Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Piszu oskarżył A. S. o to, że:

w dniu 1 października 2016 r. w siedzibie Komendy Powiatowej Policji w P., w toku postępowania karnego o sygn. akt. PR Ds. (...).2016, RSD 516/16, przed organem powołanym do ścigania w sprawach o przestępstwo, fałszywie oskarżyła D. S. o kopnięcie jej w dniu 30 września 2016 r. przy ul. (...) w P. i spowodowanie u niej uszkodzenia ciała w postaci złamania paliczka podstawowego palca lewego bez przemieszczenia odłamków, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. oraz składała fałszywe zeznania na przedmiotową okoliczność, to jest o czyn z art. 233 § 1 kk w zb. z art. 234 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 października 2016 roku w swoim mieszkaniu w P. przy ul. (...) A. S. przed organem powołanym do ścigania w sprawach o przestępstwo będąc uprzedzona o treści art. 234 kk, art. 233 § 1 i § 1a kk, art. 182 kpk i art. 183 kpk złożyła zawiadomienie o przestępstwie, w którym oskarżyła D. S. miedzy innymi o kopnięcie jej w dniu
30 września 2016 roku w mieszkaniu przy ul. (...) w P. i spowodowanie u niej uszkodzenia ciała w postaci złamania paliczka podstawowego palca lewego bez przemieszczenia odłamków, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 157 § 1 kk. Zawiadomiła także, że następnego dnia jej mąż uderzył ją w twarz. Następnie złożyła zeznania na przedmiotowe okoliczności opisując sposób postepowania męża
i okoliczności w jakich doszło do spowodowania u niej obrażeń ciała.

W postępowaniu prowadzonym przed Sądem Rejonowym w Piszu pod sygn. akt II K. 652/16 w stosunku do D. S. oskarżonego o przestępstwo z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk popełnione w dniu 30 września 2016 roku i z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 157 § 4 kk w zw. z art. 64 § 2 kk popełnione w dniu
1 października 2016 roku, sąd przeprowadził w dniu 9 marca 2017 roku dowód z przesłuchania w charakterze świadka A. S., na okoliczności popełnienia przez wymienionego zarzucanych mu aktem oskarżenia przestępstw. Wcześniej świadek została pouczona o treści art. 233 § 1 kk oraz przysługującym jej prawie do odmowy składania zeznań, bowiem oskarżonym był jej mąż D. S.. Świadek z tego uprawnienia nie skorzystała i złożyła zeznania.

A. S. wówczas zaprzeczyła, aby D. S. w dniu 30 września 2016 roku kopnął ją w nogę i tym samym spowodował u niej uszkodzenia ciała w postaci złamania paliczka podstawowego palca lewego bez przemieszczenia odłamów. Zeznała, że to ona w tym dniu kopnęła męża podczas szamotaniny
i prawdopodobnie wtedy doznała urazu palca. Tym samym świadek złożyła w tym zakresie odmienne zeznania niż treść zawiadomienia
o przestępstwie i zeznanie złożone w postępowaniu przygotowawczym PR Ds. (...).2016 w dniu 1 października 2016 roku. Zeznania A. S. złożone na rozprawie sąd rozpoznający tamtą sprawę ocenił jako prawdziwe a zakwestionował prawdziwość zeznań
z postępowania przygotowawczego w tym zakresie i zawiadomienie
o przestępstwie w zakresie czynu z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk.

Ostatecznie Sąd w postępowaniu karnym II K. 652/16 uniewinnił oskarżonego D. S. od zarzutu popełnienia w dniu 30 września 2016 roku czynu z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk. Odnośnie tego czynu strony apelacji nie składały i orzeczenie uprawomocniło się bez kontroli instancyjnej.

