Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2015 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Jabłoński

Protokolant: Artur Pokojski

z udziałem Prokuratora Prokuratury Rejonowej G.-W. w G. M. G.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 8.01, 19.03, 2.06 i 16.07.2015 sprawy

S. P., syna W. i K. z domu B.,

urodzonego dnia (...) w G.,

oskarżonego o to, że:

I.  w nieustalonym okresie do dnia 19 marca 2014 roku w G. przechowywał produkty lecznicze w postaci 150 ampułek J. (...), w celu wprowadzenia ich do obrotu, nie posiadając pozwolenia na dopuszczenie tych leków do obrotu,

tj. o przestępstwo z art. 124 ustawy z dnia 6 września 2001 roku Prawo Farmaceutyczne,

II.  w dniu 19 marca 2014 roku w G., przechowywał produkty lecznicze w postaci (...) tabletek K. po 100mg każda, w celu wprowadzania ich do obrotu, nie posiadając pozwolenia na dopuszczenie tych leków do obrotu,

tj. o przestępstwo z art. 124 ustawy z dnia 6 września 2001 roku Prawo Farmaceutyczne,

I.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu w punktach I. i II. aktu oskarżenia czynów i ustalając, że czynów tych dopuścił się w warunkach ciągu przestępstw przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. i art. 91 §1 k.k. na podstawie art. 124 ustawy z dnia 6 września 2001 roku Prawo Farmaceutyczne, wymierza oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 44 §6 k.k. za czyny przypisane oskarżonemu w punkcie I. wyroku orzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci pozostałych po badaniu 149 ampułek oraz (...) tabletek opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr I/258/14 na karcie 149 akt sprawy pod pozycjami 1. i 2.;

III.  przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej oskarżonemu w punkcie I. wyrok kary pozbawienia wolności zalicza rzeczywiste pozbawienie wolności w dniu 19 marca 2014 roku;

IV.  na podstawie art. 626 §1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. oraz art. 1, art. 2 ust. 1 pkt. 3, ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 roku, Nr 49 poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.876,74 zł (dwa tysiące osiemset siedemdziesiąt sześć złotych siedemdziesiąt cztery grosze) tytułem kosztów sądowych, w tym opłata w kwocie 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych).

Sygnatura akt II K 1167/14

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonych i ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. M. do listopada 2013 roku była partnerką oskarżonego S. P.. Pomimo rozstania, nadal otrzymywali ze sobą kontakt. E. M. mieszkała w G. przy ulicy (...), wspólnie ze swoją matką – J. M., córką – A. B., synem – S. B., synem – K. B.. Czasami w przedmiotowym mieszkaniu przebywał również Ł. P. – syn siostry E. M., który z początkiem roku 2014 przeprowadził się do tego mieszkania.

W styczniu 2014 r. oskarżony S. P. zwrócił się do E. M. z prośbą, aby na jej dane osobowe i adresowe doręczane były przesyłki. E. M. początkowo nie chciała się na to przystać, lecz ostatecznie wyraziła zgodę. Od stycznia 2014 r., na jej adres korespondencyjny - ulica (...) w G. oraz na jej na dane osobowe, przesyłane były paczki. Były one dostarczane za pośrednictwem firm kurierskich. Odbiór przesyłek od kuriera dokonywany był osobiście przez E. M. albo przez jej syna S. B., jak również przez Ł. P.. E. M., Ł. P. oraz S. B. nigdy nie otworzyli żadnej z odebranych paczek. Paczki były przechowywane na korytarzu mieszkania. Na początku lutego 2014 r., E. M. poinformowała Ł. P., że na jej nazwisko przyjdzie paczka, w której znajdują się sterydy. Ta paczka miała być przekazana oskarżonemu S. P.. E. M. miała wiedzę, iż w doręczanych jej przesyłkach są sterydy, gdyż była ona w kontakcie z oskarżonym S. P., który posiadał informację na temat zawartości tych paczek. Był on bowiem w kontakcie z osobami odpowiedzialnymi za ich wysyłanie. E. M. nie zamawiała żadnych przedmiotów, który miałyby zostać jej przesłany paczką kurierską. Oskarżony S. P. osobiście przyjeżdżał po przedmiotowe paczki. E. M. kontaktowała się z nim po otrzymaniu danej przesyłki, ale w większości przypadków on wiedział o tym fakcie i sam przyjeżdżał je odebrać. Raz zdarzyło się, że po paczkę przyjechała inna osoba, przy czym działała ona z polecenia oskarżonego S. P..

W dniu 19 marca 2014 r., do mieszkania przy ulicy (...) przybył kurier z paczką. Pokwitowanie odbioru zostało dokonane przez E. M.. W tym czasie, w przedmiotowym lokalu znajdował się również oskarżony S. P.. E. M. przekazała mu odebraną przez siebie paczkę. Oskarżony wziął przesyłkę i wyszedł z mieszkania.

W dniu 19 marca 2014 r., około godziny 18.00 do mieszkania przy ulicy (...) ponownie przybył kurier z paczką. Pokwitowanie odbioru zostało dokonane przez E. M.. Domownicy bezskutecznie próbowali nawiązać kontakt telefoniczny z oskarżonym S. P. celem uzgodnienia z nim przekazania paczki. Ł. P. skontaktował się zaś ze swoim ojcem - P. P., z prośbą o przyjazd i podwiezienie go do domu. P. P. był bratem oskarżonego S. P.. E. M. postanowiła wówczas, iż przekaże otrzymaną paczkę P. P.. Chciała w ten sposób pozbyć się jej z domu, gdyż zaniepokoił ją brak kontaktu ze strony S. P.. E. M. chciała przekazać S. P. informację, iż swoją paczkę może odebrać od P. P.. W niedługim czasie na miejscu zjawił się P. P.. Następnie, S. B., Ł. P. i P. P. udali się wspólnie w podróż samochodem.

Dowód: częściowo zeznania świadka Ł. P. (k. 25v-26, k. 84, k. 87v, k. 217-218, k. 219), częściowo zeznania świadka E. M. (k. 38v-39, k. 86, k. 215, k. 219), częściowo zeznania świadka S. B. (k. 40v-41, k. 216-217), częściowo zeznania świadka P. P. (k. 44, k. 218), wiadomość email z dnia 11 czerwca 2014 r. (k. 81), częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. P. (k. 54-54v, k. 110, k. 205, k. 236-237);

W dniu 19 marca 2014 r., około godziny 14.40 w G. na ulicy (...), funkcjonariusze Policji, realizując czynności służbowe, dokonali zatrzymania oskarżonego S. P., który poruszał się wówczas samochodem osobowym marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Funkcjonariusze Policji dokonali przeszukania zatrzymanej osoby oraz rzeczonego samochodu osobowego marki .. (...) toku przeszukania wymienionego pojazdu ujawniono i zabezpieczono między innymi - piętnaście kartonowych pudełek z napisem (...), w których każde zawierało dziesięć szklanych ampułek wypełnionych białą sypką substancją, – biały karton oklejony taśmą z nalepką firmy kurierskiej.

Dowód: protokół zatrzymania osoby (k. 2-2v), protokół przeszukania osoby (k. 3-4v), protokół przeszukania samochodu osobowego (k. 6-8), zeznania świadka A. P. (k. 227-228), wyjaśnienia oskarżonego S. P. (k. 54-54v, k. 110, k. 205, k. 236-237).

