Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 marca 2019r.

Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie

w składzie:

Przewodniczący SSR Dorota Scott-Sienkiel

Protokolant Marta Kornacka

w obecności oskarżyciela publicznego --------------------

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2019 r., na posiedzeniu

sprawy przeciwko B. T. (1)

synowi J. i H. z d. P.

ur. (...) w m. Ż.

obwinionemu o to, że: I. w dniu 21 września 2018 r. około godz. 18:45 w miejscowości Ż. (gmina K.) na drodze numer (...) kierując pojazdem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) , będąc w stanie nietrzeźwości, nie zachował należytej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu dla kierującego pojazdem marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), doprowadzając do zderzenia obu pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o czyn z art. 86 §2 kw

II. w czasie i miejscu jak w pkt I, prowadził po drodze publicznej samochód osobowy marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie posiadając do tego wymaganych uprawnień

tj. o czyn z art. 94 § 1 kw

1.  Obwinionego B. T. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 86§2 kw, art. 94§1 kw skazuje go, zaś na podstawie art. 86§2 kw w zw. z art. 9§2 kw w zw. z art. 24§1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych.

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. K. (1) kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu poniesionych przez niego wydatków.

3.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 11/19

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2018r. ok. godz. 18:45 P. K. (1) jechał samochodem marki T. (...) o nr rej. (...) drogą nr (...) z W. do miejscowości G.. Towarzyszył mu, jako pasażer, jego kolega A. M.. Po pokonaniu łuku drogi w lewo, P. K. (1) zauważył nadjeżdżający z lewej strony samochód, który poruszał się drogą szutrową nr (...). Kierowcą pojazdu był B. T. (1), który jechał samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...), stanowiącym własność jego żony J. T.. B. T. (1) wjechał na drogę, którą jechał P. K. (1), po czym przecinając ją, zjechał na drogą szutrową znajdującą się po prawej stronie. P. K. (1) kontynuował jazdę. Gdy znajdował się w odległości ok. 15 metrów od pojazdu O. (...), kierowca tego samochodu gwałtownie zawrócił auto i wrócił na pas ruchu, którym poruszał się samochód marki T. (...). P. K. (1) wykonał manewr obronny i chcąc uniknąć zderzenia, odbił kierownicą w lewą stronę. Mimo tego doszło do zderzenia pojazdów – samochód marki O. (...) uderzył w prawą stronę pojazdu marki T. (...), który następnie tyłem wpadł do rowu, ustawiając się przodem do jezdni. Na miejsce zdarzenia wezwano policję - przyjechał patrol w składzie – (...) i T. K.. B. T. (1) poddano badaniu urządzeniem A. (...), które dało wyniki: 1,36 mg/l o godz. 18:58, 1,38 mg/l o godz. 19:01 i 1,32 mg/l o godz. 19:16 alkoholu w wydychanym powietrzu. Następnie udano się z nim do Komendy Powiatowej Policji w G., gdzie zbadano go urządzeniem (...) Badanie to dało wyniki 1,19 mg/l o godz. 20:21, 1,22 mg/l o godz. 20:26, 1,23 mg/l o godz. 20:55 i 1,19 mg/l o godz. 21:23 alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie P. K. (1) przeprowadzone urządzeniem (...) i a. wykazało, że w czasie kolizji był on trzeźwy. W chwili zdarzenia B. T. (1) nie posiadł uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatek urzędowych k. 2,3-4,5, protokołu użycia alcosensora k. 6, protokołu użycia alkometru A 2.0 k. 7, protokołu oględzin miejsca wypadku k.10, protokołów oględzin pojazdów k. 12-13, 14-15, materiału poglądowego k. 16-17, informacji ze Starostwa Powiatowego w G. k. 28, zeznań świadków: A. M. k.8-9, P. K. (1) k. 18-19, K. D. k. 20-21, S. W. k. 22-23, J. T. k. 29-30, P. T. k. 31-32

Obwiniony B. T. (1) nie stawił się na posiedzenie w dniu 4 marca 2019r. Sąd w trybie art. 63§1 kpw uznał za ujawnione dowody załączone do wniosku. Z treści wyjaśnień, które B. T. (1) złożył w Komendzie Powiatowej Policji w G. w dniu 5 grudnia 2018r. wynika, że przyznał się wówczas do zarzucanych mu czynów, odmawiając jednocześnie składania wyjaśnień. (wyjaśnienia B. T. k. 34-35).

Dokonując ustaleń w przedmiotowej sprawie Sąd oparł się na relacji bezpośrednich świadków zdarzenia i jednocześnie uczestników kolizji P. K. (1) (zeznania k. 18-19), A. M. (zeznania k. 8-9). Ich relacje są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają, a nadto znajdują potwierdzenie w innych obiektywnych źródłach dowodowych tj. w protokołach oględzin pojazdów wraz z materiałem poglądowym (k. 12-13, 14-15, 16-17) i protokole oględzin miejsca wypadku (k. 10) oraz zeznaniach pozostałych świadków: K. D. (k. 20-21), S. W. ( k. 22-23), J. T. (k. 29-30), P. T. (k. 31-32). Ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86§1kw odpowiada ten, kto nie zachowując należytej ostrożności powoduje zagrożenie w bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Z kolei znamiona typu kwalifikowanego wymienionego wyżej wykroczenia, który został określony w art. 86 § 2 kw wyczerpuje ten sprawca, który nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, znajdując się jednocześnie w stanie po użyciu alkoholu lub innego podobnie działającego środka.

Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze (Gubiński, Prawo wykroczeń, s. 1376-1385). W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (wyrok SN z 29 kwietnia 2003 r., III KK 61/03, niepubl.). Kierowca ma obowiązek nie tylko prowadzić pojazd zgodnie z obowiązującymi nakazami i zakazami, lecz winien on także prowadzić pojazd w sposób rozważny i ostrożny. Spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu oznacza takie zakłócenie w ruchu, które może doprowadzić do kolizji na drodze, czyli zagrożenia sytuacyjnego (Radecki (w:) Bojarski, Radecki, s. 507-513). Niebezpieczeństwo musi mieć charakter realny, co oznacza, że istnieje prawdopodobieństwo przerodzenia się aktualnej sytuacji na drodze w sytuację, w której może powstać ujemne następstwo (Buchała, Przestępstwa i wykroczenia, s. 213) - Komentarz do art. 86 kodeksu wykroczeń (Dz.U.07.109.756), [w:] M. Mozgawa (red.), M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, Kodeks wykroczeń. Komentarz, LEX, 2007.

Art. 17 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Nr 98, poz. 602 z późn. zm.) przewiduje, że włączanie się do ruchu następuje przy rozpoczynaniu jazdy po postoju lub zatrzymaniu się niewynikającym z warunków lub przepisów ruchu drogowego oraz przy wjeżdżaniu na drogę z pola lub na drogę twardą z drogi gruntowej oraz na jezdnię z pobocza, z chodnika lub z pasa ruchu dla pojazdów powolnych. Kierujący pojazdem, włączając się do ruchu, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu. (ust. 2 art. 17 cyt. ustawy).

Nadto art. 94§1 kw przewiduje odpowiedzialność za wykroczenie sprawcy, który na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu prowadzi pojazd, nie mając do tego uprawnienia.

Sprawstwo i wina obwinionego nie budzą w świetle zebranego materiału dowodowego wątpliwości. W dniu 21 września 2018r. B. T. (1), będąc w stanie nietrzeźwości, wsiadł do samochodu osobowego marki O. (...) o nr rej. (...), stanowiącego własność jego żony J. T. i udał się drogą nr (...), w kierunku drogi nr (...). Na skrzyżowaniu przejechał przez drogę nr (...), a następnie po zatrzymaniu się, próbował włączyć się do ruchu. Nie zachował jednak szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa dla poruszającego się drogą z pierwszeństwem przejazdu pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...), czym doprowadził do zderzenia obu pojazdów i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Jednocześnie obwiniony prowadząc tego dnia samochód osobowy, nie posiadał do tego stosownych uprawnień, wyczerpał więc swoim zachowaniem znamiona dwóch wykroczeń- z art. 86§2 kw i art. 94§1 kw.

Wymierzając obwinionemu karę sąd miał na uwadze wskazania zawarte w art. 9§2 kw. W ocenie Sądu wymierzona B. T. (1) kara grzywny w kwocie 500 zł jest karą adekwatną do wagi popełnionych czynów, odzwierciedla stopień społecznej szkodliwości i zawinienia obwinionego. Nie jest to kara nadmiernie wygórowana bądź szczególnie dotkliwa. Obwiniony wskazał, że ma na utrzymaniu żonę i troje dzieci (w wieku 10,11,21 lat), jednakże prowadzi własne gospodarstwo rolne i uzyskuje dochód w wysokości ok. 1500 zł miesięcznie. Dochód, jaki osiąga obwiniony, pozwala zdaniem Sądu na uiszczenie grzywny w orzeczonej kwocie.

Na podstawie art. 119§1 kpw zasądzono od obwinionego na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. K. (1) kwotę 360 złotych tytułem poniesionych przez niego wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika. Kwotę tę wyliczono zgodnie z unormowaniami zawartymi w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800). § 11 ust. 2 pkt 2 tego rozporządzenia przewiduje, że stawka minimalna za obronę przed sądem rejonowym w postępowaniu w sprawach o wykroczenia wynosi 360 zł, przy czym przepisy te stosuje się odpowiednio do opłat za czynności w postępowaniu karnym i odpowiednio w postępowaniu w sprawach o wykroczenia pełnomocnika powoda cywilnego, pełnomocnika pokrzywdzonego, pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego lub oskarżyciela prywatnego (ust. 7 §11 rozporządzenia). Nadto zgodnie z § 15 ust. 1 i 2 cyt. rozporządzenia opłaty stanowiące podstawę zasądzania kosztów zastępstwa prawnego i kosztów adwokackich ustala się z uwzględnieniem stawek minimalnych. Opłatę w sprawach niewymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w wysokości równej stawce minimalnej. Wyrok w przedmiotowej sprawie zapadł po przeprowadzeniu posiedzenia o skazanie obwinionego w trybie art. 58§1 kpw, zatem kwota należna oskarżycielowi posiłkowemu tytułem zwrotu poniesionych przez niego wydatków wynosi 360 zł, gdyż wynika to wprost ze wskazanych wyżej uregulowań.

Wysokość należnych kosztów ustalono na podstawie art.119§1 kpw w zw. z art. 118§1 kpw, §3 pkt 1 i §2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.12.2017r (Dz. U. poz. 2467) w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…)) Natomiast wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r (Dz.U. nr 49 poz. 223 z 1983r z późn. zm.).