ekwiwalent świadczenia niepieniężnego w rozumieniu przepisu art. 487 § 2 k.c., którym to świadczeniem niepieniężnym jest dostarczanie towaru lub świadczenie usług. Dodatkowo ustawodawca w art. 2 pkt 1-3 powołanej ustawy sformułował katalog podmiotów, które powinny być wyłącznymi stronami transakcji handlowych, aby do tych transakcji mogły znaleźć zastosowanie postanowienia ustawy (M. Chudzik, Komentarz do ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych).

W świetle powołanego art. 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, przepisy tej ustawy stosuje się zatem do transakcji handlowych, których wyłącznymi stronami są przedsiębiorcy i m.in. podmioty, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych, a więc m.in. jednostki sektora finansów publicznych. Art. 9 pkt 10 ustawy z dnia 27 sierpnia 2003 r. o finansach publicznych wskazuje, że są nimi m.in. samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej (w sprawie niniejszej pozwany).

W świetle powyższego nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego, że stosunki pomiędzy stronami procesu regulują postanowienia ustawy z dnia z dnia 8 marca 2013 r. ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Niewątpliwie strona powodowa jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807), do którego stosuje się ustawę o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (art. 3 pkt 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych). Zdaniem Sądu Okręgowego, powołaną ustawę stosuje się również do strony pozwanej – (...) w B. (art. 3 pkt 3 cytowanej ustawy). Strona pozwana, mimo, że zgodnie z ustawą z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112, poz. 654 z późn. zm.) nie jest przedsiębiorcą, to – jak wskazano już wyżej – zaliczana jest do jednostek sektora finansów publicznych i podlega obowiązkowi stosowania ustawy - Prawo zamówień publicznych. Przepis art. 3 Prawa zamówień publicznych wymienia podmioty udzielające zamówień publicznych, a wśród nich - w ust. 1 pkt 1 - jednostki sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych. Podmiotami zaliczonymi do jednostek sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych są w obecnie obowiązującym stanie prawnym podmioty wymienione w art. 9 ustawy o finansach publicznych, w tym także samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej.

Mając zatem na uwadze, że strony w niniejszej sprawie są podmiotami, które mogą być wyłącznymi stronami transakcji handlowych, w związku z prowadzoną przez siebie działalności, i zawarły umowę, której przedmiotem było odpłatne dostarczenie towaru należało uznać, że w niniejszej sprawie znajdowały zastosowanie przepisy powołanej ustawy.

Ponadto, zgodnie z treścią art. 56 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych ustaw, do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie nowelizacji, stosuje się przepisy dotychczasowe. Z powyższego wynika, że do odsetek należnych za okres rozpoczynający się w dniu wejścia w życie nowelizacji stosować należy przepisy obowiązujące od dnia 1 stycznia 2016 r., tj. w przypadku transakcji handlowych – odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych określone w art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Wprawdzie na podstawie art. 55 ust. 2 w przypadku transakcji handlowych w rozumieniu ustawy zmienianej w art. 1, zawieranych w wyniku przeprowadzenia postępowań o udzielenie zamówienia publicznego, na podstawie ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych, wszczętych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. Powód słusznie podniósł jednak, że przepis art. 56 nowelizacji stanowi lex specialis (w zakresie dotyczącym regulacji odsetek) w stosunku do art. 55 nowelizacji.

Nadto, przepisy o transakcjach handlowych stanowią lex specialis wobec przepisów kodeksu cywilnego, zatem wyłączają możliwość naliczania odsetek wynikających z art. 481 § 2 kc (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 września 2014 r., sygn. akt I ACa 287/14). Tak więc, do opóźnień w zapłacie dotyczących wierzytelności wynikających z transakcji handlowych zawartych przed dniem wejścia w życie nowelizacji z dnia z dnia 9 października 2015 r., które to opóźnienia powstały po dniu 1 stycznia 2016 r. stosować należy odsetki określone na podstawie art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Dodatkowo zauważyć trzeba, że pozwany spłacił należności główne wskazane w fakturach VAT po upływie terminów wymagalności i po dacie 1 stycznia 2016 r. Tym samym odsetki stały się wymagalne po wejściu w życie znowelizowanych przepisów. W konsekwencji, powód miał, w ocenie Sądu Okręgowego, w okolicznościach sprawy niniejszej prawo żądania odsetek we wskazanej w pozwie wysokości.

Mając powyższe okoliczności na względzie, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 kpc w związku z art. 505 ¹⁰ § 1 kpc, uwzględnił apelację powoda, uznając ją za uzasadnioną, a w konsekwencji zmienił zaskarżony wyrok w jego punkcie I w ten sposób, że zamiast odsetek ustawowych za opóźnienie zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych oraz w punkcie II w ten sposób, że zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1511,15 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 28 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty.

Zmiana orzeczenia Sądu Rejonowego powodowała konieczność ponownego rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed sądem pierwszej instancji. Sąd Okręgowy zważył, że stroną wygrywającą proces jest w sprawie niniejszej powód, który w związku z wniesieniem przedmiotowego pozwu zmuszony był ponieść koszty związane z opłatą od pozwu (300 zł), opłatę skarbową od pełnomocnictwa (17 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego, ustalone na podstawie § 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (3.600 zł). Mając powyższe okoliczności na względzie, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 kpc w związku z art. 98 § 1 kpc w związku z art. 99 kpc i na podstawie w/w rozporządzenia, orzekł jak w punkcie 1 c wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na mocy art. 98 § 1 kpc w związku z art. 99 kpc i na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w związku z § 2 pkt. 3 w/w rozporządzenia. Na kwotę 480 zł złożyły się: 30 zł (opłata od apelacji) oraz koszty zastępstwa procesowego (450 zł).