Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk

Sędziowie: SO Anna Zawadka (spr.)

SR del. Izabela Kościarz - Depta

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Zuzanna Poźniak

przy udziale prokuratora Joanny Chojnowskiej

po rozpoznaniu dnia 14 lutego 2019 r.

sprawy P. F., syna R. i Z., ur. (...) w T. oskarżonego o przestępstwa z art. 56 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 kks, art. 56 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks, art. 263 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku

z dnia 25 kwietnia 2017 r. sygn. akt II K 152/12

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że za podstawę prawną kar orzeczonych w pkt 4 wyroku przyjmuje art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s.; w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

SSO Anna Zawadka SSO Adam Bednarczyk SSR del. Izabela Kościarz - Depta

sygn. akt VI Ka 1043/17

UZASADNIENIE

P. F. został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od stycznia 2004 r. do 30 kwietnia 2007 r. w O. prowadząc własną działalność gospodarczą pod firmą Doradztwo (...), będąc podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podał nieprawdę w składanych do Urzędu Skarbowego w O. deklaracjach PIT-5 i PIT-5L, oraz w zeznaniach rocznych PIT-36 i PIT-36L o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za poszczególne lata 2004-2006, zawyżając niezasadnie koszty uzyskania przychodów, poprzez uwzględnienie w kosztach prowadzonej działalności nierzetelnych faktur VAT wystawianych przez firmy P.B.U. (...) R. S., (...) T. S., B.-MAX B. S. (1), SYSTEM (...) Budowlanych (...), Usługi (...), P.U.H. (...), A. A. P., czym zaniżył zobowiązanie podatkowe za rok 2004 o kwotę 1.457.280 zł, za rok 2005 o kwotę 204.820 zł, za rok 2006 o kwotę 111.720 zł, i naraził na uszczuplenie podatek dochodowy od osób fizycznych dużej wartości łącznie na kwotę co najmniej 1.773.820 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 1 k.k.s w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s.

II.  w okresie od stycznia 2003 r. do czerwca 2006 r. w O. działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem prowadząc działalność gospodarczą pod firmą Doradztwo (...), będąc podatnikiem podatku od towarów i usług, podał nieprawdę w złożonych do Urzędu Skarbowego w O. deklaracjach VAT-7 dla podatku od towaru i usług poprzez bezpodstawne obniżenie kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wskazanych w nierzetelnych fakturach VAT wystawionych przez firmy (...), (...) T. S., B.-MAX B. S. (1), SYSTEM A. K., Usługi (...), P.U.H. (...), A. A. P., niedokumentujących rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, zawyżając kwoty podatku naliczonego o kwoty wynikające z tych faktur, w wyniku czego niezasadnie zaniżył zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług w deklaracjach VAT-7:

za miesiąc styczeń 2003 r. o kwotę 47.479 zł,

za miesiąc październik 2003 r. o kwotę 15.661 zł,

za miesiąc styczeń 2004 r. o kwotę 12.964 zł,

za miesiąc czerwiec 2004 r. o kwotę 398.526 zł,

za miesiąc październik 2004 r. o kwotę 194.590 zł,

za miesiąc grudzień 2004 r. o kwotę 180.400 zł,

za miesiąc styczeń 2005 r. o kwotę 69.600 zł,

za miesiąc maj 2005 r. o kwotę 14.300 zł,

za miesiąc czerwiec 2005 r. o kwotę 139.260 zł,

za miesiąc październik 2005 r. o kwotę 5.500 zł,

za miesiąc grudzień 2005 r. o kwotę 251.900 zł,

za miesiąc styczeń 2006 r. o kwotę 203.500 zł,

za miesiąc luty 2006 r. o kwotę 52.800 zł,

za miesiąc maj 2006 r. o kwotę 18.700 zł,

za miesiąc czerwiec 2006 r. o kwotę 17.600 zł,

czym naraził na uszczuplenie podatek od towarów i usług dużej wartości łącznie co najmniej na kwotę 1.622.510 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

III.  od nieustalonego okresu czasu lecz nie później niż w dniu 24.08.2006 r. w K. przy ul. (...) posiadał bez wymaganego zezwolenia amunicję w postaci naboju pośredniego o kal. 7,62 mm, wz. 43 produkcji czeskiej ,,S (...) – K.1630 i 831,

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2017 r., wydanym w sprawie II K 152/12 Sąd Rejonowy w Otwocku:

1.  uznał oskarżonego P. F. za winnego popełnienia zarzucanego czynu opisanego w punkcie I wyroku i za to na podstawie art. 56 § 1 k.k.s w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s. skazał go, a na podstawie art. 56 § 1 k.k.s w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 350 (trzystu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki w kwocie 150 (stu pięćdziesięciu) złotych;

2.  Na podstawie art. 22 § 2 pkt 5 k.k.s. za czyn opisany w punkcie I wyroku orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie doradztwa prawno – gospodarczego na okres 2 (dwóch) lat;

3.  Na podstawie art. 22 § 2 pkt 4 k.k.s. w zw. z art. 33 § 1 k.k.s. za czyn opisany w punkcie I wyroku orzekł wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej w kwocie 1.773.820 (jeden milion siedemset siedemdziesiąt trzy tysiące i osiemset dwadzieścia) złotych;

4.  Oskarżonego P. F. uznał za winnego popełnienia zarzucanego czynu opisanego w punkcie II wyroku i za to na podstawie art. 56 § 1 k.k.s w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. skazał go, a na podstawie art. 56 § 1 k.k.s w zw. z art. 38 § 2 pkt 1 k.k.s. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 350 (trzystu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki w kwocie 150 (stu pięćdziesięciu) złotych;

5.  Na podstawie art. 22 § 2 pkt 5 k.k.s. za czyn opisany w punkcie II wyroku orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie doradztwa prawno – gospodarczego na okres 2 (dwóch) lat;

6.  Na podstawie art. 22 § 2 pkt 4 k.k.s.w zw. z art. 33 § 1 k.k.s. za czyn opisany w punkcie II wyroku orzekł wobec oskarżonego P. F. przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej w kwocie 1.622.510 (jeden milion sześćset dwadzieścia dwa tysiące pięćset dziesięć) złotych;

7.  Oskarżonego P. F. uznał za winnego popełnienia zarzucanego czynu opisanego w punkcie III wyroku i za to na podstawie art. 263 § 2 k.k. skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

8.  Na podstawie art. 39 § 1 k.k.s. wymierzył oskarżonemu P. F. karę łączną 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 500 (pięciuset) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 150 (stu pięćdziesięciu) złotych;

9.  Na podstawie art. 39 § 1 k.k.s. w zw. art. 90 § 2 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie doradztwa prawno – gospodarczego w łącznej długości 4 (czterech) lat;

10.  Na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. in fine w zw. z art. 20 § 1 k.k.s. na poczet orzeczonej kary łącznej 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania w okresie od dnia 19.10.2009 r. do dnia 25.05.2011 r.;

11.  Na podstawie art. 44 § 1 k.k. orzekł przepadek dowodu rzeczowego – amunicji w postaci naboju pośredniego o kal. 7,62 mm, wz. 43 produkcji czeskiej ,,S (...) – K.1630 i 831 poprzez zniszczenie;

12.  Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 16.289,67 (szesnaście tysięcy dwieście osiemdziesiąt dziewięć i 67/100) złotych, w tym opłatę za skazanie w kwocie 15.400 (piętnaście tysięcy czterysta) złotych.

Z opisanym wyżej wyrokiem nie zgodził się obrońca oskarżonego, który w treści złożonej apelacji zaskarżył przedmiotowy wyrok w całości na korzyść oskarżonego, zarzucając omawianemu rozstrzygnięciu:

1) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj. art 4 k.p.k.,
art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 170 § l pkt. 4 k.p.k. a contrario polegającą na:

w zakresie obrazy art. 4 kpk:

-pominięciu zbadania i uwzględnienia na korzyść oskarżonego faktu nie odprowadzenia przez świadków B. S. (1), R. S. należności podatkowych z tytułu wpłat dokonywanych na ich konto przez P. F. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Doradztwo (...),

-nieuwzględnieniu na korzyść oskarżonego faktu, że nieodprowadzenie przez wskazanych świadków należności podatkowych z tytułu wpłat dokonywanych na ich konto przez P. F. prowadzącego działalność gospodarcza pod nazwą Doradztwo (...) wskazuje na brak wiarygodności zeznań w/wym świadków w których interesie jest składanie supozycji wskazujących, że po ich stronie zobowiązanie podatkowe nie powstało,

-nieuwzględnieniu na korzyść oskarżonego treści zeznań biegłego z zakresu architektury K. B. z których wynika, że dla przygotowania dokumentacji wykorzystywanej następnie przez P. F. w zakresie doradztwa inwestycyjnego takiej jak koncepcje architektoniczne, studium uwarunkowań architektonicznych, opis inwestycji i inne nie są niezbędne specjalistyczne uprawnienia,

