Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 22 marca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2019 r. w Olsztynie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa R. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.

przeciwko E. T.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 11 stycznia 2019 r., sygn. akt I C 376/18 upr.

p o s t a n a w i a

uchylić zaskarżony wyrok i odrzucić pozew.

Mirosław Wieczorkiewicz

Sygn. akt IX Ca 356/19 (upr.)

UZASADNIENIE

Powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 813,89,-zł oraz o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów procesu. W pozwie powód podał, że na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z 6 września 2016r., nabył od (...) S.A. z siedzibą w W., prawo do wierzytelności wobec pozwanej z tytułu zawartej umowy abonenckiej.

Pozwana, zawiadomiona o terminie rozprawy, nie stawiła się na nią, nie nadesłała odpowiedzi na pozew i nie zajęła stanowiska w sprawie.

Wyrokiem zaocznym z dnia 11 stycznia 2019r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo.

Sąd I instancji ustalił, że w dniu 6 września 2016r. powód zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności. Dochodzona należność miała wynikać z umowy abonenckiej nr (...) zawartej w dniu 11 lipca 2011r., między (...) S.A. z siedzibą w W. a pozwaną.

Mając to na względzie Sąd Rejonowy uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W tym zakresie Sąd ten podał, że powód nie udowodnił, iż przysługuje mu jakiekolwiek roszczenie względem pozwanej.

Sąd I instancji wskazał, że powód załączył do pozwu jedynie kserokopie: umowy mającej łączyć pozwaną z pierwotnym wierzycielem, kserokopię Promocyjnych Warunków Umowy, Protokołu odbioru udostępnionego Dekodera Podstawowego, Oświadczenia, Potwierdzenia Zmiany Warunków Umowy, Not obciążeniowych, Przedsądowego wezwania do zapłaty i Zawiadomienia o przelewie wierzytelności. Wszystkie wskazane kserokopie nie zostały odpowiednio uwierzytelnione, mimo iż powoda reprezentuje kwalifikowany pełnomocnik, dlatego Sąd ten nie nadał im mocy dowodowej.

Sąd ten podkreślił, że jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości, co do zasadności pozwu (art. 339 § 2 kpc). W niniejszej sprawie natomiast powód nie przedłożył dowodów dostatecznie uzasadniających jego roszczenie.

W konsekwencji Sąd Rejonowy stwierdził, że powód nie udowodnił swojego roszczenia, choć był do tego zobowiązywany i z tego już tylko powodu powództwo podlegało oddaleniu.

Wreszcie też Sąd I instancji zauważył, że wymaga kwestia przedawnienia roszczenia dochodzonego przez powoda.

Według tego Sądu aktach sprawy nie ma żadnego jednoznacznego dokumentu potwierdzającego datę wypowiedzenia lub wygaśnięcia umowy łączącej pierwotnego wierzyciela z pozwaną. Jedynie z noty obciążeniowej wystawionej w dniu 18 stycznia 2014r., wynika, że dotyczy kary umownej z tytułu rozwiązania umowy w okresie podstawowym. Zakładając teoretycznie wiarygodność noty obciążeniowej, to najpóźniej w dacie jej wystawienia umowa łącząca (...) S.A. z siedzibą w W. z pozwaną była już rozwiązana. A skoro tak, to do dnia 8 marca 2018r., w którym powód złożył pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, upłynął już termin przedawnienia dochodzonego roszczenia.

W tym zakresie Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie, bowiem z treścią art. 118 kc, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 13 kwietnia 2018r., o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2018.1104), „Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata”.

W konsekwencji Sąd ten przyjął również, że doszło do przedawnienia spornego roszczenia

Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy na podstawie art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc orzeczono jak w sentencji.

Apelację od tego wyroku złożył powód, który zaskarżył orzeczenie w całości.

Powód zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

a. rażące naruszenie przepisów regulujących postępowanie cywilne, tj.

- art. 233 § 1 kpc poprzez zupełne pominięcie treści zobowiązań pozwanej wynikających z zawartych z operatorem umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, gdy pozwana nie wykazała, by w sposób należyty wywiązała się ze zobowiązań z nich wynikających przez okres obowiązywania umowy; poprzez błędne uznanie, iż dokumentacja przedłożona przez powoda do akt niniejszej sprawy jest niewystarczająca do prawidłowego zweryfikowania istnienia, charakteru i wysokości roszczenia, podczas gdy powód załączył do pozwu wszystkie dokumenty otrzymane od wierzyciela pierwotnego;

- art. 233 § 1 w zw. z art. 227 kpc polegające na dowolnej, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy ocenie materiału dowodowego przejawiającej się w uznaniu, że powód nie wykazał dostatecznie okoliczności ani nie przedstawił stosownych dokumentów wykazujących zasadność, wysokość i wymagalność roszczenia, podczas gdy przedstawione dokumenty wymienione wcześniej wykazują zasadność oraz wysokość roszczenia względem strony pozwanej; przekroczenie przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów, braku wszechstronnego rozważenia całokształtu materiału dowodowego przejawiające się w uznaniu, że przedstawiony przez powoda materiał dowodowy nie uzasadnia żądania pozwu;’

- art. 339 § 2 kpc poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż w niniejszej sprawie występują istotne wątpliwości odnośnie zasadności roszczenia zgłoszonego przez powoda w pozwie, podczas gdy powód wyczerpująco opisał charakter stosunku prawnego łączącego cedenta z pozwaną oraz zakres ich zobowiązań, natomiast pozwana nie kwestionowała dochodzonego przez powoda roszczenia; poprzez oddalenie powództwa, podczas gdy przepis ten przewiduje domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda;

- art. 129 kpc poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż powód bez żądania strony przeciwnej jest zobowiązany do przedłożenia oryginałów dokumentów lub też uwierzytelnionych odpisów dokumentów, co pozostaje w sprzeczności z powołanym przepisem, a materiał dowodowy przedłożony przez powoda w postaci kserokopii dokumentów w ocenie Sądu wyłącza możliwość przeprowadzenia dowodu;

b. rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.

- art. 120 kc poprzez ustalenie niewłaściwego momentu wymagalności roszczeń powoda;

- art. 117 ¹ kc poprzez uznanie, iż roszczenia powoda przysługujące wobec pozwanego uległy przedawnieniu.

Mając na uwadze powyższe zarzutu powód wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zaskarżonej kwoty;

2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za postępowanie w obu instancjach.

W razie uznania, że Sąd pierwszej instancji nie rozpoznał istoty sprawy, bądź uznania, iż rozstrzygnięcie wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części, powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zaskarżony wyrok należało uchylić i pozew odrzucić.

Co do zasady ustalenia faktyczne i rozstrzygnięcie byłoby prawidłowe, jednak w toku postępowania przed Sądem I instancji zostało pominięte to, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 25 maja 2017r. powództwo o to samo roszczenie zostało prawomocnie oddalone (sygn. akt I C 288/17).

Zgłoszone obecnie roszczenie wynikało z identycznych okoliczności sprawy, tych samych wierzytelności (wskazanych faktur i not) nabytych od (...) S.A. z siedzibą w W. na podstawie umowy cesji z dnia 6 września 2016r. Dochodzona należność miała wynikać z umowy abonenckiej nr (...) zawartej w dniu 11 lipca 2011r., między (...) S.A. z siedzibą w W. a pozwaną. W poprzedniej sprawie wyciąg z listy dłużników miał datę 20 stycznia 2017r., zaś w niniejszej sprawie powód wystawił ten wyciąg z datą 16 kwietnia 2018r. Poza tym wykaz dokumentów księgowych dotyczących zadłużenia, jak również wskazane tam należności są w obu tych wyciągach identyczne.

Zgodnie z treścią art. 378 § 1 kpc sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Powyższy przepis określa więc przedmiotowy zakres rozpoznania sprawy przez sąd drugiej instancji w postępowaniu apelacyjnym. Inaczej mówiąc granice apelacji to granice zaskarżenia nakreślone przez skarżącego, które są dla sądu drugiej instancji bezwzględnie wiążące. Jednocześnie z powyższego wyraźnie wynika, że Sąd odwoławczy sprawdza nie tylko merytoryczne i formalne aspekty rozstrzygnięcia, ale weryfikuje także w szerszym kontekście przebieg całego postępowania po kątem wystąpienia rażących uchybień lub nieprawidłowości kwalifikujących się do okoliczności objętych dyspozycją art. 379 kpc.

Warto w tym miejscu też przypomnieć, że instytucja nieważności postępowania ustanowiona została nie tyle w interesie stron, albowiem przestrzeganie podstawowych rygorów ma wydźwięk ogólny, co służy zarówno interesom stron, jak i interesowi wymiaru sprawiedliwości (zob. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 2008r., III CZP 154/07, OSNC 2008/12/133)

Analizując realia niniejszej sprawy, Sąd odwoławczy stwierdza, że zachodzi sytuacja opisaną w art. 379 pkt 3 kpc.

Taki wniosek wynika z tego, że w odniesieniu do nieważności postępowania, o której mowa w art. 379 pkt 3 kpc w warunkach przedmiotowej sprawy przyczyna nieważności występowała już w chwili wniesienia pozwu i jest to tzw. nieważność pierwotna), z uwagi na treść art. 199 § 1 pkt 1 kpc zachodzi podstawa do uchylenia zaskarżonego wyroku i odrzucenia pozwu na mocy art. 386 § 3 w zw. z art. 199 § 1 pkt 2 kpc.

Na marginesie należy zauważyć, że powód próbował jeszcze wcześniej Sądzie Rejonowym w Kętrzynie w sprawach o sygnaturze akt I C 12/17 (upr.) i I C1544/17 (upr.) również dochodzić spornej należności, jednak w tamtych postępowaniach nie doszło do merytorycznego rozpoznania spraw.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy orzekł, na podstawie wyżej wymienionych przepisów jak w sentencji orzeczenia.

Mirosław Wieczorkiewicz