Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Leszek Matuszewski

Protokolant: prot. sąd. K. S.

przy udziale sierżanta sztabowego P. P. KP w M.

po rozpoznaniu w dniu 18.02.2019 r.

sprawy J. K.

obwinionego z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 3 PoRD

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w P.

z dnia 11 października 2018 r., sygn. akt III W 1008/18

1.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki sądowe postępowania odwoławczego w kwocie 50 złotych oraz wymierza opłatę w kwocie 30 złotych za II instancję.

L. M.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w P. wyrokiem z dnia 11 października 2018 roku, sygn. akt III W 1008/18 uznał obwinionego J. K. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 97 k.w. w związku z art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 97 § 1 k.w. i art. 24 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 złotych.

Sąd I instancji w ostatnim punkcie wyroku orzekł o kosztach postępowania.

Z przedmiotowym wyrokiem nie zgodził się J. K. , składając apelację.

Skarżący w uzasadnieniu złożonego środka odwoławczego między innymi podważył wersję zdarzenia przedstawioną przez pokrzywdzoną. Autor apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie go od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego J. K. nie zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim należy podkreślić, że Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej art. 7 k.p.k. w związku z art.8 k.p.s.w. Przedmiotem rozważań były dowody zarówno na korzyść podsądnego, jak i wszelkie dowody im przeciwne i wszystkie one zostały ocenione zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, z uwzględnieniem zasad wynikających z art. 410 k.p.k. w związku z art.82 § 1 k.p.s.w. Należy podkreślić, że Sąd I instancji przeprowadził wyczerpujące postępowania dowodowe, wykorzystując wszelkie dostępne i niezbędne źródła dowodowe.

Kwestionowanie przez skarżącego ustaleń faktycznych, które legły u podstaw uznania jego sprawstwa, jest oczywiście nietrafne. Sąd Okręgowy przypomina, że błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może być on wynikiem nieznajomości określonych dowodów albo nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może natomiast sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego przez skarżącego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich w tym zakresie uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd Rejonowy. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, Sąd orzekający, rozstrzygając o winie bądź niewinności obwinionego kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. Przekonanie to tak długo pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. w związku z art. 8 k.p.s.w., dopóki nie zostanie wykazane, iż Sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie albo niewinności obwinionego, bądź na okolicznościach nie ujawnionych w toku postępowania sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczeniem życiowym.

Takie okoliczności zaś w niniejszej sprawie nie zachodzą. Autor apelacji nie zgadzając się z ustaleniami Sądu Rejonowego, nie wykazał w sposób przekonywujący, poza odmienną i co istotne- jednostronną interpretacją zgromadzonego materiału dowodowego, na jakiej podstawie ustalenia Sądu Rejonowego uważać należy za niesłuszne. Wywody zawarte w złożonej przez niego apelacji mają charakter ewidentnie polemiczny, stojąc w rażącej opozycji do należycie umotywowanego stanowiska organu orzekającego, przedstawionego w prawidłowo sporządzonym uzasadnieniu i jako takie nie mogły zyskać aprobaty Sądu odwoławczego.

Zdaniem Sądu odwoławczego, wina i sprawstwo obwinionego J. K. nie budzą żadnych wątpliwości. Na to, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia wskazują przede wszystkim wypowiedzi procesowe pokrzywdzonej D. C. ( k. 52) oraz świadka P. J. (1) ( k. 50-51). Ocena wszystkich ujawnionych dowodów dokonana przez Sąd I instancji respektuje zasadę swobodnej oceny dowodów. Wbrew temu, co sugeruje apelujący, powyższe dowody osobowe były wystarczające do przypisania mu winy i sprawstwa.

Sąd I instancji prawidłowo podważył wyjaśnienia złożone przez obwinionego, jako sprzeczne z wiarygodnym materiałem dowodowym ujawnionym w sprawie, a mianowicie oświadczeniami dowodowymi D. C. oraz P. J. (1).

Twierdzenia apelującego, że uszkodzenia samochodu pokrzywdzonej stanowiły rezultat nieostrożnych zachowań pasażerów wysiadających z innego pojazdu, czy powstały przed inkryminowanym zajściem, stanowią wyłącznie jego linię obrony. Wersja przedstawiona przez obwinionego zarówno w toku postępowania rozpoznawczego, jak i w sprzeciwie od wyroku nakazowego z dnia 2 lipca 2018 roku, sygn. akt III W 1008/18( na który powołuje się apelujący) ma się nijak do treści wiarygodnych dowodów zgromadzonych w sprawie.