-nieuwzględnieniu na korzyść oskarżonego okoliczności, że właściciele firm P.B.U. R. R. S., T. T. S., B.-MAX B. S. (1), (...) Budowlanych (...), Usługi (...), P.U.H. (...), A. A. P., nie wykazywali w rozliczeniach podatkowych dochodów z działalności gospodarczej, B. S. (1) i R. S. nie dokonywali rozliczeń podatkowych, a T. S. wykazał wyłącznie przychód z tytułu świadczeń emerytalno- rentowych w okresie w którym wskazane podmioty wystawiały kwestionowane faktury za usługi wykonane na rzecz Doradztwo (...), firma (...) w ogóle nie była zarejestrowana. Pozostałe podmioty były zarejestrowane, ale w inkryminowanym okresie jedynie R. S. był ubezpieczony z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej - co za tym idzie wykorzystanie tych podmiotów do niezgodnego z prawem obniżenia obciążeń podatkowych w oparciu o nierzetelne faktury przez oskarżonego było by z założenia nieefektywne z uwagi na brak prowadzenia dokumentacji podatkowej przez wskazane podmioty,

-nieuwzględnieniu na korzyść oskarżonego, że w toku postępowania nie zostali przesłuchani co do okoliczności zdarzenia A. K. oraz M. M. (1) a także T. S. (który zmarł) - prowadzący firmy (...), M. M. (2) M., T. T. S. - więc w zakresie dotyczącym współpracy P. F. z firmami (...), M. M. (2) M.,T. T. S. brak jest zeznań osób prowadzących te podmioty, które wykluczałyby wykonywanie prac wskazanych w fakturach na rzecz firmy prowadzonej przez oskarżonego.

w zakresie obrazy art. 7 k.p.k.:

-ukształtowaniu przekonania Sądu na podstawie tendencyjnie wybranych dowodów w oderwaniu od zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego z pominięciem dowodów korzystnych dla oskarżonego oraz takich, które wskazują na brak wiarygodności świadków B. oraz R. S. oraz świadków K. F., S. F., D. Z..

w zakresie obrazy art. 5 § 2 k.p.k.:

a) rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości co do tego czy P. F. dokonał płatności za faktury, które w jego przekonaniu odzwierciedlały faktyczne zdarzenia gospodarcze na niekorzyść oskarżonego poprzez przyjęcie, że oskarżony dokonując płatności za faktury wystawione przez (...) Budowlanych (...), Usługi (...), P.U.H. (...), A. A. P. miał świadomość, że opłaca jedynie dla pozoru dokumenty nie odzwierciedlające faktycznych zdarzeń gospodarczych,

b) rozstrzygnięciu nie dających się usunąć wątpliwości co do faktu czy P. F. w dniu 24.08.2006r. posiadał nabój do pistoletu kał.7,62 mm .wz.43 z zamiarem jego posiadania na niekorzyść oskarżonego poprzez przyjęcie, że taki zamiar po stronie oskarżonego istniał.

w zakresie obrazy art.170 § 1 pkt. 4 k.p.k. a contrario:

-poprzez oddalenie wniosku o przesłuchanie świadek K. S. (1) z uwagi na fakt, iż dowodu nie da się przeprowadzić w sytuacji gdy Sąd nie dokonał ustaleń pozwalających na stwierdzenie niemożności przeprowadzenia dowodu z zeznań świadek K. S. (1).

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia:

I. Polegający na przyjęciu, że P. F. w okresach wskazanych w zarzutach podał nieprawdę w składanych do Urzędu Skarbowego w O. deklaracjach PIT-5 i PIT-5L oraz w zeznaniach rocznych PIT 36 i PIT 36L oraz deklaracjach VAT-7 poprzez uwzględnienie w złożonych deklaracjach kosztów prowadzenia działalności gospodarczej oraz obniżenie kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług - wskazanych w fakturach wystawionych przez firmy: P.B.U. R. R. S., T. T. S., B.-MAX B. S. (1), (...) Budowlanych (...), Usługi (...), P.U.H. (...), A. A. P., który to błąd powstał na skutek

a) nieuzasadnionego obdarzenia wiarygodnością zeznań R. S. oraz B. S. (1) oraz K. F., S. F., D. Z.

podczas gdy:

-materiały postępowania wskazują, że złożone przez nich wyjaśnienia na etapie postępowania przygotowawczego potwierdzone przed Sądem zostały złożone w okolicznościach podważających ich wiarygodność z uwagi na wcześniejsze zatrzymanie i pozbawienie wolności tych świadków bezpośrednio przed zatrzymaniem,

-ponadto w sytuacji gdy zeznania R. S. oraz B. S. (2) z uwagi na brak rozliczenia w zakresie fiskalnym z tytułu wpłat dokonywanych na ich konto przez P. F. prowadzącego działalność gospodarcza pod nazwą Doradztwo (...) wskazuje na brak wiarygodności zeznań w/wym świadków w których interesie jest składanie supozycji wskazujących, że po ich stronie zobowiązanie podatkowe nie powstało.

b) nieuzasadnionego odmówienia wiarygodności zeznaniom świadka A. G. .który w odróżnieniu do wskazanych w pkt. a świadków nie został zatrzymany bezpośrednio przed przesłuchaniem i konsekwentnie podtrzymywał wersję zdarzeń korzystną dla oskarżonego P. F. zarówno w trakcie postępowania przygotowawczego jak i przed Sądem, podczas gdy prawidłowa i zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego a także regulacją art, 5 § 2 k.p.k. analiza zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego prowadzi do konstatacji, że zeznania świadków wymienionych w pkt. a są nie wiarygodne i pozostają w opozycji do wyjaśnień oskarżonego, który przedstawił materialne dowody wykonanych prac i którego relacje zostały potwierdzone wiarygodnymi zeznaniami świadka A. G., co powoduje istnienie w sprawie nie dających się rozstrzygnąć wątpliwości, które zgodnie z treścią art. 5 § 2 k.p.k. winny zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego- poprzez przyjęcie, że faktury wystawione przez firmy P.B.U. R. R. S., T. T. S., B.-MAX B. S. (1) odzwierciedlały faktyczne zdarzenia gospodarcze, zaś w przypadku faktur wystawionych przez (...) Budowlanych (...), Usługi (...), P.U.H. (...), A. A. P., oskarżony nie miał świadomości, że wystawcy faktur posługują się danymi innych firm a zatem nie miał świadomości, że opłacone faktury były nieprawdziwe gdyż w przekonaniu oskarżonego odzwierciedlały zdarzenia gospodarcze za które dokonał on płatności.

II. Polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, że sam fakt fizycznego posiadania przez oskarżonego w dniu 24.08.2006 r. w miejscowości K. naboju kal. 7,62 mm wz.43 pozwala na ustalenie, że oskarżony posiadał nabój wiedząc, że stanowi on przedmiot określony w art.263 k.k. oraz, że chciał go posiadać wbrew przepisom ustawy podczas gdy oskarżony wyjaśnił, że przypadkowo wszedł w posiadanie naboju i z jego wyjaśnień wynika, że nie zamierzał ani nie godził się na jego posiadanie co powoduje istnienie wątpliwości co do stanu świadomości oskarżonego, które winny zostać rozstrzygnięte na jego korzyść poprzez przyjęcie, że oskarżony nie godził się ani nie chciał posiadać naboju w którego posiadanie wszedł przypadkowo a zatem swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion przestępstwa z art. 263 § 2 k.k.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k. obrońca oskarżonego wnosił o uniewinnienie P. F. od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy podnieść, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie. Zgromadzony materiał dowodowy poddał wnikliwej ocenie zgodnej z regułami art. 7 k.p.k. i szczegółowo uzasadnił wydane rozstrzygnięcie. Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji co do przebiegu zdarzeń objętych aktem oskarżenia znajdują pełne oparcie w ujawnionym w toku przewodu sądowego materiale dowodowym. Sąd Okręgowy ponadto nie dopatrzył się okoliczności, które niezależnie od granic zaskarżenia skutkowałyby uchyleniem wyroku sądu I instancji.

Wbrew twierdzeniom skarżącego sąd I instancji w pełni słusznie uznał P. F. winnym popełnienia czynów penalizowanych w art. 56 § 1 k.k.s. oraz w art. 263 § 2 k.k. Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy nie pozostawia żadnych wątpliwości, co do tego, że P. F. wyczerpał swoim zachowaniem podmiotowe i przedmiotowe znamiona przypisanych mu w pkt 1 , 4 i 7 czynów.

Obrońca w apelacji zarzuca, że rozstrzygnięcie sądu I instancji zostało oparte w głównej mierze na przypuszczeniach nie popartych żadnymi dowodami mającymi bezpośredni związek z działalnością gospodarczą oskarżonego P. F.. Natomiast o winie oskarżonego popełnienia przez niego zarzucanych przestępstw nie mogą świadczyć okoliczności, iż świadkowie B. S. (1) i R. S. nie odprowadzali należności podatkowych z tytułu wpłat dokonywanych na ich konto przez P. F. prowadzącego działalność pod nazwą Doradztwo (...). Skarżący podnosi, że w interesie tych świadków jest składanie supozycji wskazujących, że po ich stronie zobowiązanie podatkowe nie powstało.

