Pełny tekst orzeczenia

Warszawa, dnia 10 października 2018 r.

Sygn. akt VI Ka 572/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Zenon Stankiewicz

protokolant p.o. protokolanta sądowego Zuzanna Poźniak

po rozpoznaniu dnia 10 października 2018 r.

sprawy S. O. córki A. i P. ur. (...) w S. obwinionej o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie

z dnia 19 marca 2018 r. 1ygn.. Akt IV W 2661/17

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł opłaty za postępowanie odwoławcze oraz 50 zł tytułem zryczałtowanych wydatków tego postępowania.

Sygn. akt VI Ka 572/18

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 10 października 2018r.

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie
z dnia 19 marca 2018r. został zaskarżony przez obwinioną. Apelacja ta nie jest zasadna. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuszczając się dowolności w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta, dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nie wykracza poza ramy sędziowskiego uznania, nakreślone w art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw.

Odnosząc się do argumentacji środka odwoławczego, w pierwszym rzędzie zauważyć należy, iż materiały sprawy nie dają podstaw do przyjęcia, by organ Straży Miejskiej stawiający obwinionej zarzut popełnienia wykroczenia powodowany był swoiście rozumianą chęcią retorsji wobec – jak to ujmuje autorka apelacji - osoby mającej odwagę przeciwstawić się uprzedniemu bezprawiu z jego strony. Tym bardziej brak jest podstaw, by domniemywać jakąkolwiek formę współdziałania Sądu orzekającego w realizacji owej retorsji, bowiem dowodów na to nie przedstawiono.

Nietrafny zarzut nie zapoznania obwinionej z materiałami sprawy. Nie jest bowiem tak, jak utrzymuje skarżąca, że okazanie w toku rozprawy wielu stron dokumentacji uniemożliwia spokojne zapoznanie się z nią, analizę ich zawartości i odniesienie się do treści tam zawartych. Materiał ów - jak wynika
z protokołu rozprawy w dniu 19 marca 2018r., to notatka urzędowa sprowadzająca się w istocie do wskazania daty ujawnienia wykroczenia i wręcz lakonicznego jego opisu („niestosownie do znaku B-36”) oraz 1 fotografia pojazdu (k.1 i 2 akt sprawy). Nader oczywiście jawi się więc, że nie jest to materiał wynikający dogłębnej analizy, niemożliwej w warunkach rozprawy sądowej. Nie był też zobligowany Sąd orzekający do sporządzenia i przekazania obwinionej kopii wydruków 4 fotografii przedstawionej na rozprawie przez oskarżyciela publicznego. Są to fotografie pojazdu obwinionej, znaku drogowego i tablicy adresowej „ul. (...)” (k. 23-26), nie zaś materiały wymagające analizy, niemożliwej, bądź poważnie utrudnionej
w warunkach okazania na sali sądowej.

Nie sposób podzielić zastrzeżeń skarżącej, iż z uchybieniem norm obowiązujących Sąd Rejonowy nie dopuścił na rozprawie do odtworzenia nagrania przedstawionego przez obwinioną. Jak sama wówczas oświadczyła, jest to nagranie „z daty bieżącej”, mający zobrazować nieprawidłowości działania Straży Miejskiej, a zatem w sposób oczywisty pozostający bez związku z zarzutem jej postawionym.

Argumentem merytorycznym, wskazującym na nietrafność zapadłego orzeczenia jest wskazanie na treść orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego
o sygn. K 3/13oraz SK 64/13. Przywoływanie tego ostatniego na potwierdzenie stawianej tezy o możliwości uchylenia się od obowiązku wynikającego z nakazu art. 96§3 kw najwyraźniej powodowane jest zbyt pobieżną jego lekturą. W uzasadnieniu tegoż orzeczenia wskazuje się na konstytucyjność wskazanego przepisu, z przywołaniem wyroku Trybunału z dnia 12 marca 2014r. w sprawie P 27/13, gdzie wywiedziono wprost: art. 96 § 3 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2013 r. poz. 482, z późn. zm.) jest zgodny z art.
2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji (OTK-A 2014/3/30, Dz.U.2014/375). W obowiązującym zatem porządku prawnym obwiniona nie mogła uchylić się od obowiązku wskazania komu powierzyła samochód do używania w dniu 6 listopada 2016r. Kara wymierzona za to wykroczenie ma charakter wręcz symboliczny; w zamiarze Sądu orzekającego było uzmysłowienie naganności działania obwinionej, a więc ma on w istocie walor wychowawczy, nie zaś represyjny.

Należało zatem zaskarżone orzeczenie utrzymać w mocy.

VI Ka 572/18

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE