Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Marta Czapska

przy udziale Prokurator Moniki Kobryś i oskarżyciela posiłkowego G. C.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26.03.2019 r.

sprawy przeciwko

R. C. urodz. (...) w S.

córki Z. i M. z d. M.

oskarżonej o to, że: 1. w dniu 10.12.2012 roku w siedzibie Komendy Powiatowej Policji w Z. złożyła na protokół zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia na przełomie sierpnia i września 2012 r. przez G. C. przestępstwa kradzieży samochodu marki N. (...) o nr rej. (...) przy zastosowaniu wobec niej przemocy wiedząc, iż przestępstwa nie popełniono, jednocześnie kierując przeciwko G. C. ściganie o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k.,

to jest o czyn z art. 238 k.k. w zb. z art. 235 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k..

2. w dniach 22.05.2013 r., 13.06.2013 r., 14.11.2014 r. w siedzibie Komisariatu Policji w J. oraz w dniach 29.02.2016 r. i 20.05.2016 r. przed Sądem Rejonowym w Legionowie w sprawie 2 Ds. 315/13, II K 50/15 będąc pouczoną o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie, złożyła niezgodne z prawdą zeznania mające służyć za dowód ww. postępowaniu, podając okoliczności zdarzenia, które rzeczywistości nie miały miejsca,

tj. o czyn z art. 233 § 1 k.k.

orzeka

I. Na mocy art. 4 § 1 k.k. stosuje wobec oskarżonej Kodeks Karny w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 11 marca 2016 r. o zmianie ustawy Kodeks Karny (Dz. U. poz. 437), zwany dalej „k.k.”.

II. Uznaje oskarżoną R. C. za winną popełnienia zarzucanego jej w punkcie 1 aktu oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 238 k.k. w zb. z art. 235 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art. 235 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza jej karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

III. Uznaje oskarżoną R. C. za winną popełnienia zarzucanego jej w punkcie 2 aktu oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 233 § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza jej karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

IV. Na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. kary wymierzone oskarżonej w punktach II i III wyroku łączy i wymierza karę łączną 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

V. Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. wykonanie kary łącznej orzeczonej wobec oskarżonej w punkcie IV wyroku warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby.

VI. Na mocy art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązuje oskarżoną do informowania kuratora o przebiegu okresu próby, poprzez składanie sprawozdań pisemnych raz na kwartał.

VII. Na mocy art. 73 § 1 k.k. oddaje oskarżoną pod dozór kuratora.

VIII. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżoną z obowiązku zwrotu kosztów sądowych i przejmuje je na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 1171/18

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 26 marca 2019 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas posiedzenia, ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżona R. C. pozostawała w konflikcie z byłym mężem G. C., między stronami toczyły się różne sprawy sądowe, w tym zwłaszcza o podział majątku stanowiącego wspólność majątkową małżeńską. Oskarżona, chcąc wzbudzić przekonanie, że były mąż dopuszczał się poważnych przestępstw przeciwko niej w dniu 10 grudnia 2012 roku w siedzibie Komendy Powiatowej Policji w Z. złożyła zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia na przełomie sierpnia i września 2012 r. przez byłego męża przestępstwa kradzieży przy użyciu przemocy samochodu marki N. (...) o nr rej. (...). Oskarżona wiedziała, iż przestępstwa takiego nie popełniono. Celem jej działania było skierowanie postępowania karnego przeciwko G. C..

Dowód:

- zeznania G. C. (k.125v,153v),

- zeznania złożone przez oskarżoną (k.18),

- odpisy wyroków (k.62-63,74).

Oskarżona była w toku postępowania przygotowawczego i sądowego przesłuchiwana jako świadek. Po uprzedzeniu o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań w dniach 22 maja 2013 r., 13 czerwca 2013 r. i 14 listopada 2014 r. w Komisariacie Policji w J., w sprawie 2 Ds. 315/13 oraz w dniach 29 lutego 2016 r. i 20 maja 2016 r. przed Sądem Rejonowym w Legionowie w sprawie II K 50/15 złożyła niezgodne z prawdą zeznania mające służyć za dowód ww. postępowaniu. Oskarżona podała podczas tych zeznań okoliczności zdarzenia, które w rzeczywistości nie miały miejsca.

Dowód:

- zeznania G. C. (k.125v,153v),

- zeznania złożone przez oskarżoną (k.20v,22v,40v,42v-44,54-58,61-62),

- odpisy wyroków (k.62-63,74).

