Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 października 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił B. P. prawa do emerytury pomostowej. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca nie udowodnił 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy do pracy w szczególnych uwzględnił ubezpieczonemu okres zatrudnienia od 4 marca 1997 r. do 29 sierpnia 2003 r. oraz od 6 października 2009 r. do 18 listopada 2013 r. tj. łącznie po odliczeniu zwolnień – 8 lat, 8 miesięcy i 4 dni. Wnioskodawca udokumentował ogólny staż pracy w wymiarze 35 lat, 5 miesięcy, 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym staż w szczególnych warunkach wynoszący 8 lat, 8 miesięcy i 4 dni.

/decyzja – k. 20 plik II akt ZUS/

Wnioskodawca B. P. w dniu 26 października 2017 r. złożył odwołanie od w/w decyzji i wniósł o przyznanie emerytury pomostowej. W uzasadnieniu wskazał, że organ rentowy niesłusznie nie uwzględnił mu do pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia na stanowisku kinooperator:

- w Federacji (...). Związkowe kino Przedwiośnie w okresie od 1 września 1973 r. do 31 grudnia 1973 r. na stanowisku pomocnika kinooperatora,

- w Okręgowej Instytucji Rozpowszechniania Filmów w Ł. w okresie od 1 stycznia 1974 r. do 31 grudnia 1974 r. na stanowisku pomocnika koordynatora,

- w (...) Zakładach (...) od 9 stycznia 1975 r. do 11 października 1975 r. na stanowisku operatora projekcji,

- w Okręgowej Instytucji Rozpowszechniania Filmów w Ł. od 20 października 1980 r. do 1 października 1989 r. na stanowisku kinooperatora.

/odwołanie – k. 2 – 3/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 27 listopada 2017 r. organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

/odpowiedź na odwołanie – k. 8/

W piśmie procesowym z dnia 15 stycznia 2019 r. pełnomocnik ubezpieczonego poparł odwołanie i wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie wynagrodzenia za pomoc udzieloną wnioskodawcy z urzędu w wysokości 150% stawki minimalnej powiększonej o podatek VAT. Oświadczył, że koszty nie zostały pokryte w całości ani w części.

/pismo procesowe – k. 229 – 231/

Na rozprawie w dniu 22 stycznia 2019 r. wnioskodawca poparł odwołanie, pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania i oświadczył, że organ rentowy nie kwestionuje, iż w spornych okresach projektory miały lampy ksenonowe.

/protokół rozprawy z dnia 22 stycznia 2019 r. – 00:01:51 – 00:02:51 – płyta CD – k. 234/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca B. P. urodził się (...)

/bezsporne/

W dniu 11 września 2017 r. ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę.

/wniosek – k. 1 – 4 plik II akt ZUS/

Wnioskodawca był zatrudniony w okresie od 1 września 1973 r. do 31 grudnia 1973 r. w Związkowym K. (...) w Federacji (...) w na stanowisku pomocnika kinooperatora w pełnym wymiarze czasu pracy. Podczas zatrudnienia ubezpieczony pracował przy pracach w ciemni filmowej w charakterze pomocy przy obsłudze aparatów projekcyjnych 35 mm, wyposażonych w lampy łukowe, pod warunkiem nieprzekraczania przy tych pracach 6 godzin na dobę, a w kabinie kinooperatora czasu pracy w ciągu 2 seansów (ustawa z dnia 2 lipca 1958 r. o warunkach zatrudnienia młodocianych (Dz.U. nr 45, poz. 226) oraz rozp. MP i OS z dnia 25 lipca 1959 r. w sprawie zezwolenia na zatrudnianie młodocianych powyżej 16 roku życia przy niektórych rodzajach prac wzbronionych.

/świadectwo pracy – k. 13 plik I akt ZUS, pismo – k. 30, pismo – k. 58/

Wnioskodawca w okresie od 1 września do 31 grudnia 1973 r. pracował w (...) jako pomocnik kinooperatora. Aby zostać kinooperatorem ubezpieczony musiał zdać egzamin państwowy. Pracując na stanowisku pomocnika kinooperatora wykonywał wszystkie czynności kinooperatora. Nie mógł jedynie samodzielnie wyświetlać filmów. Zajmował się przygotowaniem filmu do projekcji, obsługą projektora, w tym obsługą latarni, w której znajdowało się źródło światła, prowadzeniem projekcji. Różnica pomiędzy pomocnikiem operatora a operatorem była taka, że operator mógł sam przebywać w kabinie w trakcie projekcji, natomiast pomocnik nie. Nadto tylko operator był uprawniony do ewentualnych napraw na tablicy wysokiego napięcia znajdującej się w kabinie. Przy projekcjach w kabinie zawsze był operator i pomocnik, albo dwóch operatorów. Projektor w kinie (...) był wyposażony w kolbę ksenonową. To było jedyne i główne źródło światła w projektorze.

/zeznania wnioskodawcy z dnia 13 września 2018 r. – 00:08:01 – 00:23:16 – płyta CD – k. 199/

Ubezpieczony w okresie od 1 stycznia 1974 r. do 31 grudnia 1974 r. był zatrudniony w Okręgowej Instytucji Rozpowszechniania Filmów w Ł. na stanowisku pomocnika kinooperatora w pełnym wymiarze czasu pracy.

/świadectwo pracy – k. 15 plik I akt ZUS, k. 27, angaże – k. 28 – 29/

Z dniem 9 grudnia 1974 r. nabył uprawnienia do samodzielnego obsługiwania przenośnych normalno i wąskotaśmowych aparatów do wyświetlania filmów oraz do obsługiwania aparatów innych rodzajów pod nadzorem kinooperatora posiadającego zezwolenie pierwszej kategorii.

/zezwolenie – k. 64/

W okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 1974 r. wnioskodawca pracował w Okręgowej Instytucji Rozpowszechniania Filmów w Ł., która przejęła kino (...) od Federacji. Ubezpieczony podczas w/w zatrudnienia pracował w tym samym miejscu co poprzednio, na tym samym projektorze i wykonywał te same czynności co poprzednio.

/zeznania wnioskodawcy z dnia 13 września 2018 r. – 00:08:01 – 00:23:16 – płyta CD – k. 199/

W okresie od 9 stycznia 1975 r. do 11 października 1975 r. wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Zakładach (...) na stanowisku operatora projekcji.

/świadectwo pracy – k. 17 plik I akt ZUS, akta osobowe w kopercie – k. 22/

Ubezpieczony podczas zatrudnienia w (...) Zakładach (...) pracował na stanowisku operatora projekcji w dziale kontroli jakości. Praca ubezpieczonego polegała na wyświetlaniu filmów dla kontrolerów jakości. Ubezpieczony obsługiwał projektor ksenonowy.

/zeznania wnioskodawcy z dnia 13 września 2018 r. – 00:08:01 – 00:23:16 – płyta CD – k. 199/

Wnioskodawca w okresie od 20 października 1980 r. do 1 października 1989 r. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Okręgowej Instytucji Rozpowszechniania Filmów w Ł. na stanowiskach:

- kinooperatora od 3 listopada 1980 r. do 31 maja 1983 r. oraz od 16 lutego 1986 r. do 1 października 1989 r. w pełnym wymiarze czasu pracy, od 20 października 1980 r. do 2 listopada 1980 r. (okres próbny), 1 czerwca 1983 r. do 31 października 1983 r. w kinie (...) oraz od 1 maja 1985 r. do 31 marca 1986 r. w kinie (...) w wymiarze ½ etatu,

- inspektora w dziale reklamy od 16 października 1985 r.,

- fotografa w okresie od 1 czerwca 1983 r. do 15 października 1985 r. w kinie (...) w pełnym wymiarze czasu pracy, od 1 października 1982 r. do 31 grudnia 1983 r., od 16 września 1987 r. do 12 grudnia 1987 r. w wymiarze ½ etatu.

Podczas zatrudnienia wnioskodawca korzystał z urlopu bezpłatnego od 1 do 31 lipca 1981 r., od 17 do 31 lipca 1982 r., od 16 sierpnia 1984 r. do 3 września 1984 r., od 30 października 1984 r. do 14 listopada 1984 r. Ubezpieczony podczas zatrudnienia otrzymywał dodatek za pracę w szczególnych warunkach.

