Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Piotr Rajczakowski

Sędziowie: SO Aleksandra Żurawska

SO Małgorzata Mróz

Protokolant: Agnieszka Ingram-Ciesielska

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2019 r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z wniosku (...) K. W. – M. K., S. w W.

przy udziale S. (...) w W., D. B.,
J. B., R. B., M. Z. (1), M. Z. (2),
P. Z., L. G., A. G. oraz C. (...), M. (...) w W.

o zniesienie współwłasności

na skutek apelacji wnioskodawczyni

od postanowienia Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 9 lipca 2018 r., sygn. akt VIII Ns 293/16

postanawia:

I.  z urzędu sprostować w części wstępnej postanowienia
Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 9 lipca 2019r.,
sygn. akt (...)imię uczestnika postępowania w ten sposób, że po słowach: „M. Z. (1),” wpisać zamiast:
(...) oznaczenie uczestnika: (...),

II.  oddalić apelację,

III.  zasądzić od wnioskodawczyni na rzecz uczestniczki postępowania S. (...) w W. kwotę 5400 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

(...)

Sygn. akt II Ca 774/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z 9 lipca 2018 r. Sąd Rejonowy w pkt I oddalił wniosek (...) K. W. – M. K., K. W. (2) i M. K. (2) Sp. j. o zniesienie współwłasności, w pkt II ustalił, że wnioskodawcy i każdy z uczestników postępowania ponoszą koszty postępowania we własnym zakresie związane ze swoim udziałem, zaś w pkt III ustalono, że wnioskodawcy i uczestnik postępowania S. (...) w W. ponoszą koszty sądowe w częściach równych, których szczegółowe rozliczenie pozostawiono referendarzowi sądowemu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny. Wnioskodawcy ponoszą opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu oraz opłacają podatek od nieruchomości. Lokale stanowią odrębną własność, są wyposażone we własne media i przyłącza. Lokal przy ul. (...) należący do (...) K. W. i M. K. posiada wejście jedynie od strony ul. (...). Przedmiotowa nieruchomość zabudowana jest nieprzerwanym ciągiem zabudowy parterowej (nr (...)) oraz dwukondygnacyjnej (nr (...)), znajdującej się pomiędzy ul. (...). Całość budynku pełni funkcję handlowo-usługową. W budynku ustanowiona jest odrębna własność lokali: o powierzchni (...)m ^{( 2)} położonego w W. przy ul. (...), stanowiącego własność (...) K. W. –M. K. s. j., o powierzchni (...) m ^{( 2)}, położonego w W. przy ul. (...) stanowiącego własność M. Z. (1), M. Z. (2) i P. Z., o powierzchni (...) m ^{( 2)}, położonego w W. przy ul. (...), stanowiącego własność J. i R. B., o powierzchni (...)m ^{( 2)}, położonego w W. przy ul. (...), stanowiącego własność D. B.; o powierzchni (...) m ^{( 2)}, położonego w W. przy ul. (...) stanowiącego własność A. i L. G., o powierzchni (...) m ^{( 2)}, położonego w W. przy ul. (...), stanowiącego własność – C. (...), M. (...). W toku postępowania dopuszczony został dowód z opinii biegłego z zakresu geodezji E. K.. Biegły w sporządzonych przez siebie opiniach pisemnej i uzupełniającej, a także podczas rozprawy w dniu 20 października 2017 roku, określił możliwość podziału nieruchomości, wskazując na dwa warianty. Uzasadniając poczynione ustalenia biegły wyjaśnił, że budynki wnioskodawców oraz uczestników znajdują się na jednej działce oznaczonej geodezyjnie numerem (...), dla której to nieruchomości prowadzona jest w Sądzie Rejonowym w (...) księga wieczysta numer (...). Działka ta jest we współużytkowaniu wieczystym wnioskodawców i uczestników postępowania tj.: - J. i R. B. –lokal niemieszkalny ul. (...) – w udziale (...); (...) K. W.