Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: Karol Szwej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 marca 2018 r. w Warszawie

sprawy T. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania T. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

z dnia 12 grudnia 2013roku, znak: (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  przyznaje adwokat K. C. wynagrodzenie w kwocie 120 (sto dwadzieścia) złotych, powiększone o stawkę podatku VAT za udzielenie ubezpieczonemu nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu.

3.  nakazuje kasie Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie wypłacenie wynagrodzenia, o którym mowa w pkt 2 z rachunku Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2014 r. T. D. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 12 grudnia 2013 r. znak: (...)w przedmiocie odmowy przyznania mu prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu odwołania T. D. wyjaśnił, że w okresie od 18 marca 1976 r. do 30 listopada 1987 r., tj. 11 lat był zatrudniony jako stolarz maszynowy i lakiernik w Spółdzielni (...). H., R. oraz w okresach od 1 października 1991 r. do 27 października 1994 r. i od 1 września 1997 r. do 28 grudnia 1999 r. jako lakiernik. Wskazał również, że na potwierdzenie ww. okresów zatrudnienia przedkłada dokumenty uzyskane z Archiwum Państwowego oraz dokumenty przedłożone w ZUS (odwołanie k. 2-3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 18 lutego 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy powołał się na przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS wskazując, że odwołujący nie spełnił wymogu 15 lat pracy w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999 r. W ocenie organu rentowego odwołujący nie udowodnił żadnego okresu takiej pracy, nie przedłożył bowiem żadnego świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach ani świadectwa pracy ze stosowną adnotacją o takim zatrudnieniu (odpowiedź na odwołanie k. 4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od 18 marca 1976 r. do 30 listopada 1987 r. T. D.
był zatrudniony w Spółdzielni (...). H. R. (później
im. (...)) w W.. W trakcie zatrudnienia odwołujący pracował
na stanowisku pomocy stolarskiej a następnie na stanowisku stolarz maszynowy, ponadto wykonywał pracę pilarza. Odwołujący otrzymywał wynagrodzenie w systemie akordowo-premiowym. W 1986 roku odwołujący otrzymywał dodatek toksyczny, zaś w 1987 roku,
w okresie od stycznia do listopada, otrzymywał dodatek szkodliwy (świadectwo pracy
k. 28 a.s., dokumentacja osobowa z Archiwum Państwowego (...) W. Ekspozytura
w N. k. 7-22 a.r. – tom V, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 6 a.r., umowa o pracę z 18.03.1976 r. k. 164 a.r. – tom II ).

W okresie od 1 października 1991 r. do 27 października 1994 r. odwołujący był zatrudniony w firmie (...) S. N. w W. na stanowisku stolarz-lakiernik. W trakcie zatrudnienia odwołujący uległ wypadkowi przy pracy w efekcie czego był niezdolny do pracy w okresie od 31 stycznia 1994 r. do 27 października 1994 r., pobierał zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne (zeznania J. D. k. 101-102 a.s., świadectwo pracy k. 26 a.s., zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 196 a.r. – tom III)

W okresie od 1 lipca 1997 r. do 30 kwietnia 2001 r. odwołujący był zatrudniony
w firmie handlowo-usługowej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..
Firma (...) zajmowała się świadczeniem usług remontowych i budowlanych,
w szczególności wykonywaniem zleceń na prace stolarskie. W firmie produkowano szafy, listwy. Praca odbywała się w hali, w której znajdowało się stanowisko pracy stolarzy oraz malarnia i szlifiernia. W spółce zatrudniano stolarzy i lakierników, którzy lakierowali elementy stolarskie wytworzone przez stolarzy. Lakiernicy nie używali klejów, ale mieli kontakt z lakierami poliuretanowymi i pracowali w maskach. Gdy nie wykonywali prac lakierniczych zajmowali się innymi pracami pomocniczymi, np. szlifowaniem elementów
i sprzątaniem. Firma zatrudniała pracowników na pełen etat i na pół etatu, pracownicy pełnoetatowi pracowali w godzinach od 7:00 do 15:00. T. D. był zatrudniony
w ww. firmie na stanowisku pomoc stolarza wymiarze ½ etatu. Odwołujący wykonywał pracę przy stolarzach, zajmował się również szlifowaniem listew (zeznania świadków: J. D. k. 101-102 a.s., B. K. k. 148 a.s., E. K. k. 150-151 a.s., R. G. k. 187-188 a.s., Z. P. k. 188 a.s., zaświadczenie k. 23 a.r., zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 43 a.r., świadectwo pracy k. 154 a.r. – tom II).

