Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Z uwagi na złożenie wniosku o uzasadnienie wyroku wydanego w trybie art. 387 kpk, Sąd na podstawie art. 424 § 3 kpk ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.

P. F. został oskarżony o to, że w dniu 23 stycznia 2018 roku w W., woj. (...)- (...) w mieszkaniu przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim, co do którego materiały został wyłączone do odrębnego prowadzenia, wykorzystując sen pokrzywdzonego z kieszeni jego spodni dokonał zboru w celu przywłaszczenia portfela wartości 20 zł z zawartością pieniędzy w kwocie 2.200,00 zł, karty bankomatowej (...) tj. mienia o łącznej wartości 2.220,00 zł na szkodę M. M. oraz dowodu osobistego seria i nr (...), telefonu komórkowego marki N. (...) wartości 100 zł oraz papierosów o wartości 10 zł, tj. mienia o łączonej wartości 110 zł na szkodę K. C. (1), to jest o przestępstwo z art. 278 § 1 i 5 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz o to, że w dniu 6 lutego 2018 roku w W., woj. (...)- (...), na ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z trójką innych nieletnich dokonał kradzieży poprzez wyrwanie z ręki torebki damskiej o wartości 20 zł z zawartością: portfela o wartości 50 zł, pieniędzy w kwocie 280 zł, różnego rodzaju kluczy do zamków drzwiowych i dwóch kluczyków samochodowych o łącznej wartości 200 zł, telefonu komórkowego m-ki (...) o wartości 150 zł, okularów leczniczych o wartości 1200 zł, kosmetyczki o wartości 10 zł, różnego rodzaju kosmetyków damskich o łącznej 500 zł oraz dokumentów w postaci dowodu osobistego, prawa jazdy, legitymacji emeryta, legitymacji związkowej Nauczycielstwa Polskiego wszystko na nazwisko H. K. oraz dowodu rejestracyjnego samochodu osobowego m-ki F. (...) o nr rej. (...), dowodu wpłaty ubezpieczenia OC tego pojazdu, dowodu wpłaty na samochód, faktury Vat, dwóch blankietów do rejestracji pojazdu, tj. mienienia o łącznej wartości 2410,00 zł, czym działał na szkodę H. K., to jest o przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Na rozprawie głównej w dniu 30 maja 2018 roku P. F. przyznał się do czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia, odmówił złożenia wyjaśnień i złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze (zgodnie z art. 387 kpk). (00:12:56-00:17:09 na k. 257)

Oskarżony zaproponował uznanie go za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i wymierzenie za czyn popełniony w dniu 23 stycznia 2018 roku: kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z zaliczeniem okresu zatrzymania, zobowiązanie go do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych: M. M. kwoty 2.200 złotych, K. C. (1) kwoty 110 złotych oraz zwolnienie z kosztów postępowania, zaś za czyn popełniony w dniu 06 lutego 2018 roku: kary 10 miesięcy pozbawienia wolności, zobowiązanie go do naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 280 złotych na rzecz H. K. oraz zwolnienie z kosztów postępowania. P. F. wniósł o wymierzenie mu łącznej kary 1 roku pozbawienia wolności z zaliczeniem okresu zatrzymania, zobowiązanie go naprawienia szkody w całości na rzecz w/w pokrzywdzonych oraz zwolnienie z kosztów postępowania, a nadto o orzeczenie zwrotu karty bankomatowej pokrzywdzonemu M. M. oraz pozostawienia w aktach płyty DVD z nagraniem z monitoringu. Wnioskowi temu nie sprzeciwił się Prokurator oraz obecny w tym dniu na rozprawie głównej pokrzywdzony M. M.. Pozostali pokrzywdzeni, tj. K. C. (1) oraz H. K. o terminie rozprawy byli zawiadomieni prawidłowo.

Prokurator wniósł nadto o uzupełnienie kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu popełnionego w dniu 06 lutego 2018 roku o art. 276 kk, bowiem w zarzuca mu się, że dokonał również kradzieży dokumentu w postaci dowodu osobistego, co nie zostało ujęte w kwalifikacji prawnej.

