Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2019roku

Sąd Rejonowy w Puławach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Aneta Milczek

przy udziale Protokolanta: Agnieszki Pyszczak, Emilii Krzak

bez udziału Prokuratora 05.02.2019r.,01.04.2019r.

po rozpoznaniu w dniu

M. D. syna W. i E. z domu C., urodzonego (...) w P.

oskarżonego o to, że:

I.w okresie od czerwca 2011r. do stycznia 2016r. w P., woj. (...) znęcał się fizycznie i psychicznie nad E. B. w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości wszczynał awantury, podczas których wyzywał ją słowami powszechnie uznanymi za obelżywe i wulgarne, naruszał jej nietykalność cielesną szarpiąc za odzież, zadając uderzenia otwartą dłonią oraz zaciśniętą w pięść w twarz, głowę, groził jej pozbawieniem życia i okaleczeniem, a nadto daty dziennej bliżej nieustalonej w 2016r. zadając E. B. uderzenie głową w twarz spowodował u niej obrażenia ciała w postaci pęknięcia kości nosa, które to obrażenia spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż siedem dni, tj. o czyn z art. 207 §1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k.

II.w okresie od lipca 2017r. do 04 lutego 2018r. w P., woj. (...) w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wypowiadał wobec E. B. oraz przesyłał do niej wiadomości tekstowe SMS grożąc pozbawienia zdrowia oraz życia, które wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę ich spełnienia,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

III w okresie od daty dziennej bliżej nieustalonej 2016r. do 04 lutego 2018r. w P.,
woj. (...) uporczywie nękał E. B. telefonując i wysyłając wiadomości tekstowe z różnych numerów telefonów komórkowych do pokrzywdzonej czym wzbudził w niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia ,tj. o czyn z art. 190a §1 k.k.

IV w okresie od grudnia 2016r. do 07 lutego 2018r. w P., woj. (...) w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przesyłał wiadomości tekstowe do S. K. grożąc mu pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły w zagrożonym uzasadnioną obawę ich spełnienia, tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

V. w okresie od grudnia 2016r. do 07 lutego 2018r. w P., woj. (...) uporczywie nękał S. K. wysyłając do pokrzywdzonego wiadomości tekstowe czym wzbudził u niego uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, tj. o czyn z art. 190a §1 k.k.

VI w okresie od 01 sierpnia 2017r. do 05 lutego 2018r. w P., woj. (...) uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego na rzecz swoich córek L. D. (1) i K. D. określonego co do wysokości ugodą przed Sądem Rejonowym w Puławach III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 03 sierpnia 2017r. Sygn. Akt III RC 197/17, gdzie łączna wysokość powstałych zaległości stanowi równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych, przez co naraził je na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych,

tj. o czyn z art. 209§la k.k. w zw. z art. 209§1 k.k.

I.oskarżonego M. D. uznaje za winnego popełnienia w zakresie czynu z pkt I tego, że w okresie od czerwca 2011r. do stycznia 2016r. w P., woj. (...) znęcał się fizycznie i psychicznie nad E. B. w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości wszczynał awantury, podczas których wyzywał ją słowami powszechnie uznanymi za obelżywe i wulgarne, naruszał jej nietykalność cielesną szarpiąc za odzież, zadając uderzenia otwartą dłonią tj. o czyn z art. 207 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 207 § 1 k.k. wymierza mu karę roku pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 414 § 1k.p.k. umarza postępowanie wobec M. D. oskarżonego o czyn polegający na tym, ze w dniu 2 października 2016r. w P. woj. (...) zadał E. B. uderzenie głową w twarz i spowodował u niej obrażenia ciała w postaci pęknięcia kości nosa,. które to obrażenia spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż siedem dni, tj. art. 157§2 k.k.

III.oskarżonego M. D. uznaje za winnego popełnienia czynów z pkt II i IV aktu oskarżenia wyczerpujących dyspozycje art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. , przyjmując iż stanowią ciąg przestępstw i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 ( czterech ) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.oskarżonego M. D. uznaje za winnego popełnienia czynów z pkt III i V aktu oskarżenia wyczerpujących dyspozycje art. 190a § 1 k.k., przyjmując iż stanowią ciąg przestępstw, ponadto ustala, odnośnie czynu z pkt III, iż datą początkową czynu jest 2 październik 2016r. i za to na podstawie art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

V. oskarżonego uznaje za winnego popełnienia czynu z pkt VI wyczerpującego dyspozycję art. 209 § 1 k.k. w zw. z art. 209 § 1 a k.k. i za to na podstawie art. 209 § 1 a k.k. wymierza mu karę 4 ( czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. orzeczone kary pozbawienia wolności łączy i jako karę łączną wymierza oskarżonemu karę roku i 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

VII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniu 9 marca 2018r.godzina 10.00 do dnia 9 marca 2018r. godzina 11.10, przy czym jeden dzień zatrzymania jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

VIII. koszty postępowania w zakresie umorzenia postępowania ponosi Skarb Państwa;

IX. zwalnia oskarżonego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygnatura akt : II K 521/18

UZASADNIENIE

M. D. oraz E. B. pozostawali w nieformalnym związku, ze związku tego mają dwoje małoletnich dzieci. W okresie od czerwca 2011r. do stycznia 2016r. w P. woj. (...) M. D. znęcał się psychicznie i fizycznie nad E. B.. Będąc w stanie nietrzeźwości wszczynał awantury, podczas których wyzywał ją słowami powszechnie uznanymi za obelżywe i wulgarne, naruszał jej nietykalność cielesną szarpiąc za odzież, zadając uderzanie otwartą dłonią. M. D. oraz E. B. nie zamieszkiwali razem, jednakże często razem ze sobą przebywali, spędzali czas. W dniu 2 października 2016r. M. D. zadał E. B. uderzenie głową w twarz i spowodował u niej obrażenia ciała w postaci pęknięcia kości nosa, które to obrażenia spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż siedem dni. Od 2 października 2016r. do 4 lutego 2018r. w P. M. D. uporczywie nękał E. B. telefonując i wysyłając wiadomości tekstowe z różnych numerów telefonów komórkowych, czym wzbudził u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia. W ten sam sposób M. D. zachowywał się wobec S. K., aktualnego partnera E. B., co miało miejsce w okresie od grudnia 2016r. do 7 lutego 2018r. Ponadto w tym okresie groził pozbawieniem życia S. K., które to groźby w wzbudziły ww. uzasadnioną obawę ich spełnienia. M. D. groził pozbawieniem życia i zdrowia także E. B., co miało miejsce za pośrednictwem telefonu poprzez wysyłanie wiadomości tekstowych. Sytuacja ta miała miejsce w okresie od lipca 2017r. do 04 lutego 2018r. w P.. Nadto w okresie od 01 sierpnia 2017r. do 05 lutego 2018r. w P. M. D. uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzecz swoich córek L. D. (2) oraz K. D. określonego co do wysokości ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Puławach, III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 03 sierpnia 2017r. sygn. akt III RC 197/17, gdzie łączna wysokość powstałych przez to zaległości stanowi równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych, przez co naraził je na niemożność zaspokojenia podstawnych potrzeb życiowych ( zeznania świadków: E. B. k. 132-132v,17-19, 133v-134, S. K. k. 132v-133,28-29, S. B. k.133-133v,33-34; dokumentacja medyczna k.20,47-52; dokumentacja dotycząca niebieskiej karty k. 21-24; raport z interwencji policyjnych k. 36-40, wydruki wiadomości tekstowych k. 67-76, 127-129; opinia lekarska k. 85; dokumentacja fotograficzna k. 65-66; zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa niealimentacji wraz z załącznikami 1-7; odpis wyroku w sprawie III RC 197/17; dokumentacja komornicza k. 41-42).

Oskarżony przyznał się do czynu polegającego na nękaniu pokrzywdzonej E. B. oraz przestępstwa nie alimentacji, do pozostałych przestępstw się nie przyznał i odmówił składania wyjaśnień ( k. 55-56).

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie jakim nie przyznawał się do znęcania psychicznego i fizycznego nad E. B., spowodowania uszkodzenia ciała E. B. mającego miejsce w dniu 2 października 2016r. , wypowiadania gróźb pozbawienia zdrowia i życia wobec E. B. oraz S. K. za pośrednictwem telefonu poprzez wysyłanie wiadomości tekstowych oraz do nękania S. K.. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w opisanym wyżej zakresie są tylko prostą negacją zaistniałych faktów, nie popartą żadnym materiałem dowodowym. Wyjaśnienia oskarżonego stoją w sprzeczności z zeznaniami świadków: E. B. (k. 132-132v,17-19, 133v-134), S. K. (k.132v-133,28-29),S. B. (k.133-133v,33-34), dokumentacją medyczną dotycząca odniesionych obrażeń w dniu 2 października 2016r. (k. 20,47-52), dokumentacją dotyczącą niebieska karta (k. 21-24), raportem z interwencji policyjnych (k. 36-40), wydruków wiadomości tekstowych (k. 67-76, 127-129), opinią lekarską (k. 85), dokumentacją fotograficzną (k. 65-66), które to dowody Sąd obdarzył wiarą.

Zdaniem Sądu wyjaśnienia oskarżonego w tej części są próbą uniknięcia odpowiedzialności karnej, dlatego też są nieszczere, nieprawdziwe i nieobiektywne i nie zasługują na wiarę.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności wyjaśniania oskarżonego jedynie w zakresie przyznania się do popełniania czynu polegającego na uporczywym nękaniu pokrzywdzonej E. B. oraz przestępstwa niealimentacji, albowiem były w tym zakresie rzeczowe i logiczne a ponadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym wymienionym wyżej. Nie może budzić wątpliwości, iż oskarżony nie wywiązywał się ze zobowiązań alimentacyjnych,że postępowanie egzekucyjne wobec oskarżonego było bezskuteczne oraz że małoletnie pokrzywdzone miały przyznane świadczenie z funduszu alimentacyjnego od 1 stycznia 2018r. do 30 września 2018r. W świetle wyżej ocenianego materiału dowodowego nie może budzić wątpliwości, iż łączna wysokość powstałych przez to zaległości płatności świadczeń alimentacyjnych wynosi co najmniej trzy świadczenia okresowe, co naraziło uprawnione na niemożność zaspakajania podstawowych potrzeb życiowych. Podobnie jak nie może budzić wątpliwości, iż oskarżony nękał uporczywie E. B., na co wskazują m.in. wydruki wiadomości tekstowych kierowanych wobec niej.

Za wiarygodne uznano zeznania E. B. (k. 132-132v,17-19, 133v-134), która zeznawała na okoliczność dokonanych przez oskarżonego czynów, znęcania się psychicznego i fizycznego nad nią, nękania jej, grożenia jej oraz niewywiązywania się przez oskarżonego z obowiązku alimentacyjnego na rzecz córek a także nękania oraz wypowiadania gróźb karalnych wobec jej aktualnego partnera S. K..

Z uwagi na to, iż zeznania ww. świadka były logiczne i rzeczowe to brak jest podstaw do ich kwestionowania. Nie może zdyskredytować zeznań ww. świadka fakt, iż nie pozostaje ona w dobrych relacjach z oskarżonym, pomimo posiadania wspólnych dzieci. Zwrócić należy uwagę, iż zeznania te korespondują z obiektywnym materiałem dowodowym w postaci wydruków wiadomości tekstowych, raportów interwencji policji, zapisach znajdujących się w dokumentacji niebieskiej karty, opinii lekarskiej dotyczącej odniesionych przez pokrzywdzoną E. B. obrażeń ciała w dniu 2 października 2016r. oraz dokumentacją lekarską oraz fotograficzną. To powoduje, iż nie ma podstaw do odrzucenia zeznań pokrzywdzonej E. B..

Także jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania S. K. (k. 132v-133,28-29), S. B. k.133-133v,33-34), którzy potwierdzali okoliczności w zakresie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu w wyroku czynów. Ze względu, iż zeznania te w pełni korespondowały z zeznaniami E. B. oraz były potwierdzone dowodami z dokumentów wymienionymi wyżej, Sąd w pełni uznał je za wiarygodne.

Przy ocenie zeznań ww. Sąd uwzględnił fakt, iż S. K. to aktualny partner E. B. a S. B. to jej ojciec, jednakże ze względu na powyższą ocenę jej zeznań Sąd nie ma podstaw do ich kwestionowania.