Sąd Rejonowy wartościując oświadczenia dowodowe obwinionego słusznie zwrócił uwagę, że mimo deklarowanej niewinności, podsądny odjechał natychmiast po kolizji z miejsca zdarzenia, uniemożliwiając w ten sposób poddanie jego samochodu oględzinom i weryfikację jego wersji zdarzeń. Co więcej, z zeznań pokrzywdzonej wynika wręcz, że podsądny udaremniał jej wykonanie tak elementarnych czynności jak: sfotografowanie rejestracji jego samochodu.

Deklaracje obwinionego o woli poddania samochodu tego rodzaju badaniom na obecnym etapie są zupełnie bez znaczenia. Inkryminowane zdarzenie miało miejsce prawie 9 miesięcy temu. Ślady uszkodzeń samochodu dowodzące spowodowania kolizji mogły zostać dawno usunięte.

Sąd I instancji ma nadto rację, że brak uszkodzeń na pojeździe J. K. nie dowodzi jeszcze, że nie doszło do kontaktu między samochodem podsądnego, a pokrzywdzonego podczas wykonywania manewru wyjeżdżania z miejsca parkingowego. To, czy tego rodzaju uszkodzenia powstaną również na samochodzie obwinionego było zależne od wielu zmiennych jak np. ustawienia samochodu podsądnego względem pojazdu pokrzywdzonej, części auta, które miało kontakt z samochodem pokrzywdzonej, prędkości z jaką się poruszał itp. Na obecnym etapie badanie samochodu obwinionego jest zupełnie bezcelowe i prowadziłoby jedynie do przedłużenia postępowania.

Sąd Rejonowy słusznie uznał za wiarygodne zeznania P. J. (2), w zakresie w jakim opisał jazdę podsądnego krytycznego dnia oraz uszkodzenie samochodu pokrzywdzonej. Autor apelacji poza zakwestionowaniem wersji świadka nie przedstawił żadnych okoliczności, które podważałyby jego wiarygodność.

P. J. (2) łożył rzeczone zeznania, w których opisał dokładnie zarówno sposób jazdy samochodu kierowanego przez obwinionego w inkryminowanym okresie, a także uszkodzenia pojazdu pokrzywdzonej w postaci obtartego lakieru lewego tylnego błotnika. Jego wypowiedzi korelują z zeznaniami D. C..

Co istotne, świadek ten jest osobą obcą dla stron postępowania. Nie ma żadnego interesu osobistego, czy majątkowego, aby obciążać podsądnego o zachowanie, którego się nie dopuścił. Żadnych tego rodzaju okoliczności nie wskazał w swojej apelacji obwiniony.

Zważywszy, iż zgodnie z art. 447 § 1 k.p.k. w związku z art. 109§ 2 k.p.s.w., apelację co do winy uważa się za zwróconą także co do rozstrzygnięcia o karze Sąd II instancji dokonał kontroli zaskarżonego orzeczenia również w zakresie przewidzianym w art. 438 pkt 4 k.p.k w związku z art.109 §2k.p.s.w., mianowicie, czy orzeczona kara nie jest rażąco niewspółmierna. Twierdzenie o rażącej niewspółmierności, jest zasadne wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą ( identycznie :wyrok SN z 11.4.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, Nr 7-8, poz. 60).

W ocenie Sądu Okręgowego, kara 200 zł grzywny nie cechuje się rażącą surowością, a wręcz przeciwnie jawi się, w świetle okoliczności popełnienia czynu, a także warunków osobistych i majątkowych obwinionego łagodna dolegliwość. Podsądny naruszył jedną z istotnych reguł ruchu drogowego mianowicie nakazującemu zachować ostrożność podczas wykonywania manewru cofania.

Orzekając o kosztach postępowania, na podstawie art.119 k.p.s.w., art.1, art.3 ust. 1 , art.21 ustawy z dnia 23 czerwca o opłatach w sprawach karnych, zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł i opłatę za II instancję w kwocie 30 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy:

1.  zaskarżony wyrok utrzymał w mocy,

2.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zwrotu zryczałtowanych kosztów postępowania odwoławczego i wymierzył opłatę za II instancję w kwocie 30 zł.

SSO Leszek Matuszewski