W myśl art. 387 § 2 kpk Sąd może uwzględnić wniosek o wydanie wyroku skazującego, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzania rozprawy w całości; uwzględnienie wniosku jest możliwe jedynie wówczas, gdy nie sprzeciwia się temu prokurator, a także pokrzywdzony należycie powiadomiony o terminie rozprawy oraz pouczony o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego takiego wniosku. Bezsprzecznie warunki te zostały spełnione w niniejszej sprawie.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, ponad wszelką wątpliwość stwierdzić należy, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu czynów.

Podstawę poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych i prawnych odnośnie czynu popełnionego przez P. F. w dniu 23 stycznia 2018 roku stanowił materiał dowodowy w postaci: notatki urzędowej z dnia 23 stycznia 2018 roku i 19 marca 2018 roku (k. 2, k. 79), protokołu oględzin miejsca (k. 16-17), dokumentacji fotograficznej (k. 18-24), protokołów zatrzymania rzeczy (k. 25-27, 31-33), protokołów przeszukania (k. 41-42v, k. 46-47v), pisma ze Starostwa Powiatowego w W. (k. 51), danych o osobie podejrzanej (k. 52), protokołów oględzin odzieży wierzchniej (k. 53-57v), protokołów oględzin rzeczy (k. 58-63, k. 64-69), nagrań z monitoringów (k. 29, k. 34) informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego (k. 71), pisma z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (k. 78), odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 28 września 2015 roku, sygn. akt II K 27/15 (k. 81-81v), a także zeznań świadka M. M. (k. 3-4), częściowo zeznania świadka K. C. (1) (k. 7-8, k. 43-44, k. 72), częściowo zeznania świadka P. S. (k. 48-49), a zwłaszcza wyjaśnień oskarżonego złożonych w dniu 01 lutego 2018 roku w toku postepowania przygotowawczego (k. 39-39). Oskarżony co prawda zakwestionował swoje sprawstwo będąc przesłuchanym w toku postępowania przygotowawczego w dniu 15 marca 2018 roku (k. 75-76), jednakże przed Sądem przyznał się do zarzucanego mu czynu, które to przyznanie w obliczu zgromadzonego materiału dowodowego zostało uznane przez Sąd za wiarygodne.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego: protokołów oględzin rzeczy (k. 10-12, k. 22-24), protokół oględzin miejsca (k. 44-48), ), pisma ze Starostwa Powiatowego w W. (k. 51), danych o osobie podejrzanej (k. 52), informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego (k. 53), pisma z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (k. 55), protokołu oględzin odzieży wierzchniej (k. 67-71), protokołu oględzin rzeczy (k. 76-77a), zeznań świadka H. K. (k. 3-4, k. 79-80), zeznań świadka P. S. (k. 27-28), częściowo zeznań świadka J. F. (k. 42-43), częściowo zeznań K. S. (k. 57-59, k. 61-62), nie budzi wątpliwości popełnienie przez P. F. przestępstwa w dniu 06 lutego 2016 roku na szkodę H. K., mimo nieprzyznania się w trakcie przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego przez oskarżonego (k. 64-65). Wskazać należy, że P. F. na rozprawie głównej w dniu 30 maja 2018 roku przyznał się do zarzucanego czynu, co z zasługiwało na wiarę.

Zachowanie się sprawcy przestępstwa stypizowanego w art. 278 § 1 kk polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przedmiotem wykonawczym kradzieży jest cudza rzecz ruchoma, czyli rzecz, którą sprawca nie ma prawa rozporządzać i którą to obejmuje we władanie wbrew woli jej właściciela lub innej uprawnionej osoby. Przedmiotem kradzieży nie mogą być natomiast dokumenty nieposiadające wartości majątkowej (sprzedażnej), jak na przykład: dyplomy, zaświadczenia, legitymacje, dowody tożsamości, formularze służbowe. (Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. IV)