Nie poszerzyły znacząco materiału dowodowego zeznania B. K. (k. 82-83), która nie posiadała szczegółowej wiedzy na temat relacji pomiędzy oskarżonym a E. B.. Z drugiej strony świadek to była żona aktualnego partnera E. B., a zatem nie do końca jej zeznania były szczere w zakresie zachowań E. B. wobec oskarżonego. Oczywiście nie ma podstaw aby odrzucić zeznania świadka w zakresie tego, iż pokrzywdzona razem z M. D. spożywali alkohol, gdy byli parą, oraz co do tego, iż tego faktu niezadowolony był ojciec E. B., jednakże to nie może być podstawą do zdyskredytowania zeznań E. B. w całości, ze względów opisanych wyżej.

Wyżej przedstawiony stan faktyczny w zakresie znęcania się oskarżonego nad E. B., kierowania wobec niej gróźb karanych, uporczywego nękania jej telefonicznie, uszkodzenia ciała, kierowania gróźb karalnych wobec S. K., uporczywego nękania go oraz uchylenia się przez oskarżonego od obowiązku alimentacyjnego Sąd ferujący orzeczenie w pierwszym rzędzie ustalił, na podstawie zeznań E. B., S. B. i S. K. a także częściowych wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim korespondują one z zeznaniami E. B.. Co do zasady ich wypowiedzi pozbawione są sprzeczności, zaś wsparte pozostałym materiałem dowodowym w postaci dowodów z dokumentów wymienionych wyżej dają przekonujący obraz tego, że M. D. i dopuścił się przypisanych mu w wyroku czynów.

O tym, że jego wyjaśnienia w części dotyczącej znęcania się nad E. B., uszkodzenia jej ciała, kierowania wobec niej oraz S. K. gróźb karalnych, uporczywego nękania S. K. w zakresie przypisanych mu czynów nie znalazły uznania Sądu przesądziły, zatem inne dowody, które z jego wypowiedziami zostały zderzone.

Odnosząc się do dowodu z opinii biegłej J. S. stwierdzić należy, ze jest ona pełna logiczna i wewnętrznie bezsprzeczna a jej wnioski jednoznaczne ( k.85). Z opinii wynika, jakich obrażeń ciała doznała E. B. w dniu 2 października 2016r. i jaki był mechanizm ich powstania.

Sąd w całej rozciągłości uznał za miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie treści wypływające ze zgromadzonych dokumentów. Całość dokumentacji, jaka została zebrana w sprawie, nie była kwestionowana, sporządzona przez uprawnione osoby, działające w ramach przysługujących im kompetencji, dawała podstawę, do przyjęcia jej, za miarodajną, w procesie ustalania stanu faktycznego.

M. D. aktem oskarżenia zarzucano popełnienie czynów z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 190 § 1 k.k., art. 12 k.k., 190a § 1 k.k. , art. 209 § 1 a k.k. w zw. z art. 209 § 1 k.k.

Zgodnie z treścią przepisu. art. 207 §1 k.k. kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Jest to typ przestępstwa formalnego – bezskutkowego – o zbiorowo oznaczonym czynie, przy czym dokonanie go polega na wypełnieniu znamienia czynności sprawczej ujętego czasownikiem „znęca się”. Znęcanie, zatem oznacza wielokrotne oddziaływanie fizyczne lub psychiczne na inna osobę, która dla bytu tego przestępstwa, powinna pozostawać w stosunku do sprawcy w określonej relacji. Osoba ta sanowi, zatem przedmiot czynności wykonawczej. Znęcanie może również w szczególnych przypadkach polegać na jednokrotnym zachowaniu sprawcy, i następować w stosunkowo zwartym czasie i miejscu.

Omawiany typ czynu zabronionego godzi w dobro, jakim jest prawidłowe funkcjonowanie rodziny – stanowiące główny przedmiot zamachu, ale nadto może godzić w inne dobra indywidualne podlegające ochronie jak cześć, godność, zdrowie czy tez życie. Immanentną cechą omawianego typu czynu jest przewaga sprawcy nad ofiarą, która nie może się mu przeciwstawić lub może to uczynić w niewielkim stopniu.

Ze wglądu, iż znamię czynności sprawczej, jest wyrażone czasownikiem ocennym niedookreślonym – „ znęca się „, jednocześnie nabrzmiałym treścią, czyn odpowiadający omawianemu typowi musi zostać popełniony z zamiarem bezpośrednim tj. takim, że sprawca chce się znęcać i do tego bezpośrednio zmierza. Oznacza to, że sprawca ma świadomość, jakie odczucia w sferze psychicznej wywoła swoim zachowaniem u ofiary, jakie spowoduje u niej dolegliwości fizyczne, polegające na odczuwaniu bólu i cierpienia, i właśnie tego chce.

Zgodnie z treścią art. 209 § 1 k.k. kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.§ 1a. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 naraża osobę uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.§ 2. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 1a następuje na wniosek pokrzywdzonego, organu pomocy społecznej lub organu podejmującego działania wobec dłużnika alimentacyjnego. § 3. Jeżeli pokrzywdzonemu przyznano odpowiednie świadczenia rodzinne albo świadczenia pieniężne wypłacane w przypadku bezskuteczności egzekucji alimentów, ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 1a odbywa się z urzędu. § 4. Nie podlega karze sprawca przestępstwa określonego w § 1, który nie później niż przed upływem 30 dni od dnia pierwszego przesłuchania w charakterze podejrzanego uiścił w całości zaległe alimenty. § 5. Sąd odstępuje od wymierzenia kary, jeżeli nie później niż przed upływem 30 dni od dnia pierwszego przesłuchania w charakterze podejrzanego sprawca przestępstwa określonego w § 1a uiścił w całości zaległe alimenty, chyba że wina i społeczna szkodliwość czynu przemawiają przeciwko odstąpieniu od wymierzenia kary.

Jako przedmiot ochrony przestępstwa niealimentacji wskazuje się m.in. na: prawo do alimentacji w ogóle, w tym prawo do wszelkich zasądzonych świadczeń, jeżeli mają charakter trwały i służą utrzymaniu; interes osób alimentowanych w otrzymywaniu należnych im alimentów; zagwarantowanie osobom uprawnionym do alimentów minimum środków do życia i niezbędnego rozwoju oraz zaspokojenie ich podstawowych potrzeb życiowych; stosunki rodzinne lub stosunki wynikające z opieki, czy też rodzinę i instytucję opieki (zob. M. Mozgawa, w: Mozgawa, Kodeks karny, 2007, s. 411). Z treści art. 209 k.k. wynika, że chodzi o zabezpieczenie materialnych podstaw egzystencji, w tym także podstawowych potrzeb życiowych osobom najbliższym wobec sprawcy oraz tym, których prawa w tym zakresie wynikają z orzeczenia sądowego, ugody zawartej przed sądem albo innej umowy; można zatem w pewnym uproszczeniu przyjąć, że przedmiotem ochrony jest w tym przypadku prawo do opieki alimentacyjnej. Dla pociągnięcia do odpowiedzialności karnej za przestępstwo niealimentacji konieczne jest stwierdzenie, że sprawca był zobowiązany do wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową. Takie ukształtowanie zakresu źródeł obowiązku alimentacyjnego nastąpiło ustawą z 23.3.2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów. Zrezygnowano z przywołania w art. 209 § 1 k.k. ustawy jako samoistnego źródła obowiązku alimentacyjnego. Poszerzono źródła obowiązku alimentacyjnego o ugodę zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umowę. W świetle obowiązujących przepisów również bowiem wymienione tytuły stanowią podstawę ustalenia świadczeń alimentacyjnych. Zrerezygnowano z penalizacji uchylania się od wszelkiego rodzaju świadczeń alimentacyjnych jedynie na rzecz świadczeń określonych co do wysokości (tj. świadczeń pieniężnych), gdyż w istocie tylko z taką formą niewykonywanych świadczeń alimentacyjnych mają do czynienia organy ścigania i sądy w postępowaniu karnym.Wspomnianą nowelizacją wprowadzono dwa typy przestępstwa niealimentacji w postaci uchylania się od obowiązku alimentacyjnego (art. 209 § 1 k.k.) oraz spowodowania niemożności zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych (art. 209 § 1a KK). W przypadku typu podstawowego chodzi o uchylanie się od obowiązku z jednoczesnym spowodowaniem zaległości alimentacyjnych na określoną kwotę, bądź też uchylanie się od spełnienia świadczenia innego niż okresowe przez określony czas. Typ kwalifikowany wiąże się dodatkowo z narażeniem osoby uprawnionej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Uchylać się, jako znamię czasownikowe typu podstawowego przestępstwa niealimenatcji, oznacza m.in. tyle co unikać (S. Dubisz (red.), Uniwersalny słownik, s. 943), unikać natomiast to starać się nie stykać z kimś, z czymś, starać się nie mieć nic wspólnego z kimś, z czymś; stronić (S. Dubisz (red.), Uniwersalny słownik, s. 995). Przestępstwa niealimentacji dopuszcza się wobec tego tylko taka osoba, która może wykonać ciążący na niej obowiązek alimentacyjny, ale tego nie czyni mimo realnych możliwości. Uchylenie się od obowiązku łożenia na utrzymanie osoby uprawnionej do alimentacji zachodzi wtedy, gdy zobowiązany mając obiektywną możliwość wykonania tego obowiązku nie dopełni go ze złej woli (uchw. SN z 9.6.1976 r., VI KZP 13/75, OSNKW 1976, Nr 7–8, poz. 86;)

Poza uchylaniem się od obowiązku alimentacyjnego dla bytu przestępstwa niealimentacji w typie podstawowym konieczne jest, aby łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowiła równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosiło co najmniej 3 miesiące. Zrezygnowano tym samym z dotychczasowych znamion w postaci "uporczywości" i "niemożności zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych" na rzecz określonej wysokoścu zaległości alimentacyjnych. Ma ona wynosić równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych. Chodzi o kwotę równą lub przewyższającą tą wartość. W przypadku świadczenia innego niż okresowe opóźnienie w jego realizacji musi wynosić co najmniej 3 miesiące. Przez świadczenia inne niż okresowe rozumie się m.in. świadczenia alimentacyjne wypłacane jednorazowo, na przyszłość i ustalone na mocy orzeczenia sądowego, umowy lub ugody między uprawnionym i zobowiązanym lub świadczenia alimentacyjne skapitalizowane i zasądzane jednorazowo.Obiektywnym rezultatem uchylania się od obowiązku łożenia na utrzymanie innej osoby jest zatem powstanie zaległości alimentacyjnych w określonej kwocie lub opóźnienie w spełnieniu świadczenia innego niż okresowe. Nie jest to jednak wystarczająca przesłanka do uznania, iż zrealizowano znamiona art. 209 § 1 k.k. Do bytu przestępstwa określonego w art. 186 § 1 k.k. z 1969 r. (obecnie 209 § 1 kk) nie wystarczy ustalenie, że oskarżony nie płacił alimentów, do których łożenia był zobowiązany, lecz konieczne jest ustalenie, że od tego obowiązku się "uchylał". Oba te znamiona nie są przecież równoznaczne z samym niepłaceniem (niełożeniem) alimentów, lecz mają wydźwięk pejoratywny, świadczący o wyraźnie złej woli domniemanego sprawcy, ignorującego w sposób tendencyjny obowiązek alimentacyjny (…) mimo posiadanych realnych możliwości ku temu (wyr. SN z 27.2.1996 r., II KRN 200/95, Prok. i Pr. 1996, Nr 10, poz. 8, zob. również wyr. SA w Łodzi z 18.1.2001 r., II Aka 241/00, Prok. i Pr. 2002, Nr 9, poz. 20). Jak już wspomniano dla bytu przestępstwa niealimentacji w typie podstawowym nie jest obecnie wymagana uporczywość w działaniu sprawcy, ani narażenie osoby uprawnionej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Jeżeli istnieje podejrzenie popełnienia przestępstwa niealimentacji, należy zbadać przede wszystkim przyczyny niewywiązywania się z obowiązku alimentacyjnego przez domniemanego sprawcę, które może niekiedy zdarzać się z powodów obiektywnych (np. ciężkiej choroby i pobytu w szpitalu); zob. uchw. SN z 9.6.1976 r. (VI KZP 13/75, OSNKW 1976, Nr 7–8, poz. 86). Istotne mogą okazać się także takie kwestie jak chociażby to, czy oskarżony wiedział, że ma się zgłosić do urzędu pracy, czy dopytywał się tam o pracę, czy otrzymał jakąkolwiek ofertę zatrudnienia, czy w ogóle istniała w tym okresie realna szansa uzyskania oferty pracy (zob. wyr. SN z 9.5.1995 r., III KRN 29/95, OSNKW 1995, Nr 9–10, poz. 64). Sprawdzenia wymaga także linia obrony oskarżonego co do przyczyn uchylania się od obowiązku alimentacyjnego.