-M. K. S. (...). – lokal niemieszkalny ul. (...) – w udziale (...); Z. M. (1) ((...)), Z. M. (2) ((...)), Z. P. ((...)) - lokal niemieszkalny ul. (...)- w udziale (...); C. (...) M. W. S. (...). – lokal niemieszkalny ul. (...)- w udziale (...); A. i L. G.- lokal niemieszkalny ul. (...) – w udziale (...); D. B. - lokal niemieszkalny ul. (...) – w udziale (...); SM (...) pozostałe lokale niemieszkalne w budynku- w udziale (...). Ponadto Sąd wskazał, że budynki są oznaczone nr od (...), budynki (...) mają budowę dwukondygnacyjną, zaś pozostałe parterową. Nadto budynki wnioskodawców oraz uczestników Z. - (...)mają niezależne przyłącza mediów i ogrzewanie. Ustalił, że każde z części budynku (...) posiada odrębną ścianę nośną. Biegły zaznaczył w opinii, że każda z projektowanych działek powinna mieć dostęp do drogi publicznej, jakimi są ul. (...) i ul. (...). Należna część działki nr (...) przypadająca dla właścicieli części budynku oznaczonych jako (...) wynosi: dla nr (...) m ^{( 2)}; dla (...)m ^{( 2)}. Ze względu na kształt działki oraz funkcję terenu działki nie jest możliwe zaprojektowanie powyższych powierzchni dla żądających podziału. W opracowanym przez biegłego wariancie I podziału przyjęto jego granice przebiegające pomiędzy ścianami budynku, zaś od strony ul. (...) wzdłuż filarów frontowych. Wówczas wydzielone zostałyby część A o powierzchni ok (...)m ^{( 2)} oraz część (...) o powierzchni ok (...)m ^{( 2)}. Część (...) o powierzchni ok. (...)m ^{( 2)} to pozostała część działki nr (...). Zaś w wariancie II zaprojektowano część D o powierzchni ok.(...) m ^{( 2)} oraz część (...) o powierzchni ok. (...) m ^{( 2)}. Wskazane część (...) stanowią pozostałą część działki nr (...). Wariant I stwarza możliwość podziału przy ustaleniu minimalnych powierzchni części nieruchomości oznaczonych (...) z uwagi na publiczną funkcję części terenu działki (...), jaką jest ciąg pieszy wzdłuż budynku pomiędzy zabudowaniami działki, a chodnikiem i ul. (...). Jednakże dostęp do drogi publicznej zostałby zapewniony od strony ul. (...) z tyłu budynku. Wariant II zapewnia dostęp do drogi publicznej także od strony ul. (...), podział obejmuje również ogólnodostępny pas pieszy wzdłuż budynku –chodnik. Nadto biegły wskazał, że pomiędzy zabudową, a chodnikiem ul. (...) znajduje się pas szerokości ok (...) m, pełniący funkcję chodnika, z którego są wejścia do poszczególnych części budynku, zaś od strony ul. (...) granica działki przebiega w odległości około(...) m od zewnętrznych ścian budynku. W ocenie biegłego okoliczność ta może powodować spory, gdyż ciąg pieszy znajdujący się przed budynkami od ul. (...) jest ogólnie dostępny, stanowi chodnik, z którego wchodzi się do poszczególnych lokali. Wydzielenie działek wraz z częścią chodnika może zakłócić dotychczasowa funkcję ciągu pieszego wzdłuż zabudowy. Korzystnym byłoby dokonanie podziału bez wyodrębnienia i podziału ciągu pieszego. Ulica (...) o nr drogi (...) została zaliczona do dróg publicznych o kategorii gminnej. Na wysokości działki nr (...) pas drogowy drogi obejmuje również chodnik o zmiennych szerokościach mieszących się od (...)m.

Rozważając tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy wskazał, że w rozpoznawanej sprawie wnioskodawcy i uczestnicy Z. wnieśli o zniesienie współużytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej położonej w W. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w W. prowadzi księgę wieczystą nr (...) oraz zniesienia współwłasności posadowionych na niej budynków, poprzez uprzednie zniesienie odrębnej własności lokali stanowiących ich własność - położonego przy ul. (...) w W. oraz dokonanie fizycznego podziału nieruchomości i przyznania im prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z prawem własności posadowionego na niej budynku - nowo wyodrębnionej nieruchomości - zaś pozostałym uczestnikom postępowania pozostawienie współużytkowania wieczystego pozostałej części nieruchomości wraz z przysługującymi im prawami do budynków - wyodrębnionych lokali - w stanie niezmienionym. Przytaczając treść art. 210 kc oraz stanowisko wyrażone w orzecznictwie, Sąd Rejonowy uznał, że przepis ten wprowadza zasadę, w myśl, której każdy ze współwłaścicieli - bez względu na wolę pozostałych współwłaścicieli - może w każdym czasie żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego. Może to nastąpić w drodze umowy lub orzeczenia sądu. Istniejące ustawowe ograniczenia uprawnienia do żądania zniesienia współwłasności są nieliczne; dotyczą szczególnej postaci współwłasności ułamkowej, tak zwanej współwłasności przymusowej. Gdy między współwłaścicielami istnieje zgoda, co do zniesienia współwłasności, a także zgoda, co do sposobu, w jaki to ma nastąpić, dochodzi do zniesienia współwłasności w drodze umowy. Umowa znosząca współwłasność może zostać zawarta w dowolnej formie, chyba, że przedmiotem współwłasności jest nieruchomość, wtedy konieczne jest zachowanie formy aktu notarialnego; do takiej umowy stosuje się bowiem przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości. W braku porozumienia między współwłaścicielami, na wniosek któregokolwiek ze współwłaścicieli zniesienie współwłasności następuje w postępowaniu sądowym. O rozstrzygnięciach dotyczących dzielonego mienia decydują we wszystkich sprawach działowych, szeroko rozumianych, okoliczności istniejące w chwili podziału. Sąd pierwszej instancji wskazał, że określenie uszeregowania sposobów zniesienia współwłasności świadczy o wyraźnej preferencji ustawodawcy. Bez wątpienia traktuje on, jako pierwszorzędny sposób podział rzeczy wspólnej (art. 211 kc). W dalszej kolejności aprobuje przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli (art. 212 § 2 in principio kc) za spłatą pozostałych. Ostatecznością jest zaś sprzedaż rzeczy wspólnej (art. 212 § 2 in fine kc). Z punktu widzenia indywidualnych interesów współwłaścicieli podział fizyczny rzeczy wspólnej jest najbardziej sprawiedliwy, gdyż każdy z nich ma możliwość otrzymania części rzeczy wspólnej w naturze. Podziału fizycznego rzeczy może więc żądać każdy ze współwłaścicieli. Uprawnienie to jest wyłączone tylko wyjątkowo, tj. gdyby dokonanie podziału było sprzeczne z przepisami ustawy lub społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo gdyby podział pociągał za sobą istotną zmianę tej rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości. Ograniczenia wyłączające dokonanie podziału rzeczy wspólnej zostały wyliczone w sposób wyczerpujący, dlatego też rozszerzenie ich na inne sytuacje w drodze wykładni nie jest możliwe. Sąd Rejonowy wskazał, że odejście od zasady wyrażonej w art. 211 kc nie uzasadnia w szczególności niebezpieczeństwo przekształcenia się istniejącego między współwłaścicielami konfliktu osobistego w konflikt pomiędzy nimi jako przyszłymi właścicielami sąsiadujących, przydzielonych im w wyniku podziału działek gruntu. Ograniczenia możliwości dokonania fizycznego podziału nieruchomości odnośnie nieruchomości gruntowych położonych na obszarach o przeznaczeniu nierolniczym zawiera ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. W myśl art. 93 ust. 1 u.g.n. jej podział jest możliwy, o ile jest zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (pewne wyjątki od tego zakazu przewiduje art. 95 u.g.n.), zaś nieruchomości utworzone w wyniku podziału będą miały dostęp do drogi publicznej (art. 93 ust. 3 u.g.n.), natomiast sprzeczność podziału ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa występuje - co w świetle art. 211 k.c. wyklucza zastosowanie tego sposobu przez Sąd - gdy jego następstwem byłaby likwidacja zakładu produkcyjnego czy utrata przez działkę budowlaną lub stanowiącą tzw. siedlisko, przydatności do tych celów. Sąd Rejonowy wskazał, że powinien dążyć do wydania postanowienia odpowiadającego woli wszystkich współwłaścicieli. Zniesienie współwłasności poprzez przyznanie własności rzeczy wspólnej jednemu ze współwłaścicieli może znaleźć zastosowanie wobec rzeczy podlegających podziałowi i jest to możliwe w razie zgodnego zniesienia współwłasności, ponadto ten sposób zniesienia współwłasności dotyczy zazwyczaj rzeczy ruchomych, których nie da się podzielić, ale też nieruchomości, których fizyczny podział byłby niemożliwy. Przyznanie rzeczy wspólnej jednemu bądź kilku współwłaścicielom powoduje, że pozostali współwłaściciele otrzymują spłaty stanowiące równowartość ich udziału we współwłasności. Zasadą jest, że w wyniku postępowania o zniesienie współwłasności powinno nastąpić całkowite zniesienie współwłasności oraz załatwienie całokształtu stosunków jakie powstały pomiędzy współwłaścicielami. Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że w rozpoznawanej sprawie strony nie były zgodne co do sposobu w jaki ma zostać zniesiona istniejąca pomiędzy nimi współwłasność nieruchomości, a więc co do fizycznego podziału nieruchomości. Wnioskodawcy żądali podziału nieruchomości zgodnie z II Wariantem zaproponowanym przez biegłego w złożonej opinii. Wariant ten zakłada podział - wydzielenie działek wraz z wyodrębnieniem i podziałem części chodnika. W ocenie Sądu Rejonowego - za sugestią biegłego - przyjęcie tego sposobu podziału zakłóciłoby w konsekwencji funkcję ciągu pieszego wzdłuż nieruchomości, czyli chodnika. Potwierdzała to również informacja uzyskana z Z. (...) w W. z dnia 03.04.2018 r. ((...)), z której wynikało, że pas drogowy powyższej drogi obejmuje również chodnik o zmiennych szerokościach mieszących się w przedziale (...) m. Nadto, zdaniem Sądu, przyjęcie tego wariantu stwarzałoby konieczność ustanowienia odpłatnej bądź też nieodpłatnej służebności przechodu przez nowo wydzieloną część nieruchomości. Dokonanie podziału nieruchomości stworzyłoby jedynie odrębne własności nieruchomości, lecz pozostałyby nadal konsekwencje ścisłego powiązania dwóch części stanowiących jeden budynek–pawilon. Okoliczność ta w istocie i tak wymagałaby takiego samego współdziałania ich właścicieli. Istniejące konflikty, bez znaczenia na ich stopień, w zakresie wynikającym z zarządu nieruchomością wspólną i pozostawania właścicieli odrębnych lokali we współwłasności nieruchomości, w ocenie Sądu pierwszej instancji, nie są wystarczającą podstawą do żądania zmiany stanu prawnego nieruchomości. Dlatego w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności opinii biegłego sądowego oraz uwzględniając całokształt okoliczności zniesienia wspólnego prawa, uznano wniosek za niezasadny, gdyż zniesienie winno zaspokajać i uwzględniać interesy wszystkich współwłaścicieli oraz odpowiadać społeczno-ekonomicznemu przeznaczeniu tego prawa. Tymczasem zainteresowanymi zniesieniem współużytkowania wieczystego nieruchomości byli wyłącznie wnioskodawcy oraz M. Z. (1), Z. Z. (2) i P. Z.. Natomiast pozostali uczestnicy nie brali udziału w sprawie i nie zajęli stanowiska. Co więcej podczas przesłuchania wnioskodawcy wyjaśnili, że podstawą roszczenia jest ich konflikt ze S. (...) w W., jako zarządcą, w zakresie wysokości opłat. Sąd Rejonowy przyjął zatem, że partykularny interes wnioskodawców nie może przekładać się na celowość zniesienia wspólnego prawa spornej nieruchomości, przy uwzględnieniu interesu pozostałych współużytkowników, a także skutków jej zniesienia także dla społeczno-ekonomicznego przeznaczenia nieruchomości przylegającej, jaką jest droga gminna. Mając na uwadze powyższe względy Sąd Okręgowy oddalił wniosek, rozstrzygając jednocześnie o kosztach postępowania na podstawie art. 520 § 1 kpc i art. 108 kpc.

W apelacji od powyższego postanowienia wnioskodawczyni zarzuciła naruszenie art. 211 kc, poprzez bezpodstawne uznanie, że podział nieruchomości wspólnej jest sprzeczny z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem. W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że uzasadnienie orzeczenia jest wewnętrznie sprzeczne, gdyż z jednej strony Sąd obszernie cytuje orzecznictwo sądowe związane ze stosowaniem art. 211 kc, po czym wbrew temu orzecznictwu podaje okoliczności świadczące o sprzeczności żądania zniesienia współwłasności ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem nieruchomości. Nie są takimi okolicznościami, ani motywy żądania, ani stanowiska innych uczestników, ani też okoliczność domniemanego konfliktu po zniesieniu współwłasności. Mając na uwadze powyższe względy skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego, a ponadto ustalił: wszystkie lokale w budynku, w tym również stanowiące własność S. (...) w W., mają status odrębnej własności lokali użytkowych w rozumieniu ustawy z 24 czerwca 1994r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2018r., poz. 716); (okoliczność bezsporna – k. (...) odwr. i k. (...)). Rozważając całość tak poczynionych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy zważył co następuje. Apelacja wnioskodawczyni nie ma żadnych uzasadnionych podstaw. Nie jest zatem uzasadniony jedyny jej zarzut dotyczący naruszenia przepisu prawa materialnego, tj. art. 211 kc, który nie podważa trafnego stanowiska Sądu pierwszej instancji, podzielanego przez Sąd Okręgowy, aczkolwiek którego uzasadnienie wymaga uzupełnienia, gdyż w dużej mierze zawiera ono zbędne odwołania do kwestii teoretycznych dotyczących samego zagadnienia zniesienia współwłasności, a zbyt wąsko traktuje omówienie względów, które in concreto w niniejszej sprawie przemawiały za brakiem przesłanek do dokonania podziału fizycznego nieruchomości. W rozstrzyganej sprawie osią jej rozpoznania było żądanie jedynie wnioskodawczyni oraz uczestników postępowania M. Z. (1), M. Z. (2) i P. Z. (a którzy to uczestnicy, co wynika z treści apelacji – k. (...), postanowienia Sądu pierwszej instancji już nie zaskarżyli), zniesienia współwłasności nieruchomości w odniesieniu, do której w budynku ustanowiono już odrębną własność samodzielnych lokali użytkowych, a żądany podział miałby być podziałem fizycznym budynku wraz z gruntem, a zatem wzdłuż płaszczyzn pionowych budynku i miałby polegać na wydzieleniu dla apelujących z budynku oraz działki gruntu, oddzielnych nieruchomości. Trafnie Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw do fizycznego podziału całego budynku i działki, gdy pozostali współwłaściciele nie domagali się w niniejszym postępowaniu takiego podziału w odniesieniu do ich lokali i udziałów we wspólnej nieruchomości, a będąca właścicielem największej liczny lokali i mająca największy udział w nieruchomości wspólnej S. (...), w rezultacie nie godziła się na taki podział i wnosiła o oddalenie wniosku, a i także w ocenie Sądu Okręgowego takiemu podziałowi zdecydowanie sprzeciwia się społeczno - gospodarcze przeznaczenie rzeczy, jak i podział ten prowadziłby to do jej istotnej zmiany, co wyczerpywało istnienie negatywnych przesłanek tegoż podziału z art. 211 kc, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia. Zatem w realiach niniejszej sprawy ocenie podlegało żądanie wnioskodawczyni oraz uczestników postępowania M. Z. (1), M. Z. (2) i P. Z., fizycznego wydzielenia na ich rzecz oddzielnych budynków wraz z działkami gruntu. Przede wszystkim jednak, w pierwszej kolejności, wskazać należy, że Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 14 lipca 2006r. (III CZP 53/06), stanął wprawdzie na stanowisku, iż przepis art. 3 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (jedn. tekst: Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.) nie wyłącza dopuszczalności zniesienia przez sąd odrębnej własności lokali w postępowaniu o zniesienie współwłasności nieruchomości wspólnej, jeżeli możliwy jest fizyczny podział budynku, w którym ustanowiono odrębną własność lokali. Jednakże w uzasadnieniu tej uchwały Sąd ten już wskazał, a Sąd Okręgowy to stanowisko podziela, że ustanowiony w art. 3 ust. 1 zdanie drugie powołanej ustawy zakaz znoszenia współwłasności nieruchomości wspólnej w czasie istnienia odrębnej własności lokali dotyczy takich stanów faktycznych, w których ustanowiono odrębną własność lokali w dużych budynkach, których podział prowadzący do całkowitego wyjścia ze współwłasności jest nierealny. W wypadku natomiast dwóch odrębnych lokali w budynku, który można podzielić, aktualne staje się także zniesienie odrębnej własności lokali przez sąd, aby umożliwić - przy spełnieniu przesłanek przewidzianych w art. 210 k.c. - orzeczenie podziału fizycznego nieruchomości wspólnej. Z tej już zatem przyczyny żądanie skarżących, a tym samym i ich apelacja, w niniejszej spawie nie mogły podlegać uwzględnieniu. Trafnie zatem Sąd Rejonowy uznał, że rozpoznawane w realiach niniejszej sprawy żądanie wnioskodawczyni i uczestników M. Z. (1), M. Z. (2) i P. Z. podziału nieruchomości, poprzez, czego się domagali, fizyczne wydzielenie im części budynku i działki, było sprzeczne z przepisem art. 211 kc. Taki poddział byłby bowiem sprzeczny z przeznaczeniem nieruchomości, jak i prowadziłby do jej istotnej zmiany. W każdym z zaproponowanych przez biegłego z zakresu geodezji wariantów podział nieruchomości prowadziłby do powstania w środku budynku oraz działki swego rodzaju dwóch enklaw, a w przypadku wariantu II, za którym skarżący optowali, także do rozdrobnienia na całej szerokości wspólnej działki (k. (...)), a co (w odniesieniu do obu wariantów) prowadziłoby do zaktualizowania się obu wyżej wskazanych negatywnych przesłanek podziału z powołanego art. 211 kc. Wskazać przy tym należy, że, co Sądowi Okręgowemu jest wiadome z urzędu (i na co zwrócono uwagę stron – k. (...) odwr. - art. 228 § 2 kpc), przylegająca do budynku od strony ulicy (...) część wspólnej działki nr (...), stanowi swego rodzaju odkryty pasaż handlowy, z którego są wejścia do poszczególnych lokali użytkowych, w których jest prowadzona działalność handlowo – usługowa. Dlatego też pełniona przez te lokale funkcja gospodarcza wymaga właśnie od strony tej części wspólnej działki (od ulicy (...)) całkowicie otwartej, nieograniczonej dostępności, zapewniającej, wszystkim właścicielom lokali w budynku, a tym samym, co przede wszystkim istotne, ich klientom i możliwość fizycznego dostępu do lokali, ale także widoczność witryn, reklam, bilbordów, czy informacji o prowadzonych działalnościach. Funkcji takiej nie spełnia dostępność do budynku od przeciwnej jego strony, tj. od ulicy (...), która jest, w przeciwieństwie do ulicy (...), boczną drogą osiedlową, od której strony znajduje się zaplecze budynku, a nie wszystkie lokale mają nawet wejścia od strony tej ulicy, na co wskazywała sama skarżąca jak i żądający podziału uczestnicy w odniesieniu do ich lokali (k. (...)). Wskazać też należy, że w przypadku wariantu I opinii skarżąca oraz żądający podziału uczestnicy, zostaliby pozbawieni części wspólnej działki, która przypadłaby pozostałym współwłaścicielom, a tym samym byliby pozbawieni bezpośredniego dostępu do ulicy (...). Wątpliwa byłaby zaś zasadność, zważywszy na interesy pozostałych współwłaścicieli, ustanowienia w takiej sytuacji służebności na rzecz skarżących zapewniającej im dostęp z wydzielonych dla nich nieruchomości do ulicy (...), w sytuacji gdy jednak mieliby zapewniony mniej dogodny, ale jednak dostęp do drogi publicznej, od ulicy (...), a ponadto zważywszy, że to oni żądali takiego podziału fizycznego nieruchomości. Ze względów już wyżej wskazanych, w jeszcze większym stopniu skutkowałby sprzecznością z przeznaczeniem nieruchomości i prowadziłby do jej istotnej zmiany, podział według wariantu II biegłego, który z kolei powodowałby podział części działki nr (...), od strony ulicy (...) na 5 części (k. (...)), a co byłoby sprzeczne z jej przeznaczeniem, zważywszy na wyżej wskazywany (zgodny z tymże przeznaczeniem) sposób korzystania z niej przez współwłaścicieli. Nie byłoby też uzasadnione takie wydzielenie działek dla wnioskodawczyni i żądających podziału uczestników po, to aby ustanowić jednocześnie dla pozostałych współwłaścicieli służebności, które w istocie miałyby polegać na korzystaniu przez nich z działek apelującej i uczestników Z. w taki sam sposób jak dotychczas, a ponadto wnioskodawczyni, co jednoznacznie wynika z zeznań jej przedstawicieli (k. (...) odwr. -(...)), nie była zainteresowana takim podziałem, który skutkowałby ustanowieniem służebności na rzecz osób trzecich lub (w przypadku wariantu II), czy służebności drogi koniecznej na rzecz skarżących, a o której mowa wcześniej. Sąd Okręgowy również zauważa, że zupełnie bez znaczenia była podnoszona przez skarżącą i uczestników M. Z. (1), M. Z. (2) i P. Z. w postępowaniu pierwszoinstancyjnym kwestia rozlokowania w przeszłości na wspólnej części działki od strony ulicy (...), przy jednym z lokali, jadalni pizzerii, skoro, co jest widoczne także na zdjęciach dostępnych w (...)( (...) miała ona jedynie charakter sezonowy, a ponadto jej odgrodzenie od pozostałej części działki wykonane było z lekkich, ruchomych konstrukcji. Z tych zatem względów przeznaczenie nieruchomości wspólnej, gdy nabycie lokali m. in. przez wnioskodawczynię uczestników Z., co podnosiła uczestniczka postępowania S. (...), nastąpiło jednak w warunkach założenia wspólnego korzystania z części nieruchomości, jak i istotna zmiana rzeczy w wyniku podziału, w okolicznościach sprawy, naruszałyby przepis art. 211 kc. Nie bez znaczenia jest i to, na co zwracał uwagę Sąd pierwszej instancji, że główną motywacją skarżącej i uczestników M. Z. (1), M. Z. (2) i P. Z. żądania przez nich podziału nieruchomości, jest rozbieżność stanowisk z zarządcą, którym jest S. (...), w kwestii zasadności ponoszonych kosztów na poczet zarządu oraz remontów. Takie uzasadnienie wnioskodawczyni i domagających się podziału uczestników ich żądania nie mogło mieć jednak decydującego znaczenia, gdyż niewątpliwie przysługują im stosowne instrumenty prawne, przy pomocy których kwestia ta może być rozwiązywana. W sprawie bezspornym bowiem jest, że w budynku została wyodrębniona własność wszystkich lokali. Zgodnie zaś z art. 26 ust. 1 ustawy z 15 grudnia 2000r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz. U. z 2018r., poz. 848 ze zm.) jeżeli w określonym budynku lub budynkach położonych w obrębie danej nieruchomości została wyodrębniona własność wszystkich lokali, po wyodrębnieniu własności ostatniego lokalu stosuje się przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. W myśl zaś art. 25 powyższej ustawy wszelkie uchwały wspólnoty, a zatem dotyczące również rozliczeń jej kosztów, mogą być zaskarżane do sądu, a z kolei zgodnie z art. 26 ust. 1, jeżeli m. in. zarząd nie wypełnia swoich obowiązków albo narusza zasady prawidłowej gospodarki, każdy właściciel lokalu może nawet żądać ustanowienia zarządcy przymusowego przez sąd, który określi zakres jego uprawnień oraz należne mu wynagrodzenie. Z powyższych zatem względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 w zw. z art. 13 § 2 kpc, oddalił apelację (pkt II), a o kosztach postępowania apelacyjnego (pkt III) orzekł na podstawie art. 520 § 3 kpc w zw. z § 5 pkt 6, § 2 pkt 7 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018r., poz. 265 ) uznając, że w niniejszej sprawie, która była sprawą działową, jednak interesy skarżącej wnioskodawczyni i uczestniczki postępowania S. (...) były sprzeczne, skoro apelująca domagała się uwzględnienia wniosku, a uczestniczka jego oddalenia (zob. m. in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2017 r., II CSK 221/16, LEX nr 2297384 oraz postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2010 r., III CZ 47/10, I C 2011, nr 5, s. 46 i z dnia 20 maja 2011 r., III CZ 27/11, nie publ.).

(...)