Kradzież jest więc czynem, który z uwagi na zamiar sprawcy polega właśnie na trwałym pozbawieniu możliwości korzystania z własnej rzeczy przez pokrzywdzonego (O. Górniok, Glosa do uchw. SN z 23.4.1998 r., I KZP 1/98, s. 637). Natomiast nie ma tu znaczenia, czy sprawca zaboru na trwałe włączy do swego majątku przedmiot czynu, czy też w krótkim czasie po zaborze dokona zbycia rzeczy skradzionej (tak słusznie S. Łagodziński, Glosa do uchw. SN z 23.4.1998 r., I KZP 1/98, s. 105). Dokonanie zaboru poprzedza czynność związaną z wyjęciem rzeczy spod władania uprawnionej osoby.

Istota czynności wykonawczej kradzieży polega na zaborze, a więc na wejściu w posiadanie rzeczy, która do czasu czynu sprawcy była we władaniu innej, uprawnionej osoby. Innymi słowy, zabór to wyjęcie rzeczy spod władania osoby uprawnionej, bez jej zgody i bez żadnej podstawy prawnej, która mogłaby do takiego czynu uprawniać i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę (wyr. SN z 18.12.1998 r., IV KKN 98/98, Prok. i Pr. – wkł. 1999, Nr 7–8, poz. 5; post. SN z 4.10.2012 r., III KK 285/12, L.). Zabór jest dokonany w chwili objęcia rzeczy w faktyczne władanie przez sprawcę, nie jest istotne to, czy sprawca zdołał następnie urzeczywistnić swój zamiar rozporządzania rzeczą, czy też nie (zob. wyr. SN z 21.1.1985 r., II KR 311/84, OSNPG 1985, Nr 8, poz. 110).

Zaborowi rzeczy przy kradzieży musi towarzyszyć zamiar kierunkowy, jakim jest chęć przywłaszczenia cudzej rzeczy. Jest to niezbędny element związany z przypisaniem sprawcy zaboru cudzej rzeczy, odpowiedzialności karnej za kradzież.

Artykuł 278 § 5 kk dotyczy wyłącznie zaboru energii lub karty bankomatowej. Jest to więc odrębna podstawa prawna, dotycząca zaboru tych szczególnych przedmiotów kradzieży, które nie są zaliczane do rzeczy ruchomych. Z uwagi na materialny charakter karty bankomatowej, w tym przypadku czyn z art. 278 § 5 kk dokonany jest z chwilą objęcia jej we władanie przez sprawcę, natomiast w przypadku energii z uwagi na niematerialny charakter tego dobra majątkowego, zabór polega na bezprawnym dostępie do źródła energii i jej wykorzystaniu, co najczęściej polega obejściu miernika poboru energii lub na zniekształceniu zapisu ilości pobranej energii na rejestrującym urządzeniu (por. M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, w: Zoll, Kodeks karny, t. III, 2008, s. 73; wyr. SN z 26.2.2004 r., IV KK 302/03, Prok. i Pr. 2004, Nr 7–8, poz. 2). Znamię czasownikowe "zabiera" oznacza zatem w odniesieniu do karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z bankomatu takie samo zachowanie jak w odniesieniu do rzeczy ruchomej, dokonane niezależnie od późniejszych prób użycia karty w bankomacie. Kradzież we wszystkich typach z art. 278 kk jest przestępstwem umyślnym i kierunkowym, znamiennym celem.

Przepisem penalizującym na gruncie Kodeksu Karnego kradzież dokumentu jest art. 275 § 1, jednak uznaje on za występek kradzież nie każdego dokumentu, ale jedynie takiego, który stwierdza tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe. Kradzież cudzego dokumentu trzeba rozumieć tak jak kradzież rzeczy ruchomej – tj. jak w przypadku art. 278 kk. W odniesieniu do kradzieży dowodu osobistego, można ją popełnić tylko z zamiarem bezpośrednim. Wynika to z istoty czynności sprawczej, polegającej na zaborze w celu przywłaszczenia (art. 278 § 1 kk).