W dniu 4 grudnia 2013 r. T. D. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. wniosek o emeryturę. Po rozpoznaniu wniosku organ rentowy wydał w dniu 12 grudnia 2013 r. decyzję znak: PP/10/045040741, na podstawie której odmówił przyznania mu prawa do emerytury z warunków szczególnych, wskazując w uzasadnieniu decyzji, że na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze. Ponadto organ rentowy wskazał, że nie uznał okresu zatrudnienia od 18 marca 1976 r. do 30 listopada 1987 r. w Spółdzielni (...) za okres pracy w warunkach szczególnych, gdyż odwołujący nie przedłożył świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach. Jednocześnie organ rentowy ustalił, że odwołujący posiada łącznie okresy składkowe i nieskładkowe w wymiarze 27 lat, 6 miesięcy i 14 dni (wniosek z 04.12.2013 r. k. 1 i nast. a.r., decyzja ZUS z 12.12.2013 r. k. 31 a.r. – tom V).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, obejmujący dowody z dokumentów i zeznań świadków.

W skład dokumentów załączonych do akt sprawy wchodziły wymienione wyżej
co do poszczególnych kart akt dokumenty znajdujące się w aktach rentowych oraz w aktach osobowych odwołującego, zaś Sąd uznał je za wiarygodne środki dowodowe w zakresie, w jakim ich treść była spójna. Sąd nie dał natomiast wiary zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawionemu przez firmę (...) (k. 43 a.r. tom II) w części, w jakim w tym dokumencie wskazano, że odwołujący był zatrudniony na stanowisku lakiernika. Sąd miał przy tym na względzie, że w świadectwie pracy wystawionym przez ww. pracodawcę (k. 154 a.r. tom II) stanowisko odwołującego zostało określone jako „pomocnik stolarza”, to zaś korespondowało z zeznaniami świadków, którzy pracowali z odwołującym w tym zakładzie pracy. Ponadto Sąd nie uwzględnił przedłożonych przez pełnomocnika dowodów z dokumentów zawierających informacje o środkach chemicznych i aparacie natryskowym (...)11, (...)12 i (...)16 (k. 146-147 a.s.), gdyż zarówno z tych dowodów, jak i z pozostałych zebranych w sprawie nie wynika, aby odwołujący w trakcie pracy miał kontakt ze wskazanymi środkami chemicznymi bądź korzystał z ww. urządzeń.

Zeznaniom świadków B. K. i E. K. Sąd dał wiarę
w zakresie, w jakim świadkowie ci opisali firmę (...), w szczególności zakres świadczonych przez firmę usług, strukturę zatrudnienia czy też specyfikę wykonywanej
w ramach tej spółki pracy. W tym zakresie Sąd uznał zeznania ww. świadków
za korespondujące ze sobą i zbieżne. Jednocześnie Sąd miał na względzie, że w wielu aspektach istotnych dla sprawy dotyczących zatrudnienia odwołującego ww. świadkowie nie mieli wiedzy. Sąd dał również wiarę zeznaniom świadków R. G. i Z. P. w całości. Sąd miał na względzie, że świadkowie pracowali z odwołującym w tej samej firmie i widywali go przy wykonywaniu pracy.

Sąd z ostrożnością podszedł do zeznań świadek J. D. w zakresie, w jakim wskazała, że odwołujący w trakcie zatrudnienia w firmie (...) miał zajmować się lakierowaniem. Twierdzenia świadek w tym zakresie nie znalazły bowiem potwierdzenia w materiale dowodowym, w tym w szczególności w zeznaniach świadków R. G. i Z. P., jak również w dowodach z dokumentów. Ponadto Sąd miał na względzie, że zeznania świadek w tym zakresie pochodziła z relacji małżonka oraz jej wyobrażeń co do pracy lakiernika a świadek nie miała bezpośredniej styczności z pracą męża. Jednocześnie Sąd dał wiarę zeznaniom świadek w zakresie jej wskazań co do faktu zatrudnienia odwołującego w firmie (...).