A. S. składając na rozprawie w dniu 9 marca 2017 roku zeznania w zakresie czynu z dnia 30 września 2016 roku
i twierdząc, że to ona w tym dniu kopnęła męża podczas szamotaniny
i prawdopodobnie wtedy doznała urazu palca, złożyła fałszywe zeznania, albowiem D. S. wywierał na nią wpływ. Ona tym jego namowom uległa i złożyła odmienne w tym zakresie zeznania aby mógł on uniknąć odpowiedzialności karnej za czyn z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonej A. S. k. 88v., 119v.–120; zeznania świadków: K. J. k. 66v.; P. P. (1) k. 132v.–133; P. P. (2) k. 133v.; T. Z. k. 138v.-139; Z. Z. k. 22v., 139; zeznania świadka A. S. z k. 3-5 złożone w dochodzeniu PR Ds. (...).2016; zeznania świadka A. S. złożone na rozprawie sądowej k.9-9v.; notatki z interwencji k. 11, 12; odpis prawomocnego wyroku wraz z uzasadnieniem k. 46-46v., 54-57; odpis wyroku sądu II instancji k.60-60v.)

Oskarżona A. S. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, czyli fałszywego zeznawania i fałszywego oskarżania w dochodzeniu oraz złożyła wyjaśnienia. Podała, że składając zawiadomienie o przestępstwach popełnionych przez oskarżonego a następnie zeznania na te okoliczności mówiła prawdę. Dopiero w toku postepowania przygotowawczego D. S. zaczął ją namawiać aby zmieniła zeznanie, bowiem z uwagi na wcześniejszą karalność za popełnienie czynu z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk orzeczona zostanie wobec niego surowa kara. Obiecywał poprawę, wskazywał, że chce być z rodziną na święta
i obiecywał że to więcej się nie powtórzy. Robił to zarówno bezpośrednio, jak i za pośrednictwem rozmów telefonicznych oraz
sms-ów. W toku trwającego w tej sprawie śledztwa oskarżona otrzymywała telefony i sms-y od D. S.
z groźbami wobec niej i jej dzieci.

(vide: wyjaśnienia oskarżonej A. S. k. 88v.-89, 119v.-120)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej, z treści których wynika, że zeznała nieprawdziwie na rozprawie sądowej w dniu 9 marca 2017 roku odnośnie czynu popełnionego przez D. S. w dniu 30 września 2016 roku. Wyjaśnienia te są logicznej, jasne i spójne z zeznania świadków P. P. (1), P. P. (2), Z. Z., K. J. i T. Z.. Pozostają one w zgodzie także
z wykonanymi bezpośrednio po zdarzeniach z dnia 30 września 2016 roku i 1 października 2016 roku dokumentach w postaci notatek z przeprowadzonych interwencji i sprawdzeń ( vide: k. 11 i 12).

Świadek K. J. – funkcjonariusz Policji przyjmujący od oskarżonej zawiadomienie o przestępstwie
i przesłuchujący ją w charakterze świadka w dniu 1 października 2016 roku – zeznał, że świadek był wiarygodny w swoich wypowiedziach
i znajdowały one potwierdzenie w ujawnionych obrażeniach ( zeznania k. 66v.). Także świadek Z. Z. przesłuchiwana w sprawie PR Ds. (...).2016 w dniu 2 października 2016 roku zeznała, że P. P. (2) opowiadał jej że w dniu 30 września 2016 roku D. S. kopnął jego matkę w nogę i rozbijał meble w pokoju. Była także bezpośrednim świadkiem jak w dniu
1 października mąż uderzył ręką w twarz A. S. oraz jak prosił ją aby ta składając zeznania nie mówiła wszystkiego. Widziała także gips na nodze A. S. ( vide: zeznania z karty 22v., 139).

T. Z. – funkcjonariusz Policji – zeznał, że podczas wizyt w związku z prowadzoną procedurą „Niebieskiej karty”, A. S. mówiła mu o wpływaniu na jej zeznania przez D. S. ( vide: zeznania k.138v.).

Dzieci oskarżonej P. P. (1) i P. P. (2) byli świadkami wielokrotnych prób D. S. wpływania na zeznania A. S.. Opisali te działania
w swoich zeznaniach. Opisali także przebieg wydarzeń w dniu
1 października 2016 roku ( vide: zeznania k.132v.-133, 133v.).