W dniu 19 marca 2014 r., około godziny 19.00 w G. na ulicy (...), funkcjonariusze Policji, realizując czynności służbowe, dokonali zatrzymania P. P.. Funkcjonariusze Policji dokonali przeszukania zatrzymanej osoby oraz samochodu osobowego marki D. o numerze rejestracyjnym (...), z którego korzystał P. P.. W toku przeszukania wymienionego pojazdu ujawniono i zabezpieczono między innymi – opakowanie kartonowe koloru brązowego z taśmą samoprzylepną, – folię plastikową koloru czarnego, - trzy pakiety w folii przezroczystej z zawartością w każdym pakiecie po 300 (trzysta) listków, w którym znajdowały się po cztery tabletki koloru zielonego z nadrukiem (...) 100 mg – a także 46 (czterdzieści sześć) listków z zawartością po cztery tabletki koloru zielonego z nadrukiem (...) 100 mg.

Dowód: protokół zatrzymania osoby (k. 12-12v), protokół przeszukania osoby (k. 13-14v), protokół przeszukania samochodu osobowego (k. 16-18), dokumentacja fotograficzna (k. 19), zeznania świadka S. B. (k. 40v-41, k. 216-217), zeznania świadka Ł. P. (k. 25v-26, k. 84, k. 217-218, k. 219), zeznania świadka P. P. (k. 44, k. 218), wyjaśnienia oskarżonego S. P. (k. 54-54v, k. 110, k. 205, k. 236-237).

Karton, ujawniony i zabezpieczony toku przeszukania samochodu zajmowanego przez oskarżonego S. P., zawierał piętnaście opakowań leku o nazwie (...), zawierających po 10 ampułek – łącznie 150 ampułek leku opisanego pismem używającym alfabetu chińskiego. W ampułkach znajdowała się substancja stała koloru białego. Ampułki zabezpieczone były nienaruszonymi plombami koloru żółtego. Ampułki posiadały cechy oryginalnego leku o nazwie „J. 10I. S. (rDNA origin).

Przedmiotowa substancja nie zawierała środków odurzających i substancji psychotropowych w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Przedmiotowa substancja zawierała lek, zgodnie z opisem na etykiecie – tzn. S.. S. jest hormonem wzrostu. Głównym działaniem hormonu wzrostu, w którym pośredniczą somatomedyny jest pobudzenie wzrostu masy ciała i dlatego bywa on stosowany jako tzw. doping przy treningach kulturystycznych. Preparat farmaceutyczny o nazwie (...) nie występuje w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do (...) na terytorium Rzeczypospolitej z dnia 12 kwietnia 2013 r.

Dowód: opinia kryminalistyczna nr (...)245/14 z zakresu badań fizykochemicznych z dnia 19 kwietnia 2014 r. (k. 65-67).

Przedmioty ujawnione w toku przeszukania pojazdu należącego do P. P., stanowyły 347 (trzysta czterdzieści siedem) blisterów z opisem „K....100 mg...”, z których każdy zawierał cztery tabletki koloru zielonego o kształcie romboidalnym, powlekanych z oznaczeniem (...) 100. Łączna ilość zabezpieczonych tabletek wynosiła 1388 sztuk. Przedmiotowe blistery zawierały cechy opakowania w automacie do pakowania leków. Przedmiotowa substancja nie zawierała środków odurzających i substancji psychotropowych w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Ujawnione tabletki zawierają, jako składnik, farmakologicznie czynny S. i posiadają cechy tabletek o nazwie K.. S. jest wykorzystywany w leczeniu między innymi zaburzeń erekcji. Preparat farmaceutyczny o nazwie (...) nie występuje w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do (...) na terytorium Rzeczypospolitej z dnia 18 marca 2014 r.

Dowód: opinia kryminalistyczna nr (...)245/14/A z zakresu badań fizykochemicznych z dnia 30 czerwca 2014 r. uzupełniająca do opinii (...) z dnia 19 kwietnia 2014 r. (k. 95-98).

Osoba o danych (...) albo (...) nie przebywała w Areszcie Śledczym w G., w czasie gdy osadzony był tam S. P..

Dowód: pismo Zastępcy Dyrektora Aresztu Śledczego w G. z dnia 13 czerwca 2014 r. wraz z załącznikiem (k. 99-105v).

Oskarżony S. P., przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego, w dniu 21 marca 2014 r., przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz złożył wyjaśnienia. Wskazał, iż odbywał karę w Areszcie Śledczym w G., wspólnie z K. S. (1) albo S., ps. (...). Wyjaśnił, iż 08 marca 2014 r., około godziny 10:00-11:00 spotkał go na hali targowej w G.. Stwierdził, iż wymieniona wyżej osoba zaproponowała mu, czy nie mógłby na swój adres odebrać przesyłki kurierskiej, a następnie przywieźć ją pod halę. Dodał, iż miał za to otrzymać 100 zł. Wskazał, iż wyraził na to zgodę. Wyjaśnił, iż mieszkał w G. przy ulic (...), lecz podał adres O. 13/3 – adres jego byłej konkubiny E. M.. Stwierdził, iż ona nie wiedziała o tym, że podał jej adres i jej dane. Stwierdził, iż zadzwonił do niej i powiedział, że przyjdzie paczka, że ma ją odebrać i on po nią przyjedzie. Wyjaśnił, iż przyjechał po paczkę 19 marca 2014 r. i odebrał ją od E. M.. Stwierdził, iż nie pytał (...) co jest w paczce, nie interesowało go to. Oświadczył, iż nie było wcześniej sytuacji, aby odbierał paczki od E. M.. Wskazał, iż nie dawał E. M. żadnych pieniędzy za odbieranie paczek. Wskazał, iż w dniu 19 marca 2014 r. około godziny 14.00 został zatrzymany przez Policję, skontrolowany został samochód. Wskazał, iż ujawniono paczkę, w której podobno były sterydy. Wyjaśnił, iż nic na ten temat nie wiedział. Wskazał, iż nie miał pozwolenia na wprowadzanie do obrotu leku S.. Dodał, iż nic nie wiedział o tym, że były jeszcze inne paczki z innymi lekami, tj. K.. Stwierdził, że nie wie co to za lek. Wyjaśnił, iż to była jedyna paczka jaką miał przekazać. Wskazał, iż nie wie, czy E., jej syn S., bratanek Ł. P. odbierali jakieś paczki od kurierów. Stwierdził, iż to nie były paczki dla niego.

Oskarżony S. P., przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego, w dniu 04 sierpnia 2014 r., przyznał się do zarzucanych mu czynów oraz złożył wyjaśnienia. Przyznał, iż w dniu 19 marca 2014 r. zatrzymali go policjanci z przesyłką kurierską z lekami zawierającymi hormon wzrostu. Stwierdził, iż następnie ujawniono przesyłkę nadesłaną do niego do jego byłej konkubiny E. M.. Wyjaśnił, iż miał odebrać tą przesyłkę i dawał jej czasami 100 zł, ale nie od paczki, tylko ogólnie za użyczenie adresu do korespondencji. Stwierdził, iż miał następnie przekazać te paczki innym osobom, które wprowadzały je do obrotu, a za ich przechowywanie miał otrzymywać 400 zł od paczki. Podał, iż nie wiedział, jakiego rodzaju leki były w drugiej zatrzymanej paczce. Wskazał, iż o tym co jest w pierwszej paczce dowiedział się od zatrzymujących go policjantów, gdy przy nim otworzyli paczkę. Wyjaśnił, iż ogólnie wiedział tylko, że w paczkach są leki, które miał przechować. Stwierdził, iż nikt mu nie mówił co to za leki i jak się nazywają. Wskazał, iż nie ma żadnej wiedzy na temat leków i środków farmaceutycznych, ani ich działania. Wyjaśnił, iż nigdy sam nie otworzył takiej paczki. Swoją wiedzę opierał na tym, co mu ktoś powiedział. Dodał, iż wiedział, że pozaapteczny obrót tymi lekami jest zabroniony. Wskazał, iż dlatego nie podał swojego bezpośredniego adresu korespondencyjnego, gdyż bał się konsekwencji, z uwagi na wcześniejszą karalność. Stwierdził, iż sam nigdy nie zamawiał takich przesyłek, nie były one dla niego i nie zna nadawcy.

