Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 13 listopada 2018r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący : SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 listopada 2018r

sprawy z powództwa T. N.

przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 18 200 zł. (osiemnaście tysięcy dwieście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie

- od kwoty 14 560 zł. od dnia 6 lipca 2018r do dnia zapłaty

- od kwoty 3 640 zł. od dnia 26 września 2018r do dnia zapłaty;

2. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4 527 zł. (cztery tysiące pięćset dwadzieścia siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3. wyrokowi w punkcie 1. nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt: I C 1021/18

UZASADNIENIE

Powód T. N. wniósł pozew przeciwko Gminie M. G., domagając się od pozwanej zapłaty kwoty 18.200 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od poszczególnych kwot tytułem odszkodowania za brak możliwości korzystania z lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy Placu (...) w G., stanowiącego jego własność.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że w dniu 16 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy w Gdyni wydał wyrok w sprawie I C 1117/16 i nakazał A. L., aby opuściła, opróżniła i wydała powodowi lokal mieszkalny położony w G. przy ul. (...) w G. i jednocześnie orzekł, że A. L. przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego oraz wstrzymał w stosunku do niej wykonanie eksmisji do czasu złożenia oferty najmu lokalu socjalnego. Wyrok uprawomocnił się w dniu 15 grudnia 2016 roku. A. L. nie opuściła lokalu, a Gmina M. G. nie dostarczyła jej lokalu socjalnego. Ustalona kwota odszkodowania w wysokości 1.820 zł za każdy miesiąc braku możliwości korzystania z lokalu stanowi możliwą do uzyskania na wolnym rynku cenę najmu przedmiotowego lokalu zgodnie z opinią biegłego sądowego sporządzoną w postępowaniu o sygn. akt I C 727/17. Pismem z dnia 02 lipca 2018 roku powód wezwał pozwana do zapłaty odszkodowania w kwocie 14.560 zł za szkodę w postaci braku możliwości korzystania z lokalu w okresie od 01 listopada 2017 roku do dnia 30 czerwca 2018 toku.

(pozew k. 3-7)

Pozwana w odpowiedzi na pozew uznała powództwo i wniosła o nieobciążanie jej kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że w sprawie o sygn. akt I C 727/17 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Gdyni w tożsamym przedmiocie, jednak za wcześniejszy okres wydany został wyrok zasądzający, który jest prawomocny. Wskazała, że w takiej sytuacji stosuje zasadę kontynuacji. Zwróciła uwagę, że prawomocny wyrok w sprawie I C 727/17 dotarł do niej w sierpniu 2018 roku, natomiast powód wezwał ją do zapłaty pismem z dnia 02 lipca 2018 roku, kiedy pozwana nie posiadała prawomocnego orzeczenia w powyższej sprawie i udzieliła odpowiedzi, że nie może wypłacić odszkodowania.

(odpowiedź na pozew – k. 54)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód T. N. jest właścicielem, stanowiącego odrębną nieruchomość, lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy Placu (...) w G., dla którego Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą nr (...).

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o wydruk z księgi wieczystej nr (...) – k. 14-15)

Prawomocnym wyrokiem z dnia 16 listopada 2016 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt I C 1117/16 Sąd Rejonowy w Gdyni nakazał A. L., aby opuściła, opróżniła i wydała powodowi T. N. lokal mieszkalny nr (...) położony w G. przy Placu (...). Jednocześnie Sąd ustalił, że pozwanej A. L. przysługuje prawo do lokalu socjalnego i nakazał wobec niej wstrzymanie wykonania eksmisji do czasu złożeniu jej przez Gminę M. G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Przedmiotowy wyrok jest prawomocny.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o odpis wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 16.11.2016r. – k. 16-16v.)

Do chwili wyrokowania pozwana Gmina M. G. nie przyznała pozwanej A. L. lokalu socjalnego i nadal zamieszkiwała ona w dotychczasowym lokalu.

(okoliczności bezsporne)

Pismem z dnia 02 lipca 2018 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 14.560 zł tytułem odszkodowania za szkodę spowodowaną nie przyznaniem A. L. lokalu socjalnego za okres od dnia 01 listopada 2017 roku do dnia 30 czerwca 2018 roku. Wezwanie zostało odebrane dnia 05 lipca 2018 roku. Pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania z pominięciem drogi sądowej, czy postępowania pojednawczego.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o wezwanie do zapłaty – k. 17-17v., pismo – k. 18, potwierdzenie odbioru – k. 50)

Wysokość możliwego do uzyskania przez powoda wolnorynkowego czynszu najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy Placu (...) zajmowanego przez A. L. za okres od dnia 01 listopada 2017 roku do dnia 30 czerwca 2018 roku, przy założeniu, że powód miałaby możliwość swobodnego dysponowania tym lokalem w stanie opuszczonym przez osobę eksmitowaną na podstawie prawomocnego wyroku sądu, wynosi 18.200 zł, przy czym stawka miesięcznego czynszu wynosiłaby w kwotę 1.820 zł.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: pisemną opinię biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości G. K. – k. 27-45)

