Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Mirosław Kędzierski

Protokolant sekr. sądowy Mateusz Pokora

przy udziale ------

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2019 roku

sprawy Ł. Ś. s. P. i D., ur. (...) w K.

obwinionego z art. 92 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Mogilnie

z dnia 8 stycznia 2019 roku sygn. akt II W 239/18

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymierzoną obwinionemu karę grzywny obniża do 300 (trzystu) złotych;

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30,00 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty za obie instancje i obciąża go zryczałtowanymi kosztami postępowania odwoławczego w kwocie 50,00 (pięćdziesiąt) złotych.

Sygn. akt IV Ka 214/19

UZASADNIENIE

Ł. Ś. obwiniony został o to, że w dniu 03 maja 2018 roku o godzinie 18:42 w miejscowości Jeziora W. na drodze krajowej nr (...) kierując pojazdem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wykonując manewr wyprzedzania nie zastosował się do znaku drogowego poziomego (...)– linia jednostronnie przekraczalna,

- tj. o czyn z art. 92 § 1 k.w.

Wyrokiem z dnia 8 stycznia 2019 roku Sąd Rejonowy w Mogilnie uznał obwinionego Ł. Ś. winnym popełnienia opisanego wyżej czynu, tj. wykroczenia z art. 92 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 92 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 800 złotych,

wymierzył obwinionemu 80 złotych tytułem opłaty oraz 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony kwestionując rozstrzygnięcie Sądu i domagając się wymierzania kary łagodniejszej, która byłaby niewspółmierna do czynu.

Na rozprawie odwoławczej obwiniony sprecyzował swoje zarzuty i wnioski odwoławcze w ten sposób, iż de facto zarzucił wyrokowi rażącą niewspółmierność kary i wniósł o znaczne złagodzenie wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna w tej części, w której skarżący podnosi zarzut rażącej niewspółmierności kary i dlatego też zaskarżony wyrok podlegał zmianie w kierunku złagodzenia wymierzonej obwinionemu kary.

Na wstępie Sąd Okręgowy stwierdza, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie oparte zostały o wszechstronną, wnikliwą i kompleksową analizę ujawnionych w sprawie dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej treścią art.7 k.p.k. Natomiast lektura uzasadnienia sporządzonego przez Sąd orzekający dowodzi, iż odniesiono się w nim do wszystkich dowodów przeprowadzonych na rozprawie, w sposób przewidziany treścią art.424 kpk. Sąd odwoławczy w pełni się z nim utożsamia, wobec czego czuje się zwolniony od ponownego szczegółowego przywoływania tych samych okoliczności.

Nie do zaakceptowania jest natomiast wysokość wymierzonej obwinionej kary grzywny.

W tej części bowiem ma rację obwiniony podnosząc, iż wymierzona kara jest niewspółmierna do wagi czynu i razi niewspółmierną surowością.

Otóż zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można podnosić w sposób zasadny w sytuacji, kiedy wymierzona kara, jakkolwiek mieszcząca się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy. Innymi słowy zarzut taki można podnosić, gdy w odczuciu społecznym kara taka byłaby niesprawiedliwą. Zatem „rażąca niewspółmierność kary”, o jakiej traktuje treść art.438 pkt 4 kpk zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną, a tą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary wskazanych w art.53 kk i 54§1 kk oraz zasad wymiaru kary ukształtowanych ugruntowaną praktyka orzeczniczą. Nie zachodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach wymiaru kary, ale różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną można by nazwać, także w potocznym znaczeniu tego słowa „rażąco niewspółmierną”, to jest w stopniu nie dającym się zaakceptować. Rażąca niewspółmierność kary zachodzi również wówczas, kiedy kara za przypisane przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia jego społecznej szkodliwości oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie ma ona osiągnąć wobec skazanego. Oczywistym przy tym pozostaje, iż w każdym wypadku sąd winien baczyć, aby całokształt represji karnej nie przekraczał stopnia winy (tzn. by nie wymierzono kary ponad winę sprawcy, chociażby przemawiały za tym potrzeby prewencji indywidualnej i ogólnej).

Nową dyrektywą, nieznaną w kk z 1969r, a jednocześnie fundamentalną w nowym kodeksie karnym zarówno dla zasad odpowiedzialności, jak i dla wymiaru kary, jest dyrektywa winy. Zgodnie z art.53§1 kk sąd przy wymiarze kary zobowiązany jest baczyć, aby jej dolegliwość „nie przekraczała stopnia winy”.

Stopień winy wyznacza górną granicę (pułap) dolegliwości związanej z wymierzeniem kary. Nie można zatem nie orzec kary lub środków karnych, których dolegliwość przekraczałaby stopień winy, chociażby za takim orzeczeniem przemawiały inne dyrektywy np. prewencji ogólnej czy indywidualnej. Wina pełni w tym ujęciu funkcję limitującą – wyznaczającą górną granicę konkretnej kary.

Analizując powyższe wskazać należy, iż zdaniem Sądu Okręgowego orzeczona obwinionemu kara przekracza stopień jego zawinienia.

Reasumując stwierdzić należy, że wymierzona obwinionemu kara grzywny jest rażąco niewspółmiernie surowa i należało ją obniżyć do wysokości 300 złotych. Kara w tym wymiarze winna spełnić swoje cele w zakresie represyjnego i wychowawczego oddziaływania na sprawcę oraz wpłynąć w pożądanym kierunku na kształtowanie społecznej świadomości prawnej.

Mając na względzie wskazane okoliczności Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok obniżając obwinionemu karę grzywny do wysokości 300 złotych.

Opłatę za obie instancje w kwocie 30 zł wymierzono w oparciu o art. 10 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na zasadzie art.119 kpw w zw. z art.636 §1 k.p.k.