W toku postępowania Sąd przesłuchał świadków A. G., D. P. i M. K. na okoliczność ustalenia położenia dokumentów (...) Sp. z o.o., jednakże świadkowie nie byli w stanie wskazać gdzie ww. dokumenty się znajdują. Sąd dał wiarę ww. świadkom w zakresie składanych przez nich oświadczeń, mając jednocześnie na względzie, że osoby te nie miały wiedzy
o okolicznościach spornych w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie T. D. było niezasadne.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył możliwości przyznania odwołującemu prawa
do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Do uzyskania powyższego świadczenia konieczne jest spełnienie przesłanek określonych w art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( t.j. Dz. U. z 2017r. poz. 1383). Zgodnie z treścią ww. przepisu ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy emerytalnej, tj. w dniu 1 stycznia 1999 r., osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn, oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, wynoszący 25 lat dla mężczyzn.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia
do Otwartego Funduszu Emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Listę prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zawarto w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 nr 8 poz. 43). Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy. Dodatkowo, zgodnie z powołanym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1)  posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia),

2)  wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia, oraz

3)  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia) oraz być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia).

W niniejszej sprawie było bezsporne, że T. D. osiągnął wiek emerytalny, nie był członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, a ponadto legitymuje się łącznym okresem składkowym i nieskładkowym w wymiarze przekraczającym 25 lat.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych zakwestionował jednak przesłankę stażu pracy odwołującego w warunkach szczególnych, wskazując w uzasadnieniu skarżonej decyzji,
że odwołujący nie wykazał posiadania żadnego okresu tego rodzaju pracy. Odwołujący nie zgodził się z powyższym stanowiskiem, wskazując, że organ rentowy nie uwzględnił okresów zatrudnienia od 18 marca 1976 r. do 30 listopada 1987 r., od 1 października 1991r. do 27 października 1994 r. oraz od 1 września 1997 r. do 28 grudnia 1999 r., w których to okresach pracował jako stolarz oraz lakiernik. Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy rozważał, czy odwołujący spełnia kwestionowaną przez ZUS przesłankę konieczną do uzyskania wnioskowanego świadczenia emerytalnego w kontekście ewentualnej kwalifikacji ww. okresów zatrudnienia jako okresów pracy w warunkach szczególnych.

Okresy pracy określone w ust. 1 § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001r., II UKN 598/00). W orzecznictwie podkreśla się, że przy ustalaniu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym złożenie dowodu w postaci świadectwa pracy może być kwestionowane, co na podstawie art. 6 k.c. pociąga za sobą obarczenie ciężarem dowodu strony, która zaprzecza okolicznościom wynikającym ze świadectwa pracy. Należy bowiem ustalić, jakie prace ubezpieczony rzeczywiście wykonywał, bowiem ta okoliczność, nie zaś nazwa zajmowanego stanowiska, przesądza o ewentualnym istnieniu przesłanek dla przyznania dochodzonego świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2004 r., II UK 337/03). Tym samym brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie świadczy o tym, że ubezpieczony faktycznie takiej pracy nie realizował. W postępowaniu przed sądem nie stosuje się bowiem ograniczeń dowodowych, jakie istnieją w postępowaniu administracyjnym przed organem rentowym. W orzecznictwie wielokrotnie wyrażano ugruntowany już pogląd, zgodnie z którym ze względu na powyższe okoliczność wykonywania pracy w szczególnych warunkach może być dowodzona wszelkimi środkami dowodowymi, przy czym sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organem rentowym. W postępowaniu przed sądem odwoławczym dopuszczalne jest więc dopuszczenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w sytuacji, gdy wnioskodawca nie jest w stanie wykazać tej okoliczności jedynie w oparciu o dokumenty (zob. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84; z 21 września 1984 r., III UZP 48/84;
a także wyroki: Sądu Najwyższego z 8 kwietnia 1999 r. II UKN 619; Sądu Apelacyjnego
w Katowicach z 14 grudnia 2004 r. III AUa 2474/03; Sądu Okręgowego w Tarnowie
z 4 października 2013 r. IV U 1284/13).

