Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Marta Czapska

przy udziale Prokurator Anny Tondera - Wolińskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8.03.2019 r.

sprawy przeciwko

J. B. urodz. (...) w P.

synowi J. i S. z d. S.

oskarżonemu o to, że w dniu 27 września 2018 roku w msc. Ł. ul. (...), woj. (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki T. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości i posiadając 1,15 mg/l i 1,17 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w P. sygn. akt II K 800/15 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości,

tj. o czyn z art. 178a § 1 i 4 k.k.

orzeka

I. Uznaje oskarżonego J. B. za winnego popełniania zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, przy czym eliminuje z opisu czynu, że oskarżony był uprzednio prawomocnie karany, stanowiące przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

II. Na mocy art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat.

III. Na mocy art. 43a § 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 (pięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

IV. Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwocie 520 (pięciuset dwudziestu) złotych.

Sygn. akt II K 1084/18

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 8 marca 2019 r. ,

w części dotyczącej kary, zgodnie z treścią art. 424 § 3 k.p.k.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy, ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 września 2018 r., mimo iż znajdował się w stanie nietrzeźwości oskarżony J. B. podjął jazdę samochodem marki T. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym. Około godziny 14.15 przejeżdżał przez Ł. ulicą (...), wjechał samochodem do rowu między drogą, a budowaną drogą dla rowerzystów. D. G. jadący w tym samym czasie tą ulicą zatrzymał się i podszedł do oskarżonego wspólnie z innym mężczyzną, dostrzegli, że oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości i odebrali mu kluczyki od samochodu oraz wezwali na miejsce Policję. Przybyli na miejsce funkcjonariusze Policji przebadali oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. W wyniku badania zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu okazało się, że oskarżony znajdował się pod wpływem 1,15 mg/l o godzinie 14.36 i 1,17 mg/l o godzinie 14.54.

Oskarżony był skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z dnia 15 czerwca 2015 r., sygn. akt II K 800/15 za prowadzenie w stanie nietrzeźwości samochodu w ruchu lądowym. Sąd wymierzył mu karę 100 stawek dziennych grzywny, orzekł 2 lata zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B i świadczenie pieniężne w kwocie 200 złotych. Oskarżony spłacił grzywnę do dnia 17 lipca 2017 r., w dniu 9 września 2015 r. spłacił świadczenie pieniężne, a w dniu 12 maja 2017 r. wykonał środek karny zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. W związku z tym w dniu 17 lipca 2018 r. skazanie to uległo zatarciu.

Sąd zważył, co następuje:

Udział w ruchu drogowym, a zwłaszcza prowadzenie pojazdu w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym wymaga rozwagi i zachowania ostrożności, by uniknąć wszelkich zagrożeń bezpieczeństwa w tym ruchu. Ruch lądowy odbywa się różnymi pojazdami i na różnych drogach, ale każdy z uczestników ruchu obowiązany jest przestrzegać przepisów i zasad bezpiecznego korzystania z drogi. Oskarżony naruszył podstawowy warunek bezpiecznego uczestnictwa w ruchu lądowym w postaci obowiązku trzeźwości uczestników ruchu, wyrażonego w art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W dniu 27 września 2018 r. oskarżony prowadził samochód około godziny 14-ej w Ł., będąc w stanie nietrzeźwości, gdyż stężenie alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu wynosiło 1,15 mg/l, a drugie badanie wykazało wynik wyższy o 0,02 mg/l. Ten stan nietrzeźwości spowodował, że stwarzał zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego, mógł spowodować kolizję lub wypadek drogowy.

Przed tym zdarzeniem oskarżony był już prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Miało to miejsce wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z dnia 15 czerwca 2015 r., sygn. akt II K 800/15. Oskarżony spłacił grzywnę do dnia 17 lipca 2017 r., w dniu 9 września 2015 r. spłacił świadczenie pieniężne, a w dniu 12 maja 2017 r. wykonał środek karny zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. W związku z tym na podstawie art. 107 § 4a k.k. należy uznać, że skazanie uległo zatarciu w dniu 17 lipca 2018 r., co potwierdza karta karna z dnia 5 lutego 2019 r. (k.58).