Z przedstawioną argumentacją nie można się zgodzić. Skarżący w zupełności pomija wyniki kontroli podatkowych przeprowadzonych przez Urząd Skarbowy w O. i Urząd Kontroli Skarbowej w B., których efektem były decyzje określające prawidłowe kwoty zobowiązań podatkowych oskarżonego w zakresie podatku VAT i podatku dochodowego od osób fizycznych. Decyzje organów podatkowych (Naczelnika Urzędu Skarbowego w O., Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. i Dyrektora Izby Skarbowej w W.) zostały następnie poddane kontroli sądowej i decyzje zostały utrzymane w mocy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, który oddalił skargi P. F. w sprawach (...) SA/Wa 626/11, (...) SA/Wa 627/11, (...) SA/Wa 628/11, a Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargi kasacyjne wyrokami z dnia 30.01.2014r. w sprawach II FSK 864/12, (...) 865/12, (...) 866/12. Tylko w jednej sprawie toczącej się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym pod sygnaturą III SA/Wa 659/11 ze skargi P. F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 7 grudnia 2010r. nr (...)- (...)-176/10/JM w przedmiocie podatku od towarów i usług za maj, czerwiec, październik i grudzień 2005r., Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 17 stycznia 2013r. uwzględnił skargę kasacyjną i uchylił wyrok WSA z dnia 7 grudnia 2011r. w sprawie (...) SA/Wa 659/11 przekazując sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. do ponownego rozpoznania (Sygn. akt I FSK 303/12). W toku ponownego rozpoznania tej sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2013r. sygn. akt III SA/Wa 388/13 uchylił zaskarżoną decyzję w części w jakiej uchyla ona decyzję organu I instancji i określa wysokość zobowiązania podatkowego za grudzień 2005r. w innej wysokości oraz oddalił skargę w pozostałym zakresie. Z uzasadnienia tego wyroku wynika, że rozstrzygnięcie organu II instancji określające wysokość do zapłaty podatku od towarów i usług za grudzień 2005r. w kwocie wyższej niż wynikało to z decyzji organu I instancji, pogorszyło sytuację podatkową skarżącego. W związku z powyższym należy uznać za prawidłową decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. określającą kwotę zobowiązań w podatku od towarów i usług za grudzień 2005r. w kwocie 293.220,00 zł w miejsce zadeklarowanego przez P. F. zobowiązania podatkowego w kwocie 41.320,00 zł.

W wyniku kontroli podatkowych ustalono ponad wszelką wątpliwość, że R. S. i B. S. (1) wystawiali na prośbę P. F. tzw. „puste faktury” dokumentujące usługi, których faktycznie nie wykonali. Firma (...) i Przedsiębiorstwo Budowlano-Usługowe (...) zarejestrowały działalność w zakresie robót ogólnobudowlanych. Firmy te nie były podatnikami podatku VAT i nie składały deklaracji od podatku od towarów i usług. B. S. (1) nie zgłosiła nawet działalności do Urzędu Skarbowego i figurowała w bazie (...) jedynie jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. O fikcyjności faktur wystawianych za rzekome usługi architektoniczne i urbanistyczne świadczą jednoznacznie zeznania świadków B. S. (1) i R. S., którzy przyznali się do wystawiania fikcyjnych faktur na prośbę P. F. i opisali szczegółowo cały przestępczy proceder.

Rację ma skarżący podnosząc, iż fakt dokonania wpłat na konta firm prowadzonych przez świadków B. S. (1) i R. S. oraz wysokość wypłat nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Natomiast znaczna wysokość transferu środków z konta firmy Doradztwo (...) na rzecz firmy (...) R. S. w kwocie 1.781.924,00 zł (13 przelewów) oraz na rzecz (...) B. S. (1) w kwocie 884.320,00 zł (3 przelewy) tytułem zapłaty za usługi w postaci koncepcji architektonicznych budynków biurowych, koncepcji architektonicznych zagospodarowania terenu i studium uwarunkowań urbanistycznych, w świetle zakresu działalności i kompetencji wskazanych osób, budzi uzasadnione wątpliwości odnośnie faktycznego wykonania takich usług. Właściciele tych firm nie mieli żadnych kwalifikacji do wykonywania usług specjalistycznych wymagających odpowiedniej wiedzy i doświadczenia.

Wprawdzie biegły z zakresu architektury K. B. podczas przesłuchania w drodze pomocy prawnej przed Sądem dla Krakowa Śródmieścia w Krakowie stwierdził, że dla przygotowania dokumentacji wykorzystywanej następnie przez P. F. w zakresie doradztwa inwestycyjnego nie są niezbędne specjalistyczne uprawnienia. Tym niemniej w ocenie Sądu Okręgowego dokumentacja przedłożona przez oskarżonego i okazana biegłemu podczas przesłuchania zawiera m.in. opisy lokalizacji i koncepcji przyszłych budynków biurowych, w tym szacowanie parametrów budynków na podstawie zdjęć, wizualizacji i rzutów kondygnacji oraz projekt modernizacji z obliczeniem powierzchni całkowitej. Niewątpliwie do przygotowania tej dokumentacji wymagana była specjalistyczna wiedza z zakresu architektury czy urbanistyki, nawet jeśli zdaniem biegłego nie są wymagane do sporządzenia tego rodzaju dokumentacji uprawnienia zawodowe architekta czy urbanisty. Tymczasem ani B. S. (1), ani R. S. takiej wiedzy nie posiadali.

Wskazać wprawdzie należy, iż większość przedstawionych przez oskarżonego dokumentów zawiera m.in. mapy geodezyjne, wypisy z rejestru gruntów, odpisy z ksiąg wieczystych, wypisy z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a zatem dokumenty, które może uzyskać z właściwego urzędu każda osoba zainteresowana. Natomiast na żadnym z dokumentów zawierających informacje o nieruchomościach przydatnych dla inwestora tj. opis koncepcji, opis lokalizacji i szacowane parametry budynku oraz zdjęcia, wizualizacje i rzuty- nie figurują podpisy osób sporządzających tego rodzaju opisy i koncepcje. Pozostałe dokumenty przedłożone przez oskarżonego na rozprawie, zostały przygotowane przez podmioty fachowe tj. Projekty Koncepcyjne budynków mieszkalno-usługowych opatrzone były logo pracowni (...) M. P., projekty architektoniczno-budowlane domów jednorodzinnych (4 sztuki) zostały wydane przez A (...). Z kolei inwentaryzacja budynków biurowo-magazynowych w W. przy ul. (...) została opracowana przez (...) ul. (...).

Analiza tych dowodów wykonanych zdaniem oskarżonego przez podwykonawców usług tj. podmioty wystawiające zakwestionowane faktury, wskazuje jednoznacznie, że nie ma żadnego dowodu potwierdzającego, iż przedmiotowe opisy inwestycji i koncepcje lokalizacji /nieopatrzone żadnym podpisem/, zostały faktycznie sporządzone przez B. S. (1), R. S. czy pozostałe osoby wymienione w zarzutach tj. T. S., A. K. czy A. P.. Natomiast znaczne kwoty przelewów na ich kontach są niewspółmiernie i nieproporcjonalnie wysokie do rzekomo wykonanych przez nich usług. Tym bardziej, że dokumenty określone przez oskarżonego jako koncepcje architektoniczne i studium uwarunkowań architektonicznych, to w istocie krótkie opisy i opracowania lokalizacji biurowców z szacunkowym wyliczeniem parametrów, których jednak nie mogły sporządzić osoby kompletnie nie zorientowane w zakresie szacowania parametrów budynków. Tymczasem świadkowie B. S. (1) i R. S. zgodnie zeznali, że nigdy nie wykonywali żadnych prac wyszczególnionych na fakturach, a treść faktur wypisywali na podstawie kartek otrzymanych od P. F. za pośrednictwem T. S.. Faktury, które wystawiali były opłacane przelewami, następnie w obecności P. F. świadkowie wypłacali pieniądze w banku i od razu zabierał je P. F.. Obecność w banku (...) przy wypłacie gotówki potwierdziła pracownica banku (...) S.A. świadek E. W.. Ponadto brak jest jakichkolwiek umów na wykonanie rzekomych opracowań architektonicznych i urbanistycznych. Świadkowie B. S. (1) i R. S. nie posiadali żadnej dokumentacji, która mogłaby potwierdzić fakt wykonania zleconych przez P. F. usług. Nie mieli także wiedzy na czym polega wykonanie takich usług. Zgodnie zeznali, iż w istocie nie przeprowadzali z firmą Doradztwo (...) żadnych transakcji gospodarczych polegających na sprzedaży usług. Wskazać przy tym należy, że ani B. S. (1) – rencistka, która ukończyła jedynie liceum chemiczne i podejmowała prace dorywcze w zakresie zbierania warzyw i owoców oraz opieki nad dziećmi, ani R. S. z zawodu kierowca-operator, który podejmował dorywcze prace fizyczne, nie mieli odpowiednich kwalifikacji i podstawowej wiedzy do sporządzenia tego typu opracowań i analiz jakie przedłożył oskarżony, nie wiedzieli nawet w jakich urzędach można uzyskać niezbędne dokumenty.