Oskarżony S. P., przesłuchany w toku postępowania sądowego, nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wskazał, iż nie chciał ich wprowadzać do obrotu. Dodał, iż chciał zrobić przysługę dla kolegi, który mu wcześniej pomagał w zakładzie karnym. Stwierdził, iż ten powiedział mu, że nie ma gdzie mieszkać, nie ma stałego adresu, a chciałby sobie coś ściągnąć z Internetu, aby mu użyczył adresu, gdzie paczka mu przyjdzie. Wyjaśnił, iż pytał, czy to jest coś nielegalnego i uzyskał odpowiedź że nie. Wskazał, iż nie pamięta jak nazywa się ten kolega, wołali na niego (...). Stwierdził, iż nie otwierał paczek dla niego, nie wiedział co się tam znajduje. Dowiedział się dopiero, jak go zatrzymała Policja.

Oskarżony podtrzymał uprzednio złożone wyjaśnienia (k.54). Wskazał, iż nie zna bliższych danych (...). Dodał, iż „siedział” z nim wspólnie na początku lat 90-tych.

Oskarżony S. P., przesłuchany ponownie w toku postępowania sądowego, nie podtrzymał uprzednio złożonych wyjaśnień (k.110). Wyjaśnił, iż złożony tam podpis należy do niego. Stwierdził, że w ogóle tego nie czytał, nie wie skąd to się wzięło. Oświadczył, iż przyznaje się częściowo, że został zatrzymany z paczką, ale do niczego więcej.

Vide: wyjaśnienia oskarżonego S. P. (k. 54-54v, k. 110, k. 205, k. 236-237).

Oskarżony S. P., w chwili orzekania miał 42 lata, wykształcenie podstawowe, z zawodu malarz. Oskarżony pracuje dorywczo, zarabia około 2000 zł miesięcznie; nie posiada majątku. S. P. jest rozwiedziony, posiada troje dzieci, wieku 18,16 i 15 lat. Najstarsze dziecko jest na własnym utrzymaniu, najmłodsze dziecko jest w ośrodku wychowawczym. Na utrzymaniu oskarżonego jest córka. Stan zdrowia oskarżonego jest dobry.

Dowód: dane osobo-poznawcze (k. 204).

Oskarżony S. P. był uprzednio wielokrotnie karany.

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 15 czerwca 2015 r. (k. 233-235).

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł na istotnej części dowodów. Zebrany materiał dowodowy, w zakresie uznanym przez Sąd za wiarygodny, nie pozostawia wątpliwości co do winy i sprawstwa oskarżonego. Sąd ustaleń w tym zakresie dokonał w oparciu o licznie zgromadzone dokumenty, zeznania świadków – Ł. P., E. M., S. B., P. P. oraz A. P., a także na podstawie dwóch opinii biegłego z zakresu badań fizykochemicznych, jak również częściowo w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego S. P. – w zakresie w jakim dano im wiarę.

Część ze zgromadzony w sprawie dokumentów – protokół zatrzymania osoby (k. 2-2v), protokół przeszukania osoby (k. 3-4v), protokół przeszukania samochodu osobowego (k. 6-8), protokół zatrzymania osoby (k. 12-12v), protokół przeszukania osoby (k. 13-14v), protokół przeszukania samochodu osobowego (k. 16-18), dokumentacja fotograficzna (k. 19), pismo Zastępcy Dyrektora Aresztu Śledczego w G. z dnia 13 czerwca 2014 r. wraz z załącznikiem (k. 99-105v), a także informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 15 czerwca 2015 r. (k. 233-235), to dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione do tego podmioty w zakresie ich kompetencji i prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody stwierdzonych nimi okoliczności.

Uwzględnić należało również przedłożoną do akt sprawy wiadomość email z dnia 11 czerwca 2014 r. Stanowiła ona informację pochodzącą od firmy kurierskiej (...). Zgodnie z jej treścią, w dniu 19 marca 2014 r. wymieniony podmiot doręczył paczkę pod adres O. 13/3 w G.. Powyższe znalazło potwierdzenie w treści zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zeznaniach świadków E. M., Ł. P. i S. B.. Rzeczony dokument nie był kwestionowany przez żadną ze stron.

Na uwzględnienie w całości zasługiwały zeznania świadka Ł. P. złożone w toku postępowania przygotowawczego. Świadek zwrócił uwagę, na osoby, które mieszkały w lokalu przy ulicy (...). Zwrócił uwagę, iż na początku lutego 2014 r., E. M. poinformowała go, że na jej nazwisko przyjdzie paczka, w której znajdują się sterydy. Dodał, iż paczka ta miała być następnie przekazana S. P.. Wskazał na częstotliwość doręczanych paczek na adres przy ulicy (...). Zeznał, iż były one dostarczane przez firmy kurierskie. Potwierdził, iż za każdym razem zawierały one dane osobowe i adresowe E. M.. Oświadczył, iż nigdy nie zapoznał się z zawartością doręczanych paczek. Wskazał, iż S. P. miał mieć informacje na temat zawartości doręczanych im przesyłek. Zwrócił uwagę, iż paczki były następnie odbierane przez S. P.. Opisał, iż w jednym przypadku po paczkę zgłosiła się inna osoba, lecz dodał, iż była to osoba z polecenia S. P.. Wskazał, iż E. M. wiedziała, że w paczkach są jakieś sterydy. Dodał, iż pomiędzy E. M. i S. P. istniało porozumienie co do odbioru tych przesyłek. Zeznania świadka znalazły potwierdzenie w uznanych za częściowo wiarygodne zeznaniach E. M., S. B. oraz P. P., a także częściowo wyjaśnieniach oskarżonego.

Zasadniczo należało również uwzględnić zeznania świadka Ł. P. złożone w toku postępowania sądowego. Nie zasługiwały na uwzględnienie twierdzenia, w zakresie jakim świadek zanegował uprzednio złożone zeznania (k.25-26) - w części dotyczącej wskazania na sterydy. Należało mieć na uwadze, iż pierwsze przesłuchanie miało miejsce w dniu 20 marca 2014 r., bezpośrednio po dokonaniu zatrzymania S. P. oraz ujawnieniu paczek z produktami leczniczymi. Świadek nie miał w tym czasie możliwości kontaktu z oskarżonym S. P., przez co ten ostatni nie mógł wpłynąć na podaną przez niego relację. Próba wycofania się świadka Ł. P. ze złożonych uprzednio zeznań – w części dotyczącej określenia zawartości paczek i świadomości E. M. w tym zakresie, stanowi zdaniem Sądu przejaw odciążania oskarżonego od grożącej mu odpowiedzialności karnej. W ocenie Sądu, powyższe rodzi przypuszczenie, iż S. P. mógł wpłynął na treść zeznań wymienionego świadka. Niezależnie od tego, podkreślić należy, iż Ł. P. – jak sam zeznał - czytał protokół przesłuchania z dnia 20 marca 2014 r., zanim złożył na nim swój podpis.