Powyższe dowody korespondują z wyjaśnieniami oskarżonej złożonymi podczas rozprawy. Potwierdzają one także informacje podawane przez A. S. podczas składania zawiadomienia
o przestępstwie popełnionym przez D. S. w dniu 1 października 2016 roku i składanych w tym dniu zeznaniach. Także prawomocny wyrok w sprawie II K. 652/16 zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie – po rozpoznaniu apelacji oskarżonego co do czynu z dnia 1 października 2016 roku – wydanym w sprawie
VII Ka 693/17 potwierdza zeznania świadka A. S.
w zakresie tego czynu. To natomiast jednoznacznie wskazuje, ze składane wówczas, czyli w postepowaniu przygotowawczym – zeznania były zgodne z faktami, zdarzeniami do jakich doszło w dniach
30 września 2016 roku i 1 października 2016 roku. Nielogicznym byłoby twierdzenie, że co do jednego czynu świadek zeznawała nieprawdę a co do drugiego mówiła prawdę.

Oskarżona przyznała, że mąż wmawiał jej, że się zmieni i że będzie już tylko lepiej. Z resztą na przestrzeni obu postępowań karnych kobieta nie kryła, że była pod jego silnymi wpływami, była z nim mocno związana emocjonalnie. W podobnym tonie zeznawały jej dzieci. Z tych wszystkich przyczyn Sąd uznał, iż oskarżona podawała nieprawdziwie na rozprawie sądowej, albowiem chciała uchronić D. S. przed grożącą mu odpowiedzialnością karną.

Tym samym wiarygodne są wyjaśnienia oskarżonej A. S. złożone w niniejszej sprawie, że to zeznania złożone na rozprawie sądowej w dniu 9 marca 2017 roku w sprawie II K. 652/16 zawierały nieprawdziwe dane, które ostatecznie doprowadziły do uniewinnienia D. S. od zarzutu z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, nota bene zgodnie z jego oczekiwaniami. Były one wynikiem próśb i presji wywieranej przez męża na A. S. jako świadka zarówno na etapie postępowania przygotowawczego jak i późniejszego postępowania sądowego.

Oceniając zachowanie oskarżonej A. S.
w kontekście dyspozycji art. 233 § 1 kk, należało mieć na uwadze, iż treści zawarte w fałszywych zeznaniach muszą być obiektywnie niezgodne z prawdą, jak również subiektywnie nieprawdziwe. W sensie subiektywnym oznacza, że zeznanie jest nieprawdziwe, gdy sprawca uświadamia sobie, że kłamie. Przestępstwo to jest przestępstwem umyślnym, popełnionym, gdy sprawca miał zamiar zeznania nieprawdy lub zatajenia prawdy. Jak podkreślał w wyroku z dnia 15.01.1999r. Sąd Najwyższy „dla przypisania sprawcy popełnienia przestępstwa niezbędne jest wykazanie zaistnienia znamion strony przedmiotowej,
w przypadku przestępstwa złożenia fałszywych zeznań - umyślności działania bądź zaniechania. Umyślność może w tym przypadku przejawiać się zamiarem bezpośrednim lub wynikowym. Minimalnym warunkiem spełnienia znamion strony podmiotowej w odniesieniu do omawianego przestępstwa jest przewidywanie przez sprawcę nieprawdziwości jego oświadczeń o posiadanych wiadomościach na temat faktów badanych w postępowaniu i zarazem godzenie się z tym stanem, wyrażające się złożeniem takich zeznań w formie przewidzianej przez prawo procesowe. Podkreślenia przy tym wymaga, że zakresem czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa złożenia fałszywych zeznań objąć można tę treść zeznań, do której odnoszą się przesłanki strony podmiotowej" – vide: II KKN 129/97, Prok i Pr.-wkł. 1999, nr 9, poz. 1.

W realiach niniejszej sprawy biorąc pod uwagę wyżej opisane ustalenia faktyczne nie sposób przypisać oskarżonej A. S., że składając zeznania w dniu 1 października 2016 roku zeznawała nieprawdziwie. Oskarżona opisała rzeczywisty przebieg wydarzeń, to co z nich zapamiętała oraz określa kto i jakie w tych zdarzeniach podejmował działania. Wskazują na to jednoznacznie dowody przeprowadzone w niniejszej sprawie. Zresztą część jej zeznań sąd orzekający w sprawie II K. 652/16 podzielił. Niewątpliwie wydarzenia jakie miały miejsce po złożeniu tych zeznań miały wpływ na postawę ówczesnego świadka w postępowaniu sądowym. Jednakże to wtedy, czyli na rozprawie w dniu 9 marca 2017 roku świadek
z pełną świadomością – po stosownym pouczeniu – zeznała nieprawdę, zaprzeczając aby D. S. ją kopnął oraz wskazując, że to ona kopnęła męża podczas szamotaniny i prawdopodobnie wtedy doznała urazu palca.

