Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 lipca 2018 roku (znak (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych w T., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 7 maja 2018 roku, odmówił M. Z. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS wnioskodawczyni nie został uznana za niezdolną do pracy, wobec czego brak jest podstaw do przyznania prawa do renty.

(decyzja – k. 41 akt ZUS)

Uznając powyższą decyzję za krzywdzącą, M. Z. wniosła od niej odwołanie w dniu 10 sierpnia 2018 roku. Skarżąca wniosła o zmianę decyzji poprzez ustalenie, że jest ona niezdolna do pracy i przyznanie jej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wnioskodawczyni podniosła, że stopień uszkodzenia jej oczu w przypadku kontynuowania pracy spowoduje całkowitą utratę wzroku.

(odwołanie – k.3)

W odpowiedzi na odwołanie, z dnia 5 września 2018 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych w T. wniósł o jego oddalenie wskazując argumenty tożsame, jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. Z. urodziła się (...). Z wykształcenia jest fryzjerką i pracowała w tym zawodzie od 2010 roku do 30 listopada 2014 roku. Ostatnio od 10 grudnia 2014 roku do 1 lipca 2016 roku zajmowała stanowisko sprzedawcy. Wnioskodawczyni posiada wszystkie wymagane okresy składkowe i nieskładkowe. Wnioskodawczyni pobierała od 11 grudnia 2017 roku do 30 czerwca 2018 roku rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

(okoliczności bezsporne)

W dniu 7 maja 2018 roku M. Z. złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek – k. 36 akt ZUS)

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 7 czerwca 2018 roku M. Z. nie została uznana za niezdolną do pracy zarobkowej. W opinii lekarskiej rozpoznano u wnioskodawczyni stan po przebytym urazie twarzoczaszki w wypadku komunikacyjnym w 2013 roku, z uszkodzeniem aparatu ochronnego oka lewego, nosa. Stan po operacji przegrody nosa. Stwierdzono dysfunkcję naruszającą sprawność organizmu w stopniu lekkim, nieuzasadniającym dalszej niezdolności do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

(orzeczenie lekarza orzecznika – k. 38 akt ZUS, opinia lekarska – k. 44 dokumentacji medycznej )

Na skutek wniesionego sprzeciwu, od powyższej decyzji, orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 5 lipca 2018 roku, podtrzymano decyzję lekarza orzecznika ZUS. Komisja Lekarska, po analizie dokumentacji medycznej i badaniu własnym, nie stwierdziła takiego naruszenia sprawności organizmu, które powodowałoby długotrwałą niezdolność do pracy na poziomie posiadanych kompetencji zawodowych. W zakresie rozpoznania potwierdzono ustalenia lekarza orzecznika ZUS.

(sprzeciw – k. 45 akt ZUS, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS – k. 40, opinia lekarska – k. 46-47 dokumentacji medycznej)

Z punktu widzenia neurologicznego rozpoznano u wnioskodawczyni rozległe, ściągające blizny okolicy wargi górnej, nasady nosa i powieki oka lewego. Znaczna deformacja nosa – pozbawienie chrząstki, które powoduje dość znaczne upośledzenie drożności kanałów nosowych i naruszenie czynności oddechowej. Zaburzenia unerwienia zwłaszcza lewej połowy twarzy zarówno w unerwieniu ruchowym, jak i czuciowym.

W uzasadnieniu opinii biegły sądowy wskazał, że od czasu ustania renty tj. od 30 czerwca 2018 roku naruszenia sprawności organizmu nie uległy zmianie i nie spowodowały, że wnioskodawczyni może wrócić do pracy w charakterze fryzjerki. Wnioskodawczyni rokuje poprawę po zakończonym leczeniu. W obecnej chwili jest częściowo niezdolna do pracy. Przewidywany czas niezdolności to 12-18 miesięcy.

(pisemna opinia biegłego sądowego neurologa L. M., k. 10-14)

Z punktu widzenia okulistycznego rozpoznano u wnioskodawczyni stan po urazie twarzoczaszki i aparatu ochronnego oka lewego. Pourazowe, pooperacyjne bliznowate, nawrotowe zniekształcenie powieki górnej oka lewego z rzeczywistym ubytkiem i niedomykalnością. Stan po przebytych wielokrotnie operacjach korekcyjnych i rekonstrukcyjnych powieki górnej oka lewego. Astygmatyzm i krótkowzroczność małego stopnia oka lewego.

Wnioskodawczyni jest nadal częściowo niezdolna do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu z uwagi na stan narządu wzroku. Niezdolność ma charakter długotrwały, powstała w związku z wypadkiem z dnia 14 maja 2013 roku. Charakter obrażeń i powikłań wymagał wielokrotnego i nadal będzie wymagał leczenia operacyjnego w Klinice (...). W wariancie pomyślnym niezdolność częściowa będzie trwała 2 lata tj. do maja 2020 roku.

(pisemna opinia biegłego sądowego okulisty R. M. – k. 18-20)

W piśmie procesowym z dnia 18 stycznia 2019 roku organ rentowy wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego neurologa i medycyny pracy, dowodu z uzupełniającej opinii biegłego okulisty, dowodu z opinii biegłego laryngologa oraz podtrzymał stanowisko w sprawie. W uzasadnieniu zarzuca opinii biegłego neurologa, że biegły nie jest uprawniony do wniosków w dziedzinie laryngologii oraz oparcie badania na dokumentacji sprzed 30 czerwca 2018 roku. Organ rentowy wskazał, że w uzasadnieniu opinii brak jest odniesienia do poziomu kwalifikacji, czyli kluczowego parametru dla wnioskowanej częściowej niezdolności do pracy. Do opinii lekarza okulisty organ rentowy podnosi zarzut, że parametry ostrości wzroku i pola widzenia nie upoważniają biegłej do stwierdzenia niezdolności do pracy. Zdaniem organu rentowego brak jest w opinii analizy dokumentacji medycznej.

(pismo procesowe ZUS k. 36)

W uzupełniającej opinii biegłego okulisty wskazano, że dokumentacja medyczna przedstawiona w czasie badania jest zawarta w opinii głównej z dnia 13 listopada 2018 roku. W wyniku wypadku doszło do pooparzeniowego rozległego ubytku skóry powieki górnej oka lewego. Wielokrotne operacje plastyczne miały charakter wieloetapowy, polegały na uwolnieniu zrostów spojówkowo-gałkowych, przeszczepach skórnych, rekonstrukcji skóry powieki górnej, plastyce worka spojówkowego, odtworzenia kształtu szpary powiekowej. Na dzień 13 listopada 2018 roku pozostała znaczna niedomykalność powieki oka lewego oraz przewlekłe zapalenie spojówek oka lewego. Stan ten wymaga dalszej interwencji specjalistycznej w Klinice (...). Rozpylane w zakładzie fryzjerskim preparaty chemiczne w aerozolu stanowią ciągłe narażenie niedomkniętego oka na podrażnienie, oparzenie chemiczne, uszkodzenie rogówki. Proces odtwarzania oparzonej w wypadku powieki oka lewego nie jest zakończony. Stan narządu wzroku ogranicza zdolność do wykonywania pracy w wyuczonym zawodzie. Biegła podtrzymała opinię z dnia 13 listopada 2018 roku.

(pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego okulisty R. M. – k. 47)

W uzupełniającej opinii biegła neurolog wskazała, że nie oparła uzasadnienia swojej opinii na zdarzeniach przeszłych, lecz na badaniu odwołującej się i posiadanych dokumentach. Podała, że nie dostrzega istotnej różnicy w stanie unerwienia twarzy między 30 czerwca 2018 roku a chwilą przeprowadzonego badania medycznego tj. 2 października 2018 roku. Stwierdzono zaburzenia unerwienia twarzy, szczególnie lewej połowy, zarówno unerwienia czuciowego, jak i ruchowego. Odwołująca się ma ściągające się blizny okolicy wargi górnej, nasady nosa i powłoki oka lewego. Niedomykanie powieki jest sprawą bardzo poważną, może skutkować wysychaniem gałki ocznej. Żeby zapobiec tym powikłaniom każdy człowiek wyposażony jest w aparat ochronny oka. Ten aparat jest unerwiony przez nerwy czaszkowe III, IV i VI i jego prawidłowe funkcjonowanie należy do oceny neurologa. Do prawidłowego funkcjonowania aparatu należy również zachowanie drożności kanalików nosowo – łzowych, które łączą aparat ochronny oka z nosem. Należy sprawdzić drożność zarówno przewodów nosowych, jak i kanalików nosowo – łzowych (co należy do laryngologa oraz okulisty). Nawracające łzawienie może świadczyć o niesprawności odpływu łez z lewego oka. Natomiast praca przy środkach chemicznych, w charakterze fryzjera sprzyja łzawieniu z oka, które jest nienależycie osłonięte przez powieki (szczególnie górną). Odwołująca jest w stałym kontakcie ze szpitalem im. Szaserów w W. i oczekuje na terminy dalszych operacji korekcyjnych, stąd może nie ma systematycznej dokumentacji (zwłaszcza, że stan odwołującej się nie ulega istotnym zmianom). Wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy. Aktualnie nie może pracować w swoim wyuczonym zawodzie – fryzjera. Po korekcji powiek, bądź ewentualnym przekwalifikowaniu do innego zawodu może wrócić do pracy zarobkowej.

(pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego neurologa L. M., k. 51)

Pismem procesowym z dnia 15 marca 2019 roku organ rentowy wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego okulisty oraz podtrzymał wniosek o oddalenie odwołania. Organ rentowy podnosi, że dr R. M. nie przestrzega ustawowych kryteriów ustalania uprawnień do świadczeń z FUS zawartych w ustawie z 17 grudnia 1998 roku, zwłaszcza w zakresie aspektu socjalno- zawodowego. Biegła swoje wnioski o istnieniu u opiniowanej częściowej, okresowej niezdolności do pracy oparła na przekonaniu, że „stan narządu wzroku ogranicza zdolność do wykonywania pracy w wyuczonym zawodzie”, czym ewidentnie narusza przepisy w/w ustawy. Art. 12. p. 3 powyższego aktu prawnego wskazuje jednoznacznie, że „częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych”, a nie do zawodu. Niezgodne z przepisami obowiązującej ustawy jest przyrównywanie możliwości wykonywania pracy jedynie na stanowiska, czy stanowiskach ostatnio zajmowanych i prac ostatnio wykonywanych. Pojęcie poziomu kwalifikacji zawodowych zostało sprecyzowane, zgodnie z międzynarodowymi standardami edukacyjnymi obowiązującymi w Unii Europejskiej i jest ono wielokrotnie szersze niż pojęcie zawodu, czy stanowiska.

(pismo procesowe ZUS k. 56)

Sąd oddalił wnioski dowodowe organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego neurologa, innego biegłego okulisty oraz lekarza medycyny pracy i biegłego laryngologa.

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty oraz opinie biegłych neurologa i okulisty.

W ocenie Sądu opinie biegłych są w pełni wiarygodne. Zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawczyni.
Biegli zapoznali się szczegółowo z całą przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu chorób i leczenia wnioskodawczyni i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego wydali opinie, które są wewnętrznie spójne, logiczne i kompletne. Opinie
w sposób jednoznaczny i przejrzysty obrazują stan zdrowia odwołującej i w oparciu
o aktualne wskazania wiedzy medycznej kategorycznie rozstrzygają kwestię wpływu stwierdzonych u niej schorzeń na zdolność do pracy, przy uwzględnieniu kwalifikacji zawodowych wnioskodawczyni.

W toku postępowania, wobec zgłoszonych przez organ rentowy zarzutów do opinii biegłych, Sąd przeprowadził także opinie uzupełniające. Sąd uznał, że w swoich opiniach uzupełniających biegli wyjaśnili w sposób wyczerpujący wszelkie wątpliwości odnośnie stwierdzonej częściowej niezdolności do pracy zarobkowej ubezpieczonej, zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi.

Jak wyjaśniła biegła okulista w wyniku wypadku doszło u skarżącej do pooparzeniowego rozległego ubytku skóry powieki górnej oka lewego, zaś wielokrotne operacje plastyczne miały charakter wieloetapowy, polegały na uwolnieniu zrostów spojówkowo-gałkowych, przeszczepach skórnych, rekonstrukcji skóry powieki górnej, plastyce worka spojówkowego, odtworzenia kształtu szpary powiekowej. Na dzień badania pozostała znaczna niedomykalność powieki oka lewego oraz przewlekłe zapalenie spojówek oka lewego. Stan ten wymaga dalszej interwencji specjalistycznej w Klinice (...), zaś rozpylane w zakładzie fryzjerskim preparaty chemiczne w aerozolu stanowią ciągłe narażenie niedomkniętego oka na podrażnienie, oparzenie chemiczne, uszkodzenie rogówki. Biegła podała wprost, że proces odtwarzania oparzonej w wypadku powieki oka lewego nie jest zakończony, a stan narządu wzroku ogranicza zdolność do wykonywania pracy w wyuczonym zawodzie. Należy podkreślić, że powódka do dnia wypadku wykonywała jedynie zawód fryzjerki.

Również biegła neurolog szczegółowo odniosła się do zarzutów ZUS i wskazała, że nie oparła uzasadnienia swojej opinii na zdarzeniach przeszłych, lecz na badaniu odwołującej się i posiadanych dokumentach. Wskazała jasno, że brak jest istotnej różnicy w stanie unerwienia twarzy między 30 czerwca 2018 roku, a chwilą przeprowadzonego badania medycznego tj. 2 października 2018 roku. Stwierdziła zaburzenia unerwienia twarzy, szczególnie lewej połowy, zarówno unerwienia czuciowego, jak i ruchowego. Odwołująca się ma ściągające się blizny okolicy wargi górnej, nasady nosa i powłoki oka lewego. Poza tym biegła podniosła, że niedomykanie powieki jest sprawą bardzo poważną, może skutkować wysychaniem gałki ocznej i żeby zapobiec tym powikłaniom każdy człowiek wyposażony jest w aparat ochronny oka. Ten aparat jest unerwiony przez nerwy czaszkowe III, IV i VI i jego prawidłowe funkcjonowanie należy właśnie do oceny neurologa. Do prawidłowego funkcjonowania aparatu należy również zachowanie drożności kanalików nosowo – łzowych, które łączą aparat ochronny oka z nosem. Należy sprawdzić drożność zarówno przewodów nosowych, jak i kanalików nosowo – łzowych (co należy do laryngologa oraz okulisty). Nawracające łzawienie może świadczyć o niesprawności odpływu łez z lewego oka. Natomiast praca przy środkach chemicznych, w charakterze fryzjera sprzyja łzawieniu z oka, które jest nienależycie osłonięte przez powieki (szczególnie górną). Poza tym biegła podała, że odwołująca jest w stałym kontakcie ze szpitalem i oczekuje na terminy dalszych operacji korekcyjnych. Biegła podtrzymała w całości swoją opinię i wskazała, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy, aktualnie nie może pracować w swoim wyuczonym zawodzie – fryzjera. Po korekcji powiek, bądź ewentualnym przekwalifikowaniu do innego zawodu może wrócić do pracy zarobkowej.

Sąd uznał, że powyższe opinie biegłych są jak najbardziej wiarygodne. W świetle zebranego w sprawie materiału Sąd nie znalazł podstaw do odmowy wiary tym opiniom. Wszelkie wątpliwości, w ocenie Sądu, zostały wyjaśnione w sposób nie budzący wątpliwości interpretacyjnych. Z opinii wynika jednoznacznie, że występujące u wnioskodawczyni schorzenia czynią ją osobą częściowo niezdolną do pracy. Z tych też powodów, Sąd Okręgowy w pełni podzielił wnioski wynikające z opinii sądowo – lekarskich i uznając je za pełnowartościowe dowody oparł na nich ustalenia faktyczne w sprawie.

Jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka jest niepełna dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia w sprawie kolejnej opinii (zob. wyrok SN
z 6.05.2009 r., II CSK 642/08, L., postanowienie SN z 6.06.2012 r., I UK 113/12, L.). Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, nie mogą więc tutaj mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód
z kolejnych opinii biegłych w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony (zob. wyrok SN z 15.02.1974 r. II CR 817/73, LEX nr 7404), co potwierdza również późniejsze orzecznictwo (zob. wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08 LEX nr 511998, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25.06.2009 r. V Ca 139/09 LEX nr 551993, postanowienie SN z 19.08.2009 r., III CSK 7/09 LEX 533130, wyrok SN z 16.09.2009r., I PK 79/09 LEX nr 5543670, wyrok SN z 30.05.2007 r., IV CSK 41/07 LEX nr 346211). Ponadto, w orzecznictwie podkreśla się także, że o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość, w przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania, co powinno skutkować jego pominięciem (art. 217 § 2 k.p.c.) – (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 5.06.2002 r., III AUa 811/02 opubl. OSA 2003/9/35). Kierując się zatem wyżej przytoczonymi rozważaniami Sąd Okręgowy uznał, że wszystkie istotne
w sprawie okoliczności zostały wyjaśnione na podstawie przeprowadzonych dowodów
z opinii biegłych powołanych w niniejszej sprawie, a co za tym idzie nie ma potrzeby przeprowadzania dodatkowych dowodów. Odnośnie opinii biegłych neurologa i okulisty Sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania, zaś organ rentowy nie przedstawił argumentów merytorycznych, które w kontekście opinii głównych i uzupełniających, podważałyby wartość omawianych opinii. Co do wniosków o powołanie kolejnych biegłych innych specjalności są one tym bardziej zbędne, w kontekście jednoznacznych opinii neurologa i okulisty stwierdzających częściową niezdolność do pracy odwołującej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Stosownie do art. 107 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383) prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie,
jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Zgodnie z treścią art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

2. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W oparciu o art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej
z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

2. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

3. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji, celowości przekwalifikowania zawodowego dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu (art. 14 ust. 1 ustawy emerytalnej).

Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie,
do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (art. 14 ust.3 ustawy emerytalnej).

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej). Należy mieć przy tym na uwadze, że na pojęcie niezdolności do pracy składają się pozostające w koniunkcji dwa elementy, a mianowicie element biologiczny oraz element ekonomiczny, rozumiany, jako obiektywna utrata zdolności do zarobkowania. Zdolność do pracy, a zatem potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia ocenia się przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz celowości przekwalifikowania zawodowego z uwagi na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (wyrok Sądu Apelacyjnego
w S. - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 września 2015 r. III AUa 610/14, Legalis nr 1360894).

W przedmiotowej sprawie orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS wnioskodawczyni została uznana za osobę zdolną do pracy zarobkowej. Wskazać w tym miejscu należy,
że w przedmiotowej sprawie wnioskodawczyni zakwestionowała powyższe orzeczenie, wobec czego została powołana Komisja Lekarska ZUS, która wydała orzeczenie w przedmiotowej sprawie także ustalając, że jest ona zdolna do pracy zarobkowej.

Wobec zakwestionowania przez wnioskodawczynię orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące opinie biegłych neurologa i okulisty.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych specjalistów z zakresu neurologii i okulistyki Sąd ustalił, że występujące u wnioskodawczyni schorzenia powodują jej częściową niezdolność do pracy od dnia 1 lipca 2018 roku do 31 maja 2020 roku.

Biegły sądowy neurolog stwierdził częściową niezdolności do pracy. Rozpoznał u wnioskodawczyni rozległe, ściągające blizny okolicy wargi górnej, nasady nosa i powieki oka lewego, znaczną deformacja nosa – pozbawienie chrząstki, które powoduje dość znaczne upośledzenie drożności kanałów nosowych i naruszenie czynności oddechowej. Zaburzenia unerwienia zwłaszcza lewej połowy twarzy zarówno w unerwieniu ruchowym jak i czuciowym.

Wobec powyższych ustaleń biegły z zakresu neurologii stwierdził, że M. Z. jest osobą częściowo niezdolną do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, a stwierdzona niezdolność ma aktualnie charakter czasowy.

Biegły sądowy okulista stwierdził częściową niezdolności do pracy. Rozpoznano u wnioskodawczyni stan po urazie twarzoczaszki i aparatu ochronnego oka lewego. Pourazowe, pooperacyjne bliznowate, nawrotowe zniekształcenie powieki górnej oka lewego z rzeczywistym ubytkiem i niedomykalnością. Stan po przebytych wielokrotnie operacjach korekcyjnych i rekonstrukcyjnych powieki górnej oka lewego. Astygmatyzm i krótkowzroczność małego stopnia oka lewego.

Wobec powyższych ustaleń biegły z zakresu okulistyki stwierdził, że M. Z. jest osobą częściowo niezdolną do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, a stwierdzona niezdolność ma aktualnie charakter czasowy.

Opinie biegłych zostały doręczone zarówno organowi rentowemu, jak i wnioskodawcy z zobowiązaniem do ustosunkowania się do nich i złożenia ewentualnych pytań do biegłych.

Na skutek złożonych przez organ rentowy zarzutów do opinii biegłych, Sąd dopuścił dowody z uzupełniających opinii biegłego neurologa i okulisty.

Sąd podzielił opinię biegłych specjalistów z zakresu neurologii i okulistyki, uznając, że są one wyczerpujące, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków. Wskazać należy, że biegli sądowi odnieśli się w pisemnych opiniach uzupełniających do spornych kwestii i w sposób nie budzący wątpliwości wyjaśnili okoliczności. Wnioski z powyższych opinii sprowadzały się do stwierdzenia, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do wykonywania pracy zarobkowej oraz, że niezdolność ta ma charakter czasowy.

Opinia biegłego może być oceniona przez sąd i podważona dowodem z innej opinii. Każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winna dowodzić swoich racji, a nie tylko przedstawiać swoje poglądy. W konsekwencji w sprawie nie pojawiły się argumenty,
które mogłyby budzić jego wątpliwość, co do jednoznaczności wskazanych opinii.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości opinia biegłych sądowych z zakresu neurologii i okulistyki, którzy po przeprowadzonym badaniu stwierdzili, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do wykonywania pracy, a stwierdzona częściowa niezdolność ma charakter czasowy, argumentując swoje stanowisko tym, że z punktu widzenia neurologicznego i okulistycznego jest ona osobą chorą o znacznym stopniu naruszenia sprawności organizmu. Wnioskodawczyni ma uszkodzoną powiekę oka lewego z częściową niedomykalnością, uszkodzony nos oraz liczne blizny. W świetle zdiagnozowanych uszkodzeń neurologicznych oraz uszkodzeń narządu wzroku wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy (w swoim zawodzie). Stan jej rokuje poprawę dlatego też niezdolność stwierdzona przez biegłych jest czasowa.

Zatem wbrew twierdzeniom organu rentowego, mając na uwadze przeprowadzone
w niniejszym postępowaniu dowody z opinii biegłych, trafne jest stanowisko co do tego,
że wnioskodawczyni jest niezdolna częściowo do wykonywania pracy. Podkreślić należy, że niezdolność ta ma charakter czasowy, od dnia 1 lipca 2018 roku do dnia 31 maja 2020 roku.

W ocenie Sądu Okręgowego, przeprowadzone postępowanie dowodowe, pozwala na nie budzące wątpliwości ustalenie, iż stan zdrowia ubezpieczonej najpóźniej w dacie wydawania spornej decyzji, pozwalał na przyjęcie jej częściowej niezdolności do pracy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał M. Z. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 lipca 2018 roku do dnia 31 maja 2020 roku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS wraz z aktami rentowymi

M.P.