Częściowo za wiarygodne należało uznać zeznania świadka E. M.. Wiarygodne były twierdzenia w zakresie dotyczącym wskazania, jakie osoby mieszkały w lokalu przy ulicy (...). Uwzględnić również należało, iż od około trzech miesięcy – czyli od stycznia 2014 r., na jej adres korespondencyjny oraz na jej dane osobowe doręczane były paczki. Niewiarygodne były zeznania złożone w dniu 20 marca 2015 r., w części w której wskazano, iż na przestrzeni tych trzech miesięcy odebrała tylko trzy paczki. Znamienne jest bowiem, iż w dalszej części tego przesłuchania świadek wskazała na większą ilość niż trzy. Okoliczność, iż liczba tych paczek była zdecydowanie większa wynika również z zeznań Ł. P., który stwierdził, iż w tygodniu przychodziło ich kilka.

Uwzględnić należało również zeznania E. M. w części dotyczącej prośby ze strony S. P., w zakresie udostępnienia danych adresowych i osobowych, celem wysyłki na jej adres przesyłek kurierskich. Na uwzględnienie zasługiwały także twierdzenia, iż pokwitowania odbioru były dokonywane przez nią, jej syna – S. B. albo przez Ł. P.. Powyższe potwierdzone zostało przez wymienionych domowników. Uwzględnić również należało zeznania w części dotyczącej kontaktów z oskarżonym S. P., jak i jego stawiennictwa celem odbioru przesyłek bez zawiadomienia go o fakcie ich doręczenia.

Niewiarygodne były zaś zeznania świadka E. M. w części dotyczącej rzekomego braku jej wiedzy co do zawartości przedmiotowych przesyłek. Powyższe stoi bowiem w sprzeczności z zeznaniami świadka Ł. P., który stwierdził, iż w lutym 2014 r., E. M. miała go poinformować o oczekiwanej przesyłce, gdzie znajdować miały się sterydy. Znamienne jest również, iż w dniu 19 marca 2014 r., po pokwitowaniu przez nią odbioru drugiej tego dnia paczki i bezskutecznej próbie nawiązania kontaktu z oskarżonym, E. M. podjęła decyzję o przekazaniu jej P. P.. Jak sama zeznała, była zaniepokojona brakiem kontaktu ze strony S. P.. Zdaniem Sądu, powyższe zaniepokojenie wynikało niewątpliwie z owej świadomości, iż przechowywane w jej mieszkaniu paczki zawierały sterydy. W rezultacie, obawiając się ewentualnej reakcji karnej, postanowiła pozbyć się tej przesyłki.

Zasadniczo niewiarygodne okazały się zeznania E. M. złożone w toku postępowania sądowego. Twierdzenia, iż świadek odebrała tylko jedną paczkę nie znalazły bowiem oparcia w treści zgromadzonego materiału dowodowego. Na znacznie większą ilość paczek wskazywali bowiem świadkowie Ł. P. oraz S. B.. Nadto, S. B. wskazał, iż w dniu 19 marca 2014 r., to E. M. odebrała od kurierów obie przedmiotowe paczki. Podobnie niewiarygodne były twierdzenia, iż oskarżony nie poinformował wcześniej E. M., iż na jej adres będą przychodzić paczki. Niezależnie od tego, iż powyższe stoi w sprzeczności z wcześniejszymi zeznaniami świadka, to należało zauważyć, iż na istnienie porozumienia pomiędzy E. M. a S. P. wskazał również Ł. P., w toku przesłuchania w dniu 20 marca 2014 r. Uwzględnić zaś należało zeznania w części dotyczącej przekazania w dniu 19 marca 2014 r. jednej z odebranych paczek oskarżonemu. Powyższe potwierdzili świadkowie Ł. P. oraz S. B..

Zasadniczo za wiarygodne należało uznać zeznania świadka S. B., złożone w toku postępowania przygotowawczego. Świadek wskazał na osoby zamieszkujące w domu przy ulicy (...). Potwierdził, iż w okresie poprzedzającym, do mieszkania doręczane były paczki. Świadek wskazał, iż trwało to od około miesiąca może dwóch. Uznać należało, iż w tej części zeznania były częściowo niewiarygodne, albowiem nie obejmowały całego okresu. Jak wynikało bowiem z zeznań E. M., proceder ten trwał od około trzech miesięcy. Uwzględnić zaś należało zeznania w części opisującej zachowanie E. M., która przekazywała odebrane paczki S. P.. Powyższe zostało bowiem potwierdzone w treści zeznań E. M. i Ł. P.. Co do zasady należało również uwzględnić zeznania w części dotyczącej przebiegu zdarzeń, jaki miał miejsce w dniu 19 marca 2014 r. Sąd nie dał jednak wiary zeznaniom świadka, w części dotyczącej wskazania, iż pierwszy kurier zjawił się w tym mieszkaniu o godzinie 15.00. Powyższe stoi bowiem w sprzeczności z treścią protokołu zatrzymania S. P.. Czynność ta została bowiem dokonana o godzinie 14.40. W związku z tym, wobec ustalonego stanu faktycznego, iż E. M. po pokwitowaniu odbioru pierwszej z doręczonych w tym dniu paczek, przekazała ją S. P., który następnie opuścił mieszkanie i po chwili został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji, nie sposób uwzględnić zeznań wskazujących na godzinę 15.00, gdyż chronologia zdarzeń – częściowo utrwalona dokumentami urzędowymi - wskazuje na wcześniejszą godzinę wizyty kuriera. Podobnie niewiarygodne były zeznania w części dotyczącej godziny przyjazdu P. P.. Świadek wskazał bowiem na godzinę 20.00. Należało mieć jednak na uwadze, iż zgodnie z protokołem zatrzymania wymienionej osoby, czynność ta miała miejsce o godzinie 19.00.

Częściowo na uwzględnienie zasługiwały zeznania świadka S. B. złożone w toku postępowania sądowego. Nie zasługiwały na uwzględnienie zeznania w zakresie, w jakim świadek wskazał tylko na jedną paczkę. Powyższe stoi bowiem w sprzeczności z zeznaniami świadka Ł. P. i uznanymi za wiarygodne zeznaniami E. M., iż paczek było znacznie więcej. Niezależnie od tego, świadkowie wskazali również, iż w dniu 19 marca 2014 r. doszło do dwukrotnego odbioru przesyłek.

Za wiarygodne w całości należało uznać zeznania świadka P. P.. Świadek wskazał jedynie na okoliczności bezpośrednio poprzedzające jego zatrzymanie w dniu 19 marca 2014 r. Powyższe potwierdzone zostało przez świadka Ł. P. E. M., jak i S. B..

Nie miały znaczenia dla istoty sprawy zeznania świadka A. B. (k. 89v-90, k. 216). Świadek pomimo, iż w przedmiotowym okresie mieszkała w lokalu pod adresem O. 13/3 w G., to jak wskazała w zasadzie nie przebywała w tym miejscu. Zeznała bowiem, iż nie było jej tam od rana do wieczora. Stwierdziła, iż przebywała w szkole albo u znajomych. Jeżeli była obecna w tym mieszkaniu, to znajdowała się w innym pokoju. W rezultacie, świadek nie posiadała wiedzy na temat przedmiotowych paczek, ani porozumienia zawartego pomiędzy S. P. i E. M..

Bez znaczenia pozostawały również zeznania świadka I. S. (k. 228). Funkcjonariusz Policji nie pamiętała bowiem przebiegu czynności przesłuchania z udziałem oskarżonego S. P..

