Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 luty 2019r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu Wydział VI Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Izabela Hantz – Nowak

Protokolant: Sekr. Sąd. Katarzyna Pawłowska

przy udziale oskarżyciela KP Poznań Wilda st. sierż. Michał Długoszewski

po rozpoznaniu dnia 5.12.18r. i 11.02.19r.

sprawy F. K. , s. L. i E. zd. K. ur. (...) w P.

obwinionemu o to, że:

w dniu 29.05.2018r. ok. godz. 15:10 w P. na ul. (...) kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznego odstępu i uderzył w tył pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...)

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

I.  Obwinionego F. K. uznaje za winnego popełnienia w sposób opisany wyżej wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w kwocie 400 (czterysta) zł.

II.  Na podstawie art. 118 § 1 i 4 kpw oraz art. 617 kpk i art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 27, poz. 152) zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 120 zł i opłatę 40 zł.

/-/ SSR I. Hantz – Nowak

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2018r. ok. godz. 15:10 w P. na ul. (...) doszło do kolizji drogowej z udziałem pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...), kierowanym przez F. K. oraz pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...), kierowanym przez J. H. (1). J. H. (1) jechała ul. (...) w kierunku ronda (...), jechała prawym pasem ruchu do jazy na wprost. Na wysokości stacji (...) na ul. (...) zaczyna się pas do jazdy w prawo i kierujący samochodem V. (...) chciał wjechać na początek tego pasa. Przed J. H. (1) poruszał się inny nieustalony pojazd, kierujący tym pojazdem lekko przyhamował, kierująca samochodem F. (...) również nacisnęła na hamulec, i nagle jadący samochodem V. (...) uderzył w pojazd F., w prawy tylni zderzak. W momencie uderzenia kierujący pojazdem V. (...) był za pojazdem F. (...), ale pas do skrętu w prawo jeszcze się nie rozpoczął. Po uderzeniu pojazdy zjechały na bok w okolicę stacji (...). J. H. (1) wezwała policję.

W samochodzie F. stwierdzono uszkodzenia w postaci zarysowania zderzaka prawego tylnego, a w aucie V. – zarysowanie zderzaka przedniego lewego.

Obwiniony F. K. ma 42 lata, jest kawalerem, aktualnie nigdzie nie pracuje, wcześniej pracował w warsztacie mechaniki samochodowej, ma na utrzymaniu córkę w wieku 5 lat, był karany za wykroczenia drogowe k. 51.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 55-55v, 24-25),

- zeznań świadka J. H. (1) (k. 55v-56, 16-17) i P. S. (k. 58-58v, 18-19)

- dokumentów w postaci: notatki (k. 5), szkicu (k. 6-8), zdjęć (k. 9-13) wykazu wykroczeń (k. 51-52).

Obwiniony F. K. nie przyznał się do zarzucanego mu wykroczenia i wyjaśnił, że w tym czasie wykonywał manewr skrętu z pasa lewego na pas prawy, w trakcie tego manewru samochody stanęły, nie miał miejsca żeby przejechać i zahamował z piskiem, nie uderzył samochodu F., połową samochodu był na pasie prawym i połową na lewym, ruch był duży. Sąd dał częściowo wiarę wyjaśnieniom obwinionego, gdyż pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadka J. H. (1) – odnośnie przebiegu zdarzenia, mającego miejsce uderzenia przez samochód obwinionego w tył pojazdu kierowanego przez świadka i P. S. odnośnie stwierdzonych uszkodzeń, wskazujących na kontakt między pojazdami. W ocenie Sądu, wiarygodne zeznania świadka J. H. (1) potwierdzone przez policjanta który przybył na miejsce i oglądał oba pojazdy, świadczą o tym, że obwiniony przyjął wskazaną linię obrony, która nie znalazła odzwierciedlenia w materiale dowodowym. Zdaniem Sądu, obwiniony chcąc zmienić pas ruchu, mógł nie przewidzieć, że samochody podejmą czynność hamowania, jednak zmieniając pas ruchu przy dużym natężeniu ruchu powinien upewnić się czy może taki manewr bezpiecznie wykonać, a jeśli już zdecydował się wykonać manewr powinien obserwować przedpole jazdy i dostosować jazdę do panujących warunków, będąc w tym przygotowanym na ewentualne hamowanie samochodu poprzedzającego. W związku z tym Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w całości a jedynie w części, w której pozostawały w zgodzie z wiarygodnym materiałem dowodowym.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków J. H. (1) i P. S., gdyż nie pozostają one ze sobą w zgodzie, jak również z dokumentami m. in. w postaci notatki, szkicu. Zdaniem Sądu, świadek J. H., jako osoba obca dla obwinionego, nie miała żadnych powodów by niesłusznie go oskarżać, a jej zeznania zostały potwierdzone przez świadka S., który również po dokonaniu oględzin pojazdów wskazał, jako sprawcę kolizji obwinionego. Zdaniem Sądu, materiał dowodowy zebrany w sprawie w postaci zeznań w/w świadków i dokumentów, wskazuje na to, że świadkowie przedstawili przebieg zdarzenia zgodny z rzeczywistością. Sąd nie znalazł argumentów świadczących przeciwko wiarygodności w/w świadków.

Sąd dał wiarę wymienionym wyżej dokumentom, gdyż zostały sporządzone przez uprawnione podmioty i Sąd nie znalazł podstaw, by kwestionować w/w dokumenty.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, obwiniony zachowaniem swym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wykroczenie opisane w art. 86 § 1 k.w. popełnia ten, kto nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Dla bytu przedmiotowego wykroczenia niezbędne jest zatem m. in., by sprawca nie zachował należytej ostrożności tzn. takiej, jaka była wymagana w określonej sytuacji. Stopień ostrożności, jakiej wymaga się od uczestnika ruchu w konkretnych okolicznościach wynika z obowiązujących w ruchu lądowym zasad bezpieczeństwa. Podstawowy akt prawny, regulujący zasady ruchu lądowego – ustawa z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.), zobowiązuje w art. 3 ust. 1 każdego uczestnika ruchu oraz każdą inną osobę znajdującą się na drodze do zachowania ostrożności, a w przypadku, gdy ustawa tego wymaga - szczególnej ostrożności, jak również nakazuje unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Z powyższej dyrektywy wynika, iż każdy uczestnik ruchu drogowego powinien w każdym przypadku zachowywać ostrożność tzn. postępować uważnie i przezornie, reagować odpowiednio do zaistniałej sytuacji na drodze oraz podejmować czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów samochodowych są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa a także powstrzymać się od czynności, które mogłyby to bezpieczeństwo zmniejszyć.

Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego obwiniony swoim zachowaniem wypełnił znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. Swoim zachowaniem obwiniony spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym albowiem obwiniony miał obowiązek zachowania szczególnej ostrożności przy zmianie pasa ruchu, którego nie dopełnił przez co doprowadził do zderzenia z prawidłowo poruszającym się pojazdem pokrzywdzonej. Zgodnie z definicją szczególnej ostrożności kierujący samochodem V. zobowiązany był zachować się odpowiednio do warunków na drodze, panującego tam korku. Obwiniony powinien powstrzymać się od ruchu tak długo, aż stwierdził, iż nie może zmienić pasa bez obawy, że ma dość miejsca by to uczynić. W ocenie Sądu, obwiniony naruszył podstawową zasadę ruchu drogowego, obowiązującą przy wykonywaniu manewru zmiany pasa ruchu.

Do znamion wykroczenia określonego w art. 86 § 1 k.w. należy również spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Realizacja przez obwinionego przedmiotowego znamienia nie może ulegać jakiejkolwiek wątpliwości, ponieważ w stanie faktycznym niniejszej sprawy zagrożenie to skonkretyzowało się i przybrało postać realną. Swoim zachowaniem obwiniony zaskoczył innego uczestnika ruchu, doprowadzając do zderzenia.

Stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego jest znaczny, o czym świadczą okoliczności przedmiotowe, jak i podmiotowe.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 33 § 1 – 4 k.w. W ocenie Sądu, kara 400 zł grzywny nie przekracza stopnia winy, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, bierze pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć wobec skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W opinii Sądu, grzywna w podanym wymiarze spełni wobec obwinionego cele zapobiegawcze i wychowawcze, uzmysławiając jemu, jak ważną i istotną dla bezpieczeństwa ruchu drogowego regułą jest obowiązek zachowania należytej ostrożności. Przedmiotowa kara spełni również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa dając wyraz zasadzie, iż sprawcy wykroczeń, realizujący zachowania niebezpieczne dla innych uczestników ruchu, nie pozostają bezkarni. Jako okoliczność obciążającą w stosunku do obwinionego Sąd miał na uwadze wcześniejszą karalność za wykroczenia oraz naruszenie podstawowej zasady ruchu drogowego związanej z manewrem zmiany pasa ruchu, która ma znaczenie zwłaszcza w ruchu miejskim. Sąd jako okoliczność łagodzącą uznał – powstałe niewielki uszkodzenia pojazdu pokrzywdzonej. Należy zatem przyjąć, iż sytuacja finansowa obwinionego, posiadającego możliwości zarobkowe, pozwala na uzyskanie środków pieniężnych na grzywnę w orzeczonej wysokości. Grzywna została orzeczona w dolnych granicach przewidzianych przez ustawodawcę.

Na podstawie przepisów wskazanych w pkt drugim wyroku Sąd zasądził zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 120 zł i opłatę w kwocie 40 zł, uznając brak podstaw do zwolnienia i posiadanie możliwości zarobkowych po stronie obwinionego.

/-/ SSR I. Hantz - Nowak