Przestępstwo niealimentacji w typie kwalifikowanym wiąże się z narażeniem, przez sprawcę, który wyczerpał znamiona art. 209 § 1 k.k., osoby uprawnionej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Jest to przestępstwo skutkowe z zaniechania. Dla oceny skutku, o którym mowa w art. 209 § 1a k.k., znaczenie ma to, iż ustawodawca nie wymaga "bezpośredniości" narażenia osoby uprawnionej. Skoro zatem takiego zastrzeżenia brak w opisie znamion przestępstwa niealimentacji, to tym samym .przyjąć należy, iż w rachubę wchodzi szerokie ujęcie skutku, dopuszczające zarówno bezpośredniość, jak i pośredniość narażenia. Chodzić będzie o znaczne prawdopodobieństwo zaistnienia niekorzystnego skutku, którego nastąpienie wcale nie musi być ani bliskie w czasie, ani szczególnie wysoce prawdopodobne, tak jak to jest wymagane przy przestępstwach bezpośredniego narażenia na niebezpieczeństwo. Nie oznacza to oczywiście, że przy sądowym ustalaniu znamion art. 209 § 1a k.k. nie ma potrzeby konkretyzacji owego narażenia. Celem zaś tej normy prawa karnego materialnego jest penalizacja już takich zachowań, które doprowadzają do samej sytuacji możliwego zaistnienia skutku w postaci braku możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych wskutek uporczywego uchylania się od obowiązku alimentacyjnego (post. SN z 10.12.2014 r., III KK 388/14, KZS 2015, Nr 4, poz. 26).. Pojęcie podstawowych potrzeb życiowych ma charakter ocenny i może być różnie interpretowane w zależności od przyjętych założeń aksjologicznych, światopoglądu, uwarunkowań kulturowych itp. W orzecznictwie zwraca się uwagę, że zakres podstawowych potrzeb życiowych nie jest pojęciem stałym i niezmiennym, lecz zależy od konkretnych warunków społeczno-ekonomicznych i stanu świadomości społecznej na danym etapie rozwoju społeczeństwa. Im wyższy jest stopień tego rozwoju oraz przeciętny poziom życia obywateli, tym większe i bardziej różnorodne są potrzeby uznawane powszechnie za podstawowe. W szczególności staje się niezbędne nie tylko zabezpieczenie każdemu człowiekowi minimum egzystencji w postaci środków przeznaczonych na jego utrzymanie: żywności, odzieży, mieszkania itp., ale również – odpowiednio do wieku – zapewnienie mu niezbędnego wykształcenia i przygotowania zawodowego, a także możliwości korzystania z dóbr kulturalnych. Zaspokojenie takich potrzeb wyższego rzędu, zwłaszcza w odniesieniu do dziecka, jest w rozwiniętym społeczeństwie istotnym elementem procesu wychowawczego, rozumianego jako kształtowanie osobowości, charakteru i postawy obywatelskiej oraz przygotowanie do samodzielnego życia (uchw. SN z 9.6.1976 r., VI KZP 13/75, OSNKW 1976, Nr 7–8, poz. 86).Za podstawowe potrzeby życiowe, w rozumieniu art. 209 § 1a KK, należy uznać zatem nie tylko potrzeby jakich zaspokojenie jest niezbędne dla biologicznej egzystencji osoby uprawnionej do alimentacji, ale także potrzeby wyższego rzędu, których zabezpieczenie jest danej osobie niezbędne do tego, aby mogła funkcjonować jako równoprawny i pełnowartościowy członek społeczeństwa; konieczne jest przeanalizowanie tego w jaki sposób potrzeby takie zaspokajane są w środowisku, w którym dana osoba żyje oraz w jakiej relacji pozostaje sposób zaspokajania jej potrzeb do sposobu zaspokajania potrzeb w tym środowisku (A. Gaberle, Narażenie, s. 1093–1094). Jeżeli chodzi o rozwój duchowy, intelektualny to w rachubę mogą wchodzić koszty związane np. z nauką języków obcych, pobieraniem korepetycji, zakupem książek, wyjściem do teatru, muzeum, kina, rozwijaniem zainteresowań, czy talentu itp. Przy wykładni terminu "podstawowe potrzeby życiowe" każdorazowo uwzględniać należy także stan zdrowia osoby uprawnionej, w tym zwłaszcza koszty ewentualnego leczenia, czy rehabilitacji. Zagadnieniem mającym znaczenie dla interpretacji znamion art. 209 § 1a k.k. jest kwestia zaspokajania potrzeb życiowych uprawnionego przez osoby trzecie, do tego niezobowiązane, bądź też przez osobę współzobowiązaną, ale ponad ten obowiązek. Trafnie przyjęto w orzecznictwie, że fakt zaspakajania podstawowych potrzeb życiowych uprawnionego kosztem znacznego wysiłku osoby współzobowiązanej do alimentacji, albo przez inne osoby niezobowiązane, nie wyłącza ustawowego znamienia narażenia na niemożność zaspokojenia tych potrzeb (uchw. SN z 9.6.1976 r., VI KZP 13/75, OSNKW 1976, Nr 7–8, poz. 86;). Świadczenie pomocy przez osoby niezobowiązane ma charakter dobrowolny, nie ma zatem pewności, czy w każdej chwili świadczona pomoc nie ustanie. Istnieje zatem konkretne narażenie na niebezpieczeństwo w rozumieniu art. 209 § 1a k.k.

