Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca: SSO Elżbieta Kosecka-Sobczak

Protokolant: Patrycja Pakulska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w E. K. P.

przy udziale przedstawiciela Naczelnika (...) Skarbowego w O. M. T.

po rozpoznaniu dnia 28 lutego 2019r. w E. sprawy:

M. W. (1) s. P. i M. ur. (...) w W.

S. K. (1) s. W. i K. ur. (...) w S.

G. W. (1) c. R. i B. ur. (...) w I.

oskarżonych z art.107§1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w I.

z dnia 18 grudnia 2017 r., sygn. akt II K 297/17

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w I.

do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 640/18

UZASADNIENIE

M. W. (1) został oskarżony o to, że w okresie od 01 grudnia 2014r. do 23 lutego 2015r. urządzał w punkcie gier o nazwie „. (...)" mieszczącym się przy ulicy (...) w I. gry na automatach w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (teks jednolity Dz. U. z 2015r. poz. 612 z późn. zm.) w postaci automatów w łącznej ilości 3 sztuk w tym: automatu (...) C. o numerze (...) w okresie od 01 grudnia 2014r. do 23 lutego 2015r., jako Prezes Zarządu (...) Sp. z o.o. z/s w W. oraz automatów: (...) o numerze (...) i A. G. o numerze o (...) okresie od 12 grudnia 2014r. do 23 lutego 2015r., jako Prezes Zarządu (...) Sp. z o.o. z/s w W. wbrew przepisom art. 3, art. 4, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1, art. 23, art. 23a w/w ustawy tj. w szczególności bez wymaganej koncesji oraz poza kasynem gry, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks.

S. K. (1) został oskarżony o to, że w okresie od 01 grudnia 2014r. do 23 lutego 2015r. będąc osobą odpowiedzialną jako podmiot serwisujący urządzał w punkcie gier o nazwie „. (...)" mieszczącym się przy ulicy (...) w I. gry na automatach w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (teks jednolity Dz. U. z 2015r. poz. 612 z późn. zm.) w postaci automatów w łącznej ilości 3 sztuk w tym: automatu (...) C. o numerze (...) w okresie od 01 grudnia 2014r. do 23 lutego 2015r., będącego w dyspozycji (...) Sp. z o.o. z/s w W. oraz automatów: (...) o numerze (...) i A. G. o numerze o (...) okresie od 12 grudnia 2014r. do 23 lutego 2015r., będących w dyspozycji (...) Sp. z o.o. z/s w W. wbrew przepisom art. 3, art. 4, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1, art. 23, art. 23a w/w ustawy tj. w szczególności bez wymaganej koncesji oraz poza kasynem gry, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks.

G. W. (1) została oskarżona o to, że w okresie od 01 grudnia 2014r. do 23 lutego 2015r. w punkcie gier o nazwie „. (...)" mieszczącym się przy ulicy (...) w I., będąc osoba odpowiedzialną jako dzierżawca przedmiotowego lokalu, prowadziła gry na automatach w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (teks jednolity Dz. U. z 2015r. poz. 612 z późn. zm.) w postaci automatów w łącznej ilości 3 sztuk w tym: automatu (...) C. o numerze (...) w okresie od 01 grudnia 2014r. do 23 lutego 2015r., będącego w dyspozycji (...) Sp. z o.o. z/s w W. oraz automatów: (...) o numerze (...) i A. G. o numerze o (...) okresie od 12 grudnia 2014r. do 23 lutego 2015r., będących w dyspozycji (...) Sp. z o.o. z/s w W. wbrew przepisom art. 3, art. 4, art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1, art. 23, art. 23a w/w ustawy tj. w szczególności bez wymaganej koncesji oraz poza kasynem gry, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks.

Sąd Rejonowy w I. wyrokiem z dnia 18 grudnia 2017r. w sprawie II K 297/17 umorzył postępowanie karne p-ko M. W. (1), oskarżonych S. K. (1) i G. W. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanych im czynów, nakazał zwrócić interwenientom automaty do gier, a kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

Z wyrokiem tym nie zgodził się oskarżyciel publiczny, którzy zaskarżył wyrok w całości, na niekorzyść oskarżonych i Prokurator Rejonowy w I. wyrokowi temu zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na dowolnym i błędnym uznaniu, że oskarżeni S. K. (1) i G. W. (1) nie popełnili zarzucanych im czynów, podczas gdy

prawidłowa ocena zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzi do wniosku wskazującego , że w czasie popełnienia zarzuconych im przestępstw działalność w zakresie gier na automatach mogła być prowadzona jedynie w kasynie po uzyskaniu na jego prowadzenie koncesji co ostatecznie potwierdza, że oskarżeni wyczerpali znamiona zarzucanych m występków,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść a polegający na uznaniu, że prawomocny wyrok innego sądu uznający oskarżonego M. W. (1) za winnego popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 107§ 1 k.k.s w zw. z art. 6§ 2 k.k.s w zw. z art. 9 § 3 k.k.s z uwagi na pokrywający się czasookres ujęty w zarzucie w przedmiotowej sprawie stanowi powagę rzeczy osądzonej co w konsekwencji było podstawą dla Sądu do umorzenia postępowania wobec oskarżonego M. W. (1).

A stawiając takie zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesiona apelacja zasługiwała na jej uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, że oskarżonym zarzucono popełnienie przestępstw z art. 107§1kks polegających na urządzaniu gier na automatach wbrew przepisom art. 3, art. 4, 6 ust. 1, 14 ust. 1, art. 23 oraz art. 23 a ust. 1 ustawy o grach hazardowych (ugh). Sąd I instancji miał więc za zadanie ustalenie czy oskarżeni działali wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych wymienionym w treści postawionych im zarzutów. Wynikało z tych zarzutów bowiem, że oskarżeni mieli naruszyć zarówno art. 6 ust. 1 ugh (tj. prowadzić działalność bez udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry) , jak i art. 14 ust. 1 ugh (tj. urządzać gry hazardowe na automatach poza kasynem gry) art. 23 ugh (tj. urządzać gry z pominięciem przystosowania automatów do ochrony praw grających i realizacji przepisów ustawy) czy art. 23 a ust. 1 ugh (tj. urządzać gry na automatach bez ich zarejestrowania przez naczelnika urzędu celnego). Mimo jednak tak sformułowanych zarzutów, to sąd I instancji- co wynika z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku – wydając zaskarżony wyrok uniewinniający G. W. i S. K. tylko oparł się na tym, że do czasu wejścia w życie w dniu 03.09.2015r. znowelizowanej ustawy o grach hazardowych, to nie można było stosować w sprawie o przestępstwo z art. 107§1kks przepisu art. 14 ust. 1 ugh, który przed tą datą nie był jako przepis techniczny właściwie notyfikowany Komisji Europejskiej.

Jednak takie uzasadnienie rozstrzygnięcia o uniewinnieniu oskarżonych G. W. i S. K. nie przekonuje, że zapadły wyrok jest prawidłowy. Przede wszystkim w zarzutach postawionych oskarżonym w a/o, poza wskazaniem w nich art. 14 ugh, to wskazano na naruszenie też innych przepisów ustawy o grach hazardowych tj. 6 ust. 1ugh, art. 23 ugh czy art. 23 a ust. 1 ugh, zaś sąd orzekający nie poczynił żadnych rozważań co do tego czy oskarżeni naruszyli te pozostałe przepisy z ustawy o grach hazardowych, tym bardziej, że w zakresie dot. art. 23 ugh czy art. 23a ust. 1 ugh to nie było w doktrynie czy orzecznictwie kontrowersji co do ich charakteru a tym samym mocy obowiązującej, a jakie były podnoszone w zakresie obowiązywania art. 14 ust. 1 ugh; zaś art. 6 ust. 1 ugh jako przepis nietechniczny nie musiał być notyfikowany i w czasie czynów zarzucanych oskarżonym obowiązywał,

Ponadto nie można nie zauważyć tego, że rzeczywistość prawna z okresu czynów zarzucanych oskarżonym, to wskazywała na pewne wątpliwości co do braku możliwości stosowania art. 107§1kks w związku z naruszeniem art. 14 ust. 1 ugh, a to- według sądu I instancji- powodowało, że brak było po stronie oskarżonych znamion czynu zabronionego z art. 107§1kks. Jednak z niezrozumiałych względów – bo pisemne uzasadnienie wyroku tego nie wyjaśnia - taki wniosek spowodował uniewinnienie tylko dwojga z oskarżonych, zaś w stosunku do M. W. sąd ten umorzył postępowanie z uwagi na spełnienie przesłanki z art. 17§1 pkt. 7 kpk, a więc co do M. W. musiał po pierwsze przyjąć, że jednak może on odpowiadać za czyn z art. 107§1kks, a dopiero w dalszej kolejności mógł stwierdzić przesłankę z art. 17§1 pkt. 7 kpk na tle skazania go w innej sprawie za taki sam czyn.