Identycznie należy ocenić zachowanie A. S. w dniu
1 października 2016 roku w kontekście oskarżenia D. S. o popełnienie w dniu 30 września 2016 roku przestępstwa z art. 157 § 1 kk, czyli o zarzucany jej czyn z art. 234 kk.

Jedynie na marginesie w tym miejscu wskazać należy, że do przyjęcia zawiadomienia o przestępstwie i złożenia przez oskarżoną zeznań w dniu 1 października 2016 roku doszło w jej mieszkaniu, czyli w P. przy ul. (...) nie w budynku Komendy Powiatowej Policji w P. – vide: zeznania K. J. k.66v.

Sposobem popełnienia występku z art. 234 kk, jest „oskarżenie”, przez co rozumieć należy każde działanie podjęte przed organem powołanym do ścigania lub orzekania w sprawach o przestępstwo, w tym przestępstwo skarbowe, wykroczenie, wykroczenie skarbowe lub przewinienie dyscyplinarne, zmierzające do ścigania lub oskarżenia innej osoby za przestępstwo, wykroczenie czy przewinienie dyscyplinarne.

Fałszywe oskarżenie, o jakim mowa w tym przepisie, jest dokonane z chwilą dojścia treści oskarżenia (zawierającego zarzuty nieprawdziwe) do organu powołanego do ścigania lub orzekania
w sprawach o przestępstwo, w tym przestępstwo skarbowe, wykroczenie, wykroczenie skarbowe lub przewinienie dyscyplinarne. Pobudki i motywy sprawcy są dla bytu omawianego przestępstwa obojętne. Przestępstwo fałszywego oskarżenia jest zatem przestępstwem formalnym, bezskutkowym. Dla jego bytu obojętne jest także to, czy przeciwko osobie fałszywie oskarżonej wszczęto postępowanie karne lub dyscyplinarne, względnie, czy została skazana lub ukarana.

Znamię fałszywości oskarżenia interpretowane jest jako wymaganie, aby oskarżenie było nieprawdziwe zarówno przedmiotowo, jak i podmiotowo. Przedmiotowa nieprawdziwość oskarżenia zachodzi w razie niezgodności podanych faktów z obiektywnym stanem rzeczy. Podmiotowa nieprawdziwość oznacza natomiast, że sprawca ma świadomość obiektywnej nieprawdziwości stawianych zarzutów. Oskarżeniem nieprawdziwym będzie zatem postawienie zarzutu całkowicie zmyślonego, jak również przypisanie innej osobie przestępstwa cięższego niż to, które w rzeczywistości popełniła, przez dodanie istotnych, nieprawdziwych okoliczności.

Występek z art. 234 kk jest przestępstwem umyślnym i może być popełnione z winy zarówno w zamiarze bezpośrednim jak
i ewentualnym.

Oskarżając D. S. o spowodowanie
u niej w dniu 30 września 2016 roku obrażeń ciała A. S. nie stawiała mu całkowicie zmyślonego zarzutu ani nie przypisywał mu czynu cięższego nie tego którego się dopuścił. W ocenie sądu, w świetle przeprowadzonych i ujawnionych na rozprawach dowodów nie budzi najmniejszych wątpliwości, że D. S. w dniu
30 września 2016 roku mieszkaniu przy ul. (...) w P. podczas wszczętej przez siebie awantury kopnął A. S.
i spowodował u niej uszkodzenia ciała w postaci złamania paliczka podstawowego palca lewego bez przemieszczenia odłamów. Zawiadamiając o tym organ powołany do ścigania nie oskarżyła fałszywie męża. Powiedziała prawdę co zresztą na bieżąco przesłuchujący ją weryfikował – ujawnione obrażenia, bałagan
w mieszkaniu. Czynności sprawdzające wykonywał równoległe drugi policjant – vide: notatka urzędowa k. 11 akt. Tym samym jej zachowanie nie wyczerpuje ustawowych znamion występku z art. 234 kk, bowiem brak jest w nim zarówno strony podmiotowej czynu – umyślności działania (chęci fałszywego oskarżenia a nawet godzenia się na takie oskarżenie), jak i strony przedmiotowej – fałszywości oskarżenia rozumianej jako niezgodności podanych faktów
z obiektywnym stanem rzeczy i obiektywnej nieprawdziwości stawianych zarzutów.