Podstawą ustalenia stanu faktycznego nie były również zeznania świadka A. K. (k.228) – byłej partnerki oskarżonego S. P.. Świadek wskazała bowiem, iż nic jej nie wiadomo, aby oskarżony miał do czynienia ze środkami farmaceutycznymi. Wskazała, iż mają z oskarżonym wspólne dzieci i ich kontakty dotyczą potomstwa.

Sporządzone w sprawie opinie biegłego, to jest opinia kryminalistyczna nr (...)245/14 z zakresu badań fizykochemicznych z dnia 19 kwietnia 2014 r. (k. 65-67) oraz opinia kryminalistyczna nr (...)245/14/A z zakresu badań fizykochemicznych z dnia 30 czerwca 2014 r. uzupełniająca do opinii (...) z dnia 19 kwietnia 2014 r. (k. 95-98), były obiektywne oraz rzetelne. Zostały one bowiem sporządzone przez osobę posiadającą specjalistyczną wiedzę z racji stosownego wykształcenia i doświadczenia zawodowego. Opinie były jasne – żaden ze zwrotów użytych przez biegłego zarówno w zakresie wnioskowania, jak również w części opisowej nie nasuwał zastrzeżeń co do komunikatywności. Opinie były też pełne, gdyż odnosiły się do wszystkich okoliczności relewantnych z punktu widzenia sprawy. Powyższemu w żadnej mierzenie nie zaprzecza okoliczność, iż pierwsza z wydanych opinii – z dnia 19 kwietnia 2014 r. nie zawierała analizy materiału ujawnionego i zabezpieczonego w dniu 19 marca 2014 r. w samochodzie zajmowany przez P. P.. Wynikało to bowiem z faktu, iż biegłemu nie przedłożono przedmiotowych produktów. Powyższe stanowiło zaś o konieczności sporządzenia opinii uzupełniającej. W związku z tym, w zakresie w jakim obiektywnie możliwe było wydanie opinii, były one pełne. Zastosowana metodyka oraz wyciągnięte wnioski były spójne i logiczne. Zostały one oparte na aktualnej wiedzy i prawidłowych spostrzeżeniach, a przy tym w toku postępowania nie były przez żadną ze stron kwestionowane. Wnioski opinii biegłego zostały należycie umotywowane, a stanowisko biegłego zawierają zgodne z wiedzą fachową i precyzyjne konkluzje, znajdujące oparcie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym.

W świetle powyższych dowodów, jedynie w części zasługiwały na wiarygodność wyjaśnienia oskarżonego S. P..

Nie zasługiwały na uwzględnienie wyjaśnienia w zakresie w jakim oskarżony wskazuje na kontakt z osobą o danych K. S. (2) albo S. i rzekome porozumienie co do odbioru przesyłek. Powyższe stoi bowiem w sprzeczności z treścią pisma Zastępcy Dyrektora Aresztu Śledczego w G. z dnia 13 czerwca 2014 r. wraz z załącznikiem (k. 99-105v), zgodnie z którym taka osoba nie przebywała w tej jednostce, w czasie gdy osadzony był tam S. P..

Niewiarygodne okazały się również twierdzenia oskarżonego, iż E. M. nie wiedziała o fakcie podania jej danych adresowych i osobowych dla celów korespondencyjnych. Powyższe stoi bowiem w sprzeczności z uznanymi za wiarygodne zeznaniami E. M., jak i Ł. P., którzy wskazali na wzajemne porozumienie w tym zakresie.

Niewiarygodne były również wyjaśnienia oskarżonego w części dotyczącej zanegowania uprzednich kontaktów z E. M., celem odbioru od niej dostarczonych przesyłek. Relacja świadków – E. M., Ł. P., S. B., wskazuje bowiem na kilkumiesięczny proceder. Wymienieni domownicy wskazali również na osobiste zaangażowanie S. P. w kwestii odbioru przesyłek.

Nie zasługiwały na przymiot wiarygodności wyjaśnienia oskarżonego, w zakresie w jakim negował on swoją wiedzę na temat zawartości przesyłek odebranych w dniu 19 marca 2014 r. Okoliczności przedmiotowej sprawy wskazują, iż E. M., a w dalszej kolejności Ł. P., mieli świadomość, iż w przeszłości, w doręczonych im paczkach, znajdować się miały sterydy. Powyższe musiało mieć swoje źródło w relacji podanej E. M. przez oskarżonego S. P., albowiem to właśnie ze swoją byłą partnerką był on w stałym kontakcie w związku z zawartym porozumieniem. Relacja oskarżonego nie znajduje również oparcia w zasadach doświadczenia życiowego. Nie sposób bowiem uznać, iż oskarżony S. P. uczestniczył w procederze, o którym nie miał żadnych informacji, skoro miało to miejsce przez znaczny czas. Niezależnie od tego, jego świadomość co do zawartości tych przesyłek wynika z samego sposobu organizacji wspomnianego procederu. Podkreślić bowiem należy, iż oskarżony umyślnie wskazał dane osobowe i adresowe E. M., aby uniknąć podejrzeń i reakcji karnej. Chciał on bowiem uniknąć figurowania w jakiejkolwiek ewidencji prowadzonej w związku z usługami kurierskimi. Znamienne jest również, iż w dalszych wyjaśnieniach oskarżony przyznał, że w dniu 19 marca 2014 r. został zatrzymany z przesyłką zawierającą leki z hormonem wzrostu.

Niewiarygodne okazały się również wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim stwierdził, iż druga z paczek doręczonych w dniu 19 marca 2014 r. nie była przeznaczona dla niego. Zważywszy na opisany proceder, nie sposób uznać, iż paczka ta miała być przeznaczona dla kogoś innego. Wskazać należy, iż E. M. nie zamawiała niczego, co miałoby być doręczone jej za pośrednictwem kuriera. Przede wszystkim zauważyć jednak trzeba, iż bezpośrednio po otrzymaniu tej paczki, domownicy mieszkania przy ulicy (...) próbowali nawiązać kontakt telefoniczny właśnie z oskarżonym.

Na uwzględnienie zasługiwały zaś wyjaśnienia w części, w której oskarżony przyznał, iż nie posiadał pozwolenia na wprowadzanie do obrotu leku o nazwie S..

Zasadniczo za wiarygodne należało uznać wyjaśnienia złożone przez oskarżonego w dniu 04 sierpnia 2014 r. Bezsporna była okoliczność, iż w dniu 19 marca 2014 r. doszło do zatrzymania oskarżonego i ujawnienia przy nim produktów leczniczych zawierających hormon wzrostu. Podobnie, na uwzględnienie zasługiwały wyjaśnienia, iż druga z paczek, dostarczona na adres przy ulicy (...) była przeznaczona właśnie dla oskarżonego, który miał ją odebrać od E. M.. Brak było podstaw do kwestionowania stanowiska, iż oskarżony miał przekazać obie paczki innym osobom, które miały wprowadzić je do obrotu. Za niewiarygodne uznać należało, wyjaśnienia, iż oskarżony nie miał wiedzy jakie konkretnie produkty lecznicze znajdowały się w przedmiotowych paczkach, a jego świadomość ograniczała się jedynie do tego, iż znajdują się tam leki. Oceniając wiarygodność tej części wyjaśnień, Sąd wziął pod uwagę omówiony wyżej proceder. Zauważyć należało, iż oskarżony bez wątpienia był w kontakcie z nadawcami poszczególnych paczek. Wynika to z faktu, iż z reguły zjawiał się w mieszkaniu przy ulicy (...) również bez zawiadomienia ze strony E. M. o nadejściu poszczególnych przesyłek. W rezultacie, był on doskonale rozeznany w organizacji całego przedsięwzięcia. Nie sposób było natomiast odmówić wiarygodności wyjaśnieniom, iż oskarżony wiedział, iż pozaapteczny obrót lekami jest zabroniony.