Zgodnie z art. 276 kk, kto niszczy, uszkadza, czyni bezużytecznym, ukrywa lub usuwa dokument, którym nie ma prawa wyłącznie rozporządzać, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Przedmiotem czynności wykonawczej jest dokument – lecz jedynie taki, którym sprawca nie ma prawa wyłącznie rozporządzać. Czynności sprawcze przestępstwa z art. 276 kk mogą polegać na niszczeniu, uszkadzaniu, czynieniu bezużytecznym, ukrywaniu lub usuwaniu dokumentu przez sprawcę. Czynności te należy interpretować zgodnie z ich potocznym znaczeniem. Czyn zabroniony z art. 276 kk może być popełniony tylko umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym

Bezsprzecznie w dniu 23 stycznia 2018 roku oskarżony wraz z nieletnim P. S. weszli do mieszkania przy ul. (...) w W., zajmowanego przez M. M. i jego syna K. C. (1). Drzwi wejściowe od mieszkania nie były zamknięte na zamek, bowiem był on zepsuty, a M. M. spał. Wykorzystując sen M. M., z kieszeni jego spodni P. F. i P. S. dokonali zboru portfela wartości 20 zł z zawartością pieniędzy w kwocie 2.200,00, karty bankomatowej (...) tj. mienia o łącznej wartości 2.220,00 zł. Nadto dokonali oni zaboru należącego do K. C. (1) dowodu osobistego (seria i nr (...)), telefonu komórkowego marki N. (...) wartości 100 zł oraz papierosów o wartości 10 zł, tj. mienia o łączonej wartości 110 zł. Zabór rzeczy i katy bankomatowej z mieszkania przy ul. (...) dokonywany był przez oskarżonego i nieletniego P. S. w celu ich przywłaszczenia. Następnie P. F. na ulicy (...) wyrzucił kartę bankomatową w krzaki. P. F. swoim zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona występku określonego w przepisie art. 278 § 1 i 5 kk w zb. z art. 275 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

W przedmiotowej sprawie Sąd doszedł do przekonania, że ujawniony materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje, że P. F. wspólnie i w porozumieniu z P. S., J. F., K. S. dokonał kradzieży torebki należącej do H. K.. P. F. i w/w nieletni udali się za H. K., idąca między blokami na ulicy (...) w W.. Następnie K. S. wyrwał H. K. torebkę z ręki wraz z zawartością, po czym w/w uciekli. Dokonali oni zaboru w celu przywłaszczenia torebki o wartości 20 zł z zawartością: portfela o wartości 50 zł, pieniędzy w kwocie 280 zł, różnego rodzaju kluczy do zamków drzwiowych i dwóch kluczyków samochodowych o łącznej wartości 200 zł, telefonu komórkowego m-ki (...) o wartości 150 zł, okularów leczniczych o wartości 1200 zł, kosmetyczki o wartości 10 zł, różnego rodzaju kosmetyków damskich o łącznej wartości 500 zł oraz dokumentów w postaci dowodu osobistego, prawa jazdy, legitymacji emeryta, legitymacji związkowej Nauczycielstwa Polskiego - wszystko na nazwisko H. K. oraz dowodu rejestracyjnego samochodu osobowego m-ki F. (...) o nr rej. (...), dowodu wpłaty ubezpieczenia OC tego pojazdu, dowodu wpłaty na samochód, faktury Vat, dwóch blankietów do rejestracji pojazdu, tj. mienia o łącznej wartości 2410,00 zł. Nie budzi zatem wątpliwości, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynu art. 278 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Sąd, przypisując oskarżonemu działanie w formie współsprawstwa miał na uwadze orzecznictwo Sądu Najwyższego, zgodnie z którym: „Współsprawstwo (art. 18 § 1 kk) - od strony przedmiotowej - nawet jeżeli nie musi polegać na realizacji znamion czasownikowych ujętych w opisie typu czynu zabronionego w części szczególnej Kodeksu karnego (lub przepisach karnych innych ustaw), w każdym przypadku wymaga, by sprawca podjął takie zachowanie, które na gruncie przyjętego porozumienia stanowiło konieczny lub bardzo istotny warunek realizacji przez innego współsprawcę znamion czynności wykonawczej ujętych w danym typie czynu zabronionego” oraz „(…) współsprawstwo nie może polegać wyłącznie na biernej obserwacji zachowań innej osoby, realizującej znamiona typu czynu zabronionego, choćby towarzyszyła temu świadomość karygodności tego zachowania, a nawet pełna jego akceptacja” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08.12.2011 r., II KK 162/11), „działania poszczególnych współsprawców muszą mieć istotny, dopełniający się charakter, wspólnej realizacji znamion konkretnego czynu, zgodnie z przyjętym podziałem ról, przy czym podział tych ról, oparty na porozumieniu, może nastąpić per facta concludentia. Dla przyjęcia współsprawstwa ważne jest, aby każdy ze wspólników utożsamiał się z działaniami pozostałych, traktując takie zachowanie jako swoje, nawet wówczas, gdy osobiście nie wykonywał żadnych czynności czasownikowych przestępstwa. Niezbędnym elementem współsprawstwa jest porozumienie. Wystarczy porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania czynu. Ustawa nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków dotyczących formy porozumienia. Może do niego dojść nawet w sposób dorozumiany” (Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 marca 2012 r., II AKa 73/12). Bezsprzecznie w ocenie Sądu oskarżony w zakresie zarzucanych mu czynów, działał wspólnie i w porozumieniu z nieletnimi, co do których materiały wyłączono do odrębnego rozpoznania.