Oskarżona podczas przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego nie przyznała się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówiła złożenia wyjaśnień (k.107). Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżone, gdyż są sprzeczne z treścią zeznań G. C. (k.125v,153v), porównywanych z treścią odpisów prawomocnego wyroku (k.62-63,74).

Oskarżyciel posiłkowy G. C. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.125v), że w 2010 r. Sąd Okręgowy Warszawa – Praga orzekł rozwód jego związku małżeńskiego z oskarżoną. Już po rozwodzie była żona złożyła fałszywe zeznania na Policji o rzekomym wymuszeniu rozbójniczym samochodu. Ponadto oskarżona wielokrotnie była przesłuchiwana zarówno przez Policję i Sąd w toku tej sprawy i złożyła fałszywe zeznania, że dokonał wymuszenia rozbójniczego i wykorzystania jej podpisu in blanco i wypełnienie kartki, w ten sposób, że miała stanowić umowę sprzedaży tego samochodu. W sprawie tej został prawomocnie uniewinniony. Natomiast czuje się osobą pokrzywdzoną moralnie, finansowo i wizerunkowo. Podczas rozprawy zeznał (k.153v), że była żona wniosła sprawę o podział majątku wspólnego, który był już podzielony dwa lata temu. Oskarżona chciała udowodnić przed Sądem, że wymusił na niej podpisanie aktu notarialnego, składała zeznania 16 razy w postępowaniu cywilnym i za każdym razem inaczej.

Sąd dał wiarę zeznaniom oskarżyciela posiłkowego, gdyż są logiczne, rzeczowe oraz znajdują potwierdzenie w treści odpisu wyroku (k.62-63,74). Wskazać należy, że wyrok zapadł po wszechstronnym i wnikliwym rozpatrzeniu wszystkich okoliczności sprawy i jednoznacznie w jego treści wskazano, że oskarżyciel posiłkowy nie dopuścił się czynów zarzucanych mu przez Prokuraturę, która opierała się na zeznaniach złożonych przez oskarżoną.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów wymienionych na k. 153v został sporządzony przez powołane do tego osoby, poszczególne dokumenty były sporządzone obiektywnie i nie zachodzą wątpliwości odnośnie ich autentyczności, nie były one kwestionowane przez strony. Uwzględniając powyższe, dokumenty te stały się podstawą ustaleń faktycznych w sprawie.

Ustalony stan faktyczny tworzy spójną, logicznie uzasadnioną całość, poszczególne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego okoliczności popełnienia czynów przypisanych oskarżonej i jej wina nie budzą wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżona w dniu 10 grudnia 2012 r. zgłosiła w Komendzie Powiatowej Policji w Z. zawiadomienie o rzekomo popełnionym przestępstwie przez byłego męża. Miało to być przestępstwo poważne, bo dotyczyło rozboju czyli kradzieży samochodu marki N. wycenionego przez oskarżoną na około 8.000 złotych, po użyciu przemocy przez byłego męża. Należy zwrócić uwagę, że oskarżona złożyła zawiadomienie o przestępstwie zagrożonym karą od 2 do 12 lat pozbawienia wolności. Oskarżona wiedziała, że czynu takiego były mąż nie dopuścił się, a zawiadomienie to złożyła tylko pod wpływem chęci uzyskania korzystnego rozstrzygnięcia spraw majątkowych z byłym mężem. Nie może zatem budzić wątpliwości, że oskarżona dopuściła się czynu zabronionego, który wyczerpuje znamiona przestępstw określonych w art. 238 k.k. i art. 235 k.k., popełnionych w ramach zbiegu przepisów określonego w art. 11 § 2 k.k.

W toku tej sprawy oskarżona była przesłuchiwana jako świadek w dniach 22 maja 2013 r., 13 czerwca 2013 r. i 14 listopada 2014 r. w Komisariacie Policji w J., w sprawie 2 Ds. 315/13 oraz w dniach 29 lutego 2016 r. i 20 maja 2016 r. przed Sądem Rejonowym w Legionowie w sprawie II K 50/15. Była pouczona o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań i możliwości odmowy złożenia zeznań w sprawie dotyczącej osoby dla niej najbliższej, a następnie jako świadek złożyła zeznania, w których wskazała, że były mąż zabrał jej samochód marki N., po użyciu wobec niej przemocy oraz wykorzystał jej podpis złożony na pustej kartce, poprzez zapisanie tej kartki umową o sprzedaży tego samochodu. Jak wynika z prowadzonego postępowania w sprawie II K 50/15 oskarżyciel posiłkowy został od zarzutów opartych na zeznaniach byłej żony prawomocnie uniewinniony (por. k. 62-63,74). Nie może zatem budzić wątpliwości, iż oskarżona dopuściła się popełnienia czynu określonego w art. 233 § 1 k.k., gdyż świadomie złożyła zeznania niezgodne z prawdą.

Stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonej nie jest mały, gdyż dopuściła się przestępstwa przeciwko wymiarowi sprawiedliwości, okazała przez to lekceważenie dla porządku prawnego i zaufania do prawdziwości składanych przez świadków depozycji. Należy też wskazać, że poprzez przekazanie nieprawdziwych okoliczności oskarżona wprowadziła w błąd organ ścigania i zaangażowała je do prowadzenia bezcelowego postępowania.

Oskarżona ukończyła 51 lat, jest rozwódką, nie ma nikogo na utrzymaniu, zdobyła wykształcenie średnie, podała, że utrzymuje się z oszczędności (k.107), były mąż zeznał natomiast, że płaci jej 8.000 złotych miesięcznie (k.153v), nie była karana (k.150).

Kara powinna przekonać oskarżoną i ogół społeczeństwa, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości i ewentualnie konieczność naprawienia wyrządzonej szkody. Celem kary jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych i słusznych interesów innych osób oraz wskazywanie, że reguły współżycia społecznego wykluczają dopuszczalność przyjęcia możliwości składania fałszywych zawiadomień o przestępstwach. Oskarżona powinna się ponadto przekonać, że postępowania karnego nie można wykorzystywać instrumentalnie, a organy ścigania powinny uzyskiwać od świadków prawdziwe wiadomości.

Należy uwzględnić, że ustawą z dnia 11 marca 2016 r. (Dz. U. poz. 437) dokonano zmiany Kodeksu Karnego, zmiana ustawy ma znaczenie dla oskarżonej, gdyż zgodnie z brzmieniem Kodeksu Karnego obowiązującego przed dniem 15 kwietnia 2016 r. Można było wymierzyć oskarżonej kary do 3 lat pozbawienia wolności za czyn z art. 233 § 1 k.k. Natomiast od dnia 15 kwietnia 2016 r. oskarżonej można wymierzyć za ten czyn karę pozbawienia wolności d 6 miesięcy do lat 8. Przemawia to za zastosowaniem art. 4 § 1 k.k. i przyjęciem wobec oskarżonej Kodeksu Karnego w brzmieniu obowiązującym przed tą zmianą.

Oskarżona umyślnie złożyła fałszywe zeznania i wprowadziła w błąd organy ścigania. Jako okoliczność obciążającą wobec niej przyjęto działanie oskarżonego pod wpływem chęci dokuczenia byłemu mężowi, a jako okoliczność łagodzącą jej obecny stan zdrowia (por. k. 129). Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd uznał, że karami adekwatnymi do okoliczności zdarzeń, dostosowaną do stopnia społecznej szkodliwości i winy oraz sprawiedliwą wobec oskarżonej powinna być kara 3 miesięcy pozbawienia wolności za złożenie fałszywego zawiadomienia o przestępstwie i 4 miesięcy pozbawienia wolności za pięciokrotne złożenie fałszywych zeznań. Przy orzeczeniu kary łącznej Sąd zastosował znaczną absorpcję kar, ze względu na bliski związek przedmiotowy pomiędzy przestępstwami przypisanymi oskarżonej. Kara łączna 5 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do popełnienia przez oskarżoną dwóch przestępstw pozostających w bliskim związku przyczynowym.

Oskarżona nie była karana (k.150), przypisane jej przestępstwa zostały popełnione około 3 lat temu, zasługuje zatem za warunkowe zawieszenie wykonania kary. Trzyletni okres próby wystarczy do weryfikacji prognozy kryminalnej wobec oskarżonej, a dozór kuratora i środek probacyjny informowania kuratora o przebiegu próby powinny zabezpieczyć właściwy przebieg okres próby.

Oskarżona nie ma źródeł stałego dochodu i leczy się onkologicznie. Stąd Sąd uznał, że nie będzie mogła zwrócić poniesionych na rozpoznanie sprawy koszty bez narażenia siebie i członków najbliższej rodziny na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.