/Świadectwo pracy – k. 27 plik I akt ZUS, k. 42, k. 66, zaświadczenie – k. 26, karty wynagrodzeń – k. 33 – 41, k. 159 – 169, umowa o dodatkową pracę – k. 83, rozwiązanie umowy o pracę – k. 80, angaż – k. 91, k. 93, k. 96, zgoda na rozwiązanie umowy o pracę – k. 97, umowa – k. 100, angaż – k. 101, podanie – k. 102, księga służb – k. 107 – 108, angaż – k. 112, k. 113, k. 118, k. 119, umowa o pracę – k. 121, k. 122, angaż – k. 123, k. 132, angaż – k. 143, umowa o pracę – k. 148, k. 149, k. 150, zeznania wnioskodawcy z dnia 13 września 2018 r. – 00:23:16 – 00:50:02 – płyta CD – k. 199/

Podczas zatrudnienia w okresie od 20 października 1980 r. do 1 października 1989 r. ubezpieczony początkowo pracował jako operator II kategorii, a następnie został skierowany na kurs operatorów I kategorii. Po ukończeniu kursu ubezpieczony mógł samodzielnie przebywać w trakcie projekcji, dokonywać samodzielnie naprawy w kabinie i pracował wówczas jako operator I kategorii. Jako operator pracował na projektorach ksenonowych w kinach (...), (...), (...) i (...).

/zeznania wnioskodawcy z dnia 13 września 2018 r. – 00:23:16 – 00:50:02 – płyta CD – k. 199 w zw. z zeznaniami z dnia 22 stycznia 2019 r. – 00:04:25 – 00:04:54 – płyta CD – k. 234, zakres obowiązków – k. 152/

Z dniem 10 marca 1982 r. ubezpieczony nabył uprawnienia do samodzielnego obsługiwania wszystkich rodzajów aparatów do wyświetlania filmów.

/zezwolenie I kategorii – k. 138/

W okresie od 4 marca 1997 r. do 29 sierpnia 2003 r. ubezpieczony pracował w Centrum (...) S.A. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kinooperator K. (...) Ł.. Podczas zatrudnienia ubezpieczony był niezdolny do pracy w okresach: od 29 października do 5 listopada 2001 r. (8dni), od 24 kwietnia do 7 maja 2002 r. (14 dni), od 16 sierpnia do 10 września 2002 r. (26 dni), od 2 grudnia 2002 r. do 28 sierpnia 2003 r. (270 dni).

/świadectwo pracy – k. 39 plik I akt ZUS/

Organ rentowy uznał wnioskodawcy do stażu w szczególnych warunkach w/w okres zatrudnienia od 4 marca 1997 r. do 29 sierpnia 2003 r. na stanowisku kinooperatora, poza okresami zasiłków chorobowych.