Niewątpliwie do sporządzenia takich analiz nie są wymagane specjalistyczne uprawnienia architekta czy urbanisty, ale potrzebna jest podstawowa wiedza z zakresu opisu lokalizacji nieruchomości i koncepcji inwestycji budowlanych, której świadkowie nie mieli. Przeprowadzone kontrole podatkowe wykazały, iż wystawione przez te osoby faktury VAT nie dokumentują rzeczywistych zdarzeń gospodarczych (usług) pomiędzy wskazanymi kontrahentami, lecz są to faktury fikcyjne. Kontrahenci oskarżonego bądź nie prowadzili działalności gospodarczej w okresie w którym wystawiane były faktury na rzecz oskarżonego, jak i nie działali pod nazwą wskazaną na fakturach ( firma Usługi (...) to faktycznie (...) s.c.), bądź były to podmioty nieuprawnione do wystawiania faktur nie będąc zarejestrowanymi podatnikami VAT, nie składali żadnych deklaracji ( (...) B. S. (1), Przedsiębiorstwo Budowlano- (...) R. S., (...) Budowlanych (...) oraz (...) A. P.). Wbrew więc zarzutom skarżącego fakt, że wskazane podmioty nie dokonywały rozliczeń podatkowych, nie świadczy na korzyść oskarżonego i nie podważa wiarygodności zeznań świadków R. S., B. S. (1), A. P., J. G. (1) i D. H..

Wbrew twierdzeniom skarżącego sporne wydatki ze względu na ich ewidentną fikcyjność nie mogły być uznane za koszty uzyskania przychodów firmy (...). W przedmiotowej sprawie organy podatkowe nie kwestionowały okoliczności związanych z fakturami wystawianymi przez kontrahentów oskarżonego tj. firmę (...) i pozostałe spółki tego holdingu. Natomiast przedmiotem oceny organu było wykonanie usług, wyszczególnionych na kwestionowanych fakturach. Zdaniem sądu okręgowego zasadne jest stanowisko sądu rejonowego, iż zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie wskazywał, że sporne faktury wystawione przez wyszczególnione w zarzutach podmioty nie dokumentowały faktycznego wykonania tych usług.

Analogiczna sytuacja miała miejsce w przypadku firm (...) T. S., (...) A. K., Usługi (...), (...) A. P. i P.U.H. (...) M. M. (1). Przeprowadzone kontrole podatkowe oraz zeznania świadków A. P., J. G. (1) i D. H. wykazały fikcyjność faktur wystawionych przez wymienione firmy. Żadna z osób prowadzących te działalności gospodarcze nie posiadała wiedzy i wykształcenia pozwalającego na wykonywanie usług w zakresie koncepcji architektonicznych i studium uwarunkowań architektonicznych na rzecz firmy Doradztwo (...) P. F..

Brak jest – w ocenie Sądu Okręgowego – powodów do twierdzenia, że ujawniony materiał dowodowy nie stanowi podstawy do ustalenia, że A. P., T. S., R. S., B. S. (1), A. K. i M. M. (1) wykonali jakiekolwiek prace na rzecz firmy Doradztwo (...), a tym samym, że wystawione przez te podmioty faktury dokumentują rzeczywiste zdarzenia gospodarcze. Prawidłowo bowiem sąd rejonowy ocenił całokształt okoliczności związanych z pracą, którą mieli wykonywać przedsiębiorcy na rzecz firmy Doradztwo (...). Wskazać należy, że firma (...) w ogóle nie została zarejestrowana w urzędzie skarbowym jako podatnik podatku od towarów i usług, jak również A. P. nie składał żadnych deklaracji z tytułu podatku VAT. Ponadto w rzeczywistości A. P. nie prowadził działalności gospodarczej ze względu na swoje uzależnienie od narkotyków.

W przypadku firmy (...) Budowlanych (...), która była zarejestrowanym podatnikiem od towarów i usług w okresie od 01.03.1998r. do 31.07.2005r., to po tym okresie nie składała żadnych deklaracji VAT-7. Faktury wystawione w styczniu 2006r. wzbudzają więc uzasadnione wątpliwości co do ich rzetelności nawet ze względu na datę ich wystawienia.

Natomiast z zeznań świadków D. H. i J. G. (1) wynika, że firma (...) s.c. zajmowała się produkcją metaloplastyki i nigdy nie wykonywali oni żadnych prac wyszczególnionych na fakturach wystawionych na rzecz firmy Doradztwo (...).

Opinie biegłych z zakresu pisma ręcznego wykluczają autentyczność podpisów A. P. na fakturach firmy (...), kwestionują także autentyczność części podpisów R. S. i B. S. (1) na fakturach wystawionych przez firmy (...). Biegli zakwestionowali też autentyczność części podpisów J. G. (1) na fakturach wystawionych przez firmę (...), jednocześnie wskazali, iż prawdopodobnie podpisy mogły zostać podrobione przez M. M. (1), która prowadziła sklep spożywczy w N. i jest bratanicą J. G. (1). Firma (...) również nie wykazywała w rozliczeniach podatkowych dochodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Powyższe okoliczności wzbudzają uzasadnione wątpliwości co do rzetelności faktur wystawionych przez tą firmę na rzecz firmy oskarżonego.

Obrońca oskarżonego podnosi, że wykorzystanie takich podmiotów do niezgodnego z prawem obniżenia obciążeń podatkowych w oparciu o nierzetelne faktury przez oskarżonego byłoby z założenia nieefektywne z uwagi na brak prowadzenia dokumentacji podatkowej przez wskazane podmioty. Z taką argumentacją Sąd Odwoławczy nie może się zgodzić z tego względu, iż oskarżony mógł nie wiedzieć, że osoby wystawiające dla niego nierzetelne faktury, nie składają deklaracji podatkowych. Nawet zakładając, że posiadał tego typu informacje, to długotrwałość i zawiłość postępowania skarbowego, rozpoznawania skarg na decyzje organów podatkowych, a następnie długość trwania postępowania administracyjnego, które przecież zakończyło się dopiero po wydaniu wyroków przez NSA w dniu 30 stycznia 2014r., naocznie pokazuje opłacalność tego typu zabiegów z punktu widzenia doraźnego interesu gospodarczego. Dopiero bowiem wyniki dokładnych kontroli podatkowych zainicjowanych przez Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej na skutek zawiadomienia o przestępstwie nadesłanego przez Generalnego Inspektora Informacji Finansowej, wykazały proceder wystawiania „pustych” faktur, które nie odzwierciedlały faktycznych transakcji.

W efekcie swojej działalności prowadzonej w okresie od stycznia 2003r. do 30 kwietnia 2007r. oskarżony P. F. uzyskał korzyść majątkową dużej wartości zawyżając niezasadnie koszty uzyskania przychodów, poprzez uwzględnienie w kosztach prowadzonej działalności nierzetelnych faktur, czym zaniżył zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych łącznie na kwotę co najmniej 1.773.820 zł oraz dokonał bezpodstawnego obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego przy usługach wskazanych w nierzetelnych fakturach, w wyniku czego niezasadnie zaniżył zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług co najmniej na kwotę 1.622.510 zł. Wykorzystanie więc nawet takich podmiotów, które nie dokonywały rozliczeń podatkowych było ekonomicznie bardzo opłacalne z punktu widzenia interesów majątkowych oskarżonego P. F.. Brak więc podstaw do podzielenia argumentacji skarżącego, iż wykorzystanie takich podmiotów do niezgodnego z prawem obniżenia obciążeń podatkowych byłoby nieefektywne z punktu widzenia interesu oskarżonego, skoro dzięki takim zabiegom oskarżony przez okres ponad 11 lat aż do chwili obecnej nie wpłacił zaległych podatków w kwocie ponad 3 miliony złotych.

Niewątpliwie kwota uzyskanej przez oskarżonego korzyści majątkowej odnośnie każdego z czynów z pkt 1 i 2, przekracza tysiąckrotność wysokości minimalnego wynagrodzenia w czasie popełnienia obu czynów. Tym niemniej Sąd Odwoławczy ze względu na kierunek apelacji (na korzyść) nie mógł dokonać zmiany na niekorzyść w zakresie ustaleń faktycznych, w tym także w zakresie opisu przypisanego czynu, kwalifikacji prawnej i wymiaru kary na skutek związania zakazem reformationis in peius. Sąd Odwoławczy dokonał jedynie zmiany podstawy prawnej wymiaru kar orzeczonych w pkt 4 wyroku, albowiem Sąd Rejonowy przyjmując za oskarżycielem, że uszczuplenie podatku od towarów i usług było dużej wartości, zastosował przepis art. 38 § 2 pkt 1 k.k.s. odnoszący się do uszczuplenia należności publicznoprawnej wielkiej wartości, nie dostrzegając różnic pomiędzy dużą i wielką wartością, zdefiniowanych w przepisie art. 53 § 15 i § 16 k.k.s.