Przy czym brak było podstaw do całkowitego uniewinnienia oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów.

Bowiem wbrew temu co wyjaśniali M. W. i S. K., że byli upewniani opiniami czy orzeczeniami , że działają legalnie, to w różnych sprawach dot. kwestii obowiązywania przepisów ustawy o grach hazardowych zapadały nie takie same, ale różne orzeczenia (patrz: postanowienia SN z 28 listopada 2013r. w sprawie I KZP 15/13, wyrok TK z dnia 23 lipca 2013 r. w sprawie P 4/11), przy czym oskarżeni powoływali się tylko na te o korzystnej dla nich wymowie. Nie można też tracić z pola widzenia tego, że w czasie czynów zarzucanych wszystkim oskarżonym tj. od 01 grudnia 2014r. do 23 lutego 2015r. były zatrzymywane kolejne automaty i wszczynane kolejne postępowania o czyny z art. 107§1kks (co wynika z danych o karalności M. W. zawierających sygnatury akt spraw z lat 2012-2014r. czy wydruku z ewidencji spraw karnych G. W.), że doszło nawet do nieprawomocnego skazania za taki czyn wyrokiem z 14.10.2014r. w sprawie III K 241/14 w Sądzie Rejonowym w Bielsku-Białej czy wyrokiem z 02.10.2012r. w sprawie II K 39/12 w Sądzie Rejonowym w Świebodzinie (co wynika z informacji z K.), a to powinno wywołać wątpliwości co do legalności działalności oskarżonych, którzy nie podporządkowali się nie tylko przepisowi art. 14 ust. 1 ugh, ale i art. 6 ust. 1 ugh, czy mieli naruszyć też art. 23 ugh czy art. 23a ust.1 ugh (co można było stwierdzić analizując protokoły oględzin automatów czy nagranie z eksperymentu).

Ponadto należy zwrócić uwagę na nietypowe zapisy zawarte w umowach ramowych dzierżawy czy w umowie w zakresie obsługi urządzeń, z których wynika, że strony tej umowy tj. oskarżeni wcale nie mogli być upewnieni co do legalności swojej działalności polegającej na urządzaniu gier hazardowych wbrew przepisom ugh, a G. W. nie była tylko osobą wydzierżawiającą lokal. W treści ramowych umów dzierżawy powierzchni w § 2 dzierżawca (czyli dana spółka) zobowiązywała się płacić wydzierżawiającemu czyli G. W. czynsz, przy czym stawki czynszu stanowiły procent od uzyskiwanego przychodu z zainstalowanych urządzeń, co wskazuje na żywotny interes G. W. w tym aby automaty działały i aby prowadzono na nich gry, a nadto przemawia za tym, że nie zawarła ona typowych umów dzierżawy, tylko że uczestniczyła w prowadzeniu gier. A skoro zajęła się taka działalnością to powinna zapoznać się z przepisami działalność taką regulującymi i do nich się stosować. Natomiast w umowie w zakresie obsługi urządzeń do gier rozrywkowych, której uzupełnieniem są trójstronne umowy serwisowe, w § 3. I pkt.8 zleceniobiorca (czyli S. K., który nie kwestionował swojego podpisu na tych umowach, a który również podejmując się działalności w zakresie dot. urządzania gier na automatach o charakterze stwierdzonym opinią biegłego) zobowiązywał się do określonego postępowania, zgodnie z załączoną instrukcją, na wypadek zatrzymani urządzenia przez organy dochodzeniowo-śledcze. A taki zapis nie miałyby racji bytu gdyby podpisujący umowę byli przekonani, że nie naruszają przepisów ustawy o grach hazardowych, bo przecież gdyby byli pewni co do legalności prowadzonej działalności to taki zapis byłyby zbędny, tym bardziej, że nie był to zapis typowy dla takiej umowy . Nasuwa się więc logiczny wniosek, że został on umieszczony w tej umowie właśnie na wypadek zatrzymania automatów do gier hazardowych, a następnie problemów prawnych na tle takich zatrzymań, z czym strony umowy się liczyły. A te okoliczności w powiązaniu z tym, że w doktrynie i orzeczeniach nie panowała pewność co do niemożności skazywania z art. 107§1kks, tylko rozbieżność orzeczniczą co do oceny możliwości stosowania technicznego przepisu art. 14 ust. 1 ugh przed nowelizacja z 03.09.2015r. jako wypełniającego blankietowy art. 107§1kks, a także stosowania art. 6 ust. 1 ugh, ale bez jednoznacznego w nich przyjęcia, że przepisy ustawy o grach hazardowych nie mogą być stosowane, to dodatkowo nie pozwalały na uniewinnienie oskarżonych. Tym bardziej, że wątpliwości były zgłaszane głównie wobec art. 14 ust. 1 ugh, sąd I instancji oparł uniewinnienie oskarżonych na „wyłączeniu możliwości zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107§1kks przepisu art. 14 ust.1 ugh”, gdy tymczasem oskarżonym zarzucono naruszenia i innych przepisów ugh, zaś oskarżeni S. K. czy M. W. powoływali się na obiekcje co do obowiązywania tylko części przepisów z ugh, bez wskazania na zastrzeżenia co do obowiązywania choćby art. 23 ugh czy art. 23a ust. 1 ugh.

Tymczasem z przepisów ustawy o grach hazardowych wynikało iż państwo chce utrzymać pełną kontrolę nad organizacją gier hazardowych, a z art. 3 ugh, że urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie, co wskazywała na to, że oskarżeni winni podporządkować się wszystkim wymogom wynikającym z tej ustawy. Samo więc -przyjęte przez sąd I instancji - wyłączenie konieczności podporządkowania się art. 14 ust. 1 ugh (który był przepisem technicznym i nie został prawidłowo notyfikowany) w czasie czynów w okresach od 01 grudnia 2014r. do 23 lutego 2015r., nie zwalniało oskarżonych od respektowania innych przepisów tej ustawy, w tym wskazanych w opisach zarzutów tj. art. 6 ust.1 ugh, z art.23 ugh czy z art. 23a ust. 1 ugh. A skoro oskarżeni nie podporządkowali się innym przepisom z ustawy o grach hazardowych, to jednak urządzali czy prowadzili gry na automatach wbrew przepisom ustawy, czym wyczerpali znamiona przestępstw z art. 107§1kks.

Dlatego zasadny okazał się zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie nieprawidłowego uniewinnienia G. W. i S. K.. Należy zgodzić się ze stanowiskiem z uzasadnienia apelacji, że skoro tylko art. 14 ust. 1 ugh miał charakter techniczny i powinien przez uchwaleniem zostać notyfikowany, a obowiązek taki nie istniał co do art. 6 ust. 1 ugh, to skutek niedopełnienia procedury notyfikacyjnej przepisu technicznego art. 14 ust. 1 ugh nie mógł odnosić się do całej ustawy i prowadzić do wniosku o braku możliwości stosowania np. art. 6 ust. 1 ugh. Tym bardziej, że stanowisko to, które podziela sąd odwoławczy, zostało wyrażone w tezie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie I KZP 17/16, iż „Kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/ WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998 r., ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2015 r., poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 k.k.s., o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.” (publ. OSNKW 2017/2/7, KZS 2017/2/5, LEX nr 2188435, Prok.i Pr.-wkł. 2017/3/5, (...) Biul.SN 2017/1/16-17, (...)). Skoro zaś przepis art. 6 ust. 1 ugh (czy art.23 ugh czy art. 23a ust.1 ugh), nie został uchwalony z naruszeniem zasad prawidłowej legalizacji, to mógł wypełnić blankietowy przepis art. 107§1kks, a pominięcie tego przez sąd I instancji doprowadziło do względnej przesłanki odwoławczej, która miała wpływ na treść wyroku co do uniewinnienia G. W. i S. K..

A z uwagi na powyższe, to zaskarżony wyrok w pkt. II okazał się być nieprawidłowy i podlegał uchyleniu.

Jak już wyżej wskazano, to sąd I instancji nie uzasadnił tego dlaczego uznał, że co do osoby M. W. to należało umorzyć postepowanie, a nie uniewinnić go na takich samych podstawach jak pozostałych oskarżonych. Natomiast odnosząc się do samego umorzenia z pkt. I wyroku, to należało się zgodzić ze skarżącym, że działanie M. W. w różnych miejscach w odniesieniu do czynu z tej sprawy i co do czynu ciągłego z art. 107§1kks w zw. z art. 6§2kks przypisanego mu prawomocnym wyrokiem w innej sprawie, nie stanowiło podstawy do przyjęcia powagi rzeczy osądzonej i że i co do rozstrzygnięcia z pkt. I wyroku, to sąd orzekający dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych.

Bowiem aktualnie ze stanowiska Sądu Najwyższego z wyroku SN z dnia 19 września 2018 r. w sprawie V KK 415/18 oraz podobnego stanowiska wskazanego w postanowieniu SN z 13.11.2018r. w sprawie V KK 391/18 (opublikowanych na stronie Sądu Najwyższego) wynika, że „Skoro urządzanie gry hazardowej w postaci gry na automatach (art. 1 ust. 2 w zw. z art. 2 ust. 3 i 5 u.g.h.) wymaga uzyskania koncesji na kasyno gry (art. 6 ust. 1 u.g.h.), a koncesja taka udzielana jest w odniesieniu do jednego kasyna, prowadzonego w ściśle określonym (geograficznie) miejscu (art. 41 ust. 1, art. 42 pkt 3 i art. 35 pkt 5 u.g.h.), to zachowanie osoby, która nie posiadając koncesji na prowadzenie kasyna podejmuje działanie w postaci urządzania gry na automatach w różnych miejscach (miejscowościach, lokalach), stanowi każdorazowo - od strony prawnokarnej - inny czyn, podjęty z zamiarem naruszenia tych przepisów w każdym z tych miejsc. Uprzednie prawomocne skazanie za przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s., popełnione w innym miejscu, w warunkach czynu ciągłego (art. 6 § 2 k.k.s.), w którym czas jego popełnienia obejmuje czasokres popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. co do którego toczy się jeszcze postępowanie karno-skarbowe, nie stanowi w tym późniejszym procesie przeszkody procesowej w postaci powagi rzeczy osądzonej, albowiem nie jest spełniony warunek tożsamości czynów.”

A z uwagi na argumentację wskazaną w ww orzeczeniach Sądu Najwyższego, na którą zwróciła też uwagę w piśmie załączonym do akt I Prezes SN odnosząc się do sygnalizacji co do rozbieżności w orzecznictwie dot. tej kwestii, to brak było podstaw do uwzględnienia uprzedniego prawomocnego skazania M. W. za czyn ciągły kwalifikowany z art. 107§1kks w zw. z art. 6 §2kks popełniony w tożsamym okresie jak w rozpoznawanej sprawie, ale w innym miejscu, jako powodu do przyjęcia, że zaszła negatywna przesłanka procesowa z art. 17§1pkt. 7 kpk w zw. z art. 113§1kks do umorzenia postępowania.

A w świetle powyższego, to należało stwierdzić, że i zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i argumenty z apelacji oskarżyciela, w których wskazywano na inne miejsca działania M. W. (w tej sprawie i wskazanego w prawomocnym wyroku zawierającym przypisanie temu oskarżonemu czynu ciągłego z art. 107§1kks w zw. z art. 6§2kks), w powiązaniu z przytoczonymi orzeczeniami SN, to musiały doprowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku i w pkt. I w zakresie dot. M. W. (1).

Dlatego też sąd odwoławczy uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę wszystkich oskarżonych Sądowi Rejonowemu w I. do ponownego rozpoznania (art. 437 kpk w zw. z art. 113§1kks). Mimo bowiem tego, że sąd I instancji musiał przyjąć, że oskarżony M. W. dopuścił się zarzucanego mu czynu, skoro nie uniewinnił go, tylko umorzył postępowanie na podstawie art. 17§1 pkt. 7 kpk w zw. z art. 113§1kks - czego nikt nie kwestionował-, to z uwagi na treść art. 454§1kpk w zw. z art. 113§1kks, który nie pozwala sądowi odwoławczemu na skazanie oskarżonego co do którego w pierwszej instancji postępowanie umorzono, to sąd II instancji nie mógł zmienić zaskarżonego orzeczenia sądu I instancji w pkt. I. Również z uwagi na treść art. 454§1kpk w zw. z art. 113§1kks, to sąd odwoławczy nie mógł skazać pozostałych oskarżonych, których w pierwszej instancji w pkt. II wyroku uniewinniono, pomimo, że materiał dowodowy, a w szczególności podpisane przez nich umowy, to dawały podstawę do ich skazania za zarzucane im czyny z art. 107§1kks.

Natomiast przy kolejnym rozpoznaniu sprawy, które będzie polegało na ponownym przeprowadzeniu dowodów dot. zarzutów stawianych oskarżonym, to sąd I instancji powinien uwzględnić powyższe rozważania.