Zgodnie z zasadą określoną w art. 8 kpk sąd karny samodzielnie kształtuje zarówno faktyczną, jak i prawną podstawę każdego rozstrzygnięcia. Dotyczy to zarówno rozstrzygnięcia o głównym przedmiocie procesu, tj. kwestii odpowiedzialności prawnej oskarżonego, jak i wszelkich rozstrzygnięć incydentalnych. Sąd karny nie jest związany rozstrzygnięciem danej kwestii przez sąd cywilny lub organy administracyjne, za wyjątkiem prawomocnych rozstrzygnięć sądu kształtujących prawo albo stosunek prawny (orzeczenia konstytutywne – czyli takie, które wywołują skutek prawotwórczy
w postaci całkowitej lub częściowej zmiany dotychczasowego stanu rzeczy) - niektóre orzeczenia z zakresu prawa rodzinnego i opiekuńczego oraz prawa rzeczowego np. orzeczenia co do pochodzenia dziecka, rozstrzygnięcia sądu ustalające ojcostwo. Sąd karny związany jest także treścią aktu stanu cywilnego.

Stąd też – co do zasady – sąd karny samodzielnie rozstrzyga wszystkie kwestie prawne i faktyczne, zaś jedynie poglądy prawne wyrażone w podobnych kwestiach (a nie zapadłe orzeczenia) mogą być wykorzystywane jako materiał uzupełniający rozważania prawne, jednak bez możliwości związania nimi. Niedopuszczalne jest opieranie się przy dokonywaniu ustaleń faktycznych na ustaleniach innego organu procesowego, a więc niejako "przejmowanie" ustaleń tego organu. Sąd musi dokonać także własnych ocen przeprowadzonych przez siebie dowodów, a ich ocena dokonana poprzednio przez inny organ nie może być dla niego wiążąca ( vide: wyrok S.A. w Lublinie z dnia 23.12.2009 r., sygn. akt II AKa 152/09, KZS 2010, Nr 4, poz. 45; post. SN z 1.9.2010 r., IV KK 78/10, Biul. PK 2010, Nr 4, poz. 12).

Podkreślić w tym miejscu należy także, że sąd karny nie jest związany orzeczeniem sądu karnego zapadłym w innej sprawie, a także ustaleniami faktycznymi czy treścią wyroku w sprawie jednego ze współsprawców przestępstwa rozpoznanej odrębnie, gdy następnie rozpoznaje sprawę innego współuczestnika przestępstwa ( vide: wyrok SN z dnia 7.11.1972 r., sygn. akt V KRN 408/72, OSNKW 1973, Nr 4, poz. 44).

Stosując się do powyższej, podstawowej zasady procesu karnego Sąd w niniejszej sprawie dokonał „własnych” ustaleń faktycznych
i prawnych z zakresie stawianego oskarżonej zarzutu. Ustalenia te są wprawdzie odmienne od ustaleń sądu orzekającego w sprawie II K. 652/16 w zakresie czynu z art. 157 § 1 kk, ale pozostają one pod ochroną art. 8 kpk. Każdy sąd karny orzekając na podstawie skargi zasadniczej – w tym przypadku aktu oskarżenia – także samodzielnie dokonuje oceny okoliczności zdarzenia kształtując swe przekonanie jedynie na podstawie wszystkich dowodów przeprowadzonych na rozprawie ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – art. 7 kpk. Tak też w niniejszej sprawie Sąd uczynił.

Uniewinniając oskarżoną od stawianego jej zarzutu Sąd uwzględnił także treść zarzutu, który jednoznacznie wskazuje jakie zdarzenie faktyczne zdaniem oskarżyciela stanowi przestępstwo z art. 233 § 1 kk w zb. z art. 234 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. W akcie oskarżenia prokurator wskazał, że oskarżona miała dopuścić się przestępstwa przy składaniu zawiadomienia o przestępstwie
i składaniu zeznań w dniu 1 października 2016 roku.