/bezsporne/

Ubezpieczony w okresie od 6 października 2009 r. do 18 kwietnia 2017 r. był zatrudniony w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) Spółka z o.o. w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach od 6 października 2009 r. kierowcy autobusu, a od 19 listopada 2013 r. robotnika obsługi zajezdniowej. Podczas zatrudnienia ubezpieczony korzystał z zasiłku opiekuńczego od 7 maja do 12 maja 2012 r., od 11 czerwca do 18 czerwca 2012 r., od 13 marca do 15 marca 2013 r., od 17 kwietnia do 24 kwietnia 2013 r., od 18 stycznia do 31 stycznia 2014 r., natomiast z zasiłku chorobowego od 8 lutego do 17 lutego 2010 r., od 28 kwietnia do 4 maja 2010 r., od 15 czerwca do 19 czerwca 2010 r., od 19 października do 26 października 2010 r., od 18 grudnia do 31 grudnia 2010 r., od 1 stycznia do 2 stycznia 2011 r., od 24 lutego do 28 lutego 2011 r., od 19 kwietnia do 26 kwietnia 2011 r., od 16 czerwca do 20 czerwca 2011 r., od 2 sierpnia do 6 sierpnia 2011 r., od 9 września do 14 września 2011 r., od 20 października do 9 listopada 2011 r., od 12 marca do 20 marca 2012 r., od 4 czerwca do 10 czerwca 2012 r., od 28 lipca do 3 sierpnia 2012 r., od 14 sierpnia do 15 sierpnia 2012 r., od 11 września do 2 listopada 2012 r., od 20 grudnia do 22 grudnia 2012 r., od 17 stycznia do 19 stycznia 2013 r., od 5 lutego do 14 lutego 2013 r., od 6 maja do 3 listopada 2013 r., od 23 grudnia do 30 grudnia 2013 r., od 1 lutego do 29 czerwca 2014 r., od 29 września do 4 października 2014 r., od 6 października do 18 października 2014 r., od 29 grudnia do 31 grudnia 2014 r., 1 stycznia 2015 r., od 17 stycznia 2015 r. do 7 lutego 2015 r., od 3 marca do 7 marca 2015 r., od 15 kwietnia do 18 kwietnia 2015 r., od 22 kwietnia do 8 maja 2015 r., od 11 maja do 31 lipca 2015 r., od 3 sierpnia do 19 września 2015 r., od 20 września 2015 r. do 17 stycznia 2016 r. (świadczenie rehabilitacyjne), od 13 kwietnia do 16 kwietnia 2016 r., od 18 kwietnia do 4 maja 2016 r., od 24 maja do 12 czerwca 2016 r., od 17 czerwca do 22 czerwca 2016 r., od 24 czerwca do 28 czerwca 2016 r., od 16 sierpnia do 28 sierpnia 2016 r., od 30 sierpnia do 2 września 2016 r., od 13 września do 31 grudnia 2016 r., od 1 stycznia do 3 stycznia 2017 r., od 4 stycznia do 18 kwietnia 2017 r.

/świadectwo pracy – k. 10 plik II akt ZUS, zaświadczenie – k. 11 plik II akt ZUS/

Organ rentowy uznał wnioskodawcy do stażu w szczególnych warunkach w/w okres zatrudnienia od 6 października 2009 r. do 18 listopada 2013 r. na stanowisku kierowcy autobusu, poza okresami zasiłków chorobowych.

/bezsporne/

Obecnie wnioskodawca nie pozostaje w stosunku zatrudnienia.

/bezsporne/

Wnioskodawca udokumentował w sposób niesporny ogólny staż pracy w wymiarze 35 lat, 5 miesięcy, 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym staż w szczególnych warunkach wynoszący 8 lat, 8 miesięcy i 4 dni.

/wyliczenia ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów zarówno w postaci dokumentów, jak i osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań wnioskodawcy. Zgromadzonym dowodom Sąd dał wiarę. Zeznania wnioskodawcy nie budzą wątpliwości przy ocenie ich wiarygodności, nie są z treścią załączonych do akt sprawy dokumentów sprzeczne, wzajemnie ze sobą korespondują. W ocenie Sądu zeznania wnioskodawcy potwierdzają jednoznacznie, że ubezpieczony w części spornych okresów pracował w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pomocnika kinooperatora, kinooperatora i operatora.

Należy wskazać również, że organ rentowy nie kwestionował, iż w spornych okresach projektory miały lampy ksenonowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1924), prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5-12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r.;

2) ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

3) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;

4) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5) przed dniem 1 stycznia 1999 r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

6) po dniu 31 grudnia 2008 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

7) nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 w/w ustawy, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 – 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle §2 ust. 1 i 2 tegoż rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok SN z 15.12.1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok SN z 15.11. 2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

Stosownie do § 2 ust. 1 okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W myśl § 2 ust. 2 okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma jednak zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84).

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe co do wieku – ukończył 60 rok życia oraz lat okresów składkowych i nieskładkowych. Skarżący nie pozostaje także w stosunku pracy. W ocenie Sądu wnioskodawca spełnia również warunek co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, iż wnioskodawca pracował w spornych okresach:

- od 1 września 1973 r. do 31 grudnia 1973 r. w Związkowym K. (...) w Federacji (...) w na stanowisku pomocnika kinooperatora w pełnym wymiarze czasu pracy,

- od 1 stycznia 1974 r. do 31 grudnia 1974 r. w Okręgowej Instytucji Rozpowszechniania Filmów w Ł. na stanowisku pomocnika kinooperatora w pełnym wymiarze czasu pracy,

- od 9 stycznia 1975 r. do 11 października 1975 r. w (...) Zakładach (...) na stanowisku operatora projekcji w pełnym wymiarze czasu pracy,

- od 3 listopada 1980 r. do 31 maja 1983 r. oraz od 16 lutego 1986 r. do 1 października 1989 r. w Okręgowej Instytucji Rozpowszechniania Filmów w Ł. na stanowisku kinooperatora w pełnym wymiarze czasu pracy.

Pracę kinooperatora zaliczyć należy do prac w warunkach szczególnych.

Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że wymieniona w poz. 4 działu XIV prace narażające na działanie promieniowania jonizującego oraz prace narażające na działanie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300.000 MHz w strefie zagrożenia, są pracami w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Pomocnicze znaczenie w tym zakresie stanowi wykaz zawarty w załączniku do Zarządzenia Nr 26 z dnia 2 lipca 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu kultury i sztuki, gdzie w poz. 4 pkt 6 działu XIV wymieniono pracę kinooperatora zatrudnionego przy obsłudze projektorów wyposażonych w kolbę ksenonową lub lampę łukową.

Należy podkreślić, że organ rentowy nie kwestionował, iż w spornych okresach objętych niniejszym postępowaniem projektory miały lampy ksenonowe i praca z użyciem w/w projektorów była pracą w szczególnych warunkach.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej przez ubezpieczonego w szczególnych warunkach dopuścił dowód z dokumentów i z zeznań ubezpieczonego.

Ubezpieczony zeznał, że w okresie od 1 września do 31 grudnia 1973 r. (4 miesiące) pracował w kinie (...) jako pomocnik kinooperatora. Aby zostać kinooperatorem ubezpieczony musiał zdać egzamin państwowy. Pracując na stanowisku pomocnika kinooperatora wykonywał wszystkie czynności kinooperatora. Nie mógł jedynie samodzielnie wyświetlać filmów. Zajmował się przygotowaniem filmu do projekcji, obsługą projektora, w tym obsługą latarni, w której znajdowało się źródło światła, prowadzeniem projekcji. Różnica pomiędzy pomocnikiem operatora a operatorem była taka, że operator mógł sam przebywać w kabinie w trakcie projekcji, natomiast pomocnik nie. Nadto tylko operator był uprawniony do ewentualnych napraw na tablicy wysokiego napięcia znajdującej się w kabinie. Przy projekcjach w kabinie zawsze był operator i pomocnik, albo dwóch operatorów. Projektor w kinie (...) był wyposażony w kolbę ksenonową. To było jedyne i główne źródło światła w projektorze.

Następnie w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 1974 r. (1 rok) wnioskodawca pracował w Okręgowej Instytucji Rozpowszechniania Filmów w Ł., która przejęła kino (...) od Federacji. Ubezpieczony podczas w/w zatrudnienia pracował w tym samym miejscu co poprzednio, na tym samym projektorze i wykonywał te same czynności co poprzednio.

W okresie od 9 stycznia do 11 października 1975 r. (9 miesięcy i 3 dni) ubezpieczony podczas zatrudnienia w (...) Zakładach (...) pracował na stanowisku operatora projekcji w dziale kontroli jakości. Praca ubezpieczonego polegała na wyświetlaniu filmów dla kontrolerów jakości. Ubezpieczony obsługiwał projektor ksenonowy.

Mając na względzie powyższe należy wskazać, że praca pomocnika kinooperatora była pracą, która w zakresie swej szkodliwości nie różniła się niczym od pracy wykonywanej przez pracowników zatrudnionych na stanowisku kinooperatora. Kinooperatorzy i pomocnicy kinooperatorów pracowali w jednej kabinie obsługując projektor ksenonowy, w istocie współpracując przy jego obsłudze.

W tym stanie faktycznym, zdaniem Sądu w/w okresy zatrudnienia skarżącego na stanowisku kinooperatora (operatora projekcji) oraz na stanowisku pomocnika kinooperatora, które były wykonywane w pełnym wymiarze czasu pracy, są pracami w szczególnych warunkach.

Zaś jeśli chodzi o zatrudnienie ubezpieczonego w Okręgowej Instytucji Rozpowszechniania Filmów w Ł. w okresie od 20 października 1980 r. do 1 października 1989 r. był on zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach kinooperatora (co wynika zarówno z dokumentacji osobowej ubezpieczonego oraz jego zeznań)

- od 3 listopada 1980 r. do 31 maja 1983 r. oraz

- od 16 lutego 1986 r. do 1 października 1989 r.