Rację ma skarżący, iż w sprawie brak zeznań świadków M. M. (1) prowadzącej firmę P.U.H. (...) i T. S. prowadzącego firmę (...). Tym niemniej przesłuchanie tych osób okazało się niemożliwe. Świadek T. S. zmarł w dniu 07.04.2005r. (k.358 akt zgonu), a zatem jeszcze przed wszczęciem postępowania karnego w tej sprawie. Natomiast świadek M. M. (1) jak wynika z ustaleń policji (k.2653) od kilku lat przebywa na terenie Anglii i nie udało się ustalić dokładnego miejsca jej pobytu. Nie można jednak zgodzić się z zarzutem obrońcy, iż brak zeznań tych osób prowadzących firmy, które wystawiły zakwestionowane faktury, wyklucza możliwość dokonania niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń odnośnie braku wykonywania prac wskazanych w fakturach na rzecz firmy prowadzonej przez oskarżonego. Odnośnie firmy (...) i wystawiania przez T. S. fikcyjnych faktur, takie ustalenia pozwalają poczynić zeznania świadków B. S. (1) (żony) i R. S. (brata) zmarłego T. S., którzy zgodnie zeznali, że P. F. poznali za pośrednictwem T. S.. Oskarżony zaproponował im interes, który polegał na wystawianiu faktur na jego firmę Doradztwo (...) w zamian za pieniądze. Zgodzili się ze względu na trudną sytuację materialną. W obecności i za pieniądze wyłożone przez oskarżonego założyli rachunki firmowe w banku (...) S.A. na które P. F. przelewał pieniądze z tytułu wystawionych faktur. Treść każdej faktury tj. kwotę, datę i nazwę usługi otrzymywali na kartkach. T. S. wszystko uzgadniał z oskarżonym i przekazywał kiedy trzeba stawić się w banku celem wypłaty pieniędzy z konta, które wypłacali w obecności oskarżonego P. F., który od razu zabierał całą gotówkę. Za wystawianie faktur otrzymywali wynagrodzenie w różnych kwotach. W rzeczywistości nigdy nie wykonywali żadnych usług dla P. F., bo nie mieli na to sił i środków, wszystkie faktury były fikcyjne.

Wskazać także należy, iż T. S. był z wykształcenia optykiem i jak twierdzi jego żona, nie posiadał żadnej wiedzy architektonicznej czy urbanistycznej. Ponadto na fikcyjność wystawionych faktur wskazuje także brak innych obrotów na koncie firmowym T. S., który za rok 2004 i styczeń 2005r. nie złożył zeznań podatkowych z prowadzonej działalności i w tym czasie wykazał jedynie przychód z tytułu świadczeń emerytalno-rentowych. Analiza przelewów i niezwłocznych wypłat przelanych kwot z rachunku firmowego (...) potwierdza wiarygodność zeznań B. S. (1) i R. S. odnośnie fikcyjności wystawianych faktur, które nie dokumentowały wykonania rzeczywistych usług.

Odnośnie zaś firmy (...) M. M. (1), to na poczynienie ustaleń faktycznych w zakresie fikcyjności wystawionych faktur pozwalają wyniki kontroli podatkowej i analiza wystawionych faktur. Zakres działalności firmy P.U.H. M.-B. tj.: usługi budowlane, instalatorstwo sanitarne, c.o., instalatorstwo wodno-kanalizacyjne, handel artykułami przemysłowymi i spożywczymi, sprzątanie wnętrz- jest zupełnie nieadekwatny do usług zafakturowanych na rzecz firmy Doradztwo (...) tj. studium uwarunkowań architektonicznych nieruchomości oraz koncepcja architektoniczna budynku biurowego. Ponadto z zeznań świadków R. S. i J. G. (1) wynika, że M. M. (1) prowadziła sklep w N. i posiadała wykształcenie podstawowe, a zatem wykonanie takich usług- wymagających wiedzy specjalistycznej i szczególnych umiejętności, jakich M. M. (1) nie posiadała, jest zupełnie nieprawdopodobne. Tym bardziej, że faktury wystawione w czerwcu 2004r. od nr (...) do nr (...) dotyczące koncepcji zabudowy jednorodzinnej w J. G. (2) na łączną kwotę 73.200 zł brutto nie dokumentują usług, które miały związek z przychodem, ponieważ w latach 2004-2006 firma Doradztwo (...) nie wystawiła żadnej faktury sprzedaży dotyczącej świadczenia tego rodzaju usług. Dodatkowo wskazać należy, iż z opinii z zakresu kryminalistycznych badań dokumentów (k.2604-2652) wynika, iż pismo ręczne w obrębie części faktur wystawionych przez firmę (...) s.c. czyli firmę prowadzoną przez J. G. (1) i D. H., prawdopodobnie zostało nakreślone przez M. M. (1), a zapis w funkcji podpisu zastał nakreślony przez M. M. (1). Powyższe wskazuje na zaangażowanie tej osoby w przestępczy proceder i wystawianie faktur w imieniu firmy, która do niej nie należała.

Natomiast zarzut nieprzesłuchania świadka A. K. należy uznać za zasadny, tym bardziej, że Sąd Rejonowy nie rozpoznał wniosku Prokuratury z dnia 27 kwietnia 2012r. (k.2788) o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. K. na okoliczność przedmiotu działalności firmy (...), znajomości świadka z T. S. i P. F., współpracy i wystawiania przez firmę (...) faktur VAT dla firmy Doradztwo (...) tytułem sporządzania dokumentacji architektonicznej i zakresu prac faktycznie wykonywanych oraz wpłat i wypłat dokonywanych z rachunku. Do wniosku Prokurator dołączył protokół przesłuchania A. K. w charakterze podejrzanego w sprawie V Ds. 117/12. Sąd Odwoławczy postanowił uzupełnić przewód sądowy o przesłuchanie wskazanego świadka tym bardziej, że prokurator wskazał miejsce zamieszkania świadka, które wcześniej nie zostało ustalone.

Wskazać w tym miejscu należy, że uzupełnienie przewodu sądowego przez Sąd Okręgowy w toku postępowania odwoławczego poprzez dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. K. nie zmieniło w żaden sposób wymowy materiału dowodowego zebranego przez Sąd Rejonowy. Z wyjaśnień A. K. złożonych w charakterze podejrzanego (k.2791) wynika, że poznał P. F. przez znajomego T. S. w 2004r. Oskarżony zaproponował świadkowi wystawienie na jego firmę (...) faktur VAT w zamian za wynagrodzenie. Świadek wystawił wszystkie faktury nie wykonując żadnych prac na rzecz P. F. w postaci sporządzenia dokumentacji. Przyznał, że nie posiada takiej wiedzy aby mógł przygotować studium uwarunkowań urbanistycznych czy uwarunkowań przestrzennych i architektonicznych, nie ma pojęcia na czym polega sporządzenie takich dokumentów. Treść faktur została wskazana przez P. F., który wpłacał na rachunek jego firmy w banku (...) S.A. różne kwoty pieniędzy, które świadek wypłacał i mu przekazywał. W zamian otrzymywał ok. 1000 zł za wystawienie jednej faktury.

Natomiast przesłuchany na rozprawie odwoławczej świadek A. K. zeznał, że wykonywał prace wskazane na fakturach wystawionych na rzecz firmy (...), nie umiał jednak wyjaśnić na czym w istocie polegały wykonane usługi zafakturowane jako „Przygotowanie dokumentacji projektowej dla wystąpienia o warunki zabudowy dla nieruchomości” (k.561-600 kserokopie zabezpieczonych faktur). Przyznał, że nie miał w tym zakresie odpowiedniej wiedzy. Twierdził, że zlecał przygotowanie tych materiałów innym firmom, ale nie umiał wymienić nazwy chociaż jednej z takich firm. Świadek w sposób ewidentny zasłaniał się niepamięcią i problemami psychicznymi, unikając odpowiedzi na konkretne pytania. Nie umiał także podać na co przeznaczył kwotę 771.000 zł przelaną na jego konto przez oskarżonego (łącznie 7 przelewów), ani nie odpowiedział na pytanie dlaczego nie rozliczył się z podatku od tego dochodu, wykazując straty z działalności gospodarczej. Wskazać należy, że świadek A. K. złożył deklaracje podatkowe w okresie od stycznia 2003r. do lutego 2005r., wykazując w 2003r. dochód 0 zł i stratę 10.208 zł, a w 2004r. dochód 0 zł i stratę 20.400 zł (k.277-313).

Dodatkowo wskazać należy, że z zaświadczenia z urzędu (...) W. (k.1087) wynika, że A. K. jest wpisany do ewidencji działalności gospodarczej, a przedmiotem działalności jego firmy są roboty budowlane związane z wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. W ocenie Sądu Okręgowego świadek A. K. nie posiadał zatem wiedzy i wykształcenia pozwalającego na wykonywanie usług w zakresie koncepcji architektonicznych i studium uwarunkowań architektonicznych na rzecz firmy Doradztwo (...) P. F.. W sprawie brak jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego, że A. K. zlecał przygotowanie takiej dokumentacji innym firmom.

Wiarygodność zeznań świadka A. K. złożonych na rozprawie odwoławczej podważa także treść prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Północ w Warszawie z dnia 25 czerwca 2012r. w sprawie sygn. akt IV K 280/12, na mocy którego A. K. został skazany za przestępstwo skarbowe z art. 62§ 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks polegające na tym, że w okresie od 31.12.2004r. do 16.06.2006r. w W. w krótkich odstępach czasu przy wykorzystaniu tej samej sposobności wystawił w sposób nierzetelny w imieniu firmy (...) wskazane w wyroku faktury VAT, nie dokumentujące rzeczywistych zdarzeń gospodarczych co do sprzedaży usług dla firmy Doradztwo (...) z/s w K., na karę grzywny 100 stawek dziennych w kwocie po 50 zł. Z odpisu wyroku wynika, że świadek A. K. wystawił 9 takich nierzetelnych faktur na łączną kwotę 1. 310. 900 złotych (k.3331-3332).

Z powyższych względów Sąd Okręgowy uznał za wiarygodne jedynie depozycje świadka A. K. złożone w charakterze podejrzanego przed prokuratorem. Natomiast zeznania złożone na rozprawie odwoławczej uznał za nieudolną próbę eskulpowania oskarżonego P. F..

Wbrew zarzutom skarżącego zeznania świadka A. K. (złożone w charakterze podejrzanego przed Prokuratorem) wykluczają wykonywanie prac wskazanych w fakturach na rzecz firmy prowadzonej przez oskarżonego tj. studium zagospodarowania przestrzennego, studium uwarunkowań architektonicznych dla zabudowy biurowej, koncepcja architektoniczna budynku biurowego. Depozycje A. K. obciążające oskarżonego, znajdują potwierdzenie w analizie przelewów na rachunek jego konta firmowego znacznych kwot od firmy Doradztwo (...) (łącznie 2.239.100 złotych w okresie od 01.07.2004r. do 20.07.2006r.) i dokonanych wypłat (k.2688). Ponadto żaden z dokumentów przedstawionych przez oskarżonego jako dowód wykonanych przez podwykonawców usług, nie odnosi się do wskazanych w zarzucie firm, które wystawiały faktury na rzecz firmy oskarżonego Doradztwo (...). Zarzut obrońcy podniesiony w punkcie 2.1) apelacji okazał się więc chybiony.

Okoliczności, które świadczą o zawyżaniu przez oskarżonego P. F. kosztów uzyskania przychodu na podstawie fikcyjnie wystawianych faktur, zostały w sposób przekonujący wykazane zarówno przez sąd I instancji jak i w decyzjach wydawanych przez organy skarbowe. W wyniku przeprowadzonej analizy rachunków bankowych pod względem dat i kwot przelewów oraz wypłat gotówkowych ustalono, iż występuje ścisły związek pomiędzy datą każdego przelewu i datą oraz kwotą wypłaty gotówki z poszczególnych rachunków firmowych rzekomych podwykonawców, co świadczy o tym, że wydatki poniesione przez Doradztwo (...) na opłatę faktur wystawionych przez te firmy były zwracane P. F. bezpośrednio po dokonaniu przelewu. Potwierdzają to zeznania świadków B. S. (1), R. S. i A. K.. Ponadto z analizy historii rachunków B.-MAX B. S. (1) i (...) R. S. wynika, że jedynymi zasileniami tych rachunków były przelewy od firmy Doradztwo (...), co dodatkowo potwierdza brak prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej przez te podmioty i wskazuje na proceder fikcyjnego wystawiania faktur, których uwiarygodnieniem miały być dokonywane przelewy. Zatem kwoty kosztów wynikające z zakwestionowanych w toku kontroli podatkowej faktur nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, a oskarżony zaniżył zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych oraz nie miał prawa do obniżenia podatku należnego o VAT zawarty na zakwestionowanych fakturach dokumentujących wykonanie fikcyjnych usług.

Zarzut w zakresie obrazy art. 7 kpk dotyczący pominięcia dowodów korzystnych dla oskarżonego tj. zeznań świadków K. F., S. F. i D. Z. także należy uznać za chybiony. Nie można zgodzić się ze skarżącym, iż zeznania tych świadków wskazują na brak wiarygodności B. S. (1) oraz R. S.. Wprawdzie świadkowie w toku postępowania przed Urzędem Skarbowym potwierdzili depozycje oskarżonego P. F. dotyczące przekazywania w ich obecności przez te osoby dokumentów dotyczących nieruchomości. Jednak podczas przesłuchania przed Prokuratorem wycofali się z tych depozycji wprost wskazując, że do złożenia takich zeznań namówił ich P. F.. Świadek S. F. zeznał, że widział jedynie jak jakiś mężczyzna z garbem przekazywał oskarżonemu teczki A-4, ale nie widział co było w środku. Ponadto świadek zeznał, że to P. F. zajmował się wyszukiwaniem nieruchomości, przygotowywaniem dokumentów i sprzedażą. Na rozprawie potwierdził te zeznania i przyznał, że został skazany za składanie fałszywych zeznań w Urzędzie Skarbowym w O., co potwierdza odpis prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 17 stycznia 2014r. sygn. akt II K 1106/11 (k.3025-3026). Wbrew twierdzeniom skarżącego wiarygodności wyjaśnień złożonych na etapie postępowania przygotowawczego bezpośrednio po wcześniejszym zatrzymaniu przez funkcjonariuszy CBŚ nie podważają takie okoliczności ich złożenia, w sytuacji gdy świadek przesłuchany przed sądem w warunkach całkowitej swobody wypowiedzi nie odwołał tych depozycji, lecz je potwierdził.

Podobnie świadek K. F. , która w Urzędzie Skarbowym potwierdziła wersję oskarżonego, to przed Prokuratorem przyznała, że R. S. i B. S. (1) przynosili jedynie faktury, nie widziała aby przynosili jakieś inne dokumenty związane z budownictwem. W Urzędzie Skarbowym w O. złożyła zeznania innej treści na prośbę P. F.. W trakcie konfrontacji z R. S. i B. S. (1) świadek K. F. nie rozpoznała tych osób i nie miała pewności czy to oni przynosili faktury do biura oskarżonego. Natomiast na rozprawie świadek K. F. złożyła częściowo odmienne zeznania wskazując, że państwo S. przynosili do biura P. F. dokumenty których potrzebował, ale jednocześnie nie sprecyzowała jakie to były dokumenty i nie była pewna czy osoby z którymi była konfrontowana w prokuraturze (R. S. i B. S. (1)), to te same osoby, które przynosiły dokumenty do biura oskarżonego. Ponadto świadek potwierdziła na rozprawie odczytane wyjaśnienia złożone przed Prokuratorem. W świetle treści tych zeznań zarzut uzyskania wcześniejszych wyjaśnień w okolicznościach wykluczających swobodę wypowiedzi (po zatrzymaniu i pozbawieniu wolności przed przesłuchaniem), należy uznać za chybiony, tym bardziej, że K. F. została prawomocnie skazana wyrokiem Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 13 lutego 2012r. w sprawie II K 1097/11 za przestępstwo z art. 233 § 1 kk polegające na złożeniu fałszywych zeznań podczas przesłuchania w charakterze świadka w Urzędzie Skarbowym w O. w postępowaniu dotyczącym prawidłowości rozliczeń podatkowych P. F. (k.2983-2984).

Natomiast świadek D. Z. także skazany prawomocnie w/w wyrokiem za czyn z art. 233 § 1 kk przyznał przed Prokuratorem, że nie widział aby osoby o nazwisku S. wręczały P. F. dokumenty wskazane w zarzutach, a zeznania w Urzędzie Skarbowym złożył pod wpływem sugestii P. F.. Podczas konfrontacji z R. S. i B. S. (1) nie rozpoznał tych osób i wyjaśnił, że to P. F. poinformował, iż widziane przez niego osoby tj. mężczyzna i kobieta nazywają się S.. Na rozprawie przed sądem świadek D. Z. przyznał, że nie ma pewności czy osoby które przedstawił mu F., to byli państwo S. i potwierdził wyjaśnienia złożone przed Prokuratorem, a zatem zarzut obrońcy dotyczący złożenia wcześniejszych wyjaśnień pod presją pozbawienia wolności oraz pominięcia dowodów korzystnych dla oskarżonego, okazał się chybiony. Żadna z tych osób korzystnych dla oskarżonego zeznań nie potwierdziła przed sądem w warunkach zapewnionej pełnej swobody wypowiedzi, za wyjątkiem świadka A. G., który w postępowaniu przygotowawczym zeznał, że był świadkiem spotkań F. z jakimiś osobami, które mu przynosiły dokumenty pod działki, ale te osoby nie były mu przedstawiane. Wydaje mu się, że poznał T. S., który przyniósł wystąpienie o warunki zabudowy, ale o tym, że ten mężczyzna nazywa się S. dowiedział się od P. F. przed przesłuchaniem w Urzędzie Skarbowym w O.. Natomiast na rozprawie świadek A. G. zeznał, że podczas kilku lub kilkunastu spotkań S. przynosił F. dokumenty przygotowujące grunt pod obrobienie działki od strony technicznej tj. wypis z księgi wieczystej, wyciąg z rejestru gruntów, podkład geodezyjny, media.

Analizując zeznania świadka A. G. wskazać należy, że zeznania złożone przed sądem są bardziej korzystne dla oskarżonego niż wcześniejsze, a świadek pomimo upływu czasu wskazuje na rozprawie więcej szczegółów i wymienia rodzaje dokumentów o których wcześniej nie wspominał. Ponadto wcześniej nie miał pewności czy poznał właśnie T. S., a przecież w toku postępowania z uwagi na zgon tej osoby, świadek nie miał możliwości zweryfikowania tych informacji udzielonych mu przez oskarżonego, co do personaliów mężczyzny przynoszącego dokumenty. W świetle niekonsekwencji i składania zeznań pod wpływem sugestii ze strony oskarżonego, Sąd Rejonowy zasadnie nie dał wiary depozycjom A. G.. Argumentację podniesioną w tym zakresie przez obrońcę należy więc odrzucić. Oceny tej nie zmienia nawet prawomocne uniewinnienie A. G. od zarzutu popełnienia przestępstwa składania fałszywych zeznań (Sygn. akt VI Ka 356/17), albowiem nawet jeśli świadkowi nie przypisano intencjonalnego składania nieprawdziwych zeznań w postępowaniu przed Urzędem Skarbowym w O., to jednak jego zeznania z uwagi na nieścisłości i niekonsekwencje, nie mogą stanowić wiarygodnego i wartościowego materiału w tej sprawie.

Przeciwnie do stanowiska wyrażonego w apelacji materiał dowodowy znajdujący się w aktach sprawy jest pełny i wystarczający do stwierdzenia winy P. F.. Skarżący podniósł, iż Sąd Rejonowy winien był przesłuchać w charakterze świadka K. S. (1) (byłą żonę R. S.) na okoliczność dochodów uzyskiwanych przez R. S. w inkryminowanym okresie, która mogłaby potwierdzić wysokie dochody R. S. uzyskiwane w ramach współpracy z oskarżonym. Skarżący podnosi zarzut obrazy art. 170 § 1 pkt 4 kpk a contrario poprzez niezasadne oddalenie przez Sąd Rejonowy wniosku dowodowego na błędnej podstawie, że dowodu nie da się przeprowadzić.

Z powyższym zarzutem Sąd Okręgowy nie może się zgodzić, albowiem Sąd Rejonowy dysponował informacjami z których wynika, że policji nie udało się ustalić miejsca pobytu tej osoby pod wskazanymi adresami nie przebywa, a matka K. S. (1) oświadczyła, że nie utrzymuje z córką kontaktu od 9 lat (k.3178). Wprawdzie rację ma skarżący, że odpowiedź z policji dotyczy osoby o nazwisku K. S. (2) , jednak wbrew sugestiom skarżącego treść i forma odpowiedzi (na odwrocie pisma znajduje się wniosek Sądu dotyczący K. S. (1)), wskazuje na oczywistą omyłkę pisarską funkcjonariusza policji sporządzającego odpowiedź dla Sądu Rejonowego w Otwocku. Tym bardziej, że sprawdzenie policyjne dotyczyło m.in. adresu ostatniego miejsca pobytu stałego K. S. (1), który wynika z zaświadczenia systemu (...)-SAD znajdującego się w aktach sprawy (k.3167). Ponadto z zeznań świadka R. S. (k. 2908-2909) wynika, że jego była żona K. S. (1) prawdopodobnie przebywa za granicą, przy czym nie umiał wskazać nawet kraju pobytu i wymienił nazwy kilku państw. Zasadnie więc Sąd Rejonowy oddalił wniosek o przesłuchanie tej osoby, albowiem dowodu nie da się przeprowadzić.

Należy wskazać, że dla sprawy istotne jest to, iż oskarżony P. F. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Doradztwo (...) zawyżył bezprawnie koszty uzyskania przychodów poprzez uwzględnienie w kosztach nierzetelnych faktur i bezprawnie obniżył kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wskazanych w nierzetelnych fakturach dokumentujących usługi, które nie były w rzeczywistości wykonane. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. wyrażone w sprawie I S.A. /Łd 585/07, że faktura nie może być podstawą do obniżenia podatku należnego, gdy wynikającej z niej czynności nie dokonano. W przypadku takiej sytuacji odbiorca faktury nie ma prawa do obniżenia podatku należnego o VAT zawarty w takich fakturach.

Dla przypisania strony podmiotowej oszustwa podatkowego (art. 56 § 1 - 3 k.k.s.) konieczne jest stwierdzenie, że sprawca obejmował świadomością i wolą (w postaci chęci lub co najmniej godzenia się) wszystkie elementy strony przedmiotowej tego typu czynu zabronionego. Sprawca musi być zatem świadomy, że swoim zachowaniem podaje nieprawdę lub zataja prawdę, że czyni to, kształtując w określony sposób treść deklaracji lub oświadczenia, że w ten sposób przedstawia błędnie okoliczności istotne z punktu widzenia podstawy lub wysokości zobowiązania podatkowego oraz że naraża w ten sposób podatek na uszczuplenie (por. P. Kardas, G. Łabuda, Kryminalizacja oszustwa podatkowego w prawie karnym skarbowym, s. 84-85).

W niniejszej sprawie w świetle zeznań świadków B. S. (1), R. S. i wyjaśnień A. K. złożonych w charakterze podejrzanego, zamiar bezpośredni oskarżonego nakierowany na uszczuplenie należności podatkowych, nie budzi wątpliwości. Przekonanie zaś oskarżonego, że opłacone faktury odzwierciedlały zdarzenia gospodarcze za które dokonał on płatności, nie może zostać uznane za przekonujące w świetle zeznań świadków i wyników kontroli podatkowej oraz postępowania sądowo administracyjnego tj. prawomocnego zakończenia oddaleniem przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. trzech skarg P. F. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w W. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004r., 2005r. i 2006r., a także oddaleniem skargi na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w W. w przedmiocie podatku od towarów i usług za maj, czerwiec, październik i grudzień 2005r.

Brak jest – w ocenie Sądu Okręgowego – powodów do twierdzenia, że ujawniony materiał dowodowy nie stanowi podstawy do ustalenia, że wymienione w zarzutach firmy wykonały jakiekolwiek prace na rzecz firmy Doradztwo (...) a tym samym, że wystawione przez nich faktury dokumentują rzeczywiste zdarzenia gospodarcze. Prawidłowo bowiem Sąd Rejonowy ocenił całokształt okoliczności związanych z pracami, które miały wykonywać te podmioty na rzecz oskarżonego. Wątpliwości powyższe w zestawieniu z brakiem jakiejkolwiek dokumentacji potwierdzającej wykonanie takich czynności świadczonych na bardzo wysokie kwoty przez podmioty do tego zupełnie nieprzygotowane merytorycznie prowadzą do pewności, że faktury te były nierzetelne. Okoliczności te – wraz z innymi wskazanymi przez Sąd Rejonowy, których powielać nie ma potrzeby – powodują, że w oczywisty sposób wykazano przestępcze działanie oskarżonego P. F. i niewiarygodność jego depozycji w tym względzie.

Odnośnie zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. to stwierdzić należy, że przepis ten dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd orzekający, nie zaś wątpliwości oskarżonego i jego obrońcy co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez sąd. Nie należą do nich przy tym wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc który ze wzajemnie sprawczych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zgodnie z przepisem art. 410 k.p.k., a ustalenia te są stanowcze, to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k.

Przechodząc do zarzutu obrońcy dotyczących czynu z pkt III tj. posiadania naboju do pistoletu ka. 7,62 mm wz 43 i braku skutecznego wykazania zamiaru posiadania tego naboju po stronie oskarżonego, należy uznać zarzut skarżącego za polemiczny. Nie budzi wątpliwości, że przedmiotowy nabój został odnaleziony podczas przeszukania pomieszczeń zajmowanych przez oskarżonego (k.426-429). Przy czym skarżący nie kwestionuje wyników ekspertyzy z zakresu badań broni i balistyki (k.658-659) z której wynika, że nabój znaleziony w mieszkaniu oskarżonego to nabój pośredni kal. 7,62 mm wz. 43 produkcji czeskiej, a próba odstrzelenia naboju z broni właściwego kalibru zakończyła się wynikiem pozytywnym. Znaleziony nabój jest więc amunicją do broni palnej objętej przepisami ustawy o broni i amunicji.

Skarżący podnosi, że oskarżony wszedł w posiadanie naboju przypadkowo i nie zamierzał, ani nie godził się na jego posiadanie co zdaniem skarżącego powoduje istnienie wątpliwości co do stanu świadomości oskarżonego, które powinny zostać rozstrzygnięte na jego korzyść. Obrońca oskarżonego stwierdza, że skoro oskarżony nie godził się ani nie chciał posiadać naboju, a zatem swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion przestępstwa z art. 263 § 2 kk.

Z powyższą argumentacją Sąd Okręgowy nie może się zgodzić. Z wyjaśnień oskarżonego wynika, że jest kolekcjonerem numizmatów i nabył na giełdzie staroci szkatuły w których był także ten przedmiot, który okazał się amunicją czego świadomości nie posiadał, gdyż nie zdążył przed policyjnym przeszukaniem wykonać ekspertyzy. Rację ma jednak Sąd Rejonowy nie dając wiary tym depozycjom, trudno bowiem uwierzyć, biorąc pod uwagę doświadczenie życiowe oskarżonego oraz jego wszechstronne wykształcenie (średnie techniczne i wyższe teologiczne), że oskarżony nie umie odróżnić naboju od numizmatu, a będąc kolekcjonerem (co potwierdza wykaz zabezpieczonych w mieszkaniu oskarżonego starodruków), z całą pewnością dokładnie obejrzał zawartość nabytej na giełdzie staroci szkatuły. Brak więc podstaw do uwzględnienia zarzutu obrońcy i przyjęcia wersji braku świadomości co do stanu swojego posiadania przez oskarżonego.

Aprobując więc ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego w tym zakresie Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutów obrońcy. Zasadnie więc wnioskuje Sąd meriti, że działanie oskarżonego wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 263 § 2 k.k. Dla przypisania winy oskarżonemu, wystarczające było, iż miał możliwość sprawdzenia naocznie czy wśród nabytych numizmatów znajduje się nabój, który jest zdatny do użytku, a który swoim wyglądem z całą pewnością numizmatu (monety czy medalu) nawet nie przypomina. Odnosząc się zaś do argumentu przypadkowego nabycia przedmiotowego naboju wskazać należy, że oskarżony z łatwością mógł pozbyć się amunicji (zawiadamiając najbliższą jednostkę policję), na której posiadanie wymagane jest pozwolenie, nawet jeśli nabył ją przypadkowo. Wbrew twierdzeniom obrońcy nie można powoływać się na usprawiedliwioną nieświadomość posiadania naboju, gdy sprawca miał możność uzyskania wiedzy niezbędnej dla jej uniknięcia i to w sposób nie wymagający podejmowania żadnych specjalnych zabiegów. Przy czym wygląd zewnętrzny amunicji nie wskazywał w sposób jednoznaczny na brak możliwości jej użycia. Stosując kryterium tzw. wzorcowego, czy nawet przeciętnego obywatela nie można mieć jakichkolwiek wątpliwości, że w takiej sytuacji nie miałby on żadnych przesłanek do przyjęcia, iż jego zachowanie nie cechuje się bezprawnością na gruncie prawa karnego.

Z powyższych względów Sąd Odwoławczy uznał zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów postępowania podniesione w apelacji obrońcy za chybione. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wniesiona przez obrońcę oskarżonego apelacja, w zakresie w jakim kwestionuje winę oskarżonego odnośnie czynu z art. 263 § 2 k.k., nie jest zasadna.

Reasumując, zatem tę cześć rozważań wskazać należy, że dokonana przez Sąd meriti ocena zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, w zakresie, w jakim dał on podstawy do przypisania oskarżonemu czynów w zaskarżonym wyroku, nie ma charakteru dowolności, a tym samym nie doszło w sprawie do naruszenia zasady, leżącej u podstaw prawidłowego wyrokowania, czyli swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk). Ustalenia faktyczne, jakie na podstawie zgromadzonych dowodów poczynił w tym zakresie Sąd pierwszej instancji, Sąd Odwoławczy ocenia, jako prawdziwe i dowodom tym odpowiadające. Sąd ten nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, ani nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych, przeprowadził niezbędne dla prawidłowego wyrokowania dowody i tak zgromadzony materiał dowodowy ocenił w sposób wszechstronny oraz pozbawiony błędów natury faktycznej, czy też logicznej.

W ocenie Sądu Odwoławczego wymierzone oskarżonemu za czyn I i II kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze po 350 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 150 złotych, co daje kwotę 52.500 złotych, jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości każdego z czynów i wystarczy do osiągnięcia wobec niego celów wychowawczych i zapobiegawczych. Należy także wskazać, że Sąd Rejonowy określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny uwzględnił treść przepisu art. 23 § 3 k.k.s. zgodnie z którym stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ( w czasie popełnienia czynu) ani też przekraczać jej czterystukrotności.

Pamiętać należy, że na oskarżonym nadal ciąży obowiązek zapłacenia zaległości podatkowych w wysokiej kwocie i do chwili obecnej tych zaległości nie spłacił, co wynika z pisma Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego (...) (k.3252). Tym samym orzeczone przez Sąd Rejonowy grzywny uznać należy za właściwe. Trzeba mieć też na uwadze, że oskarżony nie wpłacił na poczet uszczuplonego podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych żadnej kwoty, co przemawia za przyjęciem braku pozytywnej prognozy na przyszłość. Pokazuje bowiem, że oskarżony nie ma chęci naprawy swojego wcześniejszego zachowania i uiszczenia chociaż w części zaległej należności podatkowej.

Brak jest podstaw także do złagodzenia kary wymierzonej za czyn z pkt III tj. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, która jest karą w najniższym ustawowym wymiarze.

Wymierzając kary łączne pozbawienia wolności i grzywny Sąd Rejonowy zasadnie zastosował zasadę asperacji ze względu na bliski związek podmiotowo-przedmiotowy czynów z pkt I i II.

W ocenie Sądu Odwoławczego bardzo wysoka społeczna szkodliwość popełnionych czynu z pkt I i II, a zwłaszcza znaczna kwota uszczuplonych należności publicznoprawnych, nie pozwala na wymierzenie kary łącznej w niższym wymiarze i przyjęcie, że istnieją przesłanki do zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Należy zauważyć, że pomimo wydania decyzji ostatecznych w przedmiocie wysokości zobowiązań podatkowych, oskarżony nie uiścił zaległych podatków nawet w części, jak też nie wystąpił o odroczenie terminu płatności albo rozłożenia jej na raty. Brak wpłat na poczet zaległości wskazuje na brak chęci naprawy swojego wcześniejszego zachowania. Zasadnie więc Sąd Rejonowy nie zastosował instytucji warunkowego zawieszenia kary łącznej pozbawienia wolności, pomimo takiego wniosku prokuratora, co byłoby niewystarczającą reakcją prawnokarną na popełnione przestępstwa i wyrządzoną znaczną szkodę w mieniu publicznym. Nie sposób bowiem przypuszczać, że pomimo takiego rozstrzygnięcia oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego. Rację ma bowiem Sąd Rejonowy, iż jedyna okoliczność łagodząca jaką jest niekaralność oskarżonego, nie może zrównoważyć znacznej szkody majątkowej, jaką wyrządził w mieniu publicznym oskarżony.

Skutki takiego traktowania swoich zobowiązań podatkowych przez oskarżonego prowadzącego działalność gospodarczą są wielowarstwowe z punktu widzenia interesów Państwa. Wskazać należy, że lawinowo rośnie liczba zaległości podatkowych zagrożonych przedawnieniem oraz istnieje bardzo poważny problem w egzekwowaniu danin publicznych, który narasta z każdym rokiem. Tymczasem w sytuacji braku możliwości ściągnięcia podatków lub innych należności budżetowych, z których państwo finansuje swoją działalność, uboczne, negatywne skutki takich zachowań nabierają społecznej doniosłości. Mają bowiem wpływ na aktualną sytuację ekonomiczną tj. zwiększanie się długu publicznego oraz brak możliwości sfinansowania niektórych podstawowych wydatków państwa.

W ocenie Sądu Odwoławczego społeczna szkodliwość popełnionego czynu, a zwłaszcza duża wartość uszczuplonego podatku, nie pozwala na przyjęcie, że istnieją przesłanki do złagodzenia wymierzonej kary.

Tym samym orzeczoną przez Sąd Rejonowy karę łączną pozbawienia wolności i karę łączną grzywny uznać należy za właściwe. Niewątpliwie za orzeczeniem kary w takim wymiarze przemawia duża społeczna szkodliwość przestępstw skarbowych oraz odstraszenie potencjalnych sprawców, czyli tzw. negatywna prewencja generalna. Natomiast pozytywna prewencja generalna stanowi w istocie społeczną projekcję celu retrybutywnego (sprawiedliwego odwetu, odpłaty za wyrządzone zło) i nie ma samodzielnego waloru praktycznego jako dyrektywa wymiaru kar i innych środków, lecz wynika z faktu ukarania odpowiednio do społecznej szkodliwości i w granicach winy.

Orzeczone wobec oskarżonego P. F. środki karne w postaci przepadku korzyści majątkowej i zakaz prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie doradztwa prawno-gospodarczego w łącznej długości 4 (czterech) lat, są w pełni zasadne zważywszy na potrzebę prewencji szczególnej w przypadku oskarżonego.

Podsumowując, wymierzona przez Sąd Rejonowy kara nie jest karą rażąco niewspółmierną, zaś warunkowe zawieszenie wykonania kary łącznej pozbawienia wolności byłoby zbyt łagodną reakcją i w zasadzie nie skutkowałoby jakąkolwiek dolegliwością dla oskarżonego. Orzeczona przez Sąd Rejonowy kara stanowi również karę sprawiedliwą w odczuciu społecznym. Będzie ona bowiem w odpowiedni sposób oddziaływać na oskarżonego, w szczególności skłoni go do refleksji nad swoim zachowaniem, a jednocześnie nie będzie na tyle dolegliwa, że uniemożliwi uiszczenie zaległego podatku.

Z uwagi na brak obecnie dochodów Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego P. F. od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym uznając, że wysokość opłaty w II instancji oraz uiszczenie pozostałych wydatków stanowi zbyt duże obciążenie finansowe oskarżonego w kontekście wysokości orzeczonej kary łącznej grzywny i przepadku korzyści majątkowych. Biorąc powyższe pod uwagę, orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

SSO Anna Zawadka SSO Adam Bednarczyk SSR (del.) Izabela Kościarze-Depta