Niewiarygodne okazały się zaś wyjaśnienia złożone przez oskarżonego S. P. w toku postępowania sądowego. Podana przez niego relacja, iż został on poproszony przez kolegę o użyczenie adresu, celem doręczenia tam przesyłki nie znajduje poparcia w zasadach doświadczenie życiowego. Wskazać bowiem należy, iż aktualnie powszechnie dostępne są usługi, gdzie odbiór przesyłki możliwy jest w wyznaczonych punktach – poza miejscem zamieszkania adresata. Dla przykładu można w tym miejscu wskazać na „paczkomaty”. Stąd nie sposób uznać za wiarygodne twierdzenia, iż w dobie takich usług, ktoś miałby się zwrócić do oskarżonego, aby ten udostępnił mu adres do korespondencji.

Odnosząc się do zanegowania przez oskarżonego uprzednio złożonych wyjaśnień – z dnia 04 sierpnia 2014 r., wskazać należy, iż zdaniem Sądu stanowiło to przyjętą przez oskarżonego linię obrony. Brak jest bowiem podstaw do przyjęcia, iż treść zaprotokołowanych wyjaśnień oskarżonego nie odzwierciedla rzeczywistego przebiegu czynności przesłuchania. Na rzeczonym dokumencie znajduje się podpis oskarżonego oraz jego oświadczenie, iż przeczytał i jako zgodne z tym co powiedział podpisuje.

W ocenie Sądu postępowanie dowodowe potwierdziło, iż S. P. popełnił czyny zarzucane mu w punktach I. i II. aktu oskarżenia. Sąd dokonał przy tym ustalenia, że czynów tych oskarżony dopuścił się w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. Jednocześnie, Sąd przyjął, iż treść art. 91 §1 k.k., w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. , a więc sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 20 marca 2015 r.), jest dla oskarżonego względniejsza, przez co odstąpiono od zasady prymatu ustawy nowej. Należało mieć bowiem na względzie, iż przepis art. 91 §1 k.k. w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 lipca 2015 r., wskazuje, iż jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw , w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Przepis art. 91 §1 k.k., w brzmieniu sprzed wejścia w życie wspomnianej nowelizacji, stanowił natomiast, iż jeżeli sprawca popełnia w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę na podstawie przepisu, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpuje, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Zważywszy na okoliczności przedmiotowej sprawy, nie byłoby podstaw do przyjęcia ciągu przestępstw rozumianego zgodnie aktualnym brzmieniem art. 91 §1 k.k., albowiem oskarżony nie popełnił tych przestępstw z wykorzystaniem takiej samej sposobności. Należało zatem przyjąć stan prawny obowiązujący do dnia wejścia w życie wspomnianej nowelizacji, dający możliwość przyjęcia ciągu przestępstw, wobec spełnienia wszystkich przesłanek tam określonych. Zastosowanie tego przepisu jest bowiem korzystne dla oskarżonego. W rezultacie, ustawa obowiązująca poprzednio jest dla niego względniejsza.

Konsekwencją odstąpienia od zasady prymatu ustawy nowej – w ramach rozstrzygnięcia zawartego w punkcie I sentencji wyroku – była konieczność zastosowania przepisów obowiązujących poprzednio również w odniesieniu do dalszych rozstrzygnięć zawartych w przedmiotowym wyroku. Wynika to z powszechnie przyjętego poglądu, iż Sąd nie może stosować częściowo ustawy obowiązującej poprzednio oraz częściowo ustawy obowiązującej aktualnie. Sąd winien dokonać wyboru jednej z ustaw, na tle konkretnego przypadku i badania pod kątem względności dla oskarżonego wszystkich wchodzących w rachubę przepisów (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2000 r., III KKN 110/99, LEX nr 51074; por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 1970 r., V KRN 402/69, OSNKW 1970/4-5/37, z glosą W. Woltera, PiP 1971, z. 1; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2001 r., V KKN 346/99, Prok. i Pr.-wkł. 2001/12/1).

Stosownie do art. 124 ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (tj., Dz. U. z 2008 r., Nr 45, poz. 271 z późn. zm.) – dalej jako „Prawo farmaceutyczne” – podlega karze, kto wprowadza do obrotu lub przechowuje w celu wprowadzenia do obrotu produkt leczniczy, nie posiadając pozwolenia na dopuszczenie do obrotu.

Znamię "przechowywania w celu wprowadzenia do obrotu" (produktu leczniczego) należy rozumieć jako utrzymywanie produktu leczniczego w swoim władztwie, składowanie i przetrzymywanie go przez jakiś czas, aby w jakimś momencie wprowadzić go do obrotu. Znamię "przechowywania" powoduje, że ta czynność sprawcza nadaje omawianemu przestępstwu charakter trwały. Literatura definiuje znamię "wprowadzenia do obrotu" użyte w typizacji przestępstwa określonego w art. 124 Prawa farmaceutycznego jako każde zachowanie, w następstwie którego produkt leczniczy został przekazany w celu używania lub dystrybucji, zgodnie z przewidzianym zastosowaniem (zob. V. Konarska-Wrzosek, w: System Prawa Karnego, tom 11, Szczególne dziedziny prawa karnego. Prawo karne wojskowe, skarbowe i pozakodeksowe. C.H. Beck 2014, por. Leszek Ogiegło, Prawo farmaceutyczne. Komentarz. C.H. Beck 2015). Definicja legalna produktu leczniczego została zawarta w art. 2 pkt 32 Prawa farmaceutycznego, zgodnie z tym przepisem jest to substancja lub mieszanina substancji, przedstawiona jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne. Z przytoczonej ogólnej definicji produktu leczniczego wynika, że pojęcie to zdefiniowano bardzo szeroko, obejmując nim produkty, którym przypisuje się nie tylko wpływ na zdiagnozowanie, zapobieganie czy leczenie stanów chorobowych, ale także oddziaływanie na fizjologiczne funkcje organizmu. W myśl definicji ustawowej produktu leczniczego, zawartej w przytoczonym wyżej art. 2 pkt 32 Prawa farmaceutycznego, przypisanie danemu produktowi właściwości określonych w tym przepisie wydaje się być elementem wystarczającym i przesądzającym o kwalifikacji tego produktu jako "leczniczego" i to bez względu na fakt, czy znalazłoby to potwierdzenie na bazie aktualnej wiedzy medycznej (zob. Leszek Ogiegło, Prawo farmaceutyczne. Komentarz. C.H. Beck 2015). Przepis art. 2 pkt 26 Prawa farmaceutycznego stanowi natomiast, iż pozwoleniem na dopuszczenie do obrotu jest decyzja wydana przez uprawniony organ, potwierdzająca, że dany produkt leczniczy może być przedmiotem obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, iż organem tym, zgodnie z art. 3 ust. 3 Prawa farmaceutycznego jest Prezes Urzędu Produktów L., (...) i Produktów B.. Uprawnienia do wydania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych ma także Rada Unii Europejskiej oraz Komisja Europejska, stąd też pozwolenie wydane przez te organy ma taką samą moc prawną (zob. art. 3 ust. 2 Prawa farmaceutycznego). Pozwolenie wydaje się na okres 5 lat, przy czym termin ważności pozwolenia może być skrócony, zawieszony, przedłużony, a także pozwolenie może zostać cofnięte oraz może nastąpić odmowa przedłużenia terminu ważności pozwolenia (art. 7 ust. 2 i 3 Prawa farmaceutycznego). Przestępstwo z art. 124 Prawa farmaceutycznego pod względem strony przedmiotowej ma charakter formalny, co dotyczy obu alternatywnych czynności sprawczych (zob. V. Konarska-Wrzosek, w: System Prawa Karnego, tom 11, Szczególne dziedziny prawa karnego. Prawo karne wojskowe, skarbowe i pozakodeksowe. C.H. Beck 2014). Może ono być popełnione wyłącznie umyślnie, przy czym przechowywanie produktu leczniczego w celu wprowadzenia go do obrotu ma charakter kierunkowy, gdyż zabarwione jest wspomnianym celem.

Mając na uwadze powyższe, nie budziło wątpliwości, iż oskarżony S. P. swoimi zachowaniami wyczerpał znamiona omawianego przestępstwa.

Na wstępie należy zwrócić uwagę na proceder, który w przedmiotowej sprawie miał miejsce od stycznia 2014 r. Stanowi on bowiem punkt odniesienia dla oceny zachowań oskarżonego S. P.. Mianowicie, jak wynika z zeznań świadka E. M. oraz wyjaśnień samego oskarżonego, z początkiem roku 2014 r., S. P. nawiązał kontakt ze swoją byłą partnerką, prosząc ją o wyrażenie zgody na udostępnienie danych osobowych i adresowych, celem kierowania tam przesyłek. E. M. wyraziła na to zgodę. W okresie kilku miesięcy, na adres przy ulicy (...) w G. doręczono szereg paczek. Zeznania domowników, w tym E. M., Ł. P. i S. B. potwierdzają, iż nie było to jednorazowe zjawisko, lecz systematyczna i regularna działalność. Wszystkie paczki były przechowywane w przedmiotowym mieszkaniu. Istotne jest przy tym, iż poza jednym przypadkiem, opisanym przez świadka Ł. P. – gdy po odbiór zgłosiła się osoba trzecia - wszystkie pozostałe paczki, po ich uprzednim pokwitowaniu przez E. M. lub innego z domowników, były następnie osobiście odbierane przez oskarżonego S. P.. Co więcej, jak wynika z zeznań E. M., S. P. z reguły miał wiedzę o nadejściu przesyłki – jeszcze zanim jego była partnerka mu o tym powiedziała. Świadek wskazała bowiem, iż czasami dzwoniła do oskarżonego z informacją o doręczonej przesyłce, lecz w większości przypadków S. P. wiedział o tym i sam przyjeżdżał po paczkę. Powyższe wskazuje, iż oskarżony musiał być w kontakcie z osobą, która informowała go o wysyłce poszczególnych paczek. Stąd wynikała jego wiedza o terminie jej doręczenia, albowiem korzystanie z profesjonalnych usług kurierskich pozwala na przewidzenie, czy wręcz precyzyjne ustalenie terminu doręczenia danej paczki.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż okoliczności przedmiotowej sprawy wskazują na przechowywanie przez oskarżonego produktów leczniczych. Mając na uwadze opisany powyżej proceder, stwierdzić należy, iż pierwotnym miejscem przechowywania przypisanych mu produktów leczniczych było mieszkanie przy ulicy (...) w G.. Jak wynika bowiem z okoliczności przedmiotowej sprawy, to w tym miejscu oskarżony zorganizował punkt doręczeń przesyłek kurierskich. Dopiero po jakimś czasie zjawiał się i odbierał paczki. Z ustalonego stanu faktycznego wynikało, iż w dniu 19 marca 2014 r., po uprzednim odebraniu przesyłki, w czasie podróży samochodem, oskarżony S. P. został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji. W trakcie czynności przeszukania zajmowanego przez niego samochodu, ujawniono przesyłkę kurierską zawierającą produkty lecznicze w postaci 150 ampułek J. (...). Władztwo oskarżonego na tymi przedmiotami nie budziło żadnych wątpliwości. Odnośnie produktów leczniczych w postaci (...) tabletek K. po 100mg każda, wskazać należy, iż w założeniu oskarżonego, miejscem ich przechowywania – podobnie jak w przypadku innych przesyłek, było mieszkanie przy ulicy (...) w G.. Splot okoliczności spowodował jednak, iż paczka zawierająca przedmiotowe produkty lecznicze została ujawniona w samochodzie P. P.. Nie można było jednak tracić z pola widzenia, iż przeszkodą w osobistym odebraniu przesyłki przez S. P. było jego wcześniejsze opuszczenie tego mieszkania i zatrzymanie przez funkcjonariuszy Policji. Nie budziło jednak wątpliwości Sądu, iż w istocie, to oskarżony S. P. był osobą, która miała odebrać tą przesyłkę. Należało bowiem zauważyć, iż bezpośrednio po odebraniu wspomnianej paczki, domownicy mieszkania przy ulicy (...) w G. próbowali nawiązać z nim kontakt. Powyższe związane było z omówionym wyżej procederem. W rezultacie, w pełni uzasadniony jest wniosek, iż przesyłka kurierska odebrana przez E. M., w dniu 19 marca 2014 r., w godzinach wieczornych, była de facto przeznaczona dla S. P.. Jedynie decyzja E. M., która była zaniepokojona brakiem kontaktu ze strony oskarżonego, spowodowała, iż paczka zmieniła swoje położenie i znalazła się w samochodzie P. P.. Tym niemniej, uznać należało, iż miejscem jej przechowywania było mieszkanie przy ulicy (...) w G.. Powyższe prowadzi do wniosku, że choć fizycznymi dzierżycielami drugiej przesyłki była E. M. i P. P., to osobą w imieniu i na rzecz której przechowywali przesyłkę był S. P.. Jednocześnie swoją świadomością i zamiarem oskarżony obejmował przechowywanie drugiej przesyłki celem wprowadzenia jej do obrotu.

W ocenie Sądu, w odniesieniu do obu z przypisanych oskarżonemu czynów, nie budził również wątpliwości zamiar kierunkowy oskarżonego S. P.. Zważywszy na omówiony wyżej proceder, uznać należało, iż zachowanie oskarżonego wyrażało ideę celowości i dobrowolności działania oraz wyzbycia się produktu i utraty nad nim kontroli. Jak wynika bowiem z wyjaśnień oskarżonego, miał on zamiar przekazania przedmiotowych paczek innym osobom. Systematyczność i regularność zachowań wskazuje na zorganizowane działanie.

Ujawnione i zabezpieczone w toku przedmiotowej sprawy produkty bez wątpienia stanowiły produkty lecznicze w rozumieniu Prawa farmaceutycznego. Zgodnie z treścią opinii biegłego z dnia 19 kwietnia 2014 r., ampułki posiadały cechy oryginalnego leku o nazwie „J. 10I. S. (rDNA origin). Przedmiotowa substancja zawierała lek, zgodnie z opisem na etykiecie – tzn. S.. S. jest zaś hormonem wzrostu. Głównym działaniem hormonu wzrostu, w którym pośredniczą somatomedyny jest pobudzenie wzrostu masy ciała i dlatego bywa on stosowany jako tzw. doping przy treningach kulturystycznych. Natomiast, zgodnie z opinią biegłego z dnia 30 czerwca 2014 r., ujawnione tabletki zawierają, jako składnik, farmakologicznie czynny S. i posiadają cechy tabletek o nazwie K.. S. jest zaś wykorzystywany w leczeniu między innymi zaburzeń erekcji. Znamienne jest również, iż wymienione produkty nie znajdowały się we właściwych Urzędowych Wykazach Produktów Leczniczych Dopuszczonych do (...) na terytorium Rzeczypospolitej.

Nie budziło również wątpliwości Sądu, iż oskarżony S. P. nie posiadał pozwolenia na dopuszczenie tych leków do obrotu. Wynika to wprost z jego wyjaśnień, w trakcie których wskazał, iż nie ma pozwolenia na wprowadzanie do obrotu leku o nazwie S.. Okoliczności przedmiotowej sprawy, jednoznacznie wskazują przy tym, iż w odniesieniu do drugiego z produktów l. (...) tabletek K. po 100mg każda, oskarżony S. P. również nie legitymował się decyzją wydaną przez uprawniony organ, stwierdzającą dany produkt leczniczy może być przedmiotem obrotu na terytorium Rzeczypospolitej.

Przypisane oskarżonemu czyny należało uznać za zawinione. S. P. jest osobą dorosłą. Oskarżony miał świadomość i zamiar przechowywania produktów leczniczych w celu wprowadzenia ich do obrotu, mimo braku odpowiedniego, ważnego pozwolenia na dopuszczenie ich do obrotu. Powyższe wynika wprost z wyjaśnień S. P., jak i organizacji całego procederu. Oskarżony wskazał, iż w dniu 19 marca 2014 r. został zatrzymany z przesyłką kurierską z lekami zawierającymi hormon wzrostu. Oskarżony pozostawał w stałym kontakcie z osobami, które odpowiedzialne były za wysyłkę tych paczek. Stanowiło to zarazem źródło informacji o zawartości poszczególnych przesyłek. Jednocześnie, oskarżony zdawał sobie sprawę z obowiązujących obostrzeń w zakresie obrotu produktami leczniczymi. Stwierdził bowiem wprost, iż wiedział, że pozaapteczny handel lekami jest zabroniony. Mając na uwadze powyższe, stopień zawinienia należało uznać za wysoki.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości poszczególnych czynów, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymienione w art. 115 § 2 k.k. Przepis art. 124 Prawa farmaceutycznego, oprócz ochrony prawidłowej regulacji rynku farmaceutyków, pośrednio chroni także zdrowie i życie człowieka, a zatem w szerszym rozumieniu bezpieczeństwo społeczeństwa (zob. V. Konarska-Wrzosek, w: System Prawa Karnego, tom 11, Szczególne dziedziny prawa karnego. Prawo karne wojskowe, skarbowe i pozakodeksowe. C.H. Beck 2014). W ocenie Sądu, społeczna szkodliwość czynów oskarżonego S. P. była znaczna. Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony przechowywał przedmiotowe produkty lecznicze w mieszkaniu zajmowanym przez inne osoby – powodując przez to dyskomfort psychiczny domowników. Należało mieć na względzie, iż oskarżony przechowywał produkty lecznicze w celu wprowadzenia ich do obrotu, nie posiadając pozwolenia na dopuszczenie do obrotu. Działał zatem z zamiarem bezpośrednim kierunkowym. Negatywnie na stopień społecznej szkodliwości wpływała również liczba ujawnionych i zabezpieczonych produktów leczniczych, która była znaczna. Nie można było stracić z pola widzenia, iż oskarżony działał w sposób zorganizowany i zaplanowany. Okoliczność, iż S. P., w zakresie przypisanych mu czynów, zasadniczo działał na przestrzeni jednego dnia wpływała zaś na umniejszenie stopnia społecznej szkodliwości czynów.

Ustalając wymiar kary, w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia – przy uwzględnieniu treści art. 91 § 1 k.k. w pierwotnym brzmieniu, Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i §2 k.k. Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował okoliczności rzutujące na znaczną społeczną szkodliwość czynu (omówione powyżej), działanie w zamiarze bezpośrednim; działanie w sposób zorganizowany i zaplanowany. Na niekorzyść oskarżonego przemawiała również jego uprzednia wielokrotna karalność. Na korzyść S. P. należało natomiast uwzględnić, iż ostatecznie przyznał się do części zarzutów. Powyższe miało jednak marginalne znaczenie, zważywszy na okoliczności przedmiotowej sprawy, w tym zeznania świadków potwierdzające, iż tego dnia oskarżony był obecny w przedmiotowym mieszkaniu i odebrał od E. M. doręczoną jej paczkę, a także ujawnienie i zabezpieczenie przedmiotowych produktów leczniczych bezpośrednio przy oskarżonym.

W związku z tym, Sąd uznał, że kara 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonemu S. P. naganności jego postępowania i wzbudzenie w nim refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Sąd nie znalazł podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności uzasadnionych szczególnymi względami, które wynikałyby z właściwości i warunków osobistych oskarżonego S. P., stanowiących zarazem przesłanki pozytywnej prognozy kryminologicznej. Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany – co wskazuje na jego negatywny stosunek do obowiązującego porządku prawnego. W ocenie Sądu mając na uwadze z jaką łatwością przyszło oskarżonemu popełnienie przypisanych mu czynów, działanie w sposób przemyślany, zorganizowany, nie jest możliwe w stosunku do oskarżonego wywiedzenie pozytywnej prognozy kryminologicznej. Warunkowe zawieszenie wykonania kary byłoby wysoce niewychowawcze zarówno w stosunku do oskarżonego jak i całego społeczeństwa. Ponadto sposób popełnienia przestępstwa nie przekonuje Sądu, iż nie popełni on go ponownie. Wszystkie te okoliczności są zatem wystarczające dla postawienia tezy o braku w przypadku osoby oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej polegającej na tym, że oskarżony będzie w przyszłości przestrzegać porządku prawnego i zasad współżycia społecznego oraz nie popełni ponownie żadnego przestępstwa. W ocenie Sądu czyny, których dopuścił się oskarżony nie miały charakteru incydentalnego i przypadkowego. Zdaniem Sądu ewentualne wymierzenie oskarżonemu jedynie kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem stanowiłoby nadmierną pobłażliwość wymiaru sprawiedliwości dla oskarżonego, jak również taka kara w odczuciu społeczeństwa nie mogłaby uchodzić za karę sprawiedliwą i mogłaby wywołać u potencjalnych sprawców tego rodzaju przestępstw poczucie bezkarności. W ocenie Sądu cele kary wobec oskarżonego nie zostałyby osiągnięte w wypadku wymierzenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

W punkcie II części dyspozytywnej wyroku, przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 44 § 6 k.k. za czyny przypisane oskarżonemu w punkcie I. wyroku orzeczono przepadek dowodów rzeczowych w postaci pozostałych po badaniu 149 ampułek oraz (...) tabletek opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr I/258/14 na karcie 149 akt sprawy pod pozycjami 1. i 2. Zgodnie z przyjętą treścią art. 44 § 6 k.k., w razie skazania za przestępstwo polegające na naruszeniu zakazu wytwarzania, posiadania, obrotu, przesyłania, przenoszenia lub przewozu określonych przedmiotów, sąd może orzec, a w wypadkach przewidzianych w ustawie orzeka, ich przepadek.

W punkcie III części dyspozytywnej wyroku, przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej oskarżonemu w punkcie I. wyrok kary pozbawienia wolności zaliczono rzeczywiste pozbawienie wolności w dniu 19 marca 2014 roku.

W punkcie IV części dyspozytywnej wyroku, na podstawie powołanych tam przepisów – wobec ustabilizowanej sytuacji majątkowej i rodzinnej S. P. – zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.876,74 zł (dwa tysiące osiemset siedemdziesiąt sześć złotych siedemdziesiąt cztery grosze) tytułem kosztów sądowych, w tym opłata w kwocie 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych).

Zarządzenia:

1. odnotować w kontrolce uzasadnień;

2. odpis wyroku wraz z pisemnym uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem oskarżonego.

SSR Tomasz Jabłoński