Przestępstwo niealimentacji w typie podstawowym może być popełnione zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym. Redakcja czynu art. 209 § 1 a k.k. u sugeruje, że jest to przestępstwo umyślno-umyślne. Oznacza to, że sprawca albo chce zrealizować czyn o znamionach kwalifikowanych przez następstwo, albo – chcąc zrealizować znamiona typu podstawowego – przewiduje możliwość wystąpienia kwalifikującego typ skutku i na skutek ten się godzi (zob. wyr. SN z 2.1.1973 r., I KR 171/73, Biul. SN 1974, Nr 1, poz. 3, Legalis). O istnieniu po stronie sprawcy zamiaru uchylania się od obowiązku łożenia może świadczyć np. porzucenie pracy po to, aby nie płacić alimentów, niepodejmowanie pracy zarobkowej pomimo istniejących ku temu warunków, zmiana miejsca pobytu w celu udaremnienia egzekucji alimentów, ukrywanie dochodów w celu niepłacenia należności alimentacyjnych.

Przepis art. 190a § 1 k.k. stanowi, że kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Dobrem chronionym jest związane z ochroną wolności człowieka prawo do życia w poczuciu bezpieczeństwa, tj. wolnego od jakiejkolwiek formy dręczenia, nękania i poczucia zagrożenia. Ochronie podlega zatem wolność psychiczna człowieka, ale także jego prawo do ochrony życia prywatnego i rodzinnego, gdyż sprawca może być karany również za istotne naruszenie prywatności ofiary. Najczęściej jednak istotą tego czynu będzie sytuacja, w której sprawca dokonuje zamachu na psychikę człowieka poprzez naruszenie jego prywatności.

W świetle art. 190a § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność. Podstawowym zachowaniem wyrażającym czynność sprawczą tego przestępstwa jest zatem uporczywe nękanie. Przez nękanie należy rozumieć wielokrotne, powtarzające się prześladowanie wyrażające się w podejmowaniu różnych naprzykrzających się czynności, których celem jest udręczenie, utrapienie, dokuczenie lub niepokojenie pokrzywdzonego albo jego osoby najbliższej. Jest to więc z zasady przestępstwo wieloczynowe. Mogą to być zachowania zarówno legalne, jeśli oceniać je pojedynczo, polegające np. na wysyłaniu listów (tradycyjnych lub elektronicznych) i SMS-ów, telefonowaniu, nachodzeniu w różnych miejscach, jak również nielegalne, wyrażające się np. w grożeniu, włamywaniu się do skrzynek na listy lub do mieszkania ofiary w celu pozostawienia wiadomości lub innych przedmiotów. Ze względu na charakter dobra chronionego podejmowane przez sprawcę czynności nie mogą przybrać postaci bezpośredniego zamachu fizycznego, tj. na zdrowie, życie lub nietykalność osobistą pokrzywdzonego lub jego osoby najbliższej. Mogą zawierać się natomiast w bezprawnym postępowaniu z rzeczą stanowiącą własność ofiary lub atakować jego cześć lub dobre imię (np. przez rozpowszechnianie nieprawdziwych i przykrych wiadomości). Uporczywość nękania. Negatywny stosunek sprawcy do pokrzywdzonego wzmocniony jest dodatkowo właściwością jego zachowania, zawierającą się w uporczywości nękania. Ustawodawca kryminalizuje zatem tylko takie zachowania odpowiadające nękaniu, które mają charakter długotrwały. O uporczywym zachowaniu się sprawcy świadczyć bowiem będzie z jednej strony jego szczególne nastawienie psychiczne, wyrażające się w nieustępliwości nękania, tj. trwaniu w swego rodzaju uporze, mimo próśb i upomnień pochodzących od pokrzywdzonego lub innych osób o zaprzestanie przedmiotowych zachowań, z drugiej natomiast strony – dłuższy upływ czasu, przez który sprawca je podejmuje (wyr. SA we Wrocławiu z 19.2.2014 r., II AKa 18/14, KZS 2014, Nr 7–8, poz. 98). By zachowanie mogło być uznane za stalking, nękanie przez sprawcę musi być uporczywe, a zatem polegać na nieustannym oraz istotnym naruszaniu prywatności innej osoby oraz na wzbudzeniu w pokrzywdzonym uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia. Ustawodawca nie wymaga przy tym, aby zachowanie stalkera niosło ze sobą element agresji. Nadto prawnie irrelewantne jest w kontekście strony podmiotowej tego przestępstwa, czy czyn sprawcy powodowany jest żywionym do pokrzywdzonego uczuciem miłości, nienawiści, chęcią dokuczenia mu, złośliwością czy chęcią zemsty. Dla bytu tego przestępstwa nie ma znaczenia, czy sprawca ma zamiar wykonać swoje groźby. Decydujące jest tu subiektywne odczucie zagrożonego, które musi być oceniane w sposób zobiektywizowany (post. SN z 12.12.2013 r., III KK 417/13, KZS 2014, Nr 6, poz. 26). Przestępstwo uporczywego nękania (art. 190a § 1 KK) ma charakter materialny, gdyż skutkiem zachowania się sprawcy musi być wytworzenie u pokrzywdzonego uzasadnionego poczucia zagrożenia lub poczucia istotnego naruszenia jego prywatności (wyr. SA we Wrocławiu z 19.2.2014 r., II AKa 18/14, KZS 2014, Nr 7–8, poz. 98). Poczucie zagrożenia oznacza, że zachowanie sprawcy rodzi u pokrzywdzonego przypuszczenie, że może nastąpić eskalacja zamachu i sprawca jest w stanie posunąć się do naruszenia innych dóbr, jego lub osoby mu najbliższej, w szczególności życia lub zdrowia. Poczucie zagrożenia może także powstać w wyniku stałego braku komfortu bezpieczeństwa spowodowanego zachowaniem sprawcy, tj. podjęcia przez niego takich czynności, które wytworzą u ofiary stałe wrażenie śledzenia (obserwowania, podglądania) lub naruszania jego rzeczy lub korespondencji. Wytworzone poczucie zagrożenia musi jednak być uzasadnione, a zatem poparte obiektywnym przekonaniem, że każdy przeciętny człowiek o porównywalnych do ofiary cechach osobowości, psychiki, intelektu i umysłowości w porównywalnych warunkach także odczuwałby takie zagrożenie. Alternatywnym dokonaniem przestępstwa uporczywego nękania jest istotne naruszenie przez sprawcę prywatności pokrzywdzonego. Prywatność oznacza pewien obszar przyrodzonej wolności człowieka, w którym ma on prawo autonomicznie decydować o kształcie swojego szeroko rozumianego trybu życia. Może obejmować ona zatem różne aspekty życia, począwszy od decydowania o swoim wizerunku, sposobie wyrażania emocji i myśli (wypowiedzi) oraz sposobie postępowania. Cechą prywatności jest to, że zapewnia człowiekowi ochronę przed ingerencją innych ludzi, często więc wyraża się w ochronie miejsca zamieszkania, tajemnicy korespondencji i innych informacji osobistych oraz relacji z osobami bliskimi. Prywatność w pewnym sensie wyznacza granice między życiem indywidualnym i społecznym człowieka ( A. Sakowicz, Prawnokarne gwarancje prywatności, s. 303). Prawo do prywatności nie ma jednak charakteru bezwzględnego i może być ograniczana okolicznościami współżycia społecznego lub systemem prawa (najczęściej ograniczenia takie muszą wynikać z ustawy). Istotne naruszenie prywatności będzie miało zatem miejsce w przypadku podejmowania przez sprawcę czynności, które godzą w życie prywatne lub rodzinne pokrzywdzonego wbrew jego woli, w szczególności obejmują ingerencję w osobiste sprawy pokrzywdzonego, publiczne ujawnienie faktów prywatnych lub stawiających go w niekorzystnym świetle, a także obejmują naruszenie tajemnicy korespondencji lub miru domowego. W orzecznictwie SN słusznie podkreślono, że prawo do prywatności wyraża się także w wolności od ingerencji w życie prywatne, rodzinne i domowe, i to niezależnie do tego, czy dotyczy faktów obojętnych czy kłopotliwych. Naruszenie prywatności następuje z momentem określonego działania sprawcy, wkraczającego w sferę życia prywatnego pokrzywdzonego, np. poprzez nagrania lub fotografowanie. O istotności naruszenia prawa do prywatności nie decyduje sama treść materiałów powstała w wyniku nieuprawnionego wkroczenia w sferę prywatności pokrzywdzonego, ale przede wszystkim to, w jaki sposób do naruszenia doszło i ewentualnie jak często dochodziło do tych naruszeń. W tym drugim aspekcie uwidacznia się iunctim między znamieniem uporczywości nękania a znamieniem istotności naruszenia prawa do prywatności. Trudno bowiem wyobrazić sobie sytuację, w której uporczywe nękanie pokrzywdzonego łączące się z naruszeniem prywatności, nie stanowiłoby istotnego naruszenia tego prawa (wyr. SN z 12.1.2016 r., IV KK 196/15, Legalis).

Zgodnie z treścią art. 190 § 1 k.k. kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2, przy czym zgodnie z art. 190 § 2 k.k. ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.

Dokonując prawnokarnej oceny czynów przypisanych oskarżonym, Sąd miał na uwadze, że dla zaistnienia przestępstwa określonego w art. 190 § 1 k.k. niezbędne jest wykazanie, iż wymienione w nim przesłanki – groźba popełnienia przestępstwa oraz obawa zagrożonego, iż ta groźba popełnienia przestępstwa będzie spełniona, występują łącznie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.01.1998 r., V KKN 19/97, opubl. Prok. i Pr z 1998, nr 7-8, poz. 4). Do wypełnienia stanu faktycznego z art. 190 § 1 k.k. nie jest konieczne, aby sprawca miał rzeczywiście groźbę wykonać, ani też, by istniały obiektywne możliwości jej spełnienia. Wskazać bowiem należy, iż znamię występku z art. 190 § 1 k.k. polegające na wzbudzeniu w zagrożonym obawy spełnienia groźby, należy oceniać subiektywnie, z punktu widzenia zagrożonego i wystarczy, aby groźba wzbudziła w zagrożonym przekonanie, że jest poważna i zachodzi prawdopodobieństwo jej ziszczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17.04.1997 r., II KKN 171/96, opubl. Prok. i Pr. z 1997, nr 10, poz. 4). Nadto, groźba ta może być wyrażona nie tylko słownie, lecz przez każde zachowanie sprawcy, jeżeli w sposób nie budzący wątpliwości uzewnętrznia ono groźbę popełnienia przestępstwa na szkodę osób wymienionych w tym przepisie i wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę jej spełnienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24.08.1987 r., I KR 225/87, opubl. OSNKW z 1988, nr 3-4, poz. 21).

Wartościując zachowanie M. D. względem E. B., S. K. oraz względem swoich dzieci przez pryzmat tego, co wyżej, stwierdzić trzeba, że wszystkie znamiona czynów z art. 207 § 1 k.k., art. 157 § 2 k.k., art. 190a § 1 k.k. oraz art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. zostały przez niego zrealizowane. Jego zachowanie polegało na znęcaniu się psychicznym i fizycznym wobec E. B., jednakże w zakresie zarzucanego mu czynu Sąd zmienił opis czynu poprzez wyeliminowanie po pierwsze art. 157 § 2 k.k., albowiem zdarzenie to miało miejsce w dniu 2 października 2016r. a zatem już po okresie, w którym doszło do popełnienia przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. Z uwagi jednak, iż doszło do przedawnienia karalności czynu z art. 157 § 2 k.k. bowiem brak jest możliwości zastosowania dyspozycji art. 157 § 4 k.k., gdyż oskarżony i E. B. razem nie zamieszkiwali należało umorzyć postepowanie w zakresie tego czynu. Zachowanie oskarżonego polegało nadto na wypowiadaniu gróźb za pośrednictwem telefonu poprzez wysyłanie wiadomości tekstowych do E. B. oraz S. K., ponadto oskarżony uporczywie nękał E. B. oraz S. K.. Oskarżony uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzecz swoich córek L. D. (2) oraz K. D. określonego co do wysokości ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Puławach, III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 03 sierpnia 2017r. sygn. akt III RC 197/17, gdzie łączna wysokość powstałych przez to zaległości stanowi równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych, przez co naraził je na niemożność zaspokojenia podstawnych potrzeb życiowych.

Swoim czynem polegającym na znęcaniu się oskarżony zaatakował wiele dóbr chronionych prawem – przedmiotów ochrony – w tym prawidłowość funkcjonowania rodziny oraz dobra indywidualne tj. zdrowie psychiczne i fizyczne swojej partnerki Godzono, zatem jednocześnie w dobra indywidualne, ale też i przynależne wszystkim, których uszanowanie warunkuje właściwy rozwój społeczny. Świadczy też o tym, uporczywy sposób działania oskarżonego polegający na częstym wyrządzaniu cierpień, dokuczaniu, rozpadzie więzi pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną. Mimo, że pojedyncze zachowania oskarżonego wypełniały znamiona innych występków (zniewagi), naruszenia nietykalności cielesnej, gróźb to jednak specyfika przestępstwa znęcania, która zakłada wielokrotność zachowań sprawcy, pozwala na zbiorową ocenę tych zachowań. Zdawał on bowiem sobie sprawę, że postępując w sposób opisany wyżej, wyrządza pokrzywdzonej E. B. cierpienia, dolegliwości psychiczne i fizyczne. Czynił tak jednak, gdyż tego chciał i swój zamiar zrealizował. Szkody emocjonalne, jaki wyrządził oskarżony swojej rodzinie nie zostały przez niego w toku postępowania ocenione nagannie, co oczywiście nie stanowi okoliczności obciążającej, wszak umniejszał swoją winę. Sąd Rejonowy uznał, że oskarżony dopuścił się czynów opisanych w art. 190 § 1 k.k., ponad wszelką wątpliwość ustalił też, iż groźby faktycznie wzbudziły u pokrzywdzonych obawę ich spełnienia, spowodowały również, że pokrzywdzeni zdecydowali się powiadomić o zachowaniach oskarżonego organy ścigania jednocześnie wskazać należy, iż obawa ta była uzasadniona. Nadto pokrzywdzeni jasno i wyraźnie przyznali, że obawiają się o swoje życie. Stwierdzić też należy, iż każdy przeciętny człowiek o porównywalnych do pokrzywdzonych cechach osobowości, psychiki, intelektu i umysłowości w porównywalnych warunkach uznałby te groźby za realne i wzbudzające obawę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16.02.2007 r., opubl. OSNKW 2007, nr 1, poz. 465). Podkreślić należy, iż w skład znamion przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. nie wchodzi istnienie zamiaru spełnienia groźby, ani nawet nie jest konieczne obiektywne niebezpieczeństwo realizacji groźby. Nie ma zatem znaczenia, czy oskarżony chciał w przyszłości zrealizować groźby pozbawienia życia pokrzywdzonych. Istotne jest, aby zagrożony nie wiedział o tym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.04.2008 r., IV KK 471/07, opubl. Prok. i Pr. - wkł. 2008, Nr 10, poz. 9; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.02.2006 r., III KK 262/05, LEX nr 180801). Jednocześnie zauważyć należy, iż w niniejszej sprawie nie można uznać, jakoby groźby oskarżonego miały charakter żartu, czy tylko postraszenia pokrzywdzonych skoro zrodziły u nich uzasadnioną obawę ich spełnienia, a więc obiektywnie było możliwe ich spełnienia. W tym miejscu zwrócić należy uwagę na zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonej w okresie przypisanego mu czynu z art. 207 § 1 k.k.

Z odniesienia ustalonego stanu faktycznego sprawy do treści powyższych uwag dotyczących przepisu art. 190a § 1 k.k. wynika jasno, że działania oskarżonego podejmowane względem pokrzywdzonych niewątpliwie wyczerpały dyspozycję omawianego przepisu, bowiem uporczywe nękanie polegające na dzwonieniu i wysyłaniu wiadomości tekstowych wybudziło u pokrzywdzonych uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotne naruszenie jej prywatności.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości zachowań oskarżonego Sąd uwzględnił ustalony zamiar bezpośredni, przy tym wpisujący się w znamiona inkryminowanych mu czynów. Sąd wziął pod uwagę motywację towarzyszącą oskarżonemu z chwili realizacji przypisanych mu w wyroku czynów zabronionych.

Konsekwencją uznania winy oskarżonego stało się podjęcie odpowiedniej reakcji penalnej na popełnione przestępstwa

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę wszystkie dyrektywy jej wymiaru
a zawarte w art. 3 k.k., art. 58 § 1 k.k. i art. 53 k.k.

Sąd wymierzył oskarżonemu za czyn z pkt I karę roku pozbawienia wolności, za czyny z pkt II i IV, po przyjęciu ciągu przestępstw kary 4 miesięcy pozbawienia wolności, za czyny z pkt III i V po przyjęciu ciągu przestępstw kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z pkt VI karę 4 miesiące pozbawienia wolności i jako karę łączną wymierzył oskarżonemu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd miał na uwadze, aby kary jednostkowe nie przekraczały stopnia winy, uwzględniając ustalony stopień społecznej szkodliwości czynów, naruszone dobra prawne.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynów i nie przekracza stopnia winy.

Wymierzając karę Sąd miał także na względzie sytuację materialną oskarżonego jego właściwości i warunki osobiste oraz nie pominięto, iż był uprzednio karany sądownie.

Oskarżony jest dorosłym człowiekiem, doświadczonym życiowo, w pełni poczytalnym. Z całą pewnością miał świadomość bezprawności i naganności czynów, których się dopuścił oraz że w świetle okoliczności towarzyszących jego działaniu brak jest jakichkolwiek przesłanek, które usprawiedliwiając jego czyny, wyłączyłyby odpowiedzialność karną, z uwagi na brak winy lub bezprawności czynu. Można też było od niego wymagać zachowania zgodnego z prawem w sytuacji w jakiej się znalazł.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dóbr prawnych, dobro rodziny oraz obowiązek alimentacyjny przez zaspokojenie potrzeb materialnych osób, które same nie są w stanie ich zaspokoić a także, ochrona wolności człowieka oraz że czynów tych dopuścił się oskarżony działając umyślnie z zamiarem bezpośrednim, a także stopień społecznej szkodliwości jego czynów jest znaczny.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował negatywny stosunek sprawcy do ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego.

Sąd uznał jednak, iż w tym przypadku jest potrzeba izolacyjnego oddziaływania na postawę sprawcy. Sąd wymierzając w/w karę brał również pod uwagę cele prewencji indywidualnej i generalnej.

W ocenie Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara odpowiada społecznemu poczuciu sprawiedliwości, udowadnia oskarżonemu nieefektywność popełnionych przestępstw.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania.

Orzeczenie o kosztach sądowych uzasadnia art. 624 § 1 k.p.k., orzeczenia o kosztach w zakresie umorzenia postępowania uzasadnia art. 632 pkt 2 k.p.k.

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku.