Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 lutego 2019 roku

Sąd Rejonowy w Elblągu w III Wydziale Rodzinnym i Nieletnich

w następującym składzie :

Przewodnicząca : Sędzia Sądu Rejonowego Anna Nowosielska

Protokolant : st. Marzena Maj

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2019 roku w Elblągu , na rozprawie

sprawy z powództwa S. M.

przeciwko T. M.

o obniżenie alimentów

I . zasądza od powoda S. M. na rzecz pozwanego T. M. alimenty w zmniejszonej wysokości w kwotach po 500 (słownie : pięćset) złotych miesięcznie , poczynając od dnia 28 czerwca 2018 roku , płatne na dotychczasowych warunkach płatności do rąk pozwanego T. M., wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat , w miejsce dotychczasowych alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 02 czerwca 2016 roku w sprawie o sygn. akt III RC 193/16 , w kwotach po 600 złotych miesięcznie ;

II . umarza postępowanie co do żądania za okres do dnia 20 marca 2016 roku ;

III . oddala powództwo w pozostałym zakresie.

Sygn. akt III RC 351/18

UZASADNIENIE

W pozwie, nadanym dnia 28 czerwca 2018 roku, powód S. M. domagał się obniżenia alimentów zasądzonych od niego na rzecz pozwanego T. M. wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 02 czerwca 2016 roku w sprawie o sygn. akt III RC 193/16, z kwot po 600 złotych miesięcznie do kwot po 150 złotych miesięcznie od czasu urodzenia się drugiego dziecka – od dnia 20 sierpnia 2015 roku.

W uzasadnieniu podniósł, że przez 13 lat regularnie uiszczał alimenty na pełnoletniego syna T.. Powyższa sytuacja uległa zmianie po narodzinach córki, która w wieku 6 miesięcy zachorowała. Z powodu konieczności sprawowania 24 godzinnej opieki nad schorowaną córką nie mógł i nie chciał poszukiwać zatrudnienia. Trudną jego sytuację zrozumiał pracownik (...) urzędu pracy, który nie oferował mu ofert pracy oraz pracownik (...) ośrodka pomocy społecznej. Miał zaległości w płaceniu alimentów na syna. Jego sytuacji rodzinnej nie zrozumiała wierzycielka, matka T., która wszczęła egzekucję komorniczą. Przed wyjazdem z córką na leczenie do USA złożył pozew o uchylenie obowiązku alimentacyjnego, który nie został uwzględniony przez sądy obu instancji. Podkreślił, iż tylko raz wyjechał do Stanów Zjednoczonych na leczenie młodszego dziecka. Nie ma środków finansowych na kontynuowanie tam leczenia. Córka choruje na idiopatyczną skoliozę, czyli trójpłaszczyznowe skrzywienie kręgosłupa, które może powodować poważne problemy zdrowotne. Obecnie opiekuje się córką przez 12 godzin na dobę. Podjął pracę w agencji ochrony. Pracuje w trybie nocnym a w ciągu dnia zajmuje się córką. Pracuje, żeby spłacić zadłużenie alimentacyjne wobec syna T.. Podał, iż poza T. i chorą córką ma jeszcze 11 letniego syna, który nie ma zabezpieczonych wszystkich podstawowych potrzeb. Przykładowo nieletni syn chodzi pieszo do szkoły, a mógłby jeździć tramwajem, nie jeździ na obozy wakacyjne tylko do swojej babci. Zaznaczył, że matka pozwanego ponosi wydatki znacznie przewyższające jej dochody. W swoich wyliczeniach zapomina przy ,,skromnych” dochodach o utrzymaniu siebie, córki z drugiego związku oraz możliwości partycypowania w kosztach wyżywienia przez jej konkubenta. Powyższy fakt zgłosił do (...) ośrodka pomocy społecznej, lecz w/w zgłoszenie przyjął nierzetelny urzędnik. Wskazał, iż chciałby płacić na syna takie raty alimentacyjne, z których mógłby się realnie wywiązywać. Próbował w tej kwestii porozumieć się z synem, lecz usłyszał od niego niecenzuralne słowa pod jego adresem. Ponadto jego obecna żona przeprowadziła rozmowę telefoniczną z byłą żoną, która nie przyniosła oczekiwanego rezultatu. Poinformował, że nie ma majątku ruchomego i nieruchomego, akcji, obligacji i środków finansowych na kontach osobistych.

S. M. wniósł także o zabezpieczenie roszczenia poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego.

W odpowiedzi na pozew, złożonej dnia 05 grudnia 2018 roku, pozwany T. M. domagał się oddalenia powództwa o obniżenie alimentów oraz oddalenia wniosku o udzielenie zabezpieczenia.

W uzasadnieniu podniósł, że jest jedynym dzieckiem pochodzącym ze związku małżeńskiego A. M. i powoda, który opuścił rodzinę gdy miał 5 lat. Rodzice pozwanego rozwiedli się. Po rozwodzie początkowo sporadycznie spotykał się z ojcem, który potem zerwał z nim kontakt. Nie uczestniczył w jego życiu, nie pamiętał o ważnych uroczystościach i nie interesował się jego edukacją. Zainteresowanie okazała jemu babcia ojczysta, którą powód pozbawił mieszkania, ponieważ je sprzedał. T. M. zaprzeczył twierdzeniom powoda dotyczącym otrzymywania regularnych alimentów od ojca przez 13 lat. Wskazał, iż powód wielokrotnie spóźniał się z uiszczaniem alimentów i także nie płacił rat alimentacyjnych. Dodał, że ojciec nie przedłożył żadnych rachunków, paragonów, dokumentów na potwierdzenie wysokich kosztów rehabilitacji córki. Zakwestionował też, iż choroba córki powoda jest na tyle poważna, że może doprowadzić do jej śmierci, gdyż ten ostatni nie przedłożył na tą okoliczność żadnych dowodów, za wyjątkiem zaświadczenia lekarskiego złożonego do pozwu o uchylenie obowiązku alimentacyjnego, w którym lekarz H. P. podała, iż ,,stan ogólny dziecka jest zadowalający – jest wydolna oddechowo- krążeniowa. Bardzo aktywna ruchowo na co dzień”. Nadto powód nie utrzymuje i nie wychowuje samotnie córki, tylko razem z matką dziecka. Dodał, iż to jego matka przez całe życie była dla niego zarówno matką i ojcem, ponieważ powód nie chciał i nadal nie chce być ojcem dla niego. Natomiast żądanie obniżenia alimentów do kwoty 150 zł świadczy o lekceważeniu jego potrzeb oraz potwierdza jak mało znaczący dla powoda jest jego pierworodny syn. Poinformował, że 29 grudnia 2018 roku ukończy 20 lat. Jest uczniem dziennego Technikum Mechanicznego w E. o profilu informatycznym. Przez 40 miesięcy nie osiągał żadnych dochodów. Nie kontaktuje się z powodem od 15 lat i nie zna swojego przyrodniego rodzeństwa. Koszty swojego utrzymania określił na kwotę 1.446 zł miesięcznie.

Na rozprawie w dniu 07 grudnia 2018 roku S. M. zmodyfikował żądanie i wniósł o obniżenie alimentów należnych pozwanemu z kwot po 600 zł miesięcznie do kwot po 150 zł miesięcznie, poczynając od dnia 21 marca 2016 roku, zaś w pozostałym zakresie cofnął powództwo. Pełnomocnik pozwanego na w/w rozprawie wyraziła zgodę na w/w czynność procesową, domagając się oddalenia żądania w pozostałej części.

Postanowieniem z dnia 07 grudnia 2018 roku oddalono wniosek powoda o udzielenie zabezpieczenia poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.

Sąd ustalił , co następuje :

T. M. urodził się dnia (...) w E. ze związku małżeńskiego A. M. i S. M., zawartego dnia 13 kwietnia 1996 roku i rozwiązanego przez rozwód mocą wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 09 grudnia 2004 roku w sprawie o sygn. akt V C 1497/04. We wskazanym rozstrzygnięciu wykonywanie władzy rodzicielskiej nad T. S. (1) powierzono matce i z nią złączono miejsce zamieszkania dziecka, ograniczając władzę rodzicielską ojca do współdecydowania o formach wypoczynku i spędzania wakacji przez syna. Nadto kosztami utrzymania dziecka obciążono obie strony i zasądzono od S. M. na rzecz T. M. alimenty w kwotach po 300 złotych miesięcznie, płatnych do 15 dnia każdego miesiąca do rąk matki małoletniego wówczas pozwanego, wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę w płatności.

Od tamtego czasu przed tutejszym Sądem pomiędzy rodzicami pozwanego T. M. toczyły się sprawy o podwyższenie alimentów o sygn. akt III RC 1017/09, III RC 622/13, III RC 193/16 oraz sprawa o uchylenie obowiązku alimentacyjnego o sygn. akt III RC 103/17.

W dniu 09 grudnia 2009 roku A. M. i S. M. zawarli w sprawie o sygn. akt III RC 1017/09 ugodę, mocą której S. M. zobowiązał się łożyć na małoletniego T. M. podwyższone alimenty po 400 złotych miesięcznie w miejsce dotychczasowych alimentów ustalonych w wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 09 grudnia 2004 roku w sprawie VC 1497/04 w kwotach po 300 złotych miesięcznie.

Następnie alimenty na małoletniego T. M. zostały podwyższone do kwoty po 550 złotych miesięcznie wyrokiem tutejszego Sądu z dnia 10 października 2013 roku w sprawie o sygn. akt III RC 622/13.

Sąd Rejonowy w Elblągu kolejnym wyrokiem z dnia 02 czerwca 2016 roku w sprawie o sygn. akt III RC 193/16 zasądzone prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 10 października 2013 roku w sprawie III RC 622/13 alimenty od pozwanego S. M. na rzecz małoletniego T. M. w kwocie po 550 złotych miesięcznie podwyższył z dniem 21 marca 2016 roku do kwoty po 600 złotych miesięcznie płatne do rąk matki małoletniego powoda A. M. na dotychczasowych warunkach płatności z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat oraz oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Wówczas S. M. był zatrudniony jako magazynier. Od stycznia 2016 roku przebywał na zwolnieniu lekarskim. Otrzymywał zasiłek chorobowy, tj. 80% wynagrodzenia w kwocie około 1.690 zł miesięcznie. Miał problemy z kręgosłupem. Nie uzyskiwał innych dochodów. Mieszkał z drugą żoną i dwójką wspólnych dzieci w wieku 9 lat i 9 miesięcy. Żona powoda przebywała na zasiłku macierzyńskim. Z tego tytułu otrzymywała kwotę poniżej 1.000 zł miesięcznie. Powód ponosił należności za czynsz i opłaty za energię elektryczną w kwocie po około 800 zł miesięcznie, opłaty za wodę w kwocie po 300 zł co trzy miesiące oraz wydatki na żywność. Odzież dla dzieci kupował w sklepach z używaną odzieżą. Córka S. M. była wówczas chora i rehabilitowana odpłatnie dwa razy w tygodniu. Koszt jednej wizyty rehabilitanta wynosił 80 zł.

S. M. od 12 lat nie miał żadnego kontaktu z synem, alimenty płacił nieregularnie, niekiedy z kilkumiesięcznym opóźnieniem.

Z kolei małoletni T. M. miał 17 lat. Uczęszczał do pierwszej klasy Technikum Mechanicznego w E. o profilu informatycznym. Jego matka - A. M. pracowała w markecie budowlanym (...) jako kasjer-sprzedawca. Otrzymywała wynagrodzenie w kwocie 1.355 zł średnio miesięcznie. Była w nieformalnym związku z partnerem, z którym miała córkę w wielu 11 lat. Razem z konkubentem ponosiła wspólne koszty utrzymania mieszkania w postaci: czynszu w kwocie około 800 zł miesięcznie, opłat za gaz w kwocie 60 zł miesięcznie, opłat za energię elektryczną w kwocie około 120 zł miesięcznie, opłat za internet w kwocie około 105 zł miesięcznie. Matka małoletniego T. S. (2) ponosiła następujące wydatki związane z uczęszczaniem syna do szkoły: na rzecz szkoły – 15 zł miesięcznie, specjalistyczne programy – 400 zł za każdy program (co trzy miesiące), elementy do złożenia komputera – około 2.600 zł (za wyjątkiem monitorów), drugi monitor – 500 zł. Dodatkowo ponosiła wydatki na wyjścia syna w kwocie około 200 zł miesięcznie. A. M. na utrzymanie całej rodziny ponosiła wydatki w kwocie około 2.000 zł miesięcznie. Jeśli chodzi o koszty utrzymania syna, to określiła je na kwoty po około 1.713 złotych miesięcznie, w tym: opłaty za mieszkanie i media – około 270 zł, środki czystości i higieny osobistej – około 15 zł, kieszonkowe – 50 zł, doładowanie telefonu – 40 zł, obuwie (około 7 par w roku: zimowe, letnie, szkolne) – około 79 zł, ubrania zimowe – około 80 zł, ubrania wiosenne – około 52 zł, ubrania letnie – około 55 zł, ubrania jesienne – około 63 zł, bielizna – około 28 zł, wydatki szkolne (opłaty stałe, książki, zeszyty, przybory szkolne, plecak, wycieczki klasowe, wyjścia do kina i teatru, bilet miesięczny) – około 97 zł, hobby i wyjścia z przyjaciółmi – około 42 zł, lekarz dermatolog i leki – około 45 zł, lekarz okulista i okulary – około 33 zł, lekarz stomatolog – około 35 zł, święta (prezenty) – około 30 zł, urodziny (wyjście z przyjaciółmi i prezent) – około 34 zł, wyżywienie – około 630 zł, remont pokoju (dostosowanie do potrzeb ucznia szkoły średniej) – około 2.500 zł, programy komputerowe potrzebne do szkoły (programy graficzne, programy do nauki programowania, technologie komputerowe) około 45 zł.

Następnie z powództwa S. M. wniesionego przeciwko T. M. toczyła się przez tutejszym Sądem sprawa o uchylenie obowiązku alimentacyjnego pod sygn. akt III RC 103/17. Sąd Rejonowy w Elblągu wyrokiem z dnia 27 czerwca 2017 roku w sprawie o sygn. akt III RC 103/17 oddalił powództwo. Powód wniósł apelację od tego wyroku. Sąd Okręgowy w Elblągu wyrokiem z dnia 16 listopada 2017 roku w sprawie o sygn. akt V Ca 150/17 oddalił apelację.

Wówczas powód miał 45 lat. Posiadał zawód technika budowlanego, bez egzaminu maturalnego. Nie miał prawa jazdy. Ostatnio w okresie od 01 czerwca 2015 roku do 05 sierpnia 2016 roku pracował w firmie (...) Sp. z o.o. w S. jako magazynier. Umowa o pracę została rozwiązana za porozumieniem stron. Nie pracował. Od dnia 11 stycznia 2017 roku był zarejestrowany jako bezrobotny. Nie posiadał orzeczenia o niepełnosprawności. Nie szukał zatrudnienia. Powód mieszkał wraz z żoną i dwójką dzieci (synem w wieku 10 lat i córką mającą 20 miesięcy) w G., w mieszkaniu własnościowym kupionym przez jego żonę w 2015 roku. Powód miał z żoną ustanowioną rozdzielność majątkową. Żona powoda była agentem nieruchomości. Od dnia 27 marca 2015 roku prowadziła działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. S. M. pozostawał na utrzymaniu żony. Koszty utrzymania rodziny oraz mieszkania ponosiła w całości żona powoda. Ponosiła ona należność za czynsz w kwocie około 800 zł miesięcznie (zaległości czynszowe na mieszkaniu na dzień 10 maja 2017 r. wynosiły 4.539,97 zł) oraz opłaty za energię elektryczną w kwocie 80 zł miesięcznie. Koszt utrzymania 10-letniego syna powód określił na kwotę 200 zł miesięcznie. Dodatkowo opłacał telefon młodszego syna po 30 zł miesięcznie i ponosił koszt wycieczek szkolnych po 20 zł za wycieczkę. Córka powoda I. M., urodzona w dniu (...), miała schorzenie kręgosłupa, które postępowało. Nie miała orzeczenia o niepełnosprawności. S. M. i jego żona nie występowali o wydanie takiego orzeczenia. Powód nie otrzymywał żadnych świadczeń w związku ze sprawowaną opieką nad córką. W dniu 07 sierpnia 2017 roku zamierzał wyjechać z córką do Stanów Zjednoczonych na leczenie, na okres do trzech miesięcy. Koszt biletów do Stanów Zjednoczonych dla czterech osób w jedną stronę wynosił do 10.000 zł. S. M. poniósł koszty związane z wyjazdem dotyczące wyrobienia paszportów w kwocie 1.000 zł. Powód w związku z wyjazdem na leczenie zagraniczne dziecka nie korzystał z pomocy żadnej fundacji. Rodzina S. M. otrzymywała od maja 2017 roku świadczenie wychowawcze, tzw. ,,pięćset plus” na dwoje dzieci. Powód od około 13 lat nie utrzymywał żadnego kontaktu z synem T. M.. Nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego. Alimenty były wypłacane na rzecz pozwanego z funduszu alimentacyjnego. Nie uczestniczył w żadnym zakresie w wychowaniu ani utrzymaniu pozwanego. Od 2009 roku do 2016 roku przez komornika sądowego były prowadzone postępowania dotyczące wyegzekwowania alimentów od powoda na rzecz pozwanego.

Z kolei T. M. w dniu (...) ukończył 18 lat. Cierpiał na schorzenia wzroku, nosił okulary. Ukończył drugą klasę dziennego Technikum Mechanicznego w E.. Nie uczęszczał na dodatkowe zajęcia. T. M. nie miał w szkole praktyk zawodowych. W wolnym czasie uczył się. Nie uzyskiwał żadnych dochodów. Nie posiadał majątku. Pozwany pozostawał na utrzymaniu matki – A. M.. Od matki otrzymywał stałe kieszonkowe w kwocie 50 zł miesięcznie. Ponadto na osiemnaste urodziny otrzymał od niej sfinansowanie kursu na prawo jazdy.

A. M. ponosiła następujące wydatki miesięczne na rzecz syna T. S. (1): wyżywienie – około 670 zł, święta, prezenty, urodziny – około 70 zł, odzież i obuwie – około 350 zł, okulary – 50 zł. Dodatkowo ponosiła opłaty związane ze szkołą syna w łącznej kwocie 100 zł miesięcznie, w tym na: klasowe – 20 zł miesięcznie, radę rodziców – 50 zł rocznie oraz podręczniki i wyprawkę szkolną.

Pozwany mieszkał wraz z matką, partnerem matki i młodszą siostrą w mieszkaniu należącym do zasobów Zarządu (...) w E.. A. M. wraz z konkubentem ponosiła koszty utrzymania mieszkania. Należność za czynsz wynosiła 780 zł miesięcznie, opłaty za internet z telewizją wynosiły 115 zł miesięcznie, opłaty za telefony dla całej rodziny wynosiły 200 zł miesięcznie. A. M. pracowała na stanowisku kasjer sprzedawca. Otrzymywała wynagrodzenie w kwocie 1.600 zł netto miesięcznie. Natomiast razem z premiami pobierała wynagrodzenie w kwocie 1.800 zł średnio netto miesięcznie. (...) A. M. pomagał jej w utrzymaniu.

Obecnie S. M. ma 46 lat. Od 01 grudnia 2017 roku pracuje na umowy zlecenia zawierane przeciętnie co miesiąc w Agencji Ochrony (...) w G.. Jest to praca w trybie nocnym. Pracuje średnio po 12 godzin przez 14-16 dni roboczych w miesiącu. Otrzymuje wynagrodzenie w kwocie 1.900 zł miesięcznie. Od 09 kwietnia 2018 roku do 09 października 2018 roku faktycznie nie uzyskiwał tego dochodu, gdyż pracodawca potrącał od niego należności podatkowe i na ubezpieczenie, a pozostałe środki podlegały zajęciu egzekucyjnemu tytułem ,,alimenty i komornicy”. Powód jest wpisany do Rejestru Dłużników Niewypłacalnych. S. M. mieszka nadal wraz z żoną M. M. i dwójką dzieci (synem w wieku 11 lat uczęszczającym do szkoły państwowej i córką mającą 3 lata chodzącą do publicznego przedszkola, nadal nie posiadającą orzeczenia o stopniu niepełnosprawności) w G., w mieszkaniu żony. Żona powoda jest agentem nieruchomości. Nieprzerwanie prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami. Koszty utrzymania rodziny oraz mieszkania ponosi w całości żona powoda, które to koszty mieszkaniowe są ma podobnym poziomie jak w 2017 roku.

Otrzymuje ona również świadczenie wychowawcze na dwoje dzieci, zasiłek rodzinny oraz dodatek do zasiłku rodzinnego.

W zestawieniu miesięcznych kosztów utrzymania 4 osobowej rodziny powód wskazał następujące wydatki: czynsz za mieszkanie - 699 zł, energia elektryczna - 73 zł, przedszkole – 290 zł, obiady syna w szkole – 95 zł, bilet miesięczny – 99 zł, telewizja i internet – 89 zł, doładowania telefonu – 90 zł, środki czystości – 87 zł, obuwie – około 150 zł, ubrania (wiosna, lato, jesień, zima) – około 250 zł, szkolne (opłaty stałe, książki, zeszyty, przybory szkolne, plecak, wycieczki klasowe, wyjście do kina lub teatru) – 50 zł, rehabilitacja córki – 200 zł i na wyżywienie – 418 zł.

Powód nadal nie widuje się z T. M., poza jedną niezapowiedzianą wizytą, w trakcie której pozwany nie chciał rozmawiać z ojcem. S. M. napisał do syna listy za pośrednictwem portalu społecznościowego. Ponadto wciąż nie uczestniczy w jego wychowaniu.

W latach 2016-2018 G. Urząd Pracy posiadał i nadal posiada oferty pracy dla pracownika ogólnobudowlanego za wynagrodzeniem od 1.850 zł do 3.500 zł brutto miesięcznie, pracownika ochrony za wynagrodzeniem od 1.850 zł do 2.200 zł brutto miesięcznie, magazyniera za wynagrodzeniem od 1.850 zł do 3.000 zł brutto miesięcznie, sprzedawcy za wynagrodzeniem od 1.850 zł do 3.000 zł brutto miesięcznie oraz dla osób bez kwalifikacji zawodowych za wynagrodzeniem od 1.850 zł do 3.000 zł brutto miesięcznie.

Z kolei pozwany ma 20 lat. Jest uczniem czwartej klasy dziennego Technikum Mechanicznego w E.. Koniec nauki przypada programowo w roku szkolnym 2018/2019. Zdał egzaminy kwalifikacyjne w tej szkole w zakresie montażu i eksploatacji komputerów osobistych i urządzeń peryferyjnych oraz w zakresie projektowana lokalnych sieci komputerowych i administrowania sieciami. Nadal nie uzyskuje żadnych dochodów i nie ma majątku. Pozwany pozostaje nieprzerwanie na utrzymaniu matki – A. M..

T. M. korzysta z samochodu matki. Nadto otrzymuje prezenty w formie środków pieniężnych z okazji urodzin.

T. M. posiada wadę wzroku. Ponosi raz w roku koszty wizyty prywatnej u okulisty w kwocie 120 zł. Od roku nie chodzi do lekarza dermatologa. Nie ponosi aktualnie wydatków na zakup programu graficznego do szkoły. Odzież noszona jest przez pozwanego przez dłuższy czas, niektóra nawet dwa lata. Koszty związane z utrzymaniem pozwanego zostały określone na kwotę po około 1.400 złotych miesięcznie, w tym na: opłaty za mieszkanie i media – około 250 zł, wyżywienie – około 515 zł, środki czystości i higieny osobistej – około 38 zł, odzież i obuwie – około 203 zł, wydatki szkolne (opłaty stałe, ubezpieczenie szkolne, wyjścia klasowe, książki, zeszyty, przybory szkolne) – około 72 zł, prezenty (święta, urodziny) – około 69 zł, fryzjer – około 20 zł, doładowanie telefonu – 30 zł, aplikacja muzyki w telefonie – około 20 zł, kieszonkowe i wyjścia z przyjaciółmi – około 100 zł, lekarz dentysta i okulista (wizyta i okulary) – około 51 zł, paliwo do samochodu – 30 zł, dodatkowe nieprzewidziane wydatki (np. prezent na urodziny kolegi, wymiana żarówek w lampie) – około 28 zł.

Pozwany mieszka wraz z matką, partnerem matki K. A. i młodszą 13 letnią przyrodnią siostrą J. A. w mieszkaniu konkubenta matki. Czynsz za mieszkanie K. A. wynosi 616,70 zł (od 01 czerwca 2018 roku), opłaty za energię elektryczną wynoszą średnio 212,24 zł (co dwa miesiące), a opłaty za gaz wynoszą 53,41 zł (co dwa miesiące).

A. M. otrzymuje od konkubenta na utrzymanie rodziny kwotę stałą 4.000 zł. Ponadto otrzymuje pomoc od brata, który mieszka poza granicami kraju. A. M. pracuje nadal na stanowisku kasjer sprzedawca. Otrzymuje wynagrodzenie w kwocie 2.143,72 zł średnio netto miesięcznie (średnia wynagrodzenia za okres od 01 stycznia 2018 roku do 30 listopada 2018 roku).

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Elblągu S. K. w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym pod sygn. akt Kmp 99/16 z wniosku wierzycieli T. M. oraz Prezydenta Miasta E. przeciwko S. M. wyegzekwował w okresie od 26 czerwca 2017 roku do 20 czerwca 2018 roku łącznie kwotę 6.135,14 zł. Zaległości alimentacyjne na dzień 04 lipca 2018 roku wynosiły 4.500 zł, a odsetki do 04 lipca 2018 roku wynosiły 318,49 zł. W/w organ egzekucyjny postanowieniem z dnia 03 sierpnia 2018 roku oddalił wniosek dłużnika z dnia 26 czerwca 2018 roku w przedmiocie umorzenia kosztów komorniczych/egzekucyjnych.

(dowód: informacje, spisy kosztów utrzymania, decyzje, świadectwa pracy, zaświadczenie lekarskie, zaświadczenia, faktury, k.23 - 39, 54-57, 61-63, 69-70, 79-91, 103-114, 117-118, 121-133, 136, zeznania świadka A. M.: protokół z rozprawy z dnia 25 stycznia 2019 roku, zapisany na płycie umieszczonej w kopercie na k.142 w czasie 00:03:12 - 00:09:06 , protokół skrócony k. 139, częściowo zeznania powoda S. M.: protokół z rozprawy z dnia 25 stycznia 2019 roku, zapisany na płycie umieszczonej w kopercie na k.142 w czasie 00:11:50 - 00:18:26 , protokół skrócony k.140 w zw. z protokołem z rozprawy z dnia 07 grudnia 2018 roku , zapisanym na płycie umieszczonej w kopercie na k.100 w czasie 00:10:08 - 00:35:32, protokół skrócony k.96-98, zeznania pozwanego T. M.: protokół z rozprawy z dnia 25 stycznia 2019 roku, zapisany na płycie umieszczonej w kopercie na k.142 w czasie 00:18:27 - 00:22:38, protokół skrócony k.140-141, w zw. z protokołem z rozprawy z dnia 07 grudnia 2018 roku , zapisanym na płycie umieszczonej w kopercie na k.100 w czasie 00:35:33 - 00:44:03, protokół skrócony k.98, dokumenty zgromadzone w aktach spraw: Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Elblągu S. K. o sygn. Kmp 99/16, Sądu Rejonowego w Elblągu o sygn. III RC 1017/09, III RC 622/13, III RC 193/16, III RC 103/17).

Sąd zważył , co następuje :

Dokonując ustaleń faktycznych, Sąd oparł się na zebranych w sprawie dokumentach w postaci informacji, decyzji, świadectw pracy, zaświadczenia lekarskiego, zaświadczeń - ich autentyczność nie budziła bowiem wątpliwości, nie była także kwestionowana przez żadną ze stron. Ponadto Sąd oparł się na spisach kosztów utrzymania, częściowo zeznaniach powoda S. M., zeznaniach pozwanego T. M. i zeznaniach świadka A. M. z uwagi na korelację z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Zeznań powoda Sąd nie uznał za wiarygodnych w zakresie pogarszającej się jego sytuacji materialnej, ponieważ pozostawało to w sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a w szczególności z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie o podwyższenie alimentów o sygn. akt III RC 193/16. Przede wszystkim należy zauważyć, że powód nie wykorzystuje w pełni swoich możliwości zarobkowych i zdobytego dotychczas doświadczenia zawodowego, o czym mowa poniżej. Ponadto z w/w sprawy o podwyższenie alimentów wynika, iż powód pracował jako magazynier, przebywał na zwolnieniu lekarskim, które otrzymywał w wysokości 80% wynagrodzenia po około 1.690 zł miesięcznie, a zatem jego wynagrodzenie wynosiło wtedy około 2.000 zł miesięcznie. Obecnie zaś otrzymuje z pracy na umowę zlecenie świadczonej średnio przez 14-16 dni roboczych w miesiącu w Agencji Ochrony (...) w G. wynagrodzenie po 1.900 zł miesięcznie. Zatem jego zarobki pozostają na zbliżonym poziomie. Sąd nie uznał także za wiarygodnych zeznań powoda dotyczących ponoszenia kosztów rehabilitacji dla córki I. M. po 200 zł miesięcznie, gdyż pozwany zakwestionował powyższe, zaś powód nie przedłożył dowodów związanych z rehabilitacją dziecka, nie złożył także oświadczenia rehabilitanta o odbyciu czy też trwaniu rehabilitacji oraz kosztach takich zabiegów. Powód podał jedynie, iż powyższe koszty są nieudokumentowane. W ocenie Sądu, powyższe twierdzenie nie pozwala na uznanie, iż koszty rehabilitacji najmłodszej córki powoda wynoszą 200 zł miesięcznie.

Nadto Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach spraw: Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Elblągu S. K. o sygn. Kmp 99/16 oraz w aktach Sądu Rejonowego w Elblągu o sygn. III RC 1017/09, III RC 622/13, III RC 193/16, III RC 103/17.

Przedmiotem rozpoznania przedmiotowej sprawy była zasadność zmiany wysokości alimentów obciążających powoda względem pozwanego, na którą, zgodnie z dyspozycją przepisu art. 138 krio ma wpływ zmiana stosunków. Dla stwierdzenia, czy nastąpiła zmiana stosunków, należy brać pod uwagę, czy istniejące warunki i okoliczności – na tle sytuacji ogólnej – mają charakter trwały, dotyczą okoliczności zasadniczych, ilościowo znacznych i wyczerpują te przesłanki, które w istotny sposób wpływają na istnienie czy zakres obowiązku alimentacyjnego. Zmiana orzeczenia dopuszczalna jest tylko w razie zmiany stosunków powstałych po jego wydaniu. Obniżenie alimentów uzasadnia zmniejszenie się potrzeb uprawnionego lub pogorszenie sytuacji majątkowej i materialnej zobowiązanego. Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dzieci wynika z art. 133 § 1 k.r.o. Zgodnie z tym artykułem rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie. Zakres obowiązku alimentacyjnego zależy z jednej strony od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, z drugiej zaś - od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 k.r.o.). Pojęcia "usprawiedliwione potrzeby" oraz "możliwości zarobkowe i majątkowe" zostały szczegółowo omówione w uchwale Pełnego Składu Izby Cywilnej i Administracyjnej Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1987 r. (M.P. z 1988 r. Nr 6, poz. 60). W uchwale tej stwierdzono między innymi: "Pojęcia usprawiedliwionych potrzeb nie można jednoznacznie zdefiniować, ponieważ nie ma jednego stałego kryterium odniesienia. Rodzaj i rozmiar tych potrzeb jest uzależniony od cech osoby uprawnionej oraz od splotu okoliczności natury społecznej i gospodarczej, w których osoba uprawniona się znajduje. Nie jest możliwe ustalenie katalogu usprawiedliwionych potrzeb podlegających zaspokojeniu w ramach obowiązku alimentacyjnego i odróżnienie ich od tych, które jako objaw zbytku lub z innych przyczyn nie powinny być uwzględnione. W każdym razie zakres obowiązku alimentacyjnego wyznaczać będą poszczególne sytuacje uprawnionego i zobowiązanego, konkretne warunki społeczno-ekonomiczne oraz cele i funkcje obowiązku alimentacyjnego. Dopiero na tym tle będzie można określić potrzeby życiowe - materialne i intelektualne uprawnionego. Zakres potrzeb dziecka, które powinny być przez rodziców zaspokojone, wyznacza treść art. 96 k.r.o., według którego rodzice obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie - odpowiednio do jego uzdolnień - do pracy dla dobra społeczeństwa. Stosownie do tej dyrektywy rodzice w zależności od swych możliwości są obowiązani zapewnić dziecku środki do zaspokojenia zarówno jego potrzeb fizycznych (wyżywienia, mieszkania, odzieży, higieny osobistej, leczenia w razie choroby), jak i duchowych (kulturalnych), także środki wychowania (kształcenia ogólnego, zawodowego) według zdolności, dostarczania rozrywek i wypoczynku. Przy ocenie, które z potrzeb uprawnionego powinny być uznane za potrzeby usprawiedliwione, należy zawsze z jednej strony brać pod uwagę możliwości zobowiązanego, z drugiej zaś zakres i rodzaj potrzeb. Pojęcie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz pojęcie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego, pozostają we wzajemnej zależności i obie te przesłanki wzajemnie na siebie rzutują, w szczególności przy ustalaniu wysokości alimentów przez Sąd. Odmienny pogląd pozostawałby w sprzeczności z zasadą równej stopy życiowej dzieci i rodziców, obowiązującej także w sprawach alimentacyjnych. Przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumieć należy potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu - odpowiedni do jego wieku i uzdolnień - prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego określają zarobki i dochody, jakie uzyskiwałby przy pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych i zdolności umysłowych, nie zaś rzeczywiste zarobki i dochody. Zasadą jest, że dzieci mają prawo do równej stopy życiowej z rodzicami. Istota tej zasady sprowadza się do zbliżonego z rodzicami zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb dziecka. Rodzice muszą więc podzielić się z dzieckiem nawet najmniejszymi dochodami i nie mogą uchylać się od obowiązku alimentacyjnego na rzecz dziecka tylko na tej podstawie, że wykonanie obowiązku alimentacyjnego stanowiłoby dla nich nadmierny ciężar.

Przechodząc na grunt przedmiotowej sprawy, należało wskazać, że powództwo S. M. dotyczące obniżenia obowiązku alimentacyjnego zasługiwało na częściowe uwzględnienie. W przedmiotowej sprawie, od czasu orzekania w przedmiocie obowiązku alimentacyjnego ciążącego na powodzie na rzecz pozwanego, do czasu, od którego domagano się jego korekty, upłynął okres około 2 lat (ostatnia sprawa o podwyższenie alimentów na rzecz T. M. o sygn. III RC 193/16), zaś od czasu, w którym orzekano w przedmiocie uchylenia obowiązku alimentacyjnego (wyrok sądu I instancji oddalający powództwo o uchylenie obowiązku alimentacyjnego uprawomocnił się dnia 16 listopada 2017 r.) – 8 miesięcy.

W tym czasie niewątpliwie zmieniła się sytuacja stron, bowiem powód, poza okresowym nieposiadaniem zatrudnienia w toku sprawy o uchylenie obowiązku alimentacyjnego o sygn. akt III RC 103/17, pracuje na umowę cywilnoprawną za zbliżonym wynagrodzeniem po około 1.900 zł (w sprawie o podwyższenie alimentów zarabiał po około 2.000 zł), także zmieniła się sytuacja matki pozwanego, która obecnie uzyskuje wyższe wynagrodzenie o kwotę 788,72 zł ze świadczonej pracy. Podczas sprawy o podwyższenie alimentów zarabiała około 1355 zł średnio miesięcznie, natomiast aktualnie otrzymuje wynagrodzenie w kwocie średnio 2.143,72 zł średnio miesięcznie. Nadto zmieniła się sytuacja pozwanego, który jest teraz pełnoletnim uczącym się 20 latkiem. Przez wskazany okres czasu (co potwierdził zarówno sam pozwany, jak i jego matka) pomimo okresu jego intensywnego wzrostu i rozwoju psychofizycznego, zmniejszyły się jego potrzeby, w szczególności związane z wydatkami szkolnymi oraz wydatkami na odzież, którą nosi przez dłuższy czas. W toku sprawy o sygn. akt III RC 193/16 średnie łączne miesięczne wydatki na wówczas 17 letniego T. wynosiły około 1.713 zł, w tym m.in. wydatki szkolne (opłaty stałe, książki, zeszyty, przybory szkolne, plecak, wycieczki klasowe, wyjścia do kina i teatry, bilet miesięczny) wynosiły około 97 zł miesięcznie, wydatki na programy komputerowe potrzebne do szkoły (programy graficzne, programy do nauki programowania, technologie komputerowe) wynosiły około 45 zł, a wydatki na ubrania wiosenne, letnie, jesienne i zimowe wynosiły około 250 zł miesięcznie. Obecnie zaś koszty te wynoszą około 1.450 zł miesięcznie. Także T. M. aktualnie nie ponosi już wydatków na zakup programów komputerowych do szkoły i nie potrzebuje corocznego zakupu ubrań (wymiany całej garderoby), które nosi przez około dwa lata. Ponadto aktualne wydatki szkolne pozwanego wynoszą około 72 zł miesięcznie, na które składają się opłaty stałe, ubezpieczenie szkolne, wyjścia klasowe, książki, zeszyty, przybory szkolne.

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostawało to, że pozwany nie posiada własnego majątku, zatem nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie i w tym zakresie zasadne jest finansowanie jego potrzeb przez rodziców. T. M. liczy 20 lat, jego potrzeby wynikają z konieczności zakupu niezbędnej odzieży, butów, odpowiedniego wyżywienia, leków w przypadku ewentualnych chorób sezonowych. Pozwany ma wadę wzroku, co wiąże się z koniecznością zakupu okularów korekcyjnych i kosztami wizyt lekarskich (koszt wizyty prywatnej u okulisty raz w roku wynosi 120 zł, dodatkowo ponoszone są koszty wizyt u dentysty). Nadto oczywistym jest, że poza opłatą stałą za szkołę, matka musi ponosić koszty ubezpieczenia, organizowanych uroczystości w placówce czy też wycieczek. Ponadto, skoro pozwany zamieszkuje wspólnie z matką, jego udział w kosztach związanych z eksploatacją mieszkania konkubenta matki ma również wymierną kwotę. Należy podkreślić, że powód nie uczestniczy w życiu pozwanego, nie pamięta o jego ważnych wydarzeniach, nie przekazuje mu żadnych prezentów, dowodów pamięci. Pozwany nadal zamieszkuje wraz z matką (i także z partnerem matki oraz przyrodnią młodszą siostrą), pozostaje na jej utrzymaniu i pod jej bezpośrednią opieką. Matka spełnia swój obowiązek alimentacyjny wobec pozwanego także przez osobistą codzienną dbałość o jego wychowanie, zapewnienie mu odpowiednich warunków mieszkaniowych, do nauki, odpoczynku, a także wyżywienia. Należy zauważyć, iż sytuacja materialna matki chłopca, w porównaniu z sytuacją z chwili ostatniego autorytatywnie określanego obowiązku alimentacyjnego powoda wobec pozwanego, uległa poprawie (otrzymuje wynagrodzenie w kwocie po 2.143,72 zł średnio netto miesięcznie, a zatem o kwotę 788,72 zł wyższą w porównaniu do czasu poprzedniej sprawy alimentacyjnej o sygn. III RC 193/16), natomiast z tej kwoty musi ona zaspokoić poza pozwanym, także swoje potrzeby, związane z wyżywieniem czy też zakupem odzieży oraz ponieść razem z partnerem koszty utrzymania córki z obecnego nieformalnego związku. Aktualnie brat A. M. mieszkający poza granicami kraju oraz jej konkubent wspierają ją. Od partnera otrzymuje stałe wsparcie finansowe na utrzymanie rodziny po 4.000 zł. Jednak w/w osoby nie mają żadnego obowiązku alimentowania pozwanego, tym samym nie mogą faktycznie wyręczać powoda z wypełniania ciążących na nim obowiązków alimentacyjnych wobec syna T. S. (1).

Jeśli idzie o sytuację powoda, to wbrew jego twierdzeniom o pogorszeniu się jego sytuacji materialnej, nie zmniejszyły się jego możliwości majątkowe i zarobkowe. Należy również zaakcentować, że powód ożenił się z M. M.. Z obecnego związku ma dwoje dzieci córkę I. M. urodzoną (...) i syna K. M. urodzonego (...). Zatem koszty przez niego przedstawione z tytułu utrzymania powinny być w rzeczywistości ponoszone wspólnie razem z małżonką, która także ma dochody (prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami). Dodać wypada, iż decyzja powoda co do posiadania potomstwa w aktualnym związku (S. M. powołał się na fakt urodzenia najmłodszej, schorowanej córki wskutek czego ma trudności finansowe), nie wpływa na obniżenie możliwości zarobkowych powoda względem jego najstarszego dziecka.

S. M. jest osobą w średnim wieku, zdrową, mającym zawód technika budowlanego. Ma możliwości podjęcia pracy na cały etat w swoim zawodzie, gdyż takie oferty pracy znajdują się w G. Urzędzie Pracy, z której mógłby osiągnąć wynagrodzenie do kwoty 3.500 zł brutto miesięcznie, co stanowi około 2.505 zł netto miesięcznie. Zatem powód nie wykorzystuje w pełni swoich możliwości zarobkowych, które Sąd ma obowiązek uwzględniać przy ustalaniu wysokości należności alimentacyjnych. Z ofert pracy, którymi dysponował G. Urząd Pracy wynika, że istniały oferty pracy dla powoda nie tylko w w/w wyuczonym zawodzie, ale także na stanowiskach, w którym posiada on doświadczenie zawodowe (np. na stanowisku magazyniera za wynagrodzeniem w kwocie 3.000 zł brutto miesięcznie). Decyzją powoda o nieposzukiwaniu pracy w pełnym wymiarze, bardziej stabilnej na umowę o pracę i korzystniejszej finansowo nie można obciążać matki pozwanego, która alimentuje syna T. S. (1) także poprzez codzienne osobiste starania, w czym powód w żaden sposób nie uczestniczy. Fakt napisania listów (w których powód wyrażał się niewybrednie o byłej małżonce) oraz jednorazowej próby odwiedzenia syna w miejscu jego aktualnego zamieszkania nie może być uznany za powyższe.

W ocenie Sądu, sytuacja powoda od czasu podwyższenia alimentów na rzecz T. M. nie pogorszyła się – S. M. posiada możliwości łożenia na utrzymanie syna alimentów uwzględniających zmniejszone obecnie jego potrzeby. Godzi się podkreślić, iż dochody powoda w kwocie 1.900 zł miesięcznie, mimo iż są uzyskiwane z pracy na umowę zlecenie świadczonej w trybie nocnym w systemie 12 godzinnym przez 14-16 dni roboczych są w miarę stałe i regularne (umowa zlecenie jest zawierana przeciętnie co miesiąc). Fakt niemożności podejmowania przez niego bardziej płatnej pracy z uwagi na wskazywaną w pozwie (k. 3-5v) konieczność sprawowania przez 12 godzin na dobę opieki nad córką I. z obecnego związku małżeńskiego, nie znalazł potwierdzenia w dokumentacji przez niego przedstawionej jak też w samych zeznaniach powoda, z których wynika, iż aktualnie stan zdrowia 3 letniej córki I. (nie będącej dzieckiem niepełnosprawnym) pozwala na codzienne uczęszczanie przez nią do publicznego przedszkola.

W ocenie Sądu, nastąpiła zmiana stosunków, która uzasadniała obniżenie alimentów zasądzonych na rzecz pozwanego, na co wskazują aktualne potrzeby uprawnionego oraz możliwości dochodowe i majątkowe jego rodziców, w tym powoda. Natomiast nie znalazło potwierdzenia w materiale dowodowym, zgromadzonym w sprawie stanowisko powoda, iż od dnia podwyższenia od niego alimentów na rzecz starszego syna (od 21 marca 2016 roku), zmieniła się sytuacja stron. W tamtym czasie zarówno sytuacja powoda (któremu urodziła się córka) jak i pozwanego (który uczęszczał do szkoły średniej i znajdował się w okresie intensywnego wzrostu i rozwoju) skłoniła Sąd do podwyższenia świadczeń alimentacyjnych obciążających powoda względem pozwanego i powód nie wykazał, aby ona już wówczas zmieniła się. Obecnie sytuacja uległa zmianie, stosownie do stanowiska zaprezentowanego przez pozwanego, ponieważ ten ostatni ograniczył zakupywanie odzieży, programów komputerowych, natomiast zwiększyły jego potrzeby, związane z pozostałymi kosztami jego utrzymania (między innymi środkami czystości i higieny, fryzjerem, kieszonkowym), co powoduje, że te koszty wynoszą w skali miesiąca kwoty po ponad 1400 złotych. Stąd domaganie się obniżenia świadczeń alimentacyjnych do kwot de facto symbolicznych nie mogło zostać zaakceptowane przez Sąd. Również, biorąc pod uwagę to, że pozwany swoje potrzeby określił w toku postępowania, zaś powód nie wykazał, iż potrzeby starszego syna zmniejszyły się przed wywiedzeniem pozwu, stąd autorytatywnie zmianę określono od dnia wywiedzenia pozwu (nadania na poczcie przez powoda).

Zdaniem Sądu, S. M. posiada możliwości alimentowania syna w wysokości po 500 zł miesięcznie, co stanowi około 26,31% jego aktualnych dochodów. Powyższe jest zgodne z zasadą równiej stopy życiowej rodziców i dzieci. Stąd jego powództwo przeciwko pozwanemu o obniżenie alimentów zostało na podstawie art. 138 k.r.o., art. 133 § 1 k.r.o. i art. 135 § 1 i 2 k.r.o. częściowo uwzględnione poprzez zasądzenie od powoda S. M. na rzecz pozwanego T. M. alimentów w zmniejszonej wysokości w kwotach po 500 złotych miesięcznie, poczynając od dnia 28 czerwca 2018 roku (od dnia wniesienia pozwu o obniżenie alimentów), płatnych na dotychczasowych warunkach płatności do rąk pozwanego, wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat, w miejsce dotychczasowych alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 02 czerwca 2016 roku w sprawie o sygn. akt III RC 193/16, w kwotach po 600 złotych miesięcznie (punkt I wyroku). W pozostałym zakresie (odnośnie zmniejszenia rat alimentacyjnych z kwot po 600 zł miesięcznie do kwot po 150 zł miesięcznie za okres od dnia 21 marca 2016 roku), z tych samych co powyżej względów, powództwo zostało oddalone(punkt III wyroku). W tym miejscu należy również zauważyć, iż alimenty od powoda na rzecz pozwanego w kwotach po 600 zł miesięcznie zostały ustalone w wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu w sprawie o sygn. III RC 193/16 dnia 02 czerwca 2016 roku , zatem po okresie, co do którego korekty powód się domagał.

Również Sąd nie uwzględnił stanowiska powoda, że pozwany uzyskuje niskie oceny w szkole, bowiem dotychczas nie powtarzał żadnej klasy w szkole średniej, zaś obowiązek alimentacyjny nie jest obwarowany uzyskiwaniem ocen celujących czy bardzo dobrych. Nadto nie znalazło akceptacji stanowisko powoda, że w trakcie jednej wizyty w mieszkaniu, zajmowanym przez syna ten ostatni obraził go w obecności jego młodszej córki, co stanowi o naruszeniu zasad współżycia społecznego. Zdaniem Sądu, jednorazowy incydent, niewłaściwe zachowanie pozwanego, niewątpliwie zaskoczonego wizytą ojca po kilkunastoletniej nieobecności, nie może być utożsamiane z uznaniem, że z tej przyczyny powód nie powinien łożyć alimentów na rzecz dziecka. Nie należy zapominać o tym, że powód w zasadzie przez większość życia pozwanego nie brał udziału w jego wychowaniu, nie utrzymywał z nim kontaktów, nadto przesłał mu listy o treści niepochlebnej dla pierwszoplanowego opiekuna pozwanego (k.69 - 70).

Ponieważ powód cofnął pozew za okres do dnia 20 marca 2016 roku, zaś pozwany wyraził zgodę na powyższą czynność procesową i powyższe czynności dyspozytywne stron - w ocenie Sądu - nie były sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego ani nie zmierzały do obejścia prawa, na podstawie przepisu art. 203 k.p.c. w zw. z art. 355 k.p.c., w tym zakresie umorzono postępowanie (punkt II rozstrzygnięcia).