Stosownie do zasady skargowości określonej w art. 14 § 1 kpk wszczęcie postępowania sądowego następuje na żądanie uprawnionego oskarżyciela lub innego uprawnionego podmiotu.

Skarga taka zakreśla ramy postępowania sądowego. Wyjście poza te ramy oznacza orzekanie w zakresie, co do którego nie złożono skargi. Dotyczy to wszystkich rodzajów skarg zasadniczych, jak i etapowych oraz incydentalnych. Akt oskarżenia, jako skarga zasadnicza, nie tylko inicjuje postępowanie sądowe, ale także zakreśla jego ramy, co ściśle łączy się z problematyką tożsamości czynu zarzucanego i przypisanego sprawcy. Ram tych nie wyznacza jednak przyjęty w akcie oskarżenia opis czynu zarzucanego oskarżonemu ani też wskazana tam kwalifikacja prawna. Granice oskarżenia wyznacza zdarzenie historyczne, na którym zasadza się oskarżenie. Istotna jest zatem tożsamość czynu wyznaczona faktycznymi ramami tego zdarzenia.
W judykaturze przyjmuje się, że granice oskarżenia zostają utrzymane dopóty, dopóki w miejsce czynu zarzucanego, w ramach tego samego zdarzenia historycznego, można przypisać oskarżonemu czyn, nawet ze zmienionym opisem i jego oceną prawną, ale mieszczący się w tym samym zespole zachowań człowieka ( vide: postanowienie S.A.
w K. z dnia 29.10.2008 r., sygn. akt II AKz 777/08, KZS 2009, Nr 1, poz. 85).

Granice procesu zakreśla zdarzenie faktyczne, które oskarżyciel opisał w akcie oskarżenia w formie zarzutu, podając także naruszony, jego zdaniem, przepis ustawy karnej. Sąd nie jest jednak związany ani samym opisem, ani też kwalifikacją prawną tego czynu wskazaną przez oskarżyciela, wiąże go natomiast czyn, jako zdarzenie faktyczne i tegoż granic przekroczyć już nie może. Pojęcie zdarzenia faktycznego wyznaczają takie elementy, jak identyczność przedmiotu zamachu, identyczność kręgu podmiotów oskarżonych o udział w zdarzeniu, tożsamość określenia jego miejsca i czasu, ale także zachowanie choćby części wspólnych znamion czynu zarzuconego i przypisanego, które powinny się ze sobą pokrywać, mając jakiś wspólny obszar wyznaczony znamionami tych czynów. O jedności czynu, jako jednego impulsu woli, świadczy ponadto jedność zamiaru sprawców przestępstwa, choćby rozwój wypadków w trakcie zajścia, zdarzenie to dzielił na kilka zajść z pozoru odrębnych ( vide: postanowienie S.A. w Katowicach z dnia 29.10.2008 r., sygn. akt II AKz 777/08, KZS 2009, Nr 1, poz. 85). Pomiędzy czynem zarzuconym i przypisanym musi zachodzić tożsamość, co ma kluczowe znaczenie w procesie karnym, albowiem sąd nie może wyjść poza granice oskarżenia, gdyż inicjatywa ścigania należy do oskarżyciela i tylko oskarżyciel zakreśla ramy oskarżenia.

Tak więc skoro Sąd w toku rozpoznawania niniejszej sprawy uznał, że zawiadomienie o przestępstwie i zeznania złożone w dniu
1 października 2016 roku są prawdziwe i nie zawierają w sobie elementu fałszywości, zaś taki element zawierają zeznania złożone na rozprawie w dniu 9 marca 2017 roku, to z uwagi na granice procesu, które zakreśla zdarzenie faktyczne opisane przez oskarżyciel w akcie oskarżenia w formie zarzutu, brak jest podstaw by zmieniać opis czynu i uznać oskarżoną za winną składania fałszywych zeznań na rozprawie, bowiem stanowiło by to wyjście poza granice oskarżenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie I. wyroku.
Z uwagi na uniewinnienie oskarżonej o kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 632 pkt 2 kpk.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)

3.  (...)

(...)