Sąd w przedmiotowej sprawie nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które wyłączałyby możliwość przypisania oskarżonemu winy. Należy uznać, że oskarżony jako osoba dorosła i w pełni poczytalna, z pewnością zdawał sobie sprawę z charakteru popełnionego przez siebie czynu i miał możliwość pokierowania swoim postępowaniem. Wiedział również o karalności popełnianych przez siebie zachowań – ich karalność jest powszechnie znana, a nadto był przeszłości karany za przestępstwo przeciwko mieniu.

Podsumowując powyższe rozważania należy jednoznacznie stwierdzić, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów i w świetle zgromadzonego materiału dowodowego wina oskarżonego nie budziła wątpliwości, podobnie jak okoliczności popełnienia przestępstwa. Jednocześnie nieprzeprowadzanie rozprawy w całości i tak pozwoliło osiągnąć cele postępowania. W ocenie Sądu zaszły zatem wszystkie przesłanki umożliwiające procedowanie w trybie art. 387 kpk.

Sąd uznał oskarżonego P. F. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem jednak, że czyn ten wyczerpał dyspozycję art. 278 § 1 i 5 kk w zb. z art. 275 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to w myśl art. 11 § 3 kk a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz uznał go za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt II części wstępnej wyroku, ustalając, że czyn ten wyczerpał dyspozycję art. 278 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to w myśl art. 11 § 3 kk a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

W myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. W obu wskazanych powyżej przypadkach przepisem przewidującym najsurowszą karę jest art. 278 § 1 kk.

Sąd ważąc wobec oskarżonego wymiar kary kierował się dyrektywami wskazanymi w treści przepisu art. 53 kk i miał na względzie stopień społecznej szkodliwości, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak też dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przestępstwo określone w art. 278 § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Sąd miał jednak na uwadze treść art. 58 § 1 kk, w myśl którego jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, a przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. Zgodnie zaś z art. 37a kk, jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę lub karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1 a pkt 1, 2 lub 4 kk.

Oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że w przypadku P. F. właściwie jest orzeczenie kary pozbawienia wolność, bowiem kara łagodniejszego rodzaju nie spełni celów przed nią stawianych. Kara grzywny ani kara ograniczenia wolności nie byłyby adekwatne do stopnia winy oskarżonego, jak również stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynów. Oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności w jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec P. F.. Jego dotychczasowa postawa życiowa oraz sposób i okoliczności popełnienia czynów nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że jest on sprawcą zdemoralizowanym i nie wyciągnął wniosków z poprzedniego skazania.

W ocenie Sądu orzeczona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności w przypadku pierwszego z zarzucanych mu czynów i kara 10 miesięcy w przypadku drugiego z nich, spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Sąd wymierzając karę w wyższym wymiarze za czyn popełniony na szkodę H. K. miał przede wszystkim na uwadze okoliczność, że pokrzywdzoną w tym przypadku jest starsza osoba, która w ,,biały dzień” stała się ofiarą przestępstwa czterech młodych mężczyzn, co w sposób w bardziej znaczący zakłóciło odczuwane przez nią poczucie bezpieczeństwa. Kierując się wyżej wymienionymi przesłankami przyjęto, że orzeczone kary będą stanowiły dolegliwość adekwatną do popełnionych czynów, uświadomią oskarżonemu ich społeczną szkodliwość oraz skłonią go do przestrzegania porządku prawnego, w szczególności w zakresie związanym z przestrzeganiem cudzej własności. Jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności spełni cele dla niej przewidziane i wdroży oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. W ocenie Sądu wysokość wymierzonych kar jest zasadna i adekwatna do całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i odpowiada wymogom prewencji ogólnej, spełniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa

W niniejszej sprawie Sąd nie rozważał kwestii zastosowania wobec oskarżonego warunkowego zawieszenia wykonania kar pozbawienia wolności. Zgodnie bowiem z treścią art. 69 § 1 kk, Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. W chwili popełnienia przedmiotowych czynów P. F. był skazany na karę pozbawienia wolności, co wykluczała możliwość skorzystania z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze całokształt okoliczności zarówno łagodzących, jak i obciążających, w szczególności stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów i stopień winy.

W ocenie Sądu stopień szkodliwości społecznej czynów P. F. należy określić jako znaczny. W zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości popełnionych występków podstawowe znacznie miał rodzaj chronionego dobra prawnego, które oskarżony swym zachowaniem naruszył. Rodzajowym przedmiotem ochrony przestępstw uregulowanych w rozdziale XXXV Kodeksu karnego jest mienie, w którym to znajduje się art. 278 kk jest własność i inne prawa majątkowe (art. 44 Kodeksu cywilnego). Zasadniczym przedmiotem ochrony art. 275 kk, jak i 276 kk jest wiarygodność dokumentów. Oceniając społeczną szkodliwość czynu jako znaczną, Sąd odwołał się do definicji zawartej w art. 115 § 2 kk. Oskarżony przez swoje zachowanie wykazał się brakiem poszanowania cudzej własności, zarzucanych mu czynów dopuścił się z premedytacją, w sposób zuchwały, mając pełną świadomość swojego przestępczego działania. Jako okoliczności obciążające Sąd uwzględnił również fakt, że działał wspólnie i w porozumieniu z osobami nieletnimi oraz miał na uwadze jego uprzednią karalność – w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd miał na uwadze to, iż oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynu, czego jednak w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie należy przeceniać.

Sąd na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk połączył wymierzone powyżej w pkt 1 i 2 wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu P. F. łączną karę 1 roku pozbawienia wolności. Wskazać należy, że Sąd mógł wymierzyć oskarżonemu karę łączną w wysokości od 10 miesięcy pozbawienia wolności (najwyższa z łączonych kar) do 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności (suma łączonych kar jednostkowych). Zastosowanie zasady absorbcji, asperacji czy kumulacji przy orzekaniu kary łącznej uwarunkowane jest m.in. relacjami zachodzącymi pomiędzy czynami, objętymi tymże skazaniem. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski związek przedmiotowo-podmiotowy łączy te czyny oraz w jakich odstępach czasu zostały one popełnione. W aspekcie przedmiotowym związek zbiegających się realnie przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, a to bliskość czasowa ich popełnienia, osoby pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra, tym większa bliskości przestępstw, zatem największa przy tożsamości dóbr), sposób działania sprawcy itd. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki stymulujące sprawę, rodzaj i formę winy, zamiaru, itd.

Należy zwrócić uwagę, że pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego zachodził dość bliski związek czasowy. Czyny oskarżonego skierowane były przeciwko tym samym dobrom prawnym i wyczerpywały znamiona w zasadzie tych samych przepisów ustawy karnej. Analiza całokształtu okoliczności popełnionych przez oskarżonego czynów doprowadziła Sąd do przekonania, że przy zastosowaniu wobec oskarżonego zasady asperacji powinna być oskarżonemu wymierzona kara łączna 1 roku pozbawienia wolności. Sąd nie znalazł żadnych przesłanek, aby orzec karę łączną pozbawienia wolności w wysokości najsurowszej ze zbiegających się kar. Zastosowanie zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej pozostawałoby zaś w sprzeczności z zasadami prewencji ogólnej oraz szczególnej i de facto prowadziłoby do nieuzasadnionego premiowania sprawcy popełniającego wiele przestępstw. Zastosowanie pełnej absorpcji jest uzasadnione wówczas, gdy przesłanka prognostyczna pozwala na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych, jest wystarczającą oceną zachowania się sprawcy, co w ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Należy podkreślić, że taki rozmiar kary łącznej został uznany za adekwatny zarówno przez oskarżyciela, i oskarżonego, jak i pokrzywdzonego M. M. obecnego na rozprawie głównej.

Sąd na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego P. F. obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem opisanym w pkt 1 części wstępnej wyroku szkody w całości poprzez zapłatę kwoty 2220 złotych na rzecz M. M. i kwoty 110 złotych na rzeczK. C. (1). W tym miejscu wskazać należy, że Sąd omyłkowo wskazał w wyroku wysokość kwoty, którą ma zapłacić oskarżony tytułem naprawienia szkody. Z nagrania protokołu rozprawy głównej jednoznacznie wynika, że wysokość szkody do naprawienia na rzecz M. M. wynosi 2200 złotych. Znajduje to odzwierciedlenie we wniosku złożonym przez oskarżonego zgodnie z art. 387 kpk, Ponadto pokrzywdzonemu M. M. sąd nakazał zwrócić sakiewkę koloru czarnego zapinanej na zamek o wartości 20 zł, a zatem do naprawienia pozostała szkoda w wysokości 2200 zł. . (00:18:56-00:19:05 na k. 257).

Sąd na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego P. F. obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem opisanym w pkt 2 części wstępnej wyroku szkody w całości poprzez zapłatę kwoty 2410 złotych na rzecz H. K.. W tym miejscu równie wskazać należy, że Sąd omyłkowo wskazał w wyroku wysokośc kwoty, którą ma zapłacić oskarżony tytułem naprawienia szkody. Również w tym przypadku z nagrania protokołu rozprawy głównej jednoznacznie wynika, że wysokość szkody do naprawienia na rzecz H. K. wynosi 280 złotych. Znajduje to odzwierciedlenie we wniosku złożonym przez oskarżonego zgodnie z art. 387 kpk. Natomiast pokrzywdzona H. K. odzyskała wszystkie skradzione przedmioty poza pieniędzmi w kwocie 280 złotych (00:19:17-00:19:24 na k. 257).

Sąd na podstawie art. 230 § 2 kpk zwrócił pokrzywdzonemu M. M. dowody rzeczowe w postaci przełamanej karty bankomatowej o numerze (...) na nazwisko M. M. i sakiewkę koloru czarnego zapinanej na zamek szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr I/28/18/P na karcie 83 akt sprawy, przechowywane w składnicy dowodów rzeczowych tutejszego Sądu pod pozycją 5/18.

Sad na podstawie art. 230 § 3 kpk pozostawił w aktach sprawy dowodów rzeczowych w postaci płyty CD-R z zapisem monitoringu miejskiego i dwóch płyt CD z zapisem monitoringu miejskiego szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr I/28/18/P na karcie 83 akt sprawy.

Z uwagi na sytuację majątkowa oskarżonego, Sąd na podstawie art. 624§1 kpk zwolnił P. F. od kosztów sądowych, a wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa.