Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 lipca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił K. D. prawa do renty rodzinnej po zmarłym w dniu 13 kwietnia 2017 roku W. D..

Decyzja została wydana na podstawie art.71 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2016 roku, poz.887 ze zm.).

W uzasadnieniu decyzji Zakład wskazał, że K. D. dysponuje własnymi środkami utrzymania, gdyż pobiera świadczenia z ZUS, a nadto korzysta z usług (...), co w ocenie organu rentowego oznacza, iż W. D. nie przyczyniał się do utrzymania K. D..

W dniu 25 sierpnia 2017 roku do organu rentowego wpłynęło odwołanie K. D. od ww. decyzji w którym wniosła o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do renty rodzinnej po zmarłym W. D..

K. D. podniosła, że jej zmarły syn utrzymywał z nią wspólne gospodarstwo domowe, a także ponosił koszty turnusów sanatoryjnych i rekreacyjnych na jakie wyjeżdżała. K. D. podkreśliła, że począwszy od śmierci jej męża R. D. tj. od 26 maja 2010 roku, W. D. pomieszkiwał u niej (m.in. spędzał święta i weekendy), a po rozpoznaniu u niego raka jelita grubego, stale zamieszkiwała z synem w O.. Ubezpieczona zaznaczyła, że podczas choroby syna stale opiekowała się nim oraz dysponowała należącymi do niego środkami pieniężnymi. Nadto ubezpieczona zaznaczyła, że kwoty świadczeń emerytalnych jakie otrzymuje z ZUS nie pozwalają jej na samodzielne utrzymanie. Podniosła, że jest schorowana, w podeszłym wieku i jedynie dzięki środkom dostarczanym jej przez zmarłego syna była w stanie godnie żyć. Wskazała również, że korzysta z usług (...) jedynie w zakresie obiadów, za które to częściowo wnosi opłatę. Zdaniem ubezpieczonej, fakt, że posiada własne środki z ZUS nie powinien pozbawiać jej prawa do renty po zmarłym synu.

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jej oddalenie, wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona K. D. urodziła się (...).

Ubezpieczona otrzymuje rentę rodzinną po zmarły mężu R. D. w wysokości 1.455,88 zł, łącznie z dodatkiem opiekuńczym.

Ubezpieczona na stałe mieszka w Z..

(okoliczności bezsporne)

W dniu 5 czerwca 2017 roku K. D. złożyła wniosek o rentę rodzinną po zmarłym synu W. D..

(wniosek k.1 – 7 plik I akt ZUS, wyciąg z rachunku bankowego k.36)

Do miesięcznych stałych kosztów utrzymania ubezpieczonej należą:

-

czynsz za lokal (w tym opłata za wodę oraz ogrzewanie) w kwocie 300 zł,

-

opłata za telewizję w kwocie 20 zł,

-

opłata za telefon w kwocie 50 zł,

-

opłata za gaz w kwocie 28 zł,

-

opłata za energię w kwocie 30 zł,

-

leki w kwocie około 120 zł.

(wyciąg z rachunku bankowego k.36, zeznania ubezpieczonej min.00:04:53 – 00:22:49 protokół rozprawy z dnia 16 stycznia 2019 r. w zw. z min.00:04:44 – 00:37:23 protokół rozprawy z dnia 24 stycznia 2018 r.)

W. D. urodził się (...), z zawodu był lekarzem chirurgiem - radiologiem.

W związku ze stwierdzoną chorobą nowotworową i orzeczoną całkowitą niezdolnością do pracy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z dnia 24 czerwca 2013 roku przyznał W. D. mu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 16 kwietnia 2013 roku to jest od zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego.

Od dnia 1 stycznia 2015 roku W. D. miał przyznane na stałe prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Renta stanowiła jego jedyne źródło utrzymania i wynosiła 3.274,93 zł netto.

W. D. zmarł w dniu 13 kwietnia 2017 roku.

(decyzja k.54, akta ZUS dotyczące W. D.)

W. D. był rozwiedziony. Nie utrzymywała kontaktów z byłą żoną. Utrzymywał sporadycznie kontakty z pełnoletnimi córkami. Na stałe mieszkał w O..

(zeznania ubezpieczonej min.00:04:53 – 00:22:49 protokół rozprawy z dnia 16 stycznia 2019 r. w zw. z min.00:04:44 – 00:37:23 protokół rozprawy z dnia 24 stycznia 2018 r., zeznania świadka E. D. min.00:03:17 – 00:28:50 rozprawy z dnia 16 listopada 2018 r.)

W. D. pomagał ubezpieczonej w utrzymaniu - kupował leki, obuwie, odzież, kupił sprzęt AGD (pralkę i lodówkę), telewizor.

Ponadto W. D. płacił za turnusy rehabilitacyjne na jakie wyjeżdżała K. D., a także opłacał matce koszty wyjazdów krajowych (m.in. nad morze) jak i zagranicznych (m.in. wycieczek do W., Chorwacji, Litwy, Czech, Hiszpanii, Izraela).

Jak ubezpieczona była u syna w O. to on kupował żywność i opłacał mieszkanie.

(zeznania ubezpieczonej min.00:04:53 – 00:22:49 protokół rozprawy z dnia 16 stycznia 2019 r. w zw. z min.00:04:44 – 00:37:23 protokół rozprawy z dnia 24 stycznia 2018 r., zeznania świadków: M. G. (1) min.00:40:44 – 00:54:33, M. G. (2) min.00:54:33 – 01:00:51, M. G. (3) min.00:01:51 – 01:11:47 protokół rozprawy z dnia 24 stycznia 2018 r., E. D. min.00:03:17 – 00:28:50 protokół rozprawy z dnia 16 listopada 2018 r.)

Dzięki finansowemu wsparciu jakie W. D. udzielał swojej matce, mogła ona kupić żywność lepszej jakości, wyjść do kawiarni, do kina do teatru, za co płaciła z własnych środków.

(zeznania ubezpieczonej min.00:04:53 – 00:22:49 protokół rozprawy z dnia 16 stycznia 2019 r. w zw. z min.00:04:44 – 00:37:23 protokół rozprawy z dnia 24 stycznia 2018 r.)

Po rozpoznaniu u W. D. choroby nowotworowej, K. D. często przebywała u syna w O. (w szczególności w momentach, gdy nie czuł się zbyt dobrze) i pomagała mu w bieżących potrzebach (m.in. robiła zakupy oraz gotowała). W. D. zwracał K. D. koszty dojazdów do O.. Wszystkie koszty utrzymania w O. ponosił W. D..

W. D. kupował dla siebie leki.

(zeznania ubezpieczonej min.00:04:53 – 00:22:49 protokół rozprawy z dnia 16 stycznia 2019 r. w zw. z min.00:04:44 – 00:37:23 protokół rozprawy z dnia 24 stycznia 2018 r., zeznania świadków: M. G. (1) min.00:40:44 – 00:54:33, M. G. (2) min.00:54:33 – 01:00:51, M. G. (3) min.00:01:51 – 01:11:47 protokół rozprawy z dnia 24 stycznia 2018 r., płyta CD k.31)

W. D. płacił swojej córce E. D. alimenty w wysokości około 1000-1.200 zł miesięcznie.

(zeznania świadka E. D. min.00:03:17 – 00:28:50 rozprawy z dnia 16 listopada 2018 r.)

Powyższych ustaleń Sąd dokonał na podstawie dowodów z ww. dokumentów oraz w oparciu o zeznania świadków M. G. (1), M. G. (3), M. G. (2) i E. D. oraz zeznań ubezpieczonej.