Początkowo odwołujący pracował jako operator II kategorii, a następnie został skierowany na kurs operatorów I kategorii. Po ukończeniu kursu ubezpieczony mógł samodzielnie przebywać w trakcie projekcji, dokonywać samodzielnie naprawy w kabinie i pracował wówczas jako operator I kategorii. Jako operator pracował na projektorach ksenonowych w kinach (...), (...), (...) i (...). Ubezpieczony podczas zatrudnienia otrzymywał dodatek za pracę w szczególnych warunkach.

Mając na względzie powyższe brak jest jakichkolwiek przeszkód by zaliczyć ubezpieczonemu do stażu pracy w szczególnych warunkach w/w okresy zatrudnienia od 3 listopada 1980 r. do 31 maja 1983 r. oraz od 16 lutego 1986 r. do 1 października 1989 r. odejmując okresy urlopu bezpłatnego od 1 do 31 lipca 1981 r., od 17 do 31 lipca 1982 r. tj. odpowiednio 2 lata 5 miesięcy 14 dni oraz 3 lata 7 miesięcy 15 dni.

Organ rentowy uwzględnił wnioskodawcy do stażu pracy w szczególnych warunkach okresy zatrudnienia od 4 marca 1997 r. do 29 sierpnia 2003 r. oraz od 6 października 2009 r. do 18 listopada 2013 r. tj. łącznie po odliczeniu zwolnień – 8 lat, 8 miesięcy i 4 dni.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie wnioskodawca w sposób niewątpliwy wykazał przed Sądem, że przepracował ponad 15 lat w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze tj.

– 8 lat, 8 miesięcy i 4 dni uznane przez organ rentowy,

- 4 miesiące (od 1 września do 31 grudnia 1973 r.)

- 1 rok (od 1 stycznia do 31 grudnia 1974 r.)

- 9 miesięcy i 3 dni (od 9 stycznia do 11 października 1975 r.)

- 2 lata 5 miesięcy i 14 dni (od 3 listopada 1980 r. do 31 maja 1983 r. po odjęciu okresów urlopu bezpłatnego od 1 do 31 lipca 1981 r., od 17 do 31 lipca 1982r.)

- 3 lata 7 miesięcy 15 dni (od 16 lutego 1986 r. do 1 października 1989 r.)

czyli łącznie 16 lat, 10 miesięcy i 6 dni.

Wnioskodawca spełnia także wszystkie pozostałe wymagane przepisami prawa przesłanki, zarówno w zakresie stażu pracy oraz nie pozostawania w stosunku pracy jak i wieku.

Sąd nie uwzględnił do pracy w warunkach szczególnych pozostałych okresów zatrudnienia skarżącego na stanowisku kinooperatora, gdyż wówczas pracował on na tym stanowisku w wymiarze jedynie ½ etatu, zaś był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy jako fotograf. Sąd nie zaliczył odwołującemu do pracy w warunkach szczególnych również okresu zatrudnienia na stanowisku inspektora w dziale reklamy od dnia 16 października 1985 roku do 15 lutego 1986 roku. Powyższe nie ma jednak wpływu na rozstrzygnięcie.

Jedynie na marginesie należy zauważyć, że nawet gdyby nie uwzględnić zatrudnienia odwołującego na stanowisku pomocnika kinooperatora do pracy w warunkach szczególnych tj. okresu od 1 września 1973 roku do 31 grudnia 1974 roku (1 rok i 4 miesiące), nadal legitymowałby się on wystarczającym okresem pracy w warunkach szczególnych do przyznania spornego świadczenia.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury pomostowej od 1 września 2017 roku tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożono wniosek, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

Uwzględniając skomplikowany charakter niniejszej sprawy oraz nakład pracy pełnomocnika Sąd na podstawie §4 ust. 2 i ust. 3 w zw. z §15 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa kasy Sądu Okręgowego w Łodzi na rzecz radcy prawnego Z. S. kwotę 166,05 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego udzielonego z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz. 1715)

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS wraz z aktami rentowymi

K.K.-W.