Sąd zważył, co następuje:

Art. 213 § 2 k.p.c. stwierdza, że Sąd jest związany uznaniem powództwa i jednocześnie zakreśla granice rozporządzalności nakładając na Sąd obowiązek kontroli, czy uznanie nie jest sprzeczne z prawem, z zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Zachowało aktualność dotychczasowe orzecznictwo stwierdzające, że uznanie będące aktem dyspozytywnym o ograniczonym zakresie obejmuje zarówno okoliczności faktyczne, jak i podstawę prawną danej sprawy tzn. zespół obowiązujących przepisów, na podstawie których sąd ma wydać rozstrzygnięcie (wyrok SN z dnia 28 października 1976 r., III CRN 232/76, OSNCP 1977, nr 5-6, poz. 101, z glosami: S. D., OSPiKA 1978, z. 3, poz. 50, A. S., OSPiKA 1978, z. 7-8, poz. 143 i J. M., PiP 1978, z. 10, s. 178 i n.).

Artykuł 213 § 2 k.p.c. nie daje podstawy do badania i ustalania, czy będące przedmiotem uznania roszczenie rzeczywiście przysługuje stronie powodowej. Wyjaśnienie przyczyn skłaniających pozwanego do dokonania uznania z reguły pozwala na ocenę przesłanek skuteczności wyrażonego uznania, określonych w omawianym przepisie (zob. także A. J., Kontradyktoryjność a poznanie prawy w procesie cywilnym w świetle zmian Kodeksu postępowania cywilnego, PS 1998, nr 10, s. 63).

Oświadczenie pozwanego może być złożone na rozprawie, którego treść stanowić będzie element protokołu rozprawy (art. 158 § 1 pkt 3 k.p.c.), bądź też dokonane poza rozprawą w piśmie procesowym skierowanym do sądu (art. 126 k.p.c.). Przedmiotem uznania pozwanego może być dochodzone przez powoda roszczenie w całości lub w określonej części. Uznanie powództwa powinno być – jak każda czynność procesowa - wyraźne oraz jednoznacznie określone i nienasuwające wątpliwości co do swej treści oraz zakresu, w jakim pozwany uznał żądanie pozwu. Następstwem skutecznego uznania powództwa jest wydanie wyroku uwzględniającego żądania pozwu bez przeprowadzenia postępowania dowodowego. Poza tym wyrokowi takiemu sąd z urzędu nada rygor natychmiastowej wykonalności (art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c.).

Sąd nie znalazł podstaw, które mogłyby uzasadniać, że oświadczenie o uznaniu powództwa pozwanego było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego lub miało na celu obejście prawa. Dokumenty przedłożone przez powoda pozwalają przyjąć, że jego roszczenie jest zasadne.

Mając zatem na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności – na mocy art. 213 § 2 k.p.c. w zw. art. 417 k.c. i art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego oraz art. 148 ¹§1 i 3 kpc – Sąd w punkcie I. wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 18.200 zł, a także na podstawie art. 213 § 2 k.p.c. w zw. z art. 455 k.c. odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 14.560 zł od dnia 06 lipca 2018 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 3.640 zł od dnia 26 września 2018 roku do dnia zapłaty.

W punkcie 3. wyroku wobec powyższego roszczenia nadano rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c., albowiem zostało ono uznane przez pozwanego.

Sąd nie znalazł podstaw do odstąpienia od obciążania pozwanej kosztami procesu zgodnie z zasadą wyrażona w art. 101 k.p.c. Zdaniem Sądu pozwana dała powód do wytoczenia powództwa, albowiem w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty, udzieliła odpowiedzi, że zgodnie z przyjętą zasadą postępowania, sprawę o zapłatę odszkodowania winien rozpatrzyć właściwy sąd. Było to więc jednoznaczne wskazanie pozwanej, że konieczne jest postępowanie sądowe. Z kolei pozwana w odpowiedzi na pozew, wyrażone przedsądowo stanowisko w przedmiocie odmowy wypłaty odszkodowania, starała się usprawiedliwić brakiem prawomocnego orzeczenia w sprawie o sygn. akt I C 727/17, o czym wcześniej jednak milczała. Pozwana przedsądowo nie wskazywała nawet na tę okoliczność – nie zwróciła się chociażby do powoda z prośbą o wydłużenie terminu do zajęcia stanowiska w przedmiocie żądania przez niego zapłaty odszkodowania do czasu uprawomocnienia się orzeczenia w sprawie o sygn. akt I C 727/17, a jedynie kategorycznie skierowała powoda na drogę postępowania sądowego.

Wobec powyższego o kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804) i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywającej niniejsze postępowanie pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.527 zł, na którą składają się opłata sądowa od pozwu (910 zł), opłata za czynności fachowego pełnomocnika – radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).