Wskazać należy, że zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości co do charakteru oraz sposobu udzielanej ubezpieczonej pomocy przez jej zmarłego syna. W ocenie Sądu na podstawie zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie sposób jednak stwierdzić, że W. D. przyczyniał się do utrzymania K. D. bezpośrednio przed śmiercią. Pomoc jaką ubezpieczona otrzymywała od swojego syna pozwalała jej na zakup jedzenia lepszej jakości, na korzystanie z usług kulturalnych, na wakacyjne wyjazdy czy korzystanie komercyjnych zabiegów rehabilitacyjnych. Okoliczności te wynikają z zeznań świadków jak i ubezpieczonej. Drobne nieścisłości w zeznaniach świadków i ubezpieczonej dotyczą przejazdów ubezpieczonej do O. – z zeznań ubezpieczonej wynika iż jeździła z synem samochodem, zaś z zeznań świadków M. G. (3), M. G. (2) i M. G. (1) że ubezpieczona jeździła autobusem a koszty podróży ponosił W. D. nie mają istotnego znaczenia.

Natomiast Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom świadka M. G. (3), w zakresie w jakim świadek zeznała, że ubezpieczona swoje środki finansowe „odkładała na czarną godzinę”. Zeznania te są sprzeczne z zeznaniami ubezpieczonej, z których wynika, że „swoją rentę wydawała na wyjazdy, na bilety do kina, teatru, ubrania. Jak wychodziła z koleżankami do kawiarni to płaciła. Swoje środki przeznaczała na zwykłe codzienne drobiazgi, środki do mycia kosmetyki”.

Sąd pominął dowody z dokumentów w postaci rachunków za leki, za energię albowiem wysokość aktualnych wydatków jakie ponosi ubezpieczona nie ma żadnego znaczenia dla ustalenia spornej kwestii, czy W. D. przyczyniał się jej do utrzymania bezpośrednio przed śmiercią.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 67 ust. 1 punkt 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2018 roku poz. 1270) do renty rodzinnej uprawnieni są rodzice.

Warunki jakie muszą spełnić rodzice, by otrzymać rentę rodzinną zostały określone w art. 71 ww. ustawy, stosownie do treści którego rodzice mają prawo do renty rodzinnej jeżeli:

1)  ubezpieczony (emeryt lub rencista) bezpośrednio przed śmiercią przyczyniał się do ich utrzymania,

2)  spełniają odpowiednio warunki określone dla wdowy i wdowca w art. 70 ust. 1 i 2 i 2 oraz co do wieku, również w art. 70 ust. 5.

W niniejszej kwestia sporna sprowadza się jedynie do ustalenia, czy W. D. bezpośrednio przed śmiercią przyczyniał się do utrzymania matki K. D., w rozumieniu przepisu art. 71 punkt 1 ww. ustawy. Spełnienie pozostałych warunków określonych w art. 71 ust.1 punkt 2 nie było sporne.

Użyte w przepisie art. 71 punkt 1 ww. ustawy pojęcie „przyczyniania się do utrzymania” wielokrotnie było przedmiotem wykładni Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, co doprowadziło do utworzenia jednolitego i utrwalonego już stanowiska, iż „renta rodzinna po śmierci dziecka przysługuje rodzicom tylko wtedy, gdy sami nie mogli sobie zapewnić utrzymania i dziecko bezpośrednio przed śmiercią przyczyniało się do ich utrzymania” (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 21 listopada 2011 roku II UK 65/11, z dnia 18 października 2018 roku III UK 159/17).

W wyroku z 4 czerwca 2013 roku (I UK 18/13) Sąd Najwyższy wprost opowiedział się przeciwko stanowisku, według którego „sformułowanie „przyczyniał się do ich utrzymania” winno być rozumiane w ten sposób, że do spełnienia zawartej w nim przesłanki prawa do renty rodzinnej wystarczające będzie wykazanie, choćby częściowego, pozostawania na utrzymaniu zmarłego. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Najwyższy wywiódł, że „zamierzeniem ustawodawcy z całą pewnością nie było przyznanie - na podstawie art. 71 ustawy emerytalnej – możliwości nabycia przez rodziców prawa do renty rodzinnej po śmierci każdego ubezpieczonego dziecka po spełnieniu niesprecyzowanego legislacyjnie warunku jakiegokolwiek, choćby częściowego przyczyniania się ubezpieczonego dziecka do utrzymania rodziców i w oderwaniu od ich statusu materialnego opartego o własne dochody lub zasoby materialne. W takiej pojemnej opcji rozumienia co najmniej częściowego przyczyniania się do utrzymywania rodziców przez ubezpieczone dziecko (do jego śmierci), wymaganej do nabycia przez rodzica prawa do renty rodzinnej po zmarłym ubezpieczonym dziecku, w której pozbawione znaczenia są własne źródła utrzymania się rodziców, renta rodzinna mogłaby przysługiwać zawsze i niemal powszechnie każdemu rodzicowi, którego dziecko w jakikolwiek sposób i co najmniej częściowo wspomagało materialnie, przyczyniając się przed śmiercią (tego ubezpieczonego zstępnego) do bliżej nieokreślonego utrzymania rodzica, który spełnia ustawowe kryterium wieku z art. 71 punkt 2 ustawy emerytalnej.

Podobnie Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 20 lutego 2013 roku (III AUa 1187/12) wskazał, że „pojęcie przyczyniania się z art. 71 odnosi się do utrzymania rodziców. Przyczynianie się do utrzymania rodziców nie wynika ze zwiększenia dochodu rodziców, lecz z partycypowania w kosztach ich utrzymania, którego nie mogą sobie sami zapewnić. Przyczynianie się do utrzymania rodziców nie może być ujmowane jako wszelka pomoc rzeczowa lub finansowa udzielana przez dziecko rodzicom, gdyż czym innym jest wykazanie choćby częściowego pozostawania na utrzymaniu zmarłego i czym innym pomoc finansowa udzielana rodzicom. Ta ostatnia jest zakresowo szersza niż choćby częściowe przyczynianie się do ich utrzymania. Chodzi bowiem o to, że nie każda pomoc finansowa dziecka stanowić będzie przyczynianie się do utrzymania rodziców. Przyczynianie się do utrzymania nie może być zatem rozumiane jako „dodanie, przysporzenie” rodzicom środków finansowych lub rzeczowych i przez to określenie ich statusu materialnego, w sytuacji, gdy mają zapewnione utrzymanie z własnych dochodów”. Również Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 27 września 2016 roku (III AUa 878/15) wskazał, że „wykładania celowościowa i logiczna sformułowania „przyczyniał się do ich utrzymania” nakazuje przyjąć, że w art.71 punkt 1 (…) chodzi o sytuację, w której emeryt lub rencista, realizując swój obowiązek alimentacyjnym poprzez pomoc finansową świadczoną na rzecz swoich rodziców, podnosił ich status materialny, a jego śmierć doprowadziła do pogorszenia się tego statusu. Niemniej jednak podkreślić przy tym należy, że podstawowym warunkiem nabycia prawa do każdej renty rodzinnej jest przede wszystkim tzw. „utrata żywiciela”, którego śmierć - bez ustalenia prawa do renty - groziłaby członkowi rodziny „utrzymywanemu” przez tego głównego żywiciela (do dnia jego śmierci), utratą podstawowych źródeł utrzymania i niedostatkiem, tj. brakiem niezbędnych środków na zaspokajanie jego podstawowych potrzeb życiowych, które zaspokaja renta rodzinna z ubezpieczenia społecznego zmarłego żywiciela. Wymagane ustawowo przyczynianie się przed śmiercią do utrzymywania rodziców nie stanowi przesłanki i nie uzasadnia nabycia prawa do renty rodzinnej po zmarłym dziecku na podstawie art.71 (…), jeżeli nie polegało na obiektywnej konieczności utrzymywania rodziców przez ubezpieczonego zstępnego, gdy rodzice dysponowali i dysponują środkami niezbędnymi do samodzielnego utrzymania się i zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. W żadnym razie przyczynianie się do utrzymania rodziców przejawiające się jedynie w polepszeniu ich statusu materialnego, który w zakresie możliwości zaspokojenia niezbędnych, ale zwykłych potrzeb życiowych gwarantowały im własne źródła lub zasoby materialne, nie uzasadnia przyznania rodzicom prawa do renty rodzinnej po zmarłym ubezpieczonym dziecku. Renta rodzinna nie służy zatem do utrzymania ponadprzeciętnego standardu życia, opartego na udzielanej przez dzieci pomocy materialnej rodzicom, jeżeli dysponują oni własnymi źródłami lub zasobami materialnymi pokrywających ich podstawowe, ale przeciętne potrzeby życiowe. Konkretnie rzecz ujmując, jeżeli rodzice zmarłego ubezpieczonego dziecka mogą zapewnić sobie niezbędne samoutrzymanie się z własnych źródeł lub dochodów bez ryzyka niedostatku w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, to nie przysługuje im prawo do renty rodzinnej po zmarłym dziecku, ponieważ w takiej sytuacji śmierć ubezpieczonego zstępnego nie pozbawia rodziców własnych środków niezbędnych do zaspokojenia ich podstawowych potrzeb życiowych. Innymi słowy przyczynianie się ubezpieczonego zstępnego do utrzymania rodziców uzasadnia nabycie przez nich prawa do renty rodzinnej po zmarłym ubezpieczonym dziecku na podstawie art.71 punkt 1 ww. ustawy tylko wtedy, gdy polegało na spełnieniu, także dobrowolnym, obowiązku alimentacyjnego wobec rodziców pozostających w niedostatku.”

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że K. D. miała własne środki na utrzymanie – rentę rodzinną wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym w wysokości 1.455,88 zł netto. Z środków tych ponosiła koszty utrzymania mieszkania, biletów do kina, teatru, wyjść do kawiarni, zakupu żywności i leków, kosmetyków. Natomiast W. D. płacił ubezpieczonej za zakup odzieży, obuwia, kupił pralkę oraz lodówkę, telewizor. Nadto W. D. ponosił koszty komercyjnych turnusów rehabilitacyjnych na jakie wyjeżdżała ubezpieczona oraz opłacał koszty wyjazdów krajowych jak i zagranicznych.

Jak wyżej wskazano, pojęcie utrzymania dotyczy zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych (jedzenia, mieszkania, ubrania, opłat, opieki medycznej). Natomiast z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż te potrzeby ubezpieczona byłaby w stanie zapewnić sobie sama w własnych dochodów.

W zebranym w sprawie materiale dowodowym brak jest dowodów, z których wynikałoby, że W. D. w istotny sposób przyczyniał się do utrzymania ubezpieczonej. Niewątpliwie środki jakie dostarczał ubezpieczonej W. D. przyczyniły się do zwiększenia jej standardu życia, gdyż z własnych środków ubezpieczona nie mogła opłacić komercyjnych turnusów rehabilitacyjnych (czy też dodatkowych zabiegów), wyjazdów wakacyjnych. Dzięki pomocy syna ubezpieczona mogła kupować żywność lepszej jakości, miała na bilety do kina, do teatru, czy wyjść do kawiarni. Ubezpieczona nie musiała oszczędzać, czy też ograniczać swoich potrzeb.

Co więcej sam fakt finansowania takich potrzeb ubezpieczonej jak zakup odzieży, częściowo leków, czy też zakup sprzętu AGD, w świetle przedstawionych powyżej rozważań nie może być automatycznie utożsamiany z przyczynianiem się do utrzymania ubezpieczonej. Wprawdzie możliwym jest przyjęcie, że standard życia ubezpieczonej po śmierci syna uległ pogorszeniu i nie może ona zaspokajać swoich potrzeb w dotychczasowym zakresie (korzystania z komercyjnej opieki medycznej, wyjazdów wakacyjnych), to jednak okoliczność ta nie może być z całą pewnością utożsamiana z brakiem możliwości utrzymania się. Podkreślić również należy, że ubezpieczona dysponuje własnym świadczeniem rentowym, a zważywszy na wysokość stałych wydatków jakie ponosi, jest ona z całą pewnością w stanie ponieść bieżące koszty utrzymania. Koszty te ubezpieczona była w stanie ponieść także przed śmiercią syna.

Sąd podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 21 listopada 2011 roku (II UK 65/11), że „nie ma miejsca przyczynianie się do utrzymania rodziców, gdy mają oni swoje źródła utrzymania, gdyż wtedy renta rodzinna miałaby charakter świadczenia powszechnego, gdy naturalną sytuacją jest pomaganie rodzicom przez dorosłe dzieci. Nie każda pomoc finansowa dziecka będzie stanowić przyczynianie się do utrzymania rodziców, gdyż przyczynianie się do utrzymania nie może być rozumiane jako „przysporzenie” rodzicom środków finansowych lub rzeczowych, w sytuacji gdy mają zapewnione utrzymanie z własnych dochodów (z działalności lub ubezpieczenia czy zabezpieczenia społecznego).”

Nadto należy wskazać, iż „przyczynianie się do utrzymania” zachodzi tylko wtedy, gdy realizowane jest wobec pozostawionych w niedostatku rodziców. Podniesienie statusu materialnego, polepszenie standardów życia, nie może być traktowane jako zapewnienie niezbędnych środków zaspokajających podstawowe potrzeby funkcjonalne uprawnionych. Jak wynika z materiału sprawy ubezpieczona dysponuje własnym źródłem utrzymania i nie udowodniła, iż z ryzykiem niedostatku znalazła się po śmierci syna, przy czym nie jest właściwe porównywanie jedynie wysokości uzyskiwanego przez nią świadczenia z dochodami zmarłego syna. Samo takie porównanie, choć wypada korzystnie dla ubezpieczonej, nie przesądza o „przyczynianiu się do utrzymania” w rozumieniu art. 71 punkt 1 ww. ustawy. Natomiast zgromadzony materiał dowodowy nie wskazuje na takie fakty. Ubezpieczona nie złożyła żadnych dowodów na okoliczność wyłącznych kosztów utrzymania, kosztów leczenia, czy innych, których nie była w stanie ponieść sama w związku z ryzykiem niedostatku, w którym ewentualnie miałaby się znaleźć. Pomoc w bieżących wydatkach to nie to samo, co przyczynianie się do utrzymania w rozumieniu przepisu art. 71 punkt 1 ww. ustawy, warunkujące nabycie prawa do renty rodzinnej, zwłaszcza, że W. D. często i przez dłuższe okresy przebywał w swoim mieszkaniu w O., a zatem kupując żywność oraz inne artykuły, zaspokajał także własne potrzeby. Nie można także pominąć zeznań przesłuchanych w sprawie świadków i ubezpieczonej, z których wynika, że ubezpieczony pomagał matce, „by zyskała lepszy komfort życia”, w innym razie „renta musiałaby jej wystarczyć”. Ubezpieczona potwierdziła, że syn ponosił wydatki związane z wyjazdami na wycieczki krajowe i zagraniczne. Tymczasem, jak wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego, pojęcie „przyczynianie się do utrzymania” zawarte w art. 71 punkt 1 ww. ustawy odnosi się do zapewnienia środków do życia w podstawowym zakresie i nie obejmuje wszelkich wydatków rodziców. Nie oznacza zwiększenia ich dochodów, lecz wynika z partycypowania w kosztach ich utrzymania, którego sami nie mogą sobie zapewnić. Nie może być rozumiane jako „dodanie”, „przysporzenie” środków finansowych lub rzeczowych i przez to podniesienie statusu materialnego rodziców, w sytuacji, gdy mają zapewnione utrzymanie z własnych środków.

Pomoc finansowa jakiej udzielił W. D. też nie była znaczna, gdyż z własnych środków opłacał mieszkanie, koszty własnego leczenia i utrzymania, płacił córce alimenty w wysokości 1.000-1.200 zł miesięcznie.

Wobec powyższego, mając na uwadze, że całokształt zgromadzonego w sprawie materiału nie pozwala na przyjęcie, aby W. D. przyczyniał się do utrzymania matki w rozumieniu przepisu art. 71 punkt 1 ww. ustawy, Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie K. D. jako bezzasadne.

(S.B.)

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ubezpieczonej.

12 lutego 2019 roku