Sąd Okręgowy zważył, że odwołujący we wniosku o przyznanie mu prawa
do wcześniejszej emerytury powołał się na dokumentację znajdującą się już w aktach rentowych, przy czym nie przedstawił organowi rentowemu świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wydając skarżoną decyzję organ rentowy powołał się na tą okoliczność, przy czym w świetle cytowanego wyżej orzecznictwa nie była ona wiążąca dla Sądu, który w niniejszym postępowaniu przeprowadził postępowanie dowodowe w oparciu o przedłożone przez odwołującego – zarówno do akt sprawy jak i akt rentowych – dokumenty potwierdzające poszczególne okresy zatrudnienia, jak również zeznania świadków na okoliczność świadczenia przez niego pracy w spornych okresach. W oparciu o tak przeprowadzone postępowanie Sąd stwierdził, że stanowisko organu rentowego wyrażone w skarżonej decyzji było jednak zasadne, bowiem odwołujący nie wykazał, aby w którymkolwiek ze spornych okresów wskazywanych w treści odwołania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

Przede wszystkim Sąd miał na względzie, że zgodnie ze stanowiskiem odwołującego w trakcie spornych okresów zatrudnienia miał wykonywać prace stolarza oraz prace lakiernika. Analizując jednak poszczególne pozycje wykazu A stanowiącego załącznik do wspomnianego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wskazać należy, że jedynie drugi z wymienionych rodzajów pracy mógłby ewentualnie zostać zakwalifikowany jako praca w warunkach szczególnych. Zgodnie bowiem z poz. 17, Dział XIV (Prace różne) Wykazu A za pracę w warunkach szczególnych uważa się lakierowanie ręczne lub natryskowe – nie zhermetyzowane. Żadna natomiast pozycja Wykazu A nie kwalifikuje jako pracy w warunkach szczególnych prac stolarskich.

Mając powyższe na względzie Sąd nie mógł zaliczyć jako pracy wykonywanej
w szczególnych warunkach pracy wykonywanej przez odwołującego w trakcie zatrudnienia w Spółdzielni (...). H. R. w okresie od 18 marca 1976r. do 30 listopada 1987 r. Jak wynika z przedstawionej przez odwołującego dokumentacji, udostępnionej przez archiwum państwowe, odwołujący w ww. okresie wykonywał pracę kolejno pomocnika stolarza oraz stolarza mechanicznego. Nie znalazły potwierdzenia twierdzenia odwołującego, że w tym okresie wykonywał jakieś inne prace, w szczególności pracy przy klejeniu na prasach z użyciem klejów. Co prawda z uzyskanych z archiwum dokumentów wynika, że odwołujący otrzymywał pewne dodatki w ostatnich latach zatrudnienia – „toksyczny” w 1986 r. oraz „szkodliwy” w 1987 r., co mogłoby sugerować szkodliwe warunki, w jakich pracował, jednakże sam fakt otrzymywania takich dodatków nie może jednoznacznie przesądzić o tym, że przez cały okres zatrudnienia odwołujący pracował w warunkach szczególnych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2014 roku, sygn. akt I UK 388/13). Podobnie nie zostało wykazane, aby odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach w okresie od 1 października 1991 r. do 27 października 1994 r. w firmie (...) S. N. w W.. O ile z załączonych do akt rentowych dokumentów, w tym wystawionych przez ww. pracodawcę zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wynika, że odwołujący pracował na stanowisku stolarz-lakiernik, to prócz tych dokumentów żaden dowód nie opisuje rodzaju pracy wykonywanej przez odwołującego ani też nie wskazuje, czy prace te wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy. Już sam fakt rozróżnienia przez pracodawcę stanowiska odwołującego na stolarz-lakiernik sugeruje, że odwołujący wykonywał co najmniej dwa rodzaje pracy, przy czym
w oparciu o dostępne dowody nie było możliwe poczynienie jakichkolwiek ustaleń co do tego która praca odwołującego miała charakter przeważający bądź też czy mimo zastosowania przez pracodawcę takiego nazewnictwa w stosunku do określenia stanowiska, któreś z wymienionych stanowisk było wykonywane w pełnym wymiarze czasu pracy. Z kolei odwołujący nie przedstawił w tym zakresie dowodów, w szczególności takich, które pozwoliłyby na sprecyzowanie jaki dokładnie rodzaj pracy faktycznie wykonywał.

W ocenie Sądu nie było również podstaw do uwzględnienia na poczet stażu pracy
w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia odwołującego w firmie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. od 1 lipca 1997 r. do 30 kwietnia 2001 r. Mimo, iż Sąd w zakresie tego spornego okresu dysponował obszerniejszym materiałem dowodowym, obejmującym m. in. zeznania świadków, to żaden z tych dowodów w istocie nie pozwolił
na zakwalifikowanie tego okresu zatrudnienia zgodnie z wolą odwołującego. W swoim stanowisku odwołujący wskazał, że pracując w firmie (...) wykonywał prace lakiernika, jednakże nie znajduje to potwierdzenie w dowodach. Z ustalonych przez Sąd okoliczności stanu faktycznego wynika natomiast, że odwołujący w powyższym okresie pracował jako pomocnik stolarza. W tym zakresie Sąd oparł się na treści świadectwa pracy wystawionego przez ww. pracodawcę, w którym wskazano właśnie ten rodzaj stanowiska,
a ponadto korespondującą z nim treść zeznań przesłuchanych w sprawie świadków. Świadkowie wskazali, że firma zatrudniała co prawda lakierników, a na hali w której odbywała się praca znajdowało się również stanowisko ich pracy, jednakże wskazali również, że odwołujący przy tym stanowisku nie pracował, a jego praca odbywała się przy stanowisku stolarzy. W szczególności świadkowie R. G. i Z. P., którzy pracowali w firmie (...) i widywali odwołującego w miejscu pracy wskazali, że zajmował się raczej pracą pomocniczą przy stolarce, wykonywał również prace szlifierskie, nie wskazali natomiast, aby wykonywał prace typowe dla lakierników. Sąd miał również na względzie, że odwołujący był wówczas zatrudniony w wymiarze ½ etatu, co wynika z załączonej do akt dokumentacji pracowniczej. Nawet gdyby uznać, że wykonywana przez odwołującego praca mogłaby zostać zaliczona jako praca w warunkach szczególnych, to nie była ona wykonywana w pełnym wymiarze czasu, jak również nie była wykonywana stale, skoro odwołujący miał wykonywać różne czynności o charakterze pomocniczym a nie tylko związane z lakierowaniem. Sąd miał przy tym na względzie, że odwołujący kwestionował treść dokumentacji z której miało wynikać, że w powyższym okresie pracował w wymiarze ½ etatu, zaś reprezentujący go z urzędu pełnomocnik wnosił o przeprowadzenie dalszych dowodów w celu uzyskania dokumentacji kadrowej spółki z okresu zatrudnienia odwołującego. Sąd prowadził postępowanie podejmując starania w celu ustalenia miejsca przetrzymywania dokumentacji pracowniczej osób zatrudnionych w firmie (...) i w tym celu przesłuchał m. in. A. G., D. P. i M. K., jednakże żaden z wymienionych nie był w stanie wyjaśnić zarówno, gdzie znajduje się dokumentacja pracownicza firmy, jak również udzielić informacji, które można by uznać za istotne dla poczynienia ustaleń co do charakteru pracy odwołującego.

Wskazać również należy, że w toku postępowania reprezentujący odwołującego
z urzędu pełnomocnik wskazywał również na możliwość zaliczenia do stażu pracy
w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia odwołującego w spółce (...)
od 17 czerwca 2003 r. do 31 lipca 2008 r., jednakże okres ten nie podlega uwzględnieniu
przy ustalaniu prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych, bowiem
przy ustalaniu prawa do tego świadczenia bierze się jedynie te okresy, które przypadają przed wejściem w życie ustawy emerytalnej, a więc przed dniem 1 stycznia 1999 r.

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd uznał stanowisko organu rentowego wyrażone
w skarżonej decyzji z dnia 12 grudnia 2013 r. za prawidłowe. Mimo długotrwałego postępowania dowodowego odwołujący nie wykazał okoliczności przemawiających za tym, aby którykolwiek ze wskazanych przez niego okresów zatrudnienia można było zakwalifikować jako okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach w myśl cytowanych wyżej przepisów. Przedłożone w sprawie dowody nie były wystarczające nie tylko do dokonania powyższej kwalifikacji, lecz również do dokładnego ustalenia jakiego rodzaju czynności odwołujący wykonywał w trakcie poszczególnych okresów zatrudnienia ani też czy dany rodzaj pracy był wykonywany przez niego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W efekcie powyższego Sąd nie miał podstaw do zaliczenia spornych okresów pracy do stażu odwołującego w warunkach szczególnych, a w konsekwencji do uznania,
że odwołujący legitymuje się wymaganym przez ustawę 15-letnim okresem pracy tego rodzaju.

Z tych też względów odwołanie T. D. podlegało oddaleniu jako niezasadne na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., o czym orzeczono jak w sentencji wyroku.

Mając na względzie, że odwołujący był reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu Sąd orzekł o jego wynagrodzeniu, ustalając kwotę wynagrodzenia na podstawie aktualnych na dzień wyznaczenia pełnomocnika przepisów, tj. § 19 i § 20 w zw. z § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 461).

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnik odwołującego się.

K.S.