Czyn oskarżonego należy zakwalifikować zatem jako przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., gdyż polegał na tym, że prowadził pojazd mechanicznym w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości, który ustalony został przez ustawodawcę w art. 115 § 16 pkt 2 k.k. na 0,25 mg/l alkoholu w litrze wydychanego powietrza. Oskarżony przekroczył ten ustawowy próg nietrzeźwości ponad 4-krotnie. Zatarcia skazanie ww. wyroku Sądu Rejonowego w P. prowadzi do uznania, że czyn oskarżonego nie powinien być zakwalifikowany jako występek z art. 178a § 1 i 4 k.k.

Oskarżony ma 58 lat, jest żonaty, nie ma nikogo na utrzymaniu, zdobył wykształcenie średnie, utrzymuje się z emerytury w wysokości 3.200 złotych miesięcznie (oświadczenie z k.61), nie był karany (k.58), nie popełniał wykroczeń w ruchu drogowym (k.59).

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu był znaczny, gdyż stan nietrzeźwości oskarżonego przekraczał ustawowo dopuszczalną możliwość prowadzenia pojazdu mechanicznego ponad 4 razy, przez co oskarżony realnie zagrażał bezpieczeństwu w ruchu drogowym, o czym świadczy wjechanie do rowu. Stopień winy oskarżonego był znaczny, ze względu na naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Kara powinna przekonać oskarżonego i ogół społeczeństwa, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości. Celem kary jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych oraz wskazywanie, że reguły bezpiecznego użytkowania dróg publicznych obowiązują wszystkich i należy w taki sposób prowadzić pojazdy by uniknąć możliwych i przewidywalnych zagrożeń bezpieczeństwa, a tym samym zapobiegać wypadkom i kolizjom na drogach. Oskarżony umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w komunikacji lądowej, stwarzał przez to zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Do okoliczności obciążających należy zaliczyć przede wszystkim nagminność przestępstw prowadzenia pojazdów pod wpływem alkoholu w całym kraju i znaczny stopień nietrzeźwości (k.3). Jako okoliczności łagodzące uwzględniono niekaralność oskarżonego (k.58 i to, że nie popełniał wykroczeń w ruchu drogowym (k.59).

Uwzględniając powyższe okoliczności uznać należy, że karą adekwatną, sprawiedliwą i zdolną powtrzymać oskarżonego od ponawiania podobnych czynów, a jednocześnie konieczną do należytego kształtowania w społeczeństwie szacunku dla porządku prawnego powinna być kary 200 stawek dziennych grzywny. Uwzględniając, że oskarżony ma stałe, niemałe dochody wysokość stawki dziennej została ustalona na kwotę 20 złotych.

Zgodnie z treścią art. 42 § 2 k.k. obligatoryjnym jest wobec niego orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres od 3 do 15 lat. Za orzeczeniem tego środka na okres 3 lat przemawia jego wysoki wymiar przewidziany przez ustawodawcę, przy czym ze względu na uprzednią niekaralność (k.58) i niepopełnianie wykroczeń w ruchu drogowym (k59) nie ma potrzeby orzekać tego środka na dłuższy okres. Zgodnie z treścią art. 43a § 2 k.k. orzeczenie świadczenia pieniężnego w kwocie co najmniej 5.000 złotych jest obligatoryjne wobec oskarżonego. Okoliczności sprawy, a zwłaszcza uprzednia niekaralność oskarżonego (k.58) przemawiają za orzeczeniem tego świadczenia w minimalnej wysokości.

Oskarżony utrzymuje się z niemałej emerytury i może uiścić koszty postępowania, bez narażenia się na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, wobec czego Sąd zasądził od